Król Belgów Koning der Belgen König der Belgier | ||
Herb królewski . | ||
Obecny posiadacz Philippe od21 lipca 2013 r. ( 7 lat, 11 miesięcy i 24 dni ) | ||
kreacja | 21 lipca 1831 r | |
---|---|---|
Tytuł | Król Belgów | |
Pierwszy posiadacz | Leopold I st | |
Oficjalna rezydencja | Zamek Laeken ( Laeken ) | |
Stronie internetowej | www.monarchia.be/fr | |
Król Belgów (w języku niderlandzkim : Koning der Belgen ; w języku niemieckim : König der Belgier ) jest suwerenny i głowa państwa w Królestwie Belgii . The Belgian monarchowie dzielić władzę wykonawczą z rządu federalnego na poziomie krajowym, ale także z sytuacją na regionalnym poziomie społeczności i wojewódzkich .
Belgia jest monarchią konstytucyjną , uprawnienia królewskie są zdefiniowane przez konstytucji belgijskiej . Pierwszy akapit artykułu 33 Konstytucji stanowi, że „wszyscy emanuje zasilane z narodu”, który w XIX th century ostro skontrastowane z monarchii parlamentarnej sąsiednich krajach ( Holandia , UK ...) gdzie monarchowie sprawowali władzę Dei gratia . W ten sposób król nie jest koronowany i nie nosi żadnych atrybutów zwykle kojarzonych z monarchą.
Konstytucja, w której mówi o królu, pozostała od 1831 r. do dziś praktycznie niezmieniona. Ale za tą stabilnością tekstów praktyka ogromnie ewoluowała. W rzeczywistości istnieje tradycyjne rozróżnienie między konstytucyjnymi uprawnieniami króla: niektóre są osobiste dla króla, a inne są de facto wykonywane przez rząd federalny . Faktem jest, że każdy akt rządowy musi nosić podpis królewski oprócz podpisu co najmniej jednego ministra. W historii Belgii autorytet aktów rządowych rósł kosztem władzy królewskiej. Niemniej jednak król Belgów pozostaje jednym z władców, który zachował największą władzę w stosunku do władców Wielkiej Brytanii i Szwecji, w szczególności . W szczególności zachowuje inicjatywę zwracania się do Narodu, wybór tematów i skład swoich przemówień, ale pod kontrasygnatą ministerialną, podczas gdy przemówienie z tronu czytane przez Elżbietę II jest w całości napisane przecinkiem przez jej premiera. Minister .
Podstawową zasadą monarchii belgijskiej jest to, że żaden akt króla nie jest skuteczny bez kontrasygnaty ministra. Ponieważ ministrowie odpowiadają przed Izbą Reprezentantów , działania króla są pośrednio kontrolowane przez parlament .
Król ma federalną władzę wykonawczą . Powołuje i odwołuje ministrów. Za to tradycja odziedziczona Leopold I st jest to, że powołuje się „ wychowawcą ” odpowiedzialny za komponowanie posługę. Ten wybór to nie tylko wybór przyszłego premiera, ale także, za jego pośrednictwem, wybór koalicji i większości w parlamencie . Rząd musi jednak uzyskać wotum zaufania w Parlamencie . Widzimy dziś, że król wybiera kandydata zgłoszonego przez zwycięską partię w wyborach, gdy wyłoni się wyraźna koalicja, co jest faktem popartym tradycją, ale nie wynikiem reformy konstytucyjnej. W przeciwnym razie król może być zmuszony do wyznaczenia kilku formatorów kolejno, zanim zostanie powołany rząd. Tak było na przykład po federalnych wyborach parlamentarnych w 2019 r., w których król Filip wyznaczył co najmniej jedenaście misji informacyjnych, przygotowawczych i szkoleniowych. Król może odmówić sankcjonowania tekstu, a tym samym jego ogłoszenia. W związku z tym poinformowano, że przypadki miały miejsce za panowania króla Baudouina, kiedy ten z góry poinformował, podczas konsultacji politycznych, że sprzeciwi się kontrasygnowaniu nominacji. Ale najsłynniejszym przypadkiem odmowy przez króla podpisania przepisu sprzecznego z jego przekonaniem jest odmowa podpisania przez króla Baudouina ustawy legalizującej aborcję , co zmusiło rząd do podpisania kolegialnego w miejsce króla, gdy to jest uniemożliwione, ponieważ przewidziana w konstytucji. W rzeczywistości powstała w ten sposób sytuacja, w której królewska przeszkoda może powoływać się na przyczynę moralną, a nie na przypadek siły wyższej, jak bycie w śpiączce lub więźniem wroga.
