1920 (mandat tymczasowy) - 1923 (mandat ostateczny) - 1948 (koniec mandatu)
Flaga |
|
Status | Mandat Ligi Narodów sprawowany przez Zjednoczone Królestwo |
---|---|
Stolica | Jerozolima |
Języki) | angielski , arabski , hebrajski |
Zmiana | Palestyna Księga |
Obszar (1931) | 26 625,6 km 2 |
---|
20 kwietnia 1920 | Przekazanie mandatu |
---|---|
29 września 1923 | Kontrola oficjalnie zapewniona przez Wielką Brytanię |
14 maja 1948 | Koniec mandatu i założenie Izraela |
Poprzednie podmioty:
Następujące podmioty:
Nazwy Mandatory Palestine lub British Mandate Palestine odnoszą się do statusu politycznego zaproponowanego przez Ligę Narodów w 1920 roku , mandatu ustanowionego od 1923 roku dla terytorium Palestyny będącego wcześniej częścią Imperium Osmańskiego .
25 kwietnia 1920The Conference Sanremo , po podjęciu decyzji, że Arabski - mówiąc byle z Imperium Osmańskiego , część Środkowej Empires pokonane w I wojnie światowej, by nie zostać zwrócone do Turcji , podejmuje uchwałę Przypisywanie Zjednoczonego Królestwa mandat nad Palestyną. Jest to jedynie mandat tymczasowy, wezwany do zatwierdzenia przez Ligę Narodów, który precyzuje, że na wschód od Jordanu niektóre jego postanowienia mogą nie mieć zastosowania z zastrzeżeniem zatwierdzenia przez Ligę Narodów, ale na co zdecydują się Brytyjczycy wprowadzić w życie1 st lipca. 8 grudniaBrytyjczycy złożyli projekt ostatecznego mandatu. Rada Ligi Narodów zatwierdza go na24 lipca 1922 r. 16 września 1922Rada Ligi Narodów głosuje rezolucją zatwierdzającą propozycję Zjednoczonego Królestwa wyłączenia Transjordanii z całego terytorium Palestyny, a ostateczny mandat wchodzi w życie z dniem29 września 1923. Jego dokładne warunki i rozgraniczenie były przedmiotem negocjacji między Brytyjczykami, Francuzami , Arabami i Żydami w kontekście różnych umów i obietnic między nimi.
Mandat dotyczy ustanowienia w Palestynie „narodowego domu dla narodu żydowskiego na podstawie historycznego związku między narodem żydowskim a Palestyną w celu odbudowania ich narodowego domu w tym kraju, co jest jasno zrozumiałe. co mogłoby naruszać prawa obywatelskie i religijne społeczności nieżydowskich istniejących w Palestynie”, określone w Deklaracji Balfoura z 1917 r. i zawarte w postanowieniach mandatu.
Pod względem demograficznym populacja Palestyny wzrosła z 94 000 Żydów (60 000 Żydów według Justina Mc Carthy'ego, Henry'ego Laurensa i Nadine Picaudou), 525 000 muzułmanów i 70 000 chrześcijan w 1914 roku do 630 000 Żydów, 1 181 000 muzułmanów i 143 000 chrześcijan w 1947 roku , krótko przed końcem mandatu.
Obowiązkowa Palestyna była miejscem coraz bardziej gwałtownego konfliktu między Arabami a palestyńskimi Żydami, których nacjonalistyczne roszczenia nie mogły być pogodzone przez Brytyjczyków. W ten sposób w latach 1936-1939 wybuchł wielki arabski bunt .
Po II wojnie światowej ,25 maja 1946, powstaje Haszymidzkie królestwo Transjordanii . Wluty 1947Brytyjczycy przekazują ONZ sprawę Palestyny i swój mandat . Ostatecznie mandat zakończył się powstaniem Państwa Izrael ,14 maja 1948(data wycofania się administracji brytyjskiej), co doprowadziło do wojny w Palestynie .
