Przestarzały | 4 -8 maja 1942 |
---|---|
Lokalizacja | Morze Koralowe , między Australią , Nową Gwineą i Wyspami Salomona |
Wynik | Zwycięstwo
taktyczne Japonii Strategiczne zwycięstwo aliantów |
Stany Zjednoczone Australia |
Cesarstwo Japonii |
Frank J. Fletcher John Crace Thomas C. Kinkaid Aubrey Fitch George Brett |
Shigeyoshi Inoue Takeo Takagi Kiyohide Shima Aritomo Goto Chūichi Hara |
2 lotniskowce 9 krążowników 13 niszczycieli 2 tankowce 1 transport wodnosamolotów , 128 samolotów |
2 lotniskowce 1 lekki lotniskowiec 9 krążowników 15 niszczycieli 1 tankowiec 1 transport wodnosamolotów 12 transportów 127 samolotów |
1 lotniskowiec zatopiony 1 lotniskowiec lekko uszkodzony 1 niszczyciel 1 zatopiony tankowiec 69 zniszczonych samolotów 656 zabitych |
1 lekki lotniskowiec zatopiony 1 lotniskowiec poważnie uszkodzony 1 niszczyciel zatopiony 3 małe statki 1 uszkodzony niszczyciel 2 małe statki uszkodzone 1 uszkodzony transport 92 zniszczone samoloty 966 zabitych |
II wojna światowa ,
wojna na Pacyfiku
Bitwy
Japonia :
Kampanie afrykańskie, bliskowschodnie i śródziemnomorskie
Współrzędne 16 ° 16 ′ 00 ″ na południe, 162 ° 20 ′ 00 ″ na wschód Geolokalizacja na mapie: OceaniaBitwa na Morzu Koralowym jest bitwa z wojny na Pacyfiku , w czasie II wojny światowej , pomiędzy 4-8 maja 1942 roku pomiędzy Japońskiej Cesarskiej Marynarki Wojennej i Naval aliantów i sił powietrznych w Stanach Zjednoczonych i Stanów Zjednoczonych . Australia . Ta konfrontacja jest pierwsza bitwa powietrzno-morska tylko w historii, w której siły morskie w obecności ścierali przez umieszczonych płaszczyznach bez kiedykolwiek będąc w zasięgu broni.
Aby wzmocnić swoje urządzenie obronne na południowym Pacyfiku i odizolować Australię, Japończycy postanowili najechać Port Moresby na południu Nowej Gwinei i Tulagi na południowym wschodzie Wysp Salomona . Siły rozmieszczone przez japońską marynarkę wojenną na potrzeby tej operacji, o kryptonimie MO , pod dowództwem generalnym Shigeyoshi Inoue , obejmowały kilka ważnych elementów Sił Powietrznych Marynarki Wojennej Japonii, w tym dwa lotniskowce i lekki lotniskowiec zapewniający osłonę sił powietrznych flotom najeźdźców . Stany Zjednoczone, których służby nasłuchowe przebiły plan wroga, wysłały dwie grupy lotniskowców oraz siły amerykańskich i australijskich krążowników pod dowództwem admirała Franka J. Fletchera .
3 i 4 maja siły japońskie zaatakowały i zajęły Tulagi, chociaż kilka okrętów wojennych zostało zaskoczonych i uszkodzonych lub zatopionych przez samoloty USS Yorktown . Świadoma obecności amerykańskich lotniskowców w okolicy, japońska grupa uderzeniowa weszła na Morze Koralowe z zamiarem ich zniszczenia.
Ataki powietrzne dwóch grup uderzeniowych lotniskowców rozpoczęły się 7 maja i trwały przez kolejne dwa dni. Pierwszego dnia Amerykanie zatopili lekki lotniskowiec Shoho , a Japończycy zniszczyli amerykański niszczyciel i tankowiec . Następnego dnia japoński lotniskowiec Shokaku został poważnie uszkodzony, USS Lexington zatonął, a USS Yorktown lekko uszkodzony. Straty były również ciężkie w eskadrach powietrznych i obie floty wycofały się ze strefy bitwy. Pozbawiony osłony powietrznej Inoue odłożył inwazję na Port Moresby.
Chociaż ta bitwa była taktycznym zwycięstwem Japończyków pod względem zatopionych okrętów, reprezentowała strategiczne zwycięstwo aliantów z kilku powodów. Ekspansja Japonii, której dotąd nie można było się oprzeć, została po raz pierwszy zatrzymana. Ponadto japońskie lotniskowce Shokaku i Zuikaku , jeden poważnie uszkodzony, a drugi ze zredukowaną eskadrą, nie były w stanie uczestniczyć w bitwie o Midway w następnym miesiącu, kiedy Amerykanom udało się zaangażować tam USS Yorktown . Utrata czterech lotniskowców w Midway uniemożliwiła Japończykom ponowną próbę inwazji morskiej na Port Moresby. Dwa miesiące później alianci wykorzystali słabość Japonii, aby wywołać bitwę o Guadalcanal .
Plik 7 grudnia 1941Japonia przypuściła atak powietrzny, aby unicestwić amerykańską flotę na Pacyfiku stacjonującą w Pearl Harbor na archipelagu hawajskim. Amerykańska flota pancerników została w dużej mierze zniszczona, a Stany Zjednoczone wypowiedziały wojnę Japonii. Wywołując ten konflikt, japońscy przywódcy mieli nadzieję zneutralizować amerykańską potęgę, aby mieć czas na zajęcie terytoriów bogatych w surowce i jak najlepsze przygotowanie nieuniknionego kontrataku aliantów. Równocześnie z atakiem na Pearl Harbor Japończycy rozpoczęli ofensywę na brytyjską Malezję , w wyniku której wypowiedziano wojnę Wielkiej Brytanii , Australii i Nowej Zelandii , a także innym państwom sojuszniczym . W słowach „numer jeden tajny rozkaz” w Japońskiej Cesarskiej Marynarki Wojennej (IJN) z dnia 1 st listopadzie 1941 Japoński pierwotne cele w nadchodzącej wojnie były „(deport) Brytyjskie i amerykańskie siły Indies Holandia oraz Filipiny i do ustanowienia polityki samowystarczalności i niezależności ekonomicznej ” .
W pierwszych miesiącach 1942 roku japoński postęp był olśniewający. Do walki o Filipiny , Tajlandia , Singapur , Wake , Dutch East Indies , Wyspy Salomona , Wyspy Gilberta i Guam były klęski militarne dla aliantów, którzy ponieśli ciężkie straty podczas gdy te dla Japonii były stosunkowo lekkie. Japonia planowała wykorzystać te podbite terytoria do ustanowienia obwodu obronnego i toczenia wojny na wyniszczenie, aby wyczerpać aliantów i zmusić ich do negocjacji.
Krótko po rozpoczęciu wojny japoński Sztab Marynarki Wojennej zalecił inwazję północnej Australii, aby zapobiec zagrożeniu japońskiej pozycji obronnej na Południowym Pacyfiku. Cesarska Armia Japońska (AIJ), jednak odrzucił ten pomysł, twierdząc, że nie mają one niezbędnych sił i możliwości dla tej operacji. Wiceadmirał Shigeyoshi Inoue , dowódca 4 th Fleet (zwane również „South Sea Siła”) składa się z wielu jednostek morskich na południowym Pacyfiku, zaproponował zajęcie Tulagi w południowo-wschodnich Wyspach Salomona i Port Moresby na Nowej Gwinei , które wprowadzone północna Australia zagrożona przez japońskie samoloty. Inoue wierzył, że zajęcie i kontrola tych obszarów zwiększy bezpieczeństwo i możliwość obrony w głębi głównej japońskiej bazy w Rabaul w Nowej Brytanii . Marynarka wojenna i armia przyjęły propozycję Inoue i przewidywały dalsze operacje z tych baz, takie jak podbój Nowej Kaledonii , Fidżi i Samoa, które przecięłyby linie komunikacyjne i zaopatrzenia między Australią a Stanami Zjednoczonymi.
W kwietniu 1942 r. Armia i marynarka wojenna opracowały plan zwany Operacją MO dotyczącą zajęcia Port Moresby 10 maja. Plan obejmował również podbój Tulagi w dniach 2-3 maja, gdzie marynarka wojenna miałaby założyć morską bazę lotniczą dla potencjalnych operacji przeciwko terytoriom sojuszniczym na południowym Pacyfiku. Po zakończeniu operacji MO marynarka wojenna planowała rozpocząć 15 maja operację RY, która miałaby wykorzystać te same statki do przejęcia kopalni fosforanów w Nauru i Banaba . Dalsze operacje przeciwko Fidżi, Samoa i Nowej Kaledonii (operacja FS ) zaplanowano po zakończeniu operacji MO i RY . Z powodu ataków samolotów lądowych i lotniskowców na okręty japońskie podczas inwazji na region Morobe na Nowej Gwinei w marcu, Inoue zażądał od sił powietrznych marynarki wojennej odłączenia lotniskowców w celu zapewnienia osłony powietrznej dla operacji MO . Inoue był szczególnie zaniepokojony obecnością bombowców alianckich stacjonujących w bazach lotniczych Townsville i Cooktown w Australii, które znajdowały się poza zasięgiem jego bombowców znajdujących się w Rabaul i Lae .
