Jean Daste

Jean Daste Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Jean Dasté (po lewej) z Alainem Meillandem (zdjęcie zrobione z okazji pokazu Jeana Dasté w Maison de la culture w Bourges w maju 1974). Kluczowe dane
Imię i nazwisko Jean Georges Gustave Dasté
Narodziny 18 sierpnia 1904
Paryż , Francja
Narodowość Francuski
Śmierć 15 października 1994 r.
Saint-Priest-en-Jarez , Loire , Francja
Zawód aktor , reżyser, reżyser teatralny
Wybitne filmy Zero jazdy
L'Atalante
La Grande Illusion
the Green Room

Jean Dasté , urodzony jako Jean Georges Gustave Dasté on18 sierpnia 1904w Paryżu 10 th i zmarł15 października 1994 r.w Saint-Priest-en-Jarez jest francuskim aktorem , reżyserem i reżyserem teatralnym . Był to oryginalny związek między Jeanem Vigo , Nouvelle Vague , Alainem Resnaisem i François Truffaut . Był także ważną postacią decentralizacji teatralnej .

Biografia

Jean Dasté został wprowadzony do teatru przez matkę. Jacques Copeau , którego córkę poślubił Marie-Hélène, przyjął go jako ucznia w szkole Vieux-Colombier w 1922 roku . Podążył za swoim mistrzem do Burgundii , gdzie „grupa Copiaux” grała od 1924 do 1929 , pierwszą próbę teatralnej decentralizacji . Po rozwiązaniu oddziału dawny Copiaux powrócił do Paryża w 1931 roku, tworząc „Compagnie des Quinze”, kierowaną przez dwa lata przez Michela Saint-Denisa . Przechodząc przez okres zwątpienia i bliski rezygnacji z teatru, Jean Dasté spotkał Maurice'a Jacquemonta i André Barsacqa, z którymi założył „Compagnie des Quatre-Saisons” ( 1937 ). Chcąc wydobyć teatr z sal, aby na nowo odkryć ducha żonglerów, Dasté wspina się na Latającego Doktora na Pont-Neuf, Les Fourberies de Scapin pod Wieżą Eiffla. Później pracował w atelier d ' André Barsacq ( 1940 - 1944 ).

To Jean Renoir sprawił, że zadebiutował w filmie w 1932 roku w Boudu sauvé des eaux . Ale Jean Vigo nadał mu swoje szlachetne listy, grając go w Zero de Conduct ( 1933 ), a zwłaszcza w L'Atalante ( 1934 ). Wraz z Michelem Simonem i Ditą Parlo jest trochę w tyle, ale gra poruszającego się marynarza. Po śmierci Vigo (1934) odbył z Renoirem tournée w Le Crime de Monsieur Lange ( 1936 ), La vie est à nous ( 1936 ) i La Grande Illusion ( 1937 ). Kilka lat później brał udział w Remorques przez Jean Grémillon i Adieu Léonard przez Pierre Prévert .

Podczas II wojny światowej Jean Dasté założył swój „Théâtre de la Saison-Nouvelle”. Wspierany przez Jeanne Laurent , dyrektor ds. widowisk i muzyki w Ministerstwie Edukacji, został powołany w 1945 roku przez Georgesa Blachona do Grenoble, aby stworzyć „Compagnie des comédiens de Grenoble”, w otoczeniu Toni Cariffa , Huberta Deschampsa , Jacquesa Lecoqa i Juliena Verdiera . To wydarzenie wyznacza „oficjalne” początki decentralizacji teatralnej. Nie mogąc uzyskać dotacji miejskiej, firma została rozwiązana w 1947 roku . Jean Dasté założył następnie w Saint-Étienne dramatyczne centrum Cité des Mineurs (obecnie Comédie de Saint-Étienne ), spółdzielni robotniczej działającej w regionalnym interesie publicznym. Zgromadzeni wokół niego aktorzy i technicy przemierzali wiejskie drogi regionu Stéphane przez prawie dziesięć lat. Trupie udaje się przyciągnąć popularną publiczność, którą wprowadza do repertuaru wielkich klasyków francuskich i zagranicznych: Moliera , Beaumarchaisa , Szekspira , Pirandella , Czechowa , Lorki , Claudela , Sofoklesa . Dasté czuje także potrzebę przedstawienia współczesnych autorów, Herberta Le Porriera , Yvesa Jamiaque'a, Audibertiego , Michela Vinavera , Jeana-Paula Sartre'a , Jeana Lescure'a , jednocześnie angażując się w eksperymenty na mimie , japońskim Noh i greckiej tragedii. W 1966 Armand Gatti przyszedł, by wystawić swojego Lone Man

