Przestarzały | 27 listopada 1942 |
---|---|
Lokalizacja | Tulon , Var , Francja |
Wynik | Francuski sukces, Niemcy nie zdobywają francuskiej floty |
Państwo francuskie | Rzesza Niemiecka |
Jean de Laborde André markiz |
Johannes blaskowitz |
12 zabitych, 26 rannych, a cała flota zatopiona | 1 ranny |
Bitwy
Śródziemnomorski krajobraz1940
1941
1942
1943
1944
1945
Konwoje alianckie ( konwoje z Malty ) • Kampania U-bootów • Kampania Adriatycka
Kampanie afrykańskie, bliskowschodnie i śródziemnomorskie
Większość francuskiej floty została zatopiona w Tulonie dnia27 listopada 1942na rozkaz Admiralicji reżimu Vichy w reakcji na operację Lila, aby zgodnie z rozejmem z 22 czerwca 1940 r. Francja zachowała swój status neutralności między Państwami Osi i Aliantami , unikając przyłączenia się do sił alianckich lub poddania się do okupantów hitlerowskich . Kilka rzadkich jednostek wypłynęło w morze, uciekając przed zatopieniem i schwytaniem przez III Rzeszę .
Rozejm z dnia 22 czerwca 1940 roku przewidziany przez jego artykułem 8 Losy francuskiej marynarki. Zagwarantował neutralność francuskiej flocie i pozostawił ją pod dowództwem francuskim. Według Brytyjczyków ten rozejm był zdradą, o ile obaj alianci zaangażowali się dalej3 września 1939nie zawrzeć oddzielnego rozejmu w imię „dobro sprawiedliwości i wolności” ( ze względu na moralność i wolność ), a zatem zatopienie byłoby częścią tej samej zdrady; Według generała De Gaulle'a istniało ryzyko, że ten rozejm pozostawi „w gestii wroga nienaruszoną flotę francuską”, ryzyko, które stało się realne po naruszeniu niemieckich zobowiązań wListopad 1942.
Artykuł 8Artykuł 8 umowy rozejmowej podpisanej na polanie Rethondes dnia22 czerwca 1940 jest tak napisane:
„Flota wojenna francuska – z wyjątkiem tej części, która pozostaje do dyspozycji rządu francuskiego dla ochrony interesów francuskich w jego imperium kolonialnym – zostanie zgromadzona w portach do ustalenia i będzie musiała zostać zdemobilizowana i rozbrojona pod kontrolą odpowiednio Niemiec lub Włoch.
Porty te będą wyznaczane zgodnie z portami macierzystymi statków w czasie pokoju. Rząd niemiecki uroczyście oświadcza Rządowi francuskiemu, że nie zamierza wykorzystywać w czasie wojny do własnych celów francuskiej floty wojennej stacjonującej w portach pod niemiecką kontrolą, z wyjątkiem jednostek niezbędnych do nadzoru, wybrzeży i pogłębiania min.
Oświadcza ponadto uroczyście i formalnie, że nie zamierza formułować żadnych roszczeń w stosunku do francuskiej floty wojennej w chwili zawarcia pokoju; Wszystkie jednostki wojenne znajdujące się poza francuskimi wodami terytorialnymi, z wyjątkiem części francuskiej floty wojennej, która ma zostać określona, która zostanie przydzielona do ochrony interesów francuskich w imperium kolonialnym, muszą zostać odwołane do Francji. "
The Admiral Darlana reaguje na niebezpieczeństwa Artykuł 8 stawianych do „swojego” floty poprzez wysyłanie swoich starszych podwładnych tej ogólnej kolejności:
W ostatnich dniach czerwiec 1940Admiralicja Brytyjska przygotowała operację o nazwie „ Katapulta ”. Operacja Katapulta, przeprowadzona o świcie3 lipca 1940 r, obejmowały „jednoczesne zajęcie, przejęcie kontroli, ostateczną próbę walki lub zniszczenie wszystkich budynków francuskich, do których można dojść”. Tego samego dnia Brytyjczycy zajęli siłą lub podstępem wszystkie francuskie okręty, w tym okręty wojenne, uciekinierzy w Anglii, zwłaszcza w Portsmouth i Plymouth , takich jak okręt podwodny Surcouf . Jednostki te, schronione w brytyjskich portach wojskowych, często niezdolne do nawigacji lub bez załogi, nie ryzykowały dołączenia do marynarki wojennej osi niemiecko-włoskiej.