Admirał Isoroku Yamamoto , dowódca japońskich sił powietrznych marynarki wojennej, planował w czerwcu kolejną operację, aby zwabić amerykańskie lotniskowce, z których żaden nie został uszkodzony podczas ataku na Pearl Harbor, do decydującego starcia z jego własnym. Atol Midway . W międzyczasie Yamamoto odłączył kilka okrętów, w tym dwa lotniskowce, lekki lotniskowiec, eskadrę krążowników i dwie eskadry niszczycieli, aby wesprzeć MO i powierzył Inoue odpowiedzialność za morski komponent operacji.
Japończycy nie byli jednak świadomi, że Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych i jej Biuro Komunikacji Morskiej z powodzeniem złamały japońskie tajne kody. Do marca 1942 roku Amerykanie byli w stanie rozszyfrować 15% kodów RO lub D , które były używane przez Cesarską Marynarkę Wojenną Japonii do zaszyfrowania około połowy jej komunikacji. Do końca kwietnia zrozumieli do 85% komunikatów przesłanych z kodem RO .
W marcu 1942 roku Amerykanie po raz pierwszy odnotowali wzmiankę o operacji MO w przechwyconych wiadomościach. 5 kwietnia przechwycili wiadomość od japońskiej marynarki wojennej kierującą lotniskowiec i kilka innych dużych statków w kierunku obszaru operacji Inoue. W dniu 13 kwietnia, brytyjska rozszyfrować wiadomość do japońskiej marynarki Inoue informując 5 th Division Naval złożoną z lotniskowca Shokaku i Zuikaku , był w drodze z Formosa poprzez bazy Truk . Brytyjczycy przekazali Amerykanom wiadomość, w której doszli do wniosku, że prawdopodobnie celem MO było Port Moresby .
Admirał Chester Nimitz , nowy dowódca alianckiego Pacyfiku, i jego sztab omawiali odszyfrowane wiadomości i doszli do wniosku, że Japończycy prawdopodobnie przygotowywali dużą operację na południowym Pacyfiku na początku maja i że ich prawdopodobnym celem jest Port Moresby. Alianci postrzegali Port Moresby jako ważną bazę dla planowanej kontrofensywy Douglasa MacArthura przeciwko siłom japońskim na południowo-zachodnim Pacyfiku. Sztab Nimitza doszedł również do wniosku, że japońska operacja mogłaby obejmować ataki z powietrza morskiego na bazy aliantów na Samoa i Suvie . Nimitz, po konsultacji z admirałem Ernestem Kingiem , szefem operacji morskich , zdecydował się przeciwstawić japońskiej operacji. 27 kwietnia kolejne raporty wywiadowcze potwierdziły szczegóły i cele operacji MO i RY .
29 kwietnia Nimitz nakazał swoim czterem lotniskowcom i ich eskortom udać się na Morze Koralowe . Grupa zadaniowa 17 (TF 17), zlecona przez kontradmirała Fletchera i składająca się z lotniskowca USS Yorktown , eskortowana przez trzy krążowniki i cztery niszczyciele oraz wspierana przez dwie grupy tankowania ropy i dwa niszczyciele, znajdowała się już na południowym Pacyfiku. opuścił Tongatapu 27 kwietnia i kierował się w stronę Morza Koralowego. TF 11 nakazane przez cons Admiral Aubrey Fitch, i składa się z nośnika samolotu USS Lexington asyście dwóch okrętów i pięć niszczycielami wynosiła Fidżi i New Caledonia. TF 16 dowodzony przez cons admirał William Halsey i składa się z lotniskowca USS Enterprise i USS Hornet , właśnie wrócił do Pearl Harbor po nalocie Doolittle w centralnej Pacyfiku i dlatego nie może przyłączyć się do południowego Pacyfiku w czasie uczestniczenia w walce . Nimitz umieścił Fletchera na dowództwie alianckich sił morskich w rejonie południowego Pacyfiku, aż do przybycia Halseya z TF 16. Chociaż operacje na Morzu Koralowym były pod dowództwem MacArthura, Fletcher i Halsey nadal prowadzili rozliczenia w Nimitz.
Na podstawie przechwyconych wiadomości radiowych z TF 16, gdy wrócił do Pearl Harbor, Japończycy założyli, że wszystkie lotniskowce amerykańskie oprócz jednego znajdują się na środkowym Pacyfiku. Japończycy nie byli świadomi pozycji ostatniego lotniskowca, ale nie rozważali odpowiedzi lotniczej marynarki wojennej USA na MO, dopóki bitwa nie została w pełni zaangażowana.
Pod koniec kwietnia japońskie okręty podwodne RO-33 i RO-34 przeprowadziły zwiad w rejonie, na którym planowano lądowanie. Oni scouted Louisiades Archipelag i na drodze do Port Moresby od wschodu. Nie widzieli żadnych okrętów alianckich w okolicy i wrócili do Rabaulu odpowiednio 23 i 24 kwietnia.
Japońskie siły inwazyjne w Port Moresby, dowodzone przez kontradmirała Koso Abe , składały się z 5000 żołnierzy Cesarskiej Armii Japońskiej na jedenastu statkach transportowych. Eskortę konwoju zapewnił lekki krążownik i sześć niszczycieli pod dowództwem kontradmirała Sadamichi Kajioki . Statki Abe opuściły Rabaul 4 maja na 1560 km przeprawę do Port Moresby i następnego dnia dołączyły do nich jednostki Kajioki. Flota posuwająca się z prędkością 15 km / h miała przepłynąć przez Cieśninę Jomard na wschodnim krańcu Nowej Gwinei i dotrzeć do Port Moresby 10 maja. Garnizon aliancki w Port Moresby liczył około 5300 żołnierzy, ale tylko połowa to piechota , słabo wyposażona i słabo wyszkolona.
Siły inwazyjne Tulagi były dowodzone przez kontradmirała Kiyohide Shima i składały się z dwóch trałowców , dwóch niszczycieli , dwóch trałowców , dwóch okrętów ASM i transportowca z 400 żołnierzami. Atak był wspierany przez lekki lotniskowiec Shoho , cztery ciężkie krążowniki i niszczyciel pod dowództwem kontradmirała Aritomo Goto . Druga flota wsparcia, dowodzona przez kontradmirała Kuninoriego Marumo , składająca się z dwóch lekkich krążowników, hydroplanów transportowych Kamikawa Maru i trzech kanonierek dołączyła do floty Goto. Gdy podbój Tulagi został zakończony 3 lub 4 maja, flota miała się przestawić, by osłaniać inwazję na Port Moresby. Inoue poprowadził Operację MO z krążownika Kashima, z którym 4 maja przybył do Rabaulu z Truk.
Flota Goto opuściła Truk 28 stycznia, przepłynęła przez Wyspy Salomona między Bougainville i Choiseul i ustawiła się w pobliżu wyspy Nowej Gruzji . Grupa wsparcia Marumo opuściła wyspę New Ireland 29 kwietnia i udała się do zatoki na południe od wyspy Santa Isabel w celu założenia bazy hydroplanów. Siły inwazyjne Shima opuściły Rabaul 30 kwietnia.
Przewoźnik grupa bojowa z lotniskowca Zuikaku i Shokaku , dwa krążowniki ciężkie i sześć niszczycieli , w lewo Truk na 1 st maja Dowódca floty, wiceadmirał Takeo Takagi , był na okręcie flagowym , krążowniku Myoko , podczas gdy kontradmirał Chuichi Hara był na Zuikaku, skąd dowodził lotnictwem lotniskowca . Flota miała płynąć wzdłuż wschodniego wybrzeża Wysp Salomona i wpłynąć na Morze Koralowe na południe od Guadalcanal . Znajdujące się w tym rejonie lotniskowce miały zapewnić ochronę powietrzną siłom inwazyjnym przeciwko urządzeniom stacjonującym w Port Moresby i flocie alianckiej wchodzącej do morza.
