Golda Meir גּוֹלְדָּה מֵאִיר | |
Gołdy Meir w 1973 roku. | |
Funkcje | |
---|---|
Premier Izraela | |
17 marca 1969 - 3 czerwca 1974 ( 5 lat, 2 miesiące i 17 dni ) |
|
Prezydent |
Zalman Szazar Efraim Katzir |
Legislatura | 6 p , 7 p i 8 th |
Poprzednik |
Levi Eshkol Yigal Allon (tymczasowo) |
Następca | Icchak Rabin |
minister spraw zagranicznych | |
18 czerwca 1956 - 12 stycznia 1966 ( 9 lat, 6 miesięcy i 25 dni ) |
|
Premier |
David Ben Gurion Levi Eszkol |
Poprzednik | Mosze Sharett |
Następca | Abba Eban |
Minister Pracy i Ubezpieczeń Społecznych | |
10 marca 1949 - 19 czerwca 1956 ( 7 lat, 3 miesiące i 9 dni ) |
|
Premier |
David Ben Gurion Moshe Sharett David Ben Gurion |
Poprzednik | Mordechaj Bentow |
Następca | Mordechaj Namir |
Biografia | |
Imię i nazwisko | Gołda Mabowiczu |
Data urodzenia | 3 maja 1898 r. |
Miejsce urodzenia | Kijów |
Data śmierci | 8 grudnia 1978 |
Miejsce śmierci | Jerozolima |
Narodowość | izraelski |
Partia polityczna | Partia Pracy |
Małżonka | Morris Meyerson |
Dzieci | Menahem Meyerson Sarah Meyerson |
Zawód | Nauczyciel |
Religia | judaizm |
Premierzy Izraela | |
Golda Meir ( hebrajski : גּוֹלְדָּה מֵאִיר , znany również jako Golda Meirson ), ur. Golda Mabovich w Kijowie na3 maja 1898 r.i zmarł w Jerozolimie dnia8 grudnia 1978, jest kobietą stanu . Uczestniczyła w tworzeniu Państwa Izrael , pełniła funkcję Ministra Spraw Zagranicznych, a także IV Premiera Izraela od17 marca 1969 w 11 kwietnia 1974 r..
Dzięki swojej niezłomności i zwycięstwom militarnym zyskała przydomek „Żelazna Dama” w izraelskiej polityce, zanim ten termin został użyty dla Margaret Thatcher , premier Wielkiej Brytanii. Podczas swojego życia politycznego Golda Meir zyskała przydomki „najlepszego człowieka w rządzie” (przez Ben-Guriona) i „babki Izraela” przez popularną prasę.
Była pierwszą kobietą, która została premierem w Izraelu i trzecią kobietą na świecie na tym poziomie odpowiedzialności ( poprzedziły ją tylko Sirimavo Bandaranaike na Sri Lance i Indira Gandhi w Indiach ).
Golda Mabovich urodził się w Kijowie , na Ukrainie, w samym sercu Imperium Rosyjskiego , w dużej niepraktykujących ale tradycjonalistów rodzinie żydowskiej. Jest siódmą z ośmiorga dzieci Blume'a Neiditcha i Moshe Mabovitcha (lub Mabowitza), skromnego stolarza i stolarza, walczącego w podziemnych kręgach syjonistyczno-socjalistycznych. Uciekając przed pogromami i „strefą” narzuconą przez cara swoim żydowskim poddanym, jego ojciec wybrał emigrację do Stanów Zjednoczonych w 1903 i osiedlenie się w Wisconsin w Milwaukee , gdzie jego rodzina dołączyła do niego w 1906 roku . Odebrała tam żydowską edukację, pomagała matce w małym sklepie spożywczym, który prowadziła w jednej z gęsto zaludnionych dzielnic miasta, podczas gdy jej ojciec został robotnikiem kolejowym.
W wieku 14 lat, gdy chciała zdobyć wyższe wykształcenie, aby zostać nauczycielką, opuściła dom rodziców, którzy chcieli ją poślubić za starszego mężczyznę. Dołączyła do swojej siostry Sheyny w Denver i tam spotkała Morrisa Meyersona (imię zanglicyzowane w Meirson), młodego malarza plakatów, którego poślubiła24 grudnia 1917.
W ślad za siostrą, która poprzedzała ją w swoim zaangażowaniu syjonistycznym , jej wojownicze życie rozpoczęło się w wieku 18 lat na spotkaniach politycznych, podczas których występowała w obronie socjalistycznego syjonizmu . Zorganizowała marsze protestacyjne i przyłączyła się do marksistowskiego ruchu Poalej Syjon .
