Ruch Pakistanu lub Tehrik-e-Pakistan (w urdu : تحریک پاکستان - Taḥrīk-i Pakistanie ) odnosi się do dawnego ruchu politycznego, którego celem jest niezależność Pakistanie od Imperium Brytyjskiego , na formularzu do państwa narodowego skupiającego się muzułmaninem populacje subkontynentu indyjskiego .
Działając wraz z indyjskim ruchem niepodległościowym , dąży do ustanowienia państwa narodowego, które chroni tożsamość religijną i interesy polityczne muzułmanów w Azji Południowej . Pierwsze zorganizowane ruchy polityczne pojawiają się na Muzułmańskim Uniwersytecie Aligarh, gdzie ruch literacki, kierowany przez Syeda Ahmada Khana , buduje genezę Ruchu. Na konferencji w Dhace w 1906 r. muzułmańscy przywódcy przenieśli ruch na poziom polityczny, tworząc Ligę Muzułmańską , w której wybitni przywódcy starali się chronić podstawowe prawa muzułmanów w brytyjskim Radżu .
Później projekt konstytucji z Muhammad Ali Jinnah pomocy zbornym dla ruchu publicznego w czterech prowincjach . Równolegle poeci urdu, tacy jak Iqbal czy Faiz, używają literatury, poezji i przemówień jako narzędzi do podnoszenia świadomości politycznej, podczas gdy feministki, takie jak Sheila Pant i Fatima Jinnah, walczą o emancypację muzułmańskich kobiet i ich udział w polityce krajowej.
Ruch na rzecz Pakistanu jest kierowany przez dużą grupę ludzi z różnych środowisk, a ich idea niepodległego narodu jest wyraźnie widoczna w rezolucji w Lahore w 1940 roku. Ustawa o niepodległości Indii z 1947 roku potwierdza ich rację, tworząc niezależne domini. Indii i Pakistanu. Nowy naród muzułmański składa się z unii czterech prowincji położonych w północno-zachodniej części subkontynentu indyjskiego i wschodniego Bengalu .
Brytyjska Kompania Wschodnioindyjska (CBIO), utworzony w 1600 roku, postawił nogę w Indiach w 1612 roku po Mogołów jahangir nadał mu prawa do ustanowienia punkt handlowy w porcie Surate na zachodnim wybrzeżu. Gdy Imperium Mogołów zaczęło tracić władzę, Imperium Brytyjskie szybko rozszerzyło się, aby przejąć kontrolę nad subkontynentem w XVIII w. Polityczny, społeczny i gospodarczy wpływ IWCW i brytyjskiej siły uderzeniowej ograniczył władzę ostatniego cesarza Mogołów, Mahometa Bahâdur Szach . Porażka tipu Sahib , przywódcy państwa Mysore , potwierdza kontroli, mniej lub bardziej bezpośredni, z południowych Indiach przez IWCB.
Na całym subkontynencie indyjskim rząd brytyjski przejmuje kontrolę nad aparatem państwowym, biurokracją, uniwersytetami, szkołami i instytucjami, a także ustanawia własne. W tym okresie radykalne i wpływowe reformy edukacyjne Thomasa Babingtona Macaulaya przyniosły wiele zmian, wprowadzając naukę języków zachodnich ( angielskiego i łacińskiego ), historii i filozofii . Religioznawstwo oraz języki arabski , turecki i perski zostały całkowicie usunięte z programów uczelni państwowych. W krótkim czasie angielski stał się nie tylko środkiem nauczania, ale także językiem urzędowym w 1835 r. w miejsce perskiego, stawiając w niekorzystnej sytuacji tych, którzy zbudowali swoją karierę na opanowaniu języka.
Nauki islamskie i hinduistyczne nie są już wspierane przez koronę brytyjską , a prawie wszystkie medresy tracą swój waqf (dosłownie „swój dar ”). Niezadowoleni z tych reform muzułmanie i hindusi wywołali pierwszy bunt w 1857 roku , który został stłumiony przez brytyjskie siły zbrojne , po czym w tym samym roku nastąpiła abdykacja ostatniego cesarza Mogołów Muhammada Bahâdura Szacha . W odpowiedzi królowa Wiktoria znosi IWCB i konsoliduje władzę, umieszczając subkontynent bezpośrednio pod skrzydłami Imperium Brytyjskiego. W rezultacie symbole Mogołów są tłumione, co z kolei wzbudza wrogość niektórych muzułmanów wobec „zachodniej nowoczesności” i niechęć do korzystania z możliwości oferowanych przez nowy reżim. Ten trend, który utrzymuje się od dłuższego czasu, okazuje się katastrofalny dla społeczności muzułmańskiej.
