Prawo rzymsko-niemieckie
Nazwany w odniesieniu do | franków salijskich |
---|---|
Typ dokumentu | Legalny kod |
Prawodawca | Arbogast |
Rok | 507-511 |
Język | Wulgarna łacina |
Wyrażenie prawo salickie oznacza dwie odrębne rzeczywistości.
Co więcej, nie należy mylić „prawa salickiego” z „ męskim pierwowzorem ”, nie wyłączając kobiet z tronu.
Tekst prawa salickiego jest tym mniej monolityczny, ponieważ został przerobiony w różnych kontekstach, aż do Karola Wielkiego . Do chwili obecnej istnieje siedemdziesiąt rękopisów prawa salickiego, ale żaden z okresu Merowingów.
Powstawanie Pactus legis Salicæ IV th wieku w Cesarstwie Rzymskim jest akceptowana przez wielu historyków. Prawo Salickie spowodowałoby z paktem ustnej zawartej w 350 - 353 między Letes i ich niemieckich - rzymskich oficerów Pakt o których krewni wyrzekł zemsty na rzecz grzywny kompozycji. Byłaby to jak porozumienie między narodem germańskim a jego wodzami, byłoby kompromisem między gojowskim obyczajem frankońskich Letów, podlegającym systemowi mściwości, a potrzebami rzymskiego porządku publicznego. Jego napisanie na prośbę bezimiennego pierwszego króla Franków nastąpi później.
W jego szkicowaniu są trzy główne warstwy:
Jedną z tych zmian było dodanie długiego prologu „ Vivat Christus, qui Francos diligit ”. Inny, datowany na Karola Wielkiego, zwiększył liczbę artykułów prawa z sześćdziesięciu pięciu do stu.
Podczas gdy pierwsze przekłady koncentrowały się głównie na prawie prywatnym, charakter paktu politycznego został zaakcentowany w późniejszych rewizjach. Wśród tych zmian widzimy więc stopniowe zastępowanie wergeld , systemu, w którym kara negocjowana jest grzywną nakładaną przez władzę królewską. Sytuacja polityczna jest dość niepokojące V th century, królów Merowingów znieść mniej każdy organ innego niż ich własne (w tym przypadku wpływowy pokrewieństwo i starożytnych rady), a zatem utwardzenia ich przyczepność na społeczeństwo. Pod tym względem prawo salickie dobrze realizuje przejście od struktur germańskich do średniowiecznej rodziny królewskiej.
Pierwszy Prawo Salickie był kodeks karny i cywilnego rękę, spisane na pojedynczy nazywa Franks „Salian” IV th wieku . Jest to przede wszystkim taryfa składek pieniężnych, która precyzyjnie ustala za każdą wyrządzoną szkodę (zabójstwo, okaleczenie, kradzież) sumę przeznaczoną na zadośćuczynienie pokrzywdzonemu: stawiennictwo w razie zabójstwa surowej kary zwanej wergeld miało na celu zapobiec utrwalaniu się cyklu prywatnej zemsty (la faide ) i wprowadził rzymską ideę, że sprawiedliwość mieści się w sferze publicznej.
Tekst jest po łacinie z wyjątkiem kilku glos zwanych „ glosami Malbergic ”; odzwierciedla społeczeństwo chłopów i hodowców, gdzie wszystkie zbrodnie są dokładnie wymienione; postanowienia paktu prawa salickiego wydają się odpowiadać względnie egalitarnemu społeczeństwu, w którym król odgrywa drugorzędną rolę arbitra i którego horyzonty ekonomiczne są ograniczone; Historycy doszli do wniosku, że został napisany dla małej grupy wojowników franków w celu umożliwienia rozliczenia swoich sporów, być może już w IV XX wieku i podczas ich instalacji Toxandria . Jednakże artykuły odnoszą się do czasu, gdy Frankowie doszła wybitną pozycję w społeczeństwie rzymskim, co sugeruje późniejszym czasie, podobnie jak fakt, że Prawo Salickie ma być właściwie Frank prawo konkurować z prawami. Roman, Wizygotów , burgundzkich , co odpowiadałoby ambicjom Clovis . Ale brak jakiegokolwiek odniesienia do chrześcijaństwa , imienia Clovis są cytowane w prologu, ale od nienazwanego pierwszego Franków króla, skromny obraz Franków społeczeństwa, o których mówi Pactus przemawia za średnią randki w bieżącym V TH wieku, kiedy Frankowie rozpoczęli pierwszą ekspansję i starali się zachowywać jak inne duże sfederowane ludy Galii .
Historycznie prawo to od dawna postrzegano jako transkrypcję germańskich zwyczajów. Jednak we wstępie przedstawiono czterech wodzów frankońskich jako inicjatorów prawa i wymieniono miasta, w których zostało proklamowane. Użyte terminy są terminami prawa rzymskiego i jest tyle mało imperialnych zastosowań wojskowych, ile jest tradycji germańskich w tekście. Dlatego rozsądniej jest zobaczyć w tym miejscu specyfikę Franków, ponieważ są oni w większym stopniu spadkobiercami Cesarstwa Rzymskiego niż wszystkie inne narody barbarzyńskie : jest to tekst kompromisowy.
