Bazylika Najświętszego Serca na Montmartre | |
![]() Schody Square Louise-Michel prowadzą do bazyliki znanej z ganku z trzema łukami i dwoma piętrami, dużej okrągłej kopuły otoczonej czterema małymi ośmiokątnymi kopułami zwieńczonymi latarniami i otoczonymi wieżyczkami . | |
Prezentacja | |
---|---|
Kult | rzymskokatolicki |
Dedykowany | Najświętsze Serce Jezusa |
Rodzaj | Bazylika |
przywiązanie | Archidiecezja Paryska |
Rozpoczęcie budowy | 1875 |
Koniec prac |
1891 (oficjalna inauguracja bazyliki) 1912 (ukończenie kampanili) 1923 (koniec budowy) |
Dominujący styl | Eklektyczny (głównie rzymsko-bizantyjski ) |
Stronie internetowej | www.sacre-coeur-montmartre.com |
Geografia | |
Kraj | Francja |
Region | Ile-de-France |
Departament | Paryż |
Miasto | Paryż |
Informacje kontaktowe | 48 ° 53 ′ 13 ″ północ, 2 ° 20 ′ 35 ″ wschód |
Bazylika Najświętszego Serca w Montmartre , zwany Narodowy Vow , położony na szczycie Butte Montmartre , w dzielnicy Clignancourt 18 th arrondissement Paryża ( Francja ), jest głównym paryskim budynku religijnych, „sanktuarium kultu eucharystycznego i Miłosierdzia Bożego” oraz własność Archidiecezji Paryskiej .
Budowa tego kościoła, pomnika zarówno politycznego, jak i kulturalnego, następuje po okresie powojennym 1870 roku . Użyteczność publiczną ogłoszono ustawą uchwaloną 24 lipca 1873 r. przez Zgromadzenie Narodowe z 1871 r .; budynek został oficjalnie ukończony w 1923 roku. Jest częścią kontekstu sakralnego ładowania iw ramach nowego „ porządku moralnego ” następującego po wydarzeniach Komuny Paryskiej, której Montmartre było jednym z najwyższych miejsc. Jego położenie na wysokości 130 mw pobliżu jednego z najwyższych punktów Paryża oraz kopuła wznosząca się na 83 metry sprawiają, że jest widoczny z dużej odległości. Z prawie jedenastoma milionami pielgrzymów i odwiedzających rocznie jest drugim najczęściej odwiedzanym zabytkiem religijnym w Paryżu po katedrze Notre-Dame de Paris .
Wzgórze Montmartre przez długi czas było miejscem kultu: rzekome galijskie pogaństwo, a następnie gallo-rzymskie świątynie poświęcone Merkuremu i prawdopodobnie Marsowi; Kult chrześcijański po męczeńskiej śmierci biskupa Dionizego III th wieku, pokonując kaplica Martyrium krypty St. Denis , zbudowany w XII th wieku kościół św Piotra , jeden z najstarszych w Paryżu, dla królewskiego opactwa de Montmartre przez króla Ludwika VI i jego żona Adelajda Sabaudii . Nazwa wzgórza Montmartre pochodzi według jednych od nazwy miejsca, Mons Martis (Mont de Mars) lub według innych od Mons Martyrum (Mont des Martyrs). Kościół Montmartre, który zastąpił rzymskie świątynie, został zbudowany na cześć świętych męczenników Św. Denisa , Rustique i Eleuthere ściętych według legendy na wzgórzu i wraz z kaplicą , znajdującą się po południowej stronie wzgórza, miał upamiętnić tradycyjne miejsce tortur, przyjmując imię Saint-Martyre.
The Mount of Mars został więc reinterpretacji do IX th century w Mont des Martyrs ( Mons Martyrum ), a następnie przez popularnego wyprowadzeniu "mount Sable " sable oznacza "męczennika" w Starym francuskim. Zastąpienie toponimiczne góry pogańskiej przez górę chrześcijańską pozostaje jednak hipotetyczne, a podwójna etymologia (góra Marsa i Góra Męczenników) jest nadal tradycyjnie proponowana. Byłoby to konieczne, „aby móc zdecydować się pytanie, aby wiedzieć, co ludzie, w ich języku mówionym, nazwał to wzgórze przed IX E wieku, ponieważ w tym czasie, że dokumenty pisane nagranego zmianę nazwy” .
Kościół Saint-Pierre na lewo od Sacré-Cœur.
Sacré-Cœur widziany ze szczytu wieży Saint-Jacques .
W liście do kapłanów diecezji Nantes 04 września 1870 , dzień deklaracji Trzeciej Rzeczypospolitej, M gr Felix Fournier atrybuty klęsce Francji w wojnie francusko-pruskiej w 1870 roku do boskiej kary po stuleciu moralny upadek od rewolucji 1789 roku.
List ten mógł być inspiracją do ślubowania złożonego w grudniu tego samego roku przez filantropa Alexandre Legentila przed swoim spowiednikiem, ks. Gustavem Argandem, w kaplicy kolegium Saint-Joseph w Poitiers, którego ten ostatni był rektorem. Urna na kolumnie z tyłu kaplicy zmarłych w krypcie przypomniała nam, że z tego pragnienia wzniesiono bazylikę Najświętszego Serca na Montmartre.
