Imię i nazwisko | Aleksiej Maksimowicz Peczkow |
---|---|
Narodziny |
28 marca 1868 r. Niżny Nowogród , Imperium Rosyjskie |
Śmierć |
18 czerwca 1936 Moskwa , ZSRR |
Główna działalność | Dramaturg, powieściopisarz |
Ruch | Socjalistyczny realizm sowiecki |
---|---|
Gatunki | Teatr, powieści, opowiadania, autobiografia |
Maxim Gorki , czasami pisane Gorkiego (w języku rosyjskim : Максим Горький, Maksim Gor'kii ), pseudonimem z Alexis Peshkov (w języku rosyjskim : Алексей Максимович Пешков, Aleksiej Maximovich Peshkov ) jest rosyjski pisarz urodził się 16 marca 1868 (28 marca 1868 r.w kalendarzu gregoriańskim ) w Niżnym Nowogrodzie i zmarł dnia18 czerwca 1936w Moskwie . Uważany jest za jednego z twórców socrealizmu w literaturze, był człowiekiem zaangażowanym politycznie i intelektualnie obok bolszewickich rewolucjonistów .
Biedne dziecko, samouk , ukształtowane przez trudy i wędrówki swojej młodości, przeszło przez dziennikarstwo , od początków literackich stał się znanym pisarzem. Autor malowniczych opowiadań o Nędznikach Russie Deep ( Essais et Histoires , 1898), potępiających sztuki teatralne, takie jak Les Bas-fonds z 1902 roku, czy społecznie zaangażowane powieści, takie jak wydana w 1907 roku La Mere , opowie też o swoim życiu. trylogia autobiograficzna : Enfance / Ma vie d'enfant (1914), Wygrywając mój chleb (1915-1916), Moje uniwersytety (1923).
Od swoich początków literackich Gorki podzielał ideał partii postępowych i związał się z bolszewikami i Leninem . Kilkakrotnie więziony za swoje stanowiska, zwłaszcza podczas rewolucji 1905 r. , opuścił Rosję i wyjechał do Stanów Zjednoczonych, aby zebrać fundusze na ruch bolszewicki. Po powrocie w 1906 roku musiał udać się na wygnanie na Capri z powodów medycznych i policyjnych.
Wrócił do Rosji po amnestii w 1913 r. Maksym Gorki był bliski Leninowi i rewolucjonistom, ale formułował krytykę ze stronyListopad 1917co przyniosło mu groźby władzy: zmartwiony i chory na gruźlicę wyjechał z Rosji wPaździernik 1921 i osiedlił się ponownie w południowych Włoszech w 1924 roku.
Zachęcony przez Stalina kilkakrotnie wracał do ZSRR po 1929 r. i osiedlił się tam ostatecznie w 1932 r.: stał się wybitnym członkiem nomenklatury sowieckiej i brał udział w propagandzie reżimu, który go honorował, ale jednocześnie go obserwował. Umiera wCzerwiec 1936w okolicznościach, które wzbudziły podejrzenia. Reżim zorganizował mu narodowy pogrzeb i uczynił go sowieckim pisarzem par excellence.
Aleksiej Peczkow, przyszły Maksym Gorki, urodził się 16 marca 1868 r. (28 marca 1868 r.w kalendarzu gregoriańskim ) w Niżnym Nowogrodzie nad Wołgą w skromnym otoczeniu. Pierwsze lata życia spędził w Astrachaniu , gdzie jego ojciec był agentem żeglugowym po opuszczeniu warsztatu rzemieślniczego w Niżnym Nowogrodzie. Dziecko wróciło do rodzinnego miasta, gdy jego ojciec zmarł na cholerę w 1871 roku. Alexis miał wtedy trzy lata. Matka wróciła do rodziców, którzy prowadzili mały warsztat farbiarski, ale zmarła na gruźlicę. Dziesięcioletni osierocony przez matkę, surowo wychowywany przez gwałtownego dziadka i znakomitą, łagodną i pobożną babcię-gawędziarza: nauczył się w ten sposób przetrwać w trudnym, ale malowniczym kontekście, który przywoła w pierwszej części swojej książki. , Dzieciństwo .