Aby uzasadnić te działania, Macaulay twierdzi, że sanskryt i alfabet arabski są całkowicie nieadekwatne dla studentów historii , nauk ścisłych i techniki . Pisze: „Musimy kształcić ludzi, których teraz nie da się wykształcić w języku ojczystym. Musimy nauczyć ich języka obcego”. Rozwiązaniem, o którym mówi, jest nauka angielskiego .
Wreszcie, większość rodzin muzułmańskich nie chce, aby ich dzieci uczęszczały na anglojęzyczne uniwersytety, co jest szkodliwe dla społeczności muzułmańskich. W 1891 roku tylko 10% muzułmanów potrafiło pisać po angielsku, a 40% Hindusów. Co więcej, w okresie renesansu bengalskiego populacje hinduskie mają dostęp do lepszego poziomu edukacji, co pozwala im zajmować wysokie stanowiska w indyjskiej służbie cywilnej i często sprawować obowiązki w rządzie brytyjskim , podczas gdy muzułmanie często znajdują się daleko od ośrodków władzy.
W tym okresie wpływowy muzułmański pedagog i reformator Syed Ahmad Khan zaczął opowiadać się za znaczeniem brytyjskiej edukacji . Syed jest prawnikiem i uczonym, który został pasowany na rycerza przez koronę brytyjską w podziękowaniu za służbę dla Imperium Brytyjskiego . Widząc tę atmosferę rozpaczy i zniechęcenia, Syed podjął próbę ożywienia ducha postępu w muzułmańskiej społeczności Indii Brytyjskich . Mówi, że na ważnych spotkaniach muzułmanie nie zdali sobie sprawy, że ludzkość weszła w decydującą fazę swojej historii – erę nauki i uczenia się. Pomimo ostrej krytyki ze strony islamskiej ortodoksji pomógł przekonać wiele społeczności muzułmańskich, że faktyczna wiedza była źródłem brytyjskiego postępu i dobrobytu. W ten sposób edukacja staje się podstawą jego ruchu na rzecz ponownego pojawienia się muzułmańskich Indian. Próbuje przekształcić mentalność odziedziczoną po feudalizmie, aby przystosować muzułmanów do współczesnego życia.
Syed radzi społecznościom muzułmańskim, aby nie uczestniczyły w polityce, jeśli nie otrzymają nowoczesnego wykształcenia. To on uważa, że muzułmanie nie mogą odnieść sukcesu w zachodniej polityce bez znajomości systemu. W 1900 Syed został zaproszony na pierwszy zjazd Indyjskiego Kongresu Narodowego i niektórzy próbowali go przekonać do wstąpienia do partii, ale odrzucił propozycję.
Raczej wzywa muzułmanów do trzymania się z dala od Kongresu i przewiduje, że ta konwencja stanie się czysto hinduską partią, gdy nadejdzie czas niepodległości. W odpowiedzi na Kongres Syed wzywa do ustanowienia All India Muhammadan Educational Conference, aby umożliwić muzułmanom stworzenie organizacji, w której mogliby dyskutować o swoich sprawach politycznych. Syed staje się także liderem ruchu Aligarh, który zapewnia zachodnią edukację społecznościom muzułmańskim. Punktem kulminacyjnym jest otwarcie Aligarh Muslim University (UAM), który staje się centrum nowoczesnej edukacji w dziedzinie nauki i technologii , polityki, prawa i sprawiedliwości, literatury brytyjskiej , historii i sztuki współczesnej. Pisma i praca naukowa Syeda odgrywają ważną rolę w popularyzowaniu ideałów ruchu, pomagając jednocześnie tworzyć serdeczne stosunki między Koroną Brytyjską a indyjskimi muzułmanami . Jednym z jej największych sukcesów jest usunięcie nieporozumień między chrześcijaństwem a islamem . Promuje również ideę, że hinduiści i muzułmanie to dwie grupy, które nie mogą żyć według tych samych praw, koncepcja znana jako „ teoria dwóch narodów ”. W chwili śmierci Syed zostaje uznany za ojca tej doktryny i zyskuje tytuł „proroka edukacji”. Ruch Aligarh i teoria dwóch narodów stanowią podstawę Ruchu Pakistańskiego. Nazwisko Syeda jest nadal bardzo szanowane w Pakistanie. Na przykład jeden z najważniejszych uniwersytetów w kraju nosi jego imię od 1993 roku.
