Karol IV Piękny
Karol I st (król Nawarry)
Charles de la Marche ( zamek Creil ,18 czerwca 1294- Vincennes ,1 st luty 1328), król Francji i Nawarry od 1322 r. aż do śmierci odpowiednio pod imionami Karola IV i Karola I er , zwany „Pięknym” jest ostatnim władcą Francuzów zwanym dynastią bezpośrednich Kapetów .
Od momentu wstąpienia na tron Karol staje w obliczu powstania chłopskiego we Flandrii iw 1324 bez powodzenia próbuje zostać wybrany cesarzem Rzymian . Jako książę Akwitanii , Edward II z Anglii jest wasalem Karola, ale odmawia mu hołdu za jego posiadłości na kontynencie. W odwecie Karol podbił Księstwo Guyenne w 1324 r. w krótkim konflikcie znanym jako wojna o Saint-Sardos . Po porozumieniu pokojowym Edward II zgadza się złożyć hołd i zapłacić grzywnę. W zamian Akwitania została mu zwrócona, chociaż została amputowana z kilku terytoriów.
Po śmierci Karola IV bez męskiego pochodzenia korona francuska przeszła w ręce jego kuzynów Valois , natomiast korona Nawarry przeszła w ręce jego siostrzenicy Joanny . Jednak spory o sukcesję Karola na tronie francuskim między Walezjami, wynikającymi z linii ściśle męskiej, a Plantagenetami , potomkami Izabeli , siostry Karola, doprowadziły do wybuchu niecałą dekadę później. się wojna stuletnia .
Młodzież i pierwsze małżeństwo
Karol urodził się dnia 18 czerwca 1294na zamku Creil . Piąte dziecko i trzeci syn króla Francji i Nawarry Filipa IV le Bel i królowej Joanny z Nawarry , Karol nie jest przeznaczony do panowania. Niewiele wiadomo o jego dzieciństwie, które spędził głównie w Palais de la Cité . W 1307 r. Philippe le Bel kupił hrabstwo Bigorre , które wkrótce potem zaoferował jako prerogatywę Karolowi.
ten 2 lutego 1308w Corbeil Karol poślubił Blanche de Bourgogne , córkę Othona IV z Burgundii i Mahauta d'Artois . W 1310 Blanche została uznana za dorosłą i pozwolono im mieszkać razem w mieszkaniu w wieży Nesle . Blanche zostaje skazana za cudzołóstwo na początku 1314 roku ze swoją szwagierką Marguerite de Bourgogne , w tak zwanej „ aferze Nesle Tower ”. Blanche zamknięta w twierdzy Château-Gaillard , małżeństwo nie zostaje zerwane, a Karol nie może ponownie się ożenić.
Za panowania ojca, ze względu na swój młody wiek, Karol odgrywał bardzo drugorzędną rolę w prowadzeniu spraw królestwa. Dopiero w ostatnich latach swego panowania pojawił się w Radzie Królewskiej . wSierpień 1314Charles de Bigorre bierze udział w bardzo krótkiej kampanii Flandrii , a 20 sierpnia z łatwością odblokowuje Tournai oblegane przez wojska hrabiego Flandrii . Niewątpliwie rozczarowany swoim ubogim udzielieniem, musiał czekać do ostatnich dni życia ojca, w listopadzie 1314, na przyznanie mu przez niego hrabstwa Marche . Nadal może czuć się sfrustrowany, ponieważ nie uzyskuje hrabstwa Angoulême , które wraz z Marszem było jednak częścią dziedzictwa Hugues XIII Lusignan odzyskanego przez koronę w 1308 roku.
Kryzys sukcesji 1316
Karol de France, hrabia de la Marche, nie odegrał żadnej znaczącej roli podczas krótkich rządów swego starszego brata Ludwika X Hutina . Ale śmierć tego ostatniego5 czerwca 1316 rpozwala mu interweniować w nadchodzącym kryzysie sukcesji. Rzeczywiście, Francja znalazła się w tym dniu bez monarchy, owdowiała królowa Clémence z Węgier była w ciąży z pośmiertnym dzieckiem zmarłego króla. W przypadku narodzin córki, wielu baronów królestwa, a w szczególności książę Eudes IV Burgundii , chciałoby zobaczyć małą Joannę z Nawarry , najstarszą córkę Ludwika X, ale podejrzewaną o bękartowanie po aferze z wieżą z Nesle , to jest bez praw.