Wciąż wykonując operację Katapulta , wiceadmirał René-Émile Godfroy , dowódca francuskiej eskadry w Aleksandrii ( Force X ), otrzymał3 lipcaultimatum od angielskiego admirała Sir Andrew Cunningham . Obaj admirałowie dobrze się znali i lubili, ale negocjacje były trudne do przeprowadzenia, biorąc pod uwagę różnice i żądania ich rządów. Następnego dnia przybyła eskadra włoska, aby stworzyć dywersję. Chociaż nie są już w stanie wojny z siłami Osi, francuscy marynarze otworzyli ogień, wkrótce naśladowany przez brytyjską eskadrę. Obecność wspólnego wroga ułatwiła francusko-brytyjskie porozumienie zawarte na zasadzie dżentelmeńskiej umowy .
7 lipca 1940 rSiła X została „zneutralizowana” bez walki, wznowiła walkę u boku aliantów w czerwcu 1943 r. , czyli siedem miesięcy po lądowaniu aliantów w Afryce Północnej, wListopad 1942.
Najważniejszą konsekwencją operacji Katapulta był atak na francuską eskadrę w Mers el-Kébir .
Wychodząc z Katapulty , możemy również przytoczyć atak Dakaru 7 i8 lipca 1940 r oraz pokojowa „neutralizacja” floty w Indiach Zachodnich.
Operacja Katapulta została podjęta i wykonana, aby zapobiec wpadnięciu floty francuskiej w ręce niemieckiej marynarki wojennej. Ożywił on w opinii i marynarce francuskiej znaczną część nastrojów anglofobicznych już po niemiecko-brytyjskim traktacie morskim z 1935 r., a zwłaszcza po tragicznym wydarzeniu w Mers el-Kébir. W kontekście wojny i ogólnego strachu operacja Katapulta była jednak po stronie brytyjskiej wyrazem braku zaufania do francuskiego sojusznika. Rzeczywiście, szanując postanowienia rozejmu, admiralicja francuska ze swej strony zawsze uważała oś za jedynego i rzeczywistego wroga podczas światowego konfliktu. I jako dowód tej części protokołów paryskich, rząd niemiecki zapewni rządowi francuskiemu, poprzez polityczne i gospodarcze ustępstwa, środki uzasadniające przed opinią publiczną swojego kraju możliwość konfliktu zbrojnego z Anglią. Stany Zjednoczone podpisały w Paryżu, dnia28 maja 1941przez admirała Darlana. Według Winstona Churchilla Francuzi zrozumieliby znaczenie bitwy pod Mers el-Kébir. Opinię tę podzielił generał de Gaulle, który uzasadnił operację w przemówieniu do BBC w dniu8 lipca 1940 r, jednocześnie ubolewając nad brakiem spontanicznego zaangażowania francuskiej marynarki wojennej w stronę sojuszniczego obozu, co pozwoliłoby uniknąć niepotrzebnych zgonów i po zatonięciu Tulonu osłabienia francuskiej marynarki wojennej w dążeniu do walki z Osią.
Pod rozejmu , Hitler miał „uroczyście oświadczył, że” miał „nie zamierza wykorzystać w czasie wojny dla swoich własnych celów, flota francuska”.