Tekst mandatu jest formalnie potwierdzony przez Organizację Narodów Zjednoczonych 24 lipca 1922 r. i wchodzi w życie 29 września 1923 r. Celem mandatu jest wprowadzenie w życie artykułu 22 Paktu Ligi Narodów oraz rezolucji San Remo z 25 kwietnia 1920 r. Preambuła uznaje odpowiedzialność Wielkiej Brytanii za stosowanie deklaracji z 2 listopada 1917 r. , w porozumieniu z głównymi mocarstwami alianckimi, w celu promowania ustanowienia w Palestynie narodowego domu dla naród żydowski.
Mandat był instrumentem prawnym i administracyjnym. Porozumienia z San Remo nie określają precyzyjnie granic mandatu. WSierpień 1919Według Balfoura Palestyna obejmuje terytoria na wschód od rzeki Jordan. Brytyjska propozycja na konferencji w 1919 r. zawierała propozycję ustalenia separacji na 10 km od tej rzeki. Północną granicę mandatu określają umowy francusko-brytyjskie z 1920 r., a następnie modyfikowane umowami Paulet-Newcombe. Południowa granica pozostaje niezmieniona, ponieważ umowy między Egiptem a Imperium Osmańskim z 1906 r. oraz Transjordania pozostają nieokreślone do czasu jej odnalezienia przez Winstona Churchilla w 1921 r. i są określone przez porozumienia Hadda. Granica Transjordanii z Irakiem została wyznaczona dopiero w 1922 r. i formalnie udokumentowana w 1932 r. Rząd turecki definitywnie zrzekł się terytorium Palestyny podpisując traktat z Ankary w 1921 r.
Wolność sumienia i wolność wyznania gwarantuje władza obowiązkowa zgodnie z art. 15 mandatu.
Administracja | |||||
---|---|---|---|---|---|
Rok | Przestarzały | Dokument | Palestyna | Transjordania | |
1920 | 25 kwietnia | Konferencja w San Remo potwierdza przyznanie mandatu dla Palestyny Wielkiej Brytanii | Administracja terytorium okupowanego przez wroga ( w ) | Królestwo Syrii / Królestwo Hidżazu | |
23 lipca | Bitwa pod Chanem Mayssaloun | ||||
10 sierpnia | Podpisanie traktatu z Sèvres | ||||
20 sierpnia | Proklamacja Herberta Samuela w Salt | ||||
1921 | 12-30 marca | Konferencja w Kairze | |||
1 st kwiecień | Transjordania ustalono | ||||
1922 | 24 lipca | Warunki mandatu przyjmuje Liga Narodów | |||
10 sierpnia | Wielka Brytania kończy rząd wojskowy z rozkazem w Radzie . | ||||
16 września | Memorandum Transjordania ( w ) | ||||
1923 | 25 kwietnia | Deklaracja Niepodległości | |||
29 września | Mandat wchodzi w życie |
Podczas I wojny światowej Brytyjczycy szukali wsparcia Arabów w przeprowadzaniu z Egiptu swojej ofensywy przeciwko Imperium Osmańskiemu . Brytyjski oficer Thomas Edward Lawrence , później znany jako „Lawrence z Arabii”, był odpowiedzialny za kontakty i negocjacje z Arabami. Zgadzają się zbuntować następujące pisemne obietnice (Hussein-MacMahon korespondencja 1915) dokonanych przez Henry McMahon do Husajna ibn Alego w 1915 roku . Jednocześnie Brytyjczycy i Francuzi potajemnie dzielą Bliski Wschód na mocy podpisanych w 1916 r . porozumień Sykes-Picot . W 1917 Brytyjczycy sformalizowali swoje poparcie dla „ustanowienia żydowskiego domu narodowego w Palestynie” listem otwartym do lorda Lionela Waltera Rotszylda (1868-1937), który został opublikowany na2 listopada 1917przez Arthura Balfoura , brytyjskiego ministra spraw zagranicznych, w porozumieniu z Chaimem Weizmannem , ówczesnym prezesem Federacji Syjonistycznej. List ten znany jest jako Deklaracja Balfoura z 1917 roku . Historycy przytaczali kilka różnych powodów uzasadniających decyzję Lorda Balfoura.