Latem 1316 r. najpilniejszą kwestią do rozstrzygnięcia jest kwestia regencji królestwa. Filip, hrabia Poitiers , brat Ludwika X i Karola, twierdzi, że jest najbliższym krewnym zmarłego króla. Nie obyło się bez niepokoju Karola de Valois , młodszego brata Filipa le Bela, który oprócz pełnienia funkcji dziekana rodziny królewskiej sprawował władzę pod rządami swego siostrzeńca Ludwika le Hutina. Charles de France wyraźnie skłania się ku temu drugiemu. Według kroniki hrabiowie Valois i Karol Francji zajęliby Palais de la Cité przez swoich zbrojnych, co zmusiłoby konstabla Gauchera de Châtillon do skorzystania z mocnych sposobów, aby umożliwić hrabiemu Poitiers. wejść na miejsce i przejąć władzę.
Zresztą Karol, który jest synem Francji, ale bez zobowiązań, bardzo niechętnie sprzymierza się z rządem swojego starszego brata. ten15 listopada 1316Queen Clemence urodziła niewiele król Jan I st który zmarł po czterech dniach. Odrzucenia roszczeń Joanna z Nawarry, hrabia Poitiers ogłosił się królem pod nazwą Philip V . Bardziej niż kiedykolwiek sprzeciwiał się swemu bratu i zwolennikiem praw swojej siostrzenicy, książę Karol nie wahał się szerzyć oszczerczych plotek, według których Filip, przy współudziale swojej teściowej Mahaut d'Artois, otrułby małego Król.
w Styczeń 1317Karol wywołał skandal opuszczając miasto Reims w pośpiechu, aby nie uczestniczyć w koronacji brata. Spośród wszystkich opozycji wobec Filipa V sprzymierzył się z Eudes de Bourgogne, która chciała zobaczyć na tronie Francji Joannę z Nawarry. Król, za radą papieża Jana XXII , zebrał swojego młodszego brata, przyznając mu prawo zasiadania wśród parów francuskich, pod prerogatywą hrabstwa Marche, którą nadał mu w 1314 roku Filip Piękny.17 marca 1317The Earl of March popiera prawa do tronu syna, który byłby urodzonych od Filipa V . Po ostatniej kłótni wCzerwiec 1317Hrabia March zaprzestaje wszelkich ataków na swego brata Filipa V . Ze swoim wujkiem Charlesem de Valois, z którym pozostaje bardzo blisko, jest jednak trzymany z dala od rzeczywistości władzy, bez popadania w niełaskę. Śmierć wLuty 1317od Filipa , jedyny syn Philippe V , czyni go spadkobierca korony Francji, która popycha go do moderacji. Pod koniec 1321 roku choroba starszego brata dała mu nadzieję na bardzo bliski nadejście.
Adwent
Hrabia de la Marche wstąpił na tron pod imieniem Karola IV po śmierci swego brata Filipa V le Long le3 stycznia 1322. Tym razem ignoruje wszelkie roszczenia jego siostrzenic, Joanny z Nawarry i córek Filipa V . W przeciwieństwie do tego, co wydarzyło się w 1316 roku, to przejęcie władzy odbyło się bez żadnych sporów. Karol IV jest święty w Reims on21 lutego 1322przez abp Robert de Courtenay . Jako spadkobierca swojej matki Joanny z Nawarry, do tytułu króla Francji dodał tytuł króla Nawarry.
Niewiele wiadomo o osobowości Charlesa le Bela. Kronikarze surowo osądzali tego króla, który „panował przez długi czas nic nie robiąc” i który „bardziej przypominał filozofa niż króla”. Wydaje się jednak, że Charles le Bel był chętny do obrony sprawiedliwości, o czym świadczy jego stanowczość w sprawie Jourdain de l'Isle . W 1324 r. król odbył długą podróż do Langwedocji , dzięki czemu zyskał popularność wśród ludu. Ta popularność spada jednak z powodu wątpliwych praktyk finansowych Korony.