Dokumenty wydane po zwycięstwie aliantów ujawniły, że już 10 grudnia 1940Hitler skrupulatnie przygotowywał stworzenie urządzenia, które dwa lata później miało pozwolić na wkroczenie na wolną strefę i zamach sił na francuską marynarkę w Tulonie, a następnie atak na Tunezję , a w konsekwencji złamanie rozejmu. „Dyrektywy n O 19” (w) , to nazywa Działanie Attila i końcu operacji Anton , został w szczególności przygotowane „w oczekiwaniu w przypadku, gdy ruch powstania wystąpią w części francuskiego kolonii Imperium obecnie komendą generał Weygand ”. Strefa wyznaczona przez dyrektywę obejmowała strefę wolnocłową , francuską Afrykę Północną ( francuskie departamenty Algierii , Maroka i Tunezji ) oraz AOF .
Tak więc Hitler z rozejmu z 22 czerwca 1940 r. planował przejąć flotę francuską, w szczególności stacjonującą w Tulonie, którą ukrył w 1942 r., wykorzystując antyangielskie nastroje obecne w umysłach niektórych przywódców reżimu Vichy. od ataku na Mers el-Kébir pod pretekstem „ochrony floty francuskiej” w celu zachowania jej neutralności zapisanej w konwencji rozejmowej.
W podpisanych protokołach paryskichmaj 1941między państwem francuskim a III Rzeszą możemy jednak przeczytać, że marynarka francuska zapewni w razie potrzeby ochronę transportów zaopatrzenia i posiłków w materiał dla wojsk niemieckich w Afryce, realizowanych przez francuskie okręty z Tulonu do Bizerty. . Umowy te przewidują również udostępnienie portu Dakar Niemcom i zapewnienie jego ochrony, przewidziano uzbrojenie i przydzielenie pięciu okrętów podwodnych , pięciu niszczycieli , jedenastu torpedowców , krążowników , pancernika i lotniskowca .
Amerykanie, którzy przystąpili do wojny 7 grudnia 1941po ataku na Pearl Harbor , rozpoczętym operacją Torch , alianci lądowali w Afryce Północnej.
Ta operacja wycelował okupacji francuskiej Afryce Północnej , do wykorzystania jako podstawa do późniejszego ataku na Europę, Hitler zapewnia możliwość wykonywania swoich dyrektywa n o 19 .
Na mocy zawieszenia broni i poszanowania francuskiej zasady neutralności żołnierze francuscy witają aliantów ogniem armat przed ogłoszeniem podpisanego zawieszenia broni 10 listopada 1942przez admirała François Darlana . Francuskie siły zbrojne stacjonujące w Afryce Północnej przyłączają się teraz do alianckiego obozu w jego walce, pomimo zawieszenia broni, które jest potępiane przez Pétaina.
Po tym lądowaniu nastąpiły ciężkie walki na lądzie i na morzu między siłami alianckimi a państwami Osi. Tunezja Amerykanie stwierdzili, że nie jest konieczne, aby umieścić w strefie docelowej jest używany przez oś ( zgodnie z dyrektywą n O 19 (in) , w całkowitej naruszenie zawieszenia broni), z10 listopada 1942, za masowe operacje lotnicze przeciwko alianckim siłom ekspedycyjnym.
Dla Niemców operacja Pochodnia i zebranie admirała Darlana do aliantów będzie pretekstem do inwazji na wolną strefę z11 listopada.
Statki skoncentrowane w Tulonie należały do dwóch różnych grup.
Z jednej strony siły pełnomorskie, pod dowództwem admirała Jeana de Laborde , które utworzyły nienaruszoną eskadrę 38 okrętów bojowych, nowych lub nowych w 1939 r., ale niezmodernizowanych od czasu zawieszenia broni.
Ze względu na ograniczenia dotyczące oleju opałowego nałożone przez Niemcy, statki pływały niewiele, a załogom brakowało przeszkolenia. Artyleria przeciwlotnicza została wzmocniona, ale niewystarczająco, francuski radar wyposażony tylko w kilka rzadkich dużych jednostek, a okręty nie miały nowoczesnych podwodnych urządzeń nasłuchowych.