W 1876 roku królowa Wiktoria wzięła tytuł cesarzowej Indii i Parlamentu Zjednoczonego Królestwa przekazał rząd Indii ustawy z 1833 roku , który powierzył urząd gubernatora generalnego do William Bentinck . Spadkobierczyni All India Muhammadan Educational Conference , Muzułmańska Liga ( All-India Muslim League ) została założona w 1906 roku w Dhace i pozwala muzułmanom zaistnieć na scenie politycznej. Wcześniej w 1905 r. wicekról lord Curzon podzielił Bengal na dwie części , faworyzowaną przez muzułmanów, którzy w ten sposób uzyskali większość we wschodniej połowie. Zjednoczenie trwa nadal w 1911 roku.
W 1909 r. Lord Minto ogłosił ustawę o radach indyjskich z 1909 r. i spotkał się z delegacją muzułmańską pod przewodnictwem Agi Chan III , złożoną z 38 członków, z których każdy reprezentuje swój region w proporcjonalny sposób; uzyskuje uchwalenie kwot i odrębnych elektoratów ze względów religijnych.
Pierwotnym celem Ligi Muzułmańskiej , zdominowanej przez klasy wyższe i szlacheckie, jest zdefiniowanie i ochrona interesów indyjskich muzułmanów. Jego aktywizm intelektualny jest szczególnie aktywny na Uniwersytecie Muzułmańskim Aligarh (UAM) na Uniwersytecie w Kalkucie i Uniwersytecie w Pendżabie , chociaż jego siedziba znajduje się w Lucknow . Idee brytyjskiego myśliciela Johna Locke'a dotyczące wolności wywarły ogromny wpływ na myśl polityczną partii. To rozpowszechnianie myśli zachodniej przez Johna Locke'a, Johna Miltona i Thomasa Paine'a z UAM zapoczątkowało pojawienie się muzułmańskiego nacjonalizmu. Aga Khan III zostaje mianowana prezesem założycielem ligi, a Ali Jouhar pisze program partii. Pomimo swojego aktywizmu i edukacji mas, Liga przez długi czas pozostawała mniej wpływowa niż ruch Chaksarów czy Khudai Khidmatgar aż do lat 30. XX wieku.
Gdy Muhammad Ali Jinnah objął przywództwo w Lidze w 1916 roku, stała się ona coraz bardziej popularna wśród muzułmanów. W 1929 r. złożył propozycję konstytucji znanej jako „ Czternaście punktów ”, która zapewniała muzułmanom autonomię w zamian za jedność Indii . Żądania te spotykają się z wrogością przywódców hinduskich podczas Konferencji Okrągłego Stołu . Sukces Ligi Muzułmańskiej w wyborach w 1934 r. na obszarach zamieszkanych głównie przez muzułmanów odegrał ważną rolę w opozycji między Ligą Muzułmańską a Kongresem, co stało się widoczne, gdy ten ostatni odmówił tworzenia koalicji z Ligą w regionach mieszanych. Ten antagonizm wciąż narasta i prowadzi do znacznej przemocy w społeczności, gdy zbliża się niepodległość.
W latach 30. do partii dołączył Mohamed Iqbal, a jego pisma, przemówienia i idee filozoficzne odegrały kluczową rolę w rozwoju Ligi Muzułmańskiej. To on wprowadził ideę odrębnego państwa w dyskursiegrudzień 1930jako przewodniczący Ligi Muzułmańskiej. Wyobraża sobie państwo narodowe „w obrębie Imperium Brytyjskiego lub bez Imperium Brytyjskiego” obejmuje tylko cztery prowincje północno-zachodnich Indii: Pendżab , Sindh , Afganistan i Beludżystan . Trzy lata później w broszurze opublikowanej w 1933 r. przez Rahmata Ali , absolwenta Uniwersytetu w Cambridge , zaproponowano nazwę Pakistan „kraina czystych” . Znowu Bengal jest poza propozycją.
