Bitwa na Morzu Bismarcka

Bitwa na Morzu Bismarcka Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Przebieg bitwy na Morzu Bismarcka Ogólne informacje
Przestarzały z 2 w 4 marca 1943 r
Lokalizacja Morze Bismarcka w pobliżu Lae w Nowej Gwinei
Wynik Decydujące zwycięstwo aliantów
Wojujący
Stany Zjednoczone Australia
 Cesarstwo Japonii
Dowódcy
George Kenney Kimura masatomi
Zaangażowane siły
39 ciężkich bombowców
41 średnich
bombowców 34 lekkich bombowców
54 myśliwców		 8 niszczycieli
8
lotniskowców 100 samolotów bojowych na ziemi
Straty
13 zabitych
2 bombowce
3 zestrzelone myśliwce		 około 2890 zabitych
8 transportowców żołnierzy zatopionych
4 niszczycieli zatopionych
20 zestrzelonych myśliwców

II wojna światowa ,
wojna na Pacyfiku

Bitwy

Wieś Nowej Gwinei



II wojna światowa - wojna na Pacyfiku Bitwy i operacje wojny na Pacyfiku

Japonia  :

Środkowy Pacyfik  :

Południowo-zachodni Pacyfik  :

Azja Południowo-Wschodnia  :

Wojna chińsko-japońska

Front zachodnioeuropejski

Front Europy Wschodniej

Bitwa o Atlantyk

Kampanie afrykańskie, bliskowschodnie i śródziemnomorskie

Teatr amerykański

  Współrzędne 7 ° 15 ′ na południe, 148 ° 15 ′ na wschód Geolokalizacja na mapie: Ocean Spokojny
(Zobacz lokalizację na mapie: Ocean Spokojny) Bitwa na Morzu Bismarcka
Geolokalizacja na mapie: Papua Nowa Gwinea
(Zobacz sytuację na mapie: Papua-Nowa Gwinea) Bitwa na Morzu Bismarcka

Bitwa na Morzu Bismarcka jest walka w Morzu Bismarcka w południowo-zachodnim Pacyfiku, w czasie II wojny światowej , w której sprzymierzeni płaszczyzn 5th USA USAAF i Royal Australian Air Force (RAAF), zaatakowały konwój japońskich okrętów przynoszących wojska do Lae na Nowej Gwinei z2 w 4 marca 1943 r. Większość konwoju została zniszczona, a straty wojsk japońskich niezwykle wysokie.

Kontekst

Plik 23 grudnia 1942japońskie naczelne dowództwo postanawia przenieść prawie 100 000 ludzi z Chin i Japonii do Lae w Nowej Gwinei, aby zwiększyć tam siły. To pozwoliłoby Japończykom ograniczyć skutki ich klęski w bitwie pod Guadalcanal , której ewakuację zarządzono na następny tydzień. Oddziały są potrzebne w pobliżu Lae, gdzie spodziewana jest ofensywa aliantów.

Przeniesienie tak dużej siły jest wyzwaniem dla japońskich zdolności morskich, ale najwyższe dowództwo uważa to za konieczność militarną. Pod koniec lutego 1943 roku The 20 th i 41 th  podziały są transportowane gładko do Wewak . Później, 51 th  Division muszą być transportowane z głównych japońskiej bazy Rabaul Lae, niebezpiecznej pracy, ponieważ sprzymierzył pojemność powietrza w tym obszarze jest bardzo ważne, szczególnie w Cieśninie Vitiaz że statki muszą przejechać.

Konwój zebrany na tę wyprawę obejmuje osiem niszczycieli i osiem transportowców żołnierzy, a także eskortę powietrzną złożoną z około 100 myśliwców. Plik28 lutegoopuszcza port Simpson w Rabaul. Dowódca z 51 -tego  podziału, generał broni Hidemitsu Nakano, znajduje się na pokładzie niszczyciela Yukikaze , podczas gdy przeciw-admirał Kiruma Masatomi, COO, znajduje się na pokładzie transportu wojsk DesRon 3 .

Siły Powietrzne Sojuszu, podlegające Dowódcy Lotnictwa Południowo-Zachodniego Pacyfiku , generałowi dywizji George'owi Kenneyowi , z siedzibą na terytorium okupowanym przez aliantów w Nowej Gwinei, są gotowe na taką ewentualność; W szczególności załogi B-25 Mitchell USAAF i Beaufighters RAAF specjalnie zmodyfikowany, które są napędzane w naczyniach ataków. Załogi B-25 opracowały nową technikę zwaną „  skip bombing  (in)  ”: lecą do swoich celów na bardzo niskich wysokościach (kilkadziesiąt metrów nad poziomem morza), a następnie zrzucają bomby, które odbijają się od powierzchni z wody.

Bitwa

Konwój, poruszający się z maksymalną prędkością siedmiu węzłów , pozostawał niewykryty przez kilka dni z powodu tropikalnej burzy, która przetoczyła się przez Wyspy Salomona i Bismarcka między27 lutego i 1 st marca. Jednak około godziny 15:001 st marcazałoga patrolującego bombowca B-24 Liberator zauważa konwój na północ od Cape Hollman. Wysłano tam amerykańskie ciężkie bombowce, ale nie udało im się znaleźć konwoju.