Rząd i zarządzanie
Za panowania Karola IV Pięknego kontynuowana była biurokratyzacja administracji królewskiej, przyspieszona już za rządów jego ojca i starszych braci. Przeprowadzane są również reformy, mające wpływ na biura Izby Obrachunkowej , Parlamentu , Kancelarii itp. to w celu zaoszczędzenia budżetu i zapobiegania oszustwom. Podobnie jak w poprzednich panowaniach, państwo królewskie borykało się z trudnościami finansowymi. Aby temu zaradzić, rząd Karola Pięknego stosuje zwykłe środki: przelewy walutowe, podatki od towarów, konfiskata towarów włoskich kupców. Dziesięcina pobierana za zgodą papieża w celu oficjalnego przygotowania do wyprawy krzyżowej to także sprytny sposób na uzupełnienie królewskiej kasy.
Znalazłszy skarb królewski wyczerpany nadużyciami poprzedniego panowania, Karol IV surowo ukarał i obrabował finansistów lombardzkich. Z takim samym rygorem traktuje złych sędziów i lordów, którzy zmonopolizowali dobra jednostek. Aresztował nawet Girauda Gayte , byłego nadinspektora finansów Philippe'a le Longa, oskarżonego o defraudację miliona dwustu tysięcy funtów. Zastępuje go swoim skarbnikiem Pierre de Rémi , który sam zostanie powieszony podczas następnych rządów z tego samego powodu , z powodu wstrząsu mózgu . W kancelarii , Karol IV mianuje swojego byłego kanclerza hrabstwie Marche Pierre Rodier . Jego wstąpienie na tron pozwala także jego wujowi i ojcu chrzestnemu Charlesowi de Valois odzyskać władzę, której nie miał podczas poprzedniego panowania. Wuj króla wprowadził w ten sposób do rządu swoich własnych ludzi, takich jak skarbnik Jean Billouart czy kanclerz Jean de Cherchemont , który zastąpił Pierre'a Rodiera w 1323 roku . Wśród innych doradców nowego władcy możemy wymienić byłych prawników Philippe le Bel, takich jak Guillaume de la Brosse i Raoul de Presles , czy też Guillaume Flote , powołanych do odgrywania jeszcze większej roli za Philippe de Valois.
Ponowne małżeństwa
W maju 1322 papież Jan XXII unieważnił małżeństwo Karola IV i Blanche z Burgundii z powodu pokrewieństwa, Mahaut d'Artois , matka jego żony, będąca również jego matką chrzestną.
ten 21 września 1322w Provins Karol bierze za drugą żonę Marię de Luxembourg , która urodzi mu córkę, ale która nie przeżyje. 21 marca 1324 r. podczas podróży do Issoudun w Berry samochód Marii de Luxembourg przewrócił się, powodując śmierć królowej i noszonego przez nią dziecka.
5 lipca 1324 r. król, wciąż bez dziedzica, poślubił swoją kuzynkę Joannę d'Évreux w trzecim małżeństwie . Ta ostatnia urodziła pierwszą córkę o imieniu Jeanne w 1325 roku , a drugą córkę Marie w następnym roku. Była ponownie w ciąży, gdy król zmarł w lutym 1328 roku. Dopiero narodziny dziecka przekonały się, czy Kapetyjczycy utrzymają tron. To znowu dziewczynka, Blanche , która urodziła się w dniu1 st April 1328. Ta ostatnia córka wyjdzie za mąż w 1345 roku Filipa , księcia Orleanu, syna Filipa VI z Valois .
Charles le Bel jest czasami uważany za ojca Thomasa de La Marche , kapitana, urodzonego przez Béatrice de la Berruère . Jest bardziej prawdopodobne, że jest naturalnym synem Filipa VI de Valois .
