Metamorfoza | |
Autor | Owidiusz |
---|---|
Kraj | Starożytny Rzym |
Uprzejmy | Mitologiczna poezja narracyjna |
Orginalna wersja | |
Język | łacina |
Tytuł | Metamorphōseōn librī |
Miejsce publikacji | Starożytny Rzym |
Data wydania | I st century |
W Metamorfozy (w łaciński Metamorphōseōn Libri „Książki Metamorfoz”) jest długa łaciński wiersz przez Owidiusza , w skład którego prawdopodobnie rozpoczyna się w 1 roku . Praca obejmuje piętnaście ksiąg (prawie dwanaście tysięcy wierszy) zapisanych heksametrami daktylowymi i skupia kilkaset opowiadań na temat metamorfoz z mitologii greckiej i mitologii rzymskiej , uporządkowanych według złożonej struktury i często nakładających się na siebie. Ogólna struktura poematu przebiega w porządku chronologicznym, od stworzenia świata do czasu życia autora, czyli panowania cesarza Augusta .
Słynny od starożytności poemat staje się klasykiem literatury łacińskiej tłumaczonym na cały świat i ma liczne potomstwo aż do czasów obecnych. Wywołała liczne komentarze i analizy oraz zainspirowała wielu artystów od starożytności po współczesność.
Owidiusz skomponował Metamorfozy wcześnie I st wieku , za panowania cesarza Augusta . Ten okres historyczny naznaczony jest końcem wojen domowych, które zraniły Rzymian , oraz nadejściem Cesarstwa, które pomimo ochrony instytucji republikańskich i pragnienia zaznaczenia powrotu do złotego wieku, jest wyrazem osobistej władzy. . Niemniej jednak cesarz August dużo pracuje na rzecz rozwoju sztuki , zwłaszcza literatury, chroniąc wielu poetów, takich jak Wergiliusz i Horacy, którzy pomagają propagować tę ideę odnowy. To poparcie dla pisarzy po przejęciu władzy przez Augusta wyrasta z poszukiwania zjednoczenia poddanych Imperium w kulturze, wspólnym dziedzictwie. Stawka ideologiczna wymaga zatem stworzenia mitologii imperialnej, z oczywistym wymiarem politycznym.
W Metamorfozy zostały napisane kiedy Owidiusz był już uznanym poetą (wydał kilka zbiorów poetyckich, w tym Les Amours i L'Art d'króćcem ). W Metamorfozy nie zostały całkowicie zakończone, kiedy został zesłany do Tomis (obecnie Konstanca w Rumunii , przez Morze Czarne ), być może z powodu swojej poprzedniej pracy L'art d'aimer , gdzie dał się krytykować reżim w miejscu i podejmuje licencja do punktu, który mógłby zakłócić augustańskie pragnienie przywrócenia pewnego ładu moralnego. To właśnie na tym piekielnym wygnaniu kończy swoje dni w nieprecyzyjnej dacie, prawdopodobnie około 9 lub 10 roku .
Poza kontekstem politycznym epoka literacka jest szczególnie owocna. To ja st wieku cechował osiągnięcia zabytków literatury łacińskiej , takich jak Eneidy z Wergiliusza , inspirowany przez greckich mitów skomponować założyciela poemat kultury rzymskiej . Ten przepisywanie materiału greckiej jest wszechobecny w Owidiusza, który podobnie zainspirowany Iliady i Odysei od Homera i Teogonii z Hezjoda . Ponadto Metamorfozy są jedynym wierszem Owidiusza skomponowanym w heksametrach daktylicznych , wersie zwykle zarezerwowanym dla eposu .
Autorski projekt jest złożony i nowatorski. Ten poetycki manifest popiera werset eposu, nie mając jednak tych samych celów. Owidiusz nie chce, jak Wergiliusz, napisać tekstu ku chwale Augusta lub chwale Rzymu. Poeta decyduje się na inscenizację metamorfoz, których genezę czerpie z opowieści mitologicznych, epickich i tragedii. Termin metamorfoza jest już sam w sobie nowy, ponieważ niewątpliwie został stworzony przez samego Owidiusza (słowo to pojawia się w tej pracy po raz pierwszy). Przed nim używaliśmy terminu transformacja, ale nie metamorfoza. Oznacza to zatem sposób przepisywania odmienny od tego, który poprzedzał w czasie. Termin metamorfozy jest więc dwojaki: zarówno opowieść transformacyjna, jak i gatunek literacki poprzez przekształcenie opowieści samej w sobie. To właśnie ten ostatni punkt sprawia, że dzieło Owidiusza jest wyjątkowe. Poeta przekształcił epopeję, tragedię i poezję w wyjątkową i złożoną poetycką narrację, której wspólnym punktem jest przepisywanie. Projekt wydaje się wówczas wyraźnie tworzyć katalog metamorfoz nie po to, by wyjaśniać organizację świata jak poprzednie teksty, z których był inspirowany, ale by dać wizję świata.
