Przestarzały | 24-25 sierpnia 1942 |
---|---|
Lokalizacja | Na północ od wyspy Santa Isabel na Wyspach Salomona |
Wynik | Wspólne, ale strategiczne zwycięstwo Ameryki |
Stany Zjednoczone Australia |
Cesarstwo Japonii |
Robert L. Ghormley Frank J. Fletcher |
Isoroku Yamamoto Chūichi Nagumo |
2 lotniskowce 1 pancernik 4 krążowniki 11 niszczycieli 176 samolotów |
2 lotniskowce 1 lekki lotniskowiec 2 pancerniki 16 krążowników 25 niszczycieli 1 transport wodnosamolotów 3 transporty 171-177 samolotów |
1 lotniskowiec poważnie uszkodzony 25 samolotów zniszczonych 90 zabitych |
1 lekki lotniskowiec 1 niszczyciel 1 transport 1 transport hydroplanów poważnie uszkodzony 75 samolotów zniszczonych 290+ zabitych |
II wojna światowa - wojna na Pacyfiku
Bitwy
Morski:
Ziemski:
Morski:
Japonia :
Kampanie afrykańskie, bliskowschodnie i śródziemnomorskie
Współrzędne 8 ° 23 ′ 07 ″ na południe, 162 ° 44 ′ 06 ″ na wschódBattle of the Eastern Salomona (znana także jako bitwa Wyspy Stewart i Drugiej Bitwie Salomona (第二次ソロモン海戦 ) W źródłach japońskich), które miały miejsce w dniach 24 i25 sierpnia 1942Był trzeci Naval Air battle of the Pacific Theater z II wojny światowej i drugiej głównej połączenia pomiędzy Japońskiej Cesarskiej Marynarki Wojennej i United States Navy w czasie bitwy o Guadalcanal . Podobnie jak w bitwach na Morzu Koralowym i Midway , obie floty nigdy nie nawiązały kontaktu wzrokowego, a wszystkie ataki były przeprowadzane za pośrednictwem samolotów powietrznych lub lądowych.
Pod koniec bitwy wydawało się, że żadna ze stron nie odniosła wyraźnego zwycięstwa, ponieważ odpowiednie straty były mniej więcej równe. Niemniej jednak ze strategicznego punktu widzenia bitwę uważa się za zwycięstwo aliantów, ponieważ przybycie japońskich posiłków przeznaczonych do bitwy o Guadalcanal zostało opóźnione, a Japończycy próbowali zaopatrywać Guadalcanal tylko podczas operacji nocnych.
W dniu 7 sierpnia, Allied, głównie amerykańskiej, sił wylądował na Guadalcanal, Tulagi, a Wyspy Florida w Wyspach Salomona . Lądowanie na tych wyspach miało uniemożliwić Japończykom wykorzystanie ich do zagrażania szlakom zaopatrzeniowym między Stanami Zjednoczonymi a Australią. Ich kontrola mogłaby również posłużyć do odizolowania dużej japońskiej bazy w Rabaulu i odegrania wspierającej roli w kampanii na Nowej Gwinei . Lądowanie oznaczało początek bitwy o Guadalcanal, która trwała prawie sześć miesięcy.
Lądowania alianckie bezpośrednio obsługiwany przez przewoźnika lotniczego trzy amerykańskie lotniskowce, tym USS Saratoga The USS Enterprise i USS Wasp i ich zespoły zadaniowe ( grupy zadaniowej ), składające się z pancerników z krążowników i niszczycieli . Dowódcą trzech grup lotniskowców był wiceadmirał Fletcher, którego okrętem flagowym był USS Saratoga . Samoloty trzech lotniskowców zapewniały bliskie wsparcie powietrzne siłom inwazyjnym i starły się z samolotami japońskimi nadlatującymi z Rabaulu.
Sukces lądowania został zniweczony przez bitwę pod wyspą Savo w nocy z 8 na 9 sierpnia, podczas której siły siedmiu japońskich krążowników wykorzystały ciemność, aby zaatakować i zatopić trzy amerykańskie krążowniki i jeden australijski. Amerykańskie lotniskowce pozostały na południowym Pacyfiku, aby bronić tras zaopatrzeniowych, wspierać alianckie oddziały naziemne na Guadalcanal i walczyć z każdym japońskim okrętem w zasięgu.
