Bitwa o Anglię

Wbrew powszechnemu przekonaniu, radar nie był domeną Brytyjczyków. W ten sposób Niemcy mieli teoretyczny postęp w stosunku do swoich przeciwników, podczas gdy ci ostatni uzyskali decydującą przewagę, atakując aspekty praktyczne wcześniej niż inni. Patent na radar został złożony w 1935 roku przez Sir Roberta Watsona-Watta . Sztab RAF natychmiast zrozumiał wagę takiego systemu. Łącznie na wybrzeżach Wielkiej Brytanii budowanych jest sześćdziesiąt obiektów, Chain Home . Procedura przechwytywania była następująca:

• na ekranach radaru zauważono formację samolotów;
• dane są interpretowane przez operatorów i przesyłane do dowództwa myśliwców;
• centrala syntetyzuje informacje i, w zależności od zagrożeń, przekazuje rozkazy do różnych sektorów.

W 1940 roku system został uszkodzony, nawet jeśli nadal istniały możliwe błędy: w lipcu formacja trzech samolotów wysłana w celu przechwycenia jednego samolotu znalazła się naprzeciw dwudziestu niemieckich myśliwców. Bardziej dramatycznie, „przyjazne” samoloty są brane za „wrogów” i niszczone. Następnie w samolotach alianckich instalowana jest „skrzynka odblaskowa” z radarem, aby łatwiej zlokalizować je na ekranach. Ale ten środek nie wpłynął na całą flotę.

Organizacja Luftwaffe w 1940 roku

Luftwaffe zostało oficjalnie ogłoszone w 1935 r. Struktura była identyczna w 1940 r. Naczelnym dowódcą Luftwaffe był Hermann Göring . Luftwaffe jest podzielona na Luftflotten (floty powietrzne), z których każdy składa się z około 1000 samolotów. Luftflotten zebrane Fliegerkorps (siła Air Corps) dla bombowców i Jagdfliegerführer (dowódców myśliwskich) odpowiedzialne za około 500 samolotów.

Samoloty pogrupowano w Geschwader (eskadry) o identycznym składzie:

• Jagdgeschwader JG (eskadry myśliwskie) w składzie 94 Messerschmitt Bf 109 .
• Zerstörer Geschwader ZG (eskadry myśliwców ciężkich) składające się z 94 Messerschmitt Bf 110 .
• Stukageschwader StG (eskadry bombowców nurkujących) składające się z 94 Junkers Ju 87 Stuka .
• Kampfgeschwader KG ( eskadry bojowe , według pruskiego modelu analizy strategicznej, w tym przypadku eskadry bombowe) składające się z 94 bombowców Junkers Ju 88 , Dornier Do 17 , Heinkel He 111

Konieczne jest rozróżnienie w lotnictwie terminów eskadra, grupa i eskadra, które oznaczają bardzo różne jednostki lub elementy jednostek. W latach 1939-45 dywizjon nie był jednostką autonomiczną, ale połową (Francja, Wielka Brytania) lub trzecią (Niemcy) grupy, która sama była połową lub trzecią (zwłaszcza w Niemczech) dywizjonu. Nie było brytyjskiego odpowiednika niemieckiego Jagdgeschwadera ani nawet francuskiej eskadry składającej się z dwóch grup (od 24 do 36 samolotów w myśliwcu), czasem nawet trzech. W RAF skrzydła były 1940 ad hoc grup po 2 dywizjonów (grupy) 16 płaszczyznach, z których co najwyżej 12 w locie, czasami z 3 szwadronów a skład tych RAF skrzydła zmieniać w zależności od okresu i potrzeb. Te skrzydła były, po francusku, eskadrami.