Aby ostrzec flotę o możliwej obecności statków alianckich, Japończycy wysłali okręty podwodne I-22 , I-24 , I-28 i I-29 w celu przeprowadzenia rozpoznania około 830 km na południowy zachód od Guadalcanal. Okręty pod dowództwem Franka J. Fletchera wpłynęły jednak na Morze Koralowe przed rozmieszczeniem okrętów podwodnych i dlatego Japończycy nie byli świadomi ich obecności. I-21 , wysłany na rekonesans do Noumea , został zaatakowany przez samoloty z USS Yorktown w dniu 2 maja. Okręt podwodny nie został trafiony, ale jego załoga nie zdawała sobie sprawy, że została zaatakowana przez urządzenia pokładowe. RO-33 i RO-34 były również zablokować Port Moresby przybył do portu w dniu 5 maja Jednak żaden okręt podwodny nie wziął udziału w bitwie na Morzu Koralowym.
Rankiem 1 st maja TF 17 i TF 11 dołączył do około 560 km na północ od Nowej Kaledonii. Fletcher natychmiast zlecił dostarczenie TF 11 i TF 17 przez tankowce USS Tippecanoe i USS Neosho . TF 17 zakończył swoją dostawę następnego dnia, ale TF 11 wskazał, że nie zostanie ukończony przed 4 maja. Fletcher zdecydował się wysłać TF 17 na północny zachód w kierunku Luizjad i nakazał TF 11 dołączyć do TF 44 z Sydney i Noumea po zakończeniu dostaw. TF 44 była siłą morską dowodzoną przez australijskiego kontradmirała Johna Crace'a i składała się z krążowników HMAS Australia , HMAS Hobart i USS Chicago oraz trzech niszczycieli. Po zakończeniu misji tankowania z TF 11, USS Tippecanoe opuścił Morze Koralowe, aby dostarczyć paliwo statkom alianckim stacjonującym w Efate .
Rankiem 3 maja siły Shimy opuściły Tulagi i zaczęły wysadzać wojska, aby zająć wyspę. Tulagi był bezbronny, gdy mały garnizon składający się z australijskich komandosów i jednostki rozpoznawczej Królewskich Australijskich Sił Powietrznych ewakuował się tuż przed przybyciem Shimy. Japończycy natychmiast przystąpili do budowy centrum łączności i bazy wodnosamolotów. Shoho „s samoloty objęte lądowania aż do popołudnia, kiedy flota Goto poszedł Bougainville zatankować w ramach przygotowań do ataku na Port Moresby.
Na 5:00 P.M. 3 maja, Frank J. Fletcher dowiedział się, że flota inwazji Tulagi został zauważony na dzień przed i zbliżał południowe Wyspy Salomona. Bez wiedzy Fletchera, TF 11 zakończył tankowanie wcześniej niż oczekiwano i znajdował się mniej niż 110 km na wschód od TF 17, ale nie mógł przekazać swojej pozycji, ponieważ Fletcher zarządził ciszę radiową. 2 maja flota Shimy została zauważona przez amerykański samolot stacjonujący w Australii lub przez obserwatora wybrzeża Salomona. TF 17 zmienił kurs i ruszył z prędkością 50 km / hw kierunku Guadalcanal, aby następnego dnia rozpocząć naloty na siły japońskie w Tulagi.
4 maja, z pozycji 190 km na południe od Guadalcanal, 60 samolotów TF 17 przeprowadziło trzy kolejne ataki na statki Shimy w pobliżu Tulagi. Samoloty USS Yorktown zaskoczyły Japończyków i zatopiły niszczyciel Kikuzuki oraz trzy trałowce , uszkodziły cztery inne statki i zniszczyły cztery wodnosamoloty obsługujące lądowanie. Amerykanie stracili trzy samoloty, ale wszyscy piloci zostali uratowani. Po odzyskaniu samolotów wieczorem 4 maja TF 17 wycofał się na południe. Pomimo zniszczeń Japończycy kontynuowali budowę bazy hydroplanów i od 6 maja rozpoczęli z wyspy misje rozpoznawcze.
Grupa Takagi Carrier Strike tankowała 650 km na północ od Tulagi, kiedy dowiedziała się o amerykańskim ataku 4 maja. Takagi skompletował dostawy, skierował się na południe i wysłał samoloty zwiadowcze na wschodnie Wyspy Salomona. Ponieważ Amerykanów nie było w okolicy, jego samoloty wróciły z pustymi rękami.
Co 8 h 16 , 5 maja TF 17 przystąpiły TF 11 i TF 44-590 km południu Guadalcanal. Mniej więcej w tym samym czasie cztery myśliwce F4F Wildcat z USS Yorktown przechwyciły zwiadowczy Kawanishi Type 97 z Shortland Islands i zestrzelił go 20 km od TF 11. Pilot nie miał czasu na przesłanie raportu przed rozbiciem, ale zauważył, że nie wracał do swojej bazy, Japończycy słusznie założyli, że został zestrzelony przez samolot oparty na lotniskowcu.
Wiadomość z Pearl Harbor poinformowała admirała Franka J. Fletchera, że wywiad doszedł do wniosku, że Japończycy planują wylądować swoje wojska w Port Moresby 10 maja i że ich lotniskowce prawdopodobnie znajdują się w pobliżu konwoju najeźdźców. Dlatego Fletcher zdecydował się zaopatrzyć TF 17 w statek zaopatrzeniowy Neosho , a 6 maja planował poprowadzić swoje siły na północ w kierunku Luizjad i rozpocząć bitwę 7 maja.
W tym samym czasie Grupa Takagi Carrier Strike płynęła 5 maja wzdłuż wschodniego wybrzeża Wysp Salomona i skręciła na południe od wyspy San Cristobal, aby wejść na Morze Koralowe po przejściu między Guadalcanal i Rennel Island w tym samym czasie. Świt 6 maja . Takagi zaczął tankować swoje statki 330 km na zachód od Tulagi, przygotowując się do bitwy z lotniskowcami, którą zaplanował na następny dzień.
6 maja Fletcher włączył TF 11 i TF 44 do TF 17. Wierząc, że japońskie lotniskowce są nadal daleko na północy w pobliżu Bougainville, kontynuował operacje tankowania. Patrole rozpoznawcze z lotniskowców amerykańskich w ciągu dnia nie zlokalizowały żadnych japońskich okrętów; w rzeczywistości te ostatnie znajdowały się tuż za strefą nadzoru.
Na 10 A. M. , A Kawanishi wodnosamolot rozpoznawczy pochodzących z Tulagi zauważony TF 17, a jego pilot poinformował swoich przełożonych. Admirał Takeo Takagi otrzymał informację o 10 h 50 . W tym czasie jego siły znajdowały się około 560 km na północ od Fletchera, tuż poza zasięgiem sił powietrznych jego lotniskowca. Takagi, którego statki nadal były zaopatrywane, nie był gotowy do walki. Doszedł do wniosku, na podstawie raportu z rozpoznania, że TF 17 kieruje się na południe i zwiększa dystans między dwiema flotami. Ponadto statki Fletchera znajdowały się pod ciężką chmurą, a Takagi i Hara mieli trudności z zlokalizowaniem japońskich lotniskowców przez amerykańskie samoloty. Takagi odłączył swoje dwa lotniskowce i dwa niszczyciele pod dowództwem admirała Hary w kierunku TF 17 z prędkością około 38 km / h , aby być gotowym do ataku w pierwszym świetle 7 maja, podczas gdy reszta jego okrętów miała zakończyć ich zapasy.
Amerykańskie bombowce B-17 stacjonujące w Australii wielokrotnie atakowały flotę inwazyjną w Port Moresby, w tym statki admirała Aritomo Goto , ale bezskutecznie. Kwatera główna MacArthura poinformowała admirała Fletchera o atakach i pozycji atakującej floty japońskiej. Wiadomość Douglasa MacArthura, że lotniskowiec Shoho został zauważony około 787 km na północny zachód od TF 17, przekonała Fletchera, że lotniskowce towarzyszyły najeźdźcom japońskim.
Na 6:00 P.M. TF 17 gotowy do tankowania i Fletcher odłączył Neosho z niszczyciela, The USS Sims , aby ustawić się dalej na południe. TF 17 następnie skręcił na północny zachód w kierunku wyspy Rossel w Luizjadach. W 8 P.M. bez wiedzy obu adwersarzy, amerykańskie i japońskie lotniskowce były zaledwie 130 km na południowy siebie . W tym momencie admirał Chuichi Hara nakazał zmianę kursu, aby dołączyć do statków admirała Takeo Takagi, które zakończyły tankowanie i zmierzały w kierunku Hary.
W nocy z 6 na 7 maja Kamikawa Maru rozmieścił bazę hydroplanów na północ od Luizjad, aby zapewnić wsparcie powietrzne dla inwazji na Port Moresby. Pozostała część floty osłonowej kontradmirała Kuninoriego Marumo ustawiła się w pobliżu wysp Entrecasteaux, aby pomóc w obronie zbliżającego się konwoju kontradmirała Koso Abe .
