Rurociąg Mosul do Hajfy
| Rurociąg śródziemnomorski | ||
| Informacje geograficzne | ||
|---|---|---|
| Kraj |
Królestwo Iraku Emirat Transjordańskiej Palestyny |
|
| Ślad | Mosul - Hajfa | |
 | ||
| Ogólne informacje | ||
| Uruchomienie | 1935 | |
| Zamknięcie | 1948 | |
| Długość | 942 km | |
| Średnica | 305 mm | |
| Właściciel (e) | Iraq Petroleum Company | |
Rurociąg z Mosulu do Hajfy (znany również jako „rurociągu z Morza Śródziemnego”) był rurociąg przenoszenia naftowych pól ropy w Kirkuku , na północy Iraku, do portu w Hajfie, obecnie w Izraelu . Zbudowany przez Brytyjczyków, przekroczył terytoria Królestwa Iraku , Emiratu Transjordanii (obecnie Jordania ) i Obowiązkowej Palestyny . Działał od 1935 do 1948 roku.
Budowa
Rurociąg ten został zbudowany przez Iraq Petroleum Company w latach 1932–1935, w czasie, gdy Transjordania i Palestyna podlegały brytyjskiemu mandatowi Ligi Narodów, podczas gdy Irak, nominalnie niezależny od 1932 r., Pozostawał pod silnymi wpływami. Długi na 942 kilometry był wówczas najdłuższym rurociągiem naftowym Starego Świata, wyprzedzając rurociąg Baku do Batumi, który wykonał 835.
Ropa naftowa była przetwarzana w rafineriach w Hajfie, przechowywana w zbiornikach i eksportowana na rynki śródziemnomorskie.
Odgałęzienie oddzielone od głównej linii w Haditha (przepompownia K3) przecinało Syrię pod mandatem francuskim przez Palmyrę i Homs i kończyło się w porcie Trypolis w Libanie. Został zbudowany na zlecenie Compagnie Française des Pétroles , partnera IPC.
Charakterystyka
Długość: 942 km (585 mil)
Średnica: 300 mm (12 cali) zmniejszając się miejscami do 250 i 200 mm (10 i 8 cali).
7 przepompowni. Tych na terytorium Iraku oznaczono jako K (z Kirkuku), pozostali H (z Hajfy).
- K1 35 ° 30 ′ 55 ″ N, 44 ° 18 ′ 49 ″ E
- K2 34 ° 54 ′ 47 ″ N, 43 ° 24 ′ 50 ″ E
- K3 34 ° 04 ′ 31 ″ N, 42 ° 21 ′ 07 ″ E
- H1 33 ° 47 ′ 23 ″ N, 41 ° 27 ′ 37 ″ E
- H2 33 ° 22 ′ 38 ″ N, 40 ° 37 ′ 04 ″ E
- H3 34 ° 04 ′ 30 ″ N, 42 ° 21 ′ 07 ″ E
- H4 32 ° 30 ′ 09 ″ N, 38 ° 11 ′ 32 ″ E
- H5 32 ° 10 ′ 32 ″ N, 37 ° 07 ′ 36 ″ E
Czas tranzytu: 10 dni.
Strategiczna rola do 1948 roku
Rurociąg odegrał kluczową rolę w brytyjskiej strategii na Morzu Śródziemnym. Został umieszczony pod ochroną kilku baz Królewskich Sił Powietrznych , w tym bazy Habbaniya .
Podczas Wielkiej Rewolty Arabskiej w latach 1936-1939 przed powstańcami chronili go anglo-żydowscy komandosi Specjalnych Nocnych Oddziałów Kapitana Orde Charlesa Wingate'a .
Podczas II wojny światowej zaopatrywał siły brytyjskie, a następnie anglo-amerykańskie na Morzu Śródziemnym. Podczas wojny anglo-irackiej w 1941 r. Premier Rachid Ali al Gaylani znacjonalizował obiekty IPC, aby przenieść je do nowego niemiecko-włoskiego konsorcjum. Zatrzymał dostawy ropy do Hajfy i skierował ruch do Trypolisu w Libanie, który był wówczas zależny od Vichy France . Ale szybki kontratak ze strony Wielkiej Brytanii przywrócił brytyjską kontrolę nad rurociągiem.
W Maj 1945rurociąg jest ponownie sabotowany, tym razem przez żydowskich powstańców Irgunu zbuntowanych przeciwko brytyjskiemu mandatowi.
Wojna izraelsko-arabska w 1948 r. Położyła kres działalności rurociągu, a Irak odciął wszelki handel z nowym państwem Izrael.
Nowe linie po 1948 roku
W następstwie wojny Irak kontynuował eksport ropy do Morza Śródziemnego rurociągiem Kirkuk do Trypolisu do 1952 r., A następnie rurociągiem Kirkuk do Baniyas , kilkakrotnie zamykany z powodu sporów między Irakiem a Syrią i Stanami Zjednoczonymi oraz poprzez z Kirkuk do Ceyhan , przecinając południowo-wschodnią Turcję .