Zmuszony przez dziadka do opuszczenia szkoły w wieku dwunastu lat, wykonywał kilka dorywczych prac jako szewc lub grawer w mieście Kazań . Bardzo poruszony śmiercią babci i widząc, że jego marzenie o zostaniu „literem” ucieka (nie był w stanie przygotować się do studiów na uniwersytecie ani nawet do egzaminu nauczycielskiego), próbował popełnić samobójstwo w grudniu 1887 roku, ale przeżył kula, którą wystrzelił w pobliżu serca; jednak poważnie uszkodził jego lewe płuco i przez całe życie cierpiał na osłabienie układu oddechowego. Następnie podjął bardzo długą kilkuletnią pieszą wędrówkę po południu Imperium Rosyjskiego i rejonach Kaukazu , czytając jako samouk , wykonując różne zawody jako robotnik portowy lub nocny stróż i gromadząc wrażenia , które wykorzysta później . w swoich pracach: opowie o tym okresie formacji na Moich uczelniach .
W wieku 24 lat postanowił się podporządkować i został dziennikarzem kilku prowincjonalnych publikacji. Pisał pod pseudonimem Jehudiel Khlamida ( Иегудиил Хламида ), a następnie zaczął używać pseudonimu Gorkiego (co dosłownie znaczy „gorzki”, pseudonim ojciec) w 1892 roku w Tyflisie w czasopiśmie , Kavkaz ( Кавказ co oznacza „Kaukaz”) : Nazwa odzwierciedlała jego wrzący gniew na życie w Rosji i jego determinację, by mówić gorzką prawdę.
Od 1893 współpracował z „ Biuletynem Rosyjskim”, kierowanym wówczas przez Michaiła Sabline, w którym publikował m.in. Emelian Piliaï (Емельян Пиляй). wPaździernik 1893Volgar ( Boatman od Wołgi ) publikuje swoją Makar Tchoudra (Макар Чудра), które pojawiły się już w Kvakaz rok wcześniej. Gorky korzysta z okazji, aby przedstawić redaktorowi naczelnemu gazety Aleksiejowi Drobyszowi-Drobyszewskiemu kilka swoich historii. Następnie próbuje szczęścia w słynnym miesięczniku Rousskoe bogatstvo ( Русское богатство, co oznacza „rosyjskie bogactwo”), oferując mu trzy wiersze, ale wszystkie trzy zostaną odrzucone. Również w 1893 Gorky został zatrudniony jako stały redaktor Samara Journal . Następnie, w 1895 roku, w końcu podbił redaktor naczelny Rousskoe bogatstvo Nikolai Mikhaïlovski , z jego Tchelkach który mimo wszystko on przekazany na poradę Mikhaïlovski do redakcji swego przyjaciela Władimira Korolenko , znacznie bardziej doświadczonych autora. Moskiewski miesięcznik Rousskaïa mysl podaje entuzjastyczną recenzję. wgrudzień 1896, Le Messager du Nord publikuje jego historia Le Chenapan ( Ozornik ).
Pierwsze dzieło Gorkiego Szkice i opowiadania ( ros . Очерки и рассказы ) ukazało się w 1898 roku i odniosło niezwykły sukces w Rosji i za granicą, co zapoczątkowało jego karierę jako pisarza malarskiego i towarzyskiego. Opisał życie małych ludzi z marginesu społecznego („bossiaków”, bosych), odsłaniając ich trudności, upokorzenia i brutalność, których byli ofiarami, ale także ich głębokie człowieczeństwo. Gorki zyskał w ten sposób reputację wyjątkowego głosu wywodzącego się z warstw ludowych i orędownika przemian społecznych, politycznych i kulturowych Rosji, dzięki czemu został jednocześnie doceniony przez inteligencję – zachowa więzy sympatii z Anton Czechow i Lew Tołstoj - i najbardziej "sumiennych" pracowników. Jedno z opowiadań nosi tytuł Małżonkowie Orłowowie .
W 1895 poznał w Samarze Jekaterinę Voljinę (1876–1965), redaktorkę lokalnej gazety, która należała do masonerii i była oddana jej rewolucyjnym ideom. Ożenił się z nią dalej11 września 1896 r, para ma dwoje dzieci, Maxime (ur. 1897) i córkę o imieniu Ekaterina (1898, zmarła w wieku pięciu lat na zapalenie opon mózgowych).
