Grumman F4F Wildcat

Grumman F4F Wildcat
Widok z samolotu.
F4F-4 w 1942 roku.
Budowniczy Grumman
Rola Wbudowany samolot myśliwski
Pierwszy lot 2 września 1937
Załoga
1 pilot
Motoryzacja
Silnik Pratt & Whitney R-1830 Twin Wasp
Numer 1
Rodzaj Silnik gwiazdowy
Moc jednostkowa 1200 KM
Wymiary
widok samolotu na samolot
Zakres 11,6  m
Długość 8,8  m
Wysokość 3,6  m
Powierzchnia skrzydeł 24,2  m 2
Szerokie rzesze
Pusty 2610  kg
Z uzbrojeniem 3176  kg
Występ
Maksymalna prędkość 531  km / h
Sufit 11430  m
Zakres działania 1360  km
Uzbrojenie
Wewnętrzny 6 pistoletów Browning M2 12,7  mm
Zewnętrzny 91  kg bomb

Grumman F4F Wildcat to samolot myśliwski rozpoczęła usługa USA w marynarce wojennej i piechoty morskiej USA, a także w marynarki brytyjskiej podczas II wojny światowej .

Choć zdominowany w czystej wydajności przez swojego głównego przeciwnika, japoński Mitsubishi A6M Zero , Wildcat , dzięki swojej ogromnej wytrzymałości, skutecznemu pancerzowi i zastosowaniu odpowiedniej taktyki, pozwolił siłom alianckim zachować inicjatywę podczas kampanii roku 1942 ( Morze Koralowe , Midway , Guadalcanal , bitwa na wyspach Santa Cruz ). Wielu pilotów F4F odniosło dużą liczbę zwycięstw, a rekord należał do majora (dowódcy) Joe Fossa z piechoty morskiej z 28 zwycięstwami uzyskanymi w czasie krótszym niż trzy miesiące podczas kampanii na Guadalcanal.

Zastąpiony na froncie przez Chance Vought F4U Corsair i Grumman F6F Hellcat z 1943 roku, służył jednak do końca wojny na lotniskowcach eskortowych, gdzie jego mały rozmiar był zaletą. Aby umożliwić Grumman skoncentrować się na produkcję Hellcats , sposób jego wytwarzania (a także, że z Avenger torpedowego bombowca ) stopniowo przenoszone na Wschodniej Aircraft Division of General Motors od końca 1942 Obie wersje Wildcata wytwarzanego przez kolejno ta ostatnia firma - nazwana FM-1 i FM-2 - w rzeczywistości odpowiadała za prawie trzy czwarte (73%) całkowitej produkcji urządzenia, czyli 5280 FM-1 i -2 z łącznej liczby 7251 wyprodukowanych urządzeń., wszystkie wersje połączone.

Pojawienie się F4F zapewnia Królewskiej Marynarce Wojennej wysokowydajny myśliwiec pokładowy, dostępny w dużej liczbie, a przede wszystkim znacznie lepiej przystosowany niż Sea Hurricane i Seafire do trudnych warunków użytkowania napotykanych na lotniskowcach, w oczekiwaniu na Hellcat i Corsair następnie dostarczony przez Stany Zjednoczone. Pod brytyjskimi kokardami urządzenie początkowo nosiło nazwę Martlet, ale nazwę tę porzucono w 1944 roku.

Wildcat został bardzo szybko wycofany ze służby, jak tylko konflikt zakończył.


Projekt

Grumman Aircraft Engineering Corporation , założona w 1929 roku , aby zaprojektować wodnosamolot pływaki , wkrótce zaprojektowany swój pierwszy samolot, na Grumman FF , w 1931 roku , dwupłatowiec, którego główne cechy były podwozie wciągania do kadłuba, zamkniętym kokpitem i całej metalowej konstrukcji. Po użyciu kilku egzemplarzy marynarka wojenna USA zamówiła ulepszony myśliwiec Grumman F2F , a następnie jego następcę Grumman F3F , który przybył w jednostkach bojowych w 1938 roku .