Polityka zagraniczna
Konflikt z Anglią
Stosunki Karola IV z Anglią są początkowo serdeczne. Król rzeczywiście wysyła za kanał poselstwo do króla Edwarda II , w celu zawarcia małżeństwa Marii, jednej z córek Karola de Valois, z księciem Edwardem, przyszłym Edwardem III . Ambasadorowie francuscy zgadzają się nawet na udział w wojnie przeciwko Szkocji , podczas której zostają ponadto wzięci do niewoli. Niemniej jednak Gaskonia pozostaje wrażliwym punktem stosunków między dwoma królestwami. Edward II , który jest również księciem Guyenne , pragnie położyć kres walce o wpływy, która sprzeciwia się jego zwolennikom w tym regionie i królowi Francji. W 1323 ucieczka Rogera Mortimera pogorszyła stosunki francusko-angielskie. Mortimer kilka lat wcześniej brał udział w buncie przeciwko królowi i jego ulubionemu Hugues le Despenser . Pokonany i uwięziony w Tower of London , udało mu się uciec i znaleźć schronienie we Francji. wSierpień 1323, Edward II wysyła ambasadę do Francji, aby otrzymać dostawę Mortimera. Karol IV odmówił i twierdząc, że między przyszłymi małżonkami jest zbyt wysoki stopień pokrewieństwa, położył kres projektowi małżeństwa między księciem Edwardem a Marią de Valois. Ponadto król Francji żąda od Edwarda II hołdu dla Księstwa Guyenne , formalności, której angielski władca wciąż nie spełnił od czasu koronacji Reims.
Jesienią 1323 r. miał miejsce incydent w Saint-Sardos , który podpalił proch. Wieś Saint-Sardos w Agenais znajdowała się wówczas w złożonej sytuacji. Chociaż znajduje się na ziemiach Księstwa Guyenne zatem króla Anglii, to należy do Prior od Sarlat , w zależności od króla Francji. Kiedy lord Montpezat, pan Gascon, a więc wasal króla Anglii, zbudował na tym miejscu wiejską posiadłość, parlament paryski ogłosił, że znajduje się ona na ziemiach królestwa Francji . Gaskoni pod wodzą Montpezata odpowiedzieli, wypędzając Francuzów, którzy osiedlili się w tym miejscu. Oficerowie króla Francji, którzy mieli nieszczęście tam być, zostają powieszeni. Karol IV reaguje żądając zadośćuczynienia i wzywa Edwarda II do złożenia hołdu. Édouard wypiera się Montpezat i zgadza się na negocjacje, ale nie podejmuje decyzji. W obliczu swojej złej woli Karol nakazał parlamentowi przejąć Księstwo Guyenne na1 st lipiec +1.324, który wyzwala konflikt zbrojny. Główne operacje wojskowe mają oczywiście miejsce w Guyenne. Król wysyła tam potężną ekspedycję dowodzoną przez nieuniknionego Karola de Valois. Edward II wysyła swojego przyrodniego brata Edmonda de Woodstock . Kampania jest bardzo łatwa dla Francuzów, którzy napotykają niewielki opór, dopóki nie rozpoczną oblężenia La Réole , okupowanego przez Edmonda. Nie mogąc się oprzeć, poddał się po miesiącu,22 września 1324 i podpisz rozejm.
W celu wynegocjowania pokoju, Edward II wysłał swoją żonę Isabelle w 1325 roku do swojego brata Charlesa le Bel. Za pośrednictwem papiestwa i królowej Izabeli Francuzi i Anglicy dochodzą do porozumienia wmaj 1325 : Guyenne zostaje przywrócona Edwardowi II , ale oficerowie księstwa będą odtąd mianowani przez króla Francji. Ponadto Edward musi przybyć, aby oddać hołd Karolowi IV . Król Anglii odmówił podróży do Paryża, a zamiast tego wysłał swojego syna księcia Edwarda, którego nazwał księciem Akwitanii . Karol następnie wykorzystuje nieobecność rywala, aby narzucić swojemu młodemu synowi nowe warunki. Książę Edward dobrze odzyska Guyenne, ale amputowany Agenais. Wściekły Edward II wyrzeka się syna i wypowiada zmodyfikowany traktat. Charles le Bel zemścił się, ponownie konfiskując księstwo.