3 września 1939Premier Neville Chamberlain zapowiada rozpoczęcie wojny z III Rzeszą . Drugiej wojny światowej jest ważnym momentem Ruchu Pakistan: z uchwałą Lahore (1940), to Liga Muzułmańska wyraźnie przyjmuje ideę suwerennego narodu dla muzułmanów. W 1939 roku przywódcy Indyjskiego Kongresu Narodowego zrezygnowali ze wszystkich organów przedstawicielskich, do których zostali wybrani. Liga Muzułmańska świętuje koniec rządu kierowanego przez Kongres, który Jinnah określi jako „dzień wyzwolenia i dziękczynienia ”. W tajnym memorandum napisanym do brytyjskiego premiera Liga Muzułmańska zgadza się wspierać wysiłki wojenne Wielkiej Brytanii w zamian za uznanie jej jako jedynej organizacji reprezentującej indyjskich muzułmanów.
Wręcz przeciwnie, Kongres Indyjski protestuje przeciwko zaangażowaniu Indii w II wojnę światową, na którą zdecydowała jednostronnie Wielka Brytania bez konsultacji z Kongresem. Dzięki jego poparciu Liga Muzułmańska jest upoważniona do aktywnego rozpowszechniania swojej propagandy politycznej pod hasłem „Islam w niebezpieczeństwie”. Kongres Indyjski odmawia pomocy Wielkiej Brytanii, dopóki cały subkontynent indyjski nie uzyska niepodległości. Ze swojej strony Liga Muzułmańska angażuje się we współpracę polityczną i ludzki wysiłek wojenny. Brytyjska edukacja liderów Ligi odegrała rolę w zbliżeniu z rządem brytyjskim. W 1940 r. rząd brytyjski obiecał Lidze, że nie przekaże władzy niezależnym Indiom bez uprzedniego zatwierdzenia konstytucji przez indyjskich muzułmanów .
W 1940 r. podczas konferencji Ligi Muzułmańskiej w Lahore Jinnah dążył do utworzenia państwa muzułmańskiego, obejmującego Sind, Pendżab, Beludżystan, prowincję de-la-Frontière-Nord-Ouest i Bengal, które byłoby „w pełni autonomiczne”. i suwerenny ”. Rozdzielczości Lahore także gwarantuje ochronę niemuzułmańskich religii. Pod przewodnictwem premiera Bengalu Abula Kasem Fazlula Huqa rezolucja została przyjęta w dniu23 marca 1940a jej środki kładą podwaliny pod przyszły Pakistan . Dyskusje między Jinnah i Gandhi w 1944 roku w Bombaju nie doprowadziły do porozumienia. To ostatnia próba utrzymania jednego stanu.
W latach czterdziestych Jinnah wyłania się jako przywódca indyjskich muzułmanów i jest powszechnie znany jako Quaid-e-Azam („Przewodnik”). W 1942 roku Gandhi uruchomił ruch Quit India przeciwko Wielkiej Brytanii . Ze swojej strony Liga Muzułmańska radzi premierowi Winstonowi Churchillowi, aby „podzielił się, a następnie odszedł”. Negocjacje między Gandhim i wicekrólem Wavellem nie powiodły się, podobnie jak rozmowy Jinnaha i Gandhiego w 1944 roku. Wraz z końcem II wojny światowej Liga Muzułmańska zdobywała coraz większe poparcie dla separatyzmu pomimo wysiłków podejmowanych przez Gandhiego w celu utrzymania jedności Indii, zwiększając nacisk na Premier Winston Churchill. Wavell wezwał do wyborów parlamentarnych w 1945 roku.
W wyborach legislacyjnych odbyły się w 1945 roku do Konstytuanty z British Raj , Liga Muzułmańska zdobyła 425 496 miejsc zarezerwowanych dla muzułmanów (podejmowania 89,2% muzułmańskim głosowania), dzięki celem stworzenia państwa dla nich. Muzułmanów. Indyjski Kongres Narodowy , który jest prowadzony przez Gandhiego i Nehru , pozostaje en bloc przed podziałem Indii. Podział wydaje się jednak nieunikniony, jak to ujął lord Mountbatten o Jinnah: „Nie było żadnego argumentu, który mógłby skłonić go do nagięcia jego wszechogarniającej determinacji, by spełnić niemożliwe marzenie Pakistanu ”.
