Ta lista identyfikuje legendarne postacie, które pojawiają się w różnych dziełach należących do „ cyklu arturiańskiego ”. Nie obejmuje Rycerzy Okrągłego Stołu , którzy są wymienieni w pozycji Lista Rycerzy Okrągłego Stołu .
Są to postacie „drugorzędne”; główni bohaterowie mitu, tacy jak król Artur czy Merlin , są przedmiotem szczegółowych artykułów.
Angharad aux Mains d'Or ( angharad Law Eurawc ) jest, w walijskim tekście Peredur , najstarszym z rycerzy. Ten ostatni zakochuje się w młodej damie po spotkaniu z nią w Caerleon . Peredur przysięga, że nie będzie rozmawiał z żadnym chrześcijaninem, dopóki Angharad nie wyzna mu miłości. Z tego powodu nazywany jest „niemym rycerzem”. Angharad jest siostrą Ginewry w sztuce nieszczęść Arthur autorstwa Thomas Hughes ( XVI -tego wieku). W serialu telewizyjnym Kaamelott jest guwernantką i asystentką królowej.
Anna de Tintagel jest według najstarszych tekstów jedyną siostrą króla Artura, córką Ygerne i Uthera Pendragona . Żona króla Lota , ona jest matką Gawain i Mordreda w Historia Regum Britanniae z Geoffrey z Monmouth . Następnie zostaje przyćmiona na korzyść postaci Morgause .
Imię Anna mogło pochodzić od irlandzkiej bogini Dany lub Anu, pierwotnej bogini matki Tuatha Dé Danann .
Antor lub Ector jest ojcem Seneszal Keu i przybranym ojcem króla Artura . Według autorów i czasów znana jest również pod imionami Entor, Auctor, Hector, Ectorius czy Anton. Jest rycerzem lub baronem według źródeł, wasalem lub vavassorem króla Uthera Pendragona .
Charakter Antor pojawia się po raz pierwszy na początku XIII th wieku w nowej Merlin od Roberta de Boron . Nie pojawia się w Geoffroy de Monmouth ani w Chrétien de Troyes . Można go następnie znaleźć w Lancelot-Graal , a także w późniejszych adaptacjach, takich jak Post-Wulgata Malory'ego i Le Morte d'Arthur .
Postać stworzona przez Roberta de Borona nazywa się Antor (lub Auctor lub Entor według rękopisów). Taką samą nazwę nosi w większości późniejszych dzieł w języku romańskim lub francuskim. Nazwa „Antor” mogłoby być możliwe uszkodzenie nazwą „Arthur”, jak tradycja literacka dać syn nazwisko swego przybranego ojca, tak jak Gawain w De Ortu Waluuanii (in) ( XII th i XIII th wieku).
Thomas Malory w Śmierć Artura ( XV th century) nazwał go "Sir Ector." Stamtąd nazwa ta jest powszechnie używana w literaturze angielskiej, jak w Howard Pyle ( The Story of King Arthur and His Knights , 1903). Ale w anglojęzycznym cyklu arturiańskim Sir Ector jest również nazwą używaną w odniesieniu do Hectora des Mares ( Ector de Maris ), brata Lancelota du Lac .
Jednak Alfred Tennyson , w poemacie The Coming of Arthur , wzięte z kolekcji sielanki Króla ( XIX th wieku), nadając mu imię Anton.
W angielskiej wersji poematu Guinglain lub Fair Unknown do Renaud de Beaujeu ( XII th wieku), to „Count Antor” to również nazwa nadana ojca Violet, a dziewczynki uwięzionej Giant.
W niektórych walijskich tekstach, takich jak Culhwch ac Olwen czy Triady , ojciec Caia nazywa się Cynyr Ceinfarfog (en) („Cynyr blond broda”). Nie jest powiedziane, że ten wychowałby Artura.
W Merlinie i późniejszych dziełach Merlin każe Uter-Pendragonowi obiecać, że przekaże mu syna zrodzonego z romansu z Ygierne , aby mógł dorastać z dala od dworu i jego intryg. Czarodziej odbiera Artura od jego narodzin i przekazuje go rycerzowi Antorowi, szlacheckiej krwi i wielkiej mocy, odpowiedzialnemu za wychowanie go na własnego syna. Merlin nie ujawnia jej prawdziwej tożsamości chłopca. W Le Morte d'Arthur Uther Pendragon spotyka Sir Ectora przed urodzeniem Artura i zgadza się powierzyć mu edukację syna.
