Australijskie Siły Obronne

Australijskie Siły Obronne
Fundacja 1901
Obecna forma 1976
Gałęzie Royal Australian Navy , Australian Army , Royal Australian Air Force
Siedziba Australijska Organizacja Obrony
Godziny lotów w siłach powietrznych 175 rocznie dla F / A-18, 200 dla F-111 ( IISS 2008)
Przykazanie
Głównodowodzący HM Królowa Elżbieta II , reprezentowana przez JE gubernator generalny David Hurley (od 1 st lipca 2019)
Minister obrony Linda Reynolds  ( od 29 maja 2019)
Szef Sił Obronnych General Angus Campbell AC (od 6 lipca 2018)
Siła robocza
Epoki wojskowe 16,5 roku na selekcję, 18 lat na walkę (w 2013)
Dostępne do służby wojskowej 4943677 mężczyzn
4821264 kobiet
Nadaje się do służby wojskowej 4092718 mężczyzn
3983447 kobiet
Każdego roku osiąga wiek wojskowy 142,158 mężczyzn
Majątek 79 990 (2017) ( 73 e )
Regularne oddziały 58206 (czerwiec 2017)
Zatrudniony poza granicami kraju 2350 (grudzień 2017)
Rezerwistów 21694 (czerwiec 2017)
Budżety
Budżet A $ 34,6 mld euro (2017-2018)
Przemysł
Dostawcy krajowi Thales Australia , Tenix  (en)
Artykuły pomocnicze
Historia Australijska historia wojskowa
Szeregi Australijskie szeregi Sił Obronnych

Australijskie Siły Obronne (ADF) to organizacja wojskowa odpowiedzialna za obronę Australii . Składa się on z Royal Australian Navy , w armii australijskiej , w Royal Australian Air Force i kilku jednostek wspólnych dla trzech sił zbrojnych.

Podczas pierwszej dekady XX -go  wieku , Rząd australijski stworzył trzy oddzielny wojsko. Każda armia miała niezależny od pozostałych łańcuch dowodzenia . W 1976 roku rząd dokonał strategicznej zmiany i stworzył ADF, aby zjednoczyć siły zbrojne pod jednym dowództwem. W krótkim czasie połączenie zostało osiągnięte poprzez zjednoczenie trzech sztabów, usług logistycznych i baz szkoleniowych.

Automatyczny podajnik dokumentów ma zaawansowane środki technologiczne, ale utrudniają go stosunkowo niewielkie rozmiary. Chociaż ma 51 000 czynnego personelu i 19 400 rezerwistów , co czyni go największą armią Oceanii po armii Francji i Stanów Zjednoczonych , pozostaje znacznie mniejsza niż większość armii. Kraje azjatyckie i cierpią na brak wykwalifikowanego personelu w niektórych sektorach wojskowych. Niemniej jednak ADF jest w stanie dokonać projekcji w niektórych działaniach poza Australią .

Ogólność

Armia australijska, regionalna potęga w Azji Południowo-Wschodniej, składa się z trzech tradycyjnych armii: Armii (Armia Australii), Marynarki Wojennej (Królewska Marynarka Wojenna Australii) i Sił Powietrznych ( Królewskie Australijskie Siły Powietrzne ). Osobliwością australijskiej armii w 2000 roku w porównaniu z innymi organami wojskowymi w pozostałej części świata jest to, że jest to wyłącznie armia wsparcia dla innych armii. Rzadko występuje na polach bitew w pierwszej linii. Na przykład w Iraku zapewnia wsparcie logistyczne swoim sojusznikom, Stanom Zjednoczonym.

Według badania opublikowanego przez australijski dziennik The Age w 2005 roku, ta specyfika jest powodem do dumy Australijczyków .

Rola

Legalność

Legalność ADF pochodzi z sekcji rządowych konstytucji Australii . Art. 51 (paragraf vi) daje rządowi federalnemu prawo do stanowienia przepisów dotyczących obrony Australii i jej wojska. Artykuł 114 Konstytucji zabrania stanom federacji zwiększenia ich sił zbrojnych bez upoważnienia rządu federalnego, a artykuł 119 mówi, że rząd federalny jest odpowiedzialny za obronę kraju przed inwazjami i określa warunki, na jakich rząd może rozmieścić siły zbrojne w kraju

Artykuł 68 Konstytucji określa organizację dowództwa ADF. Wyjaśnia, że ​​„Dowódcą marynarki i sił zbrojnych federacji jest generalny gubernator jako przedstawiciel królowej  ”. Konstytucja nie wspomina o Siłach Powietrznych, ponieważ samolot nie został wynaleziony, gdy został napisany. Zgodnie z prawem Siły Powietrzne podlegają tej samej strukturze dowodzenia, co inne rodzaje broni. W praktyce Gubernator Generalny nie odgrywa aktywnej roli w dowodzeniu ADF i to wybrany rząd Australii , za pośrednictwem Ministra Obrony i kilku podległych mu ministrów, sprawuje skuteczną kontrolę . Minister zazwyczaj działa z własnej inicjatywy, choć ważne sprawy zajmuje się Komitet Bezpieczeństwa Narodowego Rady Ministrów . Następnie minister doradza gubernatorowi generalnemu, który działa jako doradca władzy wykonawczej .

Priorytety

W 2000 roku rząd Australii opracował Białą Księgę, która zawiera wskazówki dotyczące wszystkich aspektów jego polityki obronnej. Oznacza to, że ADF ma trzy priorytety:

ADF jest również odpowiedzialny za nadzór wybrzeża i szybkie reagowanie na sytuacje awaryjne, takie jak klęski żywiołowe.

Najnowszym rządowym programem polityki obronnej jest Bezpieczeństwo Narodowe Australii. Aktualizacja obrony 2007 . W dokumencie tym stwierdza się, że „ze względu na rosnącą złożoność bezpieczeństwa międzynarodowego Australia musi przygotować się na szereg możliwych wydarzeń, zarówno w pobliżu terytorium kraju, jak i poza nim, z mniejszym ostrzeżeniem w przypadku kryzysów”. Aby poradzić sobie z tymi zdarzeniami, proponuje się, aby ADF mogła działać niezależnie w regionie Australii w celu niszczenia lub zapobiegania zagrożeniom dla terytoriów i interesów Australii. Obejmuje to posiadanie zdolności do krótkotrwałego działania. Dokument stanowi również, że ADF musi być w stanie wnieść znaczący wkład w działania międzynarodowych koalicji poza regionem Australii. Jednak nie oczekuje się, że będzie w stanie działać samodzielnie poza swoim regionem.

Historia

Szkolenie armii australijskiej

Australia utrzymuje armię od czasu utworzenia Federacji Australijskiej w styczniu 1901 roku. Podczas jej tworzenia rząd utworzył Armię Australijską i Siły Marynarki Wojennej Wspólnoty Narodów . W 1909 roku utworzono Australijską Marynarkę Wojenną ( Royal Australian Navy ), wchłaniającą siły morskie Wspólnoty Narodów . Armia utworzyła Australijski Korpus Lotniczy w 1912 roku, ale stała się autonomiczna dopiero w 1921 roku wraz z utworzeniem Królewskich Australijskich Sił Powietrznych . Te armie nie były koordynowane przez jeden łańcuch dowodzenia, ponieważ każda z nich była posłuszna swojemu ministrowi i miała własną administrację. Trzy armie przystąpiły do ​​globalnej akcji podczas I i II wojny światowej .

Znaczenie połączonej wojny zbrojeniowej staje się jasne dla australijskiej armii podczas II wojny światowej, kiedy siły lądowe, morskie i powietrzne często służyły pod jednym dowództwem. Po wojnie kilku wyższych oficerów lobbowało za mianowaniem głównodowodzącego trzech armii. Rząd odrzucił tę propozycję, a trzy armie pozostały całkowicie niezależne. Brak władzy centralnej powodował słabą koordynację między armiami, a każda armia działała na podstawie innej doktryny wojskowej .

Potrzeba zintegrowanego łańcucha dowodzenia stała się ważniejsza podczas wojny w Wietnamie . W 1973 roku sekretarz Ministerstwa Obrony , Arthur Tange  (w) , napisał raport do rządu zalecając unifikację różnych działów każdej armii w jednym dziale i tworzenie Staff . Rząd przyjął te zalecenia, a Australijskie Siły Obronne zostały powołane w dniu9 lutego 1976.

Okres obrony Australii

Aż do lat 70. strategia militarna Australii koncentrowała się na koncepcji „obrony naprzód”, w której rolą armii australijskiej była współpraca z siłami sojuszniczymi w celu przeciwdziałania zagrożeniom w regionie Australii. W 1969 roku, kiedy Stany Zjednoczone opracowały doktrynę Nixona, a Brytyjczycy wycofali się na wschód od Suezu, Australia opracowała politykę, która kładła nacisk na autonomię kontynentu australijskiego, politykę obrony Australii  (w) (DOA). Skupia się to na planowaniu wysiłków obronnych na ochronie północnych tras podejścia Australii („dziura powietrzno-morska”) przed atakiem wroga. Aby osiągnąć ten cel, ADF jest restrukturyzowany poprzez zwiększenie możliwości Marynarki Wojennej i Sił Powietrznych oraz przenoszenie jednostek armii na Terytorium Północne .

W tej chwili ADF nie ma operacyjnej jednostki wojskowej rozmieszczonej poza Australią. W 1987 roku ADF zakończyło swoje pierwsze operacyjne rozmieszczenie w ramach operacji Morris Dance , w której kilka okrętów wojennych i kompania piechoty zostały wysłane z Fidżi w odpowiedzi na zamach stanu w 1987 roku na Fidżi . Chociaż to sukces, to wdrożenie podkreśla potrzebę poprawy zdolności ADF do szybkiego reagowania na nieprzewidziane zdarzenia.

