Kiełbasy | |||||
Pustelnia Saint-Cénéré nad brzegiem rzeki Erve . | |||||
Logo | |||||
Administracja | |||||
---|---|---|---|---|---|
Kraj | Francja | ||||
Region | Kraj Loary | ||||
Departament | Mayenne | ||||
Miasto | Mayenne | ||||
Międzywspólnotowość | Wspólnota gmin Coëvrons | ||||
Mandat burmistrza |
Jacqueline Lepage 2020 -2026 |
||||
Kod pocztowy | 53340 | ||||
Wspólny kod | 53257 | ||||
Demografia | |||||
Ludność miejska |
320 mieszk. (2018 ) | ||||
Gęstość | 15 mieszkańców/km 2 | ||||
Geografia | |||||
Informacje kontaktowe | 47 ° 59 ′ 00 ″ północ, 0 ° 24 ′ 16 ″ zachód | ||||
Wysokość | Min. 47 m Max. 112 m² |
||||
Powierzchnia | 21,81 km 2 | ||||
Rodzaj | gmina wiejska | ||||
Obszar atrakcji | Gmina z wyłączeniem atrakcji miasta | ||||
Wybory | |||||
Oddziałowy | Kanton Meslay-du-Maine | ||||
Ustawodawczy | Drugi okręg wyborczy | ||||
Lokalizacja | |||||
Geolokalizacja na mapie: Kraj Loary
| |||||
Znajomości | |||||
Stronie internetowej | www.saulges.mairie53.fr | ||||
Saulges jest francuski gmina , znajduje się w dziale z Mayenne w tym regionie Pays de la Loire , zamieszkana przez 320 mieszkańców.
Miasto jest częścią historycznej prowincji Maine i znajduje się w Bas-Maine .
Wioska, zbudowana na skraju wąwozu wyrzeźbionego przez rzekę Erve , położona jest między klifami o wysokości dwudziestu pięciu metrów. Poniżej strumień ukształtował ważną sieć jaskiń. Ściśle badane przez archeologów na całym świecie, strona nie ujawniła jeszcze wszystkich swoich tajemnic. Tylko w 2011 roku odkryto ząb mający co najmniej 500 000 lat, co jest znakiem, że ludzka obecność tutaj mogła sięgać dolnego paleolitu , pierwszego okresu prehistorii. Dumni ze swojego dziedzictwa mieszkańcy całkowicie przywłaszczyli sobie to miejsce. Sklasyfikowany Natura 2000 , strona jest także domem dla gatunków, które stały się rzadkie, takie jak większa podkowca, siedzący tryb bat, lub wielkiego Koziorożca , najbardziej imponującej chrząszcza francuskiego fauna <ref > GEO n o 397 od marca 2012 str. 121. </ref>.
Klimat, który charakteryzuje miasto, został zakwalifikowany w 2010 r. jako „ zdegradowany klimat oceaniczny równin centrum i północy”, zgodnie z typologią klimatów Francji, która następnie ma osiem głównych typów klimatów we Francji metropolitalnej . W 2020 roku miasto wychodzi z typu „zmienionego klimatu oceanicznego” w klasyfikacji ustanowionej przez Météo-France , która obecnie ma tylko pięć głównych typów klimatów we Francji metropolitalnej. Jest to strefa przejściowa pomiędzy klimatem oceanicznym, klimatem górskim i klimatem półkontynentalnym. Różnice temperatur między zimą a latem zwiększają się wraz z odległością od morza, opady deszczu są mniejsze niż nad morzem, z wyjątkiem obrzeży płaskorzeźb.
Wśród parametrów klimatycznych, które pozwoliły na ustalenie typologii 2010 r., znalazło się sześć zmiennych dla temperatury i osiem dla opadów , których wartości odpowiadają danym miesięcznym dla normy z lat 1971-2000. W poniższej ramce przedstawiono siedem głównych zmiennych charakteryzujących gminę.
