Bojownicy o wolność grupy Israel Stern, Lehi | |
Ideologia |
Nacjonalizm Rewizjonizm Syjonizm Sternizm Totalitaryzm (do 1942) Narodowo-bolszewizm (po 1944) Antyimperializm (po 1945) |
---|---|
Cele | Niepodległość Izraela |
Fundacja | |
Data szkolenia | Sierpień 1940 |
Ojczyźnie | Obowiązkowa Palestyna |
Założony przez | Abraham Stern |
działania | |
Tryb pracy | wojna partyzancka, ataki na milicjantów arabskich i armię brytyjską |
Obszar działania | Obowiązkowa Palestyna |
Okres aktywności | 1940-1948 |
Organizacja | |
Główni przywódcy | Avraham Stern , Nathan Yellin-Mor , Yitzhak Shamir , Israel Eldad |
Gałąź polityczna | Brit Ha'birionim |
Grupa połączona | Irgun , Haganah , Palmah |
Izraelska wojna o niepodległość | |
Lehi ( hebrajski akronim dla Lohamei Cherut Izraela , „bojowników o wolność Izraela ”, לח"י - לוחמי חירות ישראל) jest syjonistą paramilitarna grupa , która była aktywna między 1940 a 1948 r .
Organizacja dokonała licznych ataków na Brytyjczyków, od 1941 do 1948 r. , Następnie na Arabów Palestyny, w 1947 i 1948 r. , A także zamachu w 1948 r. Na Folke Bernadotte, której misją było ustanowienie Planu Podziału Palestyny .
Władze brytyjskie nazwały tę grupę gangiem Stern (zespół lub grupa Stern), nawiązując do nazwiska jej pierwszego lidera Avrahama Sterna . Termin grupa Stern , we francuskiej grupie Stern , był również używany w latach czterdziestych i pozostaje często używaną nazwą.
Po śmierci Sterna w lutym 1942 r. Organizacją kierował triumwirat, w skład którego wchodził Yitzhak Shamir , przyszły premier Izraela , Israel Eldad i Nathan Yolin Mor , aż do jej rozwiązania wWrzesień 1948przez władze izraelskie w wyniku zabójstwa hrabiego Bernadotte'a, specjalnego mediatora ONZ w Palestynie, oraz francuskiego pułkownika Sérota , szefa obserwatorów ONZ. Nowe kierownictwo przeorientowało ideologię organizacji w pewnym sensie, który miał być „antyimperialistyczny” i popierał Związek Radziecki .
Walcząc z Brytyjczykami , ugrupowanie w 1941 r. Bezskutecznie usiłowało nawiązać kontakty z Włochami i władzami nazistowskimi w celu ustanowienia totalitarnego reżimu w Palestynie i umożliwienia europejskim Żydom emigracji do Erec-Izraela . W zamian Lehi obiecali walkę z Imperium Brytyjskim od wewnątrz. W tym dniu grupa ogłosiła się w szczególności „ściśle związana z europejskimi ruchami totalitarnymi, poprzez swoją koncepcję świata i jego struktur”.
W definicji swojej ideologii Lehiego istnieją dwa okresy .
Pod przywództwem Abrahama Sterna Lehi było ewidentnie skrajnie prawicową grupą , której członkowie (ale nie wszyscy) byli pod dużym wpływem włoskiego faszyzmu . Oryginalny wpływ polityczny Sterna znajduje się w grupie Birionim , grupie faszystowskich sympatyków działającej na marginesie prawicowej partii syjonistycznej, Partii Rewizjonistycznej , we wczesnych latach trzydziestych XX wieku .
W listopadzie 1940 r. Bardzo młoda organizacja opublikowała swoje tezy w postaci 18 „zasad odrodzenia ( Ikarei ha'Tehiya )”. W szczególności wskazuje się, że:
W innym ze swoich tekstów Lehi wskazuje, że świat jest podzielony „na rasy walczące i dominujące z jednej strony oraz rasy słabe i zdegenerowane z drugiej”. Hebrajczycy muszą na nowo odkryć swoje „wojownicze i kolonizacyjne” cnoty starożytności.
Kilka tygodni po opublikowaniu „zasad odrodzenia” w Styczeń 1941kierownictwo Lehi kieruje (za pośrednictwem swojego przedstawiciela, Naftalego Loubentchika ) nowy tekst do przedstawicieli Niemiec w Libanie , proponujący współpracę przeciwko Anglii i ujawniający ideologiczną orientację Lehiego. Lehi prezentuje się tutaj pod nazwą NMO (Narodowa Organizacja Wojskowa) lub Irgoun , którą właśnie opuścił. Lehi, w przeciwieństwie do Irgunu, rzeczywiście była jeszcze nieznaną organizacją zbrojną. Tekst przekazano Wernerowi Otto von Hentigowi , specjaliście ds. Orientu w niemieckim MSZ oraz kapitanowi rezerwy niemieckiemu wywiadowi Rudolfowi Rözerowi , którzy byli dwoma rozmówcami „Sterna”.
„Z przemówień przywódców niemieckiego narodowo-socjalistycznego państwa wynika, że warunkiem wstępnym Nowego Porządku w Europie jest radykalne rozwiązanie kwestii żydowskiej poprzez ewakuację ( Judenreines Europa ).
Ewakuacja mas żydowskich z Europy jest warunkiem wstępnym rozwiązania kwestii żydowskiej; ale może to być możliwe i całkowite tylko poprzez umieszczenie tych mas w domu narodu żydowskiego, w Palestynie, i poprzez ustanowienie państwa żydowskiego w jego historycznych granicach.
Ostateczne rozwiązanie w ten sposób problemu żydowskiego i wyzwolenie narodu żydowskiego jest celem działalności politycznej i długich lat walki ruchu o wolność Izraela , Narodowej Organizacji Wojskowej ( Irgun Tzvai Leumi ) w Palestynie .
NMO, znając życzliwe stanowisko rządu Rzeszy wobec działalności syjonistycznej w Niemczech oraz plany emigracji syjonistycznej uważa, że:
W wyniku tych rozważań NMO w Palestynie, pod warunkiem uznania przez Rzeszę Niemiecką wspomnianych wyżej narodowych aspiracji ruchu na rzecz wolności Izraela, proponuje aktywny udział w wojnie u boku Niemiec. […]
Współpraca izraelskiego ruchu wolnościowego byłaby zgodna z jednym z ostatnich przemówień kanclerza Rzeszy Niemieckiej, w którym Hitler podkreślił, że użyje wszelkich form koalicji, aby izolować Anglię i ją bić. …]
Pro-brytyjska postawa organizacji rewizjonistycznej w Palestynie […] doprowadziła jesienią tego roku do całkowitego rozłamu między nią a NMO, a także do rozłamu w ruchu rewizjonistycznym, który nastąpił […].
NMO jest ściśle powiązany z europejskimi ruchami totalitarnymi poprzez swoją strukturę i koncepcję świata […]. "
Po śmierci Sterna w lutym 1942 r. , A zwłaszcza po jego reorganizacji pod koniec 1943 r., Lehi zgromadził najbardziej radykalnych żydowskich ultranacjonalistów, teraz obejmujących szerokie spektrum polityczne. Od 1944 roku istnieją cztery wyraźnie określone drażliwości:
Poza swoją wrażliwością, Lehi przyjęli pod koniec 1943 i na początku 1944 roku, pod wpływem Yalin Mor, „antyimperialistyczne” i prosowieckie słownictwo bardzo odległe od swoich początków. „Lehi postrzega siebie [teraz] jako ruch„ rewolucyjny ”, który w przeciwieństwie do Irgunu zerwał wszelkie więzi z rewizjonistyczną prawicą ”.