Między 15 a 20 sierpnia amerykańskie lotniskowce zapewniły dostawę myśliwców i bombowców na pole Henderson na Guadalcanal. To lotnisko odegrało decydującą rolę w całej kampanii na Wyspach Salomona, ponieważ ktokolwiek kontrolował bazę, kontrolował w mniejszym lub większym stopniu lokalną przestrzeń powietrzną.
Zaskoczeni ofensywą aliantów na Wyspach Salomona, marynarka admirała Isoroku Yamamoto i armia japońska zaplanowały kontrofensywę mającą na celu wyparcie aliantów z Guadalcanal i Tulagi. Ten kontratak nazwano Operacją Ka ( Ka pochodzi od pierwszej sylaby Guadalcanal w języku japońskim ), której głównym celem było zniszczenie alianckich sił morskich na południowym Pacyfiku, aw szczególności neutralizacja lotniskowców - samolotów amerykańskich.
Konwój niosąc 1,411 japońskich żołnierzy 28 -go Pułku Piechoty Ichiki jak kilkuset oddziały marines pozostawił główną japońską bazę Truk (Chuuk) 16 sierpnia do Guadalcanal. Konwój był eskortowany przez lekki krążownik Jintsu , osiem niszczycieli i cztery łodzie patrolowe dowodzone przez kontradmirała Raizo Tanakę na pokładzie Jintsu . Flota ośmiu ciężkich krążowników pod dowództwem wiceadmirała Gunichi Mikawy również opuściła Rabaul, aby chronić konwój. Były to te same krążowniki, które pokonały alianckie siły morskie w bitwie o wyspę Savo kilka tygodni wcześniej. Tanaka planował wylądować swoje wojska pod Guadalcanal 24 sierpnia.
21 sierpnia pozostała część morskiego komponentu Operacji Ka opuściła Truk, kierując się na południe do Wysp Salomona. Okręty podzielono na trzy grupy: „główną grupę” wiceadmirała Chuichi Nagumo, obejmującą lotniskowce Shokaku i Zuikaku , lekki lotniskowiec Ryūjō , jeden ciężki krążownik i osiem niszczycieli; „siły straży przedniej” składające się z dwóch pancerników, trzech ciężkich krążowników, jednego lekkiego krążownika i trzech niszczycieli pod dowództwem kontradmirała Hiroaki Abe ; „Siły do przodu” składające się z pięciu ciężkich krążowników, jednego lekkiego krążownika, sześciu niszczycieli i transportowca wodnosamolotów Chitose dowodzonych przez wiceadmirała Nobutake Kondo . Siły około 100 bombowców, myśliwców i samolotów rozpoznawczych stacjonujących w Rabaulu i okolicznych wyspach miały wspierać atak. Główna grupa Nagumo ustawiła się za pozostałymi dwoma siłami, aby uniknąć wykrycia przez amerykańskie samoloty zwiadowcze.
Plan Ka przewidywał, że gdy tylko amerykańskie lotniskowce zostaną zlokalizowane, czy to przez japońskie samoloty zwiadowcze, czy przez jeden z okrętów nawodnych, lotniskowce Nagumo przypuszczą atak w celu ich zniszczenia. Po zneutralizowaniu amerykańskich lotniskowców flotylle Abe i Kondo mogły walczyć i niszczyć inne alianckie siły morskie w starciu konwencjonalnej artylerii. Wtedy japońskie statki mogłyby zbombardować i zneutralizować pole Hendersona, jednocześnie osłaniając odzyskanie Guadalcanal i Tulagi przez wojska lądowe.
W odpowiedzi na starcie między Amerykanami i Japończykami o Guadalcanal w dniach 19-20 sierpnia, Fletcher Carrier Strike Group wróciła na Guadalcanal ze swojego położenia 640 km na południe. Amerykańskie lotniskowce miały wspierać marines , chronić pole Henderson i neutralizować japońskie siły morskie przybywające w celu wzmocnienia japońskich żołnierzy w bitwie naziemnej pod Guadalcanal.