Około 10 rano 2 marca, inny Liberator znajduje konwój, a bezchmurne niebo pozwala na kilka lotów Latających Fortec B-17, które atakują i zatapiają trzy statki handlowe, w tym Kyokusei Maru . B-17 został poważnie uszkodzony przez myśliwiec Mitsubishi A6M Zero z siedzibą w Nowej Wielkiej Brytanii, a załoga została zmuszona do zeskoczenia na spadochronie. Japoński pilot ostrzelał niektórych członków załogi podczas ich opadania, a innych zaatakował, gdy byli w wodzie.

Spośród 1500 żołnierzy przetransportowanych przez Kyokusei Maru , 800 zostało uratowanych przez niszczyciele Yukikaze i Asagumo . Te dwa statki wysiadają z ocalałych w Lae i następnego dnia dołączają do konwoju. Konwój bez transportu żołnierzy i niszczycieli został ponownie zaatakowany po południu, po czym jeden z transportów żołnierzy doznał niewielkich uszkodzeń.

Wodnosamoloty PBY Catalina z 11 Dywizjonu RAAF kontynuowały śledzenie i sporadycznie bombardowały konwój nocą2 marca i około 4 rano 3 marcaKiedy konwój wszedł w zasięg bazy lotniczej Milne's Bay , bombowce torpedowe Bristol Beaufort z dywizjonu nr 100 RAAF wystartowały, ale z powodu złej pogody tylko dwa samoloty znalazły konwój i żaden z nich nie może trafić w cel.

Następnie konwój omija półwysep Huon , wchodząc na obszar o dobrych warunkach pogodowych. Siły 90 samolotów alianckich wystartowało z Port Moresby i skierowało się do Cape Ward Hunt; jednocześnie 22 RAAF Douglas Bostons wyłączyło japońską bazę myśliwską w Lae, zmniejszając osłonę powietrzną konwoju. Ataki trwają przez cały dzień.

O godzinie 10:00 13 B-17 dotarło do konwoju i zbombardowało go na średniej wysokości, powodując rozproszenie statków i wydłużając podróż.

Następnie 13 Bristol Beaufighterów z dywizjonu RAAF nr 30 zbliża się do konwoju na małej wysokości, sprawiając wrażenie Beaufortów przeprowadzających atak torpedowy. Następnie statki obracają się przed nimi, pozwalając Beaufighterowi zadać maksymalne uszkodzenia działom przeciwlotniczym statków, mostowi i załodze podczas przechodzenia przez cztery działka 20  mm i sześć karabinów maszynowych. 7,7  mm .

Natychmiast po tym 13 B-25 zbombardowało statki na wysokości 760  m (2500  stóp ). Następnie 12 B-25 przeprowadziło atak typu „skip bombing”, uzyskując 17 trafień na bramkę. W tym czasie połowa transportów żołnierzy jest zatopiona lub jest w trakcie tonięcia. Gdy Beaufighters i Mitchell's nie mieli amunicji, do ataku przyłączyło się kilka samolotów A-20. Pięć kolejnych trafień zostało trafionych przez B-17 atakujące na dużej wysokości.

Podczas ataków na statki osłonę powietrzną zapewniło 28 amerykańskich samolotów P-38 Lightning, którzy zestrzelili 20 japońskich myśliwców za utratę tylko trzech samolotów. Po południu ataki B-25 i Bostonów trwają nadal.

Pozostałe siedem transportów żołnierzy zatonęło około 100  km na południowy wschód od Finschhafen , wraz z niszczycielami Shirayuki , Arashio i Tokitsukaze . Cztery pozostałe niszczyciele zbierają jak najwięcej ocalałych przed powrotem do Rabaul. Piąty niszczyciel, Asagumo , został zatopiony w kolejnym ataku podczas zbierania ocalałych z Arashio .

Na zamówienie Kenneya 3 marca po południu o godz 5 marca, Alianckie samoloty patrolowe atakują japońskie statki ratownicze, a także osoby, które przeżyły zatopione statki, na tratwach ratunkowych i pływających lub unoszących się w wodzie.

Konsekwencje

Bitwa jest katastrofą dla Japończyków. Z 6900 ludzi potrzebnych na Nowej Gwinei tylko 800 dociera do Lae. Australian War Memorial szacuje, że 2,890 japońskich żołnierzy i marynarzy zginęło w tej bitwie.

Douglas MacArthur powiedział w komunikacie prasowym „  Miłosierna opatrzność strzegła nas w tym wielkim zwycięstwie.  „ Wykorzystał to zwycięstwo, aby poprosić o pięć dodatkowych dywizji i 1800 samolotów w ramach przygotowań do lądowania w północnej Nowej Gwinei.

Uwagi i odniesienia

  1. Brad Manera, „  Bitwa na Morzu Bismarcka, 2-4 marca 1943  ” , Australian War Memorial,3 marca 2003(dostęp 23 października 2009 )

Załączniki

Bibliografia

Linki zewnętrzne