Podczas tej ciężkiej walce Adolf Galland pierwszy rozkaz grupę myśliwskich III / JG 26, dlatego III rd grupę (3 dywizjony) z 26 -tego Jagdgeschwader (myśliwskiego). Liczby JG były mniej więcej przypadkowe; w lecie 1940 było tylko dziewięć (9) JG, plus trzy różne grupy łowieckie, z których jedna była mała. Nie było JG 1 ani JG 4 do 25 włącznie, 27 do 50 włącznie ani 55 do 76 włącznie. Samoloty JG o pełnej sile, które istniały latem 1940 r., Były następujące: JG 2 i 3, 26 i 27, 51 do 54 i 77. Każdy JG składał się z trzech grup po około 38 do 40 samolotów oraz 4 eskadry. personel: teoretycznie jego całkowita siła wynosiła od 120 do 124 samolotów i pilotów, ale rzadko była to osiągalna z powodu braku samolotów zastępczych i pilotów. Rzeczywista liczba samolotów wynosiła raczej od 100 do 110 (w pogoni) i często była znacznie niższa z powodu strat. Niektórzy autorzy Mają zbyt dużą tendencję do pisania, że ​​niemiecka grupa myśliwska biorąca udział w takiej czy takiej walce miała 40 samolotów (124 na całą eskadrę), co zawsze jest niemożliwe, ponieważ była to maksymalna siła teoretyczna. statek powietrzny niedostępny (zniszczony i jeszcze nie wymieniony, uszkodzony i w trakcie naprawy lub w trakcie niezbędnej konserwacji). Na przykład Grupa III / JG 26 miała 30 do 26, 18, a nawet 13 samolotów dostępnych w zależności od dni, strat i uzupełnień oraz 29 do 10 pilotów myśliwców bojowych. W szczególności liczba niemieckich pilotów zdolnych do udziału w misjach wojennych była nawet, często nadal, znacznie niższa niż liczba dostępnych samolotów (gotowych do walki). Niemiecka liczba samolotów i pilotów często gwałtownie spadała z powodu strat poniesionych w walce lub przez wypadek, pomimo (niewystarczających) dostaw samolotów uzupełniających i przybycia wyszkolonych i wyszkolonych pilotów, ale nowicjuszy, dlatego bardzo wrażliwi podczas pierwszych misji i niewystarczający liczby. Te materialne i ludzkie problemy wyraźnie pokazują, że Niemcy nie były w stanie pokonać Brytyjczyków na niebie. Produkcja brytyjskich myśliwców była znacznie większa niż w Niemczech, a także korzystała z kilku zalet technicznych, które szły w parze z liczbą pilotów, która stopniowo była utrzymywana w dostatecznej liczbie w stosunku do niemieckiej dyspozycyjności ludzkiej. do heroicznej legendy podtrzymywanej przez propagandę.

Straszliwe straty poniesione (po obu stronach) przez nowych pilotów, co prawda dobrze wyszkolonych - przynajmniej początkowo - ale niedoświadczonych, podczas pierwszych 5 do 10 misji wojennych, skłoniły Niemców do dodania "Grupy Uzupełniającej" do każdej eskadry myśliwskiej. Grupa ta, będąc niewielką w porównaniu z innymi, była odpowiedzialna za przekazanie początkującym pilotom maksimum przydatnej wiedzy bojowej poprzez wykorzystanie dotychczas zdobytego doświadczenia i zaangażowanie ich w symulowaną walkę z doświadczonymi pilotami tej samej eskadry.

20 sierpnia Adolf Galland objął dowództwo nad swoją eskadrą JG 26, z której szybko stworzył najbardziej skuteczną i najbardziej cenioną eskadrę swoich podopiecznych, bombowce, którymi często dowodził (podobnie jak inne JG) eskorty przeciwko brytyjskiemu myśliwcowi.

Mówienie o eskadrze zamiast o eskadrze to powtarzający się błąd, niewątpliwie spowodowany błędem tłumaczenia. Rzeczywiście, jak widzieliśmy powyżej, „eskadra” w języku francuskim jest odpowiednikiem Staffela , gdzie Geschwader musi być koniecznie przetłumaczony przez „eskadrę”.

Podczas Bitwy o Anglię, trzech Luftflotten (z pięciu) jest zaangażowanych:

• Luftflotte 2 z Generalfeldmarschall Alberta Kesselringa , z siedzibą w północno-wschodniej Francji , w Belgii i Holandii  ; w którym znajdował się Groupo Aero Italiano wysłane przez Mussoliniego;
• Luftflotte 3 z Generalfeldmarschall Hugo Sperrle siedzibą w zachodniej Francji;
• Luftflotte 5 z Generaloberst Hans-Jürgen Stumpff , z siedzibą w Danii i Norwegii.