Należy zauważyć, że to Wizygoci jako pierwsi pomyśleli o modelu prawa uważanym dziś za przestępcze .
Jean-Pierre Poly zaproponował utożsamienie czterech wodzów frankijskich wymienionych w prawie salickim z czterema oficerami cesarskimi pochodzenia germańskiego w służbie Magnence'a .
Oprócz Wisogast, pozostałe trzy, jeszcze młody, pojawiają się później w Prozopografia ; Oficerowie cesarscy mogli pozostać aktywni przez długi czas, jak np. Q. Etuvius Capreolus, czterdzieści lat służby w wieku 58 lat, zmarł w wieku 60 lat; z III E wieku, usługa przechodzi, co najmniej 28 lat z maksimum 30-40. Arbogast mogło być po sześćdziesiątce, kiedy umarł w 394 i 20 350 - 353 ; Oficer Salia w 371 lub Nevitta, oficer w 358 , byliby mniej młodzi.
Funkcje założone w 340 -353 przez Arbogast, Salii i Nevitta można wywnioskować z identyfikacją miejsc, gdzie odbyły się zespoły: to byłoby wsie Bodegem , Zelhem i Wittem na lewym brzegu Renu . Miejsca te odpowiadają trzem dużym prefekturom letyckim, chorągwiom Brabancji , Hesbaye i pierwszej Ostrebant w Masau . Wioski te zawdzięczają swoje nazwy wodzom, którzy tam mieszkali i których byli skarbnikami, z wyjątkiem przypadku wygnanego Arbogasta, protegowanego Bauto, który mieszka w Bodegem, domenie tego; Oficerowie otaczający Gaiso byliby rektorami śmiercionośnych prefektur, gdzie jednostki, którymi następnie dowodzą wraz z innymi, są wychowywane jako starsi oficerowie. Ślady systemu wałów pozostały w czasach karolińskich. Tak więc w dawnych regionach Letic tytuł zespołu lub sztandaru nosiły cztery kraje : Brabant , Caribant , Ostrevant , do których dodano Hesbaye . Święte placówki w Cesarstwie były wynikiem Völkerwanderung, który miał ważniejsze i trwalsze skutki niż najazdy na formacje średniowiecznej Europy; Karl Ferdinand Werner wspomina, że bardzo duża część grup ludności barbarzyńskiej w Galii nie pochodziła z kolonizacji germańskich læti i dediticii zorganizowanej przez administrację rzymską.
Sześćdziesiąt pięć lub sto tytułów obejmuje najróżniejsze tematy.
I tak artykuł prawa Salic nakazuje m.in. ugodę, którą winny obciąża pokrzywdzonego. Celem tego artykułu było, w przypadkach przemocy wobec kobiet , zapobieganie faides (przymusowa zemsta). Prawo stanowi również, że osoba zabita przez Faide musiała mieć głowę na palu fortyfikacyjnym lub na końcu włóczni przez swojego mordercę, aby ten ostatni został zgłoszony władzom.
Przykłady grzywien:
Inny artykuł z prawa rzymskiego wskazuje, że odmowa stawienia się prowadzi do utraty ochrony króla i konfiskaty mienia przez skarb publiczny: procedura znana jako foris banitio („ wygnanie ”).
Zabronione są także małżeństwa kazirodcze : „Jeśli kogoś łączy nieuczciwe małżeństwo z córką swojej siostry lub brata lub kuzynem w dalszym stopniu lub z żoną swojego brata lub jego wujkiem, to podlega karze separacji a jeśli mieli synów, nie będą prawowitym spadkobiercą i będą uważani za niesławnych ” . Artykuł ten pozwolił na eksmisję wujów i kuzynów rodziny królewskiej z sukcesji.
W 511 , w prawie salickim opublikowanym przez Clovis , przekazywanie dóbr odbywa się przez agnatów (rodzice po ojcu) i pokrewne (rodzice po matce).
Pięćdziesiąty dziewiąty lub sześćdziesiąty drugi tytuł w rewizji Karola Wielkiego, De Allodis , dotyczy dziedziczenia własności klanu rodzinnego.
Artykuł 62 pierwotnego paktu dotyczy przeniesienia alleux , czyli gruntu będącego w pełni własnością grupy rodzinnej. Po kilku artykułach upoważniających kobiety do dziedziczenia wspomnianych ziem, obiecano krótki ustęp dla długiego potomstwa. Ten tekst przeszedł ewolucję, która coraz bardziej ogranicza prawa kobiet do dziedziczenia; w rzeczy samej :
W tekście nie podano dokładnej definicji „ziemi salinowej”.