Antor wychowuje dziecko wraz z rówieśnikiem Keu. Ochrzcił go i za radą Merlina nadaje mu imię Artus. Robert de Boron pisze: „A Antor nie wiedział, kogo kocha najbardziej, Artura czy własnego syna”. Antor powierza noworodka żonie do karmienia piersią. Keu jest więc pozbawiona mleka matki i musi zadowolić się mlekiem mamki z zagranicy. Ten odcinek często służy jako usprawiedliwienie złego humoru Keu.
Fakt, że Arthura wychowuje rodzina Antona, a nie jego rodzice, przypomina tradycję wychowania zastępczego . Polega to na powierzeniu edukacji własnego dziecka osobie trzeciej, na ogół członkowi rodziny (wujowi) lub sojusznikowi (wasalowi lub zwierzchnikowi). Jest to powszechna praktyka w świecie celtyckim. Jej ślad znajdujemy w tekstach walijskich i irlandzkich ( Culhwch ac Olwen , Mabinogi de Pwyll , Táin Bó Cúailnge ). Jednak te dzieci zwykle nie są oddzielone od rodziców od urodzenia, jak Artur, ale raczej w wieku sześciu lub siedmiu lat.
Kiedy Keu jest wystarczająco duży, by pasować na rycerza, młody podopieczny Antora służy jako jego giermek. Antor, Keu i Arthur jadą do Londynu na święta Bożego Narodzenia. Keu, zapomniawszy miecza w swoim hotelu, rozkazuje Arthurowi, aby poszedł go dla niego zdobyć. Ten ostatni, nie znajdując go, wycofuje ten, który jest wbity w skałę i który musi wyznaczać króla Bretonów . Keu twierdzi, że jest autorem tego cudu, ale Antor mu nie wierzy. Po tym, jak Keu wyznaje mu prawdę, Antor „natychmiast podejmuje kroki, aby Artur został uznany za króla, uzyskawszy od niego obietnicę, że zawsze będzie miał przy sobie swojego przybranego brata Kay jako seneszala ”. Antor i Keu są pierwszymi zwolennikami Artura, a kiedy Artur zostaje królem, oboje uczestniczą wraz z nim w wojnach przeciwko królom buntowników i Sasom .
W Historia regum Britanniae Antor nie istnieje. Arthur jest wychowywany przez Utera i Ygerne i bez wątpienia zastąpił swojego ojca w wieku 15 lat.
W swoim romantycznym cyklu W poszukiwaniu króla Artura , TH Biały umieszcza ziemie Antor w „dzikim lesie”. W Pendragon Cycle of Stephen R. Lawhead , Ector / Ectorius jest królem caer Edyn, odpowiadającej aktualnej lokalizacji Edinburgh .
Audret , Andret, Andred lub Antret, jest siostrzeńcem króla Marka z Cornouaille i kuzynem Tristana . W tekstach Tristana jest opisywany jako tchórzliwy rycerz i informator.
Blanchefleur de Beaurepaire jest siostrzenicą Gornemanta de Goorta w powieści Perceval lub opowieści o Graalu Chrétiena de Troyes. Jego miasto jest oblegane przez Anguiguerrona, seneszala Clamadeu des Îles. Poślubia Percevala po tym, jak skutecznie obronił jej miasto przed napastnikami.
W Tristrant , niemiecki poemat Eilhart von Oberge ( XII th wieku) Blancheflor ( Blantzeflur ) to nazwa żony i matki Rivalin Tristana.
Brangien , Brengien lub Brangain , pochodząca z Irlandii, jest nianią i opiekunką Iseult la Blonde. Z wzorową wiernością jest gotowa zrobić wszystko, aby zachować honor swojej pani. Przez pomyłkę daje Tristanowi filtr miłości przeznaczony dla króla Marka. Zajmuje miejsce swojej kochanki w królewskim łożu weselnym i ułatwia spotkania kochanków. Jest kochanką Kaherdina, brata Iseuta aux Blanches Mains.
Według Rachel Bromwich jej imię pochodzi od Branwen , siostry Brana Błogosławionego w drugiej gałęzi Mabinogi
Brangoire lub Brangor jest królem Bretanii. Jej córka, nazywana po prostu „córką króla Brangoire”, uwodzi Bohorta Wygnańca, z którym ma syna, rycerza Helaina Białego .
