Wujek Wania

Wujek Wania
Autor	Anton Czechow
Nb. dzieje	4
Przybliżony czas trwania	3 godziny
Orginalna wersja
Tytuł oryginalny	Дядя Ваня
Oryginalny język	Rosyjski
Ojczyźnie	Imperium Rosyjskie
Pierwotna data wydania	1897
Data utworzenia	26 października 1899
Miejsce powstania	Moskiewski Teatr Artystyczny

Wujaszek Wania (Дядя Ваня) to gra przez Antona Czechowa w 1897 roku , które stanowią połączenie dramatu i komedii.

Utwór jest inspirowany sztuką Le Sauvage , także Antona Tchekhova. Spektakl został po raz pierwszy wykonany w innych miastach wojewódzkich i miał premierę dopiero w Teatrze Moscow Art na26 października 1899, po wielu retuszach, z Olgą Knipper w roli Eleny. Sukces nie jest natychmiastowy. Maksym Gorky , który oglądał sztukę w Niżnym Nowogrodzie , jednak pogratulował autorowi. ZPaździernik 1898Anton Czechow pisze do swojego brata Michaiła: „Mój wujek Wania jest wystawiany w całej prowincji. Można naprawdę powiedzieć, że sukces jest nieprzewidywalny. W ogóle nie liczyłem na tę monetę. "

Argument

Opowiada o zakończeniu obfitującego w wydarzenia letniego pobytu Iwana Wojnickiego (wuj Wani, który nadaje sztuce jego imię), jego matki i siostrzenicy ze starym profesorem Sérébriakovem i młodą żoną Eleną.

Stawy

Spektakl składa się z czterech aktów, bez podziału na sceny.

Postacie

• Alexander Vladimirovich Sérébriakov: emerytowany profesor;
• Éléna Andréevna: młoda żona nauczyciela, 27 lat;
• Sophia Alexandrovna (Sonia): córka pierwszego łóżka Sérébriakova;
• Maria Vassilievna Voïnitzika: wdowa, matka pierwszej żony nauczyciela;
• Ivan Petrovich Voïnitzki: „wujek Wania”, jego syn;
• Michaił Lwowicz Astrow: lekarz;
• Ilia Ilitch Téléguine: zrujnowany właściciel ziemski;
• Marina: stara niania;
• Parobek.

Detale

• Ivan Voïnitsky (wujek Wania) stał się marzycielem i leniwym, zazdrosnym szwagrem Serebriakovem, emerytowanym profesorem i zarozumiałym hipochondrykiem . Spektakl rozgrywa się na majątku Soni, córki profesora i siostrzenicy Wani. Ten ostatni wykorzystywał majątek przez całe życie, by przekazywać dochody Serebriakovowi, którego naukę podziwiał. Na około rok przed rozpoczęciem spektaklu traci wszelkie złudzenia co do ludzkich i intelektualnych cech swojego szwagra, co czyni go szczególnie zgorzkniałym, ponieważ czuje, że zmarnował swoje życie.
• Elena jest drugą żoną profesora. Dużo młodsza od męża, jest bardzo piękna i głęboko znudzona na osiedlu. Nie kocha już swojego męża i czuje się uwiedziona przez doktora Astrova.
• Profesor Serebriakov jest samolubny i cały czas narzeka. Pisze „aby otworzyć drzwi”. Odniósł sukces z kobietami. Jest starzejącym się intelektualistą, który czuje się jak wygnaniec w swojej wiejskiej posiadłości. Nie może znieść widoku, jak się starzeje i żyje w dziwaczny sposób: pisze w nocy, śpi w dzień ...
• Sonia jest córką profesora i jego pierwszej żony. Prowadzi posiadłość ze swoim wujem Iwanem, którego nazywa „wujem Wania”. Zakochała się w Doktorze Astrovie od bardzo dawna, ale on jej nie lubi i nawet jej nie zauważa. Nie jest piękna i jeszcze bardziej zanika w samotności.
• Astrov jest wiejskim lekarzem i czasami odwiedza posiadłość. Nie cieszy się już opieką nad swoimi pacjentami i nikogo nie kocha. Pociąga go tylko natura. Szybko rozumiemy, że zakochał się w Elenie. Jego wizyty w posiadłości stały się znacznie częstsze.
• Marina jest nianią Sonii.
• Téléguine to zrujnowany właściciel, który mieszka na posiadłości niedaleko Sonii i wujka Vani.
• Maria jest babcią Soni, matką Wani i macochą Sérébriakova, którego uwielbia. Jest prowincjonalną rosyjską intelektualistką , typową dla lat sześćdziesiątych XIX wieku .

