| Produkcja | Costa-Gavras |
|---|---|
| Scenariusz |
Costa-Gavras Jorge Semprún |
| Główni aktorzy | |
| Firmy produkcyjne |
Reggane Films Les Productions Współpracownicy Goriz Films Janus Film |
| Ojczyźnie |
Francja Włochy Zachodnie Niemcy |
| Uprzejmy | dramat historyczny |
| Trwanie | 110 minut |
| Wyjście | 1975 |
Aby uzyskać więcej informacji, patrz Karta techniczna i Dystrybucja
Sekcja specjalna to film francusko - włosko - zachodnioniemiecki w reżyserii Costa-Gavras , wydany w 1975 roku .
Film dotyczy utworzenia przez rząd Vichy z pomocą specjalnego sądu sądzić oporu bojowników lub domniemanie takie.
W czerwcu 1941 roku , Hitler atakując z ZSRR komuniści weszła w fazę zbrojnego oporu.
21 sierpnia 1941, młody komunistyczny bojownik - później znany pod nazwiskiem pułkownika Fabien - strzela w paryskim metrze do niemieckiego żołnierza, kadet Alfonsa Mosera. Ten odcinek jest znany jako „ atak na metro w Barbès ”.
W obawie przed niemieckimi represjami wśród paryskiej ludności rząd Vichy postanowił przejąć inicjatywę. Za zgodą admirała Darlana (wiceprzewodniczącego Rady) minister spraw wewnętrznych Pierre Pucheu proponuje Radzie Ministrów pod przewodnictwem marszałka Pétaina przyjęcie stanu wyjątkowego do osądzenia w celu uzyskania kary śmierci , sześciu Francuzów w zamian za życie podoficera Mosera i tym samym zaspokojenie niemieckiej marynarki wojennej . Tych sześciu oskarżonych zostanie wybranych spośród wrogów lub niepożądanych reżimu Vichy: komunistów i Żydów.
Wokół stołu, oprócz Pétaina , Darlana i Pucheu, Joseph Barthélemy , minister sprawiedliwości, generał Huntziger , sekretarz stanu ds. wojny, generał Bergeret , sekretarz lotnictwa, Yves Bouthillier , minister gospodarki itp.
Pétain pozwala Pucheu to zrobić, ale Barthélemy – profesor prawa – staje dęba, a następnie poddaje się nakazom marszałka; pozostali ministrowie podążają za nim.
To wyjątkowe prawo musi mieć moc wsteczną (ponieważ wyroki muszą być ogłaszane i wykonywane jak najszybciej), aby ministrowie, nieprzyzwyczajeni do tego rodzaju ćwiczeń, podpisali je, pozostawiając cały artykuł pusty, który zostanie później napisany w Paris przez prokuratora krajowego Maurice'a Gabolde przed publikacją w Dzienniku Urzędowym . Oprócz retroaktywnego charakteru, prawo to jest szczególne pod tym względem, że wyroki skazujące nie muszą być umotywowane, a odwołanie nie jest możliwe; przypisuje jurysdykcję „ sekcjom specjalnym ” Sądu Apelacyjnego (stąd tytuł filmu).
Po ustawodawczej maskaradzie (ustawa jest nawet przestarzała, by sprawiać wrażenie, że została uchwalona przed zamachem) i parodii wymiaru sprawiedliwości (jeden z oskarżonych został już osądzony), rozpoczyna się podwójny wyścig z pokazami: na boku władz francuskich, aby zgilotynować sześciu oskarżonych, a po stronie obrony, aby ich uratować, w szczególności poprzez wniosek o ułaskawienie złożony do głowy państwa, marszałka Pétaina, tego samego, który podpisał ustawę.
Sekcja specjalna jest częścią cyklu filmów politycznych przez Costa-Gavras : Z ( 1969 ), L'Aveu ( 1970 ), Etat de Siege ( 1972 ), a także filmu Henri Verneuil za , ja ... comme Icare ( 1979 ) cała czwórka z Yvesem Montandem w roli głównej, podczas gdy tutaj ten ostatni pojawia się tylko przelotnie. Te filmy mają jako wspólny wątek związek między polityką a sprawiedliwością, a Sekcja Specjalna nie jest wyjątkiem. Jednak w przeciwieństwie do swoich poprzedników, Section Spéciale nie jest na wpół fikcją złożoną z prawdziwych wydarzeń, ale drobiazgową rekonstrukcją wydarzeń historycznych, zasadniczo opartą na pracy Hervé Villeré, który nie opierał się na francuskich archiwach sądowych – do których odmówiono mu dostępu - ale w archiwach niemieckich.
Sprawa sekcji specjalnych będzie miała wiele wspólnego z wyrokiem śmierci na Pierre'a Pucheu w Algierze w marcu 1944 roku . Stanowi ona punkt wyjścia do dyskusji o charakterze historycznym na temat polityki kolaboracji : kolaboranci widzieli w niej sposób na ograniczenie represji Niemców, a zwłaszcza skierowanie ich na Francuzów „gorszej jakości”; Zwolennicy de Gaulle'a zarzucali mu nie tylko oddanie francuskiej sprawiedliwości okupantowi, ale przede wszystkim ustanawianie odrażających różnic między Francuzami.
Ta sprawa podkreśla osobistą rolę, jaką odegrał Pétain. Nie poddał się przy tej okazji bezpośredniej presji ze strony Niemców, jak miało to miejsce w latach13 grudnia 1940na przykład. Costa-Gavras „reprezentuje" Pétaina, nie pokazując go: słyszymy jego głos, widzimy jego ręce i rękawy (wysadzane gwiazdami), ale nigdy nie widzimy jego twarzy. Costa-Gavras przedstawia wyjątkową atmosferę Vichy w 1941 roku. Trzy podkreślane są aspekty: niemal absurdalny charakter nagromadzenia rządu w małym prowincjonalnym miasteczku, kapitalne znaczenie dla ludności obu stref decyzji podejmowanych w takim kontekście, nieodpowiednie i quasi-deifikacja Pétaina , który wydaje się unosić nad wydarzeniami. O ile temat filmu jest raczej „ukierunkowany”, praktycznie wszystkie „osobistości” reżimu Vichy na ekranie paradują, w tym Fernand de Brinon (który precyzujemy, że odrestaurował swój zamek Chassagne – Felletin , w Creuse – dzięki do tajnych funduszy), Jean-Pierre Ingrand i Georges Dayras za strefę okupowaną . W filmie pojawia się nawet ambasador Stanów Zjednoczonych admirał William D. Leahy .
Najważniejszych ról nie powierzają najbardziej znani aktorzy: gwiazdy takie jak Michel Galabru, Yves Robert, Pierre Dux, Bruno Crémer czy Jacques Perrin grają tylko role drugoplanowe.
Utwór Impromptus Hungrois ( Moment musical op.94 nr 3 w f-moll D.794 ) Franza Schuberta jest wykonywany na kolacji gromadzącej niemieckie dowództwo wojskowe.
Film rozpoczyna się wykonaniem opery Borys Godunow .