9 lipca 1917, jego ojciec został obywatelem USA pod nazwiskiem Morris Mabowehz. Otrzymuje to obywatelstwo przez pochodzenie. 23 maja 1921, Golda, jej mąż i jej siostra Sheyna robią swoją alya : wsiadają na pokład SS Pocahontas (w) i emigrują do Palestyny, następnie pod mandatem brytyjskim .
Po przybyciu dołączają do kibucu Merhavia, a ich życie składa się z drzew do sadzenia, gotowania i pracy na roli. Golda zaczyna wtedy twierdzić, że jest liderem . Została w szczególności wybrana przez swój kibuc jako przedstawicielka związku Histadrut (zarodek przyszłej Partii Pracy ) do 1924 roku , kiedy to wraz z mężem zdecydowali się opuścić kibuc i przenieść się do Tel Awiwu , a następnie do Jerozolimy . Mają tam dwoje dzieci: Menahem ur. w 1924 r. i Sarę ur. w 1926 r.
Kiedy Golda musiała wrócić z dziećmi do Tel Awiwu w 1928 r., aby zostać Sekretarzem Generalnym Moetzeth Poaloth (Kobiecej Rady Robotniczej Histadrutu ), jej mąż pozostał sam w Jerozolimie aż do śmierci w 1951 r. 1940. ale nigdy się nie rozwiodłem. Stopniowo zyskuje wpływy w Komitecie Centralnym Histadrutu, który tworzy formę rządu cieni do czasu utworzenia państwa Izrael. W 1930 roku była jednym z założycieli partii Mapai, wraz z Davidem Ben Gurionem .
W 1938 r. została mianowana na konferencji w Evian „żydowskim obserwatorem Palestyny”, aw 1940 r. została dyrektorem departamentu politycznego Histadrutu .
W 1946 roku władza brytyjska aresztowała wielu syjonistycznych przywódców politycznych w Palestynie, ale Golda Meir uciekła i przejęła kierownictwo organizacji. Negocjowała z Brytyjczykami pozostając w kontakcie z ruchem partyzanckim.
14 maja 1948, Golda Meir jest jedną z 24 osobistości (i wśród dwóch kobiet), które podpisały deklarację niepodległości Państwa Izrael . Następnego dnia Golda Meir otrzymuje pierwszy izraelski paszport zredagowany na podróż do Stanów Zjednoczonych i zbieranie tam pieniędzy.
Po powrocie została pierwszą ambasadorką Izraela w Związku Sowieckim (zwycięskie przyjęcie, jakie otrzymała przy tej okazji ze strony sowieckich Żydów, przyćmiło Józefa Stalina , którego antysemickie nastroje wskrzesiły), stanowisko, które w 1949 r. zostawiła dla wstąpienia do Knesetu , izraelski parlament, w którym będzie zasiadać do 1974 roku .
Od 1949 do 1956 była ministrem pracy. W 1956 otrzymała tekę spraw zagranicznych w rządzie Davida Ben-Guriona , który powiedział o niej, że jest „jedynym człowiekiem w jego gabinecie” . Kazał jej zmienić nazwisko na hebrajskie Meir (skrót od jej małżeńskiego imienia Meirson), co oznaczało „olśniewający blask”.
W 1965 r. odeszła z rządu, zmęczona wykonywaniem swoich obowiązków. Szybko została wezwana z powrotem do pracy, aby objąć stanowisko sekretarza generalnego ds. Pracy na osiem miesięcy, zanim ponownie ustąpiła1 st August 1.968.
Po nagłej śmierci Levi Eszkol The26 lutego 1969partia wybiera ją na premiera.
Stan umysłu Izraelczyków podczas kadencji Goldy Meir jest pełen zaufania, szczególnie związany z osuwiskowym zwycięstwem i podbojami wojny sześciodniowej w 1967 roku . Golda Meir nigdy nie uważała za konieczne szukania kompromisów z Palestyńczykami . W związku z tym przypisuje mu się zdanie: „Być może pewnego dnia będziemy mogli wybaczyć ci zabicie naszych dzieci”. Ale o wiele trudniej będzie nam wybaczyć ci, że zmusiłeś nas do zabicia twoich. Pokój nadejdzie, gdy Arabowie będą kochać swoje dzieci bardziej niż nas nienawidzą” . Autentyczność tych uwag została jednak podważona przez dogłębne śledztwo izraelskiego dziennika Haaretz w 2015 roku.