Gminne parametry klimatyczne w latach 1971-2000
|
Wraz ze zmianą klimatu zmienne te ewoluowały. Badanie przeprowadzone w 2014 r. przez Dyrekcję Generalną ds. Energii i Klimatu, uzupełnione badaniami regionalnymi, w rzeczywistości przewiduje, że średnia temperatura powinna wzrosnąć, a średni spadek opadów, przy jakkolwiek silnych zróżnicowaniach regionalnych. Zmiany te mogą być zapisywane na stacji meteorologicznej z Meteo France najbliższego „Saint-Georges-le-Fléchard” w miejscowości Saint-Georges-le-Fléchard zlecenie w 1993 roku i jest o 10 km na południowy jako linii prostej , gdzie średnia roczna temperatura wynosi 11,7 ° C, a ilość opadów 798,4 mm w okresie 1981-2010. Na najbliższej historycznej stacji meteorologicznej „Le Mans”, w miejscowości Le Mans w departamencie Sarthe , oddanej do użytku w 1944 roku i oddalonej o 45 km , średnia roczna temperatura zmienia się o 11,6 °C w okresie 1971-2000, o godzinie 12 ° C w latach 1981-2010, następnie 12,5 ° C w latach 1991-2020.
Saulges jest gminą wiejską, ponieważ wchodzi w skład gmin o małej lub bardzo małej gęstości w rozumieniu siatki gęstości gmin INSEE . Gmina jest również poza atrakcją miast.
Zagospodarowanie przestrzenne gminy, jak wynika z bazy danych europejskiej okupacji biofizycznej gleby Corine Land Cover (CLC), charakteryzuje się znaczeniem gruntów rolnych (97% w 2018 r.), niemniej jednak spadło od 1990 r. (99,1%). Podział szczegółowy w 2018 r. przedstawia się następująco: grunty orne (56,1%), łąki (29,1%), niejednorodne tereny rolne (11,8%), lasy (3,1%).
IGN także udostępnia narzędzie online do porównania ewolucji z czasem użytkowania gruntów w miejscowości (lub terytoriów w różnych skalach). Kilka epok są dostępne jako map lub zdjęć lotniczych: na mapie Cassini ( XVIII th wieku), na mapie Staff (1820-1866) oraz w bieżącym okresie (1950 do chwili obecnej).
Nazwa tego miejsca świadczy latinized formie Salicam IX th century.
Jest to typ toponimiczny galijski (celtycki) * Salica (s) . Opiera się na określeniu galijski salico- , „wierzba”, którego nie znamy mianownika , być może * saliks z prawdopodobnym przejściem żeńskim * Salica jak wiele nazw drzew.
Słowo to jest utrwalone we współczesnym celtyckim, na przykład w irlandzkim w mianowniku żagla , w dopełniaczu sailech lub w bretońskim haleku ( s zmieniono na h w języku brittonic ).
Ewolucja fonetyczna od * Salica (s) do Sau (l) ges jest regularna w języku d'oïl (łac. słowa takie jak fabrica lub * granica zaowocowały odpowiednio kuźnią i stodołą ), dała Sauguesom w języku oc .
Nie było innego Salica wśród Cenomans , ale niepewnym położeniu i Salica rzeki w Harz w Niemczech stał Selke w języku niemieckim. Galijski termin salico- jest bliskim krewnym łacińskiego salix, salicis, z którego pochodzi dawne francuskie saus, sausse , „wierzba”, stąd wiele toponimów Saussay, Saussaye, Saussaie „saulaie”. Jest to również spokrewnione z Francique * salha ( stara niemiecka salaha ), która po francusku dała słowo wierzba .
Życie było prawdopodobnie obfite w Saulgach w górnym paleolicie (około –45 000 do –10 000 ). Bogactwo śladów siedliska znane i zbadanych jaskiń od czasu XIX th wieku, szczątki zwierząt i ludzi, sztuki malarskiej, sprawia, że ten serwis paleolitu miejsce obszerne studium o wymiarze krajowym; niektóre znaleziska są wystawione w prehistorycznym muzeum na miejscu.
Od tego czasu życie nigdy nie opuściło doliny Erve . Jeśli nie wiemy dokładnie, co mogło się wydarzyć między tym ostatnim okresem a początkiem okresu galijskiego, jesteśmy mniej lub bardziej pewni powstania gallo-rzymskiej aglomeracji około roku150 pne J.-C.Płaskowyż miasta dominował wówczas w miejscu jaskiń. Chociaż to miejsce nigdy nie było eksploatowane archeologicznie, może być stolicą Arvian : Vagoritum. Położenie tego miasta jest przedmiotem kontrowersji, szczególnie w końcu XIX -tego wieku. . Według niektórych kronikach XVIII E i XIX E wieków, to zostałyby znalezione artefakty, w szczególności pary z brązu statuetkę i wiele monet. Miasto to było idealnie położone na osi Cenomani (Le Mans) - Riedones (Rennes), ale nie wiemy jakie było jego znaczenie. Jeśli ktoś opiera się na planie z 1761 roku, wiele śladów było nadal obecnych. Dziś, zaatakowana przez roślinność, miejsce to pozostaje poufne i nieznane bez niedawnych badań ( s. 98 ).