Genezy historycznej fortuny prawa salickiego można doszukiwać się w skomponowanej około 660 roku Liber Historiæ Francorum . Aby wydobyć panowanie Faramonda prawdopodobnie z jego wyobraźni, Frédégaire opowiada o ustanowieniu na piśmie prawa salickiego za Renem przez czterech wielkich królestwa. Ustanawia silny związek między pierwszym królem Franków a pierwszymi prawami. Początek monarchii i stosowanie ustawodawstwa frankońskiego zbiegły się w czasie bez osobistego przedstawiania Faramonda jako prawodawcy. Gesta Regum Francorum VIII th century powtarza wersję Fredegaire , przekształcając wielkie doradców Brytanii.
Powszechnie mówi, że Prawo Salickie następnie zapomniany aż do panowania Karola V . To jest tylko częściowo poprawne. Z pewnością Grandes Chroniques de France nie wspomina o prawie, ani o panowaniu Faramonda, ani o wydarzeniach Filipa V i Filipa VI . Ale jeśli zrezygnujemy z dziedziny historii narodowej i monarchicznego, aby powrócić do uniwersalnych opowieści pochodzenia klasztornego, cisza zatrzymuje ponieważ jest cytowany przez Sigebert Gembloux , na Chronographia , jeden z uniwersalnych kronikach XII th century poświęca dużo pkt do prawa . Powtarza szczegóły podane przez Frédégaire'a i cytuje dokładnie sporą część prologu do prawa.
Jest to niewątpliwie do Sigebert de Gembloux że Bernard Gui zawdzięcza te informacje w swojej chronicanum Flores . Dla niego, podobnie jak dla jego poprzednika, prawo salickie jest kodeksem prawnym pochodzącym z czasów panowania Faramonda i opracowanym przez jego czterech doradców za Renem. Nie przywołuje prawa o wyłączeniu kobiet z tronu w 1314 lub 1328 r .: kiedy wspomina się o tych dwóch sukcesjiach, oficjalne teksty, historia narodowa, traktaty prawników ignorują to i przywołuje się tylko zwyczaj Francji dla sukcesji po tronu. Królestwo. François de Meyronnes , pisząc między 1320 a 1328 r. obrona Lex Voconia nie mówi o prawie salickim.
To za czasów Jana I, a następnie Karola IV, ta zasada prawa prywatnego została ponownie przywołana z nową interpretacją, aby wesprzeć roszczenia dynastii Valois do tronu Francji. Pochodzący z młodszego odgałęzienia dynastii Kapetynów Valois rzeczywiście przeciwstawiali się Plantagenetom z Anglii, którzy, wywodząc się od Kapetyjczyków przez kobiety, również rościli sobie prawo do korony. Odwołanie się do fikcji prawnej prawa salickiego umożliwiło usprawiedliwienie wykluczenia kobiet i nadanie dawnej podstawy prawnej monarchii Valois.
Od Hugo Kapet do Ludwika X , a następnie, bardzo krótko, syn tego ostatniego, Jean I er , zmarł wkrótce po urodzeniu, korona Francji jest stale przekazywany z ojca na syna. Ta beztroska sukcesja, w doskonałej ciągłości od 987 do 1316 (najstarszy męski dziedzic był w każdym pokoleniu gotowym do zastąpienia swojego ojca), doprowadziła historyków do zakwalifikowania tych pokoleń jako „ cudu kapetyńskiego ”. Między rokiem 1316 a 1328 w grę wchodzi równowaga sił, która determinuje sukcesję ostatnich Kapetów bezpośrednich : są to zatem zasadniczo wybory polityczne, dokonane bez wspominania starego prawa salickiego. Następnie zasada męskości stanie się jednym z podstawowych praw królestwa Francji . Podstawowe prawa królestwa Francji są tworzone na podstawie wydarzeń i stanowią standard ze starożytnych przykładów. Tak więc sukcesja 1316, a jeszcze bardziej 1328 będzie źródłem tego legalnego zwyczaju. Od XIII th wieku, w quaestiones mówiących raportów Króla-Imperatora, to jest w zwyczaju dyskutować o wyższości dziedzicznej monarchii na elektywne mocy: dziedzicznymi ofert monarchii dziedzic, oczywiście kochany przez swoich poddanych, unika zakłóceń dziedziczenia i książęce rywalizacje. Ale jednak nie istnieją żadne argumenty do wykluczenia kobiet, problemy ignorowane aż do XIV th wieku. Ludwik X , powołany na arbitra w sprawie losów hrabstwa Poitiers pod nieobecność męskich spadkobierców, decyduje się nawet na swojego brata Philippe'a de Poitiers i domaga się prawa kobiet do dziedziczenia.