Jednocześnie od 1899 r. wykazywał się bliski rodzącemu się marksistowskiemu ruchowi socjaldemokratycznemu i publicznie sprzeciwiał się carskiemu reżimowi , za co został wielokrotnie aresztowany: sympatyzował z wieloma rewolucjonistami, stając się nawet osobistym przyjacielem Lenina po ich spotkaniu w 1902 r. Zyskał dalszą sławę, gdy zademonstrował manipulację prasą rządu podczas afery Matwieja Gołowińskiego , który został zmuszony do emigracji po donosach Gorkiego , które dowiodły udziału tajnej policji, Ochrany , w opracowaniu i publikacji Protokołu Starszych Syjonu . Jego wybór w 1902 r. do Akademii Cesarskiej został anulowany przez cesarza Mikołaja II , co doprowadziło do dymisji naukowców Antona Czechowa i Władimira Korolenko .
Lata 1900-1905 świadczą o narastającym optymizmie w twórczości Gorkiego, a jego najbardziej determinujące prace w tym okresie to cykl spektakli o tematyce politycznej, z których najsłynniejsza to Les Bas-fonds , wystawiane po trudnościach z cenzurą w 1902 roku. w Moskwie z wielkim sukcesem, a następnie montowany w całej Europie i Stanach Zjednoczonych. Maksym Gorki następnie bardziej zaangażował się w opozycję polityczną, a za to zaangażowanie w 1901 r. został nawet na krótko uwięziony. W 1904 r. w domu słynnego krytyka Władimira Stasowa poznał poetę Samuela Marchaka i zaprosił go do swojego domu na Krymie . W czasie nieudanej rewolucji 1905 roku został ponownie uwięziony w twierdzy Piotra i Pawła w Sankt Petersburgu : tam napisał swoją sztukę Dzieci słońca , formalnie umiejscowioną w czasie epidemii cholery w 1862 roku, ale wyraźnie rozumianą jako przedstawiającą bieżące wydarzenia. Jego oficjalną kochanką w latach 1904-1921 była była aktorka Maria Andreïeva , wczesna bolszewikka i przyszła dyrektorka teatrów po rewolucji październikowej .
Bogacąc się dzięki tym działaniom jako powieściopisarz, dramaturg i wydawca, udzielał pomocy finansowej Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji (RSDLP) jednocześnie wspierając wezwania liberałów do reformy praw obywatelskich i socjalnych ... Brutalne represje demonstracji robotniczej domagającej się reformy społecznej9 stycznia 1905Wydarzenie znane jako „ Czerwona Niedziela ”, które zapoczątkowało rewolucję 1905 roku , wydaje się odgrywać decydującą rolę w radykalizacji Gorkiego. Następnie zbliżył się bardzo do bolszewickiego nurtu Lenina, nie będąc pewnym, że jest zwolennikiem tego ruchu: jego stosunki z bolszewikami i Leninem pozostaną trudne i sprzeczne.
W 1906 roku bolszewicy wysłali go do Stanów Zjednoczonych, aby zebrać fundusze na wsparcie i właśnie podczas tej podróży Gorki rozpoczął swoją słynną powieść Matka ( Мать ; która najpierw ukazała się po angielsku w Londynie, a następnie po rosyjsku w 1907 r. do rewolucyjnego działania kobiety ludu po uwięzieniu syna. Poznał Theodore'a Roosevelta i Marka Twaina , ale musiał też spotkać się z krytyką prasy, która była zgorszona obecnością u jego boku kochanki Marii Andreevy, a nie jego żony Jekateriny Pechkovej. To doświadczenie Ameryki doprowadziło go do pogłębienia potępienia „ducha burżuazyjnego” i potwierdziło to w swoim podziwie dla żywotności narodu amerykańskiego.
Od 1906 do 1913 Gorki mieszkał na Capri zarówno ze względów zdrowotnych, jak i aby uniknąć narastających represji w Rosji. Jednak nadal wspierał rosyjskich postępowców, zwłaszcza bolszewików, oraz pisał powieści i eseje. Zbudował także wraz z innymi bolszewikami emigrantami, takimi jak Aleksandr Bogdanow czy Anatolij Łunaczarski , kontrowersyjny system filozoficzny zatytułowany „Konstrukcja Boga”, który, opierając się na micie rewolucji, dążył do zdefiniowania duchowości socjalistycznej, gdzie bogata w swoje namiętności i od jej moralnych pewników ludzkość osiągnie wyzwolenie od zła i cierpienia, a nawet od śmierci. Chociaż te filozoficzne badania zostały odrzucone przez Lenina, Gorki nadal wierzył, że „kultura”, to znaczy troski moralne i duchowe, są bardziej fundamentalne dla sukcesu rewolucji niż rozwiązania polityczne lub ekonomiczne. To temat powieści Wyznanie , wydanej w 1908 roku.
