Na działkach lub ogrody robotnicy , pojawiły się na koniec XIX -go wieku, są działki dostępne dla mieszkańców przez gminy. Działki te, najczęściej uprawiane pod uprawę warzyw , miały początkowo służyć poprawie warunków życia robotników poprzez zapewnienie im równowagi społecznej i samowystarczalności żywieniowej.
We Francji ogrody działkowe przyjmą w języku urzędowym (nie w języku potocznym) nazwy ogródków działkowych po drugiej wojnie światowej .
Dziś czerpią korzyści z ponownego zainteresowania pomocą w tworzeniu „zielonych oaz” w pobliżu miast, które są przydatne w obliczu zagrożenia globalnym ociepleniem . Odpowiadają również na obecne obawy związane z lokalną produkcją warzyw przez grupy ludności o niskich dochodach i pomagają tworzyć „więzi społeczne” na obszarach zurbanizowanych.
To właśnie w czasie wojen napoleońskich w Anglii zaczęto mówić o „ działkach ” lub ziemiach przeznaczonych dla robotników. Dla jednych potrzebował 2000 m 2 , dla innych o połowę mniej. Ale wszyscy zgodzili się co do ważnej roli ogrodów. We Francji, dzierżawiona lub oddawana, ziemia łączyła robotnika z jego fabryką i trzymała go z dala od kabaretu. Ogrody działkowe, jeśli przybrały paternalistyczny charakter, były atrakcyjne, ponieważ odpowiadały rzeczywistej potrzebie.
W Niemczech lekarz i pedagog Daniel Gottlob Moritz Schreber założył około 1864 roku stowarzyszenie działek i ogrodów działkowych w celu „edukacji ludności” i „poprawy zdrowia publicznego”.
We Francji założycielem ogrodów działkowych jest Félicie Hervieu, która w 1889 roku opracowała podobne podejście do Sedan .
Ona sama została naśladowana w osobie ojca Volpette w Saint-Étienne i znalazła odbicie w prasie. To ona przekazuje ideę do Abbot Lemire , wpływowego polityka i kapłan diecezji Cambrai (the diecezja Lille nie istniała w tym czasie), MP - Prezydent Christian od miasta z Hazebrouck w Flanders francuskim ( Północnej ). Stworzył wtedy warunki do rozwoju ogródków działkowych, mających na celu poprawę sytuacji rodzin pracujących .
„Ogródki działkowe wyznają powołanie społeczne i bronią pewnego porządku społecznego: pozwalają pracownikom na ucieczkę ze slumsów, ciesząc się bardziej oddychającym powietrzem, jednocześnie trzymają ich z dala od kabaretów i zachęcają do rodzinnych zajęć na tych zielonych terenach. "
Abbé Lemire założył ligi francuskiej Corner of Earth and Foyer w 1896 roku , aby ułatwić dostęp działek dla swoich obywateli.
Jean-Claude Levy, historyk-geograf, specjalista w dziedzinie ekologii miejskiej , uważa, że „poza ogrodami rodzinnymi, oświatowymi itp.” Działkowe . , pojawia się cała kwestia działalności rolniczej i ogrodniczej oraz jej miejsca w mieście, z problemami kultury, rekreacji, dziedzictwa i produkcji rynkowej, którym towarzyszą ograniczenia praktycznej mobilności, mieszanki społecznej ” . Zauważa „napięcie między produkcją przestrzeni publicznej z logiki indywidualnej związanej z realizacją ogrodu warzywnego, a produkcją miejskiej przestrzeni publicznej realizowaną w innej skali z logiki instytucjonalnej.: W skali ogrodów, kulturowych, etnicznych i logiki wspólnotowe wydają się drugorzędne w produkcji przestrzeni publicznej, ale zwykle pojawiają się ponownie w skali miejskiej przestrzeni publicznej ... Nie mamy już problemu z zielenią czy przyrodą w mieście, ale z pytaniem stawianym przez ekologia społeczeństwu w tym, co jest dziś trudniejsze do zarządzania: relacja między jednostką a zbiorowością, którą zmienia ochrona przyrody ” .
W Niemczech w drugiej połowie XIX th century lekarz i pedagog Moritz Schreber zaczął promować ideę działek zgodnie z jej pracy na zdrowie publiczne. Chodzi o to, aby pracownicy mogli się zrelaksować zarówno poprzez uprawianie ogrodu, jak i cieszenie się zdrowym i spokojnym otoczeniem. Ponadto uprawa owoców i warzyw przeznaczonych do bezpośredniego spożycia ma na celu poprawę diety pracowników.
