Księstwo Brabancji

Księstwo Brabancji
(wa) Dutcheye do Braibant
(li) Hertogdom Braobant
(pcd) Dutchè Brabant
(nl) Hertogdom Brabant

około 1183  -  1794

Herb
Księstwo Brabancji około 1350 roku. Ogólne informacje
Status Kolejno landgraviate Lotaryngii , księstwa Świętego Cesarstwa Rzymskiego do 1795, wchodzącego w skład kręgu Burgundii i Niderlandów Hiszpańskich , następnie Austrii .
Języki) Brabançon , wschodnioflamandzki , francuski , holenderski , limburski , holenderski , pikardyjski , waloński .
Religia Katolicyzm , mniejszość protestancka

Demografia
Miły Brabançon
Historia i wydarzenia
1190 Sejm Schwäbisch Hall  : władza księcia Dolnej Lotaryngii ogranicza się do jego lenn. Możemy mówić o księciu Brabancji.
1430 Brabant przechodzi do domu Burgundii.
1789 Brabant Revolution , Stany Zjednoczone Belgijskie . Klęska wojsk cesarskich .
1792 Inwazja francuskich wojsk rewolucyjnych .
1793 Powrót wojsk cesarskich .
1794 Powrót wojsk francuskich.
1795 Utworzenie departamentów Dyle i Deux-Nèthes , ostateczny koniec księstwa.

Poprzednie podmioty:

Następujące podmioty:

Brabancja jest feudalny stan wynikający z rozczłonkowania Dolnej Lotaryngii w1106i włączony do Świętego Cesarstwa Rzymskiego . Został on faktycznie udostępniony w 1581 r. i w prawie 1648 r  .: północ stała się jednym z podmiotów Zjednoczonych Prowincji, a południe pozostało w Świętym Cesarstwie aż do1794, gdzie został podzielony na dwa departamenty francuskie .

W zależności od okresu, to objęte niniejszą holenderską prowincję z Brabancji Północnej , z belgijskich prowincji z Antwerpii , Brabancja Walońska oraz Brabancja Flamandzka . Następnie obejmowała miasta Berg-op-Zoom , Antwerpia , Louvain , Mechelen , Ninove , Grammont , Vilvorde , Tirlemont , Grimbergen , Nivelles , Gembloux , Sombreffe , Jodoigne , Turnhout i Bruksela . Bruksela stała się stolicą XV -go  wieku .

Założenie Księstwa Brabancji

Główne artykuły: Koniec Księstwa Dolnej Lotaryngii , Pierwsi dynastowie panujący nad przyszłym Księstwem Brabancji

XI th  century

W kierunku 1085, Że liczy się z Louvain amalgamate z hrabstw Louvain i Brukseli . Są one również nazywane landgrafem Brabancji .

XII th  century

W 1106 , Godefroid I st , Landgrave Brabancja został mianowany księciem Lotaryngii Dolnej - pod nazwą Godfrey V - przez Henryka V i odbiera Antwerpia markiz .

Frédéric Barberousse łączy hrabstwa Louvain i Bruksela z Landgraviatem de Brabant i uczniem księstwa w1183na rzecz Henryka I st Brabancji , pierwszego księcia Brabancji.

Główny artykuł: Lista książąt i księżnych Brabancji .

Henryk I st Brabant założył Bois-le-Duc w1185.

23 września 1190Na sejmie w Schwäbisch Hall książę Dolnej Lotaryngii traci władzę terytorialną poza ziemią hrabiów Leuven. Tymczasem Henry I st Brabant odbiera władzę książęcą w swoich własnych terytoriów i honorowy tytuł władcy lothier. Wywiązał się otwarty konflikt z hrabiami Hainaut i Namur (którymi byli markizami Świętego Cesarstwa w1190), znany jako wojny Lembeek, w których każdy próbował odebrać sobie terytorium. Ostatecznie podpisano traktat pokojowy1194, ostatecznie ustalając granice między Brabancją a Hainaut.

XIII th  century: silne i nowoczesne państwo

W 1262 roku Adelajda Burgundzka , wdowa po Henryku III Brabancji , założyła przeorat Val Duchesse, który będzie rozciągał się na ponad 12 hektarach.