Od lat 30. Zachodni Pendżab stał się głównym miejscem wsparcia Ligi Muzułmańskiej, a następnie Ruchu na rzecz Pakistanu. 29 grudnia 1930, Mohamed Iqbal wygłasza przemówienie jako prezydenta corocznej sesji Ligi Muzułmańskiej, który odbywa się w Lahore , stolicy Pendżabu. On mówi :
„Chciałbym zobaczyć Pendżab, Północno-Zachodnią Prowincję Graniczną , Sindh i Beludżystan połączone w jeden stan. Samorząd w Imperium Brytyjskim lub bez Imperium Brytyjskiego, utworzenie skonsolidowanego indyjskiego państwa muzułmańskiego na północnym zachodzie wydaje mi się ostatecznym przeznaczeniem muzułmanów, przynajmniej w północno-zachodnich Indiach. "
28 stycznia 1933, Choudhary Rahmat Ali , założyciel ruchu nacjonalistycznego pakistańskiej, wyraża swoje pomysły w broszurę zatytułowaną Teraz albo nigdy: jesteśmy na żywo lub zginąć na zawsze? . W późniejszej książce Rehmat Ali szczegółowo opisuje etymologię Pakistanu: „Pakistan jest powszechnym słowem w języku perskim i urdu . Składa się z listów pochodzących z nazwiskami wszystkich naszych ojczyzn w Azji Południowej , które są Punjab , Afghania , Kaszmir , Sind i Beludżystan . To znaczy „kraina czystych ludzi”. "
Zachodni Pendżab był domem dla mniejszości Sikhów i Hindusów do 1947 roku, obok większości muzułmańskiej. W 1947 roku Zgromadzenie Pendżabu wezwało do gry głosowanie większością kwalifikowaną na rzecz Pakistanu , co skłoniło wiele mniejszości do migracji do Indii, podczas gdy muzułmańscy uchodźcy z Indii osiedlili się w Zachodnim Pendżabie iw innych częściach Pakistanu .
Lokalni przywódcy i nacjonaliści Sindi nigdy nie poddali się koronie brytyjskiej, a Hurs kierowany przez nacjonalistę Sindhi Sibghatullaha Shah Rashidiego walczył przeciwko wojskom brytyjskim w 1857. Po Zachodnim Pendżabie Sindh był wpływowym i wpływowym miejscem, żyznym dla Ligi Muzułmańskiej, tak jak Jinnah's Rodzina pochodzi z Karaczi , gdzie spędził dzieciństwo. Kiedy Sindh zyskał poparcie Ruchu dla Pakistanu, stał się on ważnym ośrodkiem działania podczas ruchu kalifatu (1919-1924). Muzułmanie odnieśli sukces, gdy Sindh został oddzielony od prezydentury Bombaju , co było żądaniem w programie Ligi Muzułmańskiej w 1925 roku.
Na konwencji zorganizowanej w 1938 roku Liga Muzułmańska debatowała nad projektem konstytucji, zgodnie z którą muzułmanie otrzymaliby pełną autonomię, którą Sindh przyjął jako pierwszy. Liga Muzułmańska uzyskała wyłączny mandat podczas indyjskich wyborów parlamentarnych w 1945 r. , gdzie okazała się być w zgodzie z niepodległością Sindhi.
Sindhiski przywódca nacjonalistyczny Ghulam Murtaza Shah Syed jest jedną z głównych postaci tego ruchu, proponując w 1940 roku Zgromadzeniu Sindhów rezolucję z Lahore . 26 czerwca 1947ten ostatni jako pierwszy uznaje nowe zgromadzenie konstytucyjne Pakistanu .
W przeciwieństwie do Punjab , Beludżystan i Sindh The Muslim League otrzymuje niewielkie wsparcie w Północno-Zachodniej Prowincji gdzie Krajowy Kongres Indian i Pasztunów nacjonalista Abdul Ghaffar Khan zjednoczyć wokół idei niezależnego Indiach i zjednoczona. Abdul Ghaffar Khan (znany również jako Bacha Khan) inicjuje ruch Khudai Khidmatgar (znany również jako „Czerwone Koszule”) i nadał sobie przydomek „Gandhi z Pogranicza” ze względu na jego wysiłki, by podążać śladami Gandhiego .