W tym samym roku siły ekspedycyjne generała Edmunda Allenby'ego , w tym w szczególności żydowscy ochotnicy Legionu Żydowskiego , wypierają z Palestyny siły osmańskie i niemieckie przy wsparciu arabskich sił Husajna, które zajmują Damaszek .
Od końca wojny przedstawiciele organizacji syjonistycznych tworzyli w Palestynie podstawowe struktury „żydowskiego domu narodowego”.
W 1919 r. na paryskiej konferencji pokojowej zwycięskie państwa podzieliły Imperium Osmańskie i zdecydowały w szczególności o ustanowieniu mandatów. Przedstawiciele syjonistów i Arabów również stawiają tam swoje żądania: Weizmann i Faisal negocjują porozumienie, w którym ten ostatni uzna słuszność aspiracji syjonistycznych pod warunkiem, że Brytyjczycy uszanują obietnice McMahona złożone Husajnowi.
Te ostatnie są jednak sprzeczne z porozumieniami Sykes-Picot . Francuzi chcą ustanowić swoje mandaty w Syrii i Libanie, podczas gdy Faisal zagarnia te terytoria w swoim królestwie Wielkiej Syrii , w tym Palestynie. Starcia regularnie przeciwstawiają się arabskim bojownikom i francuskim żołnierzom. W Syrii i Palestynie regularnie organizowane są demonstracje profajzalskie i antysyjonistyczne.
W Kwiecień 1920na kilka dni przed konferencją w Sanremo, na której należy rozstrzygnąć losy regionu, w Jerozolimie wybuchły zamieszki . Są podżegani przez kilku arabskich przedstawicieli nacjonalistów, popierających Faisal, z prawdopodobnym poparciem starszych oficerów brytyjskich. Pozostawili 10 zabitych i prawie 250 rannych.
20 kwietniaKonferencja w San Remo zatwierdziła jednak decyzję o ustanowieniu mandatów francuskich w Syrii i Libanie oraz mandatu brytyjskiego w Palestynie. W lipcu Herbert Samuel , prosyjonistyczny żydowski Brytyjczyk, objął stanowisko w Palestynie jako pierwszy wysoki komisarz, podczas gdy Faisal został wypędzony z Damaszku przez wojska francuskie.
Mandat stanowi, że Zjednoczone Królestwo musi w szczególności:
Jednak na mocy porozumień między McMahonem a Szarifem z Mekki z 1916 r. obiecujących niepodległość arabską, w szczególności na terytoriach położonych na wschód od „ sandżaka Jerozolimy ”, deklaracja Balfoura z 1917 r. obiecująca utworzenie żydowskiego domu narodowego w Palestynie po rozruchach jerozolimskich 1920 i kolejnych w 1921 oraz roszczeniach terytorialnych ruchu syjonistycznego, a także po utworzeniu Emiratu Transjordanii w 1921 roku, władze brytyjskie określają, przed jego ostateczną publikacją, kilka ograniczeń w zakresie mandatu Palestyna.
W swojej Białej Księdze z 1922 r. Winston Churchill wskazuje, że postanowienia te nie oznaczają, jak uważają przedstawiciele syjonistów, że: „Cała Palestyna powinna zostać przekształcona w żydowski dom narodowy, ale że taki dom powinien zostać założony. w Palestynie. "
Konkretnie, przez te przepisy Brytyjczycy ograniczają mandat i de facto koncentrują żydowską imigrację na terytoriach położonych na zachód od Jordanu. Brytyjczycy domagają się też uznania tych faktów przez władze syjonistyczne przed oficjalnym opublikowaniem warunków mandatu. Chaim Weizmann ostatecznie ich zaakceptował, pomimo twierdzeń syjonistów, że mają prawo do rozszerzenia ich narodowej siedziby na część Transjordanii (jak również część Libanu i Wzgórz Golan ).