Podczas gdy F3F-1 przechodził program oceny, w listopadzie 1935 roku marynarka wojenna Stanów Zjednoczonych ogłosiła nowy przetarg. Grumman odpowiedział, oferując swój model G-16, prototyp, który Marynarka Wojenna zamówiła pod oznaczeniem XF4F-1. Samolot leciał dalej2 marca 1936, ale żadne polecenie szeregowe nie powiodło się. Na zamówienie prototypowego jednopłatowca Brewster F2A Buffalo w czerwcu, Grumman zdecydował się odpowiedzieć swoim własnym jednopłatowcem, XF4F2, który również został zamówiony 28 lipca . Plik2 września 1937, Bob Hall  (en) wykonał swój pierwszy lot w XF4F-2. Jednopłat, napędzany silnikiem Pratt & Whitney R- 1830-66 Twin Wasp o mocy 1050  koni mechanicznych , miał te same cechy charakterystyczne, co jego dwupłatowiec, był uzbrojony w dwa karabiny maszynowe kal. 12,7  mm w pokrywie silnika, a dwa kolejne można było dodać w skrzydła, a także dwie bomby po 50  kg pod skrzydłami.

Oba prototypy zostały następnie szeroko przetestowane przez marynarkę wojenną, aby określić najlepszy. Jednakże11 kwietnia 1938po awarii silnika XF4F-2 został poważnie uszkodzony, a marynarka wojenna w czerwcu głosowała na korzyść Brewstera, chociaż była pod wrażeniem osiągów XF4F-2. Zespół Grumman wrócił do swoich desek kreślarskich, a12 lutego 1939 rXF4F-3 wystartował. Nowy samolot był napędzany silnikiem R-1830-76 o  mocy 1200 KM , a także miał przeprojektowane skrzydła i ogon. Został oceniony przez pilotów marynarki wojennej od marca do maja, a następnie wrócił do fabryki, aby wyeliminować wszelkie napotkane usterki stabilności i chłodzenia. Dwuścienny skrzydła została następnie zwiększona o jeden stopień, obszar lotek zmniejszono natomiast steru została zwiększona. Trudności w chłodzeniu silnika rozwiązano jedynie poprzez zamontowanie nowego śmigła z szerokimi łopatkami. Testy marynarki wojennej były na tyle zachęcające, że maksymalna prędkość osiągnęła 537  km / h , że do sierpnia zamówiono trzydzieści cztery samoloty, ale ocena nie została zakończona. Zakończyło się to wypadkiem prototypu w grudniu. Ale wLuty 1940pierwsza kopia produkcyjna opuściła linie montażowe w zakładzie Bethpage i została wykorzystana do zakończenia prac nad modelem. Drugi nastąpił w lipcu. Obaj byli uzbrojeni w dwa karabiny maszynowe 7,62 mm z maską  i dwa karabiny maszynowe ze skrzydłami kal. 12,7  mm , a ciśnienie w zbiornikach paliwa było wspomagane zasilaniem silnika na dużych wysokościach. Kolejne będą uzbrojone w cztery karabiny maszynowe kal. 12,7  mm w skrzydłach, wyposażone w płyty pancerza i wzmocnione podwozie.

Na eksport

Gdy groźby wojny w Europie stały się wyraźniejsze, Grumman zaoferował swój nowy model G-36 na eksport i zdobył trzy kontrakty, odpowiednio 81, 30 i 10 sztuk, od rządów Francji, Grecji i Belgii. Zakon belgijski został włączony do Francji po inwazji na Belgię .

Przeznaczony dla francuskiego lotnictwa morskiego pierwszy z tych samolotów oblatał27 lipca 1940z Wright R-1820 Cyclone 9 o mocy 1000 KM (746  kW ), w czasie, gdy klęska Francji była już pochłonięta. Brytyjska misja zakupowa zgodziła się jednak dotrzymać kontraktu swojego byłego sojusznika, zwiększając nawet liczbę zamówionych egzemplarzy do 90 sztuk.