Dla pasztuńskiej inteligencji program polityczny Czerwonych Koszul opiera się na promowaniu kultury i usuwaniu z prowincji wpływów niepasztuńskich. Fundamentaliści islamiści i ulema deobandis przyłączają się nawet do ruchu, który postrzegają przede wszystkim jako antybrytyjczyków, a ta religijna postawa skupia biednych chłopów, którzy chcą położyć kres ekonomicznemu uciskowi Brytyjczyków. W Pasztunów są ostrożni z Ligi Muzułmańskiej i dołączyć ten ruch ze względu na ich rywalizacji z pendżabczycy , który dominuje ryzyko przyszłego narodu. Czerwone Koszule i Indyjski Kongres Narodowy mogą wówczas ograniczyć Ligę Muzułmańską do obszarów niepasztunowskich.
Członkostwo Czerwonych Koszul rozrosło się do 200 tys. aktywistów, co świadczy o ich popularności. W wyborach parlamentarnych w 1945 roku Kongres nadal dominował w prowincji z 30 mandatami na 17 dla Ligi Muzułmańskiej, która jednak zdołała zdobyć poparcie w dywizji Hazary , w szczególności dzięki Jalal-u-din Baba , Roedad Khan , Ghulam Ishaq Khan i Abdul Qayyum Khan . Jednak Brytyjczycy i Kongres ostatecznie zgodzili się na podział na podstawie religijnej bez konsultacji z Czerwonymi Koszulami. Bacha Khan następnie oskarża Kongres: „rzuciłeś nas wilkom. " Duch ruchu Khudai Khidmatgar ustąpić partii politycznej po stworzeniu Pakistanie , w Narodowej Partii Awami .
Pod rządami brytyjskiego raju prowincja Beludżystan składa się głównie z Nawabów i lokalnych stanów książęcych. Trzy z tych państw dobrowolnie przyłączają się do Pakistanu w głosowaniu w 1947 r. w Zgromadzeniu Beludżystanu . Jednak stan Kalat wybiera niepodległość zaproponowaną przez premiera Clementa Attlee 535 stanom książęcym, z których 534 sprowadza się do Pakistanu.
Jednak Nehru uda się przekonać Wicekrólowie Indii Louis Mountbatten zmusić władców stanów książęcych zdecydować się przyłączyć albo Indie czy Pakistan „iw ten sposób niezależność” nie jest rozwiązaniem”. Później Nehru zaanektował siłą inne książęce stany, takie jak Hyderabad . Program Ligi Muzułmańskiej był ogólnie wspierany przez ludność Beludżystanu. Jednym z jej liderów, Jafar Khan Jamali jest kluczową postacią w Ligi Muzułmańskiej (jego bratanek, Zafarullah Khan Jamali będzie premier z Pakistanem w 2002 roku) i jego aktywizm w Beludżystan korzysta tę partię. Kolejną postacią Balocha jest Akbar Bugti, który przyjmuje Jinnah podczas wizyty w prowincji. Bugti jest zagorzałym i zagorzałym zwolennikiem Jinnah. Inny młody aktywista Mir Hazar wygrywa wiec studentów Ruchu na rzecz Pakistanu w Beludżystanie. W 2013 r. został tymczasowym premierem.
Ruch Pakistański jest dość popularny we Wschodnim Bengalu , który jest miejscem narodzin Ligi Muzułmańskiej, odkąd została tam założona w 1906 roku. Kilku głównych przywódców i działaczy Ligi Muzułmańskiej pochodzi z Bengalu Wschodniego, w szczególności Huseyn Suhrawardy , Khawaja Nazimuddin i Nurul Amin , z których wszyscy trzej będą premierami Pakistanu . Po podziale Bengalu w regionie, głównie wokół Kalkuty i Noachali , doszło do znacznej przemocy .
Oczywiste jest, że Huseyn Suhrawardy chce, aby Bengal był zarówno zjednoczony, jak i niezależny, zarówno w stosunku do Indii, jak i Pakistanu . Pomimo krytyki ze strony Ligi Muzułmańskiej, Jinnah potwierdza argumenty Suhrawardy'ego i milcząco popiera niepodległość Bengalu. W zamian za główny warunek stawia, aby Pendżab nie był podzielony iw pełni integrował Pakistan. Jednak plan nie udaje się ze względu na wpływy Kongresu w Zachodnim Bengalu iw rezultacie muzułmańska większość we Wschodnim Bengalu nie ma innego wyjścia, jak przyłączyć się do Pakistanu, zwłaszcza że władcy Assam decydują się również na pozostanie w Indiach.
