Hubert Gignoux
Hubert Gignoux
Hubert Gignoux jest reżyserem i aktorem francuskim , urodzonym13 lutego 1915w Lyonie i zmarł dnia26 lutego 2008w Paryżu . Jest jednym z pionierów teatralnej decentralizacji . Jest synem Claude-Josepha Gignoux .
Biografia
Student prawa i politologii, w latach 1932-1939 dołączył do Comédiens routiers i Théâtre de l'Oncle Sébastien Léona Chancerela , ucznia Jacquesa Copeau , inspirowany harcerstwem i młodzieżowymi ruchami chrześcijańskimi. Jeździł z nimi po Francji, by prezentować spektakle, aż wybuchła wojna. Pojmany w czasie konfliktu, pozostaje aktorem, wystawia w niewoli teatr i lalki.
Po powrocie w 1945 r. wystawiał przedstawienia lalkowe, zanim założył wraz z Henri Cordreaux w 1947 r. Compagnie des marionnettes des Champs-Élysées. W 1945 r. mianowany również krajowym instruktorem teatralnym, organizował szkolenia dla teatru amatorskiego, podczas których poznał Guya Parigota i jego nagrodzoną w konkursie Młodych Firm trupę Młodych Aktorów z Rennes. Z nich stworzył Centrum dramatique de L'Ouest w Rennes w 1949 roku, które zainauguruje konfigurowania Un chapeau de paille d'Italie przez Eugène Labiche .
Staje się jednym z filarów decentralizacji teatralnej zaprojektowanej przez Jeanne Laurent . Jego misją teatru publicznego w regionie jest dla niego „przedstawienie najpierw repertuaru wysokiej jakości w miastach przez kilka dziesięcioleci pozbawionych dobrego teatru, kształcenie widowni dla Moliera i Szekspira, jak dla Pirandella i Czechowa, do uczynić każdy region żywym ośrodkiem artystycznym, w którym dużą rolę odgrywają elementy lokalne i kształcić młode talenty, które przyjeżdżając z prowincji wnoszą nową krew i szansę na teatralną odnowę”.
W 1957 roku przejął kierownictwo Centre dramatique de l'Est, które przeniosło się z Colmar do Strasburga, w ramach nowego Théâtre de Comédie, zainaugurowanego1 st październik +1.957przez inscenizację Hamleta .
W stolicy Alzacji wystawił Morvana Lebesque ( L'Amour wśród nas , 1957-58), Williama Szekspira ( Hamlet , 1957-58), Friedricha Dürrenmatta ( Romulusa Wielkiego , 1958-59; Wizyta Starej Damy , 1960). -61 i 1967-68; Le Mariage de Monsieur Mississippi , 1961-62; Les Physiciens , 1964-65), Victor Hugo ( tysiąc franków nagrody , 1960-61), Paul Claudel ( L'Échange , 1959-60; Le Soulier de satin , 1965-66), Pierre Corneille ( Horace , 1962-63), Eugène Labiche ( Les Chemins de fer , 1962-63), Eugene O'Neill ( Le Singe hairu , 1963-64), Georges Feydeau ( Dormez I want it , 1965-66), Cesare Zavattini , ( Komentarz urodzony un scenariusz de cinéma , 1965-66), Heinar Kipphardt ( Joël Brand, histoire d'une histoire , 1966-67), Molière ( L'École des femmes , 1966-67) oraz Jean-Paul Sartre ( Niekrasow , 1968-69). Pod jego kierownictwem i dzięki poparciu André Malraux , dramatycznym centrum Wschodu stał się w 1968 roku Teatr Narodowy w Strasburgu.
Odchodząc w 1971 roku z reżyserii teatralnej, piętnując słabość i nieprawidłowości w dotacjach publicznych, ponownie został aktorem. Grał w Les Camisards i dołączył do Comédie-Française jako pensjonariusz w latach 1983-1986. Tam grał Georgesa Talbota w Marie Stuart , Duboisa w Le Misanthrope , Sénèque w La Mort de Sénèque i Hermocrate w Le Triomphe de l'Amour .
Dyrektor autorów klasycznych i współczesnych, jest także łowcą talentów. W 1970 roku powitał Bernarda-Marie Koltèsa jako studenta Wyższej Szkoły Sztuki Dramatycznej w Strasburgu. Wwrzesień 1997Czytał na falach z Francji Kultury luz Onysos le furieux przez Laurent Gaude , które ten ostatni wysłał do niego, by mógł on być edytowany przez Actes Sud w 1999 roku i występował w TNS w 2000 roku.
W 1984 roku ukazały się jego wspomnienia, Historia rodziny teatralnej . Kilkakrotnie występował w kinie pod dyrekcją Mnouchkine'a, Rohmera, Resnais czy Allio oraz w telewizji ( Panowie jury , Ostatnie pięć minut …).