Rozsiewane kopie zostały wysłane do Wielkiej Brytanii w Lipiec 1940, pierwszych 5 zabranych z linii montażowych wysyłanych do Kanady , gdzie otrzymały nazwę Martlet Mk.I. Po raz pierwszy wyposażone w Dywizjonu 804  (IN) z Fleet Air Arm (FAA), brytyjskiej marynarki wojennej, dwóch maszyn tej serii twierdząc wcześnieGrudzień 1940, pierwszy niemiecki samolot zestrzelony przez te myśliwce.

Następnie inne wersje zmontowane przez Grumman służyły w FAA, w tym Martlet Mk.II, ze składanymi skrzydłami i napędzane przez Pratt & Whitney Twin Wasp, 10 F4F-4 i G-36A dowództwa greckiego, który stał się Martlet Mk. III, a także F4F-4B wyposażony w Wright GR-1820 Cyclone 9 i ochrzczony Martlet Mk.IV.

Zobowiązania

Grumman F4F Wildcat był myśliwcem pokładowym używanym przez US Navy i Royal Navy. Po raz pierwszy użyty w walce przez Brytyjczyków w Europie, Wildcat był również i szczególnie używany przez Amerykanów na Pacyfiku w latach 1941-1942.

Wildcat został zdeklasowany przez Mitsubishi Zero , swojego głównego przeciwnika na Pacyfiku, ale mimo to udało mu się wygrać, głównie dzięki zdolności do przyjmowania uszkodzeń. Stosunkowo dobrze opancerzony i wyposażony w samouszczelniające się czołgi Wildcat mógł przetrwać wiele uderzeń zadanych przez Zera, ku ich zaskoczeniu, słabo opancerzony.

Japoński as Saburo Sakai opisuje zdolność F4F do otrzymywania obrażeń w następujący sposób:

„Miałem pełne zaufanie do swojej zdolności do zniszczenia Żbika i postanowiłem dobić wroga moimi jedynymi karabinami maszynowymi kal . 7,7  mm . Actionnai przełączam działa 20 mm w pozycji wyłączonej i zbliżam  się do celu. Z jakiegoś dziwnego powodu, po wystrzeleniu około 500-600 nabojów do Grummana, samolot nie upadł, ale leciał dalej. Wydało mi się to bardzo dziwne, nigdy wcześniej się to nie zdarzyło, i zbliżyłem się na taką odległość, że prawie mogłem dotknąć Żbika. Ku mojemu zdziwieniu jego ster i lotki zostały rozerwane. Mając samolot w takim stanie nie było zaskoczeniem, że pilot nie był w stanie kontynuować walki! Zero, które otrzymało tak wiele kul, już dawno zostałoby przekształcone w kulę ognia. "

Na lotniskowcach eskadry Wildcat został zastąpiony w 1943 roku przez większy Grumman F6F Hellcat, aby stawić czoła Zero . Ale Wildcat był nadal produkowany przez General Motors pod akronimem FM do użytku na lotniskowcach eskortujących, gdzie cięższe i większe myśliwce nie mogły być używane. Miał on zostać zastąpiony małym Grumman F8F Bearcat w celu ujednolicenia modeli myśliwców między lotniskowcami eskadrowymi i eskortowymi, ale ten ostatni wszedł do służby dopiero po zakończeniu wojny na Pacyfiku .

Od Guantanamo do Pearl Harbor

W grudniu 1940 roku eskadry VF-4 ( USS  Ranger ) i VF-7 ( USS  Wasp ) Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych posiadały 22 modele F4F-3. KoniecStyczeń 1941te dwie jednostki manewrują w kierunku ( Kuby ) ekstrawaganckimi samolotami:

W Październik 1941, Dywizjony VF-4 VF-6 VF-7 i WF-71, jak również VMF-111  (PL) , VMF-121  (i) i VMF-211  (i) z US Navy , ale także Eskadra BAD -1 z US Marine Corps , działają na F4F-3 lub F4F-3A. VMF-211  (w) , piętnaście F4F-3, był w oparciu Ewa najbliższej Pearl Harbor . Podczas ataku na7 grudnia 1941Żbik stacjonujący w Ewie nie zdążył interweniować i dziewięć z nich zostało zniszczonych na ziemi. Na szczęście amerykańskich lotniskowców nie było w Pearl Harbor i nie zostały zniszczone.