O 6 h 25, 7 maja, TF 17 znajdował się 213 km na południe od wyspy Rossel . W tym czasie admirał Frank J. Fletcher wysłał flotę krążowników i niszczycieli wiceadmirała Johna Crace'a , przemianowaną na TF 17.3, w celu zablokowania Cieśniny Jomard. Admirał Fletcher wiedział, że flota Crace'a będzie działać bez osłony powietrznej, ponieważ lotniskowce będą zajęte atakowaniem japońskich statków. Oddział tej floty zmniejszył również ochronę przeciwlotniczą jej lotniskowców, ale Fletcher uznał, że warto zaryzykować, aby uniemożliwić Japończykom wykorzystanie starcia do wyokrętowania w Port Moresby.
Myśląc, że grupa bojowa Takagi był gdzieś na północ od jego położenia wokół Louisiades admirał Fletcher poprosił USS Yorktown wysłać 10 bombowców nurkujących SBD rozpoznać teren od 6 godz 19 . W tym samym czasie japoński admirał Takagi, znajdujący się około 560 km na wschód od pozycji Fletchera, zwodował 12 łodzi torpedowych Nakajima B5N o 6 rano, aby spróbować zlokalizować flotę amerykańską. Admirał Hara uważał, że statki amerykańskiego admirała Fletchera znajdują się na południu i poradził admirałowi Takagi, aby wysłał samoloty w ten obszar. Krążowniki Kinugasa i Furutaka wystrzeliły cztery wodnosamoloty w celu zbadania południowo-wschodniej części Luizjad . Inne samoloty wysłano z Tulagi , Rabaul i Luizjad. W tym samym czasie obie floty przygotowywały swoje samoloty do ataku po zlokalizowaniu floty przeciwnika.
W 7 h 22 , jedno z urządzeń Shokaku poinformował, że zauważył amerykański samolot do 302 km floty Takagi. Inny samolot szybko potwierdził, że grupa składa się z „lotniskowca, krążownika i trzech niszczycieli” . W rzeczywistości samolot zwiadowczy wykrył, ale błędnie zidentyfikował USS Neosho i USS Sims . Wierząc, że zlokalizował amerykańskie lotniskowce, admirał Hara, przy wsparciu Takagiego, wystrzelił wszystkie dostępne samoloty. 78 samoloty 18 zero fighters 36 nurkowania bombowce D3a i 24 samolot torpedowy zdjął Shokaku i Zuikaku do 8 godzin i zeszły do wyznaczonego celu po 8 h 15 .
Co 8 h 20 , jedno z urządzeń Furutaka dostrzegł lotniskowiec i natychmiast poinformował siedzibą w Rabaul Inoue, który przekazał wiadomość do Takagi. Obserwację potwierdził wodnosamolot z Kinugasa do 8 h 30 . Admirałowie Takagi i Hara, zaniepokojeni dwoma wrogimi wiadomościami, które otrzymali, postanowili kontynuować atak na statki na południu, ale skręcili na północny zachód, aby zbliżyć się do statków zauważonych przez wodnosamolot Furutaki . Z różnych raportów uznali, że amerykańskie lotniskowce działają w dwóch oddzielnych grupach.
O 8 godz. 15 bombowiec nurkujący SBD z USS Yorktown zauważył flotę wsparcia inwazji admirała Goto. Pilot pomylił się w zakodowanej wiadomości i zgłosił obecność „dwóch lotniskowców i czterech ciężkich krążowników” 417 km na północny zachód od TF 17. Amerykański admirał Fletcher stwierdza, że główne japońskie siły powietrzne marynarki wojennej zostały wykryte i rzucił wszystkie swoje dostępne urządzenia przeciwko jej. Na 10 h 13 , dywizjon z 93 samolotów składające się z 18 F4F Wildcat , 53 nurkowania bombowców SBD i 22 TBD Devastator był w toku. Na 10 h 12 , admirał Fletcher otrzymała kolejny raport z grupą trzech B-17 wskazującą na obecność lotniskowca, dziesięć transportu i szesnaście okrętów 56 km na południowy południe od zaznaczonej pozycji przez pilota SBD. Dwaj piloci faktycznie widzieli to samo: Shōhō , krążowniki Admirała Goto i siły inwazyjne Port Moresby. Wierząc, że widok B-17 był główną flotą powietrzną japońskiej marynarki wojennej, admirał Fletcher skierował swoje samoloty w kierunku tego celu.
W 9 h 15 , jednostki Takagi pojawił się na wyznaczonym obszarze, cętkowany USS Neosho i USS Sims i szukał na próżno dla amerykańskich przewoźników lotniczych. Dopiero na 10 godz 51 załóg Shokaku zrozumieli swój błąd i zamieszanie pomiędzy olejem i niszczyciel z lotniskowca. Takagi zdał sobie wtedy sprawę, że między nim a konwojem inwazyjnym znajdują się amerykańskie lotniskowce, co naraziło go na wielkie niebezpieczeństwo. Nakazał swoim samolotom natychmiastowe zaatakowanie USS Neosho i USS Sims oraz jak najszybszy powrót na lotniskowce. Na 11 h 15 , bombowce torpedowe i myśliwce opuszczony swoją misję i wrócił do lotniskowca z amunicją podczas 36 bombowce nurkujące zaatakował dwa statki amerykańskie.
Cztery bombowce nurkujące zaatakowały USS Sims, a reszta zanurzyła się w USS Neosho . Niszczyciel został przecięty na pół trzema bombami i natychmiast zatonął. Ze 192 załogi przeżyło tylko 14 osób. USS Neosho został trafiony siedmioma bombami, a jeden z bombowców, uszkodzony przez DCA , uderzył w tankowiec. Poważnie uszkodzony i pozbawiony energii statek powoli zatonął, ale zdążył poinformować admirała Fletchera o ataku, mimo że podał złą pozycję.
Amerykański samolot zauważył Shoho na północny wschód od wyspy Misima do godziny 10 h 40 i ruszył do ataku. Japoński lotniskowiec był chroniony przez sześć samolotów Zero i dwa A5M, podczas gdy reszta samolotów była przygotowana na dolnych pokładach. Krążowniki Goto ustawiono w kwadracie wokół lotniskowca w odległości około 2700 do 4600 m .
Pierwsza grupa uderzeniowa, pochodząca z USS Lexington , trafiła w Shoho dwiema 450- kilogramowymi bombami i pięcioma torpedami, co spowodowało ciężkie uszkodzenia. O godzinie 11:00 grupa USS Yorktown zaatakowała płonący i prawie nieruchomy lotniskowiec za pomocą 11 kolejnych 450- kilogramowych bomb i co najmniej dwóch torped. Całkowicie zburzony Shoho zatonął do 11 godzin 35 . Obawiając się dalszych ataków, admirał Goto wycofał swoje okręty wojenne na północ, ale 14 godzin wysłał niszczyciel Sazanami, aby uratował ocalałych . Znaleziono tylko 203 z 834 marynarzy statku. Zestrzelono trzy samoloty amerykańskie. 18 samolotów Shoho zaginęło, ale trzem pilotom z patrolu obronnego statku udało się wylądować w Luizjadach i przeżyli.
Operacje popołudnioweAmerykański samolot wylądował na swoich lotniskowców od 13 godz 38 i na 14 godz 20 , samoloty były gotowe do przechwycenia flotę Port Moresby lub grupę krążowników Goto. Admirał Fletcher był jednak zaniepokojony pozycją innych japońskich lotniskowców. Został poinformowany, że wywiad aliantów wierzy, że operacja MO może być objęta czterema lotniskowcami. Doszedł do wniosku, że kiedy jego samolot zwiadowczy zauważy grupę uderzeniową japońskiego lotniskowca, trudno będzie przeprowadzić atak przed zapadnięciem nocy. Dlatego odwołał atak i postanowił pozostać w ukryciu w pochmurnej pogodzie z myśliwcami gotowymi do startu, jeśli to konieczne. TF 17 skierował się na południowy wschód.
Dowiedziawszy się o zniszczeniu Shoho , admirał Inoue nakazał konwojowi inwazyjnemu tymczasowe wycofanie się na północ i nakazał admirałowi Takagi, znajdującemu się w tym czasie 417 km na wschód od TF 17, zniszczenie bram. - Samoloty amerykańskie. Gdy flota inwazyjna wycofywała się, została zaatakowana przez osiem bombowców B-17 Sił Powietrznych USA, ale te nie spowodowały żadnych uszkodzeń. Admirał Goto i kontradmirał Kajioka otrzymali rozkaz, aby ustawić swoje statki na południe od wyspy Rossel na wypadek nocnej walki, gdyby w pobliżu przepływały amerykańskie statki.