Pierwszy zamek Gaesbeek został zbudowany w1240chronić księstwo i brukselę przed skłonnościami hrabstw Hainaut i Flandrii .

Marie de Brabant (1254-1321) , córka Adelajdy i Henryka III, poślubiła Filipa III le Bold (1245-1285), króla Francji , w1274.

Czartery

Książęta Henryk II Brabancki i Henryk III Brabancki postrzegali swoją wolę jako narzędzia polityczne mające na celu zapewnienie ciągłości władzy i stabilności księstwa oraz nadanie praw i przywilejów swoim obywatelom. I tak Henryk II na kilka dni przed śmiercią ustalił pewne zasady przyszłego zarządzania księstwem w porozumieniu z synem, spadkobiercą i po dyskusji z wasalami i przedstawicielami Kościoła: umiarkowane wydatki, nie podnoś podatków bez zgody badanych, zniesienie mortmain . Jest to statut22 stycznia 1248. Henryk III z kolei uwalnia ludność od „ rozmiaru , rygorów i niepewności” – z wyjątkiem pewnych okoliczności wymienionych – w akcie testamentowym26 lutego 1261. W 1312 r. Jan II będzie kontynuował tę linię z kartą Cortenbergh ( patrz poniżej ).

Od 1215 r. powstał nowy podmiot, brukselski kadzi ( (nl) Kuype van Brussel ). Składa się ze wszystkich terytoriów, na których obowiązują te same przywileje, co przywileje przyznane miastu Bruksela w trybie stacjonarnym . Jest to przestrzeń, która zyskuje pewną autonomię w stosunku do władzy książęcej, a tym samym stopniowo tworzy jednostkę społeczno-gospodarczą zdolną do wyraźnego rozwoju i zapowiada obecną przestrzeń społeczno-gospodarczą wokół Brukseli .

Henryk II został pochowany wraz ze swoją drugą żoną Zofią z Turyngii w chórze kościoła opactwa Villers-la-Ville  ; Henri III i Adélaïde de Bourgogne zostali pochowani w chórze kościoła Notre-Dame des Dominicains  (nl) w Louvain , który był wówczas w budowie.

Życie kulturalne

Henri III uprawiał poezję francuską i był autorem kilku pieśni.

Wierszowa powieść przygodowa Sone autorstwa Nansay'a , o której mówi się, że została napisana około 1275 roku za namową Adelajdy Burgundzkiej , nawiązuje do prawdziwych sytuacji i postaci żyjących na dworze Brabancji. Jest on używany do edukacji drugiego syna Adelaide, Jean I er .

Integracja Księstwa Limbourg

Księstwo rozszerzyło się na wschód, a po zwycięstwie pod Worringen w 1288 r. zawarło sojusz z księstwem Limburgii , który trwał prawie pięć wieków - książęta Brabancji noszą teraz również tytuł księcia Limburga .

Stając się bogatym i potężnym, Księstwo Brabancji może również uwolnić się od Świętego Cesarstwa Rzymskiego , nie pozostawiając mu wierności. Pod względem ekonomicznym Księstwo będzie toczyć równą grę ze swoim sąsiadem, Hrabstwem Flandrii .

XIV th  century

Konstytucja

W 1312 r. , w duchu statutów testamentowych swoich poprzedników z 1248 i 1261 r. (patrz wyżej), książę Jan II z Brabancji nadał księstwu konstytucję, podpisując Kartę Cortenbergh, która była jednym z pierwszych aktów konstytucji „ nowoczesny praworządności . Przewiduje w szczególności konstytucję Rady Suwerennej Brabancji . Jej zakres został potwierdzony i rozszerzony w Karcie zwanym Radosnym Wjazdem z 1356 roku .

Wojna o sukcesję

Po śmierci swoich synów książę Jan III Brabancji nie miał męskiego potomka. Aby ograniczyć ryzyko konfliktu między jego trzema córkami i zięciami po jego śmierci, wyznaczył na następczynię najstarszej z jego córek, Joanny de Brabant , która poślubiła Wacława Luksemburczyka . Zmusił małżonków i miasta księstwa do przyrzeczenia zachowania jego integralności terytorialnej przed śmiercią5 grudnia 1355.