Bretel lub Brithael jest sługą księcia Kornwalii Gorlois podczas jego pierwszych występów w legendzie arturiańskiej. Merlin przybiera postać Bretela, by zaprowadzić Uthera Pendragona do łóżka Ygerne. Bretel jest później wspominany jako wasal Uthera, a następnie blisko Artura. Wszystkie wzmianki o tej postaci są powiązane z wzmiankami Ulfina Ridcaradoca.
Brisène ( angielski : Brison ) jest następną, po byciu jego pielęgniarką, Elaine de Corbenic , córką króla Pellesa , która sama jest szaleńczo zakochana w Lancelocie . Jest także magiem obdarzonym darem przeczucia, dzięki któremu dowiaduje się o wyjątkowym przeznaczeniu obiecanym synowi Elaine : przyszłemu Gileadowi , Wybranemu Graala . Na prośbę i przy współudziale ojca zwabia Lancelota do pokoju Elaine, wmawiając mu, że to Ginewra , używając zaklęcia .
„Dame Brisène powiedziała królowi Pellèsowi: 'Upewnię się, że prześpi się z twoją córką Elaine i że pomyśli o spaniu z królową Ginewrą”. Więc mężczyzna przyniósł mu pierścionek od królowej Ginewry, podobny do tych, które widział, jak nosił wcześniej, a kiedy go zobaczył, poczuł się szczęśliwszy niż kiedykolwiek. Ale kiedy odkrył oszustwo, Lancelot prawie zabił Elaine. "
Legenda mówi również, że Ginewra, rozczarowana i wściekła, że została zastąpiona przez inną, wypędza Lancelota i Elaine. Dopiero wtedy Lancelot zdał sobie sprawę, że został oszukany (przynajmniej tak twierdzi). Jest tak posiniaczony postawą Ginewry, że mdleje i traci zdrowie psychiczne: ubrany tylko w koszulę wyskakuje przez okno i schroni się w lesie, gdzie przez dwa lata przeżyje polując i jedząc jagody. Nawet Rycerze Okrągłego Stołu, którzy wyruszyli na poszukiwanie swojego towarzysza, nie są w stanie rozpoznać go w dzikim człowieku, jakim się stał. Dopiero Elaine, która pewnego dnia znajdzie go śpiącego nad brzegiem strumienia, rozpoznaje go i natychmiast informuje swojego ojca, strażnika Graala , dzięki czemu Lancelot odzyskuje zdrowie psychiczne.
W Śmierć Artura przez Thomas Malory ( XV th century) Brisène ma magiczną moc. Jest zadowolona z prowadzenia Lancelota w ciemności do łóżka Elaine, sprawiając, że wierzy, że to Ginewra.
Imię tej postaci pochodzi od jego ciszy narodzin. Kiedy Perceval przybył na dwór króla Artura , po raz pierwszy przywitała go śmiechem, w cudowny sposób odnajdując słowo, którego nigdy nie znała. Ta nagła zmiana wywołała gniew Keu, który gwałtownie ją spoliczkował. Perceval pomścił ją później za to oburzenie.
She-Który-Nie-Kłamstwa towarzyszą trzy Grail- zwycięskie Rycerzy na dobry część swojej podróży, zwłaszcza na Marvelous Nave gdzie dała Gilead z Reņģes że brakowało jej miecza, co zrobiła z jej właścicielem. Włosów.
Poświęciła swoje życie, aby uleczyć trędowatą królową, ponieważ tylko jej krew mogła zamknąć jej rany. Zmarła po okryciu ciała królowej i zgodnie z jej wolą Gilead, Perceval i Bohort złożyli ją w cudownej Nawie, gdzie pozostanie na zawsze.
Dla niektórych autorów Ta, która nigdy nie kłamie, jest siostrą Percevala i żoną Gileada.
Czasami nosi imię „Pokojówki, która nigdy nie kłamie”.
The Fairy Knight to postać przywołana przez angielskiego pisarza Richarda Johnsona (1573-1659?). Jest nieślubnym synem Toma a'Lincolna, bękarta króla Artura i Królowej Wróżek, Caelii . Odziedziczył po matce pewne magiczne talenty i spotyka Mrocznego Rycerza, który jest nikim innym jak jego przyrodnim bratem. To razem przeżyją większość swoich przygód.
