Zlot 1000 jezior 1980
1000 Lakes Rally 1980 ( 30 Jyväskylän Suurajot ), zakwestionował od 29 do31 sierpnia 1980, to 82. runda Rajdowych Mistrzostw Świata (WRC) rozgrywanych od 1973 r. i siódma runda Rajdowych Mistrzostw Świata z 1980 r . Impreza jest jednocześnie trzydziestą czwartą rundą Rajdowych Mistrzostw Europy , ale po raz pierwszy od 1973 roku została wyparta z Mistrzostw Świata Marek.
Kontekst przed wyścigiem
Mistrzostwa świata
Po awansowaniu w 1973 r. Do międzynarodowych mistrzostw marek (obowiązujących od 1970 do 1972 r.), W rajdowych mistrzostwach świata rozgrywa się kilkanaście rund, w tym najsłynniejsze międzynarodowe imprezy drogowe, takie jak Rajd Monte Carlo , Safari czy RAC Rally . Oprócz mistrzostw konstruktorów, Międzynarodowa Komisja Sportowa (CSI) od 1979 r. Tworzy prawdziwe mistrzostwa kierowców, które są kontynuacją kontrowersyjnego Pucharu Kierowców ustanowionego w 1977 r., Którego kalendarz obejmował również drugorzędne wydarzenia. Na sezon 1980 CSI wykluczyło rundy szwedzką i fińską z mistrzostw konstruktorów, te dwa wydarzenia liczą się tylko do klasyfikacji kierowców. Osiem z dwunastu rund kalendarza rozgrywanych jest w Europie, dwie w Afryce, jedna w Ameryce Południowej i jedna w Oceanii. Są zarezerwowane dla samochodów następujących kategorii:
- Grupa 1: samochody osobowe produkcji
- Grupa 2: specjalne samochody osobowe
- Grupa 3: samochody produkcyjne typu grand touring
- Grupa 4: specjalne samochody typu grand touring
Obecny mistrz świata Björn Waldegård nie ma pełnego harmonogramu w tym sezonie, a rajdowa aktywność Forda została uśpiona, pozbawiając go oficjalnej kierownicy w imprezach niekwestionowanych przez Mercedes-Benz , a niemiecki producent koncentruje się na rajdach na torach. Pierwsza połowa sezonu była pomyślna dla Waltera Röhrla , niemieckiego kierowcy, który wyraźnie dominował w mistrzostwach po tym, jak poprowadził swojego Fiata 131 Abarth do zwycięstwa w Rajdzie Monte Carlo w Portugalii i Argentynie .
Test
Po raz pierwszy rozegrany w 1951 r. Rajd 1000 Jezior („Jyväkylän Suurajot” po fińsku) jest tradycyjnie organizowany w środkowej Finlandii . Bardzo szybki przebieg, naznaczony licznymi wybiciami, sprawia, że impreza jest bardzo widowiskowa, auta wystrzeliwane z prędkością prawie 200 km / h wykonują imponujące skoki. Na własnym terenie fińscy kierowcy są praktycznie nie do pokonania, pokonani tylko trzykrotnie przez swoich szwedzkich sąsiadów. Wygrywając pięć razy w latach 1968-1975, Hannu Mikkola jest tam rekordzistą.
Kurs
- wyjazd : 29 sierpnia 1980przez Jyväskylä
- przyjazd: 31 sierpnia 1980 w Jyväskylä
- dystans: 1412 km w tym 472,2 km na 47 odcinkach specjalnych (wstępnie zaplanowano 48 odcinków, łącznie 480 km )
- powierzchnia: głównie ziemia
- Kurs podzielony na dwa etapy
Pierwszy etap
- Jyväskylä - Jyväskylä, od 29 do 30 sierpnia
- 21 odcinków specjalnych, 199 km
Drugi krok
- Jyväskylä - Jyväskylä, od 30 do 31 sierpnia
- 26 odcinków specjalnych, 273,2 km (wstępnie zaplanowano 27 odcinków, łącznie 281 km )
Zaangażowane siły
Do rundy fińskiej nie licząc się do mistrzostw marek, producent z Turynu zgłosił tylko jeden samochód. Markku Alén ma 131 Abarth Group 4, z której Björn Waldegård korzystał podczas ostatniego Rajdu Szwecji . Odnowiony przez lokalnego importera Autonovo, ma dwulitrowy szesnastozaworowy silnik wtryskowy Kugelfischer o mocy 238 koni mechanicznych przy 8000 obr / min i wadze około jednej tony. Autonovo przygotowało również grupę 2 Fiata Ritmo Abarth Antero Laine, jako część mistrzostw kraju. Do Fiat wykorzystujące opony Pirelli .