Pomimo tych postanowień, pan sąsiedniego hrabstwa Flandrii , Ludwik II Flandrii , znany jako Ludwik de Male, mąż Małgorzaty (młodszej siostry Joanny), zażądał rozczłonkowania księstwa i jego części w ramach rekompensaty za fakt że, według niego, w czasie jego małżeństwa z Małgorzatą, książę Jan III Brabancji obiecał mu posag, który nigdy nie zostałby zapłacony. Twierdził również, że nigdy nie otrzymał pełnej zapłaty za sprzedaż Mechelen przez hrabstwo Flandrii Księstwu Brabancji kilka lat wcześniej, w 1347 roku.

W obliczu odmowy Joanny i Wacława Ludwik de Male wypowiedział wojnę księstwu Brabancji na15 czerwca 1356 r. Pokój nie został podpisany do4 czerwca 1357w Ath , po arbitrażu hrabiego Hainaut, korzystnym dla hrabiego Flandrii. Na mocy tego traktatu, w zamian za oficjalne uznanie przez hrabiego Flandrii zwierzchnictwa księżnej Joanny nad księstwem Brabancji, hrabia mógł zachować honorowy tytuł księcia Brabancji aż do śmierci. Ponadto Mechelen musiała zostać przekazana Flandrii, a Małgorzata otrzymała miasto Antwerpia i jej podległości.

Trudne spadki

W 1384 , po śmierci Ludwika de Male, w księstwie Brabancji państwo burgundzkie rozciągało się aż do jego granic, Philippe le Bold (książę Burgundii i czwarty syn króla Francji Jana II ) poślubił w 1369 roku Marguerite III z Flandrii , córka Ludwika de Male i Małgorzaty, jedyna spadkobierczyni zmarłego hrabiego Flandrii.

W 1405 roku , na rok przed jej śmiercią, abdykowała Joanna Brabancka . Bezdzietna, na następcę księstw Brabancji i Limbourga wyznaczyła swojego wnuka Antoine de Brabant , wnuka jej siostry Margueritte, urodzonego w 1384 roku i wnuka ojca (Philippe le Hardi) króla Jana II Francji . Jej druga siostra, Marie, nie mając takich dzieci jak ona, Joanna pozwoliła tymi postanowieniami, aby poprzez potomków jej siostry Małgorzaty, przyszły książę Brabancji był jednym z prawnuków Jana III Brabanckiego .

Pomimo braterskich więzów, które zjednoczyły Antoine de Brabant i Jean sans Feur de Bourgogne (obaj synowie Philippe le Bold), Księstwo Brabancji pozostanie niezależne od państwa burgundzkiego przez 25 lat.

Syn Antoine'a, Jean IV de Brabant , założył Uniwersytet w Louvain w 1425 roku .

Jan IV nie mając dzieci, po jego śmierci w 1427 r . księstwo wróciło jako dziedzictwo jego bratu Filipowi de Saint-Pol . Zmarł zaledwie trzy lata później, dnia4 sierpnia 1430 r. W przypadku braku następcy tronu, księstwo przechodzi w ręce ich kuzyna, Filipa le Bon , syna Jeana sans Peur. Księstwo Brabancji podlega więc teraz dynastii burgundzkiej, aw szczególności Holandii burgundzkiej .

Okres burgundzki (1430-1515)

Panowanie Filipa Dobrego (księcia Brabancji od 1430 do 1467)

Pod Philippe le Bon , Bruksela skonsolidowane swój status jako siedziba władzy w Brabancji, i stał się jednym z najważniejszych miast w sądzie Burgundii. Coudenberg Pałac jest powiększony i upiększony, aby pomieścić burgundzkiego suwerenów.

Ambitny Philippe le Bon połączył przez dziedziczenie i kupno rozległe terytorium obejmujące późniejszą Holandię, Belgię i północną Francję. Zaczyna pojawiać się imię Leo Belgicus .