W odniesieniu do aktu powołania ministrów stosujemy kontrasygnatę kurtuazyjną, to znaczy, że nowy minister podpisuje akt dymisji swojego poprzednika, a odchodzący minister podpisuje akt powołania swojego następcy. Gdyby jednak minister odmówił jego dymisji, jego następca mógłby bardzo dobrze podpisać obie ustawy. W rzeczywistości, kiedy Konstytucja mówi, że król mianuje i odwołuje ministrów , oznacza to, że to powołanie lub odwołanie odbywa się dekretem królewskim , aktem podpisanym przez króla, ale kontrasygnowanym przez co najmniej jednego ministra, który bierze za niego odpowiedzialność.
Gdy tworzenie rządu zapowiada się trudne, król powołuje „ informatora ”.
Ostatnią osobistą władzą polityczną króla jest przyjęcie lub odrzucenie rezygnacji ministra lub całego rządu.
Król może sankcjonować i ogłaszać prawa .
Król może publicznie wyrazić opinię tylko za zgodą rządu.
Jest także szefem sił zbrojnych . Do II wojny światowej dowodzenie wojskiem było osobistą władzą króla, a projektanci konstytucji chcieli, aby i ta władza podlegała kontrasygnacie ministerialnej. To Leopold I pierwszy objął tę władzę podczas wstąpienia na tron w 1831 roku , aby poprowadzić armię w obliczu holenderskich najazdów. Suweren był wówczas najlepszym belgijskim strategiem, nikt się nie sprzeciwiał. Katastrofalne zamieszanie między politycznymi i wojskowymi obowiązkami Leopolda III w maju 1940 r. skłoniło komisję do usunięcia dowództwa armii spod osobistych uprawnień króla w 1949 r .
Król sprawuje również federalną władzę ustawodawczą, ponieważ to on sankcjonuje i ogłasza (podpisuje) ustawy uchwalone przez parlament federalny . W 1990 r. król Baudouin z powodów osobistych odmówił sankcjonowania prawa warunkowej dekryminalizacji aborcji, nie sprzeciwiając się jednak rozwiązaniu, które pozwoliłoby na sankcjonowanie i promulgowanie tego prawa. Ministrowie zebrani w Radzie zwrócili uwagę na niemożność sprawowania rządów3 kwietnia 1990, usankcjonował i promulgował prawo, a następnie wezwał Izby do położenia kresu niemożności panowania króla na 5 kwietnia 1990.
Aż do 5 maja 1993król miał prawo bezwarunkowego rozwiązania Izb. Jednak podczas czwartej reformy państwa ( 1994 ) elektor zdecydował, że rozwiązanie izb może nastąpić tylko w określonych przypadkach (zob. art. 46 Konstytucji ).
Do 2014 roku dzieci króla (pierwsi spadkobiercy tronu) były senatorami z urzędu.
Król ma prawo do wytwarzania znaczków i bicia monet z jego podobizną. Ma również prawo do bycia ojcem chrzestnym każdego 7 -go chłopca w belgijskiej rodziny. Znany królewski chrześniak jest Bart Moeyaerta , chrzestnym króla Baudouina.
Inne prawa przewidziane dla korony to:
Carl Devos, politolog z Uniwersytetu w Gandawie , zauważa: „System belgijski daje królowi więcej uprawnień niż na przykład w Szwecji. To on nadal mianuje premiera, jest szefem armii i to on wypowiada wojnę. "
Na zatopioną część góry lodowej, by użyć określenia Leopolda III , w odniesieniu do oficjalnych, pozornych prerogatyw króla, „istotną misję” króla składają się liczne kontakty, jakie nawiązuje z decydentami, specjalistów lub bazy, we wszystkich sektorach działalności, aby słuchać, ale też sugerować, doradzać, stymulować, ostrzegać. I przytoczmy trzy aktywa kapitałowe, z których suweren może skorzystać w tym kontekście:
Król nigdy nie przestaje konsultować się, zdobywać informacje i sugerować. „Wielokrotne kontakty”, jakie nawiązuje z najrozmaitszymi kategoriami rozmówców (ze świata politycznego lub nie ), pozostają co do treści poufne i tym samym owe królewskie rozmowy stanowią słynne „pojedyncze kolokwia”, charakterystyczne dla Belgów. monarchii, dzięki której Władca może odcisnąć swoje piętno, choćby tylko moralne, w kwestiach etycznych lub dotykając dobrobytu najbardziej potrzebujących, a nawet stojąc ponad stronami, starać się chronić rozsądne podejście do rozwiązania (społeczne lub polityczne) pożądane przez największą liczbę jej współobywateli.