Sukcesje z 1316 i 1328 r. dokonywano w imię obyczaju królestwa lub aprobaty państw, co mogło przywrócić niebezpieczeństwo elekcji. Zasadę tę wyrażały różne powiedzenia: „Królestwo nie wpada do kądzieli… Królestwo lilii nie wpada do kądzieli… Lilie się nie kręcą…” W obronie tego zwyczaju znajdujemy seria argumentów w większości religijnych. Raoul de Presles przywołuje biblijną historię z córkami Saphaad (znaleziono w Jean de Montreuil i Jouvenel des Ursins ) oraz fakt, że królestwo jest zbyt wielka godności, prawie kapłańskiej. Teraz kobiety nie mogą sprawować ani kapłaństwa, ani urzędu. Jest to kapłański wymiar tronu Francji, który wyklucza kobiety, które nie mogą uczestniczyć w koronacji. Ten rodzaj argumentacji miał tę zaletę, że wyjaśniał, że wykluczenie kobiet było charakterystyczne dla Francji i niekoniecznie dotyczyło innych królestw. Kiedy pomysł polegał na wykorzystaniu prawa salickiego do uzasadnienia wykluczenia kobiet z tronu, wykorzystano już cały szereg argumentów, aby uzasadnić to niezależnie od niego.
Uda Jean I er (1316-1317)W 1316 roku , Louis le Hutin X , król Francji i Nawarry, syn Philippe Le Bel IV zmarł, nie wiedząc, czy będzie miał męskiego potomka. Rzeczywiście, zostawia młodą dziewczynę z pierwszego łóżka, Joannę II z Nawarry , córkę Małgorzaty Burgundzkiej , ale której prawowitość jest wątpliwa, oraz kobietę w ciąży, Clémence z Węgier . Brat Ludwika X, Filip, hrabia Poitiers , dostrzegł tam możliwość zostania królem Francji i Nawarry: zawarł umowę z Eudesem IV Burgundii , wujkiem Joanny II, aby zostać regentem dziecka na wypadek tego ostatniego jest synem. Jeśli natomiast dziecko jest dziewczynką, zostanie wykluczone z tronu tak jak jej starsza siostra, ale tylko do czasu osiągnięcia pełnoletności. Wydaje się zatem, że dwie młode dziewczyny, a zwłaszcza Joanna, mają szansę wstąpić na tron Francji. Przepis ten pozostawia jednak wytchnienie dla Filipa de Poitiers do przyjęcia na króla. Dziecko królowej Clémence, która urodziła się dnia15 listopada 1316, jest synem. Otrzyma imię Jana (zazwyczaj nazywa się Jean I er pośmiertnych ). Ale królewskie dziecko zmarło pięć dni później.
Philippe następnie wstrząsnął umowami zawartymi z Eudes de Bourgogne: został ogłoszony królem Francji i Nawarry, a konsekrowany 6 lub 9 stycznia 1317pod wysoką ochroną wojskową. Philippe, nazywany Długim , jest uważany za uzurpatora przez Agnès de France , matkę Małgorzaty de Bourgogne, babci Joanny i córki św . Ludwika . Domaga się zgromadzenia rówieśników , co akceptuje Philippe V le Long. W lutym zbiera się zgromadzenie prałatów, panów, burżuazji Paryża i doktorów uniwersytetu, znane jako Stany Generalne 1317 roku . Philippe V prosi go o napisanie argumentu uzasadniającego jego prawo do wstąpienia na tron Francji. Te „Stany Generalne” zgadzają się oświadczyć, że „kobieta nie zastąpi królestwa Francji”, formalizując niemożność wstąpienia kobiety na tron Francji, zasada obowiązująca do końca monarchii we Francji, w tym Catering. Prawo salickie w tym czasie nie jest jeszcze przywoływane: argument wysunięty na korzyść Filipa V opiera się tylko na stopniu bliskości Filipa V ze św. Ludwikiem. Philippe ma poparcie szlachty: liczy się tutaj to, że ma środki na realizację swoich ambicji.
27 marca 1317 rw Laon zostaje podpisany traktat między Eudes de Bourgogne a Filipem V: Joanna zrzeka się swoich roszczeń do korony Francji.
Sukcesja Karola IV (1328)Nowy kryzys wybuchł, gdy dziedziczenie Karol IV Targów , który zastąpił swojego brata Philippe V, zmarł z kolei w 1328 roku . Jego żona, królowa Jeanne d'Évreux , jest w ciąży. Pojawia się ten sam problem, co w 1316 r.: konieczne jest zarówno przygotowanie się do ewentualnej regencji (a więc wybór regenta), jak i przygotowanie ewentualnej sukcesji tronu. W tej chwili wydaje się pewne, że kobiety nie mogą ubiegać się o koronę Francji (jeszcze bez żadnej pisemnej reguły).
Na mocy zastosowania zasady męskości wyklucza się zatem a priori :
Drzewo genealogiczne poniżej jest to, że od Kapetyngów rodziny po śmierci króla Karola IV le Bel le1 st lutego 1328. Pogrubioną czcionką są pretendenci do korony.