Sformalizować te środki na krótko przed oficjalną publikacją specyfikacji istotnych warunków zamówienia, dodatkowe artykule 25 th , jest ona dodawana, który brzmi:
„Na terytoriach położonych między rzeką Jordan a wschodnimi granicami [mandatu] Palestyny, ustalonymi później, mandatariusz może (…) odroczyć (…) zastosowanie niektórych [swoich] klauzul. (…)” .Wszystkie postanowienia są ratyfikowane przez Ligę Narodów w dniu…24 lipca 1922 r. Oficjalnie wchodzą w życie w dniu29 września 1923 kiedy Francuzi i Brytyjczycy sformalizują wytyczenie granic między swoimi mandatami.
Terytoria Mandatu Brytyjskiego odpowiadają współczesnemu Izraelowi i Jordanii .
grudzień 1917, defilada wojskowa w Jerozolimie.
Generał Allenby wchodzi do Jerozolimy dnia 11 grudnia 1917.
W okopach na Arsouf The8 czerwca 1918.
Tytuł New York Herald : „Jerozolima zostaje uratowana po 673 latach rządów muzułmanów”.
Wojska Nowej Zelandii przekraczające Jordan .
Część na zachód od Jordanu zachowała nazwę Palestyny . Aby spełnić warunki mandatu, powstaje Agencja Żydowska . Sprzyja dużej żydowskiej imigracji. Agencja Żydowska stopniowo staje się proto-państwo z dość dużą autonomią w ramach Imperium Brytyjskiego.
Populacja żydowska wzrosła z 85 000 w 1914 do 630 000 w 1947. Według Justina Mc Carty'ego, Henry'ego Laurensa i Nadine Picaudou, populacja żydowska w 1914 wynosiła około 60 000. Nadine Picaudou pisze w Les Palestiens A Century of History (wyd. Complex 1997, 2003) że "liczba 85 000 została opublikowana przez JB Barona , pierwszego dyrektora spisu powszechnego w Mandate Palestine i odebrana od Arthura Ruppina odpowiedzialnego za Biuro Osiedlenia Żydowskiego". Jednak archiwa osmańskie wymieniają 38 000 narodowych Żydów, do których należy dodać margines obcokrajowców, co spowodowałoby, że całkowita populacja żydowska Palestyny w przededniu wojny wyniesie około 60 000. Sprostowanie jest tym ważniejsze niż post -statystyka wojenna pokazuje 55.000 Żydów na terytorium Palestyny”. W pierwszym tomie The Question of Palestine Henry Laurens pisze, że „liczba – liczona od księgi do księgi – 80.000 Żydów w 1914 r. jest prawdopodobnie przesadzona. Bardziej racjonalnie możemy oszacować, że w 1914 r. było ich około 60 000”.
Ludność arabska odrzuca projekt syjonistyczny, a także dąży do jego niepodległości. Organizowane są demonstracje przeciwko żydowskiej imigracji i przeciwko mandatowi. Delegacje są wysyłane do władz w Londynie . Wybuchły też kłopoty (zamieszki 1920 , 1921 i 1929 ), w odpowiedzi na które władze obowiązkowe wysyłały komisje śledcze (takie jak komisja Shawa po zamieszkach 1929 roku czy komisja Peela w 1937 roku . Niepokoje doprowadziły do prawdziwego powstania. podczas buntu arabskiego w latach 1936-1939 .
Od 1925 r. syryjski szejk Izz al-Din al-Qassam kierował ruchem na rzecz zakończenia mandatu brytyjskiego, pod przykrywką działalności religijnej, co pozwoliło mu nie martwić się przez władze brytyjskie, składające się z komórek pięcioosobowych, składających się głównie z chłopi, którzy stracili majątek i byli liczni w nędznych dzielnicach Hajfy. Mufti Amin al-Husseini zdecydowanie przeciwny jego otwartych działań. Szejk został ostatecznie zabity w 1935 roku przez Brytyjczyków, którzy oblegali go wraz z dwustu jego zwolennikami. Jego śmierć była jednym z wyzwalaczy wielkiego buntu arabskiego w latach 1936-1939, w którym Arabowie palestyńscy , wspomagani przez wolontariuszy z sąsiednich krajów, rozpoczęli zbrojną walkę przeciwko Brytyjczykom. Ci ostatni decydują się na gwałtowne stłumienie buntu i wysłanie kilku dywizji do Palestyny do walki z Arabami. Wspierają ich syjonistyczne oddziały paramilitarne „ Specjalne Oddziały Nocne ” i „ Żydowska Policja Osadnicza ”. W odpowiedzi na arabskie ataki Irgun , prawicowa milicja syjonistyczna, zorganizowała ze swej strony liczne ataki . Pod koniec 1939 r. bunt zginie prawie 5000 osób, a jego militarna porażka spowodowała rozbicie arabskich sił paramilitarnych i aresztowanie lub wygnanie ich przywódców. Powoduje wzmocnienie syjonistycznych sił paramilitarnych, w szczególności przy wsparciu Brytyjczyków. W sumie bunt arabski pozostawił, według Dominique'a Perrina, około 7000 zabitych i rannych, w tym 3500 Arabów, 2500 Żydów i 600 Brytyjczyków.