Okręty te, gdyby uciekły z Tulonu, musiałyby zostać przetopione w Stanach Zjednoczonych lub przynajmniej zmodernizowane w portach Afryki Północnej, aby skutecznie walczyć z aliantami. Tak było w przypadku niektórych okrętów Wolnej Marynarki Wojennej ( okręt podwodny Surcouf , niszczyciel Le Triomphant itp.) oraz okrętów floty Vichy, nieobecnych w Tulonie i które wznowiły walkę z aliantami odgrudzień 1942, po operacji palnika i doCzerwiec 1943(pancernik Richelieu , krążowniki Gloire , Montcalm , Georges Leygues , Émile Bertin , niszczyciel Le Terrible , Le Fantasque , Le Malin …). Inne zostały zmodernizowane w Afryce Północnej (pancernik Lorraine , krążowniki Duquesne , Tourville , Suffren , Duguay-Trouin , Joan of Arc , niektóre torpedowce i niszczyciele z 3 i 4 rurami oraz kilka łodzi podwodnych klasy 1500 ton ).
Tonaż sił na pełnym morzu odpowiadał jednej czwartej francuskich okrętów wojennych, które wciąż pływały.
Z drugiej strony, pstrokata flota pod dowództwem admirała André Marquisa , prefekta morskiego, składająca się ze 135 statków, w tym okrętów wojennych w „gwardii rozejmu” dla najstarszych i bez załogi, lub w naprawach jak krążownik liniowy Dunkierka , pancernik Provence lub niszczyciel Mogador , poważnie uszkodzony podczas bitwy pod Mers el-Kébir . Statki te nie nadawały się do wypłynięcia.
11 listopada 1942kontradmirał Gabriel Auphan rozkazał dwóm admirałom Tulonu:
To właśnie to ostatnie rozwiązanie zostanie zastosowane w nocy z 26 na 27 listopada 1942admirałowie André Marquis i Jean de Laborde dowiedzieli się, że Niemcy zamierzają spróbować swoich sił we flocie.
8 listopada 1942, znaczące ruchy wojsk niemieckich odnotowane w strefie okupowanej zapowiadały zbliżający się zamach stanu w strefie wolnej . W tej perspektywie armia podjęła środki ostrożności. Uruchomił się system ostrzegawczy, od dawna przygotowywany przez generała Jean-Édouarda Verneau . Ukryty komputer PC zainstalowany na farmie La Plunder w Lezoux jest okupowany przez Sztab Generalny Armii. Dywizje wojskowe są zaalarmowane. Żołnierze zostają nastawieni na wojnę i zyskują wybrane strefy przegrupowania, aby umożliwić natychmiastowy opór i późniejszą organizację maqui . To urządzenie ruchu oporu, zaprojektowane przez odważnych żołnierzy, zastosuje w szczególności generał Jean de Lattre de Tassigny .
11 listopada1942 na 4 am rano Pierre Laval , zwiedzanie Monachium , jest informowany o decyzji Hitlera do całkowitej okupacji Francji. Pétain zostaje również poinformowany osobistym listem od Führera . W 5 godz 25 , Hitler rozkazał swym żołnierzom krzyża Francji zajmują wybrzeża Morza Śródziemnego i uczestniczyć z Włochami dla „ochrony” na Korsyce . Na 7 rano , Radio Paryż rozgłasza „wiadomość od Führera do narodu francuskiego”:
„[…] Armia niemiecka nie przychodzi ani jako wróg narodu francuskiego, ani jako wróg jego żołnierzy. Ma tylko jeden cel: odeprzeć, wraz ze swoimi sojusznikami, każdą próbę desantu anglo-amerykańskiego. Wraz z armią francuską podejmą się obrony granic Francji przed atakami wroga. "
Trwała operacja Attila , przemianowana na Anton , porozumienie rozejmowe zostało naruszone, a Hitler przyznał, że wygasł. Głównym celem kontradmirała Gabriela Auphana jest więc zrobienie wszystkiego, aby uratować francuską flotę przed niemieckim zagrożeniem. Ale potrzebuje zgody Pétaina. Na poziomie około 11 P.M. telegram z Hitlerem brzmi:
„Zgodnie z negocjacjami i życzeniem wyrażonym przez kontradmirała Auphana, Führer domaga się deklaracji na słowie dowództwa floty Toulon, aby nie podejmować żadnych działań skierowanych przeciwko siłom Osi i bronić z całej siły Tulonu przed anglo- Sasi i francuscy wrogowie rządu. W takim przypadku twierdza Tulonu nie może być zajęta. "