Alexandre Legentil napisał to osobiste życzenie w styczniu 1871 roku :
„W obliczu nieszczęść, które pustoszą Francję i być może większych nieszczęść, które wciąż jej zagrażają. W obliczu świętokradczych ataków popełnionych w Rzymie przeciwko prawom Kościoła i Stolicy Apostolskiej oraz przeciwko świętej osobie Wikariusza Jezusa Chrystusa, uniżamy się przed Bogiem i jednoczymy w naszej miłości Kościół i Ojczyznę, uznajemy, że zostaliśmy winni i sprawiedliwie ukarani. I aby zadośćuczynić za nasze grzechy i wyprosić od nieskończonego miłosierdzia Najświętszego Serca Pana Naszego Jezusa Chrystusa przebaczenie naszych win oraz nadzwyczajną pomoc, która jako jedyna może wyzwolić Papieża z niewoli i położyć kres nieszczęścia Francji. Obiecujemy przyczynić się do powstania w Paryżu sanktuarium pod wezwaniem Najświętszego Serca Jezusowego. "
Silna osobowość Alexandre'a Legentila w paryskim pejzażu katolickim i jego liczne koneksje pozwalają projektowi nabrać wymiaru narodowego. Wraz ze swoim szwagrem Hubertem Rohault de Fleury , malarzem i innym wybitnym paryżaninem, rozpoczął kroki, które powinny doprowadzić do realizacji bazyliki Najświętszego Serca kilkadziesiąt lat później. Obaj są uczniami Frédérica Ozanama , założyciela Towarzystwa Saint-Vincent-de-Paul, który „zjednoczył w służbie najbiedniejszym „orleanistyczny” świat biznesu na prawym brzegu z „legitymistycznym” światem arystokracji. na lewym brzegu ” .
Według historyka Miguela Rodrigueza pojęcie ślubu jest fundamentalne, jako „obietnica złożona Bogu”. Od duchowej relacji mistyków z Bogiem do „ślubu narodowego”, w tym fundacji zakonów podających się za z Najświętszego Serca lub kościołów Najświętszego Serca , historia pobożności pokazuje, że ślub złożony, żyje -a- vis ta może być zarówno indywidualne zachowania, że zbiorowe wiara imprezy: będzie on dołączyć do XIX th century zaangażowanie religijne i świeckie praktyk. Dla niego jest to całkowita kontynuacja przysięgi Ludwika XIII , Marguerite-Marie Alacoque złożona królowi Ludwikowi XIV i przysięgi Ludwika XVI w więzieniu świątynnym.
Organizatorzy budowy Sacré-Cœur zwrócili się pod koniec 1872 r. do Zgromadzenia Narodowego o uznanie kościoła za obiekt użyteczności publicznej.
Jest to rzeczywiście jedyny pozornie możliwy sposób zdobycia niezbędnej ziemi, majątku miasta i wielu osób.
Zgromadzenie Narodowe wybrany w lutym 1871 sporządzić konstytucję wtedy miał 396 rojalista deputowanych (z łącznie 686 członków), którzy byli w dużej mierze nieprzejednanych katolików.
Po gorącej dyskusji, ustawa użyteczności publicznej została uchwalona 24 lipca 1873 roku o 382 głosów przeciwko 138 , a 160 posłów wstrzymało się od głosu.
Oferuje on arcybiskup Paryża ( M gr Guibert ) możliwość pozyskania gruntów na wzgórzu Montmartre przez wywłaszczenie , jeśli to konieczne: ziemie zainteresowanym umieszczonych pod kościołem Saint-Pierre , są zajęte przez tawern, a targowych i małych ogrodów .
Wybór tej lokalizacji sprawia, że przyszły Sacré-Cœur jest najwyższym i najbardziej widocznym budynkiem stolicy, demonstrując ostentacyjne powołanie projektu. Oczekuje się również, że Kościół „zostanie zbudowany wyłącznie ze środków z abonamentu” i „będzie na zawsze przypisany do publicznego wykonywania kultu katolickiego . ”
Dokładny tekst ustawy to:
"Sztuka. 1 ul . Budowę kościoła na wzgórzu Montmartre deklaruje się jako użyteczności publicznej, zgodnie z prośbą arcybiskupa Paryża w liście z 5 marca 1873 r. skierowanym do Ministra Kultu. Ten kościół, który zostanie wybudowany wyłącznie z datków z subskrypcji, będzie na zawsze przeznaczony do publicznego sprawowania kultu katolickiego.
Sztuka. 2. Lokalizacja tego budynku zostanie ustalona przez Arcybiskupa Paryża w porozumieniu z prefektem Sekwany, przed dochodzeniem przewidzianym w tytule II ustawy3 maja 1841.
Sztuka. 3. Arcybiskup Paryża, zarówno w swoim imieniu, jak iw imieniu swoich następców, zastępuje prawa i obowiązki administracji, zgodnie z art. 63 ustawy3 maja 1841 i upoważniony do nabycia gruntu niezbędnego do budowy kościoła i jego podległości, polubownie lub, jeśli to konieczne, przez wywłaszczenie.