Budzić

Cztery dni przed atakiem na Pearl Harbor lotniskowiec Enterprise dostarczył dwanaście Wildcat F4F-3 VMF-211  (in) w Wake (pod ciałami majora Putnama Marines United States ). Ze względów bezpieczeństwa cztery dzikie koty stały na straży wyspy. Plik8 grudnia 194134 Mitsubishi G3M uciekło spod obserwacji czterech samolotów i zbombardowało lotnisko. Żbiki na ziemi próbowały wystartować (jeden po drugim, ponieważ pas startowy był wąski), ale siedem z ośmiu samolotów zostało zniszczonych. Po powrocie czterech Wildcatów jeden z nich został uszkodzony podczas lądowania. Mechanika działała sprawnie i już następnego dnia cztery Wildcaty były gotowe do walki. Ten dzień,9 grudnia, Mitsubishi G3M ponownie zaatakowało Wake , ale jeden z nich (z 27) został zestrzelony przez F4F-3.

Plik 10 grudnia, Mitsubishi G3M zaatakował ponownie, a dwóch zostało zestrzelonych przez kapitana Elroda. Plik11 grudnia, Japończycy próbowali wylądować w Wake. Flota inwazyjna została kilkakrotnie z rzędu zaatakowana (w tym bomby) przez czterech Wildcat (pilotowanych przez majora Putnama i kapitanów Elroda, Freulera i Tharina). Elrod zatopił niszczyciel Kisaragi . Inny niszczyciel ( Hayate ) został zatopiony przez ostrzał artylerii nadbrzeżnej 127  mm , a Japończycy wycofali się, ale dwa Wildcat zostały utracone. Później tego samego dnia zaatakowały Mitsubishi G3M, a trzy zostały zestrzelone przez Davidsona i Kinneya. Podwodny został również zaatakowany, bezskutecznie, przez porucznika Kliewer. Plik12 grudnia, hydroplan został zestrzelony przez Tharina. Plik14 grudnia, 30 Mitsubishi G3M wróciło i zniszczyło jeden z dwóch ostatnich Wildcatów. Plik21 grudniaJapończycy zaatakowali Wake ze 146 samolotami: Putnam wystartował sam i musiał wrócić, jego samolot został poważnie uszkodzony. Mechanicy przeszli samych siebie i wskrzesili dwa Wildcaty. Plik22 grudnia, stanęli w obliczu nowej fali ataku, ale ulegli Zerom . Plik23 grudnia, tysiąc Japończyków wysiadło, a 24-go Wake poddał się.

Od Pearl Harbor do bitwy na Morzu Koralowym

Plik 20 lutego 1942, Off Rabaul The USS  Lexington wykryte japońskich samolotów i wysłał F4F-3S, w tym jeden pilotowany przez porucznika Edwarda O'Hare , który zestrzelił pięć Mitsubishi G4M „Betty” w ciągu kilku minut; w ten sposób został pierwszym asem na Wildcat i uzyskał przydomek Butch (rzeźnik).

Plik 18 kwietnia 194224 F4F-3 urządzenia i F4F-4 VF-6 ( USS  Przedsiębiorstwo ) towarzyszył B-25 z ppłk Jimmy Doolittle za nalotu na Tokio .

Na początku maja 20 F4F-3 z VF-42 (USS Lexington ) i 22 F4F-3 z VF-2 ( USS  Yorktown ) były gotowe do obrony Port Moresby w południowej Nowej Gwinei . Plik7 maja, podczas ataku na eskadrę kontradmirała Aritomo Gotō i zniszczenia lekkiego lotniskowca Shōhō , doszło do pierwszej walki, w której dziewięć japońskich samolotów zginęło przeciwko dwóm Wildcat. 8-go Wildcats eskortując TBD Devastators do ataku na lotniskowiec Shōkaku zestrzelił tuzin Zero. Japończycy zrezygnowali z ataku na Port Moresby, ale Lexington został zatopiony.

