| Narodziny |
6 lutego 1927 Nancy |
|---|---|
| Śmierć |
25 sierpnia 2008(w wieku 81 lat) Digne-les-Bains |
| Narodowość | Francuski |
| Szkolenie |
Institute of Advanced Film Studies University of Paris Nancy-University |
| Zajęcia | Reżyser , scenarzysta , scenarzysta , producent telewizyjny, |
Jacques Krier , urodzony dnia6 lutego 1927w Nancy i zmarł dnia25 sierpnia 2008w Digne-les-Bains , jest reżyserem , scenarzystą i pisarzem francuskim .
Jacques Krier urodził się w Nancy w rodzinie drobnych handlarzy. Dzieciństwo spędził w Lotaryngii, gdzie już zademonstrował zamiłowanie do pisania i kina. Założył z Cine Club de Nancy z Jean L'Hote . W Paryżu, absolwent filozofii i prawa, wstąpił na początku lat pięćdziesiątych do IDHEC (dawniej Fémis), gdzie zetknął się z Jean-Christophe Avertym , Robertem Enrico i Pierre Babel.
Jego nauczycielem jest Stellio Lorenzi , dyrektor, jeden z założycieli Syndicat des Réalisateurs CGT , z którym utrzymuje doskonałe relacje. „Byliśmy w doskonałej harmonii w odniesieniu do koncepcji politycznych, związkowych i etycznych pewnej telewizji” – powiedział Krier.
Śledzi też lekcje Jeana Vivié, który ostrzega swoich uczniów przed czasem: „Nikt z was nie będzie grał w kinie, wszyscy będziecie kręcić w telewizji. Porozmawiasz z tysiącami ludzi, ale Twoje prace już nie będą widoczne. "
Dziennikarz L'Écran français w latach 50., bezrobocie, które dotknęło kino, skłoniło go do spróbowania szczęścia w telewizji. Uważa, że może tam zrobić to, czego nie robi się w kinie: filmować „prawdziwych ludzi”, zwykłych ludzi. Jego kandydatura została przyjęta, a jego status szybko rośnie. Bardzo szybko odnajdujemy go na niedzielnej prezentacji filmów.
Współpracuje z wieloma osobistościami w tej dziedzinie, od Yvesa Allégreta po Léona Zitrone i szybko ewoluuje w kierunku reżyserii.
Na początku był związany z produkcją tematów do wiadomości telewizyjnych i czasopisma wojskowego (lubi mówić, że przez dwa lata: „znaleźliśmy sposób, aby rozmawiać o samolotach, samochodach, nigdy nie mówić o wojsku” ) .
Dzięki zainicjowanemu przez Jean-Claude Bergereta programowi À la Découverte des Français odnajduje „swój dotyk”, znak reżysera poświęconego głównie tematyce społecznej, zajmującej się życiem „prawdziwych ludzi”. Wykorzystując swoje kontakty z partią komunistyczną (której jest członkiem) oraz kontakty z Bergeret (katolicką, burżuazyjną i postępową), „ Odkrywając Francuzów” udaje się zidentyfikować główne klasy społeczne i upublicznić codzienne życie Francuzów . Jego rozmówcami są nieletni, chłopi, rybacy, górale, nauczyciele…, do których po raz pierwszy zwrócili się socjologowie z CNRS . Na swoich bohaterach rysuje przesycone rzeczywistością portrety (anegdota, w której na rozmowę z pasterzem baskijskim jego ekipa musiała przetransportować cały sprzęt, a także generator w górach na osłach).
Pracuje również dla programu Cinq Columns à la une , którego tematy poruszają pary reżyser/dziennikarz (praktyka dziś niezbyt powszechna). Spektakl zabiera go do wielu podróży, zwłaszcza do biednych krajów, gdzie jego spotkania dają mu inspirację do napisania i wyreżyserowania kilku swoich projektów, filmów dokumentalnych i fikcji. Wyróżnia się pragnieniem uchwycenia społecznej rzeczywistości środowisk, do których prowadzą go jego doświadczenia, ale ubolewa nad postawą niektórych, z którymi przeprowadza wywiady ( „Co było w nich najciekawsze, ludzie nie chcieli tego mówić przed kamerą ” ).
Dla anegdoty, w jednym ze swoich tematów do spektaklu Les Femmes aussi , Les matinales , w którym śledzi gospodynie, próbuje (wtedy) technicznej sprawności filmowania w czerni i bieli 16 mm bez oświetlenia. Krier używał aparatu Tolana, bardzo restrykcyjnego w obsłudze).
Oprócz walorów politycznych przyciąga uwagę producentów niskimi kosztami swoich projektów, przesiąkniętych poszukiwaniem społecznej rzeczywistości. Jego doświadczenia telewizyjne mają duży wpływ na jego dzieła fabularne, w których każe swoim aktorom mówić i doświadczać sytuacji widzianych i słyszanych wcześniej.
Wykazuje również zamiłowanie do pisania. Jego literatura zabarwiona jest zainteresowaniem realiami opisywanych przez siebie środowisk i społecznymi odniesieniami, m.in. Zabawnymi podróżami towarzysza wędrówki (opowiadającej o bohaterze poszukującym swojego utraconego ideału - socjalistycznego raju? Szalonej miłości? Wzorcowego syna?). , Ideał lub Coup de jeunes .