Jedna kwestia nie uległa jednak zmianie: pozytywne odniesienie do terroryzmu . Wyzwania wiary terrorystów, choć nie są trwałe, nie są rzadkością w Lehi: „NMO, którego działalność terrorystyczna rozpoczęła się jesienią 1936 r., Po opublikowaniu brytyjskiej białej księgi stała się szczególnie wpływowa latem 1939 r. Dzięki sukcesowi intensyfikacja jego działalności terrorystycznej i sabotaż interesów brytyjskich ”, czy też„ akty terrorystyczne pobudzają wyobraźnię ludu, budzą drzemiące energie, dają impuls ruchowi rewolucyjnemu ”. Poprzez te żądania Lehi wpisuje się w pewną rosyjską tradycję rewolucyjną , taką jak narodnaja wolja (wola ludu) i nihilistów , wśród których termin „terroryzm” rozumiany jest jako „terror przeciwko wrogom ludu” Jest pozytywna. Można również zauważyć, że jeden z inspiratorów Abrahama Sterna , Abba Ahiméir , napisał w 1926 r. „Książkę sicaires”, w której poświęcił się przeprosinom za indywidualny terroryzm.
Jeśli jest utworzony w Wrzesień 1941, Lehi nie pojawia się przypadkowo. Wynika to z sytuacji politycznej lat trzydziestych XX wieku.
W 1928 r. Trzech mężczyzn wstąpiło do partii rewizjonistycznej (na prawicy syjonistycznej). Pochodzą z lewicy syjonistycznej, ale zwrócili się przeciwko niej i teraz okazują faszystowskie sympatie . Są to dziennikarz Abba Ahiméir , poeta Uri Zvi Greenberg oraz lekarz i pisarz Yehoshua Yevin . Trzej mężczyźni marzyli o organizacji „przywódców i żołnierzy” i zorganizowali się w 1931 roku w ramach tajnego stowarzyszenia niezależnego od kierownictwa partii „ Brit Ha'Birionim ”. Stern, sam pisarz i poeta, rozpoczął współpracę intelektualną z Birionim w Metzouda (forteca) , biuletynem narodowego Haganah (przyszłego Irgunu ), na początku lat trzydziestych XX w. Spotkał tam przedstawicieli różnych tendencji politycznych, których D. r Yehoshua Yevin samo.
Ahimeir szybko stał się wiodącym ideologiem partii w Palestynie (która była tylko częścią partii, a nie najważniejszą) i silnie wpłynął na Betar . Oficjalnie popiera Władimira Żabotyńskiego , historycznego przywódcę rewizjonistów. Bardziej dyskretnie krytykuje go, uważając, że nie ma prawie żadnej różnicy między nim a lewicą. W tajemnicy Birionim odzyskuje broń i przygotowuje ataki, które ostatecznie nie miały miejsca.
W 1932 r. Na piątym zjeździe partii rewizjonistycznej Ahiméir zaproponował przekształcenie jej w partię autorytarną na wzór faszystowski. Jabotinsky oświadcza: „Uważam za szkodliwy każdy ruch, który zaprzecza zasadzie równości obywateli […] dlatego uważam cię, Ahiméir, za przeciwnika politycznego”. Jednak Jabotinsky odmawia zerwania ze swoją skrajną prawicą i czasami na niej polega.
Plik 16 czerwca 1933, dyrektor departamentu politycznego Agencji Żydowskiej socjalista Haim Arlozorov zostaje zamordowany. Tego samego ranka Hazit Ha'am przypuścił na niego bardzo gwałtowny atak. Ahiméir zostaje oskarżony, osądzony i uniewinniony z morderstwa. Lewica syjonistyczna przeprowadziła jednak gwałtowne ataki na „ekstremistyczną” tendencję rewizjonizmu i nie odrodziła się. Ale jeśli faszystowscy sympatycy wydają się marginalizowani po aferze Arlozoroffa , to nie zniknęli. Avraham Stern i kilku innych członków partii rewizjonistycznej po cichu kontynuowali obronę swoich idei w latach trzydziestych XX wieku.
W 1936 roku w Palestynie rozpoczął się wielki bunt arabski .
Irgun , zbrojny ruch bardzo blisko do rewizjonizmu, postanawia reagować z atakami kierowania palestyńskiej ludności cywilnej. Władimir Żabotinski jest niechętny. W Aleksandrii w lipcu 1937 r. Nadal wskazuje: „Nie widzę żadnego bohaterstwa w rozstrzelaniu chłopa, który przyjechał sprzedawać swoje warzywa w Tel Awiwie , ani korzyści politycznych, jakie moglibyśmy z tego wyciągnąć”.
Kwestia przemocy poruszała organizację przez cały 1937 r. Moshe Rosenberg, szef Irgunu jesienią 1937 r., Był więc wrogi wobec masowej przemocy. Ale szybko został zastąpiony przez Davida Ratziela , wspieranego przez Abrahama Sterna, który zyskał na znaczeniu w organizacji.
Od końca 1937 r. Do końca 1939 r. Irgun dokonał dziesiątek ataków, w których pochłonęło około 250 arabskich cywilów.
W szczególności Stern ma skrajne uzasadnienie dla przemocy. Eri Żabotyński, głowica z Palestyny Betar i syn Włodzimierza Żabotyńskiego , pisał po latach: „Jego logika zawsze pod wpływem mnie”, ponieważ „był jedynym, który wiedział, co miał na myśli”, „ale nie mogłem znieść zimne okrucieństwo, które okazał, a które dostrzegłem w niektórych jego wierszach ”.
W tym okresie Icchak Szamir (w 1937 r.) I wielu bojowników rewizjonistycznych weszło do Irgunu. W ten sposób rozwijają moralną i polityczną akceptację przemocy, co będzie znakiem rozpoznawczym Lehiego.
W 1936 r. Polski rząd rozpoczął zakrojoną na szeroką skalę kampanię antyżydowską i zachęcał do wyjazdu Żydów. Rządząca koalicja partii (OZON) zakazała członkostwa Żydom w 1937 r . Rząd wskazał w 1938 roku , że chce odejście tak wielu Żydów, jak to możliwe z Polski (10% populacji) w ciągu kilku lat.
W Wrzesień 1936, Władimir Żabotyński podejmuje mówienia trasę po Polsce, aby przekonać rząd i opinię żydowską, że jest ku Palestynie , że Żydzi muszą być skierowane. Przyjmuje go premier generał Felicjan Sławoj Składkowski, a obie strony chętnie pojawiają się potem razem. Celem Żabotyńskiego jest znalezienie sojusznika do wywarcia presji na Wielką Brytanię w celu zwiększenia liczby wiz imigracyjnych, które władza obowiązkowa ostro ograniczyła od wczesnych lat trzydziestych XX wieku. Miłość ”(termin to Marius Schattner) z antysemickim reżimem jest bardzo słabo akceptowany w ruchu syjonistycznym i wśród polskich Żydów. Wyłoniła się z niego partia rewizjonistyczna, trwale osłabiona.