W połowie drogi

W Czerwiec 1942Japończycy wysłali silną armadę w kierunku Midway (w tym osiem lotniskowców). Poinformowani Amerykanie dowodzeni przez admirała Nimitza wysłali w region lotniskowce Yorktown , Enterprise i Hornet : 230 samolotów, w tym 79 Wildcat (25 F4F-4 z VF-3 dowodzonego przez dowódcę porucznika Johna Thacha na Yorktown, 27 VF- 6 Wildcat na Enterprise i 27 VF-8 Wildcat na Hornecie ). Na Midway było siedem Wildcat VMF-221 spośród 120 samolotów na wyspie.

Plik 4 czerwca, pierwsza japońska fala zestrzeliła trzynaście Buffalo F2A-3 i dwa Wildcat F4F-4. Amerykanie wysłali nowe patrole, w tym jeden z Johnem Thachem, który zstąpił na trzy Zera, wykonując słynny Thach Weave (dwa Wildcaty, które latają po skrzyżowanych ścieżkach, aby osłonić się nawzajem). Gdy Japończycy zaatakowali Midway, amerykańska grupa składająca się z Douglasa SBD Dauntless , TBD Devastator i około 20 Wildcatów została wystrzelona w pościg za eskadrą admirała Chūichi Nagumo . Formacja ta została podzielona na cztery grupy: SBD i F4F Horneta nie odnaleźli Japończyka i zawrócili; Wildcaty VF-8, któremu brakowało paliwa, musiały wylądować na wodzie. Z drugiej strony Yorktown i Enterprise SBD i TBD zaatakowały i zatopiły Akagi , Kaga i Sôryû . Yorktown został trafiony i zatopiony trzy dni później okręt podwodny. Wkrótce potem Hiryū został trafiony, a następnie zabity przez niszczyciel. Midway było decydującym sukcesem Amerykanów w wojnie na Pacyfiku .

Wyspy Salomona

W sierpniu 1942 roku lotniskowce USS  Saratoga , Wasp i Enterprise starły się u wybrzeży wschodniego Salomona ( Guadalcanal ) z lotniskowcami Shokaku i Ryūjō . 24 października Ryujo został zatopiony. Tego samego dnia, krótko po godzinie 16, admirał Fletcher wysłał 53 Wildcaty z VF-5 i VF-6, aby zmierzyły się z falą japońskich samolotów. Te F4F-4 zestrzeliły wiele samolotów, ale Enterprise został uszkodzony. Amerykańskie naloty 24 i25 sierpniauszkodził lekki lotniskowiec Chitose i zmusił Japończyków do zawrócenia. Pod koniec sierpnia Saratoga została uszkodzona przez łódź podwodną, ​​aw połowie września trafiła i zatonąła Osa . We wrześniu 1942 r. Pozostał tylko USS  Hornet do konfrontacji z czterema wciąż ważnymi japońskimi lotniskowcami. Dlatego Enterprise został pospiesznie naprawiony i w październiku ponownie dołączył do floty amerykańskiej. Battle of Santa Cruz Wyspy (archipelag pomiędzy Nowe Hebrydy i Wyspy Salomona) rozpoczęto26 października 1942 : Zuihō i Shōkaku zostały poważnie uszkodzone po japońskiej stronie. Po stronie amerykańskiej USS Hornet został zatopiony, a USS  Enterprise został uszkodzony. Ponieważ japońskie lotniskowce drugiego poziomu Jun'yō i Hiyō pozostały ważne , po bitwie Cesarska Marynarka Wojenna Japonii odniosła zwycięstwo. Ale trzydzieści cztery F4F-4 z VF-10 (USS Enterprise ) i trzydzieści sześć F4F-4 z VF-72 z Horneta zniszczyły prawie sto japońskich samolotów, grożąc utratą 74 amerykańskich samolotów wszystkich typów. . Porucznik Vejtasa (VF-10) i chorąży Wrenn (VF-72) zostali asami w ciągu jednego dnia, zestrzeliwując odpowiednio siedem i pięć samolotów. Zwłaszcza skumulowane straty japońskie od czasu bitwy na Morzu Koralowym sześć miesięcy wcześniej zmniejszyły liczbę lotników na pokładzie o ponad połowę w porównaniu z atakiem na Pearl Harbor.