Black Knight to postać poematu z XVI -tego wieku, The Faerie Queene of Edmund Spenser . Jest nieślubnym synem Toma a'Lincolna, bękarta króla Artura . Jest przyrodnim bratem Rycerza Wróżek, z którym po ich spotkaniu podzieli się swoimi przygodami.
Mroczny rycerz jest również nazwa postaci z filmu Monty Python: Najświętszego Graala!
Le Chevalier Rouge , Chevalier Roux , Chevalier Vermeil czy Chevalier Écarlate (w Le Morte d'Arthur ) to imię noszone przez kilka postaci z cyklu, identyfikowane tylko po kolorze ramion lub piegami. Kawalera Vermeila spotykamy w Percevalu czy Opowieść o Graalu Chrétiena de Troyes. Kradnie kubek od króla Artura i zostaje zabity przez Percevala , który następnie zabiera jego zbroję i udaje, że jest nim.
Chevalier Vermeil to imię nadane mistrzowi damy Malehaut w Les Romans de la Table rond, Lancelotowi du lac de Paulin Paris.
W Parzival od Wolfram von Eschenbach , Red Knight jest przedstawiony w charakterze ither jako kuzyna Artura i Percival. W Meliador of Jean Froissart czerwony rycerz to przydomek nadany Agamanorowi.
Claudas jest królem Opuszczonej Ziemi , sąsiadem i zaprzysięgłym wrogiem dwóch braci Ban de Bénoïc i Bohort , ale także jednym z antagonistów Uthera Pendragona i młodego króla Artura. Po raz pierwszy pojawił się w powieści Perlesvaus oraz w drugiej kontynuacji Percevala, czyli opowieści o Graalu Chrétiena de Troyes, zagrał główną rolę w Lancelot-Graal i w wulgacie Merlin .
Claudas zajmuje kraje Béno andc i Gaunes , odpowiednie królestwa dwóch braci Ban i Bohort oraz porywa dwóch synów Bohorta, Lionela i Bohorta l'Essillié. Dopiero znacznie później, przy okazji porwania przez Claudasa kuzyna Ginewry , dwaj synowie króla Bohorta odzyskali te ziemie z pomocą Artura. Pokonany i starzejący się król Claudas zostaje następnie w niełasce wysłany do Rzymu .
Postać Claudasa mogła być inspirowana cesarzem rzymskim Claude lub królami Franków Clodion le Chevelu i Clovis . Rzeczywiście, oprócz podobieństwa fonetycznego, podboje terytorialne Claudasa są bardzo podobne do podbojów Clovis.
W Perlesvaus Claudas jest wujem kawalera Melianta de Lis.
Inne postacie z legend arturiańskich noszą imię Claudas. Jednym z nich jest rycerz, który podaje do sądu Artura wyczyny Guinglain, Gauvain za syna . Claudas de Zeeland jest wrogiem Gauvain w Girart d'Amiens' powieści . Pewna Claudias jest wrogiem króla Leodagana w wierszu Alfreda Tennysona .
Według legendy syn Claudasa imieniem Claudin zostałby rycerzem pełnym cnót i znalazłby się wśród ośmiu innych rycerzy, którzy dołączyli do Bohort l'Essillié, Percevala i Gileada w zakończeniu poszukiwań Graala .
Colgrin lub Colgrim to jeden z wodzów saskich, brat Baldulpha i kuzyn Octa , którą przejmuje po jego śmierci. Zabija Uthera Pendragona, zatruwając źródło jego zamku. Później atakuje króla Artura, zanim zostanie rozgromiony wraz ze swoją armią i zostaje zabity przez Rycerzy Okrągłego Stołu.
Dandrane jest siostrą Percevala . Znana z posiadania Świętego Graala , aktywnie pomogła swemu bratu w jego poszukiwaniach, umożliwiając dostarczenie trójki wybrańców, dostęp do Sarras i odnalezienie w śmierci swojego rycerza służącego Gileadowi .
Król Do de Carduel jest ojcem Girflet , rycerz Okrągłego Stołu i giermka o królu Arturze . Nazywa się Doson w Roman de Jaufré .
Niewiele wiadomo na temat tej postaci, ale prawdopodobnie możemy zobaczyć etymologiczną paralelę z walijską boginią Don, która pojawia się w czwartej gałęzi Mabinogi , „Math son of Mathonwy”, oraz w arturiańskiej opowieści Culhwch ac Olwen . Dôn jest w szczególności matką Gilfaethwy , porównywalną do Girflet.