Ale poza polityką współpraca rewizjonistów z Polską ma również wymiar militarny. Po rozmowach zPaździernik 1937między Żabotyńskim a szefem sił zbrojnych marszałkiem Rydzem-Śmigłym i ministrem spraw zagranicznych pułkownikiem Beckiem konkretne wsparcie otrzymuje Irgun . Avraham Stern , jako specjalny wysłannik, jest odpowiedzialny za akta po stronie Irgunu. Wiosną 1939 r. Wojsko polskie przekazało 25 oficerom Irgunu „szkolenie wojskowe i kurs dywersyjny”. Pieniądze wypłacono w 1939 r. W tym samym roku dostarczono pięć tysięcy karabinów.
Z tego doświadczenia Stern i jego bliscy dowiedzieli się, że można nawiązać owocne stosunki z antysemickim rządem, pod warunkiem, że obie strony będą miały przewagę.
W maju 1939 r. Brytyjczycy opublikowali trzecią „ białą księgę” w sprawie Palestyny , będącą polityczną odpowiedzią na „ Wielką rewoltę arabską w Palestynie ”. Praktycznie położyli kres żydowskiej imigracji i przewidują (w niejasny sposób) jednolite państwo w Palestynie do 1949 roku , państwo z koniecznością większości arabskiej. Ponadto, jak czytamy w „Białej Księdze”, „Rząd Jego Królewskiej Mości deklaruje dziś jednoznacznie, że w żadnym wypadku nie zamierza przekształcić Palestyny w państwo żydowskie”. To potencjalnie koniec nadziei syjonistów.
Do tego czasu ruch rewizjonistyczny krytykował mandat brytyjski , niewystarczająco przychylny Żydom. Ale pozostał sojusznikiem Wielkiej Brytanii . „Biała księga” z dnia17 majacałkowicie zmienia sytuację. Irgun zaczyna rozszerzyć swoje działania na walce z Brytyjczykami. David Ratziel, jego dowódca, został właśnie aresztowany. „Pod wpływem Sterna, który […] wywarł przeważający wpływ na organizację”, atakowane są centrale telefoniczne, bomby wybuchają na poczcie w Jerozolimie iw radiu. „Trzech brytyjskich policjantów i dwóch Żydów, oskarżonych o pomocnictwo, zostaje zamordowanych”.
Ale we wrześniu 1939 roku wybuchła II wojna światowa. Stern zostaje z kolei aresztowany. Żabotyński, którego wpływ na Irgun stał się bardzo teoretyczny, naciska na zaprzestanie działań zbrojnych w imię nadania priorytetu walce z nazizmem . Ratziel argumentuje: „Stern i większość dowódców jest temu przeciwna”. Ostatecznie Ratziel podpisał porozumienie pod koniec 1939 roku18 czerwca 1940, po długim wahaniu, [brytyjskie zwolnienie] Stern i czterech innych dowódców Irgunu . Będą tego żałować ”.
Pod wpływem ruchów autorytarnych w Europie , z 1930 nastąpił rozwój małej, ale prądu czynnego politycznej do prawej z syjonizmem .
Ten nurt przyzwyczaił się do przemocy politycznej w ramach (większych ideologicznie) Irgunu.
Część jej członków nawiązała owocne kontakty z polskim reżimem antysemickim . Dlatego dla nich antysemickie Niemcy niekoniecznie są nieuniknionym przeciwnikiem widzianym przez inne prądy syjonistyczne, w tym w Irgun .
Brytyjska „biała księga” z 1939 r. Ostatecznie przekonała ich, że nie mogą się już spodziewać po współpracy z Wielką Brytanią .
Wreszcie, anglo-francuski klęski 1939 - 1940 ich przekonać, że zachodnie demokracje są skazane. Szczególnie Stern wierzy w zwycięstwo sił Osi .
Irgun zawieszenie broni będzie bodźcem do zerwania.
W dowództwie Irgunu dominował sprzeciw wobec rozejmu. Abraham Stern , a także wielu oficerów i bojowników podzieliło się w ten sposóbWrzesień 1940i stwórz Lehi. W pierwszych miesiącach nowa organizacja przyjęła nazwę „ Irgun Zvai Leumi be Israel ”: „Narodowa Organizacja Wojskowa w Izraelu”. Nazwa „ Lohamei Herut Israel ” (Lehi) pojawi się w 1942 roku.
Oderwanie się od Irgunu zajmie w praktyce kilka miesięcy, a niektórzy aktywiści wahają się między Irgunem (i jego polityką zawieszenia broni) a zwolennikami Sterna. W ten sposób podróż Icchaka Szamira jest odkrywcza. W kontakcie z grupą Stern od samego początku „nie może się zdecydować. Przez miesiące będzie oscylował między dwoma rywalizującymi obozami, nie angażując się w żaden z nich. Dopiero wiosną 1941 r. Szamir dołączył do grupy Sterna, po niepowodzeniu […] pierwszych prób kontaktu z Osią ”. Wrogie Brytyjczyków, nie kurczy się od przemocy (kierował 8 th firmę z Irgun w Tel Awiwie i był bardzo zaangażowany w ataki anty-arabskich), ale pragmatyczne i trochę interesuje się wielkich debat ideowych, byłby już od dawna zniechęcony uniesieniem Sterna. Marius Schattner zauważa, że „ Yair za ekstremizm go odrzuca”.
Od końca 1940 roku Stern zaczął organizować wojnę Lehi przeciwko Brytyjczykom, w tym celu próbował znaleźć sojuszników.
„Stern najpierw zwróci się do Włoch , do których od dawna zabiegała skrajna prawica syjonistyczna”. Tak zwany włoski agent już w kontakcie z Irgunem, w rzeczywistości agent brytyjskich służb, podpisuje w ten sposób18 września 1940porozumienie z Lehi, w którym ten ostatni ogłosił się „tymczasowym rządem hebrajskim”. W zamian za uznanie przez Rzym tego „rządu tymczasowego”, Lehi zobowiązał się do ustanowienia państwa „ korporacyjnego ”, opartego na zasadach włoskiego faszyzmu , oraz do przyznania bazy wojskowej flocie włoskiej. Ta fikcyjna umowa oczywiście nie nastąpiła.
Po tej porażce Stern zdecydował się zwrócić do Niemiec iw grudniu 1940 r. Wysłał swojego przedstawiciela do Libanu , znajdującego się wówczas pod dominacją Vichy France , gdzie Niemcy działali w biały dzień. W styczniu 1941 r. Jego wysłannik przekazał tekst, w którym Lehi oświadczył, że „ustanowienie historycznego państwa hebrajskiego, opartego na nacjonalizmie i totalitaryzmie oraz powiązanego z traktatem z Rzeszą Niemiecką , będzie w interesie umocnienia przyszły układ sił Niemiec na Bliskim Wschodzie […] NMO w Palestynie proponuje aktywny udział w wojnie z Niemcami […]. NMO, którego działalność terrorystyczna rozpoczęła się jesienią 1936 r., Po opublikowaniu brytyjskiej białej księgi stała się szczególnie wpływowa latem 1939 r. Dzięki udanej intensyfikacji działalności terrorystycznej i sabotażu. Interesy brytyjskie ”. Jego główny niemiecki kontakt, „Von Hentig, nie ukrywa przed swoim rozmówcą, że ta dziwna oferta nie ma szans na przyjęcie przez Berlin, choćby ze względu na obietnice Rzeszy złożone Arabom”.