: Korona Francji ;
Ludwik IX 1214 - 1270 x Małgorzata z Prowansji |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Maria z Brabancji 1254 - 1322 |
Filip III 1245 - 1285 |
Izabela Aragońska 1247 - 1271 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ludwik d'Évreux 1276 - 1319 |
Filip IV 1268 - 1314 x Jeanne I re Navarre |
Karol Walezyjski 1270 - 1325 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ludwik X 1289 - 1316 x Małgorzata z Burgundii x Klemens Węgierski |
Filip V 1293 - 1322 x Joanna Burgundzka |
Karol IV 1294 - 1328 x Jeanne d'Évreux |
Isabelle Urodziła się w 1295 r. x Edward II z Anglii |
Philippe de Valois urodzony w 1293 x Jeanne de Bourgogne |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Philippe d'Évreux Urodzony w 1306 |
Jeanne de Navarre Urodzona w 1312 |
Jean I er 1316 - 1316 |
Jeanne Urodzona w 1308 r. x Eudes IV Burgundii |
Małgorzata Urodzona w 1309 r. x Ludwik I st Flandrii |
Isabelle Urodzona w 1312 r. x Guigues VIII wiedeński |
Blanche Urodzona w 1313 |
Maria Urodzona w 1326 |
Blanche Urodzona w 1328 |
Edward III z Anglii Urodzony w 1312 |
Jean de Valois Urodzony w 1319 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Jeanne d'Évreux Urodzona w 1326 |
Philippe de Bourgogne Urodzony w 1323 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Kiedy król zmarł w 1328 r., ujawniło się czterech zalotników:
To ten ostatni będzie rządził jako król Francji pod imieniem Filipa VI , wybrany przez zgromadzenie głównych lordów królestwa Francji przez zastosowanie zasady męskości. Przywraca Nawarrę , do której nie może się rościć, swojej prawowitej dziedziczce, Joannie II , która w 1317 poślubiła jego kuzyna Filipa d'Évreux, małżonka króla Nawarry pod imieniem Filipa III .
Dwa główne powody wyjaśniają, że Edward III nie został uznany za króla Francji: zakładając, że kobiety mogą przenosić prawa do tronu Francji, synowie córek Ludwika X , Filipa V i Karola IV powinni byli stanąć przed królem Anglii. Tak więc w 1358 roku Karol II z Nawarry (Karol Zły), syn Joanny II (córki Ludwika X), któremu Filip VI zwrócił Nawarrę, cieszył się poparciem opinii publicznej i miał nadzieję wstąpić na tron.
Innym powodem wyboru prawników i baronów jest to, że monarchia francuska ma silny wymiar narodowy. Jednak Edward III, już król Anglii, jest postrzegany jako cudzoziemiec w królestwie, choć ma język i pochodzenie francuskie, co skłania baronów do odrzucenia jego kandydatury. Edward III podał się do dymisji i uznał Filipa VI za króla Francji: oddał nawet hołd królowi Francji w 1331 r. , pod tytułem księcia Guyenne . Jednak ponownie rozważył swoją akceptację w 1337 , po tym, jak Philippe odebrał mu Bordeaux i Guyenne, powodując w ten sposób wojnę stuletnią .
Tradycyjnie przypisuje się Richardowi Lescotowi ponowne odkrycie prawa. To nie do końca prawda. Rzeczywiście, to bardzo powszechne tekst, ale który nie należy do prac prawnych lub historycznych, zawiera fragment na ten temat: tłumaczeniem zabarwieniu moralnym Szachy z Jacques de Cessoles powstał między 1337 i 1350 roku przez Jean de Vignay dla Jean , księcia Normandii , ojciec Karola V . Ta interpolacja nie istnieje u Jacques de Cessoles ani w żadnym innym tłumaczeniu Szachów . Jednak przekład Du Vignay, obiecany na największy sukces, zawiera fragment o prawie salickim w rozdziale poświęconym królowej partii szachów: „A czy ta konstytucja [że kobiecie się nie udaje] sporządzono dawno temu Karola Wielkiego i od tego czasu jest strzeżony przez wszystkich królów… Królowie francuscy mogą tworzyć takie zakłady… a ten zarządzenie dobrze jest wynająć…” Z pewnością nie wymawia się ani nazwy prawa salickiego, ani nazwy Faramond . Ale rzeczywiście jest to prawo salickie i tłumacz wie, że może być użyte do dziedziczenia królestwa. Przechodzi do niezależności Francji od Cesarstwa, potwierdzonej niezależnością ustawodawstwa, tak że zmartwychwstanie prawa salickiego wydaje się być na skrzyżowaniu dwóch głównych trosk prawników XIV . th century: stosunki Francji z Anglią, z jednej strony, a z imperium, z drugiej strony.
W 1358 mnich z Saint-Denis , historiograf i kronikarz Richard Lescot, odkrył oryginalny tekst „Loi des Francs Saliens” . Opactwo posiadało jedną z najważniejszych bibliotek tamtych czasów i jedną z najlepiej sklasyfikowanych. Co więcej, nieodłączne zalety klasztoru, w którym znajdowały się grobowce i insygnia królów, odbijały się na przechowywanych tam rękopisach: ich wartość dowodowa miała być lepsza. Na prośbę doradcy króla Jana II mnich spisuje genealogię królów Francji, wspominając o tym słynnym prawie.