Guadalcanal

Plik 7 sierpnia 1942Amerykanie wylądowali na Guadalcanal i zajęli lotnisko, które nazwali Henderson Field . Dziewiętnaście F4F-4 z VMF-223  ( Marine Fighter Squadron ) wylądowało tam z lotniskowca eskortowego USS  Long Island . Pod koniec sierpnia dołączył do nich VMF-24  (w środku ) , następnie VMF-121  (w środku ) we wrześniu, VMF-212  (w środku ) (dowodzony przez podpułkownika „Joe” Bauera  (w) ) w Października i VMF-112  (en) i VMF-122  (en) w listopadzie. Kiedy przybył VMF-212, Joe Bauer (który zawsze lądował jako ostatni) zauważył grupę zbliżających się bombowców nurkujących „Val” , zaatakował je (prawie skończyło się paliwo) i zestrzelił cztery; został odznaczony Medalem Honoru, ale nie żył wystarczająco długo, aby go otrzymać (postrzelony14 listopada 1942). Kapitan Joe Foss (VMF-121), nazywany Swivel Neck Joe („Joe z obrotową szyją”, ponieważ zawsze skanował horyzont w poszukiwaniu Zera ), odniósł 26 zwycięstw w całym Wildcat. Plik23 października 1942, zestrzelił cztery Zera z 25 atakujących jego eskadrę. Plik25 października, zestrzelił pięć. Joe Foss otrzymał Distinguished Flying Cross dnia9 listopada 1942 : jego eskadrze (nazywanej Latającym Cyrkiem Joe ) przypisano wówczas 72 zwycięstwa. Joe Foss został ewakuowany z frontu w 1943 roku , cierpiący na malarię .

Bitwa w zatoce Leyte

Bitwa w Zatoce Leyte trwała od 23 do 23 27 października 1944, jedna z największych bitew na Pacyfiku o wyzwolenie Filipin . Przeciwstawił się flocie japońskiej ogromnej armady amerykańsko-australijskiej (w tym 34 lotniskowce z 18 eskortami, czyli łącznie 1620 samolotów) (w tym m.in. cztery lotniskowce z 1500 samolotami). Flota aliancka, dowodzona przez admirała Nimitza, składała się z trzeciej floty admirała Halseya (TF 38, TF-34) i siódmej floty wiceadmirała Thomasa C. Kinkaida (TG 77.2 / 3/4 i TG 71.1).

Wildcaty były na pokładzie niektórych z tych lotniskowców i brały udział w bitwie:

TG-77.4.1 Taffy One
  1. USS  Santee  (CVE-29)  : Wildcat FM-2 - Air Group 26 (porucznik dowódca HN Funk)
  2. USS  Suwannee  (CVE-27)  : Wildcat FM-2 - Grupa Powietrzna 60 (dowódca porucznik HO Feilbach); wlipiec 2009Komandor John Smith, który był jednym z pilotów na pokładzie Suwannee podczas bitwy w Zatoce Leyte, potwierdził, że Grupa Air 60 była dobrze wyposażona w Wildcat: po pobycie w Casablance ( Maroko ), a następnie w Panamie , grupa wróciła do na Mariany i uczestniczył w bitwie o Leyte . Komandor John Smith napisał książkę o tym okresie wojny.
  3. USS  Saginaw Bay  (CVE-82)  : VC-78 (dowódca porucznik JL Hyde)
  4. USS  Petrof Bay  (CVE-80)  : Wildcat FM-2 - VC-76 (dowódca JW Mc Cauley)
TG-77.4.2 Taffy Two
  1. USS  Natoma Bay  (CVE-62)  : 16 FM-2 - Composite Squadron 81 (dowódca porucznik RC Barnes)
  2. USS  Kadashan Bay  (CVE-76)  : 16 FM-2 - 20 eskadry złożonej (dowódca JN Dales)
TG-77.4.3 Taffy Three
  1. USS  Kitkun Bay  (CVE-71)  : 14 FM-2 - Composite Squadron VC-5 (dowódca RL Fowler)
  2. USS  St.Lo  (CVE-63)  : 17 FM-2 - VC-65 (dowódca porucznik RM Jones)
  3. USS  White Plains  (CVE-66)  : 16 FM-2 - VC-4 (porucznik ER Fickenscher)
  4. USS  Gambier Bay  (CVE-73)  : 18 FM-2 - VC-10 (dowódca porucznik EJ Huxtable)
  5. USS  Kalinin Bay  (CVE-68)  : 14 FM-2 - VC-3 (dowódca porucznik WH Keighley)
  6. USS  Fanshaw Bay  (CVE-70)  : 16 FM-2 - VC-68 (dowódca porucznik RS Rogers)

Kieszonkowy lotniskowiec na Pacyfiku

Latem 1943 Wildcat został zastąpiony przez Grumman F6F Hellcat w marynarce wojennej i Chance Vought F4U Corsair w piechocie morskiej . Ale Wildcat (zwłaszcza wersje FM-1 i FM-2) wyposażono w eskortowe transportery Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych z ciasnymi pokładami. Te eskadry kompozytowe (VC) były bardzo skuteczne na Pacyfiku w latach 1944-1945 jako bliskie wsparcie dla żołnierzy. Inne jednostki, VMO-251 i 254 oraz VMF-213, prowadziły fotograficzne misje rozpoznawcze i ratownicze w ochronie samolotów w latach 1942–1943. Stacjonujące na Nowych Hebrydach i Wyspach Salomona były wyposażone w F4F-7. Wreszcie Dywizjon VMF-441, wyposażony w F4F-4, zapewnił ochronę wyspy Tutuila (na Samoa ) przed japońskimi bombowcami.

Wildcat twarzą do osi

Pierwsze Martlets (G-36A początkowo przeznaczone do France) przypisany Dywizjonu 804  (i) z floty powietrznej ramienia wPaździernik 1940. W Boże Narodzenie 1940 r. Dwóch z nich z Orkney zestrzeliło Junkersa Ju 88 nad Scapa Flow . 30 samolotów F4F-3A przeznaczonych dla Grecji wylądowało na Gibraltarze wMaj 1941po kapitulacji Grecji w kwietniu: Brytyjczycy używali ich pod nazwą Martlet III w eskadrach 805 i 806 Fleet Air Arm. Jednostki te walczyły u boku RAF w Egipcie i Libii . Porucznik WM Walsh, z Dywizjonu 805  (w) , i zdobył pierwsze zwycięstwo nad Martlet III przez strzelanie Fiat G.50 się28 września 1941. Dywizjon 805, z 10 samolotami Martlet III, miał eskortować konwój z lotniskowca HMS  Archer, ale misja została odwołana. W międzyczasie Dywizjon 806  (in) chronił konwój „  Pedestal  ” tankujący Maltę wSierpień 1942z lotniskowca HMS  Indomitable .

Ale pierwszy rejs Martleta odbył się we wrześniu 1941 roku , jako część eskorty konwojów na północnym Atlantyku między Wielką Brytanią a Gibraltarem: sześć Martletów z Dywizjonu 802  (en) , zaokrętowanych na pokładzie HMS  Audacity , schwytany niemiecki frachtowiec przekształcony w eskortę lotniskowiec, zaatakował okręt podwodny19 wrześniai następnego dnia zestrzelił Focke-Wulf Fw 200 Condor. Inne Condory zostały zestrzelone lub uszkodzone (także przez Martlets z Dywizjonu 802) w listopadzie i grudniu do21 grudnia 1941, kiedy Audacity został zatopiony w północno-zachodniej Hiszpanii.