Od późnych lat 80. rząd coraz częściej wzywał ADF do udziału w siłach pokojowych na całym świecie. Chociaż większość z tych wdrożeń obejmowała tylko niewielką liczbę specjalistów, kilka wymagało wysłania setek osób. Najważniejsze misje pokojowe miały miejsce w Namibii na początku 1989 roku, w Kambodży w latach 1992-1993, w Somalii w 1993 roku, w Rwandzie w latach 1994-1995 oraz na wyspie Bougainville w 1994 i 1997 roku.

Wkład Australii do wojny w Zatoce Perskiej w 1991 roku po raz pierwszy od powstania ADF, gdzie personel australijskie zostały rozmieszczone w strefie działań wojennych. Chociaż australijskie okręty wojenne i pływacy bojowi rozmieszczeni w Zatoce Perskiej nie wzięli udziału w walce, rozlokowana operacja była testem możliwości ADF i jego struktury dowodzenia. Po wojnie marynarka wojenna regularnie wysyłała fregaty do Zatoki Perskiej lub Morza Czerwonego w celu egzekwowania sankcji handlowych nałożonych na Irak .

Timor Wschodni i nie tylko

W 1996 roku John Howard, po przewodzeniu kampanii Partii Liberalnej i doprowadzeniu jej do zwycięstwa, został premierem . Następnie podjął poważne reformy w strukturze i roli armii. W strategii obronnej nowego rządu mniejszy nacisk kładzie się na obronę Australii w obliczu bezpośredniego ataku, a większy na współpracę z państwami regionu i sojusznikami Australii w celu zarządzania potencjalnymi zagrożeniami. W świetle tych nowych celów struktura ADF dostosowuje się, zwiększając udział jednostek bojowych w stosunku do jednostek wsparcia oraz poprawiając gotowość bojową.

Doświadczenia armii australijskiej podczas rozmieszczania wojsk na Timorze Wschodnim w 1999 roku doprowadziły do ​​znaczących zmian w polityce obronnej Australii i poprawy zdolności armii do prowadzenia operacji poza terytorium kraju. To udane rozmieszczenie było pierwszym przypadkiem, gdy duża armia australijska operowała za granicą od czasu wojny w Wietnamie, ale ujawniło niedociągnięcia w zdolności ADF do organizowania i wspierania takich operacji. W 2000 roku rząd opublikował nową białą księgę dotyczącą obrony , „Obrona 2000 - nasze przyszłe siły obronne” („Obrona 2000 - nasze przyszłe siły obronne”), w której większy nacisk położono na przygotowanie armii do rozmieszczenia za granicą. Rząd pracował nad poprawą zdolności armii poprzez poprawę przygotowania i wyposażenia jej jednostek poprzez lepszą rekrutację i zwiększanie budżetu obronnego o 3% rocznie. W 2003 i 2005 roku, Defense Updates koncentrowało się na operacjach ekspedycyjnych, co zaowocowało rozbudową i modernizacją ADF.

Od 2000 r. Organizacja wojskowa i zwiększone możliwości rozmieszczenia ADF były regularnie testowane. Po atakach na Stany Zjednoczone z 11 września 2001 r. Australia w ramach operacji Slipper zmobilizowała siły specjalne i samolot do tankowania w Afganistanie , okręty wojenne w Zatoce Perskiej . W 2003 roku około 2000 członków personelu ADF, w tym grupa sił specjalnych, trzy okręty wojenne i 14 samolotów F / A-18 Hornetów , wzięło udział w inwazji na Irak . Później, w 2003 roku, elementy trzech armii zostały rozmieszczone na Wyspach Salomona w ramach Regionalnej Misji Wsparcia na Wyspach Salomona . Pod koniec 2004 r. Ponad 1000 ADF zostało rozmieszczonych w operacji Sumatra Assist (en) po trzęsieniu ziemi i tsunami na Oceanie Indyjskim . W maju 2006 r. Około 2000 żołnierzy australijskich zostało wysłanych do Timoru Wschodniego w ramach operacji Ostrość po zamieszkach między elementami armii Timoru Wschodniego .  

Bieżące operacje

We wrześniu 2008 r. Prawie 3500 australijskich żołnierzy zostało wysłanych na operacje zagraniczne. Dodatkowe 450 do 500  osób zostało również rozmieszczonych do zadań związanych z wewnętrznym bezpieczeństwem na morzu. Chociaż te rozmieszczenia wywarły presję na niektóre jednostki wojskowe, a zwłaszcza armię, armia australijska nadal ma rezerwy.

ADF jest obecnie rozmieszczony na dużą skalę w dwóch ośrodkach wojskowych na Bliskim Wschodzie . Największe rozmieszczenie wiąże się z udziałem w wojnie w Afganistanie , w ramach której w ramach operacji Slipper wysłano 1 080 pracowników . Około 1 000 osób jest również rozmieszczonych w Iraku lub w jego pobliżu w ramach operacji Catalyst  (w) . ADF utrzymuje również trzy małe udziały w operacjach pokojowych na Bliskim Wschodzie iw Afryce, w których zaangażowanych jest łącznie 53 osób.

Jednostki wojskowe są obecnie rozmieszczone w dwóch operacjach w bezpośrednim sąsiedztwie Australii. Około 750 osób, głównie z korpusu armii australijskiej i nowozelandzkiej (ANZAC), zostało wysłanych do Timoru Wschodniego na misje pacyfikacyjne w ramach operacji Astute . Kompania 140 karabinów jest również rozmieszczona na Wyspach Salomona jako wkład ADF w regionalną misję pomocy na Wyspach Salomona .

W 2018 roku media ujawniły tajne dokumenty dotyczące operacji australijskich sił specjalnych w Afganistanie . Dziennikarze szczegółowo opisali „niewrażliwość” i „dryf w wartościach” żołnierzy oraz ujawniają czyny należące do zbrodni wojennych, takie jak egzekucje dzieci i nieuzbrojonych mężczyzn. Zgłaszane są również przypadki spożycia narkotyków i alkoholu oraz przemocy domowej. Mówi się, że siły specjalne są również nękane nieufnością do swoich przywódców.

Przyszły rozwój

Zmiany w środowisku bezpieczeństwa w Australii prowadzą do nowych potrzeb, którym musi sprostać ADF. Chociaż nie bierze się pod uwagę groźby bezpośredniego ataku na Australię, grupy terrorystyczne i rosnące napięcia między krajami Azji Wschodniej zagrażają bezpieczeństwu Australii. Niestabilność rządów w wielu państwach Południowego Pacyfiku może w przyszłości skutkować powstaniem państw upadających . Takie państwa mogą wymagać interwencji wojskowej w celu przywrócenia rządu cywilnego.

Populacja australijska będzie w przyszłości stanowić problem dla ADF. Wyłączając inne czynniki, starzenie się Australii oznacza mniej rekrutów wchodzących na rynek pracy w przyszłości. Oczekuje się zatem spowolnienia gospodarczego i wzrostu wydatków rządowych na emerytury i zdrowie. W wyniku tych wydarzeń starzenie się populacji może zmniejszyć siłę roboczą ADF i zmusić państwo do realokacji części budżetu obronnego. Ponadto brak pracowników w większości sektorów australijskiej gospodarki może utrudniać plany rozwoju ADF i opóźniać wprowadzenie nowego sprzętu.

Rosnący koszt wyposażenia może również stanowić problem dla ADF. Australijskiego Instytutu Strategii Politycznej szacuje, że koszt zakupu i utrzymania planu obronności sprzętu może być ponad budżet. Jeśli nowe zasoby nie zostaną wykorzystane do rozwiązania tego problemu z finansowaniem, rząd może być zmuszony do zmniejszenia ADF.

ADF opracowuje strategie reagowania na zmiany w strategicznym środowisku i populacji. Strategie te obejmują zwiększenie ADF i wprowadzenie nowego sprzętu w celu zwiększenia wartości strategicznej Australii. Aby utrzymać przewagę jakościową Australii nad sąsiednimi państwami, ADF rozważa wprowadzenie nowych technologii przy jednoczesnym utrzymaniu wysokiej jakości australijskiego szkolenia wojskowego. ADF rozwija również taktykę wojskową opartą na integracji technologicznej i lepszej współpracy między armiami.

Organizacja armii

Australijskie Siły Obrony i Ministerstwa Obrony Australii tworzą australijskiego Defense Organization (ADO). DIARCHY składa się z Komendanta Głównego Sił Zbrojnych i Sekretarza Obrony administruje ADO.

ADF jest wojskowym komponentem ADO i dzieli się na:

Ministerstwo Obrony zatrudnia personel cywilny i wojskowy i obejmuje departamenty:

Przykazanie

Dowódca sił zbrojnych ( szef sił zbrojnych , czyli CDF), obecnie generał sił powietrznych ( marszałek lotnictwa ) Mark Binskin jest najwyższym rangą oficerem armii australijskiej. Kontroluje ADF pod kontrolą Ministra Obrony , obecnie Marise Payne , i jest równy sekretarzowi obrony Gregowi Moriarty'emu  (in) , największemu cywilnemu Ministerstwu Obrony. CDF jest jedynym czterogwiazdkowym oficerem ADF i jest generałem, admirałem lub generałem sił powietrznych. Hugh White, wybitny naukowiec i były zastępca sekretarza Departamentu Obrony, jest krytycznym znawcą aktualnego schematu organizacyjnego ADF. Według niego minister odgrywa zbyt inwazyjną rolę w procesie decyzyjnym i nie daje Naczelnemu Wodzowi i Sekretarzowi Obrony swobody niezbędnej do zadowalającego kierowania ADO.