Élaine to imię kilku postaci w legendzie arturiańskiej. Wywodzi się prawdopodobnie od imienia słynnej Heleny z mitologii greckiej . W literaturze arturiańskiej znajdujemy również to imię w formach Elayne, Elainne, Helaine, Helainne, Heleine, Ellan lub Aleine.
W Perceval de Didot , Aleine lub Élaine to:
Przywiązała się do Percevala, kiedy przybył na dwór. Wspomina o nim także w prozie Tristan .
Królowa Elaine jest żoną króla króla Ban i matka rycerza Lancelota . Mówi się, że jest potomkiem rodu króla Dawida . Jest córką Galegantina, a jej siostra Evaine jest żoną króla Bohorta de Gaunes , brata Bana.
Zamek króla Ban de Bénoïc znajduje się pośrodku rzekomo nie do zdobycia bagna, ale sąsiedniemu panu Claudasowi udaje się go podpalić. Ban de Bénoïc, przytłoczony katastrofą, umiera z żalu, zostawiając żonę i syna nad jeziorem. Ogarnięta litością przez oszołomienie płaczącej królowej, wróżka Viviana chwyta dziecko i zanurza się w jeziorze, by zabrać je do swojego pałacu.
Elaine jest często nazywana „Królową Smutków” po śmierci męża i porwaniu syna.
W mandze Siedmiu Grzechów Głównych Elaine jest Królową Wróżek, która kończy się małżeństwem z Banem.
W Post-Wulgacie i Malory Elaine lub Ellan de Corbenic jest córką Pellesa , króla rybaka , strażnika Świętego Graala . Jest dziewicą, która nosi Graala podczas swoich występów. Kiedy Lancelot przybywa do Zamku Graala, pada ofiarą zaklęcia Brisène, które nadaje młodej kobiecie wygląd królowej Ginewry . Potem poznają się w ciele w nocy i począją Gilead . Po tym Elaine nie może już nosić Graala.
Chez Malory, Élaine to także imię córki Goloëta de Tintagela, księcia Kornwalii i jego żony Ygerne . Jest więc siostrą wróżki Morgany , Morgause i przyrodnią siostrą króla Artura. Wyszła za mąż za króla Nentres de Garlot, z którym miała dwoje dzieci: Galessina , rycerza Okrągłego Stołu, oraz córkę o imieniu Élaine. Wulgata Merlin nazywa go Blasine.
Córka poprzedniego, a więc siostrzenica króla Artura, zakochana w Chevalier Perceval.
Énidus jest córką Lycorans i Carsenefide i kochankiem EREC , rycerz Okrągłego Stołu. Obaj są bohaterami powieści Chrétien de Troyes Érec et Énide .
Enid jest również charakter Welsh opowieści , Gereint ac Enid , jeden z trzech romansów ( Y Tair Rhamant ), zazwyczaj z opublikowanych Mabinogion , ponieważ ich tłumaczenie na język angielski przez lady Charlotte Guest .
Évalac (lub Avallac'h ) to postać z legend arturiańskich, czasami utożsamiana z Fisher King lub rannych Króla (w starym francuski król Méhaigné). Wydaje się, między innymi, w poszukiwaniu Świętego Graala del ( XII th wieku), kontynuacji Perceval, historia Graala Chrétien de Troyes przez Gerbert de Montreuil ( XIII th wieku) lub Śmierć Artura Thomasa Malory ( XIV p wieku).
Evalac jest królem Sarras w Palestynie . Przydomek „Nieznany”, ponieważ nic nie wiadomo o jego rodzinie ani ojczyźnie. Czasami określany jest jako wróg Saracenów , czasami jako sama kasza gryczana ( w prozie Tristan ). W Queste wita Józefa z Arymatei po jego wyjeździe z Jerozolimy . W Gerbert został przemianowany na Mordrain po jego nawróceniu przez Józefa. Ponieważ zbliżył się zbyt blisko Graala , jest skazany na to, że jego rany odniesione w bitwie nigdy się nie zagoją. W Malory jest niewidomy.