Ponieważ, jak belgijski historyk Francis Balace tak dobrze wskazał Paulowi Vaute: „W obliczu coraz bardziej zdyskredytowanych polityków król ma tę przewagę, że jest jedynym, którego człowiek na ulicy może przysiąc, że jego osobiste interesy pokrywają się z interesami kraju . "
N O | Obrazek | Nazwisko | Kropka | Trwanie | Uwaga |
---|---|---|---|---|---|
Érasme-Louis Surlet de Chokier ( 1769 - 1839 ) | 1831 | 4 miesiące i 26 dni | Regent | ||
1 | Leopold I st | 1831 - 1865 | 34 lata, 4 miesiące i 20 dni | Pierwszy król Belgów | |
2 | Leopold II | 1865 - 1909 | 44 lata | Syn Leopolda I st | |
3 | Albert I st | 1909 - 1934 | 24 lata, 1 miesiąc i 25 dni | Siostrzeniec Leopolda II | |
4 | Leopold III | 1934 - 1944 | 17 lat, 4 miesiące i 23 dni | Syn Alberta I st | |
Karol VI Flandrii ( 1903 - 1983 ) | 1944 - 1950 | 5 lat i 10 miesięcy |
Regent. Syn Alberta Ier i brat Leopolda III |
||
4 | Leopold III ( 1901 - 1983 ) | 1950 - 1951 | Drugie panowanie po jego wygnaniu. Abdique 16 lipca 1951 r. |
||
5 | Baudouin | 1951 - 1993 | 42 lata i 14 dni | Syn Leopolda III | |
6 |
Albert II
( 1934 -) |
1993 - 2013 | 19 lat, 11 miesięcy i 12 dni | Syn Leopolda III i brat Baudouina Abdique 21 lipca 2013 r. |
|
7 | Filip ( 1960 -) | Od 2013 | 7 lat, 11 miesięcy i 24 dni (w trakcie) | Syn Alberta II |
„Usługi konstytucyjne króla są dziedziczne w bezpośrednim, naturalnym i legalnym pochodzeniu SM Léopolda, Georgesa, Chrétiena, Frédérica de Saxe-Cobourg , z porządku primogenitury.
Pozbawiony zostanie praw do korony potomek, o którym mowa w ustępie pierwszym, który zawarłby związek małżeński bez zgody króla lub ci, którzy w przypadku jej braku wykonują swoje uprawnienia w wypadkach przewidzianych przez Konstytucję.
Może być jednak zwolniony z tego przepadku przez Króla lub przez tych, którzy pod jego nieobecność wykonują swoje uprawnienia w przypadkach przewidzianych przez Konstytucję i to za zgodą obu Izb ”.
Po śmierci króla ministrowie zebrani w radzie korzystają z przywilejów królewskich. Aby zostać królem, następca musi mieć ukończone osiemnaście lat i przysięgać przed zgromadzonymi Izbami „Przysięgam przestrzegać Konstytucji i praw narodu belgijskiego, zachować narodową niezależność i integralność terytorium”. W przypadku, gdy spadkobierca jest niepełnoletni, izby przewidują regencję.
Jeśli pewnego dnia nie było potomstwo Leopold I er , król może zaproponować następcę za zgodą izb dwie trzecie członków musi być obecny i większość jest wymagane dwie trzecie głosów. Jeśli tego nie zrobi, a tron jest wolny, izby wybierają regenta, odbywają się wybory, a nowe izby wybierają następcę.
W historii Belgii dwukrotnie zmieniano zasady dziedziczenia .
7 września 1893 r.na prośbę Leopolda II dodajemy jako wymóg wstąpienia na tron, że małżeństwo następcy tronu zostało zaakceptowane przez króla. Akceptacja musi być podpisana przez ministra.
21 czerwca 1991The „ Prawo Salickie ” został uchylony przez potomków króla Alberta II . Ona jest nadal w mocy dla innych gałęzi potomkowie Leopolda I er , że w przypadku braku męskiego potomka płci męskiej, dlatego są nieobecne osiedla. Ta zmiana nastąpiła szybko: premier wystąpił z wnioskiem do Rady Ministrów w sprawie8 marca 1991, tekst przyjęty przez Izbę Reprezentantów w kwietniu i Senat w czerwcu.