Pod obecnym dowództwem ADF codzienne zarządzanie armią jest oddzielone od dowodzenia operacjami wojskowymi. Armie są administrowane przez Australijską Organizację Obrony, szefa każdej armii (głównodowodzący marynarki wojennej, armii i sił powietrznych) oraz kwaterę główną odpowiedzialną za rekrutację, szkolenie i wsparcie sił bojowych. Dowódcy ci są także głównymi doradcami rządu w zakresie odpowiedzialności ich armii.

Podczas gdy członkowie każdej armii ostatecznie słuchają swoich przywódców, przywódcy nie kontrolują operacji wojskowych. Kontrola operacji ADF jest sprawowana poprzez strukturę dowodzenia, na czele której stoi Szef Połączonych Operacji (CJOPS), który podlega CDF. Każda broń tej organizacji składa się z dowództwa administracyjnego, które pomaga szefowi armii i dowództwa operacyjnego, które jest posłuszne swojemu szefowi, ale jest odpowiedzialne przed CJOPS. Marynarka wojenna i armia mają również oficera szkoleniowego, który jest posłuszny szefowi swojej armii (grupa szkoleniowa RAAF jest częścią dowództwa powietrznego od 2006 r.). Kilka połączonych grup roboczych również przestrzega CJOPS. W praktyce, gdy jednostki ADF są rozmieszczane na ćwiczeniach lub w celach operacyjnych, są one tymczasowo odłączane od odpowiednich armii w celu dołączenia do odpowiedniego personelu.

Inne kraje o zintegrowanej strukturze dowodzenia wojskowego porównywalnej z Australią to Kanada ( Siły Kanadyjskie ), Wielka Brytania ( Siły Zbrojne Wielkiej Brytanii ) i Nowa Zelandia ( Siły Obronne Nowej Zelandii ).

Personel

Dowództwo operacyjne ADF sprawuje sztab Dowództwa Sił Połączonych (HQJOC), który obecnie znajduje się w Canberze . Dowództwo to zostało pierwotnie utworzone jako Dowództwo Australijskiego Teatru Zbrojnego w 1997 r. I zostało przemianowane w 2004 r. Zastępca szefa Departamentu Obrony jest dodatkowo odpowiedzialny za kierowanie Połączonym Centrum Operacyjnym.

ADF posiada szereg stałych wspólnych dowództw operacyjnych, za które odpowiada zastępca szefa Ministerstwa Obrony. Komunalne Dowództwo Logistyczne odpowiada za zarządzanie logistyką ADF, misję, którą realizuje poprzez regionalne jednostki logistyki Gminnej oraz kontrakty z firmami prywatnymi. Specjalna Dowództwo Operacyjne jest obecnie składa się prawie wyłącznie z personelu wojskowego i jest odpowiedzialny za sił specjalnych działań w całej Australii. Dowództwo Północne, z siedzibą w Darwinie , jest odpowiedzialne za operacje na Terytorium Północnym i przez cały czas ma wspólne jednostki pod dowództwem. ADF ma również dwie siedziby Joint Task Force; jedna dla armii, pierwsza dywizja  (w), a druga dla floty Navy Commodores. Jego nazwy to odpowiednio DJFHQ dla armii i DJFHQ (marynarka wojenna). Tymczasowe wspólne kwatery główne dla grup zadaniowych są również często tworzone podczas rozmieszczania i ćwiczeń.

Armia ( armia australijska )

Australian Army to ziemia siła militarna Australii. Chociaż armia to przede wszystkim lekka piechota, licząca 26 200 żołnierzy, obecnie jest „zahartowana i połączona w sieć” oraz wzmocniona, aby umożliwić prowadzenie operacji o większej intensywności.

Działki Polecenie to organ odpowiedzialny za operacje Australian Army i ma swoją siedzibę w Sydney . Organizacja armii australijskiej w 2006 roku przedstawia się następująco: jest oddział regularnych sił szybkiego reagowania, połączona regularna brygada zastępcza, sześć brygad rezerwowych, lotnictwo i logistyka. Głównymi formacjami taktycznymi armii są grupy bojowe utworzone wokół sztabów formacji wielkości batalionu . Armia australijska jest obecnie w stanie wysłać dziewięć batalionów (jeden pancerny, dwie kawaleria, pięć piechoty i jeden lotnictwo), chociaż nie jest w stanie rozmieścić wszystkich dziewięciu jednocześnie. Inicjatywa Armii „Zahartowani i połączeni w sieć” doda dwa bataliony. Sześć brygad rezerwowych cierpi z powodu poważnych niedoborów personelu i sprzętu i nie jest w stanie w ostatniej chwili rozlokować jako wyszkolonych jednostek ani zaopatrzyć całych pododdziałów.

Mimo, że wojsko ma dwa ogólne ćwiartki podziały , tylko jeden (czyli z 1 st  Division  (w) ) to przenośna jako wspólne dowództwa sił rozmieszczenia (land). Siedziba 2 e  Division pełni jedynie funkcje administracyjne i obsługuje pięć rezerw wojskowych zlokalizowanych poza Queensland. Australijskie wojsko nie rozmieszczało dywizji zamorskich od 1945 roku i nie ma takich planów w przyszłości.

Marynarka wojenna ( Royal Australian Navy )

Królewski australijski Navy (RAN) jest granatowy z ADF. RAN ma ponad pięćdziesiąt statków, w tym czternaście fregat średniego tonażu, sześć okrętów podwodnych , łodzie patrolowe i łodzie pomocnicze. Komponent wsparcia jest wyposażony w dwa tankowce (25 000-tonowy tankowiec i zbiornikowiec klasy francuskiej Durance zbudowany na licencji). Posiada również kilka małych statków przeciwminowych, dwa okręty desantowe i około dwudziestu łodzi patrolowych.

Posiada cztery bazy morskie w Cairns , Darwin , Sydney i Perth oraz bazę lotniczą dla swoich sił powietrznych w Nowra-Bomaderry niedaleko Sydney. RAN jest jedną z najnowocześniejszych marynarki wojennej na Pacyfiku, jej zadaniem jest obrona wód Australii i inicjowanie operacji w odległych lokalizacjach.

Struktura RAN składa się z dwóch części. Jedno to dowództwo operacyjne, Dowództwo Floty, a drugie to dowództwo wsparcia, Dowództwo Systemów Marynarki Wojennej. Zasoby marynarki wojennej są administrowane przez siedem Grup Elementów Sił (FEG), podległych Australian Fleet Centre. Siedem FEG to: Australian Navy Surface Combatants Force , Amphibious Warfare Forces with Afloat Support Force , Fleet Air Arm (RAN) , Royal Australian Navy Submarine Service  (en) , Mine Warfare and Clearance Diving Forces , Australian Patrol Boat Group  (in) i Royal Australian Navy Hydrograficzne usługi  (w) ..

Królewskie Australijskie Siły Powietrzne

Królewskie Australijskie Siły Powietrzne (RAAF) to siły powietrzne ADF. RAAF posiada nowoczesne samoloty wojskowe i transportowe oraz sieć baz w strategicznych lokalizacjach w całej Australii.

W przeciwieństwie do innych służb, RAAF ma jedną kwaterę główną, Dowództwo Powietrzne  (we) , które obejmuje grupę szkoleniową RAAF  (we) . Dowództwo powietrzne jest operacyjnym ramieniem RAAF, a także składa się z Air Combat Group  (in) , Air Lift Group  (in) , the Surveillance and Response Group  (in) , Combat Support Group  (in) i Aerospace Operational Support Group  (en) . Każda grupa składa się z kilku eskadr . RAAF obecnie siedemnaście eskadr , cztery eskadry myśliwskie, dwie eskadry łodzi patrolowych, pięć eskadr transportowych, pięć eskadr szkoleniowych (w tym trzy Operational Conversion Unit  (in) ) oraz system wykrywania eskadry i dowództwo powietrzne , które są obecnie w formacji. Duża liczba jednostek wsparcia naziemnego wspiera te latające eskadry, trzy eskadry ekspedycyjnego wsparcia bojowego, trzy Skrzydła Obrony Lotniczej  (in) oraz jednostki komunikacyjne, radarowe i medyczne.

Australijskie Siły Powietrzne są obecnie wyposażone w F / A-18 i F-111s .

Logistyka

Logistyką ADF zarządza Organizacja Materiałów Obronnych i Połączone Dowództwo Logistyczne (połączone dowództwo logistyczne). DMO powstało w 2000 r. W wyniku połączenia Dowództwa Wsparcia Australii z Organizacją ds. Pozyskiwania Obrony i Pionem Wsparcia Narodowego Departamentu Obrony. DMO kupuje cały sprzęt i usługi używane przez ADF i jest odpowiedzialny za ich utrzymanie w trakcie ich kariery. DMO nie zaopatruje bezpośrednio rozmieszczonych jednostek, za co odpowiada Wspólne Dowództwo Logistyczne i jednostki logistyczne każdej armii. Jednostki te obejmują statki marynarki dostaw, 17 th  brygady wsparcia bojowego wsparcia i batalionu i Grupy Bojowej Pomoc  (w) RAAF.

Rosnąca rola sektora prywatnego jest ważnym trendem w organizacji logistycznej ADF. W latach 90. wiele funkcji wspierających ADF zostało przeniesionych do sektora prywatnego w celu poprawy ich wydajności. Od czasu tych reform większość wsparcia garnizonowego w bazach wojskowych zapewniały prywatne firmy wojskowe . Reformy doprowadziły do ​​demontażu lub redukcji jednostek logistycznych ADF. Te prywatne firmy są coraz częściej wykorzystywane do zapewniania krytycznego wsparcia jednostkom rozmieszczonym poza Australią. Wsparcie to obejmuje sprzęt transportowy, personel oraz budowę i konserwację bazy. Korzystanie z prywatnych firm przez ADF nie jest tak intensywne, jak w armii Stanów Zjednoczonych czy Wielkiej Brytanii, co jednak oznacza, że ​​nadal istnieją możliwości dalszego outsourcingu.