Floty japońska i aliancka nadal zbliżały się do siebie 22 sierpnia. Chociaż oba obozy prowadziły intensywne operacje rozpoznawcze, nie zauważono żadnej floty. Z powodu zniknięcia jednego z ich samolotów rozpoznawczych (zestrzelonego przez myśliwca z USS Enterprise, zanim zdążył on wysłać wiadomość radiową), Japończycy mocno podejrzewali obecność amerykańskich lotniskowców w tym rejonie. Jednak siły amerykańskie nie zdawały sobie sprawy z usposobienia i siły zbliżającej się floty japońskiej.
W 9 h 50 23 sierpniu wodnosamolotów amerykański PBY Catalina oparty Nendo w Wyspy Santa Cruz zauważył konwój Tanaka. Późnym popołudniem, bez dalszej obserwacji japońskich okrętów, wysłano dwie eskadry szturmowe z USS Saratoga i Henderson Field w celu przechwycenia japońskiego konwoju. Tanaka wiedział jednak, że zostanie zaatakowany po wykryciu i zmienił kurs, gdy tylko Catalina opuściła obszar. Po tym, jak Tanaka poinformował swoich przełożonych, że stracił czas na objazd, aby uniknąć samolotów alianckich, lądowanie na Guadalcanal zostało przełożone na 25 sierpnia. Ponieważ żaden lotniskowiec został zauważony i jak ma doniesień o usługi inteligencji nie wskazują na ich obecność w okolicy, Fletcher postanowił w dniu 23 sierpnia o godzinie 18 po południu 23 odczepić USS Wasp (która była na wyczerpaniu paliwa) a resztą TF 18 aby udali się na południe wyspy Efate po zapasy . Dlatego USS Wasp i jego eskorta nie brali udziału w nadchodzącej bitwie.
O godzinie 1 h 45 24 sierpnia Nagumo rozkazał admirałowi Chūichi Hara poprowadzić lekki lotniskowiec Ryujo , ciężki krążownik Tone i niszczyciele Amatsukaze i Tokitsukaze przed główną flotą japońską, aby o świcie przypuścić nalot na Henderson Field. Misja Ryūjō była zasadniczo prośbą od Nishizo Tsukahary , dowódcy marynarki wojennej Rabaula , aby zneutralizować Pole Hendersona. Posunięcie to mogło również zostać zaproponowane przez Nagumo, aby odwrócić uwagę Amerykanów, tak aby reszta jego statków mogła niezauważenie zbliżyć się do floty USA oraz zapewnić ochronę i osłonę powietrzną konwojom Tanaki. Większość samolotów Shokaku i Zuikaku była gotowa do startu w dowolnym momencie, gdyby amerykańskie lotniskowce zostały zauważone. Między 5 pm 55 i 6 godz 30 , urządzenia z amerykańskich lotniskowców (głównie z USS Enterprise ) wzmocniona przez „Catalinas” z siedzibą w Ndeni zostały wysłane do misji rozpoznawczych.
W 9 h 35 , Catalina się pierwszy pomiar grupy Ryujo . Kilka innych amerykańskich samolotów zauważyło rano Ryūjō i inne statki w konwoju. Przez cały ranek i wczesne popołudnie amerykańskie samoloty zwiadowcze zauważyły kilka japońskich okrętów podwodnych i samolotów zwiadowczych, co skłoniło Fletchera do przekonania, że Japończycy znali pozycję jego statków, kiedy nie mieli. Jeszcze nie było. Mimo to Fletcher wahał się, czy wydać rozkaz ataku na grupę Ryūjō , dopóki nie był pewien, że w okolicy nie ma żadnych innych japońskich lotniskowców. Ostatecznie bez potwierdzenia obecności lub pozycji innych japońskich lotniskowców. Fletcher wystrzelił 38 urządzeń ASU Saratoga przeciwko grupie Ryujo do 13 h 40 . Niemniej jednak trzymał zapasowe samoloty na pokładzie dwóch lotniskowców na wypadek wykrycia japońskiej grupy uderzeniowej.