Panowanie Karola Śmiałego (księcia Brabancji od 1467 do 1477)

Karol Śmiały , syn Filipa le Bon, ma nadzieję dołączyć do Franche-Comté i Burgundii w burgundzkich Niderlandach w celu utworzenia spójnego królestwa, ale Karol ginie przed Nancy , którą planował uczynić swoją stolicą, nie osiągając jej kończy się.

Księstwo pod Karolem V (1515-1555)

Spadkobierca i bezpośredni potomek Karola Śmiałego , Karol V odziedziczył tytuł księcia Burgundii w 1506 roku i został inaugurowany księciem Brabancji w 1515 roku . Zamieszka głównie w Brukseli, w Pałacu Coudenberg , otoczonym wspaniałym dziedzińcem, na którym ścierają się szlachta z Cesarstwa, Hiszpanii i Holandii . Jego panowanie odpowiada okresowi wielkiej prosperity Księstwa Brabancji.

Organizacja polityczna

Charles Quint integruje terytoria książąt Burgundii w jedno państwo  ; księstwo przychodzi więc w ramach konfederacji z prowincjami siedemnaście . Każda prowincja zachowuje duży stopień autonomii, ale federacją zarządza się centralnie, poprzez Stany Generalne ustanowione przez Philippe le Bon .

W 1531 roku Charles Quint utworzył trzy rady centralne: Radę Stanu (do spraw prawnych), Tajną Radę (do głównych spraw politycznych) i Radę Finansową. Organizacja ta odzwierciedla chęć lepszej kontroli złożonej machiny finansowej i prawnej. Pozwala również ograniczyć władzę arystokracji do kwestii prawnych, ograniczając je do Rady Stanu, podczas gdy dwa pozostałe organy, o bardziej technicznych misjach, powierza się lepiej wyszkolonemu personelowi z bardziej skromnych środowisk.

Pragmatyczny Sankcja w 1549 roku ustalona, że prowincje powinny pozostać zjednoczeni pod jedną koroną. Charles Quint stworzył w tym sensie tytuł Lorda Niderlandów, który nosiłby tylko on sam i jego syn Filip II z Hiszpanii .

Polityka religijna

Powstanie protestantyzmu przewidziano na rok 1517 . Wielu zubożałych chłopów buntuje się i skłania do nowego kultu – który ma tendencję do potępiania ekscesów katolickiego duchowieństwa . Podczas sejmu Speyer w 1526 roku , że wyborcy z Świętego Cesarstwa postanawiają dekretem stanu wyjątkowego i zdecydować, że każdy książę wybierze kult być praktykowane w jego stan. - przeciwnicy zmuszeni do ucieczki do innego korzystnego stanu do ich wiary - i zobowiązać się do podjęcia działań na rzecz poprawy warunków zbuntowanych społeczności.

Karol V jest wrogo nastawiony do tych ustaleń, o których zdecydował pod jego nieobecność. Zwołuje w 1529 roku , a jego brat Ferdynand I er sekund dieta Speyer w której cofnął koncesje z 1526 pomysłów przekonanie reformatorskiego , walce przeciwko ich rozwoju, przywrócenie wiary katolickiej Mszy w języku łacińskim i wzmocnienie Worms ' edyktu z ( 1521 ). Na tej podstawie Charles-Quint rozpoczął walkę z protestantyzmem i pod karą śmierci uchwalił surowe prawa, aby przeciwdziałać jego rozwojowi.

Okres hiszpański (1555-1711)

Po abdykacji Karola V w 1555 roku jego syn Filip II zebrał cały majątek ojca, z wyjątkiem Cesarstwa Niemieckiego. Nowy suweren nasila prześladowania protestantów i ogranicza uprawnienia Stanów Generalnych (które utworzyły parlament) i Rady Stanu (rządu).

Wojna osiemdziesięcioletnia (1568-1648)

Przyczyny

Z tej polityki koncentracji władzy wynika bunt szlachty, która nie chce odciąć się od ludu. Panowie katoliccy trzymają się kompromisu szlachty , listy żądań, którą przedstawia Marguerite de Parma , guwernantka Siedemnastu Prowincji, a więc a fortiori w sprawach dotyczących Księstwa Brabancji, reprezentująca Filipa II w Brukseli . Ale reakcja Hiszpanów jest bardzo ostra.