Od stycznia do czerwca 1941 r. Emisariusz Lehiego, Naftali Loubentchik, daremnie czekał na oficjalną odpowiedź ze strony Niemców. Kontakty zostaną definitywnie zatrzymane, gdy Loubentchik „zostanie zatrzymanyCzerwiec 1941przez władze Wolnej Francji po klęsce wojsk Vichy ”. W tym okresie podziemna prasa Lehi próbowała uspokoić żydowską ludność Palestyny o polityce niemieckiej, prawdopodobnie w celu uzasadnienia ewentualnego sojuszu. Stern pisze w biuletynie N O 6 organizacji,Marzec 1941 : „Nie przesadzajmy! Getto trzeba traktować jako mniejsze zło ”. Dla niego 500 000 mieszkańców warszawskiego getta „cieszy się reżimem autonomii, który z pewnością nie jest gorszy od reżimu Vaad Leumi ” (żydowski reżim autonomiczny w brytyjskiej Palestynie). „Życie z dala od Gojów (nie-Żydów) nie jest tragedią”. W ramach Jiszuwu organizacja „pojawia się coraz bardziej jako niemiecka piąta kolumna ”, a jej popularność, która już nie była bardzo wysoka, upadła.
Brak odpowiedzi ze strony Niemców i brak międzynarodowego poparcia nie powstrzymał Lehiego, który zorganizował rabunek mający na celu sfinansowanie ataków anty-Brytyjczyków w całym 1941 roku. Jednak działania te nie stały się powszechne. Ścigana przez Brytyjczyków, bardzo niepopularna w Yishuv , organizacja poniosła znaczne straty, ale także liczne dezercje: „grupa liczyła zaledwie stu członków pod koniec lata 1941 r., Wobec kilkuset w 1940 r. kadry, jedna po drugiej, porzuciły przywódcę, który okazał się rażąco niezdolny do bezpośredniego działania i którego strategia sojuszu z Państwem Osi zawiodła na całej linii. Organizacja jest wtedy „w pełnym upadku”.
W jesieni 1941 roku , ważne spotkanie z pozostałymi dyrektorami organizacji odbyło (spotkanie, w którym uczestniczyli Shamir). Ma na celu rozwiązanie ostrych problemów Lehiego. Schattner mówi o „dramatycznej debacie trwającej kilka dni”. Pod koniec tego spotkania Stern potwierdził swoją gotowość do porozumienia z Niemcami, pomimo porażki Libanu.
Ostatnią próbę podjęto zatem pod koniec 1941 r. , Kiedy Nathan Yalin Mor został wysłany na Bałkany w celu nawiązania kontaktu z Rzeszą . Według Yalina Mor, Stern pokazał mu, że „trzeba umieć odróżnić przeciwnika od wroga […]. Naszym obowiązkiem […] jest […] wyzwolenie naszej ojczyzny. Aby to osiągnąć, musimy użyć wszelkich środków, w tym sojuszu z naszym wrogiem ”. Misja nie powiodła się z powodu przechwycenia Yalin Mor w Syrii , zanim jeszcze mógł przekroczyć granicę turecką.
Plik 2 grudnia 1941, Icchak Szamir został zatrzymany w mieszkaniu Dzieli z Yehoshua Zettler (czele Lehi w Jerozolimie , i przyszłego organizatora zamachu na Folke Bernadotte ).
Pod koniec 1941 roku, aby zareagować na kryzys, przez który przechodził, Lehi rozpoczął ofensywę na policję. Jest styczeń iLuty 1942że najliczniejsze są działania zbrojne „grupy Sterna ”. Żydowski policjant z Rehovot , oskarżony o bycie informatorem, zostaje zastrzelony. „The20 stycznia 1942, szef policji w Tel Awiwie , inny żydowski policjant i brytyjski policjant zostają zabici ”. Mają miejsce napady powodujące śmierć cywilów. Brytyjczycy reagują więzieniem lub zabijaniem ostatnich przywódców. Oni „mogą liczyć na współpracę z Jiszuwem, którego władze […] zaciekle potępiają„ bandę zabójców ”i zwielokrotniają wezwania do denuncjacji”. W dniu odosobnienia Avraham Stern został aresztowany12 lutego 1942Mizrahi Street B, w popularnej części Tel Awiwu . Związany, został wkrótce postrzelony przez brytyjskiego inspektora z CID ( Centralny Departament Wywiadu ), jednego z ulubionych celów Sterna.
Po egzekucji Sterna przez Anglików i aresztowaniu żywej krwi organizacji, Lehi wydaje się znikać. Jego działania ustają całkowicie. Tylko 20 lub 30 bojowników pozostaje wolnych, ale bez zdolności operacyjnej.
Reorganizacji Lehi dokonał Icchak Szamir . Uciekł we wrześniu 1942 roku , w wieku 27 lat, Michael (jego pseudonim w ukryciu), objął kierownictwo organizacji, rekrutował nowych członków, zrestrukturyzował sieci , podzielił strukturę na podzielone komórki.
Biorąc pod uwagę, że działania zbrojne są przedwczesne dla rekonwalescentów organizacji podziemnej, zabrania wszelkich działań przeciwko Brytyjczykom. Jeden z dyrektorów organizacji (Eliahou Guiladi), który odmawiał tej „realistycznej” orientacji, również został zamordowany w 1943 r. „Trzy rozliczenia punktów przerywały rekonstytucję grupy Sterna”. Oprócz Giladi, inna kadra, były szef z Irgun wywiadu , zwrócony przez Brytyjczyków, a uciekł członek Lehi były również wykonywane.
Plik 1 st listopad +1.943, Nathan Yalin Mor (schwytany w Syrii pod koniec 1941 roku podczas próby kontaktu z Niemcami) i 19 towarzyszy, w tym wielu kierowników, ucieka i wzmacnia Lehi. Tworzy się nowy kierunek, zwany „centrum”. W jej skład wchodzi trzech Polaków, wszyscy byli urzędnicy Betaru : Nathan Yalin Mor (przywódca polityczny), Yitzhak Shamir (kierownik operacyjny) i Israel Eldad ( kierownik ds . Propagandy ).
Na początku 1944 roku Lehi wznowili walkę z Wielką Brytanią .
Stan umysłu Yishuvów uległ zmianie. Odmowa Brytyjczyków wpuszczenia uciekających z Europy Żydów, oddalenie zagrożenia nazistowskiego, lęk przed niepodległym państwem palestyńskim (przewidywany przez Brytyjczyków na 1949 r. ) Przyczyniły się do zaostrzenia sytuacji między opinią brytyjską a żydowską w Palestyna.
W lutym 1944 roku Irgun zerwał zawieszenie broni i przeprowadził serię ataków na Brytyjczyków w Palestynie, dołączając w ten sposób do pozycji bronionej przez Lehi od 1940 roku.
W związku z tym nowe akcje Lehi rozwijają się w zupełnie innym i znacznie korzystniejszym kontekście. Żydowska opinia publiczna pozostaje wrogo nastawiona do przemocy Lehiego i Irgunu, ale znaczna mniejszość uważa ją teraz za akceptowalną, jeśli nie konieczną. Podczas gdy działania i pozycja polityczna Sterna w 1941 r. Nadal go osłabiły, te, którymi kierował od 1944 do 1948 r., Nadal go wzmacniały. Do połowy 1948 roku Lehi będzie miał od 500 do 1000 walczących (nie licząc sympatyków). Miał tylko 20 lub 30 w 1942 roku .