Sztuka. 4. Środki przewidziane w tytułach II i następnych ustawy z3 maja 1841niezwłocznie po ogłoszeniu tej ustawy. "
Ta konstrukcja jest częścią nowego „porządku moralnego” promowanego przez konserwatystów w Zgromadzeniu Narodowym w 1871 roku .
Budowa bazyliki Najświętszego Serca jest czasami kojarzona z wydarzeniami Komuny Paryskiej , ponieważ została zbudowana w celu „odkupienia zbrodni komunardów”, ale z woliStyczeń 1871 poprzedza powstanie, a związek nie jest zawarty w prawie 23 lipca 1873 r.. Z drugiej strony pojawia się ona w przemówieniu Huberta de Fleury podczas wmurowania pierwszego kamienia: „Tutaj rozpoczęła się Komuna, gdzie zamordowano generałów Clémenta-Thomasa i Lecomte'a, ten (jego uczeń) Kościół Najświętszego Serca ! Pamiętamy ten pagórek z armatami, poprzecinany przez pijanych fanatyków, zamieszkany przez ludność, która wydawała się wrogo nastawiona do jakiejkolwiek idei religijnej, a nienawiść do Kościoła wydawała się przede wszystkim ożywiać” .
Dla Jérôme'a Bohla ta konstrukcja „miała przede wszystkim zadośćuczynić za klęskę Sedanu i konfiskatę państw papieskich, która miała miejsce kilka miesięcy wcześniej” oraz „w celu naprawienia ekscesów cesarskiego święta” . Historyk sztuki Didier Rykner przywołuje „bezsensowność” debaty na temat relacji między Bazyliką Najświętszego Serca a gminą.
Historycznie idea stowarzyszenia z Komuną Paryską wydaje się kształtować dopiero stopniowo.
Według Davida Harveya budowa tej bazyliki „przez wielu była postrzegana” jako akt pokuty za ekscesy Komuny i do dziś pozostaje symbolem politycznym.
Budowa Bazyliki Najświętszego Serca i jej dokładne motywacje będą przedmiotem długiej debaty w czasie, gdy we Francji rośnie znaczenie sekularyzmu .
W 1873 r. komisja Oeuvre du Vœu National i arcybiskup Paryża zdecydowali, że wybór architekta zostanie dokonany w drodze konkursu.
W tym celu dla kandydatów przygotowywany jest program. Pewne elementy są narzucone: miejsce, budżet ograniczony do siedmiu milionów franków , krypta, monumentalna figura Najświętszego Serca, bardzo widoczna i umieszczona na zewnątrz.
Siedemdziesiąt osiem projektów zostało zgłoszonych przez osiemdziesięciu siedmiu uczestników zgrupowanych w siedemdziesiąt sześć zespołów. Wśród kandydatów znajdują się między innymi Charles Garnier i sześć Grand Prix de Rome .
Ich modele są wystawiane na Polach Elizejskich.
Architekt Paul Abadie wygrywa konkurs na budowę Sacré-Coeur. Abadie zaprojektował rzymsko-bizantyjską bazylikę (z kopułą, dzwonnicami i dzwonnicą) w odpowiedzi na styl neobarokowy .
Gdy zmarł w 1884 roku, zastąpił go Honoré Daumet (1884-1886), a zastąpił go Charles Laisné (1886-1891), zajmujący się produkcją witraży malarz-szklarz Émile Hirsch .
Potem przyszedł Henri-Pierre Rauline (1891-1904), który kierował pracą i Charles Garnier jako architekt konsultant, Lucien Magne (1904-1916) i Jean-Louis Hulot (1916-1924).
Bazylika jest finansowana głównie przez dużą liczbę Francuzów w ramach krajowego abonamentu, w którym wierni nie są proszeni o płacenie dużej sumy, ale o to, co jest dla nich możliwe.
Hubert Rohault de Fleury wyobraża sobie w szczególności „subskrypcję kamieni”, która zachęca rodziny, grupy i zakłady do zapewnienia sumy niezbędnej na zakup kamienia, kolumny lub kaplicy, na której uzupełnia się imię, inicjały lub płaszcze ramiona darczyńców są wygrawerowane.
W sumie w ciągu półwiecza zebrano prawie czterdzieści sześć milionów franków z darowizn od prawie dziesięciu milionów wiernych.
W dniu 16 czerwca 1875 The arcybiskup Paryża , kardynał Guibert położył pierwszy kamień z bazyliki (a różowy marmur z Bouère ), nie daleko od starego młyna La Galette , stąd pseudonim danej bazyliki przez ludzi z Montmartre , „Notre Dame de la Galette”. Praca została powierzona Zgromadzeniu Oblatów Maryi Niepokalanej .
Zniszczona w 1874 roku wieża Solferino stała w przybliżeniu w miejscu obecnej bazyliki.
Na utrwalenie fundamentów potrzeba miesięcy: podziemne chodniki, osuwiska i zawalenia wymagają budowy 83 studni o głębokości 33 metrów i zastąpienia 35 000 m 3 luźnej ziemi ich odpowiednikami z kamienia i cementu. Wypełnione betonem i połączone potężnymi łukami , pełnią funkcję filarów, które pod gliną szukają solidnej warstwy kopca.