Na 12 h 20 The Ryujo wyrzucił 6 bombowców „Kate” i 15 myśliwca A6M3 „Zero” w celu przeprowadzenia ataku na lotnisko Henderson Field w połączeniu z 24 bombowców „Betty” i 14 „jedynek” Rabaul. Bez poinformowania urządzenia Ryujo eskadrę Rabaul wrócił do swojej bazy w 11 godziny 30 z powodu złej pogody. Samoloty Ryūjō zostały zauważone przez radar USS Saratoga, gdy leciały w kierunku Guadalcanal i wyjaśniły pozycję japońskiej floty w ramach przygotowań do zbliżającego się ataku amerykańskiego. Dywizjon Ryujo przybył Henderson Field w 14 godziny 23 i w obliczu podstawowych myśliwych podczas bombardowania lotniska. Podczas konfrontacji trzy myśliwce „Kate” , trzy myśliwce „Zero” i trzy amerykańskie zostały zestrzelone, a lotnisko zostało tylko nieznacznie uszkodzone.
Na 14 h 25 , japoński krążownik samolot rozpoznawczy Chikuma zauważył lotniskowców USA. Samolot miał czas na wysłanie wiadomości, zanim został zestrzelony, a Nagumo natychmiast nakazał rozpoczęcie ataku powietrznego z Shokaku i Zuikaku . Pierwsza fala (27 bombowców nurkowych „val” i 15 „zero” ) miał się na 14 h 50 i poszedł w kierunku USS Enterprise i USS Saratoga . W tym samym czasie dwa amerykańskie samoloty zwiadowcze w końcu dostrzegły grupę uderzeniową japońskiego lotniskowca. Jednak problemy z komunikacją uniemożliwiły Fletcherowi otrzymanie raportów z obserwacji. Przed opuszczeniem tego obszaru oba samoloty zaatakowały Shokaku, ale spowodowały jedynie nieznaczne uszkodzenia. Drugi fali 27 „val” i 9 „zero” został wprowadzony przez japońskich lotniskowcach w 4 godziny . Awangarda kontradmirała Abe pospieszyła naprzód w oczekiwaniu na konfrontację morską, jaką mieliby po zmroku z amerykańskimi okrętami.
W tym momencie eskadra USS Saratoga rozpoczęła atak na Ryūjō . Okręt został trafiony trzema lub pięcioma bombami i prawdopodobnie torpedą, która zabiła 120 marynarzy. Załoga opuściła poważnie uszkodzony statek o zmroku i wkrótce potem zatonął. Niszczyciele Amatsukaze i Tokitsukaze odzyskali ocalałych z Ryūjō i pilotów jego sił uderzeniowych, którzy musieli wylądować na wodzie . Kilka amerykańskich „B-17” zaatakowało uszkodzony Ryūjō, ale nie spowodowało dalszych uszkodzeń. Po zakończeniu akcji ratunkowej oba niszczyciele i Tone dołączyły do głównej grupy Nagumo.
Na 16 godz 2 , wciąż czeka na ostateczny raport w sprawie stanowiska japońskich przewoźników, radar dwa samoloty US zauważony podejście pierwszej fali japońskiego. 53 myśliwce „Wildcat” z dwóch amerykańskich lotniskowców zostały naprowadzone przez radar na pozycje atakujących. Jednak problemy z komunikacją i IFF , a także sprawna eskorta „Zeros” uniemożliwiły rzeczywiste przechwycenie japońskich bombowców nurkujących. Tuż przed rozpoczęciem japońskiego ataku USS Enterprise i USS Saratoga oczyściły swoje pokłady, wystrzeliwując samoloty w rezerwie do ataku na japońskie lotniskowce. Samoloty te otrzymały rozkaz lotu na północ i zaatakowania wszystkiego, co napotkają, lub do latania po okręgu wokół strefy walki, dopóki nie będą mogły wrócić w bezpieczne miejsce.