Kiedy rozpoczęły się operacje, trzy liczby Luftflotten wyniosły łącznie osiem Jagdgeschwader, trzy Zerstörergeschwader, trzy Stukageschwader i osiem Kampfgeschwader, lub od 2500 do 3000 samolotów, jeśli weźmiemy pod uwagę samoloty zwiadowcze.

Rozgrywka bitwy o Anglię

Podczas tej bitwy możemy globalnie wyróżnić trzy fazy:

• Bombardowanie konwojów brytyjskich (początek lipca 1940 - początek sierpnia), zwanych  przez Niemców „  Kanalkampf ” (Walka w kanale La Manche);
• Próba zniszczenia RAF (od początku sierpnia do7 września 1940);
• Bombardowania Londynu i większych miast (do października 1940 r. ), Znane jako „  Blitz  ” (piorun), trwały do ​​wiosny 1941 r .

W pierwszej fazie niemieckie lotnictwo poświęciło się atakowaniu brytyjskich konwojów zaopatrzeniowych. Ta taktyka miała na celu odizolowanie Wielkiej Brytanii i zmusić samoloty RAF do walki.

Po miesiącu bezskutecznego ataku konwoju (1% tonażu pod brytyjską banderą zatopiony), niemiecki sztab generalny zdecydował się stawić czoła RAF bezpośrednio na jego ziemi. W tym celu zarządzono atak na brytyjskie lotniska wojskowe i fabryki przemysłu lotniczego. Ten okres zaczął się13 sierpnia 1940, dzień ochrzczony Adlertag ( Dzień Orła ), zła pogoda przesunęła rozpoczęcie operacji o jeden dzień.

W dniu 15 sierpnia, przekonany, że RAF stracił prawie 300 samolotów (połowa jego wytrzymałości teoretycznej) oraz że samoloty oparte na północy Wielkiej Brytanii został przeniesiony dalej na południe, Luftwaffe rozpoczęła Luftflotte do walki. 5 , z siedzibą w Norwegia i Dania . Miał zaatakować cele w Szkocji i Midlands , ale myśliwce RAF wciąż tam były i zadały poważne straty (20%) siłom atakującym. Luftflotte 5 został wycofany z bitwy, a jego samoloty wysłano jako posiłki dla Luftflotten 2 i 3. 15 sierpnia, będący czwartkiem,  Luftwaffe nazwał go „  Czarnym Czwartkiem ”.

Plik 18 sierpniato najstraszniejszy dzień dla dwóch obozów, w których odnotowano wówczas największe straty. Straty bombowców nurkujących Stuka były takie, że niemiecki sztab generalny zdecydował się je wycofać w oczekiwaniu na lepsze dni.

Plik 24 sierpniaCoś się wydarzyło, co zmieniło bieg bitwy. Heinkel He 111 bombowiec , wierząc, że jest ono atakuje Thameshaven rafinerię , błędnie upuścił swoje bomby na Londyn, celem, który miał zostać zaatakowany tylko na Hitlera osobisty rozkaz . W odwecie w nocy 25 sierpnia 1940 r. RAF zdołał zrzucić kilka bomb na Berlin . Hitler wystosował diatrybę przeciwko Brytyjczykom: „Jeśli zbombardują nasze miasta, zrównamy ich z ziemią, jeśli zrzucą setki bomb, zrzucimy tysiące”. Bombardowanie Berlina było osobistą porażką Góringa, który przysiągł, że „Jeśli na Berlin spadnie bomba, możesz mówić do mnie Maier” (potoczne wyrażenie w języku niemieckim oznacza, że ​​coś się nie stanie). Hitler zmienił swoją strategię i postanowił zbombardować ludność cywilną brytyjskich miast - a zwłaszcza Londynu - w odwecie.

Plik 7 wrześniado Londynu wysłano nalot ponad 100 bombowców eskortowanych przez prawie 400 myśliwców. Wierząc, że celem tego nalotu były w rzeczywistości lotniska RAF, brytyjska kontrola naziemna pozwoliła myśliwcom RAF na ich osłonięcie, pozostawiając pole otwarte dla niemieckich bombowców. Ta zmiana pozwoliła RAF-owi na skraju braku oddychania. Przywiązując wagę do ofensywy do ludności cywilnej, Niemcy pozwolili RAF na odtworzenie się.