Inteligencja

Możliwości gromadzenia i analizy danych wywiadowczych ADF obejmują każdą jednostkę wywiadowczą w każdej armii, dwie połączone agencje cywilne i wojskowe z różnych dyscyplin analizy wywiadowczej oraz dwie organizacje analityczne na poziomie strategicznym i strategicznym.

Każda z trzech armii ma własne służby wywiadowcze. W doktrynie marynarki wojennej stwierdza się, że „wszystkie jednostki morskie” przyczyniają się do gromadzenia informacji wywiadowczych z sygnałów elektronicznych. W Okręty Collins są szczególnie aktywne w tej roli. Jednostki wywiadu Armii zawierać pierwszy batalion Intelligence, 7 th  Signal pułku (walki elektronicznej), trzy jednostki o regionalnym życie monitorowania i pułku Special Air Service  (PL) . Jednostki wywiadu RAAF obejmują radar pozahoryzontalny Jindalee i drugi radar anty-samolot, płaszczyzn P-3 Orion i RF-111 z eskadry 87 RAAF  (PL) .

Grupa Wywiadu Obronnego i Bezpieczeństwa  (en) Departamentu Obrony wspiera armie. Ta grupa składa się z:

DIGO jest odpowiedzialny za wywiad geoprzestrzenny i tworzenie map dla ADF, DSD jest agencją wywiadu elektronicznego , a DIO jest odpowiedzialny za analizę danych zebranych przez inne agencje. DIO i Joint Operations Intelligence Center analizują i redystrybuują dane wywiadowcze do odpowiednich sekcji ADF i rządu australijskiego.

Personel

Armia australijska jest armią ochotniczą od czasu zniesienia poboru do wojska w 1972 roku. Zarówno kobiety, jak i mężczyźni mogą zaciągać się do ADF, chociaż istnieją pewne ograniczenia dla kobiet, które tego chcą. Rekruci muszą być obywatelami Australii lub stałymi mieszkańcami, którzy mogą uzyskać obywatelstwo australijskie. Minimalny wiek rekrutów to 17 lat, a wiek emerytalny to 60 lat dla stałych pracowników i 65 lat dla rezerwistów.

Efektywny

W czasie II wojny światowej maksymalna siła wynosiła 680 000 żołnierzy.

W roku podatkowym 2006-2007 ADF liczyło średnio 51 447 żołnierzy rezerwy w pełnym wymiarze godzin i 19 562 żołnierzy rezerwy w niepełnym wymiarze godzin. Armia ma największą siłę, a następnie Siły Powietrzne i Marynarka Wojenna. W tym samym okresie ADO zatrudniało również średnio 14516 urzędników służby cywilnej i 810 dostawców profesjonalnych.

Średni poziom zatrudnienia w latach 2006-2007
Uzbrojony Stały Rezerwistów Całkowity
Morski 12 690, 1,730 14 420,
Ziemia 25,525 15,413 40 938,
Powietrze 13 289, 2,419 15.708
Całkowity 51,447 19,562 71,009

Zgodnie z obecną polityką rządu, wojsko ma osiągnąć liczebność 57 000 żołnierzy, co wymaga ok. 6500 pracowników rocznie. Chociaż ADF odnotował spadek liczebności o 891 osób w latach 2003-2004 i 2005-2006, w latach 2006-2007 armia powiększyła się o 361 jednostek. W roku podatkowym 2006-2007 ADF zatrudnił 4955 stałych i 2893 rezerwistów. Liczby te są poniżej celów rekrutacyjnych i reprezentują 84% celów rekrutacji sił stałych i 89% celów rezerwistów. Stanowi to jednak wzrost w porównaniu z rokiem budżetowym 2006-2007 (odpowiednio 84% i 77%). W latach 2006-2007 11,2% personelu ADF opuściło armię.

Wojsko boryka się z poważnymi problemami z rekrutacją pewnych kategorii wykwalifikowanego personelu. Marynarka wojenna i armia potrzebują wykwalifikowanego personelu medycznego, inżynierów, tłumaczy i techników. Siły Powietrzne twierdzą, że nie potrzebują personelu. Niski poziom bezrobocia na cywilnym rynku pracy jest jedną z przyczyn tych niedoborów. Kolejnym powodem jest wysoka dostępność ADF - częste rozmieszczanie za granicą niszczące życie rodzinne, klasyczny powód porzucenia kariery wojskowej.

Rząd wprowadził nową politykę rekrutacyjną, aby zmniejszyć odsetek rezygnacji z pracy w wojsku. Środki te obejmują reformy mające na celu przyspieszenie procesu rekrutacji, złagodzenie kryteriów rekrutacji oraz wprowadzenie premii dla osób na krytycznych stanowiskach z ważnymi umiejętnościami. Budżet federalny na lata 2007-2008 przewiduje również zwiększony budżet, aby przedstawić wojsko jako alternatywną pracę i przyciągnąć do wojska czeladników. W czerwcu 2007 r. Marszałek sił powietrznych Houston odpowiedział na zapytanie australijskiego Senatu, że te reformy najwyraźniej zwiększyły liczbę rekrutów zaciągających się do ADF. Te dodatkowe zobowiązania spowodowały jednak pewne trudności, ponieważ ośrodki rekrutacji i szkolenia były zbyt małe, aby pomieścić tak dużą liczbę rekrutów.

Trening

Indywidualne szkolenie mężczyzn i kobiet jest na ogół zapewniane przez ośrodki szkoleniowe właściwe dla każdej armii. Każda armia ma swoją organizację szkoleniową, która zapewnia to indywidualne szkolenie. Obecnie jednak, w miarę możliwości, szkolenia te prowadzą wspólne szkoły.

Instytucjami szkoleniowymi są Creswell dla Marynarki Wojennej, Royal Military College Duntroon dla Armii oraz Szkoła Szkolenia Oficerów Sił Powietrznych w bazie lotniczej Williams . Australijski Military Academy to wspólny uniwersytet dla wszystkich kadetów usług, którzy chcą otrzymywać szkolenie uniwersyteckie przez wojsko. Rekruci piechoty morskiej są kierowani na Cerberusa , rekruci Force Earth z ośrodka szkoleniowego Kapooka  (w) i sił powietrznych na bazie RAAF Wagga .

Kobiety w wojsku

Kobiety przybyły do ​​armii australijskiej podczas II wojny światowej, kiedy każda armia utworzyła oddzielny oddział kobiecy. Siły Powietrzne były wówczas pierwszą armią, która w pełni włączyła kobiety do jednostek operacyjnych w 1977 roku, a następnie armia i marynarka wojenna odpowiednio w 1979 i 1985. ADF miał początkowo problemy z integracją, spowodowane to zmianą australijskich wartości społecznych i ustawodawstwa rządowego, czymś więcej niż zmianą nastawienia w armii zdominowanej przez mężczyzn.

Liczba stanowisk dostępnych dla kobiet w ADF z czasem wzrosła. Chociaż początkowo kobiety-żołnierze miały zakaz zajmowania stanowisk bojowych, ograniczenia te zostały zniesione w 1990 roku. W 2006 roku około 97% kategorii zawodów ADF było dostępnych zarówno dla kobiet, jak i dla mężczyzn. Jedynymi pozycjami, na których kobiety są zabronione, są te, na których istnieje duże prawdopodobieństwo walki wręcz , która obejmuje wszystkie pozycje piechoty . W rezultacie, chociaż wszystkie stanowiska w Marynarce Wojennej i Siłach Powietrznych są otwarte dla kobiet, są one wykluczone z dużej części stanowisk w armii.

Pomimo wzrostu liczby stanowisk zarezerwowanych dla kobiet nastąpił tylko niewielki wzrost liczby zatrudnionych na stałe kobiet. W roku podatkowym 1989-1990 kobiety zajmowały 11,4% stałych stanowisk w ADF. W roku obrotowym 2005-2006 zajmowały 13,3% i 15,6% rezerw. W tym samym roku odsetek cywilnych stanowisk obsadzonych przez kobiety w Australijskiej Organizacji Obrony wzrósł z 30,8% do 40,3%. Odsetek kobiet zatrudnionych w cywilach wzrósł z około 41% do 45% w okresie od czerwca 1989 r. Do czerwca 2006 r. Obecny minister obrony Joel Fitzgibbon polecił wojsku nalegać na rekrutację kobiet i usunięcie barier uniemożliwiających im osiągnięcie wysokich stanowisk .

Budżet obronny

Rząd Australii przeznaczył 22 miliardy dolarów australijskich na swoje wojsko na rok podatkowy 2007-2008, co stanowi około 2% australijskiego PNB i 9,3% planowanych wydatków rządowych na rok podatkowy 2007-2008. Podczas głosowania nad budżetem na lata 2006-2007 rząd zapowiedział, że do lat 2015-2016 będzie co roku zwiększał budżet armii o co najmniej 3%. Australijska Partia Pracy obiecała mu podczas federalnego kampanii wyborczej 2007 roku , aby utrzymać poziom wydatków wojskowych, jeśli zostanie wybrany, co się stało. Na rok podatkowy 2010-2011 przyjęty budżet wynosi 25,7 miliardów dolarów australijskich (23 miliardy dolarów ), co oznacza wzrost o 5,3% w porównaniu z rokiem 2009-2010.