Mit | W kierunku | streszczenie |
---|---|---|
Pierwotny chaos – pochodzenie świata | 5-75 | Od chaosu , od procesu separacji i zróżnicowania, rozwijanego przez „boga i naturę w postępie” (w. 21, tłum. D. Robert), aż do stworzenia człowieka. |
Stworzenie człowieka przez Prometeusza | 76-88 | |
Cztery wieki ludzkości | 89-150 | Opisano ewolucję ludzkości, od najbardziej harmonijnej do najbardziej brutalnej: „złoty wiek”, „srebrny wiek” (po objęciu świata przez Jowisza ), epokę brązu (ledwie opisaną) i epokę żelaza , zaznaczoną przez bezbożność, niemoralność, chciwość, która rodzi przemoc i wojnę. Giganci, którzy starają się przeniknąć Olimp, zostają zmiażdżeni przez „wszechmocnego ojca”, a ich krew przesiąka ziemią, z której powstają nowi ludzie „skłonni do okrucieństwa, morderstwa i przemocy” (tłum. D. Robert). |
Gigantomachia | 151-162 | |
droga Mleczna | 168-171 | |
Jowisz i Likaon | 169-239 | Jupiter zwołuje zgromadzenie bogów, aby poinformować ich o swoim pragnieniu unicestwienia gatunku ludzkiego z powodu jego nadużycia. Najpierw opowiada o zbrodniach Likaona (jego bezbożności, próbie zabicia Jupitera i zmuszenia go do zjedzenia ludzkiego mięsa) i jego karze (jego przemiana w wilka). W końcu bogowie zastanawiają się, kto złoży im hołd, jeśli nie będzie już rasy ludzkiej. |
Flood | Rezygnując z używania ognia w obawie przed podpaleniem niebios, Jowisz postanawia zalać świat, by zdziesiątkować gatunek ludzki dzięki wiatrom i falom. Wtedy „nie ma już różnicy między morzem a lądem” (w. 291, tłum. D. Robert). | |
Deukalion i Pyrra | 244-312; 313-415 | Tratwa z mężczyzną Deucalionem i jego żoną Pyrrhą, prawe istoty, ucieka przed potopem. Obaj martwią się o przetrwanie gatunku ludzkiego i błagają Temidę o oświecenie: „Rzuć za plecy kości swojej babci” (w. 383, przeł. D. Robert). Zdziwieni i zszokowani rozumieją, że wielką matką jest natura, a kości, kamienie, które następnie rzucają. „Kamyki rzucane rękami mężczyzny stają się gatunkiem męskim, podczas gdy kobiecy tworzy się przez rzucenie kobiety” (w. 411-413, tłum. D. Robert). |
Apollo i Python | 416-451 | W gruzach powodzi wyłania się mieszanka gorących i wilgotnych różnych istot, w tym ogromnego węża, Pytona, którego zabija Apollo. Na pamiątkę ustanowił konkurs Pythians . |
Apollo i Daphne | 452-567 | Dumny ze swojego wyczynu Apollo kpi z Kupidyna. Ten ostatni w zemście wystrzeliwuje dwie strzały: jedną ze złota w boga, aby zakochał się w nimfce Daphne; i nad tym ostatnim, aby uniemożliwić mu jakąkolwiek miłość do Apollina. Następnie próbuje przekonać ją, by nie stawiała mu oporu, po czym próbuje porwać ją siłą, ale Daphne zamienia się, dzięki swojemu ojcu Pénée , w wawrzyn. |
Jowisz i Io | 568-667; 724-747 | Inachos , rzeka Argolida, jest niepocieszony zniknięciem jego córki Io. Została uwiedziona i zhańbiona przez Jowisza, a następnie przemieniona w jałówkę, aby ukryć niewierność boga swojej żonie Juno . Tej ostatniej ofiarowuje się jałówkę i pilnuje jej Argos o tysiącu oczu. |
Merkury i Argos | 668-688; 713-723 | Jupiter w końcu wysyła swojego syna Merkurego do snu czujności Argos. |