Evalac następnie pojawia się w historii Poszukiwania Graala w postaci kalekiego króla, którego Perceval nie wyleczył z ran u Gerberta, w przeciwieństwie do Gileada w Wyprawie . W niektórych opowieściach ranny król i Król Rybak to jedno. Często nazywa się je inną nazwą niż Evalac, w tym Bron, Pelleas , Pelles czy Pellam.
W Cyklu Pendragona (1987-1999) Stephen Lawhead czyni Avallac'h królem Saras, Atlantis , synem króla Pellésa, który osiedla się w Bretanii po ucieczce z kataklizmu, aby zostać królem Fisherem. On jest ojcem Charis i Morgian i dziadek Merlin . Fonetyczny związek między Avallac'h i Avalon wydaje się oczywiste.
Alan Stivell wymienia From Avallac'h jeden z utworów ze swojego albumu The Mist of Avalon (1991).
Avallac'h jest również nazwa elfa w powieści The Lady of the Lake przez Andrzeja Sapkowskiego (2011) oraz w grze komputerowej Wiedźmin 3: Wild Hunt , który jest przystosowany od niego.
W cyklu arturiańskich , Evrain jest Pan z wielu cech rządzący królestwa Brandigan . Jest wujem Maboagraina lub Mabonagraina.
Evrain pojawia się w powieści Chrétien de Troyes, Érec et Énide , w odcinku "La Joie de la cour". Érec, który jest w drodze do króla Artura w towarzystwie Énide i jego przyjaciela Guivreta le Petit, przybywa do Château Brandigan, potężnej fortecy zbudowanej na ufortyfikowanej wyspie i otoczonej głęboką i hałaśliwą rzeką, gdzie wszystko rośnie w obfitości . Guivret ostrzega Ereca, że każdy, kto wejdzie do zamku, musi stawić czoła niebezpiecznej przygodzie „Radości dworu” i że przez siedem lat nikt jej nie przeżył. Érec postanawia spróbować przygody; Król Evrain wita go wspaniałym przyjęciem, podkreślając jednocześnie niebezpieczeństwa próby. Erec będąc dobrze zdeterminowanym, Evrain prowadzi go następnego dnia do wejścia do cudownego sadu otoczonego ścianą powietrza, gdzie jest wieczne źródło. Stawiane są tam paliki: na każdym z nich wbijana jest ludzka głowa nakryta hełmem; tylko ostatni ma tylko róg. Evrain wyjaśnia Erecowi, że ten kołek czeka na nową głowę, ale jeśli pomyślnie przejdzie test, będzie musiał ogłosić swoje zwycięstwo za pomocą rogu. Erec idzie samotnie i musi stawić czoła gigantycznemu rycerzowi. Walka jest trudna, ale Erech w końcu go pokonuje; zmusza pokonanych do opowiedzenia swojej historii: Mabonagrain, siostrzeniec Evraina, z miłości do przyjaciela, podjął się walki i zabicia wszystkich rycerzy wchodzących do cudownego ogrodu. Wybucha Radość Dworu i Erec żegna się z Evrainem.
Fergus jest synem Soumilloita w powieści Fergusa .
Gorlois (zwany także Gorloët lub Gorlais ) z Tintagel jest księciem Kornwalii i mężem Ygerne , matki króla Artura .
Uther Pendragon przybiera postać Księcia pod wpływem zaklęcia Merlina, aby połączyć się z Ygerne i spłodzić przyszłego właściciela Excalibura . Gorlois zostałby zabity podczas wyjścia z zamku Dimiloc, gdzie się schronił, obleganego przez wojska Uthera.
Chociaż nie jest to powiedziane wprost w księgach odnoszących się do cyklu arturiańskiego, można przypuszczać, że książę Tintagel jest ojcem Morgause , wróżki Morgane i Elaine , które są córkami Ygraine . W Księdze Caradoc , Cador jest również syn księcia Kornwalii.
Gornemant de Goort jest mentorem Percevala. Jego nazwisko pojawia się już w pierwszych tekstach, ale staje się widoczne w powieści Perceval czyli Opowieść o Graalu Chrétiena de Troyes, gdzie wpaja młodemu bohaterowi kodeksy rycerskości. Perceval szybko uczy się sztuki walki, ale nie wie, jak zachowywać się jak prawdziwy rycerz, więc Gornemant prosi go, by przestał zadawać zbyt wiele naiwnych pytań, mając nadzieję, że chłopiec w końcu okaże się mniej „krajowy” niż jest. Ta rada będzie miała później ważne konsekwencje, gdy Perceval, traktując ją zbyt poważnie, powstrzymuje się od zasięgania rady u Króla Rybaka w sprawie Graala.