W 1956 r. , po sukcesie utworzenia Kaukaskiego Koła Kredowego w Brechcie , Jean Dasté ponownie skoncentrował swoją działalność w Saint-Étienne. Następnie zespół podzielił się na dwa zespoły: Les Tréteaux , prowadzony przez André Lesage, przemierzał okolicę, podczas gdy Comédie rozstawiła swój namiot. W 1962 przeniosła się do sali Mutilés du travail, która może pomieścić tysiąc widzów. Po dziesięciu latach procedur Maison de la Culture de Saint-Étienne, zarządzany przez radę dyrektorów, dotowany przez władze państwowe i lokalne, zaczął w 1969 roku działać w budynku należącym do miasta. W wyniku różnic politycznych z gminą, Jean Dasté miał tylko mały pokój, któremu nadał imię Copeau iw następnym roku zrezygnował z funkcji dyrektora Centrum dramatycznego.

W 1963 roku , po ponad trzydziestu latach nieobecności w kinie, Jean Dasté, na prośbę Alaina Resnaisa, przyjmuje rolę w Muriel ou le Temps d'un retour , gdzie odgrywa skromną, ale imponującą rolę człowieka. koza, a następnie w Wojna się skończyła (1966). François Truffaut , zapewne częściowo w hołdzie dla Vigo, dał mu obok niego ważną rolę w L'Enfant sauvage (1969), a później w Człowieku, który kochał kobiety (1977). Ale to w La Chambre verte ( 1978 ) gra wspaniałą i niepokojącą postać, Bernarda Humberta, i tu znowu Truffaut osobiście daje mu odpowiedź. Wrócił do Resnais dla Mon uncle d'Amérique w 1980 i L'Amour à mort w 1984.

Możemy również zauważyć jego występy w 1969 roku w Z. przez Costa-Gavras , w 1976 roku w Le Corps de mon ennemi przez Henri Verneuil , w 1978 roku w Moliera przez Ariane Mnouchkine , w 1980 roku w Une Semaine de vacances przez Bertranda Tavernier , w 1989 roku w Noce blanche przez Jean-Claude Brisseau .

Wreszcie, hołd dla drugiego stopnia, Suzanne Schiffman , asystentka i scenarzystka Truffaut, kazała mu zagrać w swoim filmie Mnich i czarownica (1987), jednej z jego ostatnich ról.

Jean Dasté zmarł w Saint-Étienne w 1994 roku . Jego śmierć wywoła wielkie emocje w Saint-Etienne, a nawet we Francji, ponieważ podobnie jak Jean Vilar był postrzegany i rozpoznawany jako odniesienie kulturowe, zwłaszcza że słuchano go, a nawet konsultowano. Jego imię nosi tam teatr i uczelnia. „Otworzył wyłom, w którym pochłonęli Jean Vilar , Hubert Gignoux , następnie Roger Planchon czy Ariane Mnouchkine . Bez niego świat teatru we Francji nie miałby takiego samego wyglądu ”- obserwuje Le Monde dzień po jego śmierci.

Filmografia

Teatr

Aktor

Dyrektor

Publikacje

Uwagi i referencje

  1. Ludzie kinowi do aktów urodzenia i zgonu
  2. Bénédicte Mathieu, Śmierć Jeana Dasté, pioniera teatralnej decentralizacji , w Le Monde , wtorek, 18 października 1994, s.  21
  3. Recenzja sztuki Claude'a Oliviera w Les Lettres Françaises z 26 listopada 1964

Zobacz również

Bibliografia

Dokument użyty do napisania artykułu : dokument używany jako źródło tego artykułu.

Powiązany artykuł

Linki zewnętrzne