Od 3 marca 1876 r. arcybiskup Paryża zainaugurował obok prac prowizoryczną kaplicę. W 1878 r. rozpoczęto budowę krypty, aw 1881 r. bazyliki. Wnętrze nawy zostało otwarte 5 czerwca 1891 roku .
Fundamentalnie antyklerykalne III RP chce wycofać się z korzystania z bazyliki z kościoła i przekształcenie go w domu ludowego lub teatru.
W trosce o uspokojenie rząd Clemenceau uchwalił ustawę z 13 kwietnia 1908 r., kładącą kres sekwestracji Sacré-Coeur, która „staje się własnością miasta Paryża i nie może być porzucona, z wyjątkiem jednego nowe prawo” .
Rauline i Magne zachowują pierwotny plan Abadie, ale dodają elementy neorenesansowe (formy półkolistych okien, smukłe kopuły).
Podczas gdy Abadie planował rzymsko-bizantyjskie kopuły półkuliste, Magne zastąpił je wydłużonymi kopułami w stylu neorenesansowym , co nadało im owalny kształt.
Ta zmiana pierwotnego przekazu architektonicznego ma na celu skorygowanie zniekształcenia optycznego odczuwanego przez pielgrzymów na placu kościelnym: brakuje wysokości kopuł, przez co znika pęd ku niebu, ukryty pod fundamentami sanktuarium.
Witraże zainstalowane w latach 1903-1920 zostały zniszczone w czasie II wojny światowej i zastąpione współczesnymi witrażami.
Dzwonnica ( latarnia wieży ), który z krzyżem który dominuje, stojaki 91 m wysokiej zakończono w 1912 roku, ale dopiero w 1914, że cała elewacji zostało zakończone.
Konsekracja kościoła i podniesienie go do godności bazyliki mniejszej , pierwotnie zaplanowane na 17 października 1914 r. , zostało przełożone z powodu przystąpienia do wojny.
Odbyło się ono 16 października 1919 r. , celebrowane przez kardynała Vico , w obecności kardynała Amette , arcybiskupa Paryża oraz wielu biskupów, dostojników kościelnych, duchownych, cywilów i zwykłych wiernych.
Budynek został oficjalnie ukończony w 1923 roku wraz z wykończeniem wystroju wnętrz, w szczególności mozaikami absydy.
W latach 30. rozpoczęto budowę oficyn, zakrystii, urzędów i dormitorium dla pielgrzymów.
Budynek został ostatecznie ukończony dopiero po II wojnie światowej , której bombardowania zniszczyły witraże. „W sumie program kosztował sześć razy więcej niż oczekiwano i trwał ponad pół wieku . ”
Historyczne widokiŚwiadectwo darowizny na składkę narodową budynku Sacré-Coeur w Montmartre (Paryż), 1873.
Budowa Sacré-Coeur, 1882.
Budowa Sacré-Coeur, 1897.
Około 1905 roku.
Najświętsze Serce w czasach Oblatów Maryi Niepokalanej”
Bazylika nie jest zbudowana według tradycyjnego planu bazyliki . Ma kształt greckiego krzyża , ozdobionego czterema kopułami.
Kopuła centralna ma wysokość zwornika 54,94 mi średnicę 16 metrów; centralną kopułę o wysokości 83 m (był to najwyższy punkt w Paryżu przed budową Wieży Eiffla, będącej republikańskim odpowiednikiem bazyliki), zwieńczona jest latarnią utworzoną przez kolumnadę.
Spiralne schody z 237 stopniami zapewniają dostęp do wewnętrznej i zewnętrznej galerii tej kopuły, z których pierwsza oferuje widok na wnętrze kościoła, a druga okrągłą panoramę na ponad 30 km w pogodny dzień.
Styl eklektyczny architektura budynku wybranym przez Abadie jest inspirowana architektury romańskiej w bizantyjskiej architektury , zwłaszcza katedry św froncie z Périgueux , bazyliki św Sophia z Konstantynopola i St. Mark of Venice .
On wpływa wiele innych budynków sakralnych w XX th wieku ( Bazylika św Teresy z Lisieux , na przykład, albo, bardziej skromnie, Saint-Remi z Amfreville-la-Mi-Voie ).
W przeciwieństwie do większości kościołów, które tradycyjnie mają orientację wschód-zachód , bazylika jest skierowana na północ-południe.
Wybór tej pierwotnej osi tłumaczy się względami topograficznymi, w tym sensie ciasnotą płaskowyżu, oraz względami symbolicznymi otwarcia kościoła w kierunku centrum Paryża.
Kamień wybrany do budowy nie jest tradycyjnym „kamieniem paryskim” ( beżowy wapień lutecki z tendencją do żółknięcia ), ale trawertynem (biała skała o bardzo drobnym ziarnie) pochodzącym z kamieniołomów Château-Landon i Souppes-sur.-Loing ( jedynym paryskim zabytkiem zbudowanym z tego samego materiału jest Łuk Triumfalny de l'Étoile ).
Został wybrany przez architekta Paula Abadie ze względu na jego twardość i samooczyszczanie w kontakcie z wodą, wapień wydzielający się ze stłuczki , który zachowuje biały odcień kamienia.
Bazylika opiera się na gipsie za pomocą filarów przecinających leżący nad nią margiel i piaski.