W Rothmans linie współpracować z Escort RS1800 grupy 4 dla Ari Vatanen . Przygotowany przez Davida Suttona, ten 1000-kilogramowy samochód jest wyposażony w dwulitrowy silnik napędzany gaźnikami, opracowany przez Briana Harta . Jego moc to 255 koni mechanicznych przy 8000 obr / min. Ma opony Dunlop . Zatrudniony na prywatne stanowisko Lasse Lampi jeździ identycznym modelem. Marka jest również bardzo obecna w grupie 1, wersja RS2000 Escorta jest faworytem w tej kategorii, w szczególności Mikael Sundström , Pekka Vilpponen czy Jaakko Markula.
Fiński importer japońskiej marki wynajął sedana 160J Grupy 2 (około tonowy, dwulitrowy czterocylindrowy silnik z pojedynczym wałkiem rozrządu, 190 koni mechanicznych przy 7400 obr / min) powierzony Timo Salonen . Erkki Pitkanen i Peter Geitel mają identyczne samochody w prywatnych konstrukcjach. Podobnie jak Fords, Datsuns są wyposażone w opony Dunlop.
Zespół Euro Händler zgłosił tylko jedną załogę na tę imprezę, Anders Kulläng ze swoją zwykłą Ascona 400 w grupie 4. Wyposażona Michelin opony , ten 1100 kilogramów samochód jest zasilany 2420 cm 3 silnikiem czterocylindrowym opracowany w Cosworth , o mocy około 240 moc przy 7000 obrotach na minutę. Opel Sweden przygotował identyczny samochód dla Björna Johanssona.
Fiński nadziei Henri Toivonen ma swój oficjalny Sunbeam Lotus grupę 2, samochód z występów podobnych do tych z grupy 4 dzięki ich 2217 cm 3, 16-zaworowy czterocylindrowy silnik zasilany przez dwa gaźniki dwukrotnie baryłkę zapewniających ponad 230 koni mechanicznych. Heikki Enomaa pracuje prywatnie na identycznym modelu. Marka ufa oponom Michelin.
Pięciokrotny zwycięzca Hannu Mikkola wraca do Toyota Team Europe za kierownicą coupe Celica Group 4 (1000 kg, dwulitrowy, czterocylindrowy, szesnastozaworowy silnik, 220 koni mechanicznych, opony Pirelli). Jego kolega z drużyny to jego rodak Tapio Rainio.
Pod kierownictwem Johna Davenporta brytyjska marka przygotowała dwa Triumph TR7 V8 z grupy 4, jeden dla Per Eklunda , kierowcy fabrycznego, drugi dla Timo Mäkinena , fińskiego weterana ścigającego się we własnym zespole. Te coupe waży około 1150 kilogramów, ich silnik V8 3500 cm 3 zasilany przez cztery podwójne gaźniki organizmie rozwija 290 KM. Triumphs używają opon Dunlop.
Dealer Team Vauxhall powraca do mistrzostw świata, a Chevette HSR grupa 4 powierzono swojemu zwykłemu pilotowi Pentti Airikkala . Zwarty wystarczy, Chevette waży około jednej tony i jest wyposażony w czterocylindrowy silnik 2300 cm 3 podwójnej głowicy wałek rozrządu rozwijającego 235 KM przy 7400 obr / min. Airikkala po raz pierwszy używa opon Michelin w tym samochodzie.
Były zwycięzca imprezy, Kyösti Hämäläinena zamienił swojego zwykłego Forda Escorta na skromnego Lada 1300 z grupy 2, zgłoszonego przez lokalnego importera radzieckiej marki. Jego koledzy z drużyny Stasys Brundza i Kastytis Girdauskas, oficjalni piloci VAZ , na 21011, identycznych modelach wyznaczonych w ten sposób w ZSRR .