W tym czasie między Awinionem a Marsylią pojawiają się niemieckie czołgi . 12 listopadana 9:00 rano , „Deklaracja na słowo honoru” jest czytany przez porządku dnia. Toulon jest zatem obecnie jedyną niezamieszkałą enklawą we Francji kontynentalnej. Po15 listopadawojska francuskie otrzymują rozkaz dowództwa niemieckiego, aby wycofać się z okopanego obozu w Tulonie. Następnie francuskie samoloty mają zakaz przelotu nad tym obszarem. 26 listopadaNiemcy okupują obóz lotniczy Palyvestre w Hyères, pozostawiony do tej pory do dyspozycji francuskich sił powietrznych. Również 26 czerwca odnotowano koncentracje i ruchy wojsk niemieckich i włoskich oraz pojazdów opancerzonych między Bandol i Sanary oraz między Le Beausset i Ollioules .
26 listopada 1942w 11 P.M. , że pancerna Division dowódcy była gotowa do obciążenia. Operacja Lila , ostateczna wersja Attyli , stawia sobie tylko jeden cel: przejęcie nienaruszonej floty francuskiej w Tulonie. 27 listopadaO 1 w nocy dwie niemieckie grupy pancerne wyruszyły z Aix-en-Provence i Gémenos i ruszyły w kierunku Tulonu.
1 st grupa przez Solliès-Bridge jest odpowiedzialny za wprowadzanie Tulon wschód, aby zajmować bardzo Lamalgue , przechwytywania Admiral André Marquis , centralę telefoniczną oraz centrum transmisji. Następnie wysłać elementy pancerne i artyleryjskie do Mourillon , by zająć arsenał i przejąć okręty podwodne . 2 nd grupa, przechodząc przez Sanary , Six Fours , Les Sablettes, miała za zadanie wprowadzenie Tulon od zachodu, zajmując bazę morską powietrza Saint-Mandrier i bezzwłocznego wprowadzenia baterii element artylerii, od wykorzystać komputer w Croix des Signaux i zajmują cały półwysep Saint Mandrier, a także struktury przybrzeżne i baterie.
Dwie inne kolumny muszą wkroczyć do misji Toulon, aby przejąć wszystkie doki , mola , miejsca do cumowania i francuskie budynki, przeciwstawiając się siłą wszelkim próbom zniszczenia.
Na 4 godziny 25 na Chateldon , Pierre Laval otrzyma konsul generalny Roland Krug von Nidda przynosząc mu kopię pisma od Führera do marszałka Petaina :
„Musiałem się postanowić, 11 listopada 1942 r. […] zająć południowe wybrzeże Francji […] wie pan marszałek, że wszystkie twierdzenia […], że Niemcy chcą przejąć flotę francuską […] są czyste wynalazków lub umyślnych kłamstw […] Dlatego po usłyszeniu o licznych naruszeniach ich słowa honoru przez francuskich oficerów, generałów i admirałów […] wydałem rozkaz natychmiastowego zajęcia Tulonu, aby zapobiec odpłynięciu statków lub zniszcz ich […]. "
O 4 h 25 pierwszy niemiecki czołg bierze pod swoje działa wartowników z Fort Lamalgue. O 4 h 57 centrala jest całkowicie odizolowana. Jednak przez 32 minuty francuscy oficerowie mieli czas na wszczęcie alarmu. Polecenia są wydawane i te same rozkazy są natychmiast przekazywane innym szefom sektorów. Flagowym The Strasbourg , uruchamia ogólne zamieszanie do eskadry . Całkowite zaskoczenie odejściem jest teraz nieaktualne. Od 5 pm 10 oddziały pionierów niemieckiego wspinać się po ścianie i otworzyć drzwi i umieścić w części baterii 77, z zapraw i projektorów. Gdzie indziej są to czołgi i działa artyleryjskie. Do akcji przystępuje również Luftwaffe z misją oświetlania portu, aby umożliwić monitorowanie ruchu statków. O 5 h 15 rozpoczyna się druga część operacji Lila, na której sukces lub porażka planu: kontrola floty, której pożąda Hitler. W 5 h 15, gdy pojemniki i pojazdów gąsienicowych drugiej fali wejściu do portu. Po arsenale rozesłano ciężarówki i pociąg, które mają za zadanie blokować tory i opóźnić przybycie Niemców w pobliże arsenału. W 5 pm 20 niemieckie czołgi ominąć bariery i zagraża arsenał Mourillon. Admirałowie Arnaud Dornon i Jean de Laborde udzielają, głównie drogą radiową i telefoniczną, instrukcji zatopienia .