Jedną z przyczyn tego względnego sukcesu jest nowe położenie ideologiczne Lehiego. „Centrum” porzuciło wszelkie odniesienia do faszyzmu lub sojuszu z nazizmem . Jest to teraz nowy dyskurs „antyimperialistyczny”, rozwijany pod wpływem Yalina Mor , dyskurs bardziej dostosowany do czasów i rosnącej wagi Związku Radzieckiego .
Nie rezygnuje się z poszukiwań zewnętrznych sojuszy, ale to już nie państwa Osi są poszukiwane. W latach 1944-1945 zbliżono się do Wolnej Francji . Lehi chce grać w tradycyjnej rywalizacji Francji i Wielkiej Brytanii na Bliskim Wschodzie . Ale Wolna Francja nie jest tym zainteresowana. Z jednej strony pozostaje bardzo zależny od Wielkiej Brytanii . Z drugiej strony właśnie udzieliła niepodległości Syrii i Libanowi (nawet jeśli wojska stacjonują tam do 1946 r. ), A zatem wyraża mniejsze ambicje w regionie.
Dlatego Lehi bada zbliżenie ze Związkiem Radzieckim . Na poziomie ideologicznym, nigdy nie określając siebie jako komunisty (podstawa organizacji wyraźnie nie jest), Lehi nalega na walkę z „brytyjskim imperializmem” i głosi, że „naród hebrajski w ich ojczyźnie to lud robotniczy i chłopów ”. Zapomniano o 18 „zasadach odrodzenia” Abrahama Sterna (ale roszczenie państwa żydowskiego do całej Palestyny i Transjordanii pozostaje niezachwiane). W 1946 roku Lehi zaproponował „plan neutralizacji Bliskiego Wschodu” i argumentował, że wycofanie się „imperialistów” z regionu usunie zagrożenie na południowej flance ZSRR . ZSRR powstrzymał się od utrzymywania kontaktów z anty-brytyjskiej organizacji zbrojnej (zimna wojna nie zaczęta latach 1947-1948, po operacje Sterna przeciwko Brytyjczykom przestał), ale radziecki wsparcie dla partycji planu Palestyny w 1947 roku (i odejściu Brytyjczyków z Palestyny), pomimo swojej tradycyjnej wrogości do syjonizmu , pokazuje, że ZSRR wyraźnie rozumiał antybrytyjski stanowisko syjonistycznych organizacji zbrojnych, w tym grupy Sterna.
W tym samym czasie co Irgun , ale na mniejszą skalę ze względu na swoje rozmiary, Lehi przeprowadzał sabotaż i ataki zbrojne przeciwko brytyjskim celom wojskowym, politycznym lub policyjnym.
Plik 8 sierpnia 1944brytyjski Wysoki Komisarz ds. Palestyny (gubernator) Sir Harold Mac Michael , bardzo niepopularny w Yishuv , ucieka przed zamachem na Lehi.
Najbardziej spektakularną operacją było jednak zabójstwo na rozkaz "centrum" lorda Moyne'a , brytyjskiego sekretarza stanu w Kairze . Ten zadeklarował9 czerwca 1942przed Izbą Lordów, że Żydzi nie byli potomkami starożytnych Hebrajczyków i że nie mieli „uzasadnionego roszczenia” do Ziemi Świętej . Opowiadając się za ograniczeniem imigracji do Palestyny , oskarżano go o bycie „bezwzględnym wrogiem niepodległości Hebrajczyków”.
Plik 6 listopada 1944, Lord Moyne zostaje zamordowany w Kairze przez dwóch młodych członków Lehi, Eliahou Beit Tsouri i Eliahou Hakim, należący do „ Kananejczyków ” Current organizacji. Obaj mężczyźni zostali osądzeni w Egipcie i straceni22 marca 1945 r. W 1975 roku ciała dwóch zabójców pochowane w Egipcie zostaną wymienione na 20 arabskich jeńców i pochowane na Górze Herzl , w miejscu zarezerwowanym dla wybitnych obywateli kraju. Rząd brytyjski będzie lamentował, że Izrael honoruje zabójców jako bohaterów. „Ironia tej historii polega na tym, że Moyne, który od dawna sprzeciwiał się utworzeniu państwa żydowskiego, doszedł do przekonania, że nie ma innego rozwiązania”.
Po zabójstwie Lorda Moyne'a, brytyjska presja na oficjalny ruch syjonistyczny i Agencję Żydowską (żydowski autonomiczny organ wykonawczy w Palestynie) wzrosła bardzo silnie. Agencja musiała obiecać podjęcie bardziej zdecydowanych działań przeciwko Lehi (ale także przeciwko Irgunowi).
Z Kwiecień 1944wkrótce po wznowieniu działań zbrojnych David Ben Gurion , prezes Agencji Żydowskiej, zagroził stłumieniem Irgun i Lehi z pomocą Hagany . Trzy tygodnie po zabójstwie Lorda Moyne'a, pod naciskiem Brytyjczyków, w końcu wystrzelił26 listopada 1944„Okres polowań na terrorystów”, który przeszedł do historii jako „pora roku”. Tego dnia kazał Histadrut przyjąć 4-punktowy program, który przewidywał współpracę z Brytyjczykami w polowaniu na „terrorystów” (Irgoun i Lehi).
„Kampania będzie skierowana prawie wyłącznie do Irgunu, silniejszej z dwóch dysydenckich organizacji i bardziej niebezpiecznej jako rywal polityczny”. Lehi jest jednak pod pewną presją. Agencja Żydowska dostarcza Brytyjczykom 700 nazwisk podejrzanych z Lehi, a zwłaszcza z Irgunu. „Kilkadziesiąt osób zostanie porwanych przez specjalne zespoły Haganah i poddanych surowym przesłuchaniom, którym czasami towarzyszą nadużycia. Menachem Begin , szef Irgunu , zabrania swoim ludziom odwetu. Lehi robi to samo.
„Pora roku” to sukces Hagany . Wiele kadr Irgunu, a także w mniejszym stopniu Lehi, jest w więzieniu, chociaż przywódcom udaje się prześlizgnąć przez szczeliny. Ale brytyjska postawa pozostaje nieelastyczna wobec żydowskich uchodźców, których wojska alianckie wyzwalają spod okupacji hitlerowskiej. Wszystko wejście w Palestynie zabroniono im i gniew rósł w Yishuv . Współpraca z Brytyjczykami staje się więc coraz bardziej niepopularna, „w tym wśród osób odpowiedzialnych za jej wykonanie”. W obliczu rosnącego niezadowolenia „sezon” zatrzymał się na początku lata 1945 r. Irgun i Lehi byli w stanie oddychać i zreorganizować się.
„The 1 st październik 1.945 , Ben Gurion adres Paryżu tajne telegram z poleceniem z Hagany w Palestynie, wzywając go, aby rozpocząć walkę z obowiązkowego władzy. Hagana powierzono podwójnej misji: zapewnienie manu militari po opuszczeniu statku nielegalnych imigrantów Obowiązkowe Palestyny , do popełnienia aktów sabotażu, obliczoną na wywołanie efektu maksymalnego powodując minimum strat”.