Korzystając z amnestii zarządził na 300 th anniversary z dynastii Romanowów, Gorki powrócił do Rosji w 1913 roku i kontynuuje swoją krytykę społeczną w prowadzeniu młodych pisarzy od ludzi i pisząc pierwszą część swojej autobiografii My Life dziecka (1914) i Zdobywając mój chleb (1915-1916).
Podczas I wojny światowej jego mieszkanie w Piotrogrodzie zostało przekształcone w salę spotkań bolszewików, ale pogorszyły się jego stosunki z komunistami. Napisał7 grudnia 1917 : „Bolszewicy postawili Zjazd Sowietów przed faktem dokonanym przejęcia władzy samodzielnie, a nie przez Sowiety. […] To jest republika oligarchiczna, republika kilkuosobowych komisarzy. „ Potem dwa tygodnie po rewolucji październikowej: ” Lenin i Trocki nie mają pojęcia o wolności i prawach człowieka. Są już zepsuci przez brudną truciznę władzy” . Jego gazeta Nowaja Jizn ( Новая Жизнь lub „Nowe Życie”) została ocenzurowana przez bolszewików. W 1918 napisał serię krytyki bolszewizmu: te intempestive Pensées zostały opublikowane pośmiertnie po upadku ZSRR . Porównuje Lenina zarówno do cara (za jego nieludzką tyranię: aresztowania i represje wolności myśli), jak i do anarchisty Siergieja Nieczajewa (za jego konspiracyjne praktyki). W 1919 r. w liście Lenina wyraźnie grożono mu śmiercią, jeśli nie zmieni stanowiska.
w Sierpień 1921, nie mógł uratować swojego przyjaciela Nikołaja Goumiliowa , zastrzelonego przez Czeka, pomimo jego interwencji u Lenina. W październiku tego samego roku Gorki opuścił Rosję i przebywał w różnych miejscowościach uzdrowiskowych w Niemczech. Następnie, po ukończeniu trzeciej części swojej autobiografii, Moje uniwersytety (opublikowanej w 1923), wrócił do Włoch leczyć gruźlicę , a w 1924 osiadł w Sorrento . Utrzymywał kontakt z krajem i kilkakrotnie wracał do Unii. Radziecki po 1929 r., okazje, które wykorzystał Stalin, aby oddać mu wytrwały dwór i zostać jego przyjacielem. Gorki ostatecznie zaakceptował propozycję Stalina o definitywnym powrocie do niego w 1932 roku: powody tego powrotu zostały omówione, motywowane trudnościami finansowymi według niektórych (jak Aleksander Sołżenicyn ) lub jego przekonaniami politycznymi według innych.
Ze względu na swoją postawę literacką Gorky uciekł z czystek. Propaganda wykorzystuje jego odejście z faszystowskich Włoch, aby powrócić do ojczyzny: w 1933 otrzymał Medal Orderu Lenina, aw 1934 został wybrany na prezydenta Związku Pisarzy Radzieckich . W ten sposób staje się gwarantem nowej doktryny „ socrealizm ” . To zapewniło mu miejsce w Moskwie, w rezydencji, która niegdyś należała do bogatego Nikołaja Riabuszyńskiego (obecnie Muzeum Gorkiego ); otrzymał też daczy na wsi, willę na Krymie i duży personel GPU . Stalin, chcąc „związać się z partią mocnymi kablami” tego „zarozumiałego” , jego imię nadano jednej z głównych arterii stolicy ( ulica Twerskaja ), ale także jego rodzinnemu miastu – które nie odnajdzie swojego pierwowzoru nazwa Niżny Nowogród dopiero w 1991 roku, kiedy rozpadł się Związek Radziecki . Największy samolot świata zbudowany w połowie lat 30-tych , Tupolew ANT-20 , został również ochrzczony „Maxim Gorky” . Ta sowiecka konsekracja jest ilustrowana licznymi zdjęciami, na których pojawia się obok Stalina i innych wybitnych urzędników, którzy spędzali dużo czasu w jego domu, takich jak Woroszyłow , Guenrikh Jagoda i Mołotow ,
Jego wizyta w sowieckim obozie pracy na Wyspach Sołowieckich , zamaskowana na tę okazję, skłoniła go do napisania pozytywnego artykułu na temat Gułagu w 1929 roku, który wywołał kontrowersje w Europie: Gorki później powiedział, że napisał go pod szyldem przymusu sowieckich cenzorów. Ponadto Gorki aktywnie uczestniczył w stalinowskiej propagandzie, deklarując w szczególności w Prawdzie o kułakach : „Jeśli wróg się nie podda, musi zostać eksterminowany” .
