Wieś Nowej Gwinei

Wieś Nowej Gwinei Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Australijska piechota we wrześniu 1942 roku podczas bitwy o zatokę Milne . Ogólne informacje
Przestarzały Styczeń 1942 - Sierpień 1945
Lokalizacja Nowa Gwinea i Archipelag Bismarcka
( Holenderska Nowa Gwinea , Terytorium Papui , Terytorium Nowej Gwinei )
Wynik Zwycięstwo aliantów
Wojujący
Stany Zjednoczone Australia Nowa Zelandia Holandia Fidżi



 Cesarstwo Japonii
Dowódcy
Douglas MacArthur Thomas Blamey
 Hitoshi Imamura
Straty
Łączne straty lądowe, morskie i powietrzne
około 7000 zabitych
około 7000 zabitych plus około 30000 rannych i kilkadziesiąt tysięcy chorych ogółem dla aliantów		 Łączne straty na lądzie, morzu i powietrzu
około 200 000 zabitych lub zaginionych (w tym kilkadziesiąt tysięcy zgonów z powodu chorób, niedożywienia, wycieńczenia lub samobójstw)
zginęło około 15 000 cywilów

II wojna światowa ,
wojna na Pacyfiku

Bitwy

Wieś Nowej Gwinei



Bitwy i operacje wojny na Pacyfiku

Japonia  :

Środkowy Pacyfik  :

Południowo-zachodni Pacyfik  :

Azja Południowo-Wschodnia  :

Wojna chińsko-japońska

Front zachodnioeuropejski

Front Europy Wschodniej

Bitwa o Atlantyk

Kampanie afrykańskie, bliskowschodnie i śródziemnomorskie

Teatr amerykański

Kampania w Nowej Gwinei była podczas II wojny światowej jednym z teatrów wojny na Pacyfiku . Miało to miejsce równolegle z kampanią na Wyspach Salomona  ; pewne operacje były wspólne dla obu kampanii ze względu na bliskość terytoriów. Widziała głównie sprzeciwić obrony Australii i USA do japońskiej armii .

Terytorium Nowej Gwinei , z dużym obszarem odpowiednim dla dużych baz lądowych, powietrznych i morskich, było również strategicznie ważne ze względu na jej położenie między Oceanem Spokojnym a Oceanem Indyjskim . Zachodnia część wyspy, Holenderska Nowa Gwinea , była terytorium Niderlandów, które było częścią Holenderskich Indii Wschodnich celem ataków Cesarstwa Japonii na początku 1942 roku . Wschodnia część, pod mandatem australijskim , została podzielona między Terytorium Papui i Nowej Gwinei . Gdyby Japończycy nie przewidzieli od razu lub nawet nigdy nie planowali inwazji Australii, aneksja tych terytoriów nie tylko umożliwiłaby izolację tego kraju, ale także znacznie utrudniłaby operacje morskie Stanów Zjednoczonych. Sojusznicy na południowym zachodzie Pacyfik.

Japoński postęp

Walka rozpoczęła się od ataku na Rabaul , New Britain , na 23 stycznia 1942 r . Rabaul upadł w lutym i stał się przyczółkiem armii japońskiej podczas kampanii na Nowej Gwinei. The United States Army Air Forces i Royal Australian Air Force następnie rozpoczęła bombardowanie kampanie na Rabaul, natychmiast po jego upadku, a następnie ponownie w 1943 roku, aż do końca wojny.

8 marca Japończycy wylądowali bez prawdziwego sprzeciwu w Salamaua i Lae , inwestując na terytorium Papui , podczas gdy uzbrojeni Ochotnicy z Nowej Gwinei zabrali makię do akcji partyzanckiej .

Jednak w maju 1942 r. W bitwie na Morzu Koralowym Amerykanie i Australijczycy zdołali spowolnić natarcie wojsk cesarskich, które musiały porzucić plany desantu desantowego w celu zdobycia Port Moresby , wybierając zamiast tego poprowadzenie szturmu. , ziemi z regionów na północ od miasta, które w tym celu najechały region Buna i Gona, aby ustanowić przyczółki i wojska lądowe, sprzęt i zaopatrzenie niezbędne do tej kampanii.