Karol V , syn i następca Jana II, miał sformułowaną jasną i niepodważalną regułę sukcesji. Jeśli stawiamy na bok sprawę Richard Lescot, znany tylko z drugiej połowy XIV th wieku rękopis z prawem, kilka tekstów z otoczenia Karola V, aby go odwołuje się mniej lub bardziej ważne. Za jego panowania jego nauczyciel i sekretarz Nicolas Oresme bardziej konkretnie zajął się argumentami François de Meyronnes i Raoula de Presles . W swoim Policy Book definiuje trzy sposoby wstąpienia na tron:
Tak więc Nicolas Oresme uzasadnia wstąpienie na tron Walezjów dwoma sposobami: zostali mianowani zarówno w drodze elekcji, jak iz powodu przynależności do panującej dynastii. Widzimy jednak, że te uzasadnienia są nadal kruche: sukcesy militarne Edwarda III czy Karola Złego mogą doskonale doprowadzić do nowego spotkania baronów i wyboru innego suwerena.
Około 1378 r. prawnik Évrart de Trémaugon , doktor prawa cywilnego i prawa kanonicznego, w swoim dziele Le Songe du Vergier szukał w prawie rzymskim uzasadnienia, które powołuje się na „słabość płci” ( imbecillitas sexus ). To uzasadnienie jest ciekawe, ale nie usprawiedliwia wyłączenia męskich potomków kobiet, których ta „słabość” nie dotyczy.
Dopiero w 1388 r. artykuł 62, zatytułowany De allodis , dotyczący „prawa franków salijskich ”, to znaczy pierwotnego prawa salickiego, został wykorzystany w ramach prawa spadkowego. Odwołanie się do tego artykułu pozwala stwierdzić, że od czasów panowania Chlodwiga, założyciela królestwa, kobieta nie mogła „odziedziczyć żadnej części królestwa”. Jest rzeczą oczywistą, że jest to błędna interpretacja tekstu VI XX wieku, co pamiętam, był prawodawcze prywatnego prawa spadkowego, a zatem nie miał nic wspólnego z rzędu królewskiego, który wszedł na gruncie prawa publicznego, nawet jeśli w w erze Merowingów rozróżnienie między nimi nie było jasne.
Musimy zatem zakończyć na tym punkcie, zauważając, że większość tych „praw” była w rzeczywistości uzasadnieniem dostarczanym a posteriori dla poparcia stanowisk pryncypialnych, których legitymizacja stała się skuteczna dzięki użyciu, o ile partia, która się broniła, była „najsilniejsza” politycznie i militarnie. .
Pozbawiony archiwów koronnych rząd Karola VII starał się zlokalizować inne rękopisy prawa salickiego, aby je przeczytać i skopiować, aby można je było wykorzystać jako dowód przeciwko Anglikom. Około 1430 r. , podczas przygotowań do trójstronnych negocjacji, których kulminacją będzie traktat z Arras , powierzono im grupę doradców cieszących się zaufaniem króla: Christophe d'Harcourt , Geoffroy Vassal , arcybiskup Vienne , kanclerz Renaud de Chartres , Gérard Machet i sekretarz króla Normandii, który napisał „ Zwierciadło historyczne ” z 1451 roku. W rzeczywistości wydaje się, że znaleźliśmy dwóch, ale praca została wykonana na jednym rękopisie znalezionym przez Geoffroya Vassala w Savigny de Poitou , i transkrybowany przez Gérarda Machet. Po odkryciu Gérard Machet udał się do Savigny i „przetłumaczył dla króla” rękopis, który pozostał w oryginalnym depozycie. Trzeba zrozumieć, że przepisał go z pism karolińskich na pismo swoich czasów, tworząc coś w rodzaju prawdziwej i autentycznej kopii oryginału, nadającej się do służenia jako dowód w aktach dyplomatycznych dla pokoju w Arras .
Tak więc za panowania Karola VII , pomimo trudności napotkanych w znalezieniu rękopisu prawa salickiego, wymagany jest tekst artykułu 62, zarówno w języku francuskim, jak i łacińskim, z dokładnymi terminami Lex salica carolina i jego integralnym sformułowaniem. Od teraz tekst jest definitywnie ustalony, ale nie zrobiliśmy pełnego tłumaczenia, chociaż myśleliśmy o tym. Kompletne tłumaczenie było trudne i nieporęczne. Wygodniej było podsumować na jednej stronie istotę prologów historycznych, włączyć tłumaczenie artykułu sześćdziesiątego drugiego, jedynego ważnego, iw ten sposób spopularyzować istotę tego, w co mieli wierzyć poddani Karola VII . Tendencja ta zapoczątkowana w drugiej wersji „ Zwierciadła ” Bożego Narodzenia Fribois znajduje ostateczną formę i zarazem sukces w Wielkim anonimowym Traktacie o prawie salickim z około 1450 roku.