O 12 h 40 , japoński wodnosamolot zauważył siłę australijskiego wiceadmirała Crace'a na 144 km Luizjady zorientowanej pod kątem 175 °. Na 13 h 15 , jednostka Rabaulu dostrzegł również floty Crace ale pilot błędzie, donoszą, że siły składa się z dwóch nośnych w samolotach i znajdowało się 213 km od Louisiades po obrocie 205 °. Na podstawie tych raportów, admirał Takagi, który wciąż czeka na powrót sprzętu lewo rozwiązania " USS Neosho , skierował swój lotniskowiec na zachodzie w 13 h 30 i wskazał Inoue w 15 godz posiadacz amerykańskie samoloty były co najmniej 800 km na zachód od jego pozycji i nie mógł ich zaatakować do zmroku.
Sztab Inoue poprowadził dwie grupy atakujące z Rabaul, które już od rana leciały w kierunku floty Crace'a. Pierwsza grupa składała się z 12 bombowców torpedowych G4M, a druga z 19 samolotów szturmowych G3M wyposażonych w bomby. Oba oddziały zaatakowały statki Crace do 14 h 30 i zgłaszane zatopienie „class pancernik Tennessee ” , jak uszkodzony jeszcze jeden pancernik i cruiser. W rzeczywistości statki Crace'a nie zostały trafione i zestrzelili cztery G4M. Niedługo potem trzy amerykańskie B-17 omyłkowo zbombardowały grupę Crace'a, ale nie wyrządzając szkód.
Na 15 h 26 , Crace powiedział Fletcher, że nie mógł wypełniać swoją misję bez wsparcia z powietrza. Crace wycofał się na południe około 410 km na południowy wschód od Port Moresby, aby uciec przed zagrożeniem ze strony japońskich samolotów, pozostając jednocześnie wystarczająco blisko, aby przechwycić wszelkie japońskie siły morskie. Statkom Crace'a kończyło się paliwo, ale gdy Fletcher utrzymywał ciszę radiową, Crace nie miał pojęcia o jego pozycji, kursie ani zamiarach.
Krótko po 3:00 P.M. The Zuikaku otrzymał wiadomość od raportowania wodnosamolotów, błędnie, że flota Crace się zmienił kurs w kierunku południowo-wschodnim. Japoński admirał Takagi założył, że samolot cicho podąża za lotniskowcami Fletchera i ustalił, że jeśli okręty alianckie będą kontynuowały swój kurs, znajdą się w zasięgu lotnictwa lotniskowca, nawet jeśli samolot będzie musiał wracać w nocy. Aby potwierdzić pozycję lotniskowców amerykańskich, Hara wysłał eskadrę bombowców torpedowych ośmiu na 15 h 15 rozpoznać obszar 370 km na zachód. Po przybyciu na miejsce bezskutecznie poszukiwali amerykańskich okrętów i wrócili na swoje lotniskowce. Na 16 h 15 , Hara 27 bombowce wysłane dwa lotniskowiec w kierunku zachodnim.
O 17 h 47 , TF 17 działający pod dużym zachmurzeniem 370 km na zachód od pozycji Takagi, kiedy wykrył japońską eskadrę lecącą w jego kierunku. Fletcher skierował się na południe i wysłał 11 F4F Wildcats, aby je przechwycili. Japońska formacja została zaskoczona i dziewięć samolotów zostało zniszczonych, a trzy amerykańskie zestrzelono.
Po ciężkich stratach oficerowie japońskiej eskadry odwołali misję. Zrzucili bomby i wrócili na swoje lotniskowce. Słońce leży w 18 h 30 , kilka japońskich bombowców zbliżył się do lotniskowców amerykańskich w ciemności, a niektóre są nawet gotowi zadać przed odpychane przez ogień z niszczycieli. Przez 8 P.M. , amerykański i japoński floty były 190 km . Takagi włączył światła swoich statków, aby poprowadzić 18 ocalałych samolotów i wszystkie zostały odzyskane 22 godziny .
Na 15 h 18 i 17 h 18 , USS Neosho poinformował TF 17 on dryfował na północny zachód i tonął. Raport USS Neosho do 17 h 18 wspomniano zły adres i zakłopotany operacji humanitarnych. Co ważniejsze, Fletcher dowiedział się, że jego najbliższe zapasy ropy zostały utracone.
Operacje lotnicze ustały o zmroku. Amerykański Fletcher nakazał TF 17 skierować się na zachód, aby być gotowym do wystrzelenia swoich sił powietrznych o świcie. Australian Crace również zwróciła się na zachód, aby pozostać w odległości bojowej od Luizjad. Japoński Inoue poprosił Takagiego o zniszczenie amerykańskich lotniskowców i odłożył lądowanie w Port Moresby na 12 maja. Takagi postanawia przez noc poprowadzić swoje lotniskowce na północ, aby zapewnić lepszą ochronę konwojowi inwazyjnemu i skoncentrować swoje poszukiwania na zachodzie i południu. Japońscy Goto i Kajioka nie byli w stanie ustawić i skoordynować swoich statków do przeprowadzenia nocnego ataku.
Obie strony miały nadzieję znaleźć flotę przeciwnika wcześnie następnego dnia i spędziły noc przygotowując się do oczekiwanej bitwy. W 1972 roku amerykański wiceadmirał HS Duckworth, po przeczytaniu japońskich dokumentów dotyczących bitwy, powiedział: „Niewątpliwie 7 maja 1942 roku Morze Koralowe było najbardziej zagmatwaną strefą bojową w historii świata. „ Hara powiedział później szefowi sztabu Yamamoto, admirałem matome ugaki , że był tak zdenerwowany„ pechem ”, który Japończycy znał 7 maja, że myślał, że opuszcza marynarkę.
Na 6 godz 15 w dniu 8 maja z pozycji 190 km na wschód od wyspy Rossel, japoński admirał Hara uruchomiła siedem samolot torpedowy zbadać obszar 460 km na południe od jej położenia. W rekonesansie uczestniczyły również trzy samoloty z Tulagi i czwarty z Rabaul. Na 7:00 późnej porze , grupa przewoźnik strajk okazał zachodni i dołączył dwa krążowniki admirała GoTo, The Kinugasa i Furutaka , aby zapewnić dodatkową zasłonę w obronie. Konwój inwazyjny, dowodzony przez Goto i statki kontradmirała Kajioki, wyruszył do punktu spotkania 74 km na wschód od wyspy Woodlark, aby czekać na wynik bitwy. W nocy ciepły front i zachmurzenie, które skrywały amerykańskie lotniskowce 7 maja, przesunęły się na północ i teraz przykryły japońską flotę, ograniczając widoczność do zasięgu od 3,7 do 23 km .
Co 6 h 35 , TF 17 operacyjny pod kontrolą taktyczną Admiral Aubrey Fitch został umieszczony 330 km na południe od Louisiades. Wystrzelił 18 SBD, aby przeprowadzić rozpoznanie 360 ° wokół statku na odległość 370 km . Niebo nad amerykańskimi statkami było czyste, a widoczność wynosiła 31 km .
W 8 h 20 An SBD USS Lexington zauważył japońskie nośników przez otwór w chmury i ostrzega TF 17. Po dwóch minutach jednostka Shokaku dostrzeżone TF 17 i poinformował Hara. Dwie floty były oddalone od siebie o około 390 km i pospieszyły z uruchomieniem swoich sił uderzeniowych.
W 9 h 15 , nośnik japoński rozpoczęła wspólną grupę 18 myśliwski, 33 bombowce nurkowania i 18 torpedy bombowce sterowany por dowódca Kakuichi Takahashi. Amerykanie utworzyli dwie oddzielne grupy. Dywizjon USS Yorktown składała się z 6 myśliwych, 24 bombowców nurkujących bombowców i 9 niszczycieli i zaczęła się zwiększać w 9 h 15 . Grupa USS Lexington wliczone 9 myśliwców, 15 bombowców nurkujących i 12 bombowców torpedowych i wyruszył na 9 pm 25 . Dwie grupy lotniskowców wroga skierowały się ku sobie, aby zmniejszyć odległość powrotną swoich samolotów.
Bombowce nurkujące USS Yorktown dotarły do floty japońskiej na godzinę 10 32 i oczekiwały na przybycie wolniejszych bombowców torpedowych, aby przeprowadzić jednoczesny atak. W tym czasie Shokaku i Zuikaku były oddalone od siebie o 9100 m , a ten ostatni był zasłonięty zasłoną deszczu. Oba lotniskowce były chronione przez 16 myśliwców Zero . Bombowce nurkujące USS Yorktown rozpoczęły atak na Shokaku do 10 h 57 . Statek obrócił gwałtownie na prawą burtę, ale został trafiony przez dwie 450 kg bomb , który rozerwał kubryku i spowodował poważne uszkodzenia mostu i hangarów. Żaden z bombowców torpedowych z USS Yorktown nie trafił w japoński okręt. Podczas walki zestrzelono dwa amerykańskie bombowce nurkujące i dwa Zera.