Dwaj przywódcy koalicji, hrabiowie Egmont i Hornes zostają aresztowani przez zdradę i ścięci na Wielkim Placu w Brukseli na oczach przerażonej ludności oblężonego miasta.

Był to początek powszechnego powstania pod przywództwem Wilhelma I Orańskiego , który był bliski Karolowi V , i Filipa de Marnix z Sainte-Aldegonde , protestanta z rodziny sabaudzkiej . Początkowo Księstwo Brabancji odłączy się w celu utworzenia Zjednoczonych Prowincji z prowincjami na północy Holandii, ale w rzeczywistości zostanie przecięte na dwie części pod koniec wojny osiemdziesięcioletniej . Ta wojna doprowadzi do ogromnych zniszczeń i sprawi, że Bruksela będzie przez dziesięć lat protestanckim miastem, zanim zostanie przejęta przez katolickie wojska z Hiszpanii po rocznym oblężeniu.

Przez osiemdziesiąt lat milicje brabanckie i oddziały Stanów Generalnych będą bez końca napotykać dwa rodzaje adwersarzy: z jednej strony wojska hiszpańskie, az drugiej, z biegiem lat coraz więcej. armie północnej Holandii zrzeszające większość najemników niemieckich. Dzieje się tak dlatego, że początkowa solidarność prowincji Leo Belgicus jest niczym więcej jak wspomnieniem, ponieważ prowincje północne przeszły definitywnie na protestantyzm. Katolicy mają prawo do kultu w niektórych regionach, a wrogość do Hiszpanii służy jako spoiwo jednoczące mieszkańców przeciwnych wyznań. Podczas gdy na południu, w tym w Brabancji, wrogość wobec Hiszpanów idzie w parze z przywróceniem religii katolickiej, którą rebelianci w końcu mają wspólnego z Hiszpanią. Stąd złożone sytuacje, w których lojalność religijna i bunt polityczny często są ze sobą sprzeczne, generując nierozerwalne wydarzenia, w których szlachta i dowódcy wojsk czasami zmieniają strony.

Wynik

Te prowincje Siedemnaście podzielone: protestanccy północne prowincje formowane w Zjednoczonych Prowincji , zabierając ze sobą część Brabancja - przyszłość holenderskiej prowincji Brabancja Północna. Prowincje południowe pozostają w rękach katolickiej Hiszpanii , zachowując względną autonomię. Nazywane są Niderlandami Południowymi . Ten rozdział ustanawia przyszłą granicę między Belgią a Holandią.

Bombardowanie Brukseli przez Francję (1695)

Bruksela zostanie ponownie zaatakowana, tym razem przez armię francuską pod dowództwem marszałka de Villeroy . Bezużyteczne z militarnego punktu widzenia bombardowanie Brukseli przyczyni się do zaniku gwiazdy Króla Słońce w Europie .

To jest czas, kiedy Francja dąży do ekspansji na północ. Niektórzy Francuzi giną w odpowiedzi na „piargi” (działa na wałach z bliskiej odległości). Jednak francuskie armaty wycelowane w gotycką wieżę ratusza nie dosięgły celu i to centrum miasta zostało zdewastowane. Efektem będzie przebudowa Wielkiego Placu w stylu barokowym .

Okres austriacki (1711-1795)

Gałąź Habsburgów hiszpańskich zgasł na początku XVIII -go  wieku . Karol VI , austriacki oddział został nazwany cesarza Rzymian w 1711 roku , a teraz uruchamia wszystkie terytoria posiadanych przez Karola V .

Pierwsi gubernatorzy, których wysłał, byli znienawidzeni, próbując, podobnie jak ich hiszpańscy poprzednicy, poniżać lokalne mocarstwa. Lud buntuje się przeciwko markizowi de Prié , Piemoncie .

Relacje poprawili Wirich, hrabia Daun i Marie-Élisabeth z Austrii , Marie-Thérèse, a następnie Charles of Lorraine , dobroduszny charakter, ale skuteczny menedżer, który sponsorował urbanizację dzielnicy Place Royale oraz park brukselski w klasycznym stylu zwanym stylem francuskim zachowuje do dziś - choćby na poziomie fasad.