Gornemant jest wujem Blanchefleur, przyszłą żoną Percevala.
Ta postać jest słynny Gurnemanz w operze Parsifal przez Richarda Wagnera , w którym on jest wiodącym Rycerze Świętego Graala.
Iseut, Iseult lub Yseut z białymi rękami (lub Biała ), córka księcia Hoëla i siostra Kaherdina, jest żoną Tristana , rycerza Okrągłego Stołu. Jest zazdrosna o miłość, jaką jej mąż darzy Iseut la Blonde . Kiedy śmiertelnie ranny Tristan wzywa na pomoc Blondynkę Iseut, bo tylko ona jest w stanie go wyleczyć. Uzgodniono, że łódź wróci z białym żaglem, jeśli zgodzi się ją uratować. Isseut następnie przybywa na statek z białym żaglem, ale żona Tristana, z gniewem i zazdrością, mówi mu, że żagiel jest czarny. Wierząc, że jest opuszczony przez tego, którego kocha, pozwala sobie umrzeć. Iseut la Blonde, dowiadując się o śmierci Tristana, pozwala sobie umrzeć w jego ramionach.
Lake król jest ojcem Erech rycerza. Włada Pays d'Outre Gales, a także Caran, Rotelan i Montrevel. Zmarł w Erec i Énide de Chrétien de Troyes.
Lucius Tiberius (czasami Lucius Hiberius lub po prostu Lucius ) jest rzymskim prokuratorem, który po raz pierwszy pojawił się w Historii regum Britanniae Geoffroya z Monmouth. W niektórych fragmentach tego dzieła autor nadaje mu tytuł cesarza. Jako prokurator uważany jest za przedstawiciela cesarza Leona. W większości wersji po Geoffreyu z Monmouth Lucjusz jest cesarzem, a cesarz Leon nie jest wymieniony. Legendarna postać Lucjusza pojawia się w późniejszych pracach, zwłaszcza angielskich, takich jak The Alliterative Morte Arthure i Le Morte d'Arthur Thomasa Malory'ego. Inni cesarze rzymscy pokonani przez króla Artura również figurują w starożytnej francuskiej literaturze arturiańskiej , zwłaszcza w cyklu Wulgaty .
Po zdobyciu Galii , do tej pory dowodzonej przez trybuna Frollo, wyczyny zbrojne Artura docierają do Rzymu . Lucjusz prosi Artura, aby złożył mu hołd i uznał go za swojego władcę i jak Anglia zrobiła od czasów Juliusza Cezara . Artur odmawia, twierdząc, że (mityczni) brytyjscy królowie Belinus i Brennius oraz brytyjski Konstantyn Wielki już trzymali Rzym pod swoją władzą. W odwecie Lucjusz gromadzi pogańskie armie z Hiszpanii i Afryki i najeżdża krainę sojuszników Artura na kontynencie. W tym czasie Rzym był siedzibą chrześcijaństwa, ale wydawał się bardziej skorumpowany i obcy chrześcijańskim nakazom niż sądy Artura i jego sprzymierzeńców. Artur i jego sojusznicy przekraczają Kanał, by z nim walczyć, a Lucjusz zostaje pokonany. Według Le Morte d'Arthur , Artur został wówczas rzymskim cesarzem Zachodu.
Lucjusz jest wyraźnie fikcyjną postacią, ale nie wiadomo, czy Geoffrey z Monmouth zapożyczył tę postać z wiedzy, czy też stworzył ją w całości dla celów propagandowych, jak to często ma miejsce w Historii Regum Britanniae . Wiele postaci z nim związanych, takich jak królowie Afryki i Wschodu, którzy stanęli po jego stronie, wydaje się być opartych na współczesnych postaciach Geoffreya z Monmouth. Geoffrey Ashe zakłada, że Lucjusz był pierwotnie utożsamiany z Glyceriusem , którego imię w tekstach poprzedzających napisanie Historii Regum Britanniae mogło zostać błędnie zapisane, by stać się „Lucerius” . Geoffrey de Monmouth sam błędnie napisałby to imię, dając „Lucjusz Tyberiusz / Hiberiusz”. Inna teoria zaproponowana przez Rogera Shermana Loomisa sugeruje, że Lucjusz jest formą boga Lugh , inaczej znanego jako "Llwch Hibernus" i przez deformację "Lucjusz Hiber (i) nas".
