Moje uniwersytety ( rosyjski : Мои университеты ) to radziecki filmwyreżyserowany przez Marca Donskoya w 1939 roku .
Aleksieja Peczkowa znajdujemy w Kazaniu , w malowniczej i nędznej dzielnicy Maroussovka, gdzie na poddaszu Gouri Pletnev studiuje z myślą o wejściu na uniwersytet. Ale jego gospodarz, który był częścią sieci przeciwników cara, był obserwowany przez policję, a zwłaszcza przez Nikiforytch. Kiedy Piotr Odnouroukov zostaje aresztowany, zastraszony Guri Pletnev opuszcza mieszkanie, a Maximovich musi się wyprowadzić.
Znajduje się na ulicy i na szczęście pozwala Vasce Gratch uciec ścigającej go policji. Ta okoliczność pozwala mu dołączyć do grupy „dokerów”, którzy czekają w prowizorycznym schronisku nad brzegiem Wołgi na powstanie pracy. Przybywa z wezwaniem pomocy od marynarza, który musi ocalić swój ładunek przed wrakiem statku. Przy tej okazji Aleksiej odkrywa wściekłość i radość, jaką praca przynosi jego towarzyszom w nędzy.
Ale musi znowu szukać pracy i przybywa do Wasilija Semenowa, który pod swoją pulchną sylwetką, dobrodusznym charakterem i ekscentrycznymi manierami jest potężnym piekarzem, obozującym z mistrzostwem przez Stépana Kaioukova , który obdarza całym swoim uczuciem swoje świnie, a resztę ewakuuje do swoich pracowników. Asystuje mu Egor, gruba bestia.
Aleksiej zostaje zatrudniony w warsztacie piekarniczym, gdzie nie jest dobrze przyjmowany, ale natychmiast zostaje adoptowany przez młodego piekarza Yachkę. Podczas pracy stopniowo udaje mu się być akceptowanym przez kolegów i czytać im dzieła, które wydają się piekarzom wrogie. Ale nie odpuszcza, a nawet zostaje brygadzistą. Ta wyczerpująca praca nie przeszkadza mu uczestniczyć w tajnych spotkaniach pomimo próby odzyskania go przez Nikiforytcha. W takim stanie umysłu staje twarzą w twarz ze swoim szefem, co niejako budzi dumę tych, którzy z nim pracują, a nawet sprzeciwia się Semenowowi, który zaczyna się go bać z powodu jego publikacji. Protest istnieje również na Uniwersytecie, ale nie może w nim uczestniczyć, a Gouri Aleksandrowicz Pletniew zostaje aresztowany.
Zdemoralizowany aresztowaniem przyjaciela, nie mogąc brać udziału w ruchu studenckim, mimo pozorów podzielonych i zrezygnowanych kolegów z pracy i nie pokonując śmierci babci, strzela sobie w klatkę piersiową dwoma kulami rewolwerowymi. Uciekł i do szpitala przybyło czterech piekarzy i strażnik tatarski, aby pokazać mu swoją przyjaźń i radość, że został uratowany. Wyleczony, może powrócić na rozległe rosyjskie równiny w towarzystwie moujików i ich rodzin uciekających przed głodem.