Pan i Syrinx | 689-712 | W tym celu Merkury opowiada, jak najada Syrinx przekształciła się w trzcinę, aby uciec z Pana. Argos w końcu zasypia, a Merkury odcina mu głowę. Swoimi setkami oczu Juno tworzy upierzenie swojego pawia. Następnie poluje na Io w Egipcie, gdzie ten odzyskuje swoją pierwotną formę, po modlitwach Jowisza skierowanych do jego żony. |
Epafos i Faeton | 748-779 | Io rodzi w Egipcie Epafos, który pewnego dnia oskarża Faetona, że nie jest, jak się chwali, synem Febusa-Apolla . Phaeton następnie prosi swoją matkę Clymene o wyjaśnienia, która potwierdza jego boskie pochodzenie i prosi go, aby sam poszedł i poprosił ojca o potwierdzenie. |
Jowisz i Likaon ( Jan Cossiers )
Deucalion i Pyrrha ( Paul Merwart )
Jowisz i Io ( Le Corrège )
Juno i Argos ( Peter Paul Rubens )
Mit | W kierunku | streszczenie |
---|---|---|
Faeton | 1-400 | Przybywszy do domu Febusa - otoczonego bóstwami Czasu - Faeton prosi go, jako przysługę, aby mógł przez cały dzień prowadzić „rydwan ognia” (rydwan słońca). Phoebus próbuje go od tego odwieść, ale na próżno. Phaeton następnie wpada na rydwan, ale prawie natychmiast traci kontrolę. Rydwan schodzi w kierunku ziemi, gdzie wszystko jest zwęglone. Aby zapobiec ponownemu chaosowi, Jupiter zestrzeliwuje czołg i pilota. Phaeton zostaje następnie pochowany w Hespérie, gdzie jego matka przybywa, by go opłakiwać. Jego siostry, Heliady, z żalem przemieniają się w drzewa, których gałęzie krwawią, gdy są łamane (por. Dante, Piekło ). |
Jowisz i Kallisto | 401-530 | Jowisz, dążąc do naprawienia szkód wyrządzonych przez Faetona na ziemi, widzi nimfę Callisto, podążającą za Phoebé (Diane). Zmienia się w nią, by do niej podejść, a następnie ją gwałci. Później Callisto zostaje przegnana przez Diane, która zdaje sobie sprawę, że nie jest już dziewicą. Następnie rodzi Arcasa, po czym zostaje przemieniona w niedźwiedzia przez zazdrosną Juno. |
Arcas | Arcas, wnuk Likaona, pewnego dnia spotyka swoją matkę przemienioną w niedźwiedzia. Przerażony chce ją zabić, ale Jowisz mu to uniemożliwia i przenosi oboje do nieba i umieszcza w sąsiednich konstelacjach . Zirytowana Juno prosi Oceana, by zabronił Calliope kąpać się w jej wodach. | |
Apollo i Coronis | 531-632 | Wrona, ptak Phoebusa, pewnego dnia odkrywa niewierność pięknego Coronisa wobec swojego pana i leci, by go ostrzec. Po drodze zatrzymuje go wrona, która próbuje mu przeszkodzić, opowiadając mu o własnych nieszczęściach (jego przemiana w kruka za to, że chciała donieść Atenie o występku). Kruk nie chce nic o tym wiedzieć, ale ulega niewdzięczności Apolla: ten po donosach zabił Coronisa, nie wiedząc, że jest w ciąży. Następnie ratuje syna tego ostatniego i zabiera go do jaskini centaura Chirona, „człowieka-konia” (w. 633) i przekształca kruka z białego w czarny. |
Ocyrhoe | 633-675 | Córka centaura, Ocyrhoé, która zna przyszłość, przybywa w międzyczasie i prorokuje dla niemowlęcia ( „będziesz miał moc odnowienia ich dusz zabranych przez śmierć” , t. 644-645, tłum. D. Robert) i dla jej ojciec ( „bogowie uczynią cię pacjentem śmierci” , w. 653, przekład D. Robert), następnie przemienia się w klacz . |
Merkury i Battos | 676-707 | Na próżno Chiron błaga Merkurego, ponieważ ten kradnie jałówki Pylos. Stary Battus widzi go i obiecuje milczenie wobec jałówki. Zwrócony w innej formie, Merkury zamienia go w kamień, ponieważ Battus zdradził go za dwie jałówki. |