Jednak dopiero trzy lata po jego śmierci, w 1864 r., Jego zięć Ernst Innozenz Hauschild (de) założył pod Lipskiem plac zabaw dla upośledzonych dzieci. W hołdzie dla swojego teścia nazywa go Schreberplatz (plac Schrebera). Rodzice szybko opanowują przestrzeń i zaczynają ją uprawiać. Pod nazwą Schrebergarten (dosłownie: ogród Schrebera) ogrody działkowe rozwijały się szybko w całych Niemczech, a zwłaszcza w regionach przemysłowych, takich jak Zagłębia Ruhry , region górniczy par excellence. Ogrody te są często utrzymywane wspólnie przez pracowników, tworząc w ten sposób małe społeczności, które wzmacniają więź społeczną.
Dziś Schrebergarten to w Niemczech prawdziwa instytucja, w której obowiązują surowe zasady (wysokość żywopłotów, powierzchnia chałup i terenów uprawnych…), konkursy najpiękniejszego Schrebergarten i jego zasady atrybucji.
W Belgii istnieją „ogrody społeczne” zarządzane przez organizacje non - profit lub służby publiczne, których celem jest tworzenie więzi społecznych.
Pierwsze ogródki działkowe zostały niewątpliwie stworzone w Sedanie w Ardenach przez Félicie Hervieu , przed o. Lemirem . Wokół tej inicjatywy w 1893 roku powstała organizacja pod nazwą Dzieło Odrodzenia rodziny . Następnie zgromadził 145 osób z 27 rodzin. Pięć lat później organizacja ta zrzesza 530 osób ze 125 rodzin. Jedną z jego osobliwości jest to, że jest prowadzony wyłącznie przez kobiety. To właśnie lektura artykułu o doświadczeniach Madame Hervieu w dzienniku Le Temps dała ojcu Volpette pomysł rozwinięcia tej samej inicjatywy w Saint-Étienne w 1895 roku. Pomysł ten rozprzestrzenił się następnie na Francję.
W 1904 r. W regionie paryskim było tylko 48 ogródków działkowych dla 3,5 miliona mieszkańców. Poprzez Towarzystwo Ogrodów Robotniczych w Paryżu i na przedmieściach zachęca się do ich rozmnażania. W 1913 r. Region paryski liczył 1515, z czego połowa znajdowała się na przedmieściach.
Dwie wojny światowe powodują powstanie ogrodów warzywnych wielu parków i historycznych działek. Pod koniec II wojny światowej we Francji było 250 000 ogródków działkowych .
W 2001 r. Annales des Mines donosiło: „W 1993 r. LFCTF liczył około 120 000 ogrodów stowarzyszonych z 750 zakładów we Francji, z czego większość znajduje się na północy kraju iw Île-de-France. Tylko 30% tych projektów jest po 1980 roku, czyli tylko 36 000 ”.
Prawo 26 lipca 1952zachowuje wyrażenie „ogródki działkowe”. Ramy prawne określa kodeks wiejski : ogródki działkowe muszą być zarządzane przez stowarzyszenia zgodnie z ustawą z 1901 roku .
Plik 15 października 2003, A ustawa dotycząca zbiorowych ogrodów jest rozpatrywany przez Senat . Analiza tekstu w widoczny sposób zachwyca senatorów, którzy idą po sobie na mównicy, chwaląc liryzmem zasługi tych ogrodów, które powstały ponad sto lat temu:
Projekt proponuje sformułowanie artykułu L.561-1 kodeksu wiejskiego w następujący sposób:
„Termin„ ogrody zbiorowe ”odnosi się do działek, ogrodów integracyjnych i wspólnych ogrodów […]. Przez ogródki działkowe rozumie się grunty podzielone na działki, przydzielone przez władze lokalne lub przez stowarzyszenia ogrodów działkowych osobom uprawiającym tam ogrodnictwo na potrzeby własne i ich rodzin, z wyłączeniem jakiegokolwiek użytku komercyjnego. "
Ta ustawa się nie powiodła.
W przeciwieństwie do Niemiec, ogrody działkowe we Francji zachowują poniżony wizerunek ogrodów działkowych. Pomimo rosnącego zainteresowania, jakie wzbudzają wśród klas średnich i wyższych, zwabione serdecznością tych naturalnych przestrzeni, ogródki działkowe cierpią z powodu braku odpowiednich ram prawnych.
W wielu miejscowościach, jeśli istnieją, są one przenoszone na obszary marginalne (obrzeża autostrad, linii kolejowych, obszarów przemysłowych itp.), Które nie nadają się do żadnego innego użytku. Osady te stwarzają problemy z dostępem i bezpieczeństwem, często są pozbawione sieci wodociągowych, a czasami są zanieczyszczone.