Strategiczne znaczenie Palestyny dodatkowo wzrosło wraz z otwarciem w 1935 r. ropociągu z Mosulu do Hajfy . W celu uspokojenia niezadowolenia Arabów i obawy przed wrzuceniem krajów arabskich do obozu Niemiec w przededniu II wojny światowej Brytyjczycy opublikowali trzecią Białą Księgę w 1939 r., w której drastycznie ograniczyli żydowską imigrację, ograniczyli sprzedaż nowej ziemi Żydom i ogłosili, że w ciągu dziesięciu lat Palestyna może stać się jednolitym niepodległym państwem, czego żądali przedstawiciele palestyńskich Arabów.
Podczas II wojny światowej Palestyna pozostała bezpieczna przed walkami, mimo że była przedmiotem ataków Osi , w tym włoskich nalotów w latach 1940 i 1941 .
Palestyna pułki , bataliony zawierający żydowskich i arabskich, wziął udział w brytyjskich żołnierzy w walkach w Europie śródziemnomorskiej jak i Bliskiego Wschodu . Rząd brytyjski początkowo odrzucił propozycję Światowej Organizacji Syjonistycznej utworzenia żydowskich sił zbrojnych, wyraźnie zidentyfikowanych jako takie, ale zaakceptował utworzenie Brygady Żydowskiej jesienią 1944 roku .
Wielki Mufti Jerozolimy , Mohammed Amin al-Husseini , głównym inicjatorem wielkiej arabskiej rewolty z 1936 roku uciekł do Palestyny w 1937 roku przez francuskiego mandatu w Libanie. Zostanie wtedy wydalony z Iraku . W czasie wojny wspierał antybrytyjskie powstanie Rachida Alego al-Gillaniego, a następnie schronił się we Włoszech i Niemczech . Współpracuje z nazistami, w tym uczestnictwo w tworzeniu 13 th SS Division Handschar z rzeczywistą Bośniacki i udział w anty-brytyjskich emisji propagandowych.
Drugiej wojny światowej jest zwykle okresem rozejmu między bohaterami. Ale zanim to się skończy, wspierany przez Sterna Irgun ściera się z Wielką Brytanią w reakcji na zakaz żydowskiej imigracji do Ziemi Izraela . Przez pewien czas są wspomagani przez Haganah i Palmah . Grupy te stosują walkę zbrojną przeciwko administracji i żołnierzom brytyjskim. Na przykład6 listopada 1944Minister-rezydent Lord Moyne zostaje zamordowany w Kairze przez członków grupy Sterna.
22 lipca 1946 r., w ataku terrorystycznym Irgunu na hotel King David , centrum brytyjskiej administracji w Jerozolimie , zginęły 92 osoby, pomimo prawdopodobnego ostrzeżenia przed wybuchem. Pomimo 100 000 ludzi w Palestynie, Brytyjczycy są bezradni w obliczu tej przemocy, której nie mogą stłumić, jak arabski bunt z 1936 roku . Według Henry'ego Laurensa nie jest możliwe, aby stosowali przeciwko ludziom Zachodu, a ponadto przeciwko Żydom po Holokauście , metody stosowane przeciwko tubylcom. W obliczu niemożności pogodzenia punktu widzenia arabskiego i żydowskiego, w obliczu otrzymanych ciosów i zbyt wielu strat, decydują się naluty 1947zakończyć ich mandat i przekazać ONZ „kwestię Palestyny”. Wydarzenia uspokajają się po tym brytyjskim ogłoszeniu.