Fasada południowa ma dwie kondygnacje. Dolną kondygnację tworzy ganek poprzedzony klatką schodową i podzielony na trzy łuki, którym odpowiadają trzy brązowe drzwi bazyliki, z tympanonami każdy ozdobiony płaskorzeźbą (portal po lewej stronie Mojżesz uderza w kamień pustynia autorstwa Fagla , w centrum Longinus przebijający Serce Jezusa, również autorstwa Fagla, po prawej święty Tomasz wkładający rękę w otwarty bok Jezusa, autorstwa Lefèbvre'a ).
Ten ganek przykryty jest dużym tarasem ozdobionym tralkami i dwoma posągami konnymi amortyzującymi boczne ściany i zainstalowanym w 1927 roku.
Rzeźba po lewej przedstawia św. Ludwika wymachującego mieczem w jednej ręce i koronę Chrystusa w drugiej (statua zastępująca św. Jerzego w 1891 r.) oraz koronę cierniową , ta po prawej przedstawia Joannę d'Arc ( pomnik św. Jerzego z 1891 r.). pomnik zastępujący św. Marcina z 1925 r.).
Ta ostatnia budzi kontrowersje, ponieważ Lefèbvre chciał przedstawić chłopkę walczącą z mieczem w dłoni, ale Komitet Pomnika nakazał jej reprezentować ją jako zbroję, wierną jej zwykłemu wizerunkowi. Zabytek polityczny, bazylika jest wtedy palem nacjonalistycznym.
Piętro, oddzielone od siebie gzymsem modlionowym, cofa się na tę ostatnią. Jest przepruty trzema przęsłami i zwieńczony frontonem wyciętym u góry centralną niszą, w której na piersi znajduje się figura Chrystusa z Najświętszym Sercem , montowana od 1927 r. (kamień o wysokości pięciu metrów, za sprawą Pierre'a Seguina ).
To błogosławieństwo Chrystusa zastępuje posąg Gustave'a Michela , model obecny od 1907 do 1927 roku, który zastąpił prowizoryczną gipsową statuę Gabriela Thomasa, która w tajemniczy sposób zawaliła się w 1900 roku.
Ten Chrystus jest obramowany płaskorzeźbami Magdaleny i Samarytanki w tympanonach bocznych przęseł, symbolizujących „w sposób alegoryczny Francję, najstarszą córkę Kościoła pokutującego i skruszonego” .
Charakterystyczny smak drugiej połowie XIX th wieku do nacjonalistycznych rezonansów Ikonograficzne i anty-Republikańskiej walk archanioła przeciwko diabłu (Republika reprezentowane krokodyla symbolizującej smoka), posąg św Michel zabiciu smoka na jednej szczyty absydy bazyliki, odlane przez Ateliers Monduit , są dziełem François Sicarda (1903).
Campanile - które na zewnętrznych kątach jego loża ponosi aniołów wyrzeźbiony przez Jean Dampt - jest ogromna kwadratowa wieża zakończona w 1914 roku i służył jako dzwonnica, która zawiera, między innymi, największy dzwon w Francji. Ochrzczony w Savoyarde , został przetopiony w Annecy w 1895 roku przez odlewnię braci Paccard . Mierzy 3 metry średnicy i waży 18 835 kg .
Jeśli chodzi o jego wsparcie, to waży 7380 kg . Uderzający młot waży 1200 kg .
Symbol nacjonalistyczny, przypominający aneksję Sabaudii , został podarowany bazylice przez cztery diecezje Sabaudii i przybył na wzgórze 16 października 1895 r. , co było wydarzeniem w Paryżu.
Wchodząc do wnętrza bazyliki głównymi drzwiami, od prawej strony odnajdujemy następujące kaplice:
Cul-de-Four w absydzie chóru ozdobiony jest największą mozaikę we Francji. Wykonany z emalii Briare , zajmuje powierzchnię 473,78 m 2 . Został zaprojektowany według projektu Luc-Oliviera Mersona i wykonywany w latach 1918-1922 przez paryskich mozaikowców z Atelier Guilbert-Martin . Monumentalna mozaika przedstawia Najświętsze Serce z Jezusem (otoczonego NMP i św Michała i, klęcząc, papieża Leona XIII i Joan of Arc ) jako uwielbiony przez Kościół katolicki i Francji . U jego podstawy fraza po łacinie ( SACRATISSIMO CORDI JESU, GALLIA PŒNITENS ET DEVOTA ET GRATA ), na fryzie, oznacza: „Najświętszemu Sercu Jezusa pokutująca, żarliwa i wdzięczna Francjo”.
KryptaKrypta, która ma taki sam układ jak Kościół jest jedną z osobliwości bazyliki. Lej , cztery metry szerokości, otacza go i zapala go, dzięki okien i oculi przebite w ścianie.
Centralną przestrzeń krypty zajmuje kaplica Pieta , w której oprócz monumentalnej figury Matki Boskiej u stóp Krzyża (dzieło dominuje nad ołtarzem, autorstwa Julesa Coutana w 1895 r.) znajdują się grobowce związane z ważnymi postaciami który oznaczał to święte miejsce (podziemia wykopane pod tą kaplicą zmarłych zawierają groby kardynałów Guiberta i Ryszarda) oraz pierwszy kamień bazyliki. Chodniki obejścia obsługują siedem kaplic bocznych od wschodu i siedem kaplic bocznych od zachodu odpowiadających nawom bocznym bazyliki.