Dochodzi do kłótni między Serebriakowem, który chce zastawić majątek, nie martwiąc się o przyszłość swojej córki, a Iwanem Wojnickim, który udaje, że zabija swojego szwagra. Ostatecznie Serebriakov i Elena opuszczają posiadłość na zawsze, pozostawiając bohaterów na pastwę frustracji i losu.

Diagram relacji

Wartości

Czechow stara się zniszczyć iluzje miłości i pieniędzy jako przyczyny szczęścia.

Serebriakov to karykatura zimnych i samolubnych intelektualistów. Jest niezdolny do czułości wobec własnej córki Sonii.

Astrov nie jest w stanie kochać innych. Alkohol jest dla niego azylem, w którym może wyrazić swoją wrażliwość i marzenia.

Elena jest świadoma swojej bezużyteczności, jest kobietą, która nie znalazła swojej racji bytu.

Postacie i ich relacje są złożone i subtelne. Możliwe wzajemne przyjemności przecinają się, nigdy ich nie odnajdując.

Utwór jest ciągiem chwil z życia. Bohaterowie dotykają swoich wad, cech i cierpień.

Ostatnia linia

• Ostatni wiersz sztuki inspirowane Siergieja Rachmaninowa pisać Będziemy odpoczywać (op. 26 n o  3 „  ! Мы отдохнём  ” w języku rosyjskim ).
• Jacques, bohater Thibault , fresku Rogera Martina du Gard , pamięta, kiedy właśnie stracił potężnego ojca; fragment prawdopodobnie nawiązuje do wykonania utworu przez Pitoëff Company  :

„Fraza, jak muzyczne wspomnienie, zaśpiewała mu w pamięci…„  Odpoczniemy  ”.
To był koniec spektaklu widział wykonywanej w Genewie  : miał jeszcze w uszach głos aktorki, słowiańskim z dziecięcą funkcji, z szczere i gorączkowych cech, którzy powtarzanych podczas kołysania jego mała głowa. "  Będziemy reszta…  ”. Rozmarzona intonacja, dźwięk wirujący jak harmonijka, któremu towarzyszy zmęczone spojrzenie, w którym było oczywiście więcej rezygnacji niż nadziei: „  Nie miałeś radości życia ... Ale cierpliwość, wuju Wani, cierpliwość… My odpoczniemy… My odpoczniemy…  ”. "

-  Roger Martin du Gard , The Dead Father , 6 th  objętość Thibault .

Wujek Vania we Francji

• 1921, Georges Pitoëff
• 1961, Jacques Mauclair , Comédie-Française
• 2001, Jean-Luc Jeener , North West Theatre , North West Theatre
• 2007, Wujek Vania na wsi , Jacques Livchine i Hervée de Lafond Theatre of the Unit
• 2016, Julie Deliquet , w Comédie-Française ( Théâtre du Vieux Colombiers )
• 2016, Philippe Nicaud, na Festival d'Avignon , ulubiony festiwal
• 2018, Philippe Nicaud, Essaïon Theatre i na festiwalu w Awinionie
• 2019, Jean-Luc Jeener, Théâtre du Nord-Ouest , jako część pełnego Tchekhov
• 2019, Stéphane Braunschweig , Odéon Theatre

Adaptacje filmowe

• W 1970 roku Andrei Kontchalovsky zaadaptował go do kina: Wujek Wania ( Diadia Wania ).
• W 1986 roku Gueorgui Tovstonogov zaadaptował sztukę do kina Wujek Wania ( Diadia Wania ) z obsadą Leningradzkiego Teatru Dramatycznego .
• W 1994 roku Louis Malle zaadaptował go do kina pod tytułem Vanya, 42 e  rue ( Vanya, 42nd Street ).

Uwagi i odniesienia

1. Wprowadzenie do sztuki Elsy Triolet w Anton Tchekhov , Works 1 , s.  355, La Pleiade
2. Plik André Markowicz Uncle Vania , str.  106
3. https://www.nouvelobs.com/rue89/rue89-theatre-et-balagan/20100506.RUE9454/le-theatre-de-l-unite-promene-oncle-vania-a-la-campagne.html

francuskie tłumaczenie

• Anton Tchekhov ( tłum .  André Markowicz ), Wujek Wania: Sceny z życia wiejskiego w czterech aktach , Arles, Actes Sud , zb.  "Babel" ( N O  104)2001( 1 st  ed. 1994), 139  , str. ( ISBN  978-2-7609-1640-1 )

Bibliografia

• Françoise Darnal-Lesné ( pref.  Declan Donnellan ), Anton Tchekhov: Wujek Vania , Paryż, Bréal, coll.  „Znajomość pracy” ( N °  96),Lipiec 2005( 1 st  ed. 2005), 125  str. ( ISBN  2-7495-0450-3 , czytaj online )