Decydującym momentem jest między 1435 i 1450 , z interpretacją ziemi Salic jako królestwa. Wystarczyło ustalić, że ziemia salicka była królestwem ze wszystkimi jego cechami i ze wszystkimi jego zależnościami, w tym z apanażami. Zrozumianą w Jean de Montreuil ideę jasno wyraża Jouvenel des Ursins. Wielki Traktat z 1450 roku potwierdza to również.
Z drugiej strony, w sposób niewrażliwy, między 1350 a 1450 r. prawo salickie zmieniło istotę i przeszło od opracowania obyczaju do królewskiego promulgacji statutu. Kiedy zostało przyjęte jako najwyższe prawo, prawo salickie po prostu zastąpiło odwieczny zwyczaj królestwa, który został przywołany w 1316 i 1328 roku . Przez długi czas moglibyśmy twierdzić, że są z grubsza równoważne obyczajowi francuskiemu i prawu salickiemu i gratulować sobie ich zgodności. Prawo salickie tylko wzmacnia obyczaj. Kobiety są wykluczone jako nakazany zwyczaj we Francji, któremu odpowiada prawo salickie: prawo salickie jest wyobrażane jako opracowanie zwyczajów Franków przed ich chrystianizacją i ta koncepcja znajduje się we wszystkich tekstach przed Raoulem de Presles .
Przed połowie XV -go wieku, autorzy podkreślają charakter quasi-Demokratyczna stanowienie prawa. Tak więc Aimery de Peyrac utrzymuje, że prawo opiera się na „obyczajach używanych wcześniej przez Salien Franków, kiedy mieszkali w okolicach Kolonii ” : przodkowie Francuzów lub ich baronowie wybierają doradców, którzy udzielają odpowiedzi na wszystkie codzienne problemy prawne. . Jest to również opinia Guilleberta de Metz , Jouvenela des Ursins, Noëla de Fribois, który chwali Francuzów, którzy „po dojrzałym namyśle doszli do wniosku, że chcą praw… i skomponowali bardzo piękną książkę zatytułowaną prawo. mężczyźni, wybrani do rozstrzygania sporów między Francuzami” . Po połowie XV E wieku, jeden kładzie nacisk na fakt, że Salic emanuje prawo od władzy centralnej, że jest to standardowy pochodzę powyżej i nie zwrócić na siebie przez ludzi. Uważamy, że jest ono kwalifikowane jako edykt, konstytucja, zarządzenie, wszystkie terminy odnoszące się do władzy ustawodawczej, która obecnie coraz bardziej koncentruje się w królu. Ma tylko jedną osobę odpowiedzialną, która ją ustanawia, promulguje, ustanawia lub zarządza, po zasięgnięciu rady, ale jest coraz rzadziej wspominana”. Prawo salickie jest więc teraz prawem, pierwszym prawem francuskim, odrębnym od praw cesarstwa i innych królestw i nie jest już zwykłym zwyczajem.
Po pewnym prób i błędów w pierwszej połowie XV -go wieku, Prawo Salickie reinterpretacji przez prawników Karola V staje się główną prawo sukcesji do tronu, a jedną z podstawowych zasad królestwa. Powoduje to systematyczne wykluczanie członków innych rodzin królewskich związanych małżeństwem z francuską rodziną królewską. Gwarantuje zatem, że tylko francuski książę może wstąpić na tron Francji i wzmacnia narodowy charakter monarchii.
Pierwsza połowa XV -go wieku precyzyjnej znajomości Prawo Salickie: prawnicy fi Xent tekst, znalazł go wcześniej. Arsenał argumentów zostaje uzupełniony, a prawo salickie stopniowo przekształca się w oficjalną prawdę, teraz systematycznie wymienianą. Pod koniec XV -go wieku, ustawa ma niekwestionowany prestiż i jest możliwe, że jej pamięć odwieść Karola VII do odwołania starszy, przyszłego Ludwika XI , na którym miał trochę współczucia. Od 1475 r. urzędnicy królewscy i burżuazyjni wiedzieli bezpośrednio lub pośrednio o istnieniu prawa iz grubsza o jego treści. To w jego imieniu na początku XVI th century, Ludwik XII i François I er , dalekich kuzynów swoich poprzedników, przyjdź do tronu.