Kaplica absydowa, poświęcona Świętej Rodzinie , zwieńczona jest figurą Najświętszego Serca. Praca Roberta Falcucci z 1960 roku przedstawia Chrystusa z szeroko otwartymi ramionami i sercem do przodu. Kaplica pod wezwaniem św. Piotra, wzniesiona na kilku stopniach, otoczona kolumnami, dominuje nad kryptą i odpowiada chórowi bazyliki.
Święty Hubert wyrzeźbiony przez Annę de Rochechouart de Mortemart , księżną Uzés znaną jako Manuela (imię rzeźbiarza) 1889.
Posąg kardynała Guiberta
Józef Hippolyte Guibert , kardynał - płyta pogrzebowa.
Święty Jan Boży opiekujący się chorym – Léon Fagel (1851-1913)
Święty Bruno – Henri Louis Noël - 1899
Układ wnętrza obejmuje:
Kaplica św. Michała lub wojskowa, ozdobiona wojskowymi wotum, również objęła patronatem św. Joannę d'Arc . Posąg św . Michała , który góruje nad ołtarzem , jest dziełem Henri Louisa Noëla , Joanny d'Arc jest dziełem Léona Fagla .
W kaplicy św. Ludwika, podarowanej przez adwokaturę i magistrat, płaskorzeźby ołtarza obejmują przekazanie korony cierniowej św. Ludwika biskupowi Paryża, dzieło Hippolyte'a Lefèbvre'a i mozaiki św. Pascal Blanchard
Kaplica lub trybuna handlowo-przemysłowa, kończąca wschodni transept, powstała dzięki składkom mieszkańców Lyonu i Tourcoing . W wielkim przeszklonym dachu Matki Boskiej według Henri-Marcela Magne aniołowie przedstawiają mu bazylikę Fourvières i herb Lyonu, natomiast na bocznych witrażach aniołowie niosą herb i dewizę Tourcoing.
W kaplicy Marguerite-Marie znajduje się luksusowy ołtarz z brązu.
Kaplice apsydalne są poświęcone św. Benoît Labre , Saint Jean-Baptiste (subskrypcja Kanady i Zakonu Maltańskiego), Saint-Joseph, à la Vierge (kaplica Najświętszego Serca Maryi z figurą Matki Bożej Pokoju Gustave Crauck , pokonując ołtarz z marmuru kararyjskiego , św. Łukasza Kosmy i Damiana (ubezpieczony przez dwa stowarzyszenia lekarzy, mówi się o kaplicy lekarskiej), kaplica św. Ignacego , św. Urszuli.
Kaplica św. Wincentego a Paulo jest subskrybowana przez Ojców Łazarzy , Siostry Miłosierdzia i Towarzystwo Św. Wincentego a Paulo.
Trybuna Saint- Izydor lub kaplica Rolnictwa, zapisana przez komitet rolników z Nantes, zawiera baldachim Narodzenia Marcela Magne.
Kaplicę Sainte- Radegonde , Sainte-Clotilde i Sainte- Bathilde lub Świętych Królowych Francji, głównie ze względu na diecezję Poitiers , zdobi ołtarz z marmuru kararyjskiego z kolumnami jaspisowymi.
Kaplica Marynarki Wojennej zawiera posąg Stella Maris autorstwa Léona Fagela .
Ołtarz w Sienie marmuru w chórze jest Rauline . Ołtarz autorstwa Luciena Magne ozdobiony jest wyobrażeniem Chrystusa na krzyżu , otoczonego z obu stron przez apostołów.
Tabernakulum jest zwieńczony cyborium w pozłacanej Srebro: zaprojektowany w 1902 roku, jest ozdobiona dwa anioły wspieranie monstrancję , która zawiera boskie ciało.
Przed tym głównym ołtarzem z krypty bazyliki pochodzi złoty ołtarz.
Rzeźbiarz Hippolyte Lefèbvre (1868-1937) wykonał dużą część dekoracji rzeźbiarskiej bazyliki, w szczególności „płaskorzeźby Ukrzyżowania z Marią i Janem oraz Dwunastu Apostołów z ołtarza głównego datowanego na lata 1905-1907 oraz pomniki nagrobne kardynałów Ryszarda i Amette powstały w latach 1912 i 1923” .
Symbole czterech ewangelistów dzwonnicy wyrzeźbił Henri Bouchard (1875-1960) w 1911 roku. Znajdująca się wewnątrz srebrna figura Najświętszego Serca Chrystusa jest dziełem rzeźbiarza Eugène'a Béneta .
OrganyWielkie organy bazyliki Sacré-Cœur zostały zbudowane przez słynnego organmistrza Aristide Cavaillé-Coll w 1898 roku dla zamku, który baron Albert de L'Espée , wielki miłośnik organów, właśnie zbudował w 'Ilbarritz ( zamku Ilbarritz ). Organy te są ostatnim wielkim instrumentem Cavaillé-Colla, wyposażonym wówczas w 70 głosów rozłożonych na czterech ręcznych klawiaturach o 61 klawiszach i 32-stopniowych pedałach .