Równolegle do tych negocjacji podróż Isabelle na kontynent przybiera skandaliczny obrót. Ten w rzeczywistości pozornie pokazuje związek z Rogerem Mortimerem, zaprzysięgłym wrogiem króla Anglii i jego faworytami Despenserami. Kochankowie zgadzają się ich obalić, a następnie przejąć władzę. Karol IV znajduje się wtedy w trudnej sytuacji, nękany przez żądania Edwarda II , który domaga się powrotu żony. W końcu zmuszony jest poprosić o odejście dwojga kochanków. Ci, uchodźcy w Hainaut , założyli ekspedycję i wylądowali w Anglii wwrzesień 1326. Wspomagani przez bunt baronów królestwa, Isabelle i Mortimer eliminują Despenserów i deponują Edwarda II , który zostanie zamordowany kilka miesięcy później. ten25 stycznia 1327książę Akwitanii zostaje ogłoszony królem pod imieniem Edward III . Sprawa Guyenne pozostaje do rozstrzygnięcia. Isabelle podpisuje31 marca 1327traktat paryski bardzo niekorzystne dla Anglii. Rzeczywiście, jeśli Edward III odzyska księstwo Guyenne (mniej Agenais), dzieje się to kosztem ogromnych odszkodowań wojennych. Jednak śmierć Charlesa le Bela niecały rok później skomplikuje stosowanie traktatu.
Bunt Flandrii
Po wstąpieniu na tron Karol musiał stawić czoła nowym problemom we Flandrii. Hrabia Flandrii Louis I st rządzi „stan ogromnie bogaty”, który od kilku dekad autonomicznego rozwoju na granicy królestwa Francji. Król jest teoretycznie uważany za suzerena Flandrii, ale za poprzedników Karola stosunki francusko-flamandzkie stają się napięte. Philip V unikał wojskowej rozwiązanie problemu Flandrii, organizowanie dla Louisa I st dziedziczy County - Louis był w pewnym stopniu już pod wpływem francuskim, został wykształcony na dworze Francji. Z czasem jednak „lojalność Ludwika wobec Francji i izolacja Flandrii” zaczęła podkopywać jego pozycję we własnym hrabstwie. W 1323 r. wybuchło powstanie chłopskie kierowane przez Nicolaasa Zannekina , które zakończyło się uwięzieniem Ludwika w Brugii .
Karol jest stosunkowo obojętny na powstanie chłopskie, bo bunt może pomóc koronie Francji osłabiając na dłuższą metę pozycję hrabiego Ludwika. Jednak w 1325 roku sytuacja się pogorszyła i zmieniła się pozycja Karola. Powstanie nie tylko nie pozwoliło Ludwikowi zapłacić Karolowi części sum należnych mu na podstawie wcześniej wynegocjowanych traktatów pokojowych, ale eskalacja buntu stanowiła jeszcze większe zagrożenie dla porządku feudalnego w samej Francji. W ten sposób możemy wywnioskować, że Karol IV jest bardziej niezdolny niż niechętny do interwencji w obronie swojego wasala.
W listopadzie 1325 Karol uznał buntowników winnymi zdrady stanu i poprosił papieża o ich ekskomunikę, mobilizując jednocześnie armię. Ze swojej strony Louis wybaczył buntownikom i został później zwolniony, ale po powrocie do Paryża zmienił stanowisko i obiecał Karolowi, że nie zaakceptuje osobnego traktatu pokojowego. Chociaż zgromadził siły wzdłuż granicy, militarna uwaga Karola została rozproszona przez problemy w Gaskonii i ostatecznie zdecydował się na pokojowe rozwiązanie rebelii poprzez pokój w Arques w 1326 r., w którym Louis nie był zaangażowany tylko pośrednio.
Kwestia Świętego Cesarstwa
Kiedy Karol Piękny doszedł do władzy, dwaj książęta przyjęli tytuł germańskiego cesarza rzymskiego : Ludwik Bawarski , wybrany, ale nieuznany przez papieża Jana XXII , oraz Fryderyk Piękny , książę Austrii . W 1322 Ludwik Bawarski pokonał i schwytał swojego rywala w bitwie pod Mühldorf . Jednak Jan XXII nadal odmawia uznania go za cesarza. Konflikt między Ludwikiem a suwerennym papieżem nie przestał się nasilać aż do ekskomuniki Ludwika ogłoszonej w 1324 r., która stała się punktem wyjścia prawie dwudziestopięcioletniej walki między cesarstwem a papiestwem. W tym czasie zwolennicy Fryderyka Austriackiego rozważali uczynienie króla Francji swoim nowym czempionem. Jego żona, Maria de Luxembourg , jest w rzeczywistości córką byłego cesarza Henryka VII . Związek ten oferuje Karolowi IV potężne wsparcie, oprócz poparcia papieża, w przypadku ewentualnego wyboru do Cesarstwa. Ale Marie zmarła przedwcześnie26 marca 1324 rco kładzie kres cesarskim ambicjom Karola IV .