Po tym, jak Australijczykom udało się powstrzymać japoński atak na Port Moresby podczas kampanii Kokoda Trail , a następnie ponownie odpierać wojska japońskie w bitwie nad zatoką Milne w sierpniu / wrześniu 1942 r., Rozpoczyna się ponowne podbicie Terytorium Papui i Nowej Gwinei z najdalszym wschodem Nowej Gwinei . Następuje po bitwie pod Buna-Gona-Sanananda od listopada 1942 do stycznia 1943 roku, w której Australijczycy wspomagani przez pierwsze jednostki amerykańskie, które niedawno przybyły na Nową Gwineę, przejęli kontrolę nad kluczowymi przyczółkami ustanowionymi przez Japończyków na tym obszarze, a następnie kampanię Salamaua-Lae od kwietnia do września 1943 r., podczas których Japończycy stracili na wyspie dwie duże bazy wojskowe, logistyczne i lotnicze. Po tych sukcesach alianci ostatecznie wznowili inicjatywę operacji na Nowej Gwinei.

Lądowanie aliantów na wyspach Morza Bismarcka

Aby wyizolować japońskiej bazy w Rabaul głównego, ale także, aby wyciąć linie zaopatrzeniowe w 9 th floty wszystkich sił japońskich w Nowej Gwinei, Reconquest Wysp Salomona miało miejsce od 30 czerwca 1943 do 25 marca 1944 podczas operacja cartwheel .

Kolejne lądowania miały miejsce na wyspach Nowej Gruzji , Nowej Brytanii i Wyspach Admiralicji, gdzie wojska japońskie zostały zneutralizowane, chociaż niektóre pozostały ukryte i okopane głęboko w dżungli do końca wojny.

Kolejne postępy aliantów ze wschodu na zachód

Wraz z masowym przybyciem żołnierzy amerykańskich, którzy od początku 1944 r. Organizowali kolejne lądowania „skokami żetonów” ze wschodu Nowej Gwinei na jej skrajny zachód, wojska alianckie odzyskały wszystkie strefy. Obszary przybrzeżne północnej części wyspy a także główne porty i lotniska podczas operacji od września 1943 do września 1944.

W wielu przypadkach Sztab Generalny USA świadomie podjął decyzję, by nie walczyć, unikać lub ignorować japońskich garnizonów, których neutralizacja nie miała realnego strategicznego znaczenia. Te garnizony, odcięte od wszelkich dostaw na nieprzyjaznym terenie, zostały zmuszone do wycofania się w górzystą dżunglę i śródlądowe bagna, gdzie przetrwały najlepiej jak potrafiły do ​​końca wojny, cierpiąc z powodu głodu i chorób, ale także alianckich nalotów powietrznych. .

Kampania Aitape-Wewak

Po pomyślnym zakończeniu tej serii operacji, wojska amerykańskie stacjonujące na północy wyspy zostały wezwane do kontynuowania walki w innych sektorach teatru wojny na Pacyfiku , zwłaszcza na Filipinach . Cała kontynuacja operacji na Nowej Gwinei spadła więc na armię australijską , która wznowiła ofensywę w północno-zachodniej części Terytorium Nowej Gwinei, którą Amerykanie wstrzymali po zdobyciu ich głównych celów.

Od listopada 1944 roku 6 th  Division australijski Piechoty został oskarżony w twarz pozostałych elementów, szacuje się na 30 000 mężczyzn w trzech japońskich dywizji piechoty zdziesiątkowana, rozproszone, bardzo odizolowane i cierpienie z powodu braku zaopatrzenia w żywność i materiał wokół Aitape i Wewak region .

Na bardzo trudnym terenie iw warunkach klimatycznych walczących ze sobą walczące wojska japońskie były wytropione i zawsze odpychane dalej przez jednostki australijskie specjalnie wyszkolone do walki w dżungli aż do końca wojny.

Uwagi i odniesienia

  1. (en) Damien Fenton, „  Pamiętając wojnę na Nowej Gwinei  ”

Źródła i bibliografia