Ci, którzy czerpią korzyści z lepszych lokalizacji, nie są odporni na transakcje dotyczące nieruchomości, które pożądają ich ziemi. W tym przypadku ani pierwotność ogrodów, ani ich interes społeczny i środowiskowy, ani prace prowadzone na miejscu nie wytrzymują spekulacji.
Utworzony w luty 2007Krajowa Rada Ogrodów Zbiorowych i Rodzinnych (CNJCF) dąży do wspierania i promowania ich rozwoju, ochrony dziedzictwa roślinnego i bioróżnorodności, ogrodnictwa przyjaznego środowisku oraz broni swoich stanowisk przed władzami publicznymi i innymi instytucjami. Dziś CNJCF zrzesza prawie 135 000 członków, tworząc trzy stowarzyszenia założycielskie: Narodowe Towarzystwo Ogrodnicze Francji ( SNHF ), Krajową Federację Ogrodów Rodzinnych i Zbiorowych (FNJFC) oraz Ogród Kolejowy (Jardinot) .
Kryteria przypisaniaIstnieją różne metody zarządzania. Działki ogrodowe mogą być zarządzane przez lokalne społeczności lub przez prywatne stowarzyszenia, a następnie przydzielane osobom fizycznym do własnej produkcji.
Ogólnie przyjęte kryteria to: przynależność do gminy, mieszanka społeczna, bliskość geograficzna (ogród wymaga regularnej pielęgnacji, także w ciągu tygodnia). Użytek komercyjny jest wykluczony. Popyt znacznie przewyższa podaż, opóźnienia w uzyskaniu ogrodu mogą sięgać nawet kilku lat.
Zgodnie z artykułem L.561-1 kodeksu wiejskiego :
„The garden działkowe stowarzyszenia , których celem badania, rozwój i dystrybucję ziemię udostępniają głowa rodziny, jako takie, niezależnie od jakichkolwiek innych okoliczności, gdy działki, że ich operatorzy pielęgnować osobiście, w, w celu zapewnienia potrzeby ich domu, z wyłączeniem jakiegokolwiek użytku komercyjnego, muszą być ustanowione w formie stowarzyszeń zadeklarowanych lub uznanych za użyteczność publiczną zgodnie z prawem1 st lipiec 1901. "
Zachęty dla ogródków działkowychKażdego roku organizowane są różne konkursy promujące ogródki działkowe lub zespoły ogródków działkowych, zarówno w skali lokalnej, jak i krajowej.
Na szczeblu krajowym Krajowa Rada Miast i Wsi Kwitnących corocznie przyznaje nagrodę specjalną „Nagroda za rozkwit ogrodów zbiorowych i rodzinnych”. Nagroda ta jest nagrodą dla gminy, która prowadzi niezwykłą politykę zbiorowych ogrodów rodzinnych pełnych kwiatów i dostępnych dla publiczności.
W ramach Ogólnopolskiego Konkursu Ogrodów Kuchennych, organizowanego wspólnie przez SNHF , GNIS i Jardinot, kategoria zarezerwowana jest dla ogrodów zbiorowych i rodzinnych i umożliwia nagrodzenie najbardziej zasłużonych.
Krok po kroku i lokalnie brane są pod uwagę kryteria takie jak bioróżnorodność ogrodu, brak gatunków inwazyjnych czy stosowanie praktyk wynikających z rolnictwa ekologicznego lub zrównoważonego.
Działek są tworzone w Holandii w roku 1838. W XIX -tego wieku, gminy przeznaczyć grunty do rodzin pracowników.
W 1928 roku stowarzyszenia istniały na szczeblu krajowym dzięki Algemeen Verbond van Volkstuindersverenigingen w Nederland (AVVN) (Generalna Konfederacja Stowarzyszeń Ogrodników Rodzinnych w Holandii). W czasie II wojny światowej operatorzy tych ogrodów podjęli się poprowadzenia skojarzeń dotyczących tych ogrodów.
Do lat 50. XX wieku ogrody służyły głównie do produkcji warzyw. Od tego czasu stały się bardziej rozrywką . W zależności od gmin i stowarzyszeń dozwolone są małe hangary, szklarnie lub kabiny, a nawet małe letnie kwatery.
W Holandii istnieje 240 000 ogródków działkowych i około 1000 związanych z nimi stowarzyszeń.