Plik 15 września, do Londynu wysłano masowy nalot. Na swoim stanowisku dowodzenia Hugh Dowding widział, jak mapy wypełniają się symbolami przedstawiającymi zbliżających się wrogów. Zapytał, czy wszystkie samoloty są w powietrzu, i powiedziano mu, że tak. Na jego pytanie o istnienie rezerw odpowiedź była przecząca. Jednocześnie, siedziba 11 th  grupy w Uxbridge , Winston Churchill został następujące zdarzenia w towarzystwie marszałka Vice Air Keith Park w sali operacyjnej.

„Wkrótce czerwone żarówki wskazywały, że większość naszych eskadr jest zaangażowana. […] W krótkim czasie wszystkie nasze eskadry były zajęte, a część już wracała na tankowanie. Wszyscy byli w powietrzu. Dolny rząd żarówek był całkowicie wyłączony. Nie mieliśmy już ani jednej eskadry w rezerwie. W tym czasie, Park nazywa Dowding w Stanmore, prosząc go, aby udostępnić trzy eskadry w 12 th  Grupy Myśliwskiej, w przypadku gdy głównym nowy atak mogłyby wystąpić podczas gdy dywizjony były w trakcie tankowania amunicji i paliwa. Tak było zrobione. […] Do tej pory obserwowałem w milczeniu, ale potem zapytałem: „Jakie jeszcze nam zostały rezerwy?”. „Brak”, odpowiedział wicemarszałek Air Parku ”

- Winston Churchill, Mémoires de guerre - 1919-1941 , tom 1, Paryż, Tallandier, s.  386-387 . Retranslation przez F. Kersaudy, 2009.

W tym czasie ponad 370 brytyjskich samolotów krążyło po Londynie. Do końca dnia Brytyjczycy stracili prawie 28 samolotów, Niemcy 56 (co jest bardzo dobrym wynikiem dla RAF). Wynik ten wyjaśnia, dlaczego 15 września jest pamiętany jako „  Dzień Bitwy o Anglię  ”, dzień Bitwy o Anglię . Można powiedzieć, że ta druga faza bitwy zakończyła się w październiku.

W tym momencie operacja Seelöwe mająca na celu inwazję na Wielką Brytanię została odroczona bezterminowo, a niemiecki wysiłek przeciwko Wielkiej Brytanii zmalał. Bombardowania brytyjskich miast trwały jednak, ale generalnie z mniejszą intensywnością, aż do wiosny 1941 r. , Kiedy Hitler ściągnął na wschód główny korpus Luftwaffe w oczekiwaniu na inwazję na Związek Radziecki . Jednak niektóre poważne bombardowania nadal miały miejsce na brytyjskie miasta, w szczególności na początku listopada, na przykład ataki na Coventry , Birmingham i Wolverhampton .

Niemieckie bombowce wyrządziły Londynowi największe szkody, jakie poniosła brytyjska stolica od czasu wielkiego pożaru w 1666 roku .

Analizy i debaty

Strategiczna debata w Fighter Command

W 1940 roku Hugh Dowding niechętnie wysłał myśliwce na wsparcie armii francuskiej, przewidując przyszłą bitwę o Anglię. Strategia "małych paczek", które polecił RAF przeciwko niemieckiemu myśliwcowi, w połączeniu z taktycznym użyciem Spitfire'ów przeciwko myśliwcom ze swastyką (zwanych "Bandytami") i wolniejszymi Huraganami przeciwko bombowcom de Goering, umożliwiła uniknąć unicestwienia sił powietrznych, co było celem Luftwaffe w pierwszych dwóch fazach bitwy ( Kanalkampf i atak lotnisk ). WAAF, Pomocnicze Siły Powietrzne Kobiet , były zatrudnione „na liniach frontu” w bazach powietrznych i stacjach radarowych, w tym w pobliżu kanału La Manche. Do przewiezienia myśliwców na lotniska w Anglii, piloci cywilni z Pomocniczej Służby Transportu Lotniczego (ATA), wśród których kilka kobiet (166 pod koniec wojny, ale około trzydziestu podczas bitwy) było bardzo rozsądnie zatrudnionych, aby aby zastąpić straty wynikające z bardzo wąskiego przepływu spowodowanego trudnościami w produkcji lotniczej na Wyspach Brytyjskich. ATA nie przeszły szkolenia bojowego, a nowe samoloty nie były jeszcze wyposażone w broń ani radia.

