Jeśli od swoich początków aż do rewolucji , królestwo Francji nie miało spisanej konstytucji , podlegało zespołowi nadrzędnych zasad prawa publicznego ustanowionych przez zwyczaj. Stopniowo niektóre z tych zasad zostały sformułowane w zbiorze zwyczajów , zwanych najpierw Prawami Królestwa , a następnie około 1575 roku Prawami Podstawowymi Królestwa, aby odróżnić je od praw króla . To rozróżnienie wprowadza do prawa starożytnej Francji hierarchię norm : z jednej strony prawa króla , z drugiej prawa królestwa, któremu to pierwsze musi bezwzględnie się podporządkować. Konstytucyjną rolą parlamentu paryskiego było zapewnienie utrzymania i poszanowania tej hierarchii (widzimy w niej zasadę sądu konstytucyjnego , nawet jeśli kompetencje sądownicze parlamentu wykraczały daleko poza), co spowodowało wiele napięć XVIII th century między królem a parlamentem. Podczas swojej koronacji The King of France zobowiązuje się do przedłożenia do nich i do ich utrzymania.
Nigdy nie skodyfikowane, ale w dużej mierze reprezentowane przez pewną liczbę regaliów lub ceremonii (takich jak koronacja lub pałac ) i sformułowane w porzekadłach lub maksymach, podstawowe prawa królestwa określają nie tylko zakres i granice władzy króla Francji i zasad decentralizacji korony, ale także podstawowych wolności ludu i wszystkich społeczności (terytorialnych, religijnych, świeckich itp.), które są od niego zależne.
Korona jest niedostępna, co oznacza:
Pierwotnie metodą mianowania królów był wybór, podobnie jak w przypadku wszystkich spadkobierców w tradycyjnych społeczeństwach. System ten ustąpił we Francji zasadom dziedziczenia, które jako pierwsze zezwalały na podział tantiem między kilku spadkobierców. Jest to przypadek, w Karolingów , zwłaszcza po tym, Traktat Verdun , zawartej w 843 pomiędzy syna Ludwika Pobożnego , Lotar I st , Louis II niemieckiego , Karol II Łysy , który zgodzi się zerwać Western Empire . Następnie, wraz z wyznaczeniem przez króla następcy spośród jego synów, następnie legalną decentralizację na jedynego najstarszego syna, z elekcją, która została stopniowo zredukowana do udziału w koronacji dwunastu parów Francji (przedstawicieli dwunastu wielkich lenna korony) i powszechne uznanie podczas koronacji. Od Philippe-Auguste ustalono zasadę dziedziczenia.
Zaletą tego zredukowania wyboru do mechanizmu prawnego jest uniknięcie dzieciobójstw i wojen o sukcesję między różnymi partiami kandydatów, wojny tym bardziej zaciekłe, że w grę wchodziły kobiety i konkubiny królewskie.
Niezależnie od trybu wstąpienia na tron, władza królewska wywodzi swoją władzę w pewnej formie ciągłości, którą we Francji podsumowuje wyrażenie: „król umarł, niech żyje król”. Nie ma pojęcia zerwania, prawomocności wypływającej ze świętości funkcji i ciągłości będącej oznaką trwałości związku. Funkcja jako taka jest nieśmiertelna, ponieważ sakralna król w pewien sposób znajduje się w jego potomkach lub jego następcach.
W przypadku wakatu u władzy (wygnanie, mniejszość, nieudolność), królewskość sprawuje regent, zazwyczaj królowa, jako opiekun jej syna, a w przeciwnym razie książę krwi wybrany przez radę regencyjną.