W ujęciu względnym procent PKB wydany na budżet obronny Australii jest wyższy niż w większości krajów zachodnich, ale mniejszy niż w przypadku większych sąsiadów Australii. Jednakże, ponieważ PKB Australii jest wyższy, Australia w rzeczywistości wydaje więcej na obronę w dolarach.

2006-16 obrony Plan Capability (DCP „ 2006-16 obrony Plan Capability ”) identyfikuje potrzeby ADF w nadchodzących latach. W momencie publikacji tego planu ich łączna wartość wynosiła 51 miliardów dolarów australijskich .

Największym projektem DCP jest wymiana samolotów bojowych RAAF (prawie na pewno sto samolotów F-35 Lightning II ), niszczyciela  projektu air-sea (w) , projekt wymiany wszystkich morskich samolotów patrolowych sił powietrznych i zwalczania okrętów podwodnych marynarki śmigłowce, wymiana całej floty ADF i zakup dwóch doków Lądowanie śmigłowca z klasy Canberra . Inne znaczące zakupy DCP obejmują zakup helikopterów transportowych MRH-90 dla armii i marynarki wojennej oraz czołgów M1A1 Abrams w celu wyposażenia jedynego pułku pancernego ADF.

ADF zaplanował również zakup sprzętu, którego DCP nie dostarczy. Obejmują one zakup dwudziestu czterech myśliwców F / A-18F Super Hornet , czterech samolotów transportowych C-17 Globemaster III oraz sprzętu niezbędnego do realizacji inicjatywy „Armia wzmocniona i połączona w sieć”. ADF rozpoczął również planowanie okrętów podwodnych, które w połowie 2020 roku zastąpią okręty podwodne klasy Collins .

Ekwipunek

Podczas gdy armia australijska twierdzi, że jest armią high-tech, większość jej wyposażenia w pierwszej dekadzie XXI wieku staje się przestarzała i planuje się ją wymienić lub zaktualizować w najbliższej przyszłości. Australia nie posiada broni masowego rażenia i ratyfikowała Konwencję o zakazie broni biologicznej, Konwencję o zakazie broni chemicznej oraz Układ o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej .

Chociaż większość broni ADF jest używana tylko przez jedną armię, coraz większy nacisk kładzie się na dzielenie się bronią. Trzy armie używają tych samych pistoletów: the FN Herstal 35 to standardowy pistolet z ADF, F90 Thales karabin The F89 Minimi karabin szturmowy The FN Herstal MAG-58 karabin maszynowy, a Browning M2HB pistolet maszynowy ciężki .

Australijska marynarka wojenna posiada dużą liczbę statków i okrętów podwodnych. Jego najważniejszymi budynkami jest dwanaście fregat. Cztery fregaty klasy Adelaide (które są w trakcie aktualizacji) stanowią zdolność ofensywną Marynarki Wojennej, podczas gdy osiem fregat klasy Anzac zapewnia ogólną eskortę. Australijska marynarka wojenna Ma sześć okrętów podwodnych klasy Collins . Zostaną one zastąpione przez 2027 12 francuskich okrętów podwodnych klasy Barracuda w wersji hybrydowej. Istnieje również czternaście łodzi patrolowych Armidale, które zabezpieczają granice i łowiska na wodach północnej Australii. Amfibia marynarki wojennej ma dwa desantowe statki klasy „Kanimbla”, Tobruk  (en) wycofane 31 lipca 2015 r., Sześć ciężkich desantowców Balikpapan . W służbie rozminowywania znajduje się sześć deminerów klasy Huon , z których dwóch pełni funkcję patrolujących, a trzech pomocniczych. Obsługuje je pomocniczy tankowiec, statek zaopatrzeniowy i sześć statków. Australijski Navy Air Force ma 35 aktywnych helikopterów. W 2001 roku zamówiono 11 dodatkowych SH-2G Super Seasprites , ale plan oddania tych helikopterów do służby nie powiódł się z powodu problemów technicznych i został odwołany w marcu 2008 roku.

Armia to przede wszystkim lekka piechota . Jego wyposażenie obejmuje pokaźną liczbę pojazdów opancerzonych i artylerii. Ponadto wojsko jest w trakcie uruchamiania innych pojazdów opancerzonych w ramach programu „Armia wzmocniona i połączona w sieć”. Jednostki pancerne, zmechanizowane i motorowe funkcja 59 czołgów M1A1 Abrams , 700 nośniki wojsk M113 (z czego 350 muszą być aktualizowane) i 257 opancerzone pojazdy rozpoznawcze aslav  (w) . 693 pojazdy transportowe Bushmaster są w trakcie rozruchu (12 z nich jest używanych przez RAAF) .Artyleria armii składa się z 349 holowanych dział 105  mm , 36 haubic 155  mm , 296 moździerzy 81  mm i 30 pocisków przeciwlotniczych RBS 70 . Australian Army lotnicze  (i) jest wyposażona ŚMIGŁOWCACH 91, 14 22 śmigłowców rozpoznawczych Eurocopter tygrysa kontrolowanych nowe helikopterów do transportu MRH-90.

Australijskie Siły Powietrzne obsługują samoloty bojowe, obserwacyjne, transportowe i szkoleniowe. Wśród myśliwców znajdowało się 19 bombowców General Dynamics F-111 Aardvark wycofało się w grudniu 2010 r. I 71 myśliwców F / A-18 Hornet . Patrole morskie są wyposażone w 19 niedawno zaktualizowanych samolotów AP-3C Orion . Zdolność transportowa składa się z 24 C-130 Hercules , 14 DHC-4 Caribou i 4 C-17 Globemaster III . Zamówiono dwa kolejne Globemasters, które zostaną dostarczone w marcu 2008 roku. Siły Powietrzne dysponują trzema Bombardierami Challenger i dwoma Boeingami 737 do transportu VIP . W 2009 roku wprowadzonych zostanie pięć tankowników KC-30B . RAAF posiada również 67 trenerów Pilatus PC-9 , 33 Hawk 127 i osiem Beechcraft B300 King Air . RAAF zamówił sześć Boeingów 737 AEW & C z opcją jednego samolotu, który ma wejść do służby w 2009 roku, ale nie będzie w pełni operacyjny do 2010 roku. Zamówiono również 24 Super Hornety F / A-18F, aby uniknąć próżni - między momentem wycofania F-111 w 2010 r., a spodziewanym wówczas przybyciem F-35 w 2013 r.

Aktualne bazy

ADF utrzymuje bazy we wszystkich stanach i terytoriach Australii . Chociaż większość stałych jednostek armii znajduje się na Terytorium Północnym , większość Marynarki Wojennej i Sił Powietrznych znajduje się w pobliżu Sydney , Brisbane i Perth . Niewiele podstaw jest wspólnych dla różnych komponentów ADF. Jedyną stałą bazą poza Australią jest Butterworth Air Base w Malezji .

Kwatera administracyjna ADF i trzech armii znajduje się w Canberze, z głównymi biurami Ministerstwa Obrony, Organizacji Obrony Materiel i tymczasowymi biurami Wspólnego Dowództwa Operacyjnego (JOC). JOC i inne operacyjne kwatery główne zostaną przeniesione do Bungendore w stanie NSW w ramach projektu Dowództwa Połączonego Dowództwa Operacyjnego .

Marynarka ma dwie bazy: Kuttabul Naval Base w Sydney i Stirling Naval Base niedaleko Perth. Kwatera główna marynarki wojennej (dowództwo floty ) znajduje się obok bazy Kuttabul. Większość łodzie patrolowe marynarki oparte są na Coonawarra Naval Base w Darwin , podczas gdy reszta i flota są w Cairns Naval Base w Cairns , Queensland . Naval Aviation ma swoją siedzibę w HMAS Albatross niedaleko Nowry w stanie NSW .

Regularne jednostki wojskowe są skoncentrowane w niewielkiej liczbie baz, z których większość znajduje się w północnych stanach Australii. Siedziba operacyjna Army Land Command znajduje się w Victoria Barracks  (w) w Sydney. Większość elementów trzech brygad armii znajduje się w koszarach Robertson  (we) w pobliżu Darwin, koszarach Lavarack w Townsville , w Queensland i koszarach Gallipoli  (w) do Brisbane . Siedziba rozmieszczonych połączonych sił (lądowych) znajduje się również w koszarach Gallipoli. Inne ważne bazy to Army Aviation Center  (w) w pobliżu Oakey  (w środku ) , w Queensland , Holsworthy Barracks  (w) w pobliżu Sydney, Woodside Barracks  (w) w pobliżu Adelaide w Południowej Australii i Campbell Barracks  (w języku angielskim) w Perth. Dziesiątki depozytów australijskiej rezerwy są rozproszone po całej Australii.

Siły Powietrzne utrzymują kilka baz lotniczych, z których trzy są używane sporadycznie. Siedziba operacyjna Dowództwa Powietrznego  RAAF (we) znajduje się w bazie RAAF w Glenbrook  (w głębi ) w pobliżu Sydney. Samoloty bojowe są rozprowadzane do baz Amberley  (we) w pobliżu Ipswich , w Queensland , Tindal  (we) w pobliżu Katherine na Terytorium Północnym i Williamtown w pobliżu Newcastle w Nowej Południowej Walii . Morskie samoloty patrolowe RAAF znajdują się w bazie RAAF w Edynburgu  (in) w pobliżu Adelajdy, a większość samolotów w bazie RAAF Base Richmond  (in) w Sydney. Większość samolotów szkoleniowych znajduje się w RAAF Base Pearce  (w) niedaleko Perth, pozostałe w RAAF Base Sale znajduje się  (w) w pobliżu Sale , w Victorii i RAAF Base Williamtown. RAAF utrzymuje również sieć baz na Terytorium Północnym dla operacji w Północnej Australii. Te bazy obejmują RAAF Base Darwin , RAAF Base Townsville  (we) i trzy „podstawowe rzeczy”  (we) w Queensland i Zachodniej Australii .