Octa , nazwany Octa , King of Kent w VI -tego wieku, Saxon najeźdźca który pojawia się w Historia Regum Britanniae z Geoffrey z Monmouth. Podczas gdy Ambrosius Aurelianus daje mu ziemię w Szkocji po śmierci jego ojca Hengista , ten buntuje się przeciwko Utherowi Pendragonowi. Uwięzi go, ale Octa udaje się uwolnić z pomocą swojej przyjaciółki Ossy. Razem najeżdżają Szkocję i wypowiadają wojnę Bretonom, ale zostają rozgromieni, a następnie zabici przez Lot d'Orcanie w Veralemen . Octa jest kuzynką Colgrina i Balduf.
Według Historii Regum Britanniae , Ossa jeden z wodzów saskich, towarzysz Octa, z którym ucieka z więzienia. Tocząc wojnę z Utherem Pendragonem, wspólnie niszczą Szkocję, zanim zostają pokonani i zabici przez Lota z Orcanii.
Pelleas lub Pelles to jedno z imion króla rybaka , strażnika Graala w Corbenic , w „Pałacu Przygód”. W innych wersjach nazywa się Amfortas. To jego córka Ellan niesie Graala w procesji.
Cierpiący na nieuleczalną ranę, symbol duchowej niedoskonałości, dzięki której zyskał przydomek „Króla Méhaigné”, żyje w stanie zmierzchu, podczas gdy jego kraj ginie w oczekiwaniu na przybycie Gileada, rycerza odkupiciela. W Chrétien de Troyes lub Robert de Boron król Méhaigné i król Fisher to jedno. W innych wersjach Pelles jest bratem King Fisherman. Nadal jest nazywany „Królem Dolnej Gent” lub „Królem Pustelnikiem”. W Perlesvaus ma syna o imieniu Joseu.
Nazywa się Pellam de Listenois w Le Morte d'Arthur Thomasa Malory'ego, po pomyłce z Pellinorem de Listenois.
Stephen Lawhead nazywa zagorzałego towarzysza Pelleasa Merlina w Cyklu Pendragona .
Pellinore to imię dwóch postaci w powieściach arturiańskich.
Pellinor de Listenois jest walijskim królem , ojcem Percevala, Lamoraka , Aglovala i Dornara. W niektórych wersjach zostaje podniesiony do rangi Rycerza Okrągłego Stołu po swoich dwóch synach.
Według niektórych tekstów ojciec Percevala nazywa się Alain (lub Julain) le Gros.
Pellinore d'Autice jest zdobywcą Śliskiej Bestii i ojcem Tora. W Le Morte d'Arthur Pellinor pokonuje w pojedynku króla Artura, którego miecz łamie (który zostanie zastąpiony przez Excalibur) i kilku jego rycerzy, w tym Girfleta . Za radą Merlina Artur rezygnuje z zemsty. W tym dziele Pellinor to także imię rycerza, który walczy z Tristanem.
A'Lincoln Tom jest charakter poematu z XVI -tego wieku, The Faerie Queene of Edmund Spenser . Jest nieślubnym synem króla Artura i ojcem Rycerza Wróżek i Mrocznego Rycerza.
Ulfin Ridcaradoc , który pojawił się w Historia Regum Britanniae , jest doradcą i powiernikiem króla Uthera Pendragona. Król, zdradzając mu zamiar podboju Ygerne, sugeruje, by ten poszukał pomocy Merlina, wiedząc, że forteca Tintagel jest nie do zdobycia. Kiedy zaklinacz nadaje królowi rysy Gorloisa, by oszukać Ygerne, daje Ulfinowi wygląd Jordaina, krewnego księcia Kornwalii. Ulfin następnie wspiera partię Artura, ujawniając sekret jego poczęcia.
Jego nazwa pochodzi od germańskiego rdzenia ulf- („wilk”), ale czasami nazywana jest także Ursin, od łacińskiego ŭrsus , dzieląc tym samym z Arturem odniesienie do niedźwiedzia.
Yvain to imię bohatera powieści Chrétiena de Troyes Yvain lub rycerza z lwem . Kilka innych postaci nosi to samo imię w literaturze arturiańskiej.