Jedno z głównych zastosowań tego prawa miało miejsce w drugiej połowie lat 80. XVI wieku . Henryk III , ostatni król Valois, planował, że następcą po nim zostanie król Nawarry Henryk III (syn Joanny III Nawarry i Antoniego de Bourbon). Ale ta sukcesja nie była spowodowana faktem, że Henryk de Navarre poślubił Małgorzatę , siostrę Henryka III; było to spowodowane faktem, że Henri de Navarre pochodził w nieprzerwanej linii męskiej od króla Ludwika IX (1226-1270). Był w linii męskiej najbliższym krewnym Henryka III. Wielkie trudności Henryka IV na początku jego panowania (Henri III został zamordowany w 1589 r. ) można bardziej wyjaśnić jego religią (był protestantem, gdy większość społeczeństwa była katolikiem ) niż faktem, że był rodzicem od byłego króla w linii męskiej (byli kuzynami, gdyż Małgorzata de Navarre , babka Henryka IV, była siostrą Franciszka I st .). Wręcz przeciwnie, możemy powiedzieć, że prawo salickie stało się tak powszechne, że wydawało się prawie niemożliwe wybranie innego króla niż ten, który został wyznaczony przez zastosowanie tych reguł dziedziczenia.
Podobnie, we wczesnych latach XVIII th wieku, król Ludwik XIV, wiek, i tracąc większość swoich legalnych potomków, by zmienić zasady dziedziczenia i pozwolić Duke of Maine ( drań usprawiedliwione ), aby stać regent podczas mniejszości nowy król. Decyzja ta została, po śmierci króla w 1715 r. , unieważniona przez parlament paryski , ze względu na nienaruszalność zasad dziedziczenia, prawo salickie uważane jest za „podstawowe prawo królestwa” i jako takie nie może być zmodyfikowane, nawet przez króla.
Nawet jeśli nie było odniesienia do starożytnego prawa Franków, to za czasów obu imperiów napoleońskich konstytucje cesarskie przejęły zasadę wykluczenia kobiet z dziedziczenia tronu.
System prawa salickiego dotyczący sukcesji tronu jest lub był obowiązujący w wielu reżimach monarchicznych.
Uchylenie prawa salickiego doprowadziło do sporów, a nawet do kilku wojen domowych w Hiszpanii , gdzie zostało przyjęte po wstąpieniu na tron w 1700 r. Filipa V , księcia francuskiego. W 1830 r. król Ferdynand VII zniósł prawo salickie, promulgując sankcję pragmatyczną , która uczyniła jego córkę Isabelle dziedziczką i wykluczyła z tronu jego brata Karola . Ta decyzja doprowadziła do poważnego kryzysu sukcesyjnego w Hiszpanii, pierwszej wojny karlistów (1833-1846).
Często twierdzi się, że do oddzielenia Wielkiego Księstwa Luksemburga od Niderlandów wykorzystano prawo salickie . W rzeczywistości, po śmierci króla Wilhelma III w 1890 roku bez męskiego pochodzenia, Wilhelmina z Oranje-Nassau została królową Holandii , a Adolf z Nassau-Weilburg wstąpił na tron luksemburski . To na podstawie umowy o spadku dokonanego w 1783 roku pomiędzy dwoma ocalałych oddziałów Domu Nassau , linia ottońskiej (The House of Orańska ) i linia Walramian (The House of Nassau-Weilburg ). Separacja ta nie była zatem oparta na prawie luksemburskim czy holenderskim, ale na konwencji dynastycznej.
Prawo salickie zostało uchylone w Danii w 1953 roku , w Szwecji w 1980 iw Belgii w 1991 roku .
Prawdziwą etymologię, Salic, to znaczy odnoszącą się do franków salijskich , a więc germańskich, twierdzi Aimery de Peyrac w Stromatheus Tragicus Karoli Magni : „Nie mówi się, że jest solny z powodu jego autora Salegasta, ale dlatego, że używali go Salian Frankowie, którzy mieszkali w okolicach Kolonii . "
Inne etymologie zostały przedstawione w średniowieczu . Zostały zbadane przez Colette Beaune i wskazują na ideę, że ci, którzy je rozwinęli, mieli prawo:
Od XV th wieku francuscy autorzy obchodzony staje się Prawo Salickie.
Parlament Paryża będzie przyczyniać się do obchodów Prawo Salickie ponieważ widzieliśmy swój początek w mędrców, którzy otoczonych Faramond i faktycznie duma to instytucja, gdzie esprit de corps jest potwierdzone, zakorzeniona jest znacznie więcej w tym prawa niż w odnośnikach do Senatu Rzymskiego .
Dla Colette Beaune , „cały ten zestaw pojęć związanych z Prawo Salickie odzwierciedla nowego znaczenia w społeczeństwie politycznym momencie prawników i urzędników królewskich, bardziej wrażliwe niż inne oryginalności prawnej i politycznej narodu” .
Prawo salickie było przedmiotem kontestacji. Eksmisja kobiet z tronu, a nie z władzy (którą sprawowały one zwłaszcza w okresie regencji) przez to prawo opiera się na pewnej liczbie fałszów i zaniedbań w historii, zbadanych przez historyka Éliane Viennot . To również pokazuje, że eksmisja wyzwoliły z XIII -tego wieku oporu i konfliktu.
Protesty te były sporadyczne iw mniejszości. Manifestowali się w dwóch okresach historycznych:
"Citra Ligere aut Carbonaria / między Loarą a Charbonnière"
.