Urządzenia USS Lexington przybył 11 h 30 . Dwa bombowce nurkujące zaatakowały Shokaku i trafiły w niego 450- kilogramową bombą . Dwa inne bombowce spadły na Zuikaku, ale ich bomby spadły w pobliżu. Innym bombowcom nurkującym USS Lexington nie udało się znaleźć japońskich statków w gęstej pokrywie chmur. Żadna z torped bombowców torpedowych nie znalazła celu. 13 Zero na patrolu zestrzeliło trzy F4F Wildcaty, ale twierdziło, że zniszczyło 24 amerykańskie samoloty.
Z powodu poważnego uszkodzenia kabiny załogi i śmierci lub obrażeń 223 członków załogi, Shokaku nie mógł już prowadzić operacji lotniczych. Jego kapitan, Takatsugu Jōjima , poprosił o pozwolenie na wycofanie się z bitwy, a Takagi się zgodził. Na 12 godziny 10 , na Shokaku towarzystwie dwóch niszczycieli, wycofał się do północnego wschodu.
Atak na amerykańskie lotniskowceNa 10 h 55 The radar CXAM z USS Lexington wykryte japoński samolot zbliża się do 128 km i dziewięciu F4F Wildcat wysłano je przechwycić. Spodziewając się znalezienia bombowców torpedowych na małej wysokości, sześć F4F Wildcats zostało ustawionych zbyt nisko i przeleciały nad nimi przez japońskie samoloty. Z powodu ciężkich strat poniesionych poprzedniej nocy Japończycy nie byli w stanie zapewnić ataku torpedowego na oba lotniskowce. Dowódca porucznik Shigekazu Shimazaki, szef eskadry bombowców torpedowych, wysłał 14 na USS Lexington i 4 na USS Yorktown . Wildcat zestrzelił jeden i osiem SBD podczas patrolowania USS Yorktown, który zniszczył trzy kolejne bombowce torpedowe. Cztery SBD zostały zniszczone przez Zera towarzyszące japońskiemu atakowi.
Japoński atak rozpoczął się 11 h 13 while lotniskowca, odległej 2 700 m od siebie, a ich okręty eskortowe otworzył ogień z ich artylerii przeciwlotniczej. Wszystkie cztery bombowce torpedowe wystrzelone na USS Yorktown chybiły celu. Inne urządzenia doprowadziły do ataku w zwarciu na USS Lexington , który miał większy promień skrętu niż USS Yorktown , a 11 godz. 20 w lotniskowiec został trafiony dwiema torpedami. Pierwsza uderzyła w zbiorniki paliwa i opary oleju zaczęły przedostawać się do sąsiednich przedziałów. Drugi zniszczył główny wodociąg na lewej burcie, który zaczął zalewać trzy dziobowe kotły statku, które zostały wyłączone. Mimo to lotniskowiec mógł kontynuować nawigację z prędkością 44 km / h . DCA zestrzelił cztery bombowce torpedowe.
33 japońskie bombowce nurkujące okrążyły statki, aby zaatakować pod wiatr i nie rozpoczęły nurkowania z wysokości 4300 m aż do trzech minut po rozpoczęciu ataku bombowców torpedowych. 19 bombowców Shokaku wycelowało w USS Lexington, a pozostałych 14 na USS Yorktown . Dwie bomby dotknęły USS Lexington i spowodowały pożary, które zostały opanowane do 12 godzin 33 . Na 11 godziny 27 , centrum pokładzie lotu USS Yorktown został trafiony przez bombę z 250 kg anty-pancerz , który przekroczył cztery mosty, zanim eksploduje, powodując poważne uszkodzenia konstrukcji do szopy i zabijając 66 ludzi. Aż 12 bomb nie trafiło w USS Yorktown, ale spadło na tyle blisko, że uszkodziło go poniżej linii wodnej .
Kiedy japońskie samoloty zakończyły ataki i zaczęły się wycofywać, wierząc, że zadały nieodwracalne uszkodzenia dwóm lotniskowcom, wystawiły się na ostrzał z F4F Wildcat i SBD patrolowych. W następnych pojedynkach powietrznych Amerykanie stracili trzy SBD i trzy Wildcaty, podczas gdy trzy bombowce torpedowe, bombowiec nurkujący i Zero zostały zestrzelone. Od godziny 12:00 eskadry amerykańskie i japońskie zaczęły wracać na swoje statki. Podczas powrotów przeleciały samoloty i doszło do nowych starć, w których zginął komandor porucznik Kakuichi Takahashi.
Koniec bitwySzwadrony ataku, z wieloma uszkodzonych jednostek, wrócił do ich drzwi samolotu i odpoczywali między 12 h 50 i 14 h 30 . Pomimo poniesionych szkód, zarówno USS Yorktown, jak i USS Lexington były w stanie odzyskać swoje samoloty. 46 z 69 samolotów wróciło do japońskiego obozu i wylądowało na Zuikaku . Spośród nich trzy Zera, cztery bombowce nurkujące i pięć bombowców torpedowych, uznanych za zbyt uszkodzone, zostały natychmiast wrzucone do morza.
Po powrocie ze swoich sił powietrznych amerykański admirał Frank J. Fletcher ocenił sytuację. Lotnicy poinformowali go, że poważnie uszkodzili lotniskowiec, ale inny uciekł bez szwanku. Admirał był zaniepokojony, że jego dwa lotniskowce były w złym stanie, a jego eskadry poniosły ciężkie straty. Ponadto tankowanie było problematyczne od czasu utraty USS Neosho . Na 14 h 22 , admirał Aubrey Fitch poinformował Fletchera, który przyniósł mu dwie japońskie lotniskowce zostały uszkodzone i nie zostało to potwierdzone przez przechwycone wiadomości radiowych. Wierząc, że ma do czynienia z potężnymi siłami japońskimi, Fletcher zdecydował się wycofać z bitwy. Wysłał przybliżoną pozycję japońskich lotniskowców do Douglasa MacArthura i zasugerował, że zaatakuje je bombowcami naziemnymi.
Około 14 h 30 , japoński admirał Chūichi Hara powiedział Takeo Takagi , że tylko 24 Zera, 8 bombowców nurkujących bombowców torpedowych i były 4 do czasu pracy. Takagi martwił się o swój zasięg, ponieważ poziom paliwa w jego krążownikach spadł do 50%, a niektóre z jego niszczycieli do 20%. W 3 P.M. Takagi poinformował admirała Shigeyoshi Inoue , że jego samolot zatonął dwa nośniki samolotów amerykańskich, USS Yorktown i inny Lexington klasy , ale to ze względu na jego ciężkimi stratami nie byłby w stanie. Pokrycie lądowania w Port Moresby. Inoue, którego aparat rozpoznawczy dostrzegł rano statki australijskiego kontradmirała Johna Crace'a , przywołał konwój inwazyjny, zepchnął Operację MO z powrotem do 3 lipca i nakazał swoim siłom zebrać się na północnym wschodzie Wysp Salomona, aby rozpocząć operację RY . Zuikaku i jego eskorta ruszył do Rabaul natomiast Shokaku udał się do Japonii.
Na pokładzie USS Lexington załogom strażaków udało się ugasić pożary i przywrócić statek do służby. Jednak w 12 h 47 , iskry z silnikiem elektrycznym zapalenie oparów paliwa przy stanowisku dowodzenia. Wynikająca z tego eksplozja zabiła 25 marynarzy i wywołała ogromny pożar. Około godziny 14 h 42 , druga potężna eksplozja stworzyła drugie źródło ognia. Trzeci doszło do wybuchu w 15 h 25 i zespół przyniósł 15 h 38 , że lampa się spod kontroli. Załoga zaczęła porzucić USS Lexington w 17 rano 7 . Na 19 godziny 15 , po tym jak został uratowany, którzy przeżyli, w tym admirała Fitch i kapitan Frederick C. Sherman , niszczyciel USS Phelps zwolniony pięć torped do płonącego statku, który zatonął na 19 h 52 . 260 z 2951 członków załogi zginęło. USS Phelps i inne statki pomocnicze natychmiast opuścił obszar dołączyć do USS Yorktown i jego eskortę, który miał odpłynąć Southwest do 16 pm 1 . Wieczorem MacArthur poinformował Fletchera, że osiem jego B-17 zaatakowało konwój inwazyjny i że wycofuje się na północny zachód.
Wieczorem 8 maja Crace wysłał do Townsville w Australii niebezpiecznie mało paliwa HMAS Hobart i niszczyciel USS Walke , który miał problemy z napędem . Otrzymał przez radio doniesienia, że japoński konwój inwazyjny zawrócił, ale ponieważ nie wiedział, że Fletcher się wycofał, pozostał na patrolu z resztą TF 17.3 na Morzu Koralowym na wypadek, gdyby Japończycy wznowili natarcie w kierunku Port Moresby.