Po wysłaniu komisji śledczej Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych głosuje nad30 listopada 1947plan podzielić Palestynę między państwa żydowskiego, państwa arabskiego i na obszarze pozostającym pod kontrolą międzynarodową wokół Jerozolimy. Władze syjonistyczne, z wyjątkiem rewizjonistów z Menachem Begin , przyjąć plan partycji, podczas gdy palestyńscy Emiraty przedstawiciele oraz narody arabskie go odrzucić za niesprawiedliwość wierzą, że reprezentuje i przekonał szybko wygrać żadnego konfliktu zbrojnego przeciwko społeczności żydowskiej w Palestynie.
Pomiędzy głosowaniem nad planem podziału a oficjalnym zakończeniem mandatu sześć miesięcy później Palestyna doświadczyła okresu wojny domowej między społecznościami żydowskimi i arabskimi. Przemoc będzie się nasilać, zwłaszcza w ośrodkach miejskich Jerozolimy, Hajfy i Jaffy oraz przeprowadzane są zamachy bombowe. Pomimo odpowiedzialności za zamówienie przez kolejne sześć miesięcy, Brytyjczycy rezygnują i są zadowoleni z pilnowania swoich dróg ewakuacyjnych. Sytuacja szybko przeradza się w konflikt zbrojny : pod koniec marca raport podaje 2037 zabitych i 4275 rannych. Zagraniczni ochotnicy arabscy wkraczają do Mandatu Palestyny, a na początku kwietnia Hagana przystępuje do kontrofensywy . Masakry dokonywane w arabskiej wiosce Deir Yassin on9 kwietniai Mount Scopus przeciwko konwojowi personelu medycznego i pacjentów odwiedzających Żydowskie Centrum Medyczne Hadassah ( w ) 13 . Część palestyńskiej ludności arabskiej ucieka przed walkami lub zostaje wydalona, inna pozostaje jak w wiosce Abu Gosh .
Administracja brytyjska kończy się w dniu 14 maja 1948. Angielscy żołnierze stopniowo wycofywali się z terenu. Izrael następnie ogłasza swoją niepodległość . Dzień po zakończeniu mandatu iz powodu odrzucenia planu podziału Palestyny przez Arabów palestyńskich i kraje arabskie, wraz z wejściem do Palestyny kilku arabskich sił ekspedycyjnych rozpoczyna się pierwsza wojna izraelsko-arabska .
W roku 1920 większość około 750000 mieszkańców tego regionu wielu etniczne Arabic- mówiąc muzułmanów , w tym Beduinów populacji (szacowany na 103,331 w 1922 spisu , zostały skupione w regionie Beer Sheva- , jak również obszar na wschód i południe od tego miasta). Odnaleziono tam także Żydów , a także mniejsze grupy Druzów , Syryjczyków , Sudańczyków , Czerkiesów , Egipcjan , Greków i Arabów z Hidżazu .
Prowadzone wówczas przez Brytyjczyków spisy ludności nie mogły uwzględniać nielegalnej imigracji Żydów czy Arabów, a brakowało informacji, aby podać szacunki tych liczb. Dlatego niektórzy badacze wykorzystali dane ze spisów powszechnych z okolicznych regionów i modele statystyczne w połączeniu ze spisami powszechnymi opracowanymi przez Brytyjczyków, aby oszacować nielegalną imigrację w tym okresie.
W 1920 r. raport Ligi Narodów oszacował globalną populację na 700 000 osób, w tym 76 000 Żydów. W 1922 r. pierwszy brytyjski spis ludności Palestyny wykazał populację 757 182, aw 1931 r. drugi brytyjski spis ludności Palestyny wykazał populację 1035 154. Nie było kolejnego spisu, ale statystyki utrzymywano poprzez liczenie urodzeń, zgonów i migracji. Niektóre dane, takie jak nielegalna imigracja, można oszacować jedynie w przybliżeniu. 1939 Biała Księga , która umieścić w miejsce ograniczeń imigracji żydowskiej, oświadczył, że liczba Żydów „wyniosła 450.000” i zbliżył się „jedną trzecią ogółu ludności kraju.” W 1945 roku badania wykazały, że populacja liczyła 1 845 560 mieszkańców, w tym 1 076 780 muzułmanów, 608 230 Żydów, 145 060 chrześcijan i 15 490 osób z innych grup.