Ale wśród szefów lotnictwa w siedzibie Stanmore toczyła się gorąca debata na temat strategii ubytku. Zwolennicy innej metody wygrali w wyniku krytyki skierowanej przeciwko Dowdingowi: pod wpływem naczelnego Trafford Leigh-Mallory , marszałek lotnictwa Charles Portal , musi mianować Sholto Douglasa w październiku 1940 roku  ; nowa głowa zwiększyła rozmiar eskadr myśliwskich , stosując tę ​​strategię diametralnie inną niż ta z Hugh Dowding: Big Wing  (en) . W związku z tym Dowding nie był już odpowiedzialny w czasie Blitz .

Dowding został odsunięty na bok przez tę drugą frakcję, a misja związana z przemysłem zbrojeniowym w Stanach Zjednoczonych została wstrzymana do 1942 roku.

Historycy uważają, że strategia niszczenia zastosowana przez Dowding umożliwiła RAF przetrwanie szoku w czasie, a tym samym zmniejszenie nadziei na nazistowską inwazję w fazie lądowania. Dlatego porzucono Seelöwe , a bombowce Heinkel i Dornier koncentrują się teraz na masowym bombardowaniu Londynu .

Przyczyny niemieckiej porażki

Niemieckie niepowodzenie można wytłumaczyć wieloma przyczynami:

• Komunikaty niemieckie zostały rozszyfrowane przez aparat Ultra , który dostarczał Brytyjczykom bezcennych informacji o zamiarach wroga.
• Niedocenianie znaczenia radaru, prawdziwego oka RAF. Stacje radarowe były sporadycznie atakowane, ale dość szybko przywracano je do użytku.
• Rażące niepowodzenia niemieckich służb wywiadowczych, które przeszacowały straty brytyjskie i popełniały duże błędy w identyfikacji brytyjskich baz myśliwskich: nawet pod koniec sierpnia Niemcy kontynuowali naloty na tereny szkoleniowe lub obronne nabrzeża.
• Ciągła zmiana celów: najpierw statki, potem bazy lotnicze i fabryki, a na końcu miasta.
• Upór Hitlera i Góringa w chęci zrównania z ziemią Londynu.
• Straty poniesione przez Luftwaffe podczas kampanii francuskiej  : 20% Messerschmittów 109 ustawionych w kolejce w kwietniu 1940 roku zostało zestrzelonych, zabijając także wielu dobrze wyszkolonych pilotów. Jest to ważny punkt, który umożliwił, dzięki zaciekłości pilotów alianckich, osłabienie Luftwaffe na korzyść RAF, które uznały ten fakt.
• Niska autonomia Messerschmitta 109, która nie pozwalała mu na wystarczająco długie eskortowanie ataków bombowców. Wersja „F” wyposażona w zbiorniki zrzutowe przybyła zbyt późno. Jedyny prawdziwy myśliwiec dalekiego zasięgu, Messerschmitt 110, był zbyt mało manewrowy.
• Zbyt mały zasięg niemieckich bombowców, który nie pozwalał im lecieć na północ Wielkiej Brytanii w celu zniszczenia szkockich fabryk produkujących Spitfire'y i Hurricane
• Brak inicjatywy pozostawił niemieckim pilotom. Nawet jeśli w sumie Luftwaffe miała bardziej doświadczonych pilotów niż Królewskie Siły Powietrzne, dzięki know-how zdobytemu w Hiszpanii i Polsce (niemiecki as asów Helmut Wick zestrzelił 53 samoloty, sierżant Josef František , czeski pilot lecący w w ramach 303 Dywizjonu Myśliwskiego RAF, zestrzelił 17), stracił część korzyści płynących z tego doświadczenia z powodu karnej taktyki reprezentowanej przez eskortę bombowców, która pozbawiła pilotów całkowitej swobody manewru. Ponadto RAF posiadała odpowiednio wyszkolonych pilotów, podczas gdy Luftwaffe miała również doświadczonych pilotów, wielu z nich przeszło szkolenie doraźne. Z drugiej strony piloci Luftwaffe żyli pod karą za zdrowie bardziej niż piloci Królewskich Sił Powietrznych, którzy mieli np. Więcej dni urlopu niż Niemcy, co im. pozwoliły na wystarczającą regenerację fizyczną, aby kontynuować walkę w lepszych warunkach niż ich przeciwnicy.
• Scena walki: niemieccy piloci, którzy porzucili zestrzelone samoloty przez spadochroniarstwo, zostali w najlepszym razie wzięci do niewoli, ale zginęli w walce, podczas gdy piloci brytyjscy i alianccy, którzy uratowali życie, skacząc na spadochronie nad morzem. Anglia, mogli powrócić do walki . Stopniowo czynnik ludzki poprawił się w ten sposób na korzyść Królewskich Sił Powietrznych.