Organizacja Państw Brabancji

W tym czasie stany Brabancji były podzielone na cztery kategorie członków: dwóch biskupów, jedenaście wielkich opactw, członkowie wysokiej szlachty i przedstawiciele trzech głównych miast, którzy głosowali jednogłośnie.

Pożar Coudenberg

Noc z 3 do4 lutego 1731, Pałac Coudenberg jest niszczony przez płomienie. Nad ranem pożar spowodował ofiary, pałac jest w ruinie, a wraz z nim ginie wiele arcydzieł i duża część archiwów.

Brabancka rewolucja

W 1789 roku Brabancja i sąsiednie prowincje zbuntowały się przeciwko reformom politycznym i religijnym Józefa II , cesarza i księcia Brabancji, który zobowiązał się do modernizacji i demokratyzacji instytucji. W szczególności na poziomie Brabancji i Holandii celem była reforma wymiaru sprawiedliwości, umożliwienie protestantom i Żydom wykonywania zawodu w korporacjach, ustanowienie rozdziału władzy , podział Holandii.Bas w dziewięciu kręgach (co stanie się dziewięcioma departamentami, a następnie dziewięcioma prowincjami), aby regulować dni urlopów korporacji, które, jej zdaniem, obejmują zbyt wiele dni straconych. Ponadto, jako dobry zwolennik febronianizmu, chciał zaatakować przywileje duchowieństwa i opactw, które posiadały dwie trzecie terytorium Brabancji, aby regulować święta religijne . Zobowiązał się również do likwidacji niektórych opactw i zakonów, które nie spełniały żadnej roli społecznej, uważanej za nieproduktywne, a żyjąc z dziesięciny dawanej przez lud.

Zirytowani tym, co uważają za ataki na ich świeckie statuty, Brabançonowie, wspierani przez sąsiednie prowincje Brabancji, powstają na 18 czerwca 1789i pod dowództwem dziecka w kraju, generał Jean-André van der Mersch pokonać wojska cesarskie na 27 października . Niderlandy Austriackie następnie ogłosił się niezależną pod nazwą Stanach Zjednoczonych belgijskiego na31 stycznia 1790. Ale rewolucjoniści, pochłonięci różnicami między postępowcami, reprezentowanymi przez prawnika Voncka , a konserwatystami reprezentowanymi przez prawnika Henri van der Noota , nie będą w stanie zorganizować kraju i armii przed powrotem w sile. i władzy cesarskiej.

Koniec Księstwa Brabancji (1795)

okres francuski

La France , w stanie wojny ze wszystkimi europejskimi władcami, którzy ostatecznie zwyciężyli w 1795 roku . A południowe Niderlandy, w tym Brabancja, zostały oficjalnie scedowane przez cesarza Franciszka II , ostatniego wybranego cesarza Świętego Cesarstwa , Francji na mocy traktatu w Campoformio w 1797 roku . Południowa część Księstwa Brabancji została podzielona w 1795 r. między dwa departamenty, Dyle na południu (stolica Brukseli ) i Deux-Nèthes na północy (stolica Antwerpii ).

Dalszy rozwój

Terytorium objęte departamentami Dyle i Antwerpii będzie częścią, podobnie jak część północna, Zjednoczonego Królestwa Niderlandów, utworzonego przez Kongres Wiedeński w celu odtworzenia Niderlandów Burgundzkich. Następnie, po secesji południowych prowincji, zostanie włączony do Belgii, kiedy powstał w 1830 roku . Nowe państwo składało się wówczas z dziewięciu prowincji, w tym prowincji Brabant, która zachowała nazwę nadaną regionowi przez co najmniej 1100 lat. Prowincja ta zostanie podzielona na Brabancję Walońską i Brabancję Flamandzką w 1995 roku .

Dekretem królewskim z 16 grudnia 1840honorowy tytuł księcia Brabancji otrzymuje następca tronu, syn lub córka króla Belgów .