Po śmierci barona i sprzedaży swojego domu i po spędzeniu ponad dziesięć lat w Cavaille-Coll- Mutin magazynów , narząd został kupiony przez bazyliki, której nie ma. Został tam zainaugurowany (po pewnych modyfikacjach) 16 października 1919 r. przez Charlesa-Marie Widora , Marcela Dupré i Abla Decaux, który jest pierwszym posiadaczem.
Instrument przeszedł pewne modyfikacje w latach 1930-1931, przeprowadzone przez Société fermière des Establishment Cavaillé-Coll.
Po liftingu przeprowadzonym przez Jeana Perroux (który usuwa trzy ostre rzędy kornetu solówki) w 1948 roku, ważniejsze przekształcenia powierzono w 1959 roku domowi Beuchet-Debierre , pod kierownictwem Rolande Falcinelli i Marcela Dupré. Niektóre gry są modyfikowane, sprawdzane krzyżowo, przesuwane i wymieniane między klawiaturami. Główny pozytyw jest strojony w Unda Maris i do tej klawiatury dodawany jest talerz, tak jak główny 4 zastępuje fagot-obój, przeniesiony na układ zestawów łączonych. Mikstury zostają przekomponowane, tremolo solówki zostaje usunięte, a na tej klawiaturze dodano dwa stopnie. Ponadto na prośbę wikariusza, który chce, aby rozetowe okno zostało wyczyszczone, listonosz usuwa środkową część bufetu, która jest oszpecona. Ta modyfikacja skutkuje także rozdzieleniem ekspresyjnego pudła solówki na dwie części, z których każda umieszczona jest na jednym końcu organów. Joseph Beuchet zaproponował elektryfikację przekładni w celu rozwiązania pewnych problemów związanych z tym nowym układem, ale Marcel Dupré formalnie się temu sprzeciwił, co pozwoliło na utrzymanie konsoli Cavaillé-Coll.
Instrument degraduje się z biegiem lat, aż staje się prawie nie do zagrania. Jego odrestaurowanie zaplanowano na początek lat 80. , pod kierownictwem Daniela Rotha , mającego na celu usunięcie dodatków z 1959 roku na rzecz gier bardziej związanych z jego estetyką. I tak talerz pozytywu zostaje zastąpiony progresywnym kornetem, fagot 8 buntownika przekształcony w fagot 16 , pełna gra recitalu przekomponowana (z wypadkową 16), zasadnicza 4 zastąpiona oktawą 4 , trójka akustyczna rzędy kornetu solo odrestaurowane m.in. Instrument został zainaugurowany w 1985 roku.
Obecnie utrzymywane przez Bernarda Dargassies organy są bardzo zakurzone przez sadzę wytwarzaną przez świece. Obecnie trwają prace nad jego odbudową.
Obecnymi posiadaczami są Gabriel Marghieri, również organista sanktuarium Saint-Bonaventure w Lyonie i Philippe Brandeis, również współwłaściciel organów Saint-Louis des Invalides . Claudine Barthel jest członkiem od 1969 roku, była również członkiem kościołów Sainte-Geneviève i Notre-Dame-du-Perpétuel-Secours w Asnières-sur-Seine .
Chór, absyda i mozaika.
Kopuła z czterema aniołami (z pięciu); każdy z nich nosi symbol Męki Chrystusa .
Monstrancja z konsekrowaną Hostią. Bazylika praktykuje Nieustającą Adorację.
Chrzcielnica.
Stacje I i II Drogi Krzyżowej .
Witraż z Najświętszym Sercem Pana Jezusa.
Widziane z Wieży Eiffla .
Widziany z wieży Montparnasse na tle Stade de France .
Kopuły ozdobione są podłużnymi pasami na przemian łączonymi i rzeźbionymi w łuski. Pokrycie apsydy , apsydy i naw imituje powierzchnię z prostokątnych kafli.
Bazylika nocą.
Film o zwiedzających Montmartre i bazylikę.
Bazylika Najświętszego Serca Montmartre jest jednym z pięciu -moll bazylik w Paryżu .
Bazylika, poświęcona nieustannej adoracji Najświętszego Sakramentu, jest „sanktuarium adoracji eucharystycznej i miłosierdzia Bożego” . Od 1885 r. wierni – mężczyźni, kobiety i dzieci wszystkich stanów i ze wszystkich środowisk – na zmianę odmawiają w bazylice modlitwę dniem i nocą. Ta modlitwa jest misją, którą bazylika otrzymała podczas konsekracji: misją nieustannego wstawiennictwa za Kościół i świat.
Charles de Foucauld spędził noc na modlitwie z Louisem Massignon w kwietniu 1909 r. w Bazylice Najświętszego Serca na Montmartre: wszystkie statuty jego stowarzyszenia Najświętszego Serca zostały złożone na Montmartrze, a tam pierwsi Mali Bracia Jezusa René Voillaume otrzymali swój nawyk.
Od 1995 roku Kongregacja Benedyktynów Najświętszego Serca z Montmartre prowadzi , na prośbę kardynała Lustigera , arcybiskupa Paryża, animację duchową i materialną bazyliki.
