Trzy siostry
Trzy siostry ( rosyjski : Три сестры, Tri sestry ) to gra przez Czechowa . Napisane w 1900 roku w Gourzouf , a następnie w Białej Daczi w Jałcie , dzieło to, zdaniem niektórych, czerpało inspirację z sytuacji trzech sióstr Brontë , ale najprawdopodobniej z sióstr Ottilia , Margarita i Evelina Zimmermann , z którymi spotkał się Czechow w Permie , kiedy zatrzymał się tam w drodze na Sachalin , w 1890 roku. Powstał on w dniu31 stycznia 1901w Moskiewskim Teatrze Artystycznym .
Argument
Członkowie rodziny Prozorowów, składający się z trzech sióstr, Maki, Olgi i Iriny oraz ich brata Andrieja, mieszkają w prowincjonalnej rezydencji na głębokiej rosyjskiej wsi. Andrei sam jest żonaty z Nataszą. Spektakl otwiera urodziny Iriny, rok po śmierci ojca, koniec żałoby i początek, jak się uważa, nowego życia. Małe prowincjonalne miasteczko, w pobliżu którego znajduje się dom, wita nowo przybyły pułk. Życie Prozorowów okazuje się być zdominowane przez nudę i przerywane jest jedynie wizytami oficerów z sąsiedniego garnizonu i stopniowo upodabnia się do członków tej rodziny cierpiących z powodu bólu życia. Trzy siostry mają jednak marzenie: wrócić do Moskwy, miasta ich szczęśliwego dzieciństwa. Żadnych bohaterów, mało akcji; ta sztuka jest sprzeczna z klasycznym schematem, przedstawiając niezwykle ludzkie postacie, które widzą, jak ich życie stopniowo zanika, z rozpaczą, że niczego nie zbudowali, niczego nie podjęli.
Między absurdalnymi rozmowami i wielkimi filozoficznymi debatami, między nieudanymi małżeństwami i miłosną rozpaczą, Czechow porusza w Trzech siostrach tematy upływającego czasu i niszczących marzenia, znaczenie pracy i autonomii, nudę i miłość.
Postacie
- Olga Sergeyevna Prozorova (Olia): najstarsza z rodzeństwa. Na początku spektaklu ma 28 lat i jest nauczycielką w liceum, której po zakończeniu zostanie dyrektorką. Zastępuje matkę zmarłych dawno temu Prozorowów; jest opiekuńcza wobec swoich sióstr, brata i służby, jak niania Anfissa, w przeciwieństwie do Natachy z zatwardziałym sercem.
- Macha Sergeyevna Kouliguina, z domu Prozorova (Macha): Na początku gry miała 25 lat. Marzycielka i pianistka, jest żoną Kouliguine, niedojrzałego nauczyciela szkolnego i zakochuje się w podpułkowniku Verchinine. To ona jest najbardziej przeciwna swojej szwagierce Natachy.
- Irina Sergeyevna Prozorova: najmłodsza. Ma 20 lat, jest wesoła i nieprzytomna. Dojrzewa przez cały spektakl, aż do poświęcenia swoich złudzeń. Decyduje się na pracę, nie przynosząc jej upragnionego szczęścia i ostatecznie zgadza się poślubić barona von Touzenbacha, miłość, która nigdy nie wróciła od pięciu lat.
- Andrei Sergeyevich Prozorov. Brat skrzypek i artysta rozpieszczany początkowo przez siostry, budzi nadzieje rodziny i marzy o zostaniu profesorem uniwersytetu, ale ostatecznie poślubia Nataszę, osobę wulgarną i bez serca, i poświęca się zabawie, zastawem majątku. Przekonuje się, by kochać swoją żonę i cierpi z powodu małostkowości swojego życia i bezkręgowców mieszkańców tego prowincjonalnego miasteczka.
- Natalia Iwanowna (Natacha): żona Andrieja, pochodząca z tego prowincjonalnego miasta. Nieśmiała i wulgarna, pochodząca ze skromniejszego środowiska niż Prozorowowie, w końcu narzuca się rodzinie, wypędzając siostry z majątku, rządząc domem bez względu na służbę i romansując z Protopopowem, prezydentem. z ziemstwo , którego Andrei jest podporządkowana. Jego postać sprzeciwia się wrażliwości i arystokratycznej edukacji Prozorowów. Jest jedyną postacią w rodzinie (poza swoim przeciwieństwem, wiejską nianią Anfissą), która jest szczęśliwa ze swojego losu.