Rok | Całkowity | Muzułmanie | Żydzi | Chrześcijanie | Inny |
---|---|---|---|---|---|
1922 | 752.048 | 589 177 (78%) |
83 790 (11%) |
71 464 (10%) |
7617 (1%) |
1931 | 1,033 314 | 759 700 (74%) |
174 606 (17%) |
88 907 (9%) |
10101 (1%) |
1945 | 1 845 960 | 1 076 780 (58%) |
608.230 (33%) |
145 060 (8%) |
15 490 (1%) |
Według danych z Survey of Palestine z 1945 r., populacja muzułmańska stanowi większość we wszystkich podokręgach z wyjątkiem Hajfy i Jaffy oraz Jerozolimy , która ma równoważną populację muzułmańską i żydowską (które razem tworzą 80). % ludności podokręgu).
Rok | Szacowana liczba Żydów |
---|---|
1915 | 87 500 |
1931 | 174 000 |
1936 | > 400 000 |
1947 | 630 000 |
System edukacyjny Mandatu był bezpośrednią kontynuacją tego zapoczątkowanego przez Turków. Program nauczania historii obejmował rozwój społeczeństwa ludzkiego od czasów prehistorycznych, a także historię regionu i jego brytyjskiej administracji. Szkoły podstawowe składały się z czterech do pięciu lat nauki, podczas których uczyli się religii, arabskiego, arytmetyki, higieny, rysunku, angielskiego , pracy fizycznej i rolnictwa. Ludność żydowska posiadała własne instytucje.
Raporty Hope-Simpson ( 1930) i Peel (1937) krytykowały administrację brytyjską za niewystarczającą liczbę struktur i inicjatyw edukacyjnych. Następnie Brytyjczycy uruchomili w wioskach program edukacji rolniczej, który umożliwił nabycie nowych narzędzi, nowych technik rolniczych oraz nowych plantacji ( pszenica , kukurydza , szpinak , sałata , kapusta itp.). W latach 1928-1945 liczba „ogrodów edukacyjnych” wzrosła z około 50 do 226, a dla uczniów żydowskich do 100. W tym okresie ludność żydowska zakładała uniwersytety.
Szkoły protestanckie oraz Siostry Św. Józefa i Siostry Syjonu otwierają edukację dla dziewcząt w czasie trwania mandatu.
Krajowy Zespół do Palestyny Związku Piłki Nożnej (PFA) w czasie mandatu brytyjskiego w Palestynie, uznanej przez FIFA , został „składa się wyłącznie z Żydów graczy i muzyki granej na otwarciu (w 1934 roku ) jest Hatikvah , oficjalny hymn. Z Ruch syjonistyczny ”.
W 1923 roku firma elektryczna Jaffa Electric Company została założona przez Pinhasa Rutenberga, który w 1934 roku założył również pierwszą linię lotniczą Palestine Airways (w ) .
Najważniejsza strefa przemysłowa znajdowała się w Hajfie.
W Tel Awiwie w latach 1923-1926 wybudowano pierwszą fabrykę włókienniczą „Łódzki Dom ” („dom Łodzi”), w pobliżu osmańskiej linii kolejowej Jaffa-Jerusualem. Pomieszczenia stały się zbyt ciasne, ludzie i maszyny przenieśli się w 1935 roku do Holon na południe od Tel Awiwu.
W 1931 r. terytorium Mandatu Palestyny obejmowało obszar 26 625 600 dunamów (26 625,6 km 2 ), z czego 8 252 900 dunamów (8 252,9 km 2 ) gruntów rolnych i 17 224 328 dunamów gruntów nieuprawianych .