Bitwa o Anglię ma ogromne straty materialne i ludzkie: 30 000 zabitych, w tym wielu cywilów, i 2 miliony domów zniszczonych. Oficjalne dane dotyczące samolotów bojowych przewidują około 900 samolotów utraconych po stronie brytyjskiej wobec około 1700 dla Niemców. Jednak po stronie brytyjskiej nie uwzględniono utraty licznych szkoleń, awaryjnych, rezerwowych lub przestarzałych w wyniku zużycia w urządzeniach bojowych, a także w urządzeniach cywilnych. Jeśli uwzględnimy to wszystko, możemy rozsądnie mówić o zniszczeniu łącznie 1200 samolotów Royal Air Force, ale ta ostatnia liczba nie jest brana pod uwagę w porównaniu, ponieważ nie jest to wyłącznie kwestia samolotów bojowych, podczas gdy tak było w przypadku 1700 zniszczonych niemieckich samolotów. Ta liczba niemieckich strat wydaje się dość kompletna i precyzyjna, dotyczy wyłącznie samolotów bojowych, które Luftwaffe umieściła w prowadzonych przez siebie statystykach.

Następstwa wojny powietrznej i piloci belgijscy i francuscy

Następnie, po bitwie o Anglię, do Wielkiej Brytanii napłynęli ochotnicy z wielu okupowanych krajów, a wokół grupy ocalałych z bitwy o Anglię utworzono kilka eskadr francuskich i belgijskich.

Król Leopold III był jeńcem belgijskim, a rząd na uchodźstwie dowodził belgijskim wysiłkiem wojennym przez całą wojnę. W ten sposób Kongo Belgijskie przywiozło do lotnictwa 250 000 funtów szterlingów sfinansowanych z produkcji wojennych kolonialnych. Suma ta została wykorzystana na sfinansowanie zakupu 50 Spitfire, pomagając wyposażyć trzech belgijskich dywizjonów w Anglii, 350 th , 650 th i 349 th pierwszy zaangażowany w Afryce. Wśród liderów belgijskich eskadr, ale także British Raymond Lallemant The 609 -go  szwadronu, był specjalistą w dziedzinie ataków na zbiornikach i przeciw artylerii przeciwlotniczej ( flak ) i Leboutte głowę Mosquito , lekkie bombowce zaatakowały w zwarciu. Wśród innych dowódców dywizjonów belgijskich, z których część na czele brytyjskich pilotów, cytujemy m.in.Jana Offenberga , zwycięskiego już w ostatnich bitwach powietrznych belgijskich sił powietrznych 1940 roku, Daniela le Roy du Viviera i Michela Donneta ( pilot uciekł z Belgii samolotem skradzionym z innym belgijskim pilotem Divoyem ). W sumie, na koniec wojny, 1250 Belgowie (łącznie z personelem naziemnym) służył w Anglii, w Royal Air Force , ale także w afrykańskiej Sił Powietrznych Południowej , gdzie walczył z Boston- samolotów typu. I Marauder to wtedy iść do Anglii i dołącz do tamtejszych belgijskich eskadr i walcz na różnych typach samolotów, w tym Spitfire, Tempest, Tomahawk. Wreszcie niektórzy służyli w brytyjskich bombowcach i 220 w amerykańskich siłach powietrznych.