Zaprzecza istnieniu narodu palestyńskiego, twierdząc, że: 15 czerwca 1969 : "Nigdy nie było czegoś takiego, ponieważ Palestyńczycy nigdy nie istnieli" ; tak dobrze jak8 marca 1969 : „Jak możemy okupować terytoria? Nie ma komu ich zwrócić” . Swój punkt widzenia wyraziła w wywiadzie dla amerykańskiej telewizji w 1973 roku: nigdy nie było państwa palestyńskiego, to Liga Narodów sztucznie podzieliła Syrię na mandat francuski ( obecny syryjsko- libanski ) i angielski, a Brytyjczyków następnie podzielili swoje terytorium pomiędzy prawy brzeg ( Transjordania ) i lewy brzeg (Palestyna) Jordanu . Według Goldy Meir, Arabowie z Palestyny nie różnią się pod żadnym względem (religijnym, kulturowym, etnicznym, historycznym) od Arabów z Jordanii, rozróżnienie wynikające z podziału brytyjskiego z 1922 roku. Jego argumentem było zatem, że „naród palestyński” jest wynalazkiem, polityką mającą na celu zakwestionowanie suwerenności Izraela, a ich sytuacja uchodźcza wynika z celowej polityki państw arabskich, które odmawiają ich integracji w celu wykorzystania ich przeciwko Izraelowi.
Jego kadencję cechują niepokoje w rządzącej koalicji i brak przywództwa. Skutkuje to niewłaściwym wykorzystaniem informacji przekazywanych przez Mosad, co pozwala na początkowy sukces niespodziewanego ataku armii arabskich w Jom Kippur 1973 roku . Po wojnie Jom Kippur Golda Meir zrezygnowała z11 kwietnia 1974 r.a jego następcą jest Icchak Rabin . Zrezygnowała z polityki i przeszła na emeryturę głównie do kibucu Revivim w domu swojej córki Sary.
Jesienią 1978 roku trafiła do szpitala Hadassah Hospital w Jerozolimie, gdzie zmarła w wieku 80 lat z powodu prawdopodobnie mało złośliwego chłoniaka powikłanego zakończeniem przerzutów do kości i wątroby. Wspomniano o diagnozie choroby Waldenströma . 12 grudnia 1978, Golda Meir jest pochowana na placu „Wielkiego Narodu” na Górze Herzl w Jerozolimie .
Polityczna rola Goldy Meir została przedstawiona w kilku pracach teatralnych, telewizyjnych i filmowych.
W 1977 roku Anne Bancroft grał rolę polityka w sztuce Golda przez Williama Gibsona . W 1982 roku australijska aktorka Judy Davis zagrała młodą Meir w filmie telewizyjnym Kobieta o imieniu Golda, podczas gdy Ingrid Bergman zagrała postać dorosłą. W 2003 roku amerykańska aktorka żydowska Tovah Feldshuh odtwarza swoją polityczną trajektorię w Balkonie Goldy (w) drugiej sztuce Gibsona o życiu Meira. Ten jednoosobowy program jest kontrowersyjny, a Gibson sugeruje, że Golda Meir mogła rozważać użycie broni jądrowej podczas wojny Jom Kippur , która mogła wywołać III wojnę światową . W filmie o tej samej nazwie, zaczerpniętym ze sztuki w 2007 roku, rolę Goldy wciela się Valerie Harper .
W 2005 roku aktorka Lynn Cohen odgrywa rolę premiera w filmie Monachium od Stevena Spielberga . Tovah Feldshuh po raz kolejny odgrywa rolę w filmie Meir Jeruzalem przez Élie Chouraqui , w filmowej adaptacji powieści o tym samym tytule autorstwa Dominique Lapierre i Larry Collins .
W 2022 roku brytyjska aktorka Helen Mirren, która w 2007 roku zdobyła Oscara dla najlepszej aktorki , zagra rolę premiera w filmie biograficznym Golda o Guy Nattiv .
Jego imię zostało nadane kilku miejscom i budynkom w Stanach Zjednoczonych ( Golda Meir School (en) i Golda Meir Library (en) w Milwaukee w Wisconsin , Golda Meir Square w Nowym Jorku , Golda Meir Center for Political Leadership at the Metropolitan State University of Denver (w) i Izraela ( Golda Meir Boulevard w Jerozolimie, Golda Meir Center for the Performing Arts w Tel Awiwie).