Na 16 h 29 , japońskie bombowce nurkujące zaczął atakować. Było kilka prób przeciwko USS Saratoga, ale samoloty szybko zwróciły się przeciwko sąsiednim lotniskowcom i USS Enterprise musiał stawić czoła większości japońskiej ofensywy. Kilka „dzikich kotów” podążyło za Valsami w ich nurkowaniu, aby zapobiec ich atakowi pomimo intensywnej obrony powietrznej ze strony USS Enterprise i statków eskortujących. Do czterech „Wildcats” zostało zestrzelonych przez ogień przeciwlotniczy USA, a także kilka „Vals” .
Dzięki skutecznej kurtynie pocisków przeciwlotniczych z amerykańskich okrętów i manewrom omijającym bomby pierwszych dziewięciu Vals nie trafiły w USS Enterprise . O 16 h 44 , bomba przeciwpancerna i opóźniona akcja w kabinie załogi w pobliżu tylnej windy, dźgnęła trzy pokłady przed eksplozją pod linią wody , zabijając 35 marynarzy i raniąc 70 innych. Lotniskowiec opracował niewielką listę z powodu wejścia wody, ale integralność kadłuba nie była zagrożona.
Zaledwie 30 sekund później bomba "Val" spadła na 4,6 m od punktu wejścia pierwszej bomby. Detonacja spowodowała wybuch amunicji z jednego z pobliskich dział kal. 127 mm , zabijając 35 marynarzy i wzniecając duży pożar.
Minutę później, o 16 h 46 , trzecia bomba uderzyła w pokład samolotu USS Enterprise bardziej do przodu niż pozostałe dwa. Eksplozja utworzyła w moście dziurę o średnicy 3 m, ale nie spowodowała dalszych uszkodzeń. Czterech „Valów” zaatakowało pancernik USS North Carolina, ale wszystkie ich bomby chybiły i wszystkie cztery zostały zestrzelone przez DCA lub myśliwce. Atak ustał o 16 h 48, a ocalałe japońskie samoloty zebrały się w małe grupy, aby wrócić na swoje statki.
Obie strony uważały, że zadały wrogowi większe szkody niż w rzeczywistości. Amerykanie przyznali się do zniszczenia 70 japońskich samolotów, mimo że do japońskiego ataku przystąpiły tylko 42 samoloty. W sumie Japończycy stracili 25 samolotów, a większość załóg nie została odzyskana. Ze swojej strony Japończycy wierzyli, że poważnie uszkodzili dwa amerykańskie lotniskowce zamiast tylko jednego. Amerykanie stracili sześć samolotów, a większość ich pilotów została uratowana.
Podczas gdy USS Enterprise został poważnie uszkodzony i był w ogniu, załogi remontowe były w stanie zapewnić, że operacje lotnicze mogą wznowić w 17 h 46 , jedną godzinę po zakończeniu walki. Na 18 godziny 5 , dywizjon z USS Saratoga wylądował bez problemów po powrocie z atakiem Ryujo . Druga fala japoński zbliżył się do amerykańskich lotniskowców do 18 godz 15 , ale nie był w stanie zlokalizować amerykańskiego zespołu z powodu problemów komunikacyjnych i musiała wrócić do swojego statku bez przeprowadzone jego atak; pięć samolotów zostało utraconych w wyniku incydentów operacyjnych. Większość amerykańskich samolotów wystrzelonych tuż przed przybyciem samolotów japońskich nie znalazła żadnych celów. Jednak pięciu Grumman TBF Avengers z USS Saratoga zauważyło flotę Kondo i zaatakowało transport hydroplanów Chitose . Wycofany z eksploatacji statek został dotknięty dwiema bombami, które spowodowały jednak ogromne szkody. Siły powietrzne USA wylądowały na Henderson Field lub powróciły na swoje lotniskowce po zmroku. Amerykańskie okręty wycofały się na południe, aby uciec przed zbliżającymi się okrętami japońskimi. Floty Abe i Kondo zmierzały na południe z pełną prędkością, by zaatakować amerykańską grupę uderzeniową lotniskowców, ale zawróciły około północy, nie widząc amerykańskich statków. Japoński Carrier Strike Group stracił w starciu wiele samolotów, a ponieważ skończyło się paliwo, wycofał się na północ.