Projekty krucjatowe
Pomysł nowej krucjaty nie pojawił się w panowania Filipa IV i Filipa V . W 1323 r. król poprosił hrabiego Valois o negocjacje z Janem XXII w sprawie zorganizowania nowej wyprawy do Ziemi Świętej i uzyskania dotacji. Jednak spotkania papieża z Valois to porażka, papież podejrzewa Karola IV, że chce wykorzystać te pieniądze na swoje osobiste cele, a nie odebrać krzyż. W 1326 Karol Piękny ponownie zainteresował się kwestiami wschodnimi i planował poprowadzić wyprawę przeciwko Cesarstwu Bizantyjskiemu . W tym celu oficjalnie przyjął krzyż i mianował wicehrabiego Narbonne na czele floty ekspedycyjnej. W następnym roku przyjął w Paryżu posłów cesarza Andronika II Paleologa, którzy oprócz pokoju proponowali przywrócenie unii chrześcijaństwa. Upadek Andronika, obalony przez jego wnuka Andronika III , oraz śmierć Karola położyły kres pertraktacjom.
Śmierć i sukcesja
Chory, Karol IV był przykuty do łóżka z25 grudnia 1327. Według kronikarza Jeana Lebela - ale jako jedyny zgłasza ten fakt - umierający król chciałby, aby hrabia Filip de Valois został regentem, gdyby królowa Joanna, będąca wówczas w ciąży, urodziła syna. Gdyby urodziła się córka, wówczas Filip de Valois mógł wstąpić bezpośrednio na tron. Ale wydaje się, że po woli króla nie nastąpił natychmiast skutek, ponieważ kwestia jego sukcesji została rozstrzygnięta dopiero po jego śmierci. Karol IV w końcu umarł1 st luty 1328a jego wnętrzności są złożone w opactwie Maubuisson . ten1 st April 1328Królowa Jeanne d'Évreux rodzi córkę Blanche . W przypadku braku ocalałego męskiego potomka pojawia się pytanie, kto będzie wtedy rządził.
Przed jego ponownym odkryciem w 1358 r. nie było wiadomo, że istniało prawo salickie ; wszyscy królowie mieli synów, a z powodu męskiego pierwotności umieszczania młodszego brata przed starszą siostrą, władcy zawsze byli mężczyznami. Tak więc Filip V w 1316 i Karol IV w 1322 zastąpili swojego brata Ludwika X ze szkodą dla jego córki Joanny i ich siostry Izabeli, po tym jak sam Jean Ier pokonał jej starszą siostrę Joannę. Po śmierci Karola IV w 1328 r. ujawniło się kilku zalotników: przede wszystkim regent Philippe de Valois, na mocy praw najbliższego męskiego dziedzica, bratanka Filipa IV le Bel; następnie Philippe d'Évreux , na mocy praw swojej żony Joanny de Navarre , kwestionował córkę Ludwika X Hutina; wreszcie Edward III z Anglii, na mocy praw swojej matki Izabeli Francuskiej , córki Philippe le Bel. Z drugiej strony córki Filipa V i Karola IV powstrzymują się od roszczeń.
Wszyscy kandydaci, którzy byli winni roszczenie spadkowe dziewczynie z Francji, zostali odrzuceni ze względu na to, że kobieta, która nie ma prawa wstąpić na tron, nie może tego prawa przekazać. Ta sukcesja kwestionowana przez króla Anglii była jedną z głównych przyczyn wojny stuletniej , a nawet kwestionowała prawowitość Joanny II z Nawarry w przypadku bezpośredniego przekazania korony córki Francji jej synowi , Philippe de Bourgogne , wnuk Philippe V , poprzedzony Edward III w linii sukcesji w dniu śmierci Karola IV . Taka zasada byłaby również źródłem konfliktu, gdyby syn młodszej córki, która wstąpiła na tron, jej najstarsze dziecko, urodziłoby później syna, któremu król powinien zwrócić koronę w czasie jego życia pomimo jego koronacji , co mogło nastąpić wraz z narodzinami Karola Złego cztery lata później w 1332 roku, który będzie toczył daremną walkę z przyszłym Karolem V aż do porażki pod Cocherel w 1364 roku.