9 maja TF 17 zmienił kurs i opuścił Morze Koralowe przez przejście na południe od Nowej Kaledonii . Admirał Chester Nimitz nakazał Fletcherowi jak najszybsze zwrócenie USS Yorktown do Pearl Harbor po zatankowaniu go w Tongatapu . Ponieważ nie miał żadnych wiadomości od Fletchera, Australian Crace wywnioskował, że TF 17 opuścił ten obszar. O godzinie 1 w nocy 10 maja, również nie otrzymawszy żadnych raportów, że japońska flota inwazyjna zbliża się do Port Moresby, Crace wypłynął do Australii i 11 maja przybył na Wyspy Whitsunday 240 km na północ od Townsville.
W 10 P.M. dniu 8 maja, admirał Isoroku Yamamoto nakazał Inoue zawrócić, niszczyć okręty alianckie, a zakończyć inwazję Port Moresby. Inoue nie anulowała rozkazu wycofania konwoju inwazyjnego, ale wysłała admirałów Takagi i Goto z powrotem w pościg za ostatnimi okrętami wojennymi aliantów na Morzu Koralowym. Gdy kończyło się paliwo, statki Takagi spędzały większość 9 maja na tankowaniu z tankowca Toho Maru . W nocy z 9 na 10 maja Takagi i Goto udali się na południowy wschód, a następnie na południowy zachód od Morza Koralowego. Wodnosamoloty stacjonujące w Luizjadach pomagały Takagiemu w poszukiwaniu TF 17. Statki pod Fletcherem i Crace'em znajdowały się jednak już daleko od obszaru poszukiwań. W 1 P.M. 10 maja Takagi stwierdziła, że wrogie statki opuściły i odwrócił się z powrotem w kierunku Rabaul. Yamamoto przyjął decyzję Takagi i nakazał Zuikaku wrócić do Japonii w celu odebrania nowych urządzeń. W tym samym czasie Kamikawa Maru opuścił Luizjady. Około południa 11 maja hydroplan US Navy patrolujący z Noumea zauważył dryfujący USS Neosho . Następnego dnia USS Henley odzyskał 109 ocalałych z USS Neosho i 14 z USS Sims , a następnie zatopił tankowiec z kilkoma torpedami.
Operacja RY rozpoczęła się 10 maja. Po zatopieniu japońskiego okrętu flagowego Okinoshima 12 maja przez amerykański okręt podwodny S-42 , lądowanie przesunięto na 17 maja. W tym samym czasie TF 16 Halseya przybył na południowy Pacyfik w pobliżu Efate i 13 maja skierował się na północ, aby przeciwstawić się japońskim atakom na Nauru i Banabę . 14 maja admirał Chester Nimitz , po otrzymaniu informacji o planowanej operacji japońskiego lotniskowca przeciwko Midway , nakazał Halseyowi upewnienie się, że japońskie samoloty zwiadowcze wykryją jego statki następnego dnia, po czym powinien natychmiast wrócić do Pearl Harbor. Na 10 godziny 15 w dniu 15 maja, samolot rozpoznawczy oparty na Tulagi zauważony TF 16-824 km na wschód od Salomona. Zwód Halsey zadziałał. Obawiając się nalotu morskiego na jego słabo bronione siły inwazyjne, Inoue natychmiast odwołał operację RY i zwrócił swoje statki do Rabaul i Truk. 19 maja TF 16, który zatankował w Efate, skierował się do Pearl Harbor, gdzie przybył 26 maja. USS Yorktown dotarł do Pearl Harbor następnego dnia.
Shokaku przybył w Kure , Japonia w dniu 17 maja, po prawie wywrócenie podczas sztormu w drodze powrotnej z powodu uszkodzenia powstałe w czasie bitwy. Zuikaku przybył również w Kure w dniu 21 maja po krótko w zatrzymując Wyspy Truk w dniu 15 maja. Korzystając z radiowych raportów szpiegowskich, Amerykanie umieścili osiem okrętów podwodnych na prawdopodobnej trasie powrotnej japońskich lotniskowców, ale żadna z nich nie była w stanie zaatakować. Dowództwo japońskiej marynarki wojennej oszacowało, że naprawa Shokaku i odnowienie samolotu na pokładzie zajmie od dwóch do trzech miesięcy . Oba lotniskowce byłyby zatem niedostępne dla planowanej operacji Yamamoto przeciwko Midway . Oba okręty dołączyły do grupy uderzeniowej japońskich lotniskowców 14 lipca i odegrały decydującą rolę w przyszłych starciach z amerykańskimi siłami powietrznymi marynarki wojennej. Pięć japońskich okrętów podwodnych klasy I wspierających Operację MO zostało ponownie rozmieszczonych w celu wsparcia ataku w Zatoce Sydney trzy tygodnie później w ramach kampanii mającej na celu zakłócenie alianckich linii zaopatrzeniowych . I-28 został jednak storpedowany przez amerykański okręt podwodny USS Tautoga czarna wracając do Truk.
Bitwa na Morzu Koralowym była pierwszym w historii starciem morskim, w którym uczestniczące floty nigdy się nie widziały i nigdy bezpośrednio do siebie nie otworzyły ognia. W poprzednich starciach lotnictwo odegrało taką samą rolę jak artyleria morska . W ten sposób obaj dowódcy wzięli udział w nowej konfrontacji, między lotniskowcem a lotniskowcem, a ponieważ nie mieli z tym żadnego doświadczenia, popełnili błędy. HP Willmot napisał, że dowódcy musieli „borykać się z trudną komunikacją w sytuacji, gdy pole bitwy wykraczało daleko poza zwykłe i prędkości rosły jeszcze szybciej, skracając czas na podjęcie decyzji” . W tym skróconym czasie Japończycy znaleźli się w niekorzystnej sytuacji, ponieważ admirał Shigeyoshi Inoue w Rabaulu był zbyt daleko, aby skutecznie kierować swoimi siłami morskimi w czasie rzeczywistym, podczas gdy admirał Frank J. Fletcher był tam ze swoimi samolotami tragarzy. Zaangażowani w to japońscy admirałowie często zbyt wolno przekazywali sobie ważne informacje.
Załogi japońskich lotniskowców radziły sobie lepiej niż załogi okrętów amerykańskich i radziły sobie lepiej z taką samą liczbą samolotów. Japoński atak na amerykańskie lotniskowce 8 maja był lepiej skoordynowany niż amerykański atak na japońskie lotniskowce. Japończycy stracili jednak więcej lotników, 90 w porównaniu z 35 dla Amerykanów. System szkolenia japońskich lotników nigdy nie był w stanie zastąpić doświadczonych lotników poległych w walce. Na początku wojny Japonia miała grupę doskonałych pilotów, ale ta została stopniowo zdziesiątkowana po bitwie na Morzu Koralowym. Nowi, niedoświadczeni rekruci nie byli w stanie konkurować z długo wyszkolonymi amerykańskimi lotnikami, co znacznie zmniejszyło skuteczność japońskich sił powietrznych.
Amerykanie nauczyli się na własnych błędach i ulepszyli taktykę morskiego powietrza oraz wyposażenie. Nowa taktyka walki powietrznej, lepsza koordynacja, wydajniejsze samoloty i wzmocnienie artylerii przeciwlotniczej doprowadziły do bardziej pozytywnych rezultatów w kolejnych starciach. Radar dał lekką przewagę Amerykanom w tej walce, ale grał bardziej decydującą rolę w kolejnych walkach, gdy postęp technologiczny poprawiając jego efektywność i alianci nauczył go używać lepiej. Po utracie USS Lexington Amerykanie wdrożyli lepsze metody przechowywania paliwa i ulepszone procedury gaśnicze. Koordynacja między lądowymi siłami powietrznymi aliantów a Marynarką Wojenną Stanów Zjednoczonych była słaba podczas bitwy, ale także poprawiła się później.
Japońskie i amerykańskie lotniskowce ponownie starły się w bitwach o Midway , wschodnich Salomonach i wyspach Santa Cruz w 1942 roku, a następnie na Morzu Filipińskim w 1944 roku.
Propaganda z każdej strony próbowała doprowadzić do zwycięstwa bitwy na Morzu Koralowym. Jeśli chodzi o utracone statki, Japonia odniosła taktyczne zwycięstwo, zatapiając amerykański lotniskowiec, tankowiec i niszczyciel, o łącznym tonażu 42 497 t , podczas gdy straciła tylko jeden lekki lotniskowiec, niszczyciel i kilka mniejszych okrętów. tj. 19 000 ton . USS Lexington reprezentowane, w tym czasie 25% amerykańskiej marynarki sił powietrznych na Pacyfiku. Japońska opinia publiczna została poinformowana o zwycięstwie z przeszacowaniem strat amerykańskich i niedoszacowaniem strat japońskich.