Obecność ważnej nekropolii Merowingów na terenie obecnego miasta świadczyłaby o ciągłości życia na brzegach Erve. Najwcześniejszym pochówki datowane na V th wieku, nie mniej niż 59 sarkofagi i kilkaset pochówku czasu. Według badań antropologicznych przeprowadzonych po odkryciach z 1958 r. ciała nie odpowiadają rodzimemu typowi człowieka, ale bardziej typowi germańskiemu (wyższy wzrost i budowa).
Około roku 650 pustelnik Céneré wyjechał z Rzymu do Galii, którą udał się do miejsca, które kiedyś nazywało się Salvia , gdzie osiedlili się.
Céneré odnosi się do największej mądrości. Sława jego życzliwości rośnie wśród ludzi i tłumy ludzi napływają do niego. W ten sposób rozwinęła się chrześcijańska wspólnota Saulges i późniejsza budowa starożytnego kościoła Saint-Pierre. Céneré umiera21 lipca 680w wyniku choroby. Jego ciało zostało pochowane w starym kościele Saulges.
Kropka | Tożsamość | Etykieta | Jakość | |
---|---|---|---|---|
1989 | Marzec 2008 | Filip Auphan | płyta DVD | |
Marzec 2008 | marzec 2014 | Jean-Pierre Griveau | SE | Przejście na emeryturę |
marzec 2014 | W trakcie | Jacqueline Lepage | SE | Rolnik |
Brakujące dane należy uzupełnić. |
W 1556 r. panowanie Saulges zostało przejęte przez Jeana de Thévalle , ostatniego i najsłynniejszego o tej nazwie, który połączył tę nową domenę ze swoją ziemią Thévalle , której feudalny zamek wznosi się w pobliżu, powyżej biegu Erve . Zostawił Jacqueline de Thévalle jako swoją jedyną spadkobierczynię, której legitymację musiało udowodnić zeznanie w czasie jej małżeństwa ( 1597 ) z Charlesem de Maillé-Brezé, ponieważ księgi metrykalne w Chémeré-le-Roi zostały spalone. bandy angielskich hugenotów, którzy spustoszyli kraj w 1592 roku .
Urbain de Maillé-Brézé , markiz de Brézé, wynikający z tego małżeństwa, został, dzięki swoim osobistym zasługom, a zwłaszcza opiece kardynała Richelieu , z siostrą, którą poślubił, marszałkiem Francji i kawalerem orderów królewskich .
Kiedy Claire-Clémence de Maillé-Brézé , córka marszałka, skończyła trzynaście lat, w 1641 r. kardynał-minister narzucił ją za żonę Ludwikowi II de Bourbon-Condé , który dwa lata później był zwycięzcą Rocroi , który dzięki serii zwycięstw stał się w historii Wielkim Kondygnantem . Przez małżeństwo z Claire-Clémence de Maillé przyszły bohater został panem Thévalle , panem Saulges i doczesnym patronem tego kościoła. Ta domena była bardzo mała w ogromnej fortunie księcia krwi. Condé jednak w kilku okolicznościach działał jako mistrz i lord, nie osobiście, ale przez pełnomocnika. Następnie, w czasie, gdy został wygnany z powodu licznych buntów przeciwko Mazarinowi i dworowi, zobaczył, że cała jego własność została przejęta, ziemia Thévalle i Saulges, jej aneks, również zostały zajęte. Ale książę wrócił do łask na dworze, wrócił do cieszenia się skonfiskowanymi dobrami i od tego czasu aż do śmierci był lordem Thévalle i Saulges.
Henri Jules de Bourbon-Condé , syn wielkiego Condé, był lordem Saulges; był także Wielkim Mistrzem Francji .