W 5 godz 25 , drzwi głównego arsenału jest naciskany przez niemieckiego zbroi. O 5 h 30 druga kolumna niemieckich czołgów zagraża nabrzeżom Milhaud. W tym samym czasie wiceadmirał Maurice Le Luc i Pierre Laval z Vichy zadzwonili do Toulon i wydali rozkaz unikania wszelkich incydentów . Słaba komunikacja, a potem nagle przerwana, przez przybycie Niemców, rozkaz nigdy nie zostanie przekazany. O godz. 5 h 35 podaje się kolejność zatapiania się drogą radiową. W Casabianca , Archimedesa , Wenus , Marsouin , Iris i Le Glorieux podwodne następnie udało się przejechać przełęcze z portu wojskowego, przy wyjściu z portu, kosztem najgorszych trudności: minowe magnetycznych , niemieckich bombardowań i ostrzału, metalowa siatka zamknięcie przepustki. W 5 pm 40 większość budynków kazano właz. Jednak nakładanie się tych zamówień powoduje pewne wahanie. Niektórzy, jak wiceadmirał Émile Lacroix , decydują się na odroczenie egzekucji bez pisemnego rozkazu, uważając, że istnieje sprzeczność między rozkazem rozpalenia ognia (zrównanym z aparatem) a rozkazem dokonania ostatecznych ustaleń. O 5 h 45 Niemcy przekroczyli mur obwodowy Milhaud i próbowali szturmować okręt flagowy, pancernik Strasbourg . Usuwając to z nabrzeża, piechota jest bezsilna, wypuszcza wtedy serie z broni automatycznej, a czołgi strzelają z armat. W odpowiedzi w Strasburgu Niemcy się wycofali. Wtedy to nowy rozkaz telefoniczny od Pierre'a Lavala nakazał: „Unikaj wszelkich incydentów, anuluj uporządkowaną operację”. W związku z tym wydawany jest nakaz zaprzestania zatapiania , ale nigdy nie dotrze do pancernika Strasbourg . O 5 h 55 Niemcy ponownie przekraczają mur obwodowy i pojawiają się ponownie na doku.
Te 10 minut pozwoli innym statkom zacumowanym w Milhaud dokończyć sabotaż. O 6 rano wydawane jest polecenie podnoszenia kolorów. Co 6 h 10 , Niemcy wprowadzić Provence . Co 6 h 20 The Provence jest zatopiony, nie jest wybuchowy, z Niemcami na pokładzie. Między 6 h 10 i 6 h 30 zespoły rozbić zapalić knoty, otwarte zawory, utopić bunkry ... czasami mimo groźby niemieckich żołnierzy. O 6 h 30 oznacza wiele wybuchów, wybuchy się udają. Niektóre statki, takie jak krążowniki Algieria , Marseillaise czy Dupleix , płonęły przez kilka dni.
Między 6 h 45 i 7 h , Toulon z łóżek do 5 pm przez ryk samolotów, czołgów walcówka, huk wybuchów, wyszli na ulice raz ciszy i strat.