Obowiązki krajowe

ADF ma szereg obowiązków krajowych. W większości tych zadań ADF wspiera odpowiednie władze cywilne. Obowiązki te są zwykle wykonywane przez wyspecjalizowane elementy ADF, chociaż bojowe elementy służby mogą zostać rozmieszczone w Australii w odpowiedzi na poważne sytuacje awaryjne.

ADF wnosi znaczący wkład w bezpieczeństwo morskie Australii. Łodzie, samoloty i jednostki regionalnych sił monitorujących  (we) ADF prowadzą patrole północnej Australii w porozumieniu z Australijską Służbą Celną  (we) . Operacja ta, której kryptonim to Operacja Resolute  (in) , jest kontrolowana przez Dowództwo Ochrony Granic  (in), które jest wspólnie obsługiwane przez członków ADF i służby celnej. Około 450 osób zostało przydzielonych do operacji Resolute w lipcu 2007 roku.

Chociaż ADF nie odgrywa znaczącej  roli w budowaniu narodu  , zapewnia pomoc odległym rdzennym społecznościom Australii. Od 1996 roku armia regularnie rozmieszczała jednostki inżynieryjne, aby pomagać odległym społecznościom. W ramach tego programu tylko jedna eskadra inżynierów  (nie) współpracuje ze społecznością przez kilka miesięcy każdego roku, aby zaktualizować jej infrastrukturę i zapewnić szkolenia. ADF brał również udział w operacji w odległych autonomicznych społecznościach tubylczych na północy od końca czerwca 2007 r. Zapewnia wsparcie logistyczne w sytuacjach kryzysowych Grupa Robocza ds. Reagowania na Terytorium Północnym  (w) i pomogła w ocenie potrzeb społeczności.

ADF jest współodpowiedzialna za przeciwdziałanie terroryzmowi z cywilnymi siłami pokojowymi. Zgodnie z australijskim Narodowym Planem Zwalczania Terroryzmu, policja stanowa i terytorialna oraz służby ratownicze są odpowiedzialne za reagowanie na wszelkie incydenty terrorystyczne w Australii. Jeśli zagrożenie terrorystyczne lub skutki wypadku są poza możliwości władz cywilnych, ADF może być „ nazywa  się ”, aby zapewnić wsparcie. Aby osiągnąć swoje cele, obowiązki wobec terrorystów, ADF utrzymuje dwie elitarne jednostki, taktyczne napaść grupy  (w) z pułku reagowania na incydenty  (IN) i sił szybkiego reagowania jest obecny w każdym z zespołów rezerwie wojskowej i 1 st  komandosów pułku  (en) . Chociaż siły te zapewniają znaczne możliwości zwalczania terroryzmu, ADF nie postrzega bezpieczeństwa wewnętrznego jako części swojej „podstawowej działalności”.

Stosunki z zagranicznymi armiami

Australijskie Siły Obronne współpracują z armiami na całym świecie. Formalne umowy wojskowe Australii obejmują:

Australia rozwija silniejsze więzi bezpieczeństwa z Japonią . Działania ADF zgodne z tymi umowami obejmują udział we wspólnym planowaniu, wymianie informacji wywiadowczych, wymianie personelu, programach normalizacji wyposażenia i wspólnych operacjach. Australia jest również członkiem UKUSA, organizacji wymiany informacji wywiadowczych.

Dwa kraje, Singapur i Stany Zjednoczone , utrzymują personel wojskowy w Australii. Dwie eskadry szkolące pilotów Singapuru Sił Powietrznych stacjonują w Australii: Eskadra 126 w bazie Sił Powietrznych Oakey w Queensland i Eskadra 130 w Bazie Sił Powietrznych Pearce, na północ od Perth w Zachodniej Australii . Armia singapurska korzysta również z obszaru szkolenia armii w zatoce Shoalwater w Queensland do corocznych ćwiczeń na dużą skalę. W Australii zainstalowano dwa amerykańskie budynki wywiadowcze i sprzęt komunikacyjny: Pine Gap , satelitarną stację obserwacyjną w pobliżu Alice Springs oraz Harold E. Holt Naval Communication Station w pobliżu Exmouth . Pine Gap jest zarządzany wspólnie przez personel z Australii i USA, a Naval Communication Station Harold E. Holt jest budynkiem obsługiwanym wyłącznie przez Australię od 1999 roku. Na początku 2007 roku rząd Australii zatwierdził budowę nowego bezzałogowego obiektu komunikacyjnego w Australii. Związek Sił Obronnych w pobliżu Geraldton w Zachodniej Australii . US wojskowy sprawia również częste korzystanie z australijskich poligonach, a ten sprzęt jest regularnie uaktualniony do wspierania wspólnych szkoleń Australia i USA.

ADF zapewnia pomoc zagranicznemu personelowi wojskowemu szkolącemu się w Australii w ramach Programu Współpracy Obronnej . Zgodnie z tym programem ADF zapewnia pomoc szkoleniową, infrastrukturę, sprzęt i logistykę oraz uczestniczy we wspólnych operacjach z krajami Azji Południowo-Wschodniej i Oceanii. Program Pacific Patrol Boat  (w) jest największym działaniem w zakresie współpracy obronnej i obsługuje dwadzieścia dwie łodzie patrolowe obsługiwane przez dwanaście krajów Południowego Pacyfiku. Kontrola wykonania Programu Współpracy Obronnej przeprowadzona w 2001 r. Wykazała, że ​​Ministerstwo Obrony nie monitorowało w wystarczającym stopniu realizacji Programu, ale cieszyło się on „dużym uznaniem ze strony krajów uczestniczących”. Australia przyczynia się również bezpośrednio do obrony krajów Pacyfiku, okresowo wysyłając okręty wojenne i samoloty do patrolowania ich wód terytorialnych. Na mocy nieformalnego porozumienia Australia jest odpowiedzialna za obronę Nauru .

Ocena wydajności

Możliwości ADF pozwalają mu wykonywać różnorodne zadania. Wielkość armii, jaką rząd może zatrudnić, zależy od prawdopodobieństwa ciężkich walk i odległości do Australii. W ogólnym zarysie, D r Mark Thomson z Australijskiego Instytutu Strategii Polityki uważa, wielkość i pojemność podajnika ADF jako typowy narodu Zachodzie z wagi gospodarczej i demograficznej Australii. ADF ma prawdopodobnie najbardziej zaawansowane zdolności morskie i powietrzne w regionie Azji Południowo-Wschodniej. Jednak niewielki rozmiar armii i wiek większości wyposażenia Sił Powietrznych i Marynarki Wojennej ograniczają możliwości Australii w zakresie podejmowania dużych starć lub walki. Niedobór personelu ADF może również ograniczać jego zdolność do szybkiego przeprowadzania nowych wdrożeń.

ADF jest doskonale zdolny do zadawania klęski konwencjonalnym siłom bezpośrednio atakującym Australię, chociaż taki atak jest obecnie wysoce nieprawdopodobny. Możliwości wywiadowcze ADF umożliwiłyby mu wykrycie ataku, zanim dotrze do Australii. Po wykryciu RAN i RAAF powinny być w stanie zniszczyć atakującego, gdy wciąż jest on na podejściu do morza. Armia i RAAF są również w stanie zniszczyć małą armię, gdy zostanie wykryta. ADF utrzymuje wystarczające zasoby, aby wypełniać swoje cele w zakresie bezpieczeństwa wewnętrznego i obowiązki w zakresie zwalczania terroryzmu.

ADF nie posiada niezbędnych zasobów wymaganych do rozlokowania na dużą skalę działań wojennych o dużej intensywności. Chociaż RAN i RAAF są w stanie rozmieścić znaczną liczbę operacyjnych statków i samolotów, siły te nie są ani wystarczająco duże, ani wystarczająco nowoczesne, aby poruszać się samodzielnie w bardzo zagrażającym środowisku i mogą stanowić jedynie niewielką część większej koalicji. Ze względu na stosunkowo niewielkie rozmiary i brak siły ognia armia dysponuje jeszcze bardziej ograniczonymi zasobami niż inne rodzaje broni. W rezultacie ADF jest w stanie zapewnić jedynie stosunkowo małe, ale wysokiej jakości siły specjalistyczne do prowadzenia działań wojennych o dużej intensywności. Takie siły obejmują okręty podwodne Marynarki Wojennej, Wojskowe Siły Specjalne i samoloty RAAF Orion. Jednak logistyka ADF nie wystarcza do samodzielnego zaopatrzenia takich sił rozmieszczonych daleko od Australii. Tak więc ADF może przyczynić się do walki o dużej intensywności poza regionem Australii tylko wtedy, gdy większa koalicja zapewni wsparcie logistyczne.

ADF ma wysokie kwalifikacje do prowadzenia operacji pokojowych na całym świecie. Fregaty marynarki wojennej i statki transportowe, bataliony lekkiej piechoty armii i samoloty transportowe RAAF są dobrze przystosowane do utrzymywania pokoju. ADF ma środki do niezależnego wspierania operacji pokojowych i operacji bojowych o niskiej intensywności w regionie Australii i może wspierać takie rozmieszczenie przez dłuższy okres. Jest również zdolny do kierowania międzynarodowymi siłami pokojowymi w regionie Azji i Pacyfiku.

Chociaż zdolności ADF do angażowania się w intensywne działania wojenne są ograniczone, rząd nie wymaga jeszcze, aby wojsko je wzmacniało. Informacje podane w rocznym raporcie obronnym wskazują, że ADF osiąga większość celów gotowości wyznaczonych przez rząd. Wyniki ADF w zakresie realizacji celów rządowych poprawiły się w latach 2000-01 i 2005-06, przy czym większość z tych celów została osiągnięta. Jedynymi celami, które nigdy nie zostały osiągnięte w tym okresie, były rezerwy i logistyka.