Ze strategicznego punktu widzenia bitwa była jednak zwycięstwem aliantów, ponieważ udało się uniknąć morskiej inwazji na Port Moresby , zmniejszając zagrożenie dla linii zaopatrzeniowych między Stanami Zjednoczonymi a Australią. Pomimo wycofania USS Yorktown z Morza Koralowego, Japończycy zostali zmuszeni do rezygnacji z operacji, która była powodem bitwy na Morzu Koralowym.
Był to również pierwszy przypadek w wojnie na Pacyfiku , kiedy flota japońska inwazyjna została odparta bez osiągnięcia celu, który pomógł podnieść morale wojsk alianckich po sześciu miesiącach porażek z Japończykami. Port Moresby odegrał kluczową rolę w amerykańskiej strategii, a jego garnizon z pewnością zostałby pokonany przez wojska japońskie. Marynarka wojenna USA wyolbrzymiała również szkody, jakie wyrządziła Japończykom, a prasa traktowała doniesienia o bitwie o Midway z większą ostrożnością.
Wyniki bitwy miały istotny wpływ na planowanie strategiczne obu stron. Bez przyczółka na Nowej Gwinei późniejszy postęp aliantów byłby jeszcze trudniejszy niż był. Dla Japończyków bitwa była postrzegana jako chwilowa porażka. Wydawało się, że potwierdza to niską opinię, że Japończycy mają amerykańskie zdolności bojowe i utwierdza w przekonaniu, że przyszłe morskie operacje powietrzne przeciwko Stanom Zjednoczonym z pewnością zakończą się sukcesem.
Jedną z najważniejszych konsekwencji Bitwy na Morzu Koralowym była niedostępność lotniskowców Shokaku i Zuikaku dla decydującej konfrontacji z Amerykanami planowanej przez Yamamoto w Midway ; Shoho zostałby zatrudniony w roli taktycznego wspieranie inwazji sił japońskich. Japończycy wierzyli, że zatopili dwa lotniskowce na Morzu Koralowym, ale do obrony Midway pozostały jeszcze dwa, USS Enterprise i USS Hornet . Dzięki lotnictwu lądowemu w Midway Amerykanie mieli więcej samolotów, a to oznaczało, że Japończycy nie mieliby przewagi liczbowej pod względem samolotów w nadchodzącej bitwie. W rzeczywistości Amerykanie ustawili trzy lotniskowce naprzeciw Yamamoto, ponieważ USS Yorktown nadal działał pomimo uszkodzeń otrzymanych na Morzu Koralowym, a Marynarka Wojenna USA była w stanie naprawić go wystarczająco od 27 maja do 30 maja, aby mógł uczestniczyć w bitwie. . W Midway samoloty USS Yorktown odegrały decydującą rolę w zatopieniu dwóch japońskich lotniskowców. Otrzymał również liczne japońskie kontrataki, które w przeciwnym razie byłyby skierowane przeciwko dwóm pozostałym lotniskowcom amerykańskim.
W przeciwieństwie do nieustępliwych amerykańskich wysiłków, aby rozmieścić wszystkie dostępne siły na Midway, Japończycy najwyraźniej nie próbowali włączyć Zuikaku do operacji. Najwyraźniej nic nie zostało zrobione, aby połączyć ocalałe eskadry Shokaku z eskadrami Zuikaku, aby pozwolić tym ostatnim uczestniczyć w bitwie. Shokaku był niezdolny do prowadzenia dalszych działań ze względu na jej ciężko uszkodzonym pokładzie lotu i potrzebne prawie trzy miesiące napraw w Japonii, aby stać się znowu do pracy.
Historycy HP Willmott, Jonathan Parshall i Anthony Tully uważają, że admirał Isoroku Yamamoto popełnił poważny błąd strategiczny, podejmując decyzję o wsparciu Operacji MO za pomocą statków kapitałowych. Ponieważ Yamamoto zaplanował decydującą bitwę z Amerykanami w Midway, nie powinien był rozstać się ze swoimi lotniskowcami dla dodatkowej operacji, takiej jak MO . W rezultacie japońskie siły morskie zostały osłabione zarówno na Morzu Koralowym, jak i na Midway, co pozwoliło Amerykanom pokonać je w kilku rundach. Wilmott dodaje, że jeśli operacja była na tyle duża, że wymagała użycia lotniskowców, to wszystkie japońskie lotniskowce powinny zostać rozmieszczone, aby zapewnić zwycięstwo. Dopasowując elementy niezbędne do Operacji Mo , Yamamoto uzależnił decydujący atak Midway od powodzenia operacji drugorzędnej.
Co więcej, Yamamoto zdawał się nie zauważyć innych implikacji bitwy na Morzu Koralowym: nieoczekiwanego pojawienia się amerykańskich lotniskowców w dokładnym miejscu i czasie, aby przeciwstawić się Japończykom, oraz zdolności lotnictwa marynarki wojennej do spowodowania znacznych uszkodzeń. Japońskie lotniskowce. Te dwa wydarzenia powtórzyły się w Midway, gdzie Japonia straciła cztery lotniskowce, serce swoich ofensywnych sił morskich, a tym samym inicjatywę w wojnie na Pacyfiku. Z powodu amerykańskiej potęgi ekonomicznej, kiedy Japonia utraciła przewagę pod względem liczby lotniskowców, nigdy nie była w stanie jej odzyskać. Parshall i Tully dodatek, „Bitwa na Morzu Koralowym warunkiem pierwszych wskazówek, że Japończycy osiągnęła swój szczyt, ale to była bitwa o Midway, który przyniósł, że się wszystkim . ”
Siły australijskie i amerykańskie były początkowo rozczarowane wynikiem bitwy na Morzu Koralowym, obawiając się, że operacja MO była preludium do inwazji na Australię i że japońska porażka będzie tylko tymczasowa. Na spotkaniu, które odbyło się pod koniec maja, Australijska Rada Wojenna określiła wynik bitwy jako „raczej rozczarowujący”, ponieważ alianci zostali poinformowani o japońskich zamiarach. Generał Douglas MacArthur przedstawił swoją ocenę bitwy premierowi Australii Johnowi Curtinowi , argumentując, że „wszystkie elementy, które spowodowały katastrofy na zachodnim Pacyfiku od początku wojny” były nadal obecne, ponieważ siły japońskie mogły uderzyć tam, gdzie się znajdują … chciał, żeby były wspierane przez Cesarską Marynarkę Wojenną Japonii.
Jednak po utracie czterech lotniskowców w Midway, Japończycy nie byli w stanie poprowadzić kolejnej inwazji na Port Moresby z morza i próbowali dotrzeć do niego z lądu. Od 21 lipca wojska japońskie zaczęły nacierać w kierunku Port Moresby wzdłuż toru Kokoda przez pasmo Owen Stanley . Alianci jednak wzmocnili Nową Gwineę nowymi jednostkami, głównie australijskimi. Japoński postęp utrudniony przez ulgę i ekstremalne warunki klimatyczne został zatrzymany we wrześniu 1942 r., A alianci odparli nieprzyjacielską próbę zajęcia bazy lotniczej w Milne Bay .
W tym samym czasie alianci starali się wykorzystać zwycięstwa na Morzu Koralowym i Midway, odzyskując inicjatywę strategiczną. Jako cel pierwszej ofensywy wybrali Tulagi i sąsiednią wyspę Guadalcanal. Awaria Japończyków w Port Moresby i ich porażka w Midway pozostawiły Tulagi bez skutecznej ochrony. Wyspa znajdowała się cztery godziny lotu z Rabaul, najbliższej dużej japońskiej bazy.
7 sierpnia 1942 r. 11 000 żołnierzy amerykańskich wylądowało na Guadalcanal, a kolejne 3 000 w Tulagi i na sąsiednich wyspach. Siły japońskie w Tulagi i okolicznych wyspach zostały zatopione i walczyły prawie do ostatniego człowieka, podczas gdy Amerykanie pod Guadalcanal zajęli lotnisko na polu Henderson , budowane przez Japończyków. Kampanie na Guadalcanal i Wyspach Salomona , które nastąpiły później, przerodziły się w zaciekłą wojnę na wyczerpanie między Japończykami a aliantami. Wraz z kampanią w Nowej Gwinei operacje te zneutralizowały japońską obronę na południowym Pacyfiku i spowodowały nieodwracalne szkody dla japońskiego aparatu wojskowego, zwłaszcza jego marynarki wojennej, a także znacząco przyczyniły się do zwycięstwa aliantów nad Japonią.