- Fiodor Illitch Kouliguine: mąż Machy. Nauczyciel w miejskim liceum, dobry i kochający swoją młodszą żonę, przymyka oczy na jej skłonność do Verchinina, ale w końcu przejmuje się tylko opinią, jaką może mieć o nim dyrektor szkoły.
- Alexander Ignatievich Verchinin, podpułkownik 42-letniego pułku na początku gry, były towarzysz broni ojca Prozorowów. Źle żonaty z neurasteniczką, marzy o harmonijnym domu gdzie indziej, ale jest skazany na to, by się nie zakorzenić, zmuszając się do przechodzenia od garnizonu do garnizonu. Lubi filozofować o przyszłości i zakochuje się w Machie, która wie, jak go słuchać.
- Baron Nikolai Lvovich von Touzenbach: oficer pułku pochodzenia niemiecko-bałtyckiego , z rusyfikowanej rodziny, jest brzydki i dobry. Jest nierozerwalnie związany z Salionami, z którymi nieustannie się kłóci. Od samego początku zakochuje się w Irinie, która przyznaje się, że go szanuje, ale go nie kocha. Jego pragnieniem, którego nie osiągnie do końca, nie zdając sobie z tego sprawy, jest rezygnacja z wojska i podjęcie pracy.
- Kapitan Vassili Vassilievitch Saliony, kapryśny i niezdarny oficer, czasem brutalny, rodzaj antybohatera , zakochany w Irinie, bardziej z chęci konkurowania z Touzenbachem niż w szczery sposób. Krytykuje wszystko i porównuje się do Lermontowa . Pod koniec sztuki zabija barona Touzenbacha w pojedynku, który kładzie kres małżeńskim nadziejom Iriny.
- Iwan Romanowicz Cheboutykine, 60-letni były lekarz wojskowy, ekscentryczny staruszek, który za dużo pił, z rozpaczy, że nie był w stanie utrzymać pacjenta, a przede wszystkim z nostalgii za to, że kochał matkę Prozorowa w przeszłość. Służy jako powiernik w głębokich sprawach, ale w kółko poniża siebie, przyznając się, że czyta tylko powierzchowne wiadomości w gazetach.
- Alexei Petrovich Fedotik: młody podporucznik pułku, próbujący zwrócić na siebie uwagę Iriny, wręczając jej prezenty i robiąc wszystkim zdjęcia. W pożarze miasta traci wszystko, ale to tylko pobudza jego podświadomy i dziecinny charakter.
- Vladimir Karlovitch Rode: podporucznik pochodzenia niemieckiego, który służył, gdy pułk stacjonował w małym miasteczku, jako nauczyciel gimnastyki w liceum.
- Feraponte: stary głuchy tragarz i kurier z rady lokalnej, który przynosi wiadomości z innych miejsc, a często z Moskwy. Działając jako posłaniec, jak w antycznym pokoju, ledwo go słucha.
- Anfissa, stara niania w służbie rodziny od ponad trzydziestu lat i chroniona przed Olgą, przed Nataszą, która chce ją odesłać i uważa ją za bezużyteczną buzię, jedyną osobę z Nataszą, która byłaby zadowolona z jej losu .
We Francji
Comédie-Française ma Les Trois Soeurs w swoim repertuarze:
Grupa Maly Drama Théâtre przyjechała, by zagrać Les Trois Sœurs w teatrze Bobigny w 2012 roku ze spektaklem Lev Dodine .
W niemal identycznej obsadzie, zaadaptowanie do telewizji kanału Arte w 2015 roku: produkcję powierzono Valérie Bruni-Tedeschi.
Spektakl powraca do repertuaru Théâtre du Nord-Ouest , wystawionego przez Vincenta Gauthiera dla Integral Tchékhov od marca doczerwiec 2019.
Jean Prat nakręcił telewizyjną adaptację tego filmu w 1974 roku.
Bibliografia
-
(w) recenzji „Three Sisters”, The Sunday Times , 31 stycznia 2010
-
(ru) „ ФЭБ: Гродская и др. Примечания: Чехов. ПСС. Т. 13. - 1978 (текст) ” , na feb-web.ru (dostęp 2 maja 2020 )