Załączniki

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne

Uwagi i odniesienia

  1. „  Budżet 2017–18 - Przegląd budżetu obronnego  ” , w komunikacie prasowym , senator Hon Marise Payne,9 maja 2017 r(dostęp 10 maja 2017 )
  2. (w) Raspal Khosa (2004). Australijski Almanach Obrony 2004–05. Australijski Instytut Polityki Strategicznej, Canberra. Strona 4 oraz ustawa konstytucyjna Departamentu Prokuratora Generalnego Australii (Commonwealth of Australia) .
  3. (w) Khosa (2004), strona 4
  4. (w) Obrona 2000 - Nasze przyszłe siły obronne - Australijski Departament Obrony, 2000 Canberra str.  46–53 [PDF]
  5. (w) Bezpieczeństwo narodowe Australii. Aktualizacja obrony 2007 . Australijski Departament Obrony (2007a), Canberra. Strona 10.
  6. (en) Departament Obrony Australii (2007a). Strony 26–27.
  7. (w) Australijski Departament Obrony (2007a). Strony 27–29.
  8. (w) David Horner (2001). Tworzenie Australijskich Sił Obronnych . Oxford University Press, Melbourne. Strona 55.
  9. (in) Horner (2001), strona 42
  10. (en) Horner (2001), strona 44
  11. (in) Horner (2001), strona 47
  12. (w) Horner (2001), strona 65
  13. (w) „  Australia's Maritime Strategy in the 21st Century  ” ( ArchiwumWikiwixArchive.isGoogle • What to do? ) (Dostęp 20 130 318 ) - Alex Tewes, Laura Rayner i Kelly Kavanaugh, Australian Parliamentary Library Research Brief no. 4 2004–05, 29 listopada 2004
  14. (in) Horner (2001), strona 72
  15. (w) Horner (2001), str.  225–227
  16. (w) Horner (2001), str.  228–255
  17. (w) Horner (2001), str.  231–237
  18. (w) The Fundamentals of Land Warfare - Annex B, Australian Army, 2002
  19. (w) Jenny Sinclair , „  Operation Chaos  ” , The Age ,19 grudnia 2002(dostęp 6 lipca 2007 )
  20. (w) "Zarchiwizowana kopia" Zarządzanie rozmieszczeniem australijskich sił zbrojnych w Timorze Wschodnim (wersja z 8 sierpnia 2007 r. W archiwum internetowym ) - Australian National Audit Office (en) (ANAO), 2002, Canberra [PDF]  
  21. (in) Łatwiej powiedziane niż zrobione: Na 6-letnim Remaking Mark w ADF - Mark Thomson, Defender , Winter 2005, strona 11 [PDF]
  22. (w) Budżet obronny 2006/07: „Planning on Hope gold pesymism” - Mark Thomson, Defender , Winter 2006, s.  7–8 [PDF]
  23. (w) Komunikat prasowy australijskiego ministra obrony „  ADF Head Home from Aceh  ” ( ArchiwumWikiwixArchive.isGoogle • Co robić? ) (Dostęp 20 130 318 ) . 24 marca 2005.
  24. (en) Australijski Departament Obrony. Globalne operacje . Widziany 4 lipca 2007.
  25. (w) Mark Thomson (2007). Ostatnia kropla: czy nasze siły obronne są przeciążone? Australijski Instytut Polityki Strategicznej, Canberra. Strona 11.
  26. (w) Australijski Departament Obrony. Operacja Slipper . Obejrzano 16 maja 2007.
  27. (w) Australijski Departament Obrony. Operacja Catalyst . Dostęp 16 września 2008.
  28. „  Dwa wyszukiwania niepokojące o wolność prasy w Australii  ”, Le Monde ,6 czerwca 2019 r( czytaj online , sprawdzono 12 czerwca 2019 )
  29. „  Australia: ściśle tajny raport przytłacza siły specjalne w Afganistanie  ” w RFI ,8 czerwca 2018 r
  30. (w) „  F-35 Joint Strike Fighter - Australia's Next Generation Air Power  ” , Defense Materiel Organization (dostęp: 18 grudnia 2010 )
  31. (w) Australijski Departament Obrony (2007a). Strony 13–23.
  32. (w) „Australia's Defense to 2045: The Macro-Economic Outlook” - Ken Henry, Defender , wiosna 2005, strona 19 [PDF]
  33. (w) Henry (2005). Strony 22–23.
  34. (w) Brendan Nicholson , "  Zmieniona siła obronna słabnie  " , The Age ,12 czerwca 2007(dostęp 12 czerwca 2007 )
  35. (w) Thomson (2006a)
  36. (in) „  Przesłanie do Wspólnego Stałego Komitetu ds. Zagranicznych, Obrony i Handlu Badań nad trendami gospodarczymi, społecznymi i strategicznymi w regionie Australii oraz konsekwencjami dla naszych wymagań obronnych  ” ( ArchiwumWikiwixArchive.isGoogle • Co robić? ) ( Konsultowany w 20130318 ) - Australijski Departament Obrony, Canberra, s.  11–14 [PDF]
  37. (w) „  Prawdziwa bitwa jest daleko od pola bitwy  ” ( archiwumWikiwixArchive.isGoogle • Co robić? ) (Dostęp 20,130,318 ) - Hugh White, The Sydney Morning Herald , 25 maja 2006
  38. (w) Khosa (2004), strona 14
  39. (w) Horner (2001), strona 187
  40. (w) Horner (2001), strona 139
  41. (w) Australijski Departament Obrony (2004). Obrona 2004–2005, sprawozdanie roczne - rozdział 5 . Dostęp 11 grudnia 2006.
  42. (w) Komunikat prasowy australijskiego ministra obrony „  New Special Operations Command  ” ( ArchiwumWikiwixArchive.isGoogle • Co robić? ) (Dostęp 20 130 318 ) . 5 maja 2003.
  43. (w) Horner (2001), str.  146-148
  44. (w) Kathryn Spurling, „  1991-2001: The Era of Defence Reform  ” w The Royal Australian Navy. A History , David Stevens (redaktor), Oxford University Press, Melbourne, 2001, strona 278
  45. (w) Sea Power Center - Australia (2005). Wkład marynarki wojennej w australijskie operacje morskie (doktryna RAN 2 - 2005) . Służba Wydawnicza Obrony, Canberra. Strona 41
  46. (en) Australian Army The Hardened and Networked Army . Dostęp 17 grudnia 2006.
  47. (w) Australijski Departament Obrony (2006). Raport roczny dotyczący obrony za lata 2005–2006 - sekcja tylko w Internecie. Jednostki i zakłady ADF
  48. (w) Australian Army The Hardened and Networked Army
  49. (w) Wspólna Stała Komisja Spraw Zagranicznych, Obrony i Handlu (2000). „  From Phantom to Force: Towards a bardziej wydajna i skuteczna armia  ” ( ArchiwumWikiwixArchive.isGoogle • Co robić? ) ( Konsultowane w 20130318 ) . Parlament Wspólnoty Australii, Canberra. Strony 124–125
  50. (in) Horner (2001), strona 195
  51. (w) Marynarka Australii dzisiaj - Royal Australian Navy, 2006, strona 3 [PDF]
  52. (w) Sea Power Center - Australia (2005). Strony 33-36
  53. (w) Royal Australian Navy. Wymuś grupy elementów . Dostęp 10 grudnia 2006.
  54. (en) Jane's World Air Forces , wydanie z 24 sierpnia 2006, Jane's Information Group, Coulsdon, strony 23-26
  55. (w) Komunikat prasowy australijskiego ministra obrony z 26 lutego 2004 r. „  Defence Investments in Safety Pilot  ” ( ArchiwumWikiwixArchive.isGoogle • Co robić? ) (Dostęp 20 130 318 ) . Dostęp 7 lipca 2007.
  56. (w) Horner (2001). Strona 278–279.
  57. (en) Defense Directory Directory.gov.au Joint Logistics Command. Dostęp 7 listopada 2007.
  58. (w) Horner (2001). Strona 273.
  59. (w) Horner (2001). Strony 265–279.
  60. (w) Mark Thomson (2005). Wojna i zysk: prowadzenie interesów na polu bitwy . Australijski Instytut Polityki Strategicznej, Canberra. Strony 30–32.
  61. (w) Thomson (2005). Strony 33–34.
  62. (w) Horner (2001). Strona 150.
  63. (w) Sea Power Center - Australia (2005). Strona 56.
  64. (w) Australijski Departament Obrony (2006). Raport roczny dotyczący obrony za lata 2005–2006 - sekcja tylko w Internecie. Jednostki i zakłady ADF . Dostęp 6 maja 2007.
  65. (w) The Australian Intelligence Community. Agencje, funkcje, odpowiedzialność i nadzór - rząd Australii, 2006 [PDF]
  66. (w) Australian War Memorial. Pobór do wojska . Dostęp 16 grudnia 2006.
  67. (in) Minister Media Release "  Media Release 027/2007  " ( ArchiwumWikiwixArchive.isGoogle • Co robić? ) (Dostęp 20 130 318 ) . Dostęp 8 listopada 2007.
  68. John Campbell, The Second World War: The Burning Up , Paryż / Bruksela / Montreal, Reader's Digest Selection,1990, 255  str. ( ISBN  978-2-7098-0326-7 )
  69. (w) Australijski Departament Obrony, 2007, s.  125-127
  70. (w) Opracowano z Khosa (2004) str.  40–41 oraz roczne sprawozdania australijskiego Departamentu Obrony
  71. (w) Australijski Departament Obrony, 2007, s.  125-126