Przebieg wyścigu
Pierwszy etap
124 załogi wyruszyły z Jyväskylä w piątek na podmokłym gruncie. Deszcz padał przez większość nocy. Pentti Airikkala , który miał już pecha w zeszłym roku, tym razem jako pierwszy się poddał, tłok przebity w jego Vauxhall Chevette z pierwszej rundy! Zwycięzca dwóch poprzednich edycji, Markku Alén jest od razu najszybszy, mistrz Finlandii będzie niepokonany w pierwszej połowie etapu, zdobywając dziesięć najszybszych czasów z rzędu za kierownicą swojego Fiata 131 Abarth . Po stu kilometrach pokonywanych na czas sektorów uzyskał prawie minutę przewagi nad Fordem Escortem swojego rodaka Ari Vatanena , lekko upośledzonego problemami ze słabym zaopatrzeniem w paliwo. Pojedynek między dwoma mężczyznami sędziował na początku wyścigu Anders Kulläng , ale kierowca Opla stracił drugie miejsce z powodu korkociągu w sektorze Ouninpohja. Henri Toivonen ukarany minutą za kradzież startu na pierwszym odcinku specjalnym, świetnie powrócił za kierownicą swojego Talbota ; wyraźnie dominuje grupa 2, wspiął się z powrotem do czwartego miejsca po wyprzedzaniu Kulläng i spadł w ciągu trzydziestu sekund Toyota z Hannu Mikkola , trzeci. Młody Fin straci jednak korzyść z dobrego startu w wyścigu, ponieważ z następnego sektora zjeżdża z drogi i wykonuje imponującą serię rolek. Jeśli załodze nic się nie stanie, samochód jest całkowicie bezużyteczny. W Fordzie Escort, którego drobne problemy z paliwem zostały ostatecznie rozwiązane, Vatanen odpowiedział Alénowi i zdołał go dwukrotnie pokonać, zanim kierowca Fiata ponownie zwiększył tempo w kolejnych sektorach. Nocne specjały nie przynoszą żadnych znaczących zmian w klasyfikacji, a Alén zakończy ten pierwszy etap z przewagą ponad minutę nad Vatanenem. Mikkola jest ponad trzy minuty za kierowcą Fiata, a Kulläng ponad cztery. Choć opóźniony z powodu problemów ze skrzynią biegów pod koniec wyścigu, Per Eklund dobrze spisał się za kierownicą ciężkiego Triumpha TR7 i zajął piąte miejsce tuż przed Oplem Asconą swojego rodaka Björna Johanssona. Przy drugim Triumfie Timo Mäkinen zapowiadał się na początku wyścigu, zanim został opóźniony przez problemy z paliwem, które spowodowały spadek na czternastą pozycję. Po odejściu Toivonena na emeryturę to Timo Salonen przejął prowadzenie w grupie 2 za kierownicą swojego Datsuna przed Fiatem Ritmo Antero Laine'a. Dwóch Finów ukończyło etap na siódmym i dziewiątym miejscu, nadzorując Ford Escort Lasse Lampi.
Drugi krok
Dziewięćdziesiąt dwie ocalałe załogi opuszczają Jyväskylä w ciągu dnia w sobotę. Chociaż wydawało się, że Alén kontroluje wyścig, Vatanen nie poddał się, ale musiał poradzić sobie z przegrzewającym się silnikiem. Przed pokonaniem stosunkowo długiego etapu w Myhinpaa, przepaść między dwoma przeciwnikami ledwo się zwiększyła. Odpowiednio trzecie i czwarte, Mikkola i Kulläng są również w środku walki, a następnie są oddzieleni o około trzydzieści sekund. Mikkola nie zamierzał jednak już dłużej bronić swoich szans: tuż po starcie z tego odcinka prawie dwudziestokilometrowego pękł wał napędowy Toyoty, było to porzucenie. Kulläng staje się wtedy trzeci, ale nie jedzie dużo dalej, opona pękła w linii prostej z prędkością około 170 km / h, powodując gwałtowne kołysanie Opla; w niebezpieczeństwie samochód wykona lot ślizgowy, zanim ciężko spadnie na koła, nie będąc w stanie kontynuować swojego kursu. W ten sposób Eklund osiąga trzecie miejsce, wyprzedzając Johanssona, dwóch szwedzkich kierowców jest jednak ponad pięć minut za dwoma prowadzącymi.