Ewolucja liczby mieszkańców jest znana ze spisów ludności przeprowadzanych w gminie od 1793 r. Od 2006 r. legalne populacje gmin są corocznie publikowane przez Insee . Spis opiera się obecnie na corocznym zbieraniu informacji, sukcesywnie dotyczących wszystkich terytoriów miejskich przez okres pięciu lat. W przypadku gmin liczących mniej niż 10 000 mieszkańców co pięć lat przeprowadza się badanie spisowe obejmujące całą populację, przy czym legalne populacje w latach pośrednich są szacowane przez interpolację lub ekstrapolację. Dla gminy pierwszy wyczerpujący spis objęty nowym systemem został przeprowadzony w 2005 roku.
W 2018 r. miasto miało 320 mieszkańców, co stanowi wzrost o 5,96% w porównaniu do 2013 r. ( Mayenne : -0,14%, Francja z wyłączeniem Majotty : + 2,36%).
1793 | 1800 | 1806 | 1821 | 1831 | 1836 | 1841 | 1846 | 1851 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
800 | 810 | 777 | 802 | 822 | 835 | 895 | 890 | 911 |
1856 | 1861 | 1866 | 1872 | 1876 | 1881 | 1886 | 1891 | 1896 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
872 | 836 | 825 | 795 | 740 | 680 | 689 | 693 | 694 |
1901 | 1906 | 1911 | 1921 | 1926 | 1931 | 1936 | 1946 | 1954 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
647 | 692 | 644 | 607 | 612 | 600 | 607 | 576 | 553 |
1962 | 1968 | 1975 | 1982 | 1990 | 1999 | 2005 | 2010 | 2015 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
521 | 487 | 401 | 348 | 333 | 334 | 328 | 303 | 312 |
2018 | - | - | - | - | - | - | - | - |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
320 | - | - | - | - | - | - | - | - |
Obszar Saulges, sklasyfikowany jako Natura 2000 , słynie z prehistorycznych jaskiń i dziedzictwa naturalnego skoncentrowanego w kanionie Saulges nad rzeką Erve .
Formacja wapienna Saulges jest wyjątkowa w Masywie Armorykańskim ze względu na swoje formy podziemnej i powierzchniowej erozji typu krasowego , dając w szczególności sieć jaskiń: Jaskinie Saugów (położone na terenach gmin Saint-Pierre-sur- Erve i Thorigné-en-Charnie ). Skała powstała w płytkim morzu w karbonie (340 milionów lat temu). Potem, złapana w hercyńską fałdę , wyszła. Długo później, 1,8 miliona lat temu, Erve wykopali dolinę o stromych zboczach, rodzaj kanionu . Powiększając szczeliny, woda wydrążyła w bok sieć podziemną. Wymienionych jest dwadzieścia wejść do jaskiń.
Rozwój wspierany przez departament umożliwił ponowne wprowadzenie tura. Muzeum, leśniczówka zarządzana przez gminę, tereny piknikowe zachęcają do odwiedzania tego popularnego w słoneczne dni miejsca z trasami pieszymi, wędkarskimi i wspinaczkowymi. Klify są przystosowane do tej praktyki i sprawiają, że jest to największe naturalne miejsce wspinaczkowe na Wielkim Zachodzie ze stu siedemdziesięcioma darmowymi drogami dostępu sklasyfikowanymi od 3b do 7a według klasyfikacji stosowanej we Francji. Utrzymywane przez komisję działów 53 do FFME organizuje tam co roku w czerwcu festiwal otwarty wspinaczki licencjobiorców, rodziną lub przyjaciółmi.
We wsi Saulges znajdują się również dwa niezwykłe budynki religijne, Merowingów kościół Saint-Pierre i romański kościół Notre-Dame oraz pustelnia założona przez Saint Cénéré de Saulges .
Kościół Saulges jest wymieniony po raz pierwszy w tekstach z 1060 roku : Guy de Saulges, który był jego właścicielem (podobnie jak kościół Saint-Pierre) „dokonał częściowego, a następnie całkowitego porzucenia na rzecz mnichów Couture w Le Mans , pod warunkiem, że postawią tam księdza. Przydzielił im ziemię w Plessis, aby zbudować tam swój dom, i zażądał dla niego łaski pochowania w opactwie oraz prawa dla biednego człowieka do przydziału chleba i wina. »( Alphonse-Victor Angot ).