Od października 1945 r. Do lipca 1946 r. Hagana , Lehi i Irgun utworzyli „hebrajski ruch buntu” kierowany przez „komitet X” kontrolowany przez Haganah .
Wejście Haganah i jej tysięcy bojowników (w szczególności 2000 elitarnych bojowników Palmach ) nadaje nowy wymiar walce. Wzrasta sabotaż. 1 st listopad , Hagana nie tak pominąć linii kolejowej w 153 różnych miejscach.
Londyn zareagował zwiększeniem liczebności armii do 80 tys. Mężczyzn w grudniu 1945 r. (W 1947 r. Będzie ich 100 tys., Czyli więcej niż 1 żołnierz na 20 mieszkańców, łącznie z dziećmi).
Plik 27 grudnia 1945, 10 policjantów i żołnierzy ginie w serii nalotów Lehi i Irgun. Plik25 kwietnia 1946Lehi zabija 7 brytyjskich spadochroniarzy (atak potępiony przez Haganah ).
12 czerwca rząd odmówił wjazdu 100 tysiącom żydowskich uchodźców (zalecenie Anglo-American Commission on Refugees). W następnych dniach zbrojne grupy zwielokrotniły ataki. Plik22 lipca 1946Irgun wysadza w powietrze King David Hotel, w którym mieści się sekretariat brytyjskiego rządu Palestyny. Jest 91 ofiar (28 Brytyjczyków, 17 Żydów i 41 Arabów), w większości cywilów. Atak został zaplanowany przez „Komitet X”, Hagana w końcu wezwała do odwołania operacji ze względu na możliwość ofiar cywilnych, ale Irgun podtrzymał operację.
Umiarkowani przedstawiciele Agencji Żydowskiej i Światowej Organizacji Syjonistycznej , w szczególności Haim Weizmann , od kilku tygodni naciskali na zaprzestanie działań zbrojnych. Brytyjczycy aresztowali wielu urzędników z Histadrut , Agencji Żydowskiej (w tym Moshe Sharetta , szefa jego wydziału politycznego) i Haganah .
Atak króla Dawida z dziesiątkami zabitych stanowił śmiertelny dzwonek dla „świętego związku” między trzema organizacjami paramilitarnymi. Hagana potępia atak i opuszcza MRH w lipcu 1946 roku, ale Irgun i Lehi kontynuować współpracę.
Nawet partia rewizjonistyczna , która jednak podziela tę samą ideologię nacjonalistyczną co Irgun i z której wywodzi się wielu członków Lehi, czasami dystansowała się od pewnych działań Irgunu i Sterna.
Wraz z końcem HRM latem 1946 r. Lehi i Irgun ponownie zostali odizolowani od Brytyjczyków. Icchak Szamir , szef operacji Lehi, został aresztowany2 sierpniapodczas łapanek, które nastąpiły po zamachu bombowym na króla Dawida. Sierżant Martin, który rozpoznał Szamira mimo przebrania rabina , zostanie jakiś czas później zamordowany przez Lehich. Shamir zostaje deportowany do Erytrei przez Brytyjczyków. Uciekł w styczniu 1947 roku z towarzyszem i schronił się w Dżibuti , wówczas terytorium francuskim. Po prawie 4 miesiącach więzienia za nielegalny wjazd na terytorium Francji uzyskał azyl polityczny we Francji. Wylądował w Tulonie dalej1 st May 1.947i mógł wrócić do Ziemi Świętej dopiero po uzyskaniu przez Izrael niepodległości w maju 1948 roku . Jego długa nieobecność (prawie 2 lata) nie przeszkodziła działaniom Lehiego.
Po zakończeniu HRM brytyjskie represje i schwytanie Szamira, Lehiego i Irgunu są w okresie przygotowań, z niewielkimi działaniami. Zostały one ponownie uruchomione w październiku 1946 roku . „Uwolnieni od ograniczeń nałożonych na nich przez sojusz z Haganah, dysydenci uderzą tylko mocniej”. Wielu Brytyjczyków zostaje zabitych. Więc12 stycznia 1947W Hajfie , a Lehi wózek bomba wybucha przeciwko policji. Zginęło pięciu policjantów (dwóch Brytyjczyków i trzech Arabów). Jest stu czterdziestu rannych. Plik25 kwietnia 1947w Saronie kolejna bomba w ciężarówce zabija pięciu brytyjskich policjantów.
Na początku 1947 roku Lehi zaczęli organizować operacje sabotażowe poza Palestyną , zwłaszcza w Londynie . Plik7 Marca, Robert Misrahi , wówczas student Jean-Paul Sartre w Sorbonie , kładzie bombę, która niszczy Klub Colonial , okręgu wojskowego. Plik15 kwietniainna Francuzka, Betty Knout, bezskutecznie próbuje wysadzić Biuro Kolonialne . Plik4 czerwca, bomby paczkowe są wysyłane pocztą do około sześćdziesięciu „wyższych urzędników brytyjskich”, w tym ministra spraw zagranicznych Ernesta Bevina czy Anthony'ego Edena . Były szef operacji Lehi w Europie, Yaakov Eliav , ujawnił w swoich wspomnieniach, że planuje rozprzestrzeniać prątki cholery w londyńskich rurach z wodą pitną . Wstrzymanie działań wojennych latem 1947 r. Nastąpiło przed podjęciem jakichkolwiek działań.
W lutym 1947 r. Brytyjski rząd Clement Attlee , który nie był już w stanie utrzymać porządku w Palestynie, zdecydował o przekazaniu mandatu Organizacji Narodów Zjednoczonych . 13 maja ONZ utworzyło komitet UNSCOP , aby zająć stanowisko w sprawie możliwego utworzenia państwa żydowskiego. Następnego dnia Sowieci opowiedzieli się za niezależnym państwem żydowskim.
Ogłoszenie przez Brytyjczyków rezygnacji z mandatu nie położyło natychmiastowego kresu przemocy. Więc31 marcaLehi atakuje rafinerię w Hajfie, wywołując pożar, którego ugaszenie zajmie trzy tygodnie. Wreszcie latem 1947 roku organizacje zbrojne (zwłaszcza Lehi i Irgun , bo Haganah praktycznie od lata 1946 roku wstrzymały ataki na Brytyjczyków i skupiają się głównie na nielegalnej imigracji) oficjalnie ogłaszają koniec swoich działań. zdając sobie sprawę, że przemoc w tym okresie debaty groziła skierowaniem ich przeciwko nim. Jednak ataki są nadal dokonywane w terenie.
Druga fala operacji Sterna i Irgunu, między latem 1946 r. (A właściwie jesienią) a latem 1947 r. , Kosztowała życie 141 Brytyjczyków, nie licząc ofiar żydowskich czy arabskich.
Plik 30 listopada 1947ONZ głosuje za planem podziału Palestyny , co tworzy państwo żydowskie na 55% Palestyny. To głosowanie zostało zaakceptowane przez Agencję Żydowską, ale odmówiły go kraje arabskie, organizacje palestyńskie (z wyjątkiem Partii Komunistycznej), ale także Lehi i Irgun, podczas gdy te dwie organizacje nadal domagają się państwa żydowskiego na całej Palestynie i Transjordanii .