Merkury , Hersé i Aglauros | 708-832 | Przemierzając pola Minerwy, Merkury widzi oddane mu młode dziewice. Zakochuje się w jednej z nich, Hersé. W świątyni Minerwy prosi o pomoc jednego z przyjaciół Hersé, Aglaurosa, w zamian za złoto. Minerva, wściekła z powodu tej zdrady, udaje się do Envy, by zarazić Aglaurosa. Co robi zazdrość. Aglauros jest następnie trawiony zazdrością wobec szczęścia Hersé, po czym przemienia się w czarny kamień . |
Jowisz i Europa | 833-875 | Po powrocie do domu ojca Merkury otrzymuje misję poprowadzenia byków z krainy Sydonu na brzeg. W ten sposób Jowisz może przekształcić się w białego byka, aby usunąć piękną Europę z fal. Co on robi. |
Upadek Faetona (Josef Heintz)
Calisto uwiedziony przez Jupitera ( François Boucher )
Porwanie Europy ( Valentin Serov )
Mit | W kierunku | streszczenie |
---|---|---|
Kadmus i założenie Teb | 1-137 | Ojciec Europy pod karą wygnania nakazuje swojemu synowi Cadmusowi odnalezienie córki. Przekonany przed wygnaniem, Cadmus prosi Apolla o jego los: odnalezienie jałówki, która zaprowadzi go do miejsca, w którym ma założyć nowe miasto. Tam walczy i zabija smoka, którego zęby zasadzone na ziemi stają się pierwszymi mieszkańcami Teb . |
Diana i Akteon | 138-259 | Wnuk Cadmusa, Actaeon, pewnego dnia poluje ze swoimi psami, przypadkowo natyka się na Dianę, która bierze kąpiel nago. Aby ukarać go za jego występek, przemienia go w jelenia, który zostanie pożarty przez jego własne psy. |
Zemsta Juno przeciwko Semele | 259-315 | Juno, zadowolona z nieszczęścia, jakie spotkało rodzinę Kadmusa – brata Europy – atakuje swoją drugą córkę, Semele, ciężarną z Jowiszem. Przekonuje ją – przemienioną w swojego starego służącego – by poprosiła Jupitera pod przysięgą, by przyjął ją jako Juno. Jupiter obiecuje i posuwa się z piorunem w dłoni, który zabija Semele. Jednakże Jowisz przyszywa płód (=przyszły Bachus) w jego udzie aż do narodzin tego ostatniego. |
Terezjasz | 316-338 | Jowisz i Junona, nie zgadzając się co do tego, która z kobiet lub mężczyzn ma najsilniejszą jouissance, proszą Tejrezjasza, aby zdecydował między nimi, ponieważ ten ostatni był kobietą od siedmiu lat za to, że zakłócił stosunek dwóch dużych węży. Opowiedział się po stronie Jupitera, za co Juno uczyniła go ślepym . W zamian Jupiter oferuje mu dar uprzedniej wiedzy. |
Narcyz i Echo | 339-510 | Pierwszym, który wykorzystał dar Tejrezjasza, jest Liriopé. matka Narcyza, o której mówi się, że jej syn dożyje starości „jeśli sam siebie nie pozna” (w. 347). W wieku szesnastu lat, po odrzuceniu wszystkich swoich zalotników, w tym Echa, który staje się prostym głosem , przystojny Narcyz widzi siebie na wiosnę i zakochuje się w sobie. Kiedy to zrozumie, umiera z rozpaczy i zamienia się w narcyza . |
Penteusz , pogarda Bachusa | 511-564; 692-734 | Tylko Penteusz kpi z przepowiedni Tejrezjasza, który przewiduje, że zostanie rozszarpany, jeśli nie uhonoruje Bachusa. Kiedy bóg wkracza do Teb, Penteusz każe aresztować wyznawcę Bachusa, Acoetèsa, który opowiada historię swojego życia, dla którego nie otrzymuje łaski. Penteusz w chwili uśmiercania Acoetèsa przeobraża się w dzika i zostaje poćwiartowany przez własną matkę i ciotki. |