Słowo przydziału pojawiła się w końcu XVI -tego wieku z działek przydział gruntów przypadających na domki pracowników. Uważa się, że za najstarszą działkę w Anglii należy wieś Great Somerford w hrabstwie Wiltshire . W 1809 roku jego kapłan , wielebny Stephen Demainbray, który był również kapelanem króla Jerzego III , uzyskał z ostatnich 6 akrów ziemi w centrum wioski przeznaczonej na zawsze biednym pracownikom swojej parafii.
Do działki doświadczyła odrodzenie popularności w czasach wojny, zwłaszcza w czasie dwóch wojen światowych z ogrodów zwycięstwa . Szacuje się, że w 1943 r. Było około 1400 000 działek . Król Jerzy VI nakazał przekształcenie części ogrodów w Pałacu Buckingham i Zamku Windsor w ogrody warzywne, aby pomóc w produkcji owoców i warzyw oraz zachęcić Brytyjczyków do zrobienia tego samego. W powojennym okresie reglamentacji przydziały pozostały popularne, ale z czasem spadły.
W Rosji zbiorowe ogrody, które kontynuują wielowiekową tradycję daczy , pojawiły się w miastach w czasach radzieckich, aby zaradzić niedoborom żywności. Ogrody te, podobnie jak wiejskie działki rodzinne , częściowo wymykają się spod kontroli państwa i są uważane przez reżim komunistyczny za ideologicznie podejrzane, ale konieczne. Zarządzane są przez przedsiębiorstwa państwowe i zasadniczo przeznaczone są do rekreacji i konsumpcji domowej, a nie do sprzedaży. Ludność miejska jest w dużej mierze zbliżona do swoich wiejskich korzeni dzięki doświadczeniu związanemu z uprawą roli. Państwo od dawna sprzeciwia się budowie małych domów na terenach ogrodniczych, które były zakazane do 1966 r., Mniej niż 50 km od miasta. Ich wielkość zawsze ograniczona jest do 25 m 2 ramy i 12 m 2 werandy.
W latach 90. upadek sowieckiego reżimu i załamanie się gospodarki państwowej doprowadziły do masowego powrotu do praktyk ogrodniczych: wynagrodzenia urzędników były wypłacane z kilkumiesięcznym opóźnieniem i obniżane przez inflację . Prywatyzacja gospodarki i modyfikacje przestrzeni miejskiej prowadzą do wielu zmian ich statusu, a wiele ogrodów zostaje porzuconych. W 1998 roku stały się „niekomercyjnymi kolektywami ogrodniczymi” (po rosyjsku : Sadovye Nekommertcheskie Tovarichestva ). Są to zgrupowania działek rodzinnych rzędu 600 m 2 . W 2011 r. Istniało 73 000 kolektywów obejmujących od 54 do 67% ludności miejskiej. W 2008 r. Od 56 do 70 milionów mieszkańców miast miało dostęp do 40 454 000 działek indywidualnych lub rodzinnych.
Ogrodnicy (ros. Datchniki ) często pracują na ubogich, stromych terenach lub wzdłuż arterii, słabo przystosowanych do rolnictwa komercyjnego. Uprawiają różne formy ogrodnictwa : warzywa, jagody, kwiaty. Używają kilka wejść , ale alternatywnych upraw, aby uniknąć wyczerpania gleby. Duża frekwencja w tych miejscach w miesiącach letnich stwarza problemy środowiskowe (odpady, pożary itp.). Zamożni mieszkańcy miast mają tendencję do zmniejszania udziału upraw spożywczych i przekształcania swojej ziemi w letnią rezydencję (po rosyjsku: chałupę ) z trawnikami i basenami . Mieszkanie może stać się trwałe i prowadzi do urbanizacji gruntów ogrodniczych. Kazański kolektyw , dobrze położony nad brzegiem Wołgi , staje się w ten sposób dzielnicą miejskiej elity. Przedmieścia Moskwy wzbogacają się także w kwaterach „ nowych Rosjan ”.
Wręcz przeciwnie, mniej zamożne daczniki sprzeciwiają się takim rozwiązaniom, jak instalacja gazu i energii elektrycznej, które prowadziłyby do wzrostu składek.
W 2008 roku wyrok Sądu Konstytucyjnego Federacji Rosyjskiej upoważnia do uznania jego głównego miejsca zamieszkania w jego altanie, jeśli spełnia ona warunki komfortu i higieny. Ale ich status pozostaje kwestionowany. Od 2014 roku grunty ogrodnicze uznawane są za powierzchnie mieszkalne i podlegają opodatkowaniu podatkiem mieszkaniowym .
W Szwecji ogrody (Koloniträdgårdar) są często używane jako letnie domki z w pełni wyposażonymi domkami. Aby uniknąć wzrostu cen, zabrania się przebywania tam w okresie zimowym .