Dynastia Brabancji

Podziały administracyjne

W feudalnym i ewoluującym kontekście podziału władzy w czasie, gdy nie było podziału władzy i przy braku precyzyjnych źródeł, rozumienie podziału terytorium na jednostki administracyjne okazuje się skomplikowane. W zależności od jurysdykcji – na przykład sądowej lub podatkowej – jurysdykcje (terytoria, na których mają zastosowanie) mogą się pokrywać. Niniejszy rozdział ma zatem na celu przedstawienie różnych podziałów, które mogły istnieć w Księstwie Brabancji.

Księstwo dzieli się głównie na różne lordów, które są wasalami księcia Brabancji, gdzie lordowie mają wysoką lub niską sprawiedliwość. Wiele ufortyfikowanych miast wymyka się systemowi feudalnemu i otrzymało prawo franczyzy pozwalające im rządzić się samemu i dać niektórym swoim mieszkańcom prawo burżuazji, które pozwala ich posiadaczom uniknąć prawa signeuralnego i nie zrzec się sądów ich miasta.

Wśród tych miast na czele okręgu stoją cztery główne miasta: Louvain, Bruksela, Antwerpia i Hertogenbosch, jedyne miasta reprezentowane w Brabancji.

Cztery dzielnice stolic Brabancji

Księstwo Brabancji zostało podzielone na cztery okręgi ( w języku niderlandzkim kwartier ). Okręg jest jednostką terytorialną zajmującą się opodatkowaniem i reprezentacją w Brabancji. Księstwo składało się z czterech okręgów: Brukseli, Louvain, Antwerpii i Bois-le-Duc.

Dystrykt Leuven

Dzielnica Leuven obejmowała:

Dystrykt Brukseli

Dzielnica Brukseli obejmowała:

Rozbudowa dzielnicy brukselskiej wyraźnie pokazuje, że dzielnica , zbiornik , amania i ratusz są odrębnymi podmiotami pod względem kompetencji.

Dzielnica Antwerpii

Dzielnica Antwerpii obejmowała:

Dzielnica Bois-le-Duc

Dzielnica Bois-le-Duc obejmowała:

Amania

Ammania to jurysdykcja sądowa, umieszczone pod nadzorem Amman . Ta funkcja jest obecnie w Brukseli od XII -tego  wieku.