Z inicjatywy M gr Maxime Charles , po Vaticanum II , Montmartre stopniowo przybrał krajowego wymiaru refleksji i szkolenia, aby skutecznie reagować na kryzys z 1970 roku . Różne ruchy ewangelizacji i młodzieży, a także rekolekcje i konferencje organizowane przez M gr Charles. Nadanie nowego impulsu tradycyjnej Drodze Krzyżowej , wznowienie pielgrzymki do Chartres w sposób konsensualny (z rdzenia Ośrodka Richelieu ), dystrybucja wreszcie spopularyzowanych zeszytów teologicznych, na wzór ks. de Guérandela, który w był jednym z autorów.
W ramach rewitalizacji wiary i w odpowiedzi na wahania wiernych, często pod wpływem fal medialnych, ruchy bazyliki dążą w tym czasie do zmiany spojrzenia na innych wszystkich warunków i religii, na skrzyżowaniu spotkań i nie- pogłębione studia z miejscowymi są prowadzone przez ks. Moranda i rozsiane po całym regionie paryskim, a następnie poza nim, prowadzone są przez młodych ludzi wyszkolonych w bazylice. Owoce były widoczne w pierwszej części pontyfikatu Jana Pawła II . Te inicjatywy ewangelizacyjnej, utrwalona przez następców biskupa Karola (w tym M gr Vorges), oznaczony stałego promieniowanie bazyliki. Od 1995 roku akompaniament odbywa się w inny sposób i bazylika nie organizuje już pielgrzymki do Chartres. Podobnie nie robi się już komunii na kolanach, co było cechą bazyliki do 1995 roku.
Kropka | Nazwisko | Członkostwo |
---|---|---|
1876 - 1885 | Ks. Achille Rey | Oblaci Maryi Niepokalanej (OMI) |
1885 - 1893 | O. François Voirin | |
1893-1901 | Ojciec Jean-Baptiste Lamius | |
1901-1902 | ?? | |
1903-1908 | Chanoine Jean-Eugène Peuportier | Księża diecezjalni |
1908 -1925 | Kanon Eugeniusz Krepin | |
?? - ?? | M gr Flaus | |
?? - 1959 ?? | M gr Aube | |
1959-1985 | M gr Maxime Charles | |
1985 - 1990 | M gr François de Vorges | |
1990 - 1995 | O. Alain Hazemann | |
1995 - 1999 | M gr Patrick Chauvet | |
1999 - 2003 | P. Hubert Vallet | |
2004 - 2007 | M gr Maurice Frechard | Arcybiskup emerytowany Auch, Spiritan |
2007 - 2020 | M gr Jean Laverton | Ksiądz diecezjalny |
Od 2020 | Ojciec Stéphane Esclef | Ksiądz diecezjalny |
Budowa bazyliki była szeroko krytykowana przez takich artystów jak Steinlen , Willette , pisarze Sarcey czy Zola, którzy widzą w niej symbol obskurantyzmu.
W 1904 r. , w kontekście wzmożonych napięć wokół kwestii rozdziału Kościołów i Państwa , rada miejska Paryża, wówczas w większości zaciekle świecka i wrogo nastawiona do bazyliki, odzyskała 5 000 m 2 sąsiadujących z nią gruntów, niesłusznie zatrzymanych. przez Archidiecezję.
Rada miejska postanawia wznieść w tym miejscu, na osi wielkiego portalu Najświętszego Serca, pomnik kawalera de La Barre , młodego francuskiego szlachcica skazanego w 1766 roku za bluźnierstwo i świętokradztwo, ściętego, a następnie spalonego, stając się w rezultacie powstała opiekuńcza figura ateizmu i antyklerykalizmu .
Posąg dłuta Armanda Blocha został zainaugurowany 3 września 1905 r. przez 25 tysięcy demonstrantów.
Nieco później kolejny akt polityczny, rue de La Barre (adres bazyliki znajduje się pod numerem 35), staje się w 1907, decyzją tej samej rady miejskiej, rue du Chevalier-de-La-Barre .
W 1926 roku , na znak uspokojenia gminy vis-à-vis świata katolickiego, posąg został ponownie umieszczony niedaleko, Square Nadar , w miejscu mniej bezpośrednio prowokacyjnym wobec Najświętszego Serca.
Został usunięty i przetopiony w 1941 roku. Sześćdziesiąt lat zajęło wzniesienie nowego pomnika w miejscu Nadar Square i inauguracja 24 lutego 2001 roku.
Francuski malarz Félix Del Marle , bliski futuryzmowi w latach 1910 , opublikował w Paris Jour 10 lipca 1913 „Manifest futurystyczny na Montmartrze”, w którym głosił: „Musimy zniszczyć Montmartre !! "
Doprecyzowuje, że jest przeciwny zastąpieniu kopca przez drapacze chmur , metropolie i tramwaje z materiałami wybuchowymi i rusztowaniami. Wywiązała się kłótnia z innym futurystą z Montmartre o rozbieżne opinie w tej kwestii, Gino Severini .
Kolejka Montmartre lub autobus linii 40, jedyne, które krążą po Butte Montmartre, pozwalają dotrzeć tam bez wysiłku.
Dwie najbliższe stacje metra Abbesses ( linia 12 ) i Anvers ( linia 2 ) mają różnicę wysokości około 50 metrów przy odpowiednich wyjściach z bazyliką.