  72. (w) Mark Thomson (2006). Twój dolar obronny: budżet obronny na lata 2006–2007 . Australijski Instytut Polityki Strategicznej, Canberra. Strona 4.
  73. (w) Australijski Departament Obrony (2007b), str.  132-133
  74. (w) Australijski Departament Obrony (2007b), strona 136
  75. (w :) Julian Kerr , „  Cash Hard walczy z drenażem mózgów  ” , Australijczyk ,26 maja 2007(ostatnia wizyta 2 lipca 2007 )
  76. (en) John Kerin, „  Shadows linger over recruitment drive  ”, Australian Financial Review , 28 czerwca 2007
  77. (w) Oświadczenia dotyczące budżetu portfela 2007-08 - Australijski Departament Obrony, 2007, s.  100–102
  78. (w) Backlog pozostawia rekrutów armii czekających na szkolenie - ABC News , 23 maja 2007
  79. (w) Horner (2001). Strona 281.
  80. (w) Horner (2001). Strony 294–301.
  81. (w) Horner (2001). Strony 321–324.
  82. (w) Joan Beaumont (2001). Źródła i statystyki obrony Australii . Oxford University Press, Melbourne. Strona 357.
  83. (w) Australijska Biblioteka Parlamentarna „  Kobiety w siłach zbrojnych, rola kobiet w Australijskich Siłach Obronnych  ” ( ArchiwumWikiwixArchive.isGoogle • Co robić? ) (Dostęp 20 130 318 ) . Dostęp 16 grudnia 2006.
  84. (in) Często zadawane pytania dotyczące pracy w obronie - ograniczenia dotyczące płci . Dostęp 16 grudnia 2006.
  85. (w) Khosa (2004), strona 52
  86. (w) Khosa (2004), strona 52 i roczny raport obrony za lata 2005-06 - Australijski Departament Obrony, 2006, strona 281 [PDF]
  87. (w) Australian Bureau of Statistics Labor Force, Australia .
  88. (w) Tom Allard , „  Kobiety, wasze siły zbrojne was potrzebują  ” , The Sydney Morning Herald ,24 marca 2008(dostęp 24 marca 2008 )
  89. (w) „  Plan umieszczenia kobiet w rolach bojowych  ” , News.com.au,2 marca 2008(dostęp 23 marca 2008 )
  90. (w) Raspal Khosa (2006). Australijski Almanach Obrony 2006–07 . Australian Strategic Policy Institute, Canberra, strona 88
  91. (w) Australijski Departament Obrony (2007). Zestawienia budżetu portfela 2007–2008. Strona 19.
  92. (w) Australian Treaury, "  Podatki i wydatki rządu australijskiego  " ,2007
  93. (w) Australijski Departament Obrony (2006). Oświadczenia dotyczące budżetu portfela 2006–07. Strona 3.
  94. (w) Patrick Walters , „  Globalna wizja, większe wydatki  ” , Australijczyk ,6 lipca 2007(dostęp 6 lipca 2007 )
  95. (w) Mark Thomson (2005). Uderzasz powyżej naszej wagi? Australia jako średnie mocarstwo . Australijski Instytut Polityki Strategicznej, Canberra. Strona 6.
  96. (w) Organizacja Obrony Materiel (2006). Plan zdolności obronnych na lata 2006-16: wersja publiczna . DMO, Canberra. Strona iii.
  97. (w) Organizacja Obrony Materiel (2006). Strona 141.
  98. (w) Thomson (2006), strona 9
  99. (w) Cameron Stewart , „  Nowe śmiercionośne okręty podwodne Marynarki Wojennej  ” , Australijczyk,26 grudnia 2007(dostęp 26 grudnia 2007 )
  100. (in) Wykrawanie Powyżej naszej wagi? Australia jako średnie mocarstwo - Mark Thomson, Australian Strategic Policy Institute, Canberra, 2005, s.  9–10 .
  101. (w) „  Broń masowego rażenia: rola Australii w walce z proliferacją  ” ( ArchiwumWikiwixArchive.isGoogle • Co robić? ) (Dostęp 20,130,318 ) - Australijski Departament Spraw Zagranicznych i Handlu (DFAT), Canberra 2005
  102. (w) Khosa (2004), strona 23
  103. (w) Davies (2008), strona 2
  104. (w) Tom Frame (2004). Rejs bez przyjemności. Historia Królewskiej Marynarki Wojennej Australii. Allen & Unwin, Sydney. Strony 284–285.
  105. lefigaro.fr , „  Australia: mega-contract of 34 miliardów euro dla DCNS  ” , Le Figaro (dostęp 26 kwietnia 2016 )
  106. (w) Royal Australian Navy (2006) Australia's Navy Today .
  107. (w) Khosa (2004), str. 22–23
  108. (w) Komunikat prasowy wydany przez Ministra Obrony „  Bushmaster Bonanza for Bendigo  ” ( ArchiwumWikiwixArchive.isGoogle • Co robić? ) (Dostęp 20 130 318 ) , 18 sierpnia 2007.
  109. (w) Khosa (2004), strona 22
  110. (w) Australijski Departament Obrony (2007), strona 167
  111. "  Siedem F-111s zostaną zachowane w Australii  ", Le Fana de l'Aviation , n o  506,styczeń 2012, s.  9 ( ISSN  0757-4169 )
  112. (w) Aktualne dane dotyczące samolotów australijskiego Departamentu Obrony (2007). Strony 177-179.
  113. (w) Jane's Defense Weekly , 7 lutego 2007
  114. (in) „  Ogłoszenie decyzji rządu australijskiego o nabyciu samolotów wielozadaniowych 24 F / A-18F Super Hornet Block II  ” ( ArchiwumWikiwixArchive.isGoogle • Co robić? ) (Dostęp 20 130 318 ) - australijski minister do wydania dla mediów Defense, 6 marca 2007 (zobacz archiwum)
  115. (in) Roczny raport obronny za lata 2005-06 - sekcja internetowa [PDF] „kopia archiwalna” (opublikowana w Internet Archive z dnia 14 czerwca 2007 r. ) - Departament Obrony Australii , strona 42 .
  116. (w) Projekt wspólnego dowództwa operacyjnego - cel projektu - australijski Departament Obrony .
  117. (w) Royal Australian Navy (2006), str.  44–47 .
  118. (w) Operacja Resolute - Australijski Departament Obrony
  119. (w) „  Armia świętuje 10 lat służby na rzecz społeczności tubylczych  ” ( ArchiwumWikiwixArchive.isGoogle • Co robić? ) (Dostęp 20 130 318 ) - Minister wspomagający premiera ds. Ludności tubylczej, komunikat prasowy, 17 listopada, 2006
  120. (w) Operation Outreach - Australijski Departament Obrony
  121. (w) Ochrona Australii przed terroryzmem - Departament Premiera i Rady Ministrów (MCPD), 2004, Canberra, s.  52–53 [PDF]
  122. (w) Australijskie bezpieczeństwo wewnętrzne: „Zarchiwizowana kopia” Rola obrony (wersja z dnia 28 września 2011 r. W archiwum internetowym ) - Andrew Smith i Anthony Bergin, Australian Strategic Policy Institute, Canberra, 2006, strona 13
  123. (w) Khosa (2004), strona 74
  124. (w) Force 2020 - Australian Department of Defense, Canberra, 2002 Strona 7 [PDF]
  125. (w) Beaumont (2001), strona 457
  126. (w) Scramble.nl Siły Powietrzne Republiki Singapuru . Dostęp 7 kwietnia 2007.
  127. (in) Wymiana not w celu wprowadzenia w życie nowej umowy o obszarze szkoleniowym Shoalwater Bay , Australijska Wysoka Komisja w Singapurze,15 lutego 2006( czytaj online )
  128. (w) (w) „  Australia-US Joint Communications Facility będzie hostowane w Geraldton  ” ( ArchiwumWikiwixArchive.isGoogle • Co robić? ) (Dostęp 20,130,318 )
  129. (w) Skehan Craig, Marian Wilkinson i Lindsay Murdoch, „  Nowe bazy sił amerykańskich w dalekiej północnej Australii  ” , The Sydney Morning Herald,9 lipca 2004(dostęp 7 kwietnia 2007 )
  130. (w) Khosa (2004), strona 85
  131. (en) Program współpracy obronnej . Raport z audytu nr 32 2000–2001. - Australijskie Narodowe Biuro Audytu (ANAO), Canberra, 2001, str.  9–10
  132. (w) Centralna Agencja Wywiadowcza CIA World Fact Book - Nauru
  133. (w) Thomson (2005). Strona 10.
  134. (en) Pay Your Money & Take Your Pick: Defense Spending Choices for Australia - Mark Thomson, Australian Strategic Policy Institute, Canberra, 2003, strona 17
  135. (w) Gregor Ferguson, „People and Logistics is the Key”, Australian Defense Magazine , czerwiec 2007, strona 18
  136. (w) Thomson (2003), strona 16
  137. (w) Smith and Bergin (2006), strona 15
  138. (w) Thomson (2003), str. 13–14. Zobacz także Horner (2001), strona 202.
  139. (w) Albert Palazzo, „Organizowanie i wysyłanie sił ekspedycyjnych ADF na wojnę w Iraku”, w: Battles Near and Far: A Century of Overseas Deployment. Konferencja Szefa Wojskowej Historii Wojskowej 2004. Jednostka Historii Armii, Canberra, 2004, strona 267
  140. (w) Thomson (2003), str.  14-16
  141. (w) Thomson (2006), str.  26–27
(fr) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu w angielskiej Wikipedii zatytułowanego „  Australian Defense Force  ” ( zobacz listę autorów ) .

Źródła