W następstwie głosowania za podziałami w Palestynie i na Bliskim Wschodzie wybuchły antyżydowskie ataki i zamieszki. „Palestyńczycy […] nie akceptują utraty połowy swojej ojczyzny, aby Zachód mógł spłacić swój moralny dług Żydom”. Wielu Żydów zostaje zabitych.
W grudniu 1947 roku Lehi i Irgun wznowili broń i odpowiedzieli krwawymi atakami na ludność cywilną lub palestyńskich bojowników. Tylko w okresie od grudnia 1947 do stycznia 1948 w starciach między społecznościami i grupami zbrojnymi zginęło 869 osób (46 Brytyjczyków, 427 Arabów, 381 Żydów i 15 innych).
Lehi, ale nie jedyny, nie szuka ukojenia. „The9 grudnia 1947między burmistrzami Jaffy i Tel Awiwu zostaje podpisane porozumienie o zawieszeniu broni. Irgun i grupa Stern odmówili złożenia broni. […] Arabska Armia Wyzwolenia kontynuowała walkę ”. Plik4 stycznia 1948Lehi organizuje zamach samochodowy w pobliżu siedziby al-Najjada , palestyńskiej organizacji paramilitarnej (w rzeczywistości w pobliżu domu komunalnego, czyli Saraya ) w Jaffie , zabijając 15 Arabów i raniąc 80, z których 20 poważnie. W 1948 r. Będzie jeszcze kilka ataków na Brytyjczyków, którym zarzuca się skłanianie się ku arabskiej stronie konfliktu. Plik3 lutego 1948na przykład dwóch brytyjskich policjantów zostaje zamordowanych przez rufę. Plik29 lutego, pociąg Hajfa-Kair został zaminowany w pobliżu Rehovot, a dwudziestu ośmiu brytyjskich żołnierzy zginęło w odwecie za arabski atak na ulicę Ben-Yéouda (Jerozolima), w którym zginęło 52 żydowskich cywilów, w atakach, w których uczestniczyło dwóch brytyjskich dezerterów.
Jako nowi w swojej historii, Lehi i Irgun zaczynają próbować swoich sił w klasycznej walce piechoty. Tak więc wokół Jerozolimy Lifta i Romema są scenami codziennych walk między milicjantami arabskimi i żydowskimi. Pod koniec grudnia byli celem licznych nalotów Hagany, Irgunu i Lehich i zostali całkowicie ewakuowani przez swoich mieszkańców. 31 grudnia , po ataku Lehiego, który spowodował śmierć 2 osób i 8 rannych, 1000 mieszkańców Qisarya (Cezarei) na południe od Hajfy uciekło ze swojej wioski.
Ale najbardziej znaną operacją jest ta przeprowadzona przeciwko wiosce Deir Yassin.
Deir Yassin to wioska licząca około 600 mieszkańców, położona 5 km na zachód od Jerozolimy . Plik9 kwietnia 1948, na obrzeżach operacji Nahshon (ofensywa Hagana ), Irgun i Lehi atakują wioskę. Ale ich myśliwce nie są jeszcze dobrze wyszkolone w operacjach piechoty. Szybko policzyli 5 zabitych i 35 rannych, w tym kilku "oficerów", i muszą wezwać Haganah do ewakuacji rannych i wsparcia ich w zdobyciu wioski.
Po wycofaniu Hagany, Irgun i Lehi wymordowali dziesiątki cywilów, a także kilku kombatantów, rozstrzelanych po walkach. Pozostali mieszkańcy są wypędzani ze wsi. Całkowitą liczbę ofiar walk, a następnie masakry wśród Palestyńczyków szacuje się obecnie na od 100 do 120 zabitych, głównie cywilów.
Według zastępcy dowódcy Irgunu w Jerozolimie, Jehudy Lapidota, to Lehi zaproponował „likwidację mieszkańców wioski po jej podboju [w celu] złamania morale Arabów i podniesienia morale Żydów, dotknięty biegiem wydarzeń, a zwłaszcza niedawnymi okaleczeniami zwłok Żydów ”. Wydaje się, że Yalin Mor, przywódca polityczny organizacji i członek „centrum” (kierownictwo Lehi), był zszokowany masakrą. Potępi go rok później, po zakończeniu wojny.
Ta masakra budzi oburzenie społeczności międzynarodowej. Ben Gurion potępia go, a także główne władze żydowskie: Haganah , Naczelny Rabinat i Agencję Żydowską, która wysyła list potępiający, przeprosiny i kondolencje do króla Abdullaha . „Ale żadne konkretne działania nie zostaną podjęte przeciwko organizacjom dysydenckim, a przywódcy syjonistyczni tego samego dnia ratyfikowali porozumienie o współpracy między Haganah i Irgunem [wynegocjowane przed Deir Yassin], w celu integracji ich sił w przyszłości armia państwa żydowskiego ”.
Benny Morris uważa, że „najważniejszym natychmiastowym skutkiem masakry i kampanii medialnej na temat okrucieństwa, które nastąpiły, było […] wywołanie strachu, a później ucieczki paniki z wiosek i miast Palestyny”.
Plik 14 maja 1948proklamowane zostaje państwo Izrael , a Agencja Żydowska przekształca się w rząd tymczasowy. Kilka kontyngentów regularnych żołnierzy z sąsiednich krajów arabskich (Transjordanii, Iraku, Egiptu, Syrii i Libanu, a także małych kontyngentów sudańskich, saudyjskich, jemeńskich i libijskich) wkroczyło do Palestyny. Walki stają się klasycznymi walkami piechoty, w których stare praktyki partyzantki miejskiej i ataki nie są już aktualne. Plik26 maja 1948powstaje zatem izraelska armia ( Tsahal ), która natychmiast integruje Haganah. Plik29 maja 1948Członkowie Lehi dołączył do armii izraelskiej (na 1 st czerwiec dla Irgun , na podstawie umowy podpisanej w dniu 9 kwietnia z Agencji Żydowskiej ).
Pomimo tych integracji Irgun i Lehi nadal istnieją do września w Jerozolimie , mieście planowanym przez ONZ jako „strefa międzynarodowa”, ale gdzie ścierają się legion arabski i siły żydowskie. Dlatego też krajowe porozumienia integracyjne tych organizacji w IDF nie mają tam zastosowania, nawet jeśli na ziemi grupy bojowe Irgunu i Sternu koordynują się z armią. Yitzhak Shamir , który właśnie wrócił z wygnania, wraca na stanowisko dyrektora operacyjnego organizacji.
Podczas „wojny dziesięciodniowej” (9 lipca - 18 lipca 1948), po pierwszym zawieszeniu broni, Lehi znają swoje ostatnie walki, ale bez powodzenia. Dowództwo izraelskie rzeczywiście rozpoczyna operację Kedem, której celem jest zajęcie całego miasta Jerozolimy , a zwłaszcza starego miasta. Początkowo planowana do przeprowadzenia przez Irgun i Lehi 8 lipca , tuż po zakończeniu pierwszego rozejmu, operacja Kedem została przełożona przez Davida Shaltiela , dowódcę Jerozolimy. Rzeczywiście, kwestionuje ich szanse na sukces. Plik9 kwietniagrupy te skutecznie nie zdołałyby zdobyć słabo bronionej wioski Deir Yassin bez pomocy Hagany.