Królewskie Siły Powietrzne otworzyły szkołę dla pilotów belgijskich i francuskich, francusko-belgijską szkołę w Odiham , Hampshire . Kursy miały na celu wyszkolenie zarówno doświadczonych pilotów, jak i nowicjuszy w posługiwaniu się angielską terminologią i językiem dowodzenia Królewskich Sił Powietrznych. Francuscy piloci również musieli zmienić odruchy na gazie: we Francji pociągnęli do siebie dźwignię, aby zwiększyć przepustnicę; w Anglii trzeba było nacisnąć dźwignię. Francuski za darmo pod dowództwem gen Martial Valin , miał pięć eskadr, na 340 th ( polowanie Grupa Île-de-France ), 341 th ( Alzacja grupa wojownik ) i 342 th ( Bomber Grupa Lotaryngia ) oraz dwie grupy heavy The 346 th ( „Guyenne” ) i 347 th ( „Tunezja” ). Wśród francuskich asów, Pierre Clostermann , jest asem francuskim, który w sumie wygrał 33 zwycięstwa na Spitfire, a następnie na Tempest, zarówno nad niemieckimi myśliwcami, jak i bombowcami.

Debata na temat znaczenia brytyjskiego radaru

Co więcej, choć sukcesy oferowane przez radar są niezaprzeczalne, konieczne jest ich zdemistyfikowanie i przywrócenie ich prawdziwej wartości. Większość niemieckich komunikatów została rozszyfrowana już w 1940 roku przez brytyjski projekt Ultra . W ten sposób system ten informował ich o trudnościach Niemców, braku rzeczywistego celu, a także o celach i składzie nalotów bombowców i myśliwców Rzeszy. W rzeczywistości system ten oferował Brytyjczykom bezcenne informacje dotyczące zamiarów wroga. Pozwalał na więcej przechwyceń niż radar, aliancka „cudowna” broń, ale był utrzymywany w tajemnicy, aby nie ujawnić Niemcom, że ich komunikacja nie jest już bezpieczna. Sukcesy zostały więc przypisane w pierwszej kolejności radarowi, a wizja nadal jest przekazywana przez niektórych historyków Wydaje się, że tylko Hugh Dowding i Keith Park byli świadomi istnienia systemu Ultra .

Uwagi i odniesienia

Uwagi

1. Co więcej, niektórzy historycy nie wahają się powiedzieć, że jeśli Trafalgar uratował naród, Bitwa o Anglię uratowała świat.
2. Spitfires Mk I były wówczas wyposażone w 2 działa Hispano-Suiza HS-404 pod nazwą Mk IB (dla skrzydła typu B); ale tylko 24 samoloty tego typu zostały dostarczone do 19 sierpnia 1940 roku.
3. Nie skrzydła, jak we francuskiej wersji filmu Bitwa o Anglię .
4. Hipoteza wysunięta przez Hugh Dowdinga w celu wyjaśnienia zmiany strategii Niemców po 15 września była dwojaka. Z jednej strony Niemcy myśleli, że przerażą Brytyjczyków, a z drugiej strony unikali nocnych nalotów, by spotkać się z bojownikami Dowództwa Myśliwskiego, Messerschmidtt 109, którzy nie mieli wystarczającej autonomii, aby to zrobić. Londyn i utrzymaj szturm brytyjskiego myśliwca dłużej niż 10 minut.

Bibliografia

1. Orange, 2008, s.  273
2. J. de Lespinois, Bitwa o Anglię - czerwiec-październik 1940 , Paryż, Tallandier, str.  86 .
3. (w) Eric B Morgan i Edward Shacklady, Spitfire: The History , Key Publishing Ltd.Październik 2000, 674,  s. ( ISBN  978-0946219483 ) , str.  57-61.
4. François Bedarida, Bitwa o Anglię , Paryż, Kompleks, 1999 179 str.
5. J. de Lespinois, Bitwa o Anglię - czerwiec-październik 1940 , 2011.
6. Yves Michelet, tłumacz, redaktor i przyjaciel Adolfa Gallanda od 1984 roku do jego śmierci w 1996 roku,25 lutego 2009
7. R. Wright, s.  205
8. Raymond Lallemant, Rendezvous with Luck , Paryż, Robert Laffont, 1962.
9. Hervé Gérard, Les As de l'Aviation belge , Bruksela, JM Collet, 1985.
10. Pierre Closterman, Le Grand Cirque , wspomnienia Pierre'a Clostermana, Paryż, Flammarion, 1947.
11. J. de Lespinois, 2011
12. J. de Lespinois, 2015, s.  264 .