Vatanen kontynuował atak i zdołał złapać kilka sekund, ale w sektorze Muittari (najdłuższym w rajdzie, liczącym trzydzieści dwa kilometry), Alén świetnie się bawił i był o szesnaście sekund szybszy od swojego rywala. Mając teraz prawie półtorej minuty marginesu, podejmuje poważną decyzję o zwycięstwie. Rzeczywiście, pomimo ostatniego postoju Vatanena, który wygra osiem ostatnich odcinków specjalnych, Alén wygrał swój krajowy rajd po raz czwarty, a Vatanen po raz kolejny przegrał na drugim miejscu. Eklundowi udało się utrzymać trzecie miejsce, wyprzedzając Opla Johanssona, który ledwo utrzymał swoje czwarte miejsce przed Lampim, który wrócił dobrze. Po szóste, Salonen wygrał podobnie jak rok wcześniej w grupie 2. Autor zasłużonego wyścigu za kierownicą swojego Citroëna CX , francuski kierowca Jean-Paul Luc był na drodze do mety na dziesiątym miejscu, pierwszym wśród kierowców spoza Skandynawii. , gdy awaria wału kardana z powodu przebicia na ostatnich pięciuset metrach ostatniego odcinka specjalnego zmusiła go do wycofania się. Pechowy również Pekka Vilpponen, który zdominował grupę 1 za kierownicą swojego Forda Escorta, wycofał się na krótki dystans przed metą, oddając zwycięstwo w grupie swojemu koledze z drużyny Jaakko Markuli.
Rankingi pośrednie
Rankingi pośrednie kierowców po każdym odcinku specjalnym
|
Pierwszy stopień (od ES1 do ES21)
|
Drugi stopień (od ES22 do ES48)
- Trzydziesty siódmy odcinek specjalny został odwołany przed startem rajdu
|
Generalna klasyfikacja
Czołowi ludzie
Zwycięzcy odcinków specjalnych
-
Markku Alén - Ilkka Kivimäki ( Fiat 131 Abarth ): 26 odcinków specjalnych (SS 1 do 10, 13 do 16, 18, 19, 22, 25 do 27, 32, 34, 35, 39, 40, 48)
-
Ari Vatanen - David Richards ( Ford Escort RS1800 ): 25 ofert specjalnych (ES 11, 12, 15, 17, 20, 21, 23, 24, 27 do 33, 36, 38, 41 do 48)
-
Anders Kulläng - Bruno Berglund ( Opel Ascona 400 ): 1 specjalny (SS 3)
-
Per Eklund - Hans Sylvan ( Triumph TR7 V8 ): 1 specjalny (ES 22)
Wyniki głównych graczy
Klasyfikacja mistrzowska na koniec wyścigu
Wstępna klasyfikacja mistrzostw świata (piloci)
- przyznanie punktów: 20, 15, 12, 10, 8, 6, 4, 3, 2, 1 odpowiednio pierwszej dziesiątce każdego testu.
- tylko siedem najlepszych wyników (z dwunastu testów) jest branych pod uwagę do ostatecznego obliczenia punktów.
Wstępna klasyfikacja mistrzostw Europy
- przydział punktów: 20, 15, 12, 10, 8, 6, 4, 3, 2, 1 odpowiednio do pierwszej dziesiątki każdej rundy, do których stosuje się współczynniki, które mogą wynosić od jednego do czterech w zależności od znaczenia testy.
Uwagi i odniesienia
-
Reinhard Klein , Rally , Könemann,1998, 392, str. ( ISBN 3-8290-0908-9 )
-
Michel Morelli i Gérard Auriol , Historia rajdów: od 1951 do 1968 , Boulogne-Billancourt, ETAI,2007, 208 str. ( ISBN 978-2-7268-8762-2 ) , 1951 Nagrody
-
Magazyn L'Automobile nr 412 - październik 1980
-
Revue Auto hebdo n o 231 - 4 września 1980
-
Jean-Paul Renvoizé , Rajdowe Mistrzostwa Świata 80/81 , SIPE,Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden, 162 str.
-
Revue Sport Auto nr 225 - październik 1980