Dla Niemców operacja Lila zakończyła się zatem niepowodzeniem. Można to tłumaczyć opóźnieniem drugiej grupy niemieckiej (tej pochodzącej z Zachodu), a przede wszystkim doskonałym rozwinięciem instrukcji zatapiania przez francuską marynarkę wojenną.
Bilans na wieczór 27 listopadadonosi, że 90% floty Tulonu zostało zatopionych, w tym wszystkie stacjonujące tam siły pełnomorskie. Wszystkie duże okręty bojowe są zatopione i nie do odzyskania. Niektóre zostaną następnie uratowane, ale zostaną zlikwidowane.
Łącznie zatopiono 235 000 ton, w tym:
Schwytano tylko 39 statków, wszystkie o niewielkim tonażu bez wielkiej wartości militarnej, ponieważ zostały sabotowane, uszkodzone lub, dla niektórych, rozbrojone.
Kilka okrętów podwodnych zignorowało rozkaz zatopienia się, a niektóre z nich zdecydowały się zebrać Afrykę Północną, aby wznowić walkę (z wyjątkiem Wenus, która jest zatopiona przy wejściu do portu w Tulonie zgodnie z rozkazem zatapiania się na głębokich wodach). Sojusznicy, wraz z resztą floty francuskiej, chronili się następnie w Afryce Północnej lub w koloniach:
Oprócz okrętów podwodnych, mała Beacon The Leonor Fresnela , udało się uciec i dotrzeć do Algieru.
Wraz z utratą floty reżim Vichy utracił ostatnie świadectwo swojej potęgi i definitywnie zaznaczył odmowę wznowienia walki z aliantami. Podczas jego procesu wczerwiec 1945Przed Komisją Śledczą Sądu Najwyższego marszałek Pétain uzasadnił decyzję zatopienia podpisując tajny traktat z Churchillem, który przewidywał, że flota francuska ma zostać zatopiona, jeśli grozi jej wpadnięcie w ręce sił Osi – aparat jest według niego jest to technicznie niemożliwe i ryzykuje wywołanie odwetu na Francuzach.
Oficjalna agencja cenzury, OFI ( francuskie biuro informacyjne ) i propagandyści są bardzo zakłopotani, chcąc oszczędzić Niemców, bez wypierania się admirała Jeana de Laborde . 28 listopadadyrektorzy gazety Le Temps , Émile Mireaux i Jacques Chastenet , „zawieszają” dziennik w odpowiedzi na inwazję na strefę południową .
Strona niemieckaChociaż personel Kriegsmarine był rozczarowany, Adolf Hitler uważał, że zatonięcie francuskiej floty w jakiś sposób przypieczętowało sukces operacji Anton .
Strona alianckaPrasa angielska z liryzmem powitała gest francuskich marynarzy.
Prasa amerykańska entuzjastycznie oddaje cześć francuskiemu honorowi i patriotyzmowi.
Prasa sowiecka bije rekordy wyobraźni dziennikarskiej, dostarczając m.in 27 listopada wieczorem pierwsze szczegóły dotyczące walki artyleryjskiej pomiędzy eskadrą francuską a bateriami niemieckimi.
Kilka starych torpedowców i niszczycieli, nieuzbrojonych, bez zespołu zatopionych, zostało odzyskanych w nienaruszonym stanie przez Włochów, którzy niewiele ich używali. Są albo zatopione przez aliantów lub Niemców, albo odebrane przez aliantów, a następnie zwrócone francuskiej marynarce wojennej.
Wraki krążowników Jean de Vienne i La Galissonnière zostały zwodowane i przemianowane na FR11 i FR12, ale ich naprawa została utrudniona przez bombardowania alianckie i okazała się niemożliwa w arsenale, którego narzędzia przemysłowe zostały zniszczone.
Dwie wyrzutnie 340 mm z wieży pancernika Provence zostały zainstalowane przez Niemców na początku 1944 roku w wieży C baterii Cap Cépet , zastępując dwie oryginalne wyrzutnie , które zostały zniszczone przez ich uzbrojenie,27 listopada 1942.