Zobacz też

Bibliografia

• Karl Bartz, Kiedy niebo płonęło ( Als der Himmel brannte ), Corrêa, 1955.
• François Bédarida , Bitwa o Anglię , Bruksela, Complex, 1996, 180 str.
• Jérôme De Lespinois, Bitwa o Anglię - czerwiec-październik 1940 , Paryż, Tallandier, wyd. Historia w bitwach, 2011, 195 s.
• Jérôme de Lespinois , „  1940-1944: Bitwy Anglii  ”, History Folio , Paryż, Gallimard, History Folio, vol.  244 "Wojna Światowa, 1", n o  244,2015, s.  260-298 ( ISBN  978-2-07-044265-2 , wyciąg z pracy zbiorowej)
• Christian-Jacques Ehrengardt, „Jak Luftwaffe przegrała bitwę o Anglię! », Historia (ów) z ostatniej wojny , n o  6, lipiec 2010.
• Patrick Facon, Bitwa o Anglię - Decydująca bitwa powietrzna w historii , Paryż, Economica, 1992, 153 str.
• Adolf Galland , Pierwszy i ostatni , Paryż, Yves Michelet, 1985.
• Polskie asy II wojny światowej Del Prado (2000), Osprey Aviation Publishing (1999), kolekcja Les Combats du Ciel.
• Hervé Gérard, Les As de l'Aviation Belge , Bruksela, JM Collet, 1985.
• Richard Hillary (1919-1943), The Last Enemy (Bitwa o Anglię, czerwiec 1940 - maj 1941) , Tallandier, 2010. ( ISBN  978-2-84734-702-9 )
• Alexander McKee, Bitwa o kanał. Bitwa o Anglię , Paryż, Artaud.
• René Mouchotte , The Notebooks of René Mouchotte, 1940-1943. Dowódca grupy , Paryż, Flammarion, 1949.
• Lynne Olson i Stanley Cloud, kwestia honoru. The Kosciuszko Squadron: Forgotten Heroes of World War II , Knopf, 2003.
• Lynne Olson & Stanley Cloud, dla Twojej i naszej wolności. The Kosciuszko Squadron: Forgotten Heroes of World War II , Arrow Books, 2003, o słynnym 303. Polskim Dywizjonie Myśliwskim .
• Vincent Orange: Dowding of Fighter Command - Victor of the Battle of Britain , Grub Street, Londyn, 2008, 320 str. ( ISBN  1906502722 )
• Peter Townsend , Pojedynek orłów - Królewskie Siły Powietrzne przeciwko Luftwaffe , Paryż, Robert Laffont, 1969.
• Robert Wright, Dowding and the Battle of Britain , Londyn, Military Book Society, 288 str.
• Jean Zumbach , Mister Brown, Adventures in the Sky , Paryż, Robert Laffont, 1973 (napisany przez polskiego aktora w Bitwie o Anglię, członka 303. Dywizjonu Myśliwskiego ).

Powiązane artykuły

• Wojna błyskawiczna
• Adlertag
• Brytyjska organizacja obronna podczas II wojny światowej
• Bitwa o Anglię , film na ten temat
• 303 Dywizjon Myśliwski
• Kamienie milowe II wojny światowej  :
  • wcześniej: Bitwa o Francję
  • Bitwa o Anglię: kanalkampf | atak na lotnisko | Ciężkie bombardowanie
  • po: Bitwa o Atlantyk (intensyfikacja)
• Chronologia  : czerwiec 1940 - lipiec 1940 - sierpień 1940
• Lista asów lotniczych

Linki zewnętrzne

• (en) O bitwie o Anglię
• ( fr ) Interaktywna mapa bombardowań Londynu