Garsende de Sabran

Garsende de Sabran Obraz w Infoboksie. Pieczęć Garsende de Forcalquier. Funkcjonować
Regent
Tytuł szlachecki
Hrabina Forcalquier
1209-1222
Poprzednik Guillaume IV de Forcalquier
Następca Raimond Bérenger IV z Prowansji
Biografia
Narodziny 1170 lub w kierunku 1180
Śmierć W kierunku 1242
Imię w języku ojczystym Garsende de Forcalquier
Zajęcia Trobairitz , kompozytor , poeta , pisarz
Rodzina Dom Sabrana
Tata Rainon I Sabran ( d )
Matka Garsende de Forcalquier
Rodzeństwo Beatrice de Sabran
Małżonka Alfons II z Prowansji (od1193)
Dzieci Raimond Bérenger IV z Prowansji
Garsende z Prowansji ( d )
Inne informacje
Ruch muzyka średniowiecza , poezja trubadureska ( d )

Garsende de Sabran , urodzony ok. 1180 , zmarł ok. 1242 , jest spadkobiercą hrabiów Forcalquier . Ona hrabina Prowansji małżeństwa i trobairitz z języka oksytańskiej znany pod nazwami Garsenda z Proensa , Garsende Provence lub Garsende Forcalquier .

Biografia

Garsende, znaleziona również w formie Gersende, jest córką Rainona I de Sabran , pana Caylar i Ansouis, oraz Garsende de Forcalquier , wnuczki Guillaume IV de Forcalquier , hrabiego Forcalquier .

W 1193 miała trzynaście lat, kiedy jej dziadek i jej stryjeczny dziadek zostali zmuszeni do podpisania traktatu z Aix, który stanowił, że musi zostać dziedziczką hrabstwa Forcalquier i poślubić Alfonsa II z Prowansji , drugiego syna króla Alfonsa. II Aragoński , przeznaczony do zostania hrabią Prowansji. Wyszła za niego w 1196 w Aix-en-Provence . Jest matką, w wieku 18 lat, Raimonda Bérengera IV z Prowansji (1198–1245), hrabiego Prowansji i Forcalquier, a następnie Garsende, poślubionej Guillaume II de Moncade , wicehrabiego Béarn i Béatrice , poślubionej Guigues -André, Dauphin de Viennois (zwany także Guigues VI de Viennois ).

Miała 29 lat, gdy w 1209 roku zmarł jej mąż Alfons II z Prowansji i dziadek. Z jego woli11 września 1209Alfons II przekazuje hrabstwo Prowansji swojemu synowi Raymondowi Bérengerowi i Garsende. Przez 4 lata kuratelę Raimonda Bérengera IV z Prowansji , który miał zaledwie jedenaście lat, sprawował król Aragonii Piotr II, hrabia Barcelony i markiz Prowansji od 1195 do 1213 roku . W ciągu tych czterech lat deleguje regencję hrabstwa Prowansji swojemu wujowi Sanche. Bardzo szybko30 listopada 1209Garsende de Forcalquier sceduje swoje prawa do hrabstwa Forcalquier na swojego syna, który w ten sposób zjednoczy dwie trzecie Prowansji.

14 września 1213, Pierre II ginie w Muret, a Sanche, który przejmuje regencję Aragonii, pozostawia Prowansję swojemu synowi Nuno. Wśród Katalończyków z Prowansji wybuchły waśnie między zwolennikami Garsende, który zdawał się chcieć zająć miejsce młodego księcia, a zwolennikami Nuno. Szlachta prowansalska skorzystała z okazji, by się wzburzyć. W końcu stanęła po stronie Garsende, usunęła Nuno, umieściła Raymonda-Bérengera pod opieką swojej matki i utworzyła radę regencji. W 1220 r. Guillaume de Sabran, bratanek hrabiego Guillaume IV de Forcalquier, pretendujący do hrabstwa swego wuja, wykorzystał zamieszki, by zająć region Sisteron. Została zneutralizowana dzięki arbitrażowi arcybiskupa Aix.

Garsende de Sabran, hrabina Prowansji, była damą trubadura Eliasa de Barjols, a także trubadura Gui de Cavaillon. Przeszła na emeryturę w 1225 do opactwa La Celle , niedaleko Brignoles .

Grafika

Vos que m semblatz d'els coral amadors,
Ja no volgra que pits tan doptany;
E platz mi molt que vos destreing amors,
Qu'atressi sui eu per vos malananz.
E avetz dan w twoim vulpilhage,
Quar no us ausas to preiar embolden,
E ea mi gran damnage.
Que ges dompna non ausa descobrir
Tot tak, że kradnie per paor, aby upaść.


Wy, którzy wydajecie mi się (z tej liczby) szczerymi kochankami,
Ach! Żałuję, że nie byłaś tak nieśmiała.
Cieszę się, że miłość was zniewala,
Bo ja też cierpię z powodu was.
Litujesz się nad swoją nieśmiałością.
Kiedy nie odważysz się ośmielić się do punktu modlitwy;
I wyrządzasz wielką krzywdę tobie i mnie;
(tym bardziej), że kobieta nigdy nie odważy się odkryć
wszystkiego, czego chce, z obawy przed porażką.

Uwagi i referencje

Uwagi

Bibliografia

  1. Henri-Pascal de Rochegude , Le Parnasse occitanien lub Wybór oryginalnych wierszy trubadurów, zaczerpniętych z rękopisów narodowych , Tuluza, Kadet Bénichet, 1819, LIII-411  s. , W 8 ° ( BNF Wskazówki n O  FRBNF31230898 ) , str.  269-270
  2. Raynouard 1820 , s.  140 i 173, t. 5
  3. (z) Karl Bartsch , Grundriss zur Geschichte der managedzalischen Literatur , Elberfeld, RL Friderichs, 1872, VIII-216  s. , W 8 ° ( BNF Wskazówki n O  FRBNF31769739 ) , str.  137, nr 187
  4. Chabaneau 1885 , s.  143
  5. Maurice Agulhon , Noël Coulet , Historii Prowansji , Prasy Universitaires de France , Coll.  "  Co ja wiem?  ",2007, 128  pkt. ( ISBN  978-2-13-060972-8 , czytaj online ) , rozdz.  149, s.  24-26.
  6. (fr + de) Philippe Josserand (redaktor naukowy) i Mathieu Olivier (redaktor naukowy), Pamięć o początkach zakonów religijno-wojskowych w średniowieczu: materiały z dni studyjnych w Getyndze (25-26 czerwca 2009) , Berlin, Świeci, kol.  „Vita regularis. Abhandlungen „( N O  51) 2012, III-282  s. , stół. ; 24 cm ( ISBN  978-3-643-12008-3 , OCLC  867140817 )
  7. Mariacristina Varano 2011 , s.  470
  8. Mariacristina Varano 2011 , s.  468
  9. Mariacristina Varano 2011 , s.  482
  10. Mariacristina Varano 2011 , s. .  481
  11. Mariacristina Varano 2011 , s.  324
  12. Chabaneau 1885 , s.  49
  13. Raynouard 1820 , s.  140, t. 5
  14. Raynouard 1820 , s.  173, t. 5
  15. Historia literatury, s. 547, t. 17

Źródła