Teatr
Jako aktor
-
1949 : Słoma Hat z Włoch przez Eugène Labiche i Marc-Michel , w reżyserii Maurice Jacquemont , Centre de l'Ouest dramatique
-
1951 : Edyp lub Zmierzch Bogów przez Henri Ghéon reżyserii Huberta Gignoux, Centre de l'Ouest dramatique
-
1952 : Intermezzo przez Jeana Giraudoux w reżyserii Maurice Jacquemont , Centre de l'Ouest dramatique
-
1952 : Trzy Siostry przez Antona Tchekhov , skierowane Hubert Gignoux, centrum dramatique de l'Ouest
-
1952 : Nowe przygody Kandyda według Woltera , reżyseria Hubert Gignoux, Centre dramatique de l'Ouest
-
1953 : Odkrycie Nowego Świata według Felixa Lope de Vegi , reżyseria Hubert Gignoux, Centre dramatique de l'Ouest
-
1953 : L'Archipel Lenoir przez Armand Salacrou , skierowane Hubert Gignoux, centrum dramatique de l'Ouest
-
1953 : Knock lub triumf medycyny przez Jules Romains reżyserii Huberta Gignoux, Centre de l'Ouest dramatique
-
1954 : Kupiec wenecki przez Williama Szekspira w reżyserii Huberta Gignoux, Centre de l'Ouest dramatique
-
1958 : L'Amour chez nous przez Morvan Lebesque reżyserii Huberta Gignoux, Comédie de l'Est , Théâtre du Vieux-Colombier
-
1969 : Suréna de Corneille , reżyseria Hubert Gignoux, Théâtre national de Strasbourg
-
1969 : Nagroda za tysiąc franków od Victora Hugo , reżyseria Hubert Gignoux, Théâtre national de Strasbourg
-
1969 : Horace de Corneille , reżyseria Hubert Gignoux, Maison de la culture de Reims , teatr w Nicei
-
1970 : Horace de Corneille , reżyseria Hubert Gignoux, Théâtre national de Strasbourg
-
1972 : Ogłoszenie skierowane do Marie przez Paula Claudela , reżyseria Hubert Gignoux, festiwal de la Cité ( Carcassonne )
-
1975 : Othon de Corneille , reżyseria Jean-Pierre Miquel , Théâtre national de l'Odéon
-
1975 : Surena przez Corneille'a w reżyserii Jean-Pierre Miquel , Théâtre National de l'Odeon
-
1976 : Don Juan przez Maxa Frischa , w reżyserii Jean-Pierre Miquel , Comédie-Française w Théâtre National de l'Odeon
-
1977 : Le Bain de Diane przez Pierre Klossowski reżyserii Brigitte Jaques , Centre Pompidou
-
1977 : Coriolan przez Williama Szekspira w reżyserii Gabriela Garran , Avignon Festival następnie Théâtre de la Commune
-
1977 : Olaf i Albert przez Heinricha Henkel , w reżyserii Jacquesa Lassalle'a , Théâtre de l'Athénée
-
1979 : Les Fausses Confidences de Marivaux , reżyseria Jacques Lassalle , teatr Gérard-Philipe
-
1980 : Na stronie wyspy przez Pierre Laville reżyserii Jacques'a Rosnera , Théâtre de l'Odéon krajowego
-
1983 : Stuart przez Friedrich von Schiller , kierowane przez Bernard Sobel , Comédie-Francaise w Avignon święta następnie Gennevilliers teatralnej
-
1986 : Don Carlos przez Friedricha von Schillera w reżyserii Michelle Marquais , Avignon Festival następnie Théâtre de la Ville
-
1987 : Brytanika przez Racine , kierowane przez Jean Leuvrais , Carre Silvia-Monfort
-
+1.988 - 1.989 : Don Juan de Moliera w reżyserii Marcela Maréchal , La Criée następnie MC93 Bobigny
-
1989 : Villa Luco przez Jean-Marie Besset , w reżyserii Jacquesa Lassalle'a , Théâtre national de Strasbourg
-
1991 : Roberto Succo przez Bernard-Marie Koltès ; reżyseria Bruno Boëglin , TNP Villeurbanne następnie Théâtre de la Ville
-
1991 : Richard II przez Williama Szekspira w reżyserii Erica Sadin , Athénée-Louis-Jouvet teatrze
-
1994 : Andromacha przez Eurypidesa w reżyserii Jacquesa Lassalle'a , Avignon Festival
Jako reżyser
Dramatyczne Centrum ZachoduWschodnie Centrum DramatuTeatr Narodowy w Strasburgu
Jako autor
Filmografia
Telewizja
Radio
Publikacje
- Hubert Gignoux, Historia rodziny teatralnej , edycje Aire / ANRAT, 1993
- Hubert Gignoux, Un rire: esej o subiektywnej historii komedii , L'Harmattan, 2001
- Hubert Gignoux, Jean Anouilh , wyd. teraźniejszości, 1946
- Hubert Gignoux, Judasz , Gry dramatyczne dla dzieci i młodzieży, zbiór pod redakcją Oliviera Hussenota , Les Éditions Françaises Nouvelles, 1943
Nagrody
Jedna z dwóch sal Teatru Narodowego w Strasburgu nosi jego imię.
Uwagi i referencje
-
https://deces.matchid.io/search?q=Hubert+Gignoux
-
" Strasbourg: śmierć Huberta Gignoux, pierwszy dyrektor TNS ", lalsace.fr , 27 lutego 2008
-
„ Hubert Gignoux ” Muriel Mayette, strona Comédie française
-
[PDF] Broszura prezentacyjna Laurenta Gaudé , Actes Sud, 2005
-
Laurence Liban " Test płyt ," L'Express , 1 st marca 2004
Źródła
- Biografia na stronie Teatru Narodowego w Strasburgu autorstwa Evelyne Ertel, wg Michela Corvina, Le Dictionnaire encyclopédique du Théâtre , Paryż, Larousse, 2001
- „Hubert Gignoux”, Le Monde 2 marca 2008
Zobacz również
Bibliografia
Linki zewnętrzne