Biorąc pod uwagę, że amerykańskie lotniskowce były zbyt uszkodzone, aby kontynuować walkę, konwój wsparcia Tanaki kontynuował w kierunku Guadalcanal io 8 rano 25 sierpnia znajdował się 240 km od celu. W tym momencie do konwoju dołączyło pięć niszczycieli, które poprzedniej nocy zbombardowały Pole Hendersona i spowodowały niewielkie uszkodzenia. Co 8 h 15 , 18 samolotów amerykańskich z siedzibą w Henderson Field zaatakowany japońskiego konwoju i spowodował poważne uszkodzenia Jintsu , zabijając 24 marynarzy i wykonane nieprzytomny Tanaka. Transporter żołnierzy Kinryu Maru również został trafiony i wkrótce potem zatonął. Niszczyciel Mutsuki, który zbliżył się do Kinryu Maru, aby odzyskać ocalałych, został zaatakowany przez amerykańskie B-17 z bazy Espiritu Santo . Pięć bomb spadło na statek lub w jego pobliżu, który natychmiast zatonął. Tanaka, zszokowany, ale nietknięty, wszedł na pokład niszczyciela Kagerō , odesłał Jintsu z powrotem do Truk i popłynął na Wyspy Shortland .
Amerykanie i Japończycy zdecydowali się całkowicie wycofać swoje okręty wojenne z tego obszaru. Japońskie siły morskie pozostawały przez jakiś czas na północnych Wyspach Salomona, poza zasięgiem amerykańskich samolotów stacjonujących na Henderson Field, zanim wróciły do Truk 5 września.
Bitwa jest ogólnie postrzegana jako taktyczne i strategiczne zwycięstwo Ameryki, ponieważ Japończycy stracili więcej statków, samolotów i pilotów, a przybycie japońskich posiłków na Guadalcanal zostało opóźnione. Podsumowując znaczenie bitwy, historyk Richard B. Frank argumentuje:
„Bitwa o Wschodnie Salomony była niewątpliwie zwycięstwem Amerykanów, ale jej długofalowe konsekwencje były dość ograniczone, poza redukcją grupy doświadczonych japońskich pilotów. Japońskie posiłki, których nie można było przewieźć powolnymi transportami, wkrótce dotarły do Guadalcanal innymi środkami. "
Amerykanie stracili tylko 7 pilotów w walce przeciwko 61 dla Japończyków. Japonia walczyła o wyszkolenie nowych pilotów, a zniknięcie tych weteranów było wielkim ciosem. Żołnierze konwoju Tanaki zostali następnie zaokrętowani na pokładzie niszczycieli na wyspach Shortland , bez ciężkiego sprzętu, w kierunku Guadalcanal od 29 sierpnia 1942 r. Japońska propaganda twierdziła, że odniosła wielkie zwycięstwo i argumentowała, że lotniskowiec USS Hornet (który nie nawet brał udział w bitwie) został zatopiony, pomszcząc najazd Doolittle .
28 sierpnia, 110 km na północ od Guadalcanal, w Cieśninie Nowej Gruzji , Japończycy podjęli osobną operację wzmocnienia, aby odzyskać strategiczną kontrolę nad polem Henderson; Podczas tej operacji japoński niszczyciel Asagiri został zatopiony, a dwa inne niszczyciele zostały poważnie uszkodzone przez amerykańskie samoloty stacjonujące na polu Henderson. Bitwa o wyspę weszła w dwumiesięczny impas, przerywany intensywną bitwą lądową o wybrzeże Edson 13 września i bitwą morską o Cape Hope na początku października.
USS Enterprise udał się do Pearl Harbor w celu przeprowadzenia poważnych napraw, które zakończono 15 października 1942 roku. Powrócił na południowy Pacyfik 24 października, w samą porę na bitwę na wyspach Santa Cruz, gdzie odnalazł Shōkaku i Zuikaku .