Mit | W kierunku | streszczenie |
---|---|---|
Do córki minyas | W Tebach córki Minyasa odmawiają przerywania swojej pracy na cześć Bachusa. Opowiadają sobie historie dla zabicia czasu. | |
Piramida i Thisbe | 55-166 | Pyrame i Thisbé kochają się od dzieciństwa, ale ich rodzice sprzeciwiają się małżeństwu. Dwoje kochanków postanawia uciec i spotkać się pewnej nocy pod białą morwą. Thisbe przybywa pierwszy, ale musi ukryć się w jaskini z powodu lwicy z zakrwawioną paszczą, która rozdziera zasłonę, którą upuścił Thisbe. Pyramus przybywa i widząc zasłonę, zabija się mieczem. Tryskająca krew rozpryskuje jeżyny czernią. Thisbé przybywa i też się zabija. W jeżyny pozostanie czarny . |
Mars , Wenus i Vulcan | 169-189 | Bóg Słońca (Apollo) po pokonaniu cudzołóstwa Marsa i Wenus zgłosił to Vulcanowi, mężowi Wenus. Ci ostatni uwięzili ich, z zemsty, podczas ich kochania się niewidzialną siecią, zadając im pośmiewisko innych bogów. |
Apollo i Leucothoé | 190-255 | Z kolei Wenus mści się na Słońcu, budząc w niej szaloną pasję do młodej Leucothoé: Apollo, zapominając o swojej miłości do Clytie, wkracza do Leucothoé pod postacią swojej matki, by ją wykorzystać. |
Apollo i Clytie | 256-270 | Clytie opowiada tę historię ojcu Leucothoé, który karze ją, grzebiąc ją pod stosem piasku. Apollo, w rozpaczy, może tylko przekształcić ją w kadzidło. Jeśli chodzi o Clytie, jej rozpacz powoduje, że marnieje i zostaje zamieniona w heliotrop. |
Salmacis i Hermafrodyta | 285-388 | Podczas gdy Hermafrodyta, uważany za wyjątkowo piękny, kąpie się w źródle rozkładu, Salmacis, nimfa źródła, zakochuje się w nim. Zakochując się do szaleństwa i nie mogąc się powstrzymać, przytula młodego mężczyznę do siebie, a następnie próbując go wykorzystać, błaga bogów i boginie, aby na zawsze zjednoczyli swoje ciała. Jego życzenie zostaje spełnione i oboje stają się jedną istotą, biseksualną, zarówno męską, jak i żeńską. Jest więc zaopatrzony w obie płcie. |
Do córki minyas | 389-415 | |
Juno, Ino i Atamas | 416-542 | |
Perseusz i Andromeda , Meduza , Pegaz Pe | 167-273 | |
Tityos | 457-458 | |
Tantal | 458-459 | |
Syzyf | 460 | |
Ixion | 461 | |
Danaidy | 462-463 | |
Kadmos i Harmonia | 563-603 | |
Jowisz i Danaé | 610-611 | |
Perseusz i Atlas | 626-662 | |
Perseusz i Andromeda | 663-768 | |
Perseusz i Meduza | 769-803 |
Mars, Wenus i Vulcan
Historie Phinea , Hippocrene Z Pierides , do porwania Prozerpiny , Arethuse , Lyncos .
Historie Arachné , Niobe , Marsyas , Pélops , Philomèle i Procné , Borée i Orithye , Boréades .
Medea , Tezeusz , Minos , Eaque , Myrmidon , Cephalus i Procris .
Nisus i Scylla , Ariadna i Minotaur , Dedal i Ikar , Dzik z Calydon , Meleager i Althea , Erysichton , Filemon i Baucis .
Mit Hercules , Nessos , Galanthis , Dryope i LOTIS , Jolaos , Biblis i Caunus , Iphis i Ianthe .
Historie Orfeusza , Eurydyki , Hiacynta , Pigmaliona , Mirry , Adonisa , Atalante , Cyparissusa .
Śmierć Orfeusza , Midasa , Alcyone i Céyxa , Esaque .
Ifigenia , walka Centaurów z Lapithami , Achilles .
Oblężenie Troy , Glaukosa ; Ulisses i Polifem; wojna we Włoszech; Charybda i Scylla; Eneasz ; Acis i Galatea .
Pitagoras , Hippolyte , Eskulap , Cezar .