Oficjalne statystyki pokazują, że Żydzi posiadali 1,393,531 dunums (1,393.53 km 2 ) ziemi w roku 1945. Oszacowanie całkowitej objętości ziemi, którą właściciele żydowskich nabył około 15 maja 1948 roku jest skomplikowane, o tyle transfery niezgłoszonych gruntów tylko ze względu na brak danych w sprawie nadań ziemi od administracji palestyńskiej po31 marca 1936. Według Avneriego w 1947 r. Żydzi posiadali 1 850 000 dunum (1850 km 2 ). Stein szacuje ten obszar na 2 000 000 dunum (2 000 km 2 ) wmaj 1948.
W 1943 roku 1,542,680 dunums były grunty państwowe przez brytyjskich rządów, z czego 175,088 dunums zostały scedowane na Żydów.
Turystyka rozwija się powoli i równolegle do wydarzeń zainicjowanych przez ruch syjonistyczny na początku XX th wieku.
Aby ją promować, wybudowano pod koniec lat 20. w Jerozolimie w dzielnicy Mamilla trzy luksusowe hotele , aby pomieścić napływ podróżnych z trzech monoteizmów i chcących udać się do miejsc świętych: Hotel King David (1930) dla Żydów , Palace Hotel (1929) dla muzułmanów i St-Julian Hotel dla chrześcijan - turyści nie chcą już przebywać w staromodnych hotelach, pensjonatach, klasztorach czy namiotach, jak jeszcze na początku wieku. Gościnność była również przestarzała w turystycznych i historycznych miejscach Hajfy, Nazaretu, Tyberiady, Jafy i Jerozolimy w epoce mandatu brytyjskiego, tak że w latach 30. na terytorium Palestyny powstają inne wysokiej jakości hotele spełniające europejskie standardy komfortu.
Muzułmańska turystyka narodowa rozwinęła się w latach 20. XX wieku za pośrednictwem Najwyższej Rady Muzułmanów (SMC) pod przewodnictwem palestyńskiego przywódcy nacjonalistycznego Mohammada Amina al'Hadj al'Husseiniego (sponsora hotelu Palace), który promował ją poprzez przewodników i programy pielgrzymkowe dla muzułmańskich turystów, w tym przez ruchy nacjonalistyczne w sąsiednich krajach arabskich , a tym samym zapewniają początek kulturowej, terytorialnej i politycznej tożsamości muzułmanom w Palestynie. Pokazuje także związek między budownictwem narodowym, architekturą, pamięcią i turystyką w obliczu emigracji syjonistycznej i rozkwitu turystyki żydowskiej.
W 1934 roku pionierzy hotelarze założyli krajowe stowarzyszenie w celu ustalenia standardów pokoi hotelowych i nagłośnienia w prasie hoteli należących do Żydów w Palestynie.
Bogactwo archeologiczne i przyrodnicze na stosunkowo niewielkim obszarze czyni obszar interesującym z turystycznego punktu widzenia. Powstaje dział antyków. W okresie międzywojennym w syjonistycznych gazetach publikowano ilustracje i opowiadania turystyczne regionu. Turystyka służyła zachęcaniu europejskich Żydów do emigracji do regionu. W 1948 r. nowe państwo żydowskie odwiedziło 4500 turystów.
Nazwisko | Daktyle |
---|---|
Edmund Allenby | 1917-1918 |
Sir Arthur Wigram Pieniądze (pl) | 1918-1919 |
Generał Louis Jean Bols | 1919-1920 |
Nazwisko | Daktyle |
---|---|
Sir Herbert Louis Samuel | 1920-1925 |
Sir Gilbert Falkingham Clayton (pl) | maj-grudzień 1925 |
Herbert Onslow Plumer | 1925-1928 |
Sir Harry Charles Łukasz (pl) | 1928 |
Sir John Kanclerz | 1928-1931 |
Sir Mark Aitchison Young | 1931-1932 |
Sir Arthur Grenfell Wauchope | 1932-1937 |
William Denis Battershill (de) | 1937-1938 |
Sir Harold MacMichael | 1938-1944 |
John Vereker | 1944-1945 |
Sir Alan Gordon Cunningham | 1945-1948 |