Przywołując skazanych z Gułagu za prace nad Kanałem Białomorskim , mówi w ten sposób o „udanej rehabilitacji dawnych wrogów proletariatu” . Z jego inicjatywy trzydziestu sześciu pisarzy wzięło udział w 1934 roku w zbiorowym dziele Kanał Stalina, Historia budowy bałtycko- białomorskiej drogi wodnej , wśród których możemy wymienić w szczególności M. Zochtchenko , B. Jasieńskiego , E Gabrilovicha . W 1937 wszystkie egzemplarze zostały wycofane ze sprzedaży, a główni bohaterowie zgładzeni podczas wielkich czystek , w tym Leopold Awerbach (1903-1937) i Semion Firine (1898-1937), dyrektor kanału.
Jednak Gorky wydaje się być rozdarty między lojalnością wobec bolszewizmu a ideami wolności niezbędnej artystom. Jego status pozwala mu chronić innych pisarzy; niektórzy, bliscy ruchu eurasistowskiego ( DS Mirsky , A. Durnyj), po jego śmierci nie unikną już czystek.
Był też podejrzany w oczach reżimu i po zamachu na Siergieja Kirowa wgrudzień 1934słynny pisarz został umieszczony w areszcie domowym w swoim domu. Nagła śmierć jego syna Maksyma Pechkowa wmaj 1935i szybką śmierć, przypisywaną zapaleniu płuc , samego Maksyma Gorkiego18 czerwca 1936wzbudził podejrzenie zatrucia, ale nigdy nie udowodniono niczego. Stalin i Mołotow byli dwoma nosicielami trumny Gorkiego podczas jego pogrzebu, który odbył się jako wydarzenie krajowe i międzynarodowe na20 czerwca 1936na Placu Czerwonym w Moskwie.
Maksym Gorki jest pochowany na nekropolii muru Kremla za mauzoleum Lenina .
W czasach sowieckich, przed i po jego śmierci, złożoność życia i pozycji Maksyma Gorkiego została zatarta przez oficjalny wizerunek rozpowszechniany przez teksty i posągi w całym kraju. Przedstawiano go jako wielkiego rosyjskiego pisarza spośród ludu, wiernego przyjaciela bolszewików i jednego z ojców „ socjalizmu ”. W przeciwieństwie do tego, został potępiony przez dysydentów rosyjskich intelektualistów jako pisarz skompromitowany ideologicznie, podczas gdy pisarze zachodni podkreślali jego wątpliwości i krytykę systemu. Dziś jego prace cieszą się bardziej wyważonym uznaniem.
Gorky pisał nieustannie, traktując literaturę nie jako ćwiczenie estetyczne (choć ciężko pracował nad stylem i formą), ale jako akt moralny i polityczny zdolny do zmiany świata. Jednocześnie autor powieści , krótkich opowiadań, autobiograficznych kont i sztukach , Maxim Gorki napisał również wiele tekstów refleksji jak artykułów, esejów i książek wspomnień o polityce ( Lenina ) lub świecie literackim i artystycznym ( Leon Tołstoj , Anton Tchekhov …).
Sednem całej jego pracy jest wiara w głęboką wartość osoby ludzkiej ( личность ). Żywotność jednostek ożywionych naturalną godnością, energią i wolą przeciwstawiał tym, którzy giną z powodu narzuconych im poniżających warunków życia. Co więcej, zarówno jego książki, jak i listy ujawniają „człowieka udręczonego” (jak sam siebie często określa), dążącego do rozwiązania sprzecznych uczuć nadziei i sceptycyzmu , umiłowania życia i wstrętu do życia, wulgarności i małostkowości ludzkości.
My Dziś przypisujemy Gorkiemu zasługę za wyrażenie moralnej złożoności współczesnej Rosji i zilustrowanie zarówno obietnic, jak i niebezpieczeństw rewolucji rosyjskiej . Jest także powszechnie uznane literackie słabości swoich zaangażowanych i demonstracyjnych utworów ale wita nieograniczony realistyczny żyłę i malownicze pism autobiograficznych, poza swoją podróż ujmujące personelu, przywrócenie życia rosyjskiego z końca XIX -tego wieku.