Autorami, którymi inspiruje się Owidiusz, są poeci okresu hellenistycznego, którzy myśleli o przegrupowaniu greckich legend przedstawiających metamorfozy bogów lub mitologicznych śmiertelników. Wśród nich poeci muszą być wymienione Nicander z Kolofonu ( III E - II th century . BC ), Antygon z Carystus i Parthenios z Nicei ( I st century . Pne ). Odrodzenie pitagoreizmu nadaje też pewną aktualność doktrynie transformizmu.
Owidiusz etapy setki kont metamorfoza (około 250) z pierwotnego chaosu do apoteozy od Cezara Augusta , w każdym rozwiniętym lub aluzyjny sposób. Najtrudniej jest nadać tej niejednorodnej materii pewną jedność. Owidiusz powiedzie, nie bez sztuczności, rysunek katalogi i archaiczne genealogie (takich jak katalog damskiej z Hezjoda ). Wszystkie cechy Owidiusza, naturalna werwa, sztuka rozwoju, efekty zaskoczenia, umiejętność przejścia, elegancja i lekkość dotyku są odnajdywane w Metamorfozach, ale ze szczególnym dawkowaniem, aby odpowiadać czasowi trwania wiersza. W ten sposób Owidiusz ze szczęściem szuka malowniczych i niekiedy spycha do brutalnego realizmu, jak w tym portrecie Głodu (VIII, w. 790-799):
„(...) Szukała Głodu: widziała go na kamienistym polu, z którego próbowała wyciągnąć, gwoździe i zęby, rzadkie źdźbła trawy. Jego włosy były potargane, oczy zapadnięte, twarz sina, usta szare i zepsute, zęby szorstkie od kamienia nazębnego. Jego sucha skóra odsłoniłaby jego wnętrzności; wychudzone kości przebijały krzywiznę nerek. Z brzucha nic prócz miejsca; kolana wystawały olbrzymie okrągłe, a pięty wydłużone, zniekształcone, bez miary ... ”
Psychologia bohaterów jest zróżnicowana i towarzyszy jej w razie potrzeby środki retoryki, a nawet deklamacji (spór między Ajaksem i Ulissesem o ramiona Achillesa (XIII). Jeśli chodzi o walki, czasami mają epicki urok wielkich eposów Owidiusz nie rezygnuje jednak ze swojej frywolności ani złośliwości poety, który nie chce dać się zwieść swojej opowieści, co czasem szkodzi ogólnej harmonii dzieła.Owidiusz, choć miał kontakt z pitagoreizmem, który w tym czasie miał nie przestawał czynić postępu w rzymskim społeczeństwie wyższym, nie przyniósł go aż do swojej ostatniej pieśni.
Owidiusz stworzył więc nową modalność narracyjną, która jednoczy całość dzieła pomimo różnorodnych kontekstów. To, co łączy wszystkie te historie, to metamorfoza i zastosowana modalność narracyjna. Pisanie jest zawsze porównaniem do wzorca epickiego, poetyckiego lub tragicznego. Metamorfoza odbywa się w formie opisowej pauzy narracyjnej, która pozwala pisowni poetyckiej nabrać pełnego wymiaru. Umożliwia przejście od opowieści indywidualnej do historii nieruchomej, utrwalonej w wieczności. Poezja Owidiusza staje się więc etiologiczna, bo mimo różnorodności i niejednorodności opowiadań ustala punkty wspólne dzięki odwoływaniu się do szeregu wspólnych postaci, takich jak miejsca, drzewa, zwierzęta. Dzięki Owidiuszowi ten tryb narracyjny wkroczył do kultury literackiej poprzez poszukiwanie na nowo i na nowo zaczarować świat.
W II XX wieku , autor łacińskiego Apulejusza napisał powieść nazwał „Jedenaście funtów metamorfozy” w łacińskiej Metamorphoseon Libri XI, tytuł, który później stał się The Golden Ass . Nawiązanie do dzieła Owidiusza widać zarówno w wybranym tytule, jak i w fabule. Rzeczywiście, Złoty Osioł inscenizuje przygody bohatera Lucjusza, przypadkowo przemienionego w osła.
W XIV th century składa zabarwieniu moralnym Owidiusza , tłumaczenie anonimowe z Metamorfoz który wzmacnia łaciński tekst i dodaje komentarze wyjaśniające każdej z kondygnacji w sposób alegoryczny .