Filip de Valois, pierwszy kuzyn Karola IV , został w ten sposób królem Francji przez męski primogenitur pod imieniem Filip VI . Wrócił do Nawarry, do której nie mógł się domagać swojej prawowitej dziedziczki, Joanny II , która poślubiła w 1318 r. jego kuzyna Filipa d'Évreux, króla Nawarry pod imieniem Filipa III z Nawarry .
Pochodzenie
Pochodzenie Karola IV Francji (1294-1328)W fikcji
Karol IV jest postacią w powieści Les Rois maudits przez Maurice Druon . Gra go Gilles Béhat w adaptacji telewizyjnej z 1972 roku i Aymeric Demarigny w 2005 roku .
Uwagi i referencje
Uwagi
- Lordzie Południa, Jourdain de l'Isle zasłynął z wielu okrucieństw i zabójstw. Wezwany do stawienia się przed parlamentem powiesił swojego posła. Sprowadzony siłą do Paryża, został skazany na śmierć i powieszony mimo protekcji papieża.
- Przyszłość Edwarda III ma dla matki Izabeli Francuskiej , siostry Karola IV, a więc siostrzenicy hrabiego Valois.
- W kancelarii paryskiej jest zapisany akt datowany na miesiącstyczeń 1328 13, a więc przed śmiercią Karola IV , w której Filip de Valois nazywa siebie regentem Francji. Sugerowałoby to, że kuzyn króla sprawował już realną władzę podczas choroby króla. Por. The Political Society and the Crisis of Royal pod Philippe de Valois R. Cazelles, Bibliothèque elzévirienne, Paryż, 1958.
- Księżna Joanna III Burgundzka , urodzona w 1308 r., najstarsza córka Jeanne II Burgundii (nieskompromitowana bezpośrednio w przypadku wieży Nesle ) i Filipa V le Long, nie rości sobie korony dla swojego syna Filipa de Burgundy , wtedy pięcioletni, ale stanął po stronie Philippe de Valois. W 1330, w kolejności sukcesji zostaje wpisana w zasadzie Małgorzata Francuska , urodzona w 1309, księżna Burgundii, młodsza siostra poprzedniej, w imię jej syna Ludwika II Flandrii ; natomiast ostatnie córki Filipa V le Longa, Isabelle de France i Blanche de France nie będą miały potomków, podobnie jak córki Karola IV , Marii de France i Blanche de France .
Bibliografia
- Brown 1987 , s. 317, przyp. 118.
- Stasser 1993 , s. 2, przypis 2.
- I. Gobry, s. 19 .
- Christian Bouyer , Słownik królowych Francji , Perrin Academic Bookstore, 1992 ( ISBN 2-262-00789-6 ) , s. 199 .
- I. Gobry, s. 35-36 .
- Petit 1900 , s. 167.
- Petit 1900 , s. 171.
- http://pagesperso-orange.fr/historia2000/genealogie/rois/charles4lebel.htm
- Charles Dufayard , „ Reakcja feudalna za syna Filipa Pięknego (cd.) ”, Revue historique , Paryż, Félix Alcan , t. 55 ( 19 th lat)maj-sierpień 1894, s. 241-290 ( czytaj online ).
- [1] .
- Gaston Paris w szczególności , w Journal des sawants , 1900, s. 694 i nast.
- Cytowany przez Patricka Van Kerrebroucka, w Valois , 1990, s. 85.
- TeBrake, s.47.
- TeBrake, s.50.
- TeBrake, s.93.
- TeBrake, s.94.
- TeBrake, s.97.
- TeBrake, s.98.