Siły Irgunu, dowodzone przez Yehudę Lapidota (Nimroda), muszą wejść przez bramę Bab al Jedid, Lehi przechodzą przez mur, zaczynając od Bab al Jedid i przez bramę Jaffa, a na koniec batalion Beit Hiron przechodzący przez Górę Syjon . Bitwa wreszcie rozpoczną się na Szabat , piątek, 16 lipca na 8 P.M. , dzień przed drugą rozejmu. Jednak organizacja idzie źle i operacja zostanie przesunięty do 23 po południu i północy, aby ostatecznie rozpocząć 2 PM 30 am. Irgunowi udaje się przedrzeć przez bramę Bab al Jedid, ale inne oddziały, w tym Lehi, nie osiągają swoich celów. 17. w 5 godz 45 , Shaltiel został zmuszony nakazanie zaprzestania działań wojennych i wycofania swoich wojsk. W dniu wchodzi w życie nowy rozejm18 lipcai walka ustaje.
Jeśli przeżył swoje ostatnie „klasyczne” walki, Lehi nie podjął jeszcze ostatniego ataku . To było zabójstwo mediatora ONZ .
Plik 20 maja 1948tydzień po ogłoszeniu przez Izrael niepodległości hrabia Folke Bernadotte zostaje mianowany przez ONZ „mediatorem w sprawie Palestyny ”.
Bardzo szybko napięcie ze stroną izraelską wzrosło. 27 czerwca hrabia proponuje pierwszy plan, zgodnie z którym państwo izraelskie zajmie 20% terytorium Palestyny . Ten plan jest odrzucany przez wszystkie strony, w tym przez Arabów. Bernadotte staje się celem w Izraelu kampanii prasowej potępiającej go jako pro-brytyjskiego. 1 st sierpień , Izrael Eldad powiedział na publicznym spotkaniu w Jerozolimie: „Bojowników o Wolność Izraela wystosował ostrzeżenie do obserwatorów ONZ [i] ogólnego Bernadotte [...]. Będziemy używać wobec przedstawicieli obcego mocarstwa tych samych metod, które stosowaliśmy przeciwko Brytyjczykom ” . Według Israela Eldada , decyzję o zabiciu Bernadotte podjęli w sierpniu przywódcy „centrum”.
W dniu 16 września , Folke Bernadotte zaproponował nowy plan podziału Palestyny i repatriacji (lub odszkodowanie) uchodźców. Ten drugi plan jest ponownie odrzucany przez Izraelczyków i kraje arabskie.
Plik 17 wrześniahrabia zostaje zamordowany w Jerozolimie wraz z pułkownikiem Serotem przez komandos złożony z czterech ludzi.
Teraz wiemy, że „morderstwo zaplanował Zettler, komendant odcinka jerozolimskiego (ostatni czynny i najtrudniejszy), że w sierpniu zadecydowali na najwyższym szczeblu trzej urzędnicy ośrodka, a egzekucję powierzono do weterana Lehi, Yéhochua Cohena ”. Pozostali dwaj strzelcy to Icchak Ben-Mosze i „Gingi” Zinger, a kierowca jeepa nazywał się Meshulam Makover.
Zabójstwo Bernadotte budzi powszechne potępienie. Lehi jest natychmiast podejrzany. „W ciągu 24 godzin w całym kraju aresztowano ponad 250 członków Lehi. Rząd korzysta z okazji, aby rozwiązać jednostki IZL w Jerozolimie, choć wie, że nie były zamieszane w zbrodnię. Dwa dni później Lehi zostało oficjalnie rozwiązane na mocy ustawy o „zapobieganiu terroryzmowi”. Przedsięwzięcie polegające na integracji Lehi i Irgunu z Tsahalem , rozpoczęte w dużej mierze podczas pierwszego rozejmu, jest zatem zakończone drugim. "Zettler będzie twierdził, że otrzymał wyraźną obietnicę od ministra spraw wewnętrznych Icchaka Grünbauma:" zostaniesz skazany na zaspokojenie opinii światowej. Po czym otrzymasz amnestię ". W rzeczywistości „Yalin Mor i jego zastępca [Mattiyahu Shmulovitz] skazani2 lutego 1949kilka lat więzienia , nie za zabójstwo, ale za przynależność do organizacji terrorystycznej, zostanie zwolniony dwa tygodnie później […] wszyscy pozostali zatrzymani Lehi skorzystają z amnestii ogólnej ”.
Z trzech przywódców grupy Sterna, którzy wysłali zabójców na misję, a mianowicie Israela Eldada , Nathana Yalina Mor i Yitzhaka Szamira , tylko Nathan Yalin Mor stanął przed sądem.
Pod koniec 1948 roku byli członkowie Lehi utworzyli efemeryczną „partię kombatantów”. Z 5300 głosami zdobył 1 miejsce w Knesecie w styczniu 1949 r. , Którego posiadał Nathan Yalin Mor.
Pierwszy i jedyny kongres partii odbywa się od 20 do 27 marca 1949. Zidentyfikowano trzy tendencje, częściowo pokrywające sympatie trzech historycznych przywódców: tendencja „ skrajnej prawicy ” wokół Izraela Eldada , tendencja „centrysta” wokół Icchaka Szamira i Nathana Yalina Mora (który pomimo swoich stanowisk pro sowieckich wciąż waha się, czy szczerze zmienić po lewej) i małą pro- sowiecką lewicą .
Partia, zjednoczona głównie przez ultra nacjonalizm , ale bardzo podzielona w innych sprawach, szybko się rozpadła. To Eldad i jego zwolennicy, mając przewagę liczebną, są pierwszymi, którzy się rozstają. Partia potępia izraelsko-arabskie porozumienia o zawieszeniu broni z 1949 r. , Które dają Egiptowi i Jordanii 23% Mandatowej Palestyny , wciąż wzywając do zjednoczenia państwa żydowskiego nad całą Palestyną, a nawet Jordanią .
Wielu byłych Lehi, z wyjątkiem Yalin Mor i Eldada, dołączyło po rozwiązaniu „partii kombatantów” do nowej partii Herout , należącej do nacjonalistycznej prawicy.
Shamir wstąpił do Mosadu po uzyskaniu niepodległości, a następnie dołączył do Herout w 1969 roku . Zastąpił Menachema Begina na stanowisku premiera w 1983 r. , Bez jego wcześniejszej roli w zabójstwach Lorda Moyne'a lub Bernadotte, który go skrzywdził.
Nathan Yalin Mor, wierny swojej proradzieckiej orientacji, przekształcił się w izraelskie ruchy pokojowe , a po 1967 roku stał się towarzyszem podróży Komunistycznej Partii Izraela .
Israel Eldad stał się myślicielem skrajnej prawicy w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku . W przeciwieństwie do Szamira, obaj mieli tylko marginalny wpływ.
Bandyta z komandosa, który zamordowany Bernadotte, Jehoszua Cohen stał się osobisty ochroniarz z Ben-Gurion , po wycofaniu tego jednego do kibucu od Sde Boker .
Chociaż jego pamięć jest nadal bardzo kontrowersyjna w Izraelu , w 1978 roku (z okazji trzydziestej rocznicy odzyskania niepodległości) zostanie wydany znaczek ku pamięci Abrahama Sterna , pod rządami Menachema Begina .
Ten sam rząd ustanowi wstążkę Lehi Elders w 1980 roku, którą można oficjalnie przyznać wszystkim byłym członkom, którzy chcą ją nosić.