Ratusz i miasto

Załączniki

Uwagi i referencje

  1. tytuł hrabiego Brukseli nie pojawia się już w protokole dyplomatycznym z 1138 r.).
  2. Tylko kilka odcinków ściany i kaplica poświęcona św Anny, przywrócona pod koniec 1960 roku, pozostają pierwotnego klasztoru. Joseph Delmelle, opactw i beguinage Belgii , Brukseli, Rossel, 1973, s.  54 .
  3. Mina Martens O woli Henry II (22 stycznia 1248) i Henry III (26 lutego 1261), The Dukes Brabantu , belgijskim Journal Filologiczno History , 1944 (Vol. 23) n O  1, 289-294  ; G. Bolland, wola Henry III Duke of Holland (26 lutego 1261) , RHE 1942 N O  38, str.  59-96  ; G. Bolland, E. Lousse, Le testament d'Henri II, duc de Brabant (22 stycznia 1248) , Przegląd historyczny prawa francuskiego i obcego , 1939, s.  386-387 .
  4. (Nl) Anna Bergmans, Vincent Debonne, „ Onze-Lieve-Vrouw-ten-predikherenkerk en klooster ”, De Inventaris van het Bouwkundig Erfgoed , 2010; Thomas Coomans Anna Bergmanowie, Kościół Matki Bożej dominikanów w Louvain (1251-1276): pomnik Henryka III, księcia Brabancji i Alix Burgundii , Biuletyn Monumental 2009 (Vol. 167), n O  2 , s.  99-125 .
  5. Nicolas Viton de Saint-Allais, Sztuka sprawdzania dat faktów historycznych , tom czternasty, Paryż, Valade, 1819, s.  97 .
  6. Zobacz fragment odnoszący się do przypisu 8 Flandria w średniowieczu autorstwa Waltera Preveniera i Thérèse de Hemptinne
  7. Sergio Boffa, Wojna w średniowiecznej Brabancji , s.  3 , The Boydell Press, Woodbridge, 2004.
  8. PRZEZ. II, s.  545  ; Chronicon comitum Flandrensium , s. .  229  ; Rymkronyk van Vlaenderen , s. .  848  ; cytowany przez Sergio Boffa, Warfare in Medieval Brabant , s.  3 , The Boydell Press, Woodbridge, 2004
  9. Sergio Boffa, Wojna w średniowiecznej Brabancji , s.  9-10 , The Boydell Press, Woodbridge, 2004.
  10. Zobacz także Księstwo Brabancji w przededniu 1406 , Knowing Wallonia , [connaitrelawallonie.wallonie.be/fr/histoire/atlas/le-duche-de-brabant-la-veille-de-1406 online].
  11. Uroki Holandii , Liège, 1759, s.  172  : "został inaugurowany w 1515 r. księciem Brabancji" .
  12. Z Księstwem Geldrii , Hrabstwem Zutphen oraz Władzami Utrechtu , Overijssel i Groningen .
  13. Louis Verniers, Un millénaire d'histoire de Bruxelles , Bruksela, 1965, s.  376  : „Jednakże markiz de Prié wypadł z łask i cesarz powierzył swojej własnej siostrze, arcyksiężnej Marie-Elisabeth, objęcie Generalnego Gubernatorstwa Niderlandów (1725). Wiadomość o tej cesarskiej decyzji została przyjęta z satysfakcją i od tego dnia Belgowie w ogóle, a w szczególności mieszkańcy Brukseli zaczęli stopniowo skłaniać się ku reżimowi austriackiemu” .
  14. Robert Devleeshouwer , Dzielnica Brabancji pod okupacją francuską 1794-1795. Aspekty administracyjne i ekonomiczne , Bruksela, Université Libre de Bruxelles, Instytut Socjologii, 1964, s.  35 : „  W Brabancji duchowieństwo ma podobno dwie trzecie całego majątku. W województwie tym w 1785 r. najważniejsze opactwa posiadały następujące dochody: Tongerloo, 123 375 florenów; Afflighem, 120 000; Villers, 103.117; św. Bernarda, 101 737; Saint-Michel, 74 063; Las, 64 444; Averbode, 63,864; Grimberge, 56 994; Parc, 46 674 i La Cambre, 40 000 florenów.  "
  15. Louis Verniers, Milénaire d'histoire de Bruxelles , Bruxelles, De Boeck, 1965, s.  286 .
  16. Wciąż dzieli z Brabancją Północną , prowincją Holandii, której terytorium do 1648 roku znajdowało się pod księstwem Brabancji.
  17. Ta rzeczywistość jest porównywalna z pomieszaniem uprawnień i jurysdykcji, które panowało w federalnej Belgii w 2015 r.: jurysdykcja zależy od rozpatrywanej jurysdykcji
  18. Kraj Sichen. Sichen (la) Sichemium) to małe i stare miasto nad Demerem . Ma tytuł klasztoru dziewcząt i barony. Zob. Béranger, Géographie de Busching , tom 2, Lozanna, Société typographique, 1777, s.  229 .

Bibliografia

  • André Uyttebrouck, Rząd Księstwa Brabancji we wczesnym średniowieczu: 1355-1430 , Université libre de Bruxelles, 1975, ( ISBN  2-8004-0603-8 ) , 552 s. ( Online ).
  • Louis Galesloot (Kierownik Sekcji w Archiwach Królestwa Belgii), Karol V i Brabancja w 1549 r. , offprint, s.  145-158 .
  • (nl) F. Vanhemelrijck, De crimeiteit in de Amanya van Brussel van de late middeleeuwen tot het einde van het Ancien Régime (1404-1789) , 1968.
  • Mina Martens, Administracja domeny książęcej w Brabancji w średniowieczu, 1250-1406 , Palais des Académies, 1954, 608 s.
  • Mina Martens, The Ducal Censier dla brukselskiej ammanii z 1321 , 1958, 377 s.
  • Mina Martens, Polityka Klemensa VI, 1342-1352, w księstwach belgijskich według rejestrów z tajnymi listami , 1947, 47 s.

Powiązane artykuły i kategoria

Linki zewnętrzne