- William W. Kibler, Średniowieczna Francja: encyklopedia , Londyn, Routledge, 1995,
- Henri Lot, Projekty krucjaty Charlesa le Bel i Philippe de Valois , Biblioteka szkoły czarterów, tom 20, 1859, strony 503-509 Lien Persée
- " Oficjalna strona internetowa: Les Rois maudits (miniserial 2005) " [ archiwum z15 sierpnia 2009] ,2005(dostęp 25 lipca 2015 )
- „ Przeklęci Królowie : Obsada sezonu 1 ” [ archiwum z19 grudnia 2014] , Allocine ,2005(dostęp 25 lipca 2015 )
Zobacz również
Bibliografia
- Gaëlle Audéon (pref. Éliane Viennot ), Philippe le Bel et l'Affaire des brus , 1314 , Paryż, L'Harmattan, „Zbiór historyczny, seria prac”, 2020 ( ISBN 978-2-343-20371-3 )
- Marie-Nicolas Bouillet i Alexis Chassang (reż.), „Charles IV le Bel” w uniwersalnym słowniku historii i geografii ,1878( przeczytaj na Wikiźródłach )
- Christelle Balouzat-Loubet , Ludwik X , Filip V , Karol IV : ostatni Kapetyjczycy , Paryż, Przeszłość złożona,2019, 207 s. ( ISBN 978-2-37933-161-9 , OCLC 1127391508 ).
- (en) Elizabeth AR Brown , „ Książę jest ojcem króla: charakter i dzieciństwo Filipa Pięknego Francji ” , Studia średniowieczne , tom. 49,1987, s. 282-334 ( ISSN 0076-5872 , DOI 10.1484/J.MS.2.306887 ).
- (en) Elizabeth AR Brown , „ Filip the Fair i jego rodzina: jego synowie, ich małżeństwa i ich żony ” , średniowieczna prozopografia , tom. 32,2017, s. 125-185 ( ISSN 0198-9405 , e-ISSN 2381-8700 , JSTOR 26629996 ).
- (en) Elizabeth AR Brown , „ Synowie Filipa Pięknego, ich statusy i dary ziemskie ” , Prozopografia średniowieczna , tom. 32,2017, s. 186-227 ( ISSN 0198-9405 , e-ISSN 2381-8700 , JSTOR 26629997 ).
- (en) Elizabeth AR Brown , „ Dzieci Karola z La Marche i Blanche z Artois i Burgundii ” , Prozopografia średniowieczna , tom. 34,2019, s. 151–74 ( ISSN 0198-9405 , e-ISSN 2381-8700 , podsumowanie ).
- Jean Favier , Philippe le Bel , Paryż, Fayard,1998, 589 s. ( ISBN 978-2-7028-1761-2 i 2702817610 , prezentacja on-line ).
- Jean Favier , Wojna stuletnia , Paryż, Fayard,1980, 678 s. ( ISBN 2-213-00898-1 , prezentacja online ).
- Charles-Victor Langlois , Saint Louis, Philippe le Bel, ostatni bezpośredni Kapetyjczycy (1226-1338) , t. III , część 2 e , Paryż, Librairie Hachette, coll. „Historia Francji od początków do rewolucji”,1901, 434 s. ( przeczytaj online )Reedycja: Charles-Victor Langlois , Saint Louis, Philippe le Bel, ostatni bezpośredni Kapetyjczycy (1226-1338) , Paris, Jules Tallandier, coll. "Zbiór Monumenta historiae" ( N O 2)1978, 448 s. ( ISBN 2-235-00497-0 , czytaj online ).
- François Menant, Hervé Martin, Bernard Merdrignac i Monique Chauvin, Kapetyjczycy : historia i słownik, 987-1328 , Paryż, Robert Laffont, coll. „Książki”,1999, LXXIX -1220 str. ( ISBN 2-221-05687-6 , prezentacja online ).
- Joseph Petit , Charles de Valois (1270-1325) , Paryż, Alphonse Picard i syn ,1900, XXIV -422 s. ( prezentacja online , przeczytaj online ).
- (en) Thierry Stasser , „ Trzecie małżeństwo króla Francji Karola IV i jego potomstwa ” , Prozopografia średniowieczna , tom. 14,1993, s. 1-26 ( ISSN 0198-9405 i 2381-8700 ).
- Jules Viard (red.) , Les Grandes Chroniques de France: opublikowane dla Société de l'Histoire de France przez Julesa Viarda , t. 9: Charles IV le Bel, Philippe VI de Valois , Paryż, stara księgarnia Honoré Champion ,1937, X -356 s. ( przeczytaj online ).
Linki zewnętrzne
- Leżące posągi Karola IV le Bel i Joanny d'Évreux w muzeum w Luwrze.
- Ewidencja organów :
- Uwagi w ogólnych słownikach lub encyklopediach :