Nawa zachowała oryginalne romańskie półkoliste przęsła; przesłonięte, ich zarys jest widoczny na zewnątrz. Transept a wieża w XI -tego wieku również ilustrują okresu romańskiego. Wieża, uważana za najbardziej autentyczną część budowli, jest sklepiona kolebkowo i zwieńczona dachem ostrosłupowym. Od zachodu flankuje go wieżyczka schodowa. Do XIV p wieku , nawa i refren są przetwarzane: refren jest oświetlony przez wnęki łukowej rozdrabniane na dwóch perforowanych przedziałach quatrefoil. Przy okazji większych prac z 1848 roku dobudowano kaplice północną i południową .
Statua Trójcy (transeptu): Ten pracach XV -go wieku reprezentuje Boga Ojca, który trzyma Chrystusa na krzyżu. Z ust Ojca wychodzi Duch Święty symbolizowany przez gołębicę, która zmierza w kierunku głowy Syna. „To«hierarchiczny «wizja została całkowicie podważona przez Sobór Trydencki ( 1542 - 1563 ), a zastąpione przez» poziomej»reprezentacji trzech boskich znaków. "
Ołtarz z Chrystusem na Kalwarii (południe transeptu) został wyprodukowany w 1401 roku na wniosek Foulques du Rocher, Panie Valtrot, aby pokazać pobożności ojca Robina i jego własne. Panel przedstawia Chrystusa na Kalwarii: Maryja i św. Jan znajdują się po obu stronach krzyża. Saint Julien , który ewangelizuje Maine , przedstawia grupę mężczyzn z rodziny Władców Valtrot do Matki , a Saint-Gilles idzie w kierunku świętego Jana na czele grupy kobiet.
Ołtarz (chór) pochodzi z 1689 roku . Wykonany przez Michela II Lemesle na rysunku przez François Langlois , jest on poświęcony NMP z Dziewicy . Zauważamy jego ciasnotę, ze względu na niewielkie rozmiary chóru.
Posąg Saint Louis , w koronie cierniowej i gwoździ pasji, przedstawiony jako Wielki Condé znajdujący się w niszy ołtarza. Chodzi o posąg przedstawiający wojownika, z bogatymi zdobieniami, z delikatnością obrobioną napierśnikiem i fleurdelizowanym płaszczem. Kim był ten święty, umieszczony tam od 1692 roku ?... Przez długi czas był ignorowany.
Dopiero w 1898 roku pewien uczony, Abbe Angot ustalił, że w tej postaci nie ma nic świętego. To właśnie… Louis de Bourbon, wielki Condé, jego małżeństwo w 1641 r. z Claire-Clémence de Maillé-Brézé , siostrzenicą kardynała Richelieu, uczyniło panem Saulges. Kapłanem Saulges był w 1692 r. André Chériotty, który z pochlebstwa dla księcia kazał postawić pomnik u stóp swojego potężnego protektora… sześć lat po śmierci tego ostatniego… Podczas swojej administracji miał okazję odbudować ołtarz główny swojego kościoła. Było to w 1690 roku . Zwrócił się do architekta z Laval , François Langlois , który w ciągu dwóch lat wykonał tę pracę. Prace Sieurs Langlois i Lemesle datowany jest numer 1692 , na samym stóp posągu, a nad jego głową jest jedną z tarcz, których grawerowanie zostali wezwani z rzeźbiarzem. Ta tarcza jest podwójna: dexter, Burbon, to znaczy Francji z kijem w obręczy; w złowieszczym, Thévalle , Argent z trzema pierścieniami Sable . I tak od 1692 r. na ołtarzu, w tym małym wiejskim kościółku, umieszczono pełnowymiarową figurę, niemal naturalnej wielkości, podczas gdy bohater, który reprezentuje, miał w rodzinie, aby zachować rysy, jedynie popiersie wzorowane na jego śmierci. ...
W XVII th i XVIII -go stulecia , miasto Laval był twórczy ołtarze center bardzo ważne, aby dać początek prawdziwej szkoły: Laval retabliers nadawać swoją sztukę na Zachodzie wszystko Francji.
Oratorium Saint-CéneréOratorium to, zbudowane głównie w latach 1849-1933, pokonuje źródło pustelni, obiekt kultu i pielgrzymek.
Oprócz jaskiń, które można zwiedzać i których geologiczne i historyczne zainteresowania naukowe opisano powyżej, od marca 2017 r. w dolinie Erve w pobliżu jaskiń otwarte jest muzeum prehistorii.