W Europie Wildcat interweniował w szczególności w basenie Morza Śródziemnego (MTO), uczestnicząc w lądowaniu w Prowansji w ramach grupy zadaniowej 88 .

Madagaskar

Na wiosnę 1942, logistyka w VIII th armii brytyjskiej, który walczył przeciwko siłom Italo-niemieckich w Libii, przechodząc przez drogi Cape wzdłuż wybrzeży Afryki Wschodniej, ominąć Rogu Afryki i embouquer z Morza Czerwonego , aby zapobiec francusku rząd w Vichy od upoważnienia Kriegsmarine do osiedlenia się na Madagaskarze w celu kontrolowania ruchu morskiego na Oceanie Indyjskim , Brytyjczycy wysłali siły desantowe składające się z ponad 50 statków, aby przejąć Diego Suarez (naturalny port na północy wyspy, obecnie przemianowany na Antsiranana ). Flota ta składała się z dwóch lotniskowców, HMS  Indomitable i HMS  Illustrious , które przewoziły między innymi dwanaście Martlet III z eskadry 881 i osiem Martlet II z eskadry 882. Francuzi z Vichy mieli około dwudziestu Morane-Saulnier MS.406 (565 dywizjon), siedem Potez 63,11 (555 dywizjon) i kilka Potez 25 TOE .

Zaczęła się konfrontacja 5 maja 1942(Operacja Żelazny pancernik), kiedy Martlets zestrzelił porucznika Rossigneux na pokładzie swojego Poteza 63.11 około czwartej nad ranem i ostrzelał inne samoloty na ziemi. O 6 rano Martlets z Dywizjonu 881 dostrzegł trzy Potez 63.11 i zestrzelił dwóch. Plik7 maja, dwa Morane MS.406 zestrzeliwują Martleta z eskadry 881. Zostają jednak zestrzeleni trochę później, podobnie jak dwa inne Morane. Wśród tych pilotów MS.406 ofiar Martleta z 881 eskadry7 maja 1942zginął tylko jeden, którym był nie kto inny jak słynny lotnik Jean Assollant , pilot Canary Bird w 1929 roku. Kilka godzin później Diego Suarez poddał się. Rozpoczyna się podbój całej wyspy10 wrześniatylko i kończy się zawieszenie broni na6 listopada 1942.

Operacja Torch

Operacja Torch , kryptonim dla inwazji na Maroko i Algierię , została uruchomiona 8 listopada 1942 roku . Obejmował on amerykańskie lotniskowce USS  Santee (14 F4F-4 z dywizjonu VGF-29), USS  Ranger (27 F4F-4 z VF-9 i VF-41), USS  Suwannee (29 F4F z VGF-27, VGF-28 i VGF-30) i USS  Sangamon (dwanaście F4F-4 z VGF-26) u wybrzeży Maroka oraz brytyjskie lotniskowce HMS  Victorious i HMS  Furious u wybrzeży Algierii, HMS  Formidable , HMS Biter i HMS  Dasher w pobliżu Oranu oraz HMS  Argus i HMS  Avenger w pobliżu Algieru (w sumie 180 Martlet II i IV, Sea Hurricane i Seafire). American Wildcat walczył z Dewoitine D.520 z flotylli 1.F, a siedem Ranger Wildcats zostało zestrzelonych przez Curtissa H.75 z GC II / 5. Zestrzelono jedenastu francuskich myśliwych. Pod koniec dnia ogłoszono zawieszenie broni w Algierii i Maroku.

Inne teatry działania

TBF Avenger

Warianty

W kulturze popularnej

Linki zewnętrzne

Powiązane artykuły

Bibliografia

  1. Barrett Tillman, Wildcat the F4F in World War II s. 193
  2. (w) Bruce Archer, „  The Grumman Wildcat in FAA Service  ” na hyperscale.com ,6 marca 2006(dostęp 13 grudnia 2016 ) .
  3. Od nazwiska pilota marynarki wojennej Loftona R. Hendersona

Bibliografia