Podczas Ruchu Pakistańskiego w latach 40. muzułmanie Rohingya w Zachodniej Birmie mieli nadzieję, że ich region Mayu zostanie przyłączony do Pakistanu Wschodniego . Przed uzyskaniem niepodległości przez Birmę , inStyczeń 1948, muzułmańscy przywódcy w północnym Araku zwracają się do Jinnaha i proszą go o pomoc w zjednoczeniu regionu z Pakistanem. Dwa miesiące później w Akyab (obecnie Sittwe ) powstała Muzułmańska Liga Północnego Arakanu, która również wezwała do aneksji. Jednak ta propozycja nie została zaakceptowana przez Jinnah.
W 1947 r. w Kaszmirze doszło do zbrojnego powstania wokół kwestii referendum w sprawie przystąpienia do Pakistanu . Indyjski maharadża Hari Singh , obawiając się utraty kontroli, wzywa do indyjskiej interwencji w Kaszmirze. Pierwsza wojna indyjsko-pakistańska która wywiązała pozostaje w zawieszeniu i Kaszmir jest podzielone na dwie części w latach 1947-48: Azad Kaszmir i Dżammu i Kaszmir .
Podczas kampanii wyborczej w 1946 roku Liga Muzułmańska zgromadziła islamskich naukowców i sufich wokół hasła „Islam w niebezpieczeństwie”. Większość Barelvisów popiera utworzenie Pakistanu, a wydane przez Barelvis ulema fatwy na korzyść Ligi Muzułmańskiej. W przeciwieństwie do tego, większość Deobandis ulama (pod przywództwem Hussaina Ahmeda Madaniego ) sprzeciwia się stworzeniu Pakistanu i teorii dwóch narodów . Husain Ahmad Madani i Deobandis opowiadają się za „złożonym nacjonalizmem”, zgodnie z którym muzułmanie i hindusi tworzą jeden naród. Madani rozróżnia to, co nazywa „qaum”, państwo wieloreligijne, i „millat”, które odnosi się tylko do społecznej jedności muzułmanów.
Jednak kilku wpływowych duchownych Deobandi poparło utworzenie Pakistanu, takich jak Muhammad Shafi Deobandi i Shabbir Ahmad Usmani . Ashraf Ali Thanwi wspiera także Ligę Muzułmańską w sprawie utworzenia Pakistanu i odrzuca krytykę, której wielu członków nie praktykuje. Ashraf Ali Thanvi popiera pogląd, że Liga Muzułmańska powinna być zarówno wspierana, jak i doradzana w jej praktykach religijnych.
Wizja Jinnaha jest wspierana przez kilku Hindusów , Sikhów , Parsów , Żydów i Chrześcijan, którzy mieszkają w głównie muzułmańskich regionach Indii Brytyjskich . Wśród najbardziej znanych i wpływowych postaci hinduskich wspierających Ruch Pakistański są Jogendra Nath Mandal z Bengalu, a także Jagannath Azad, który mówi w języku urdu i napisał pierwszą wersję hymnu narodowego . Jeden z ojców założycieli Pakistanu, Mandal, wzywa do stworzenia tego kraju. Po uzyskaniu niepodległości został mianowany przez Jinnah ministrem sprawiedliwości i pracy w rządzie Liaquat Ali Khana . Jednak wskazując na przemoc wobec mniejszości hinduskiej w Pakistanie Wschodnim , zrezygnował i uciekł do Indii w 1950 roku.
Niektórzy chrześcijanie poparli wizję Jinnaha, w tym Sir Victor Turner i Alvin Robert Cornelius . Turner jest jednym z ojców założycieli Pakistanu i doradza Jinnah i Ali Khan w sprawach gospodarczych, podatkach i zarządzaniu jednostkami administracyjnymi. Odpowiada także za plan gospodarczo-finansowy kraju po odzyskaniu niepodległości. Alvin Robert Cornelius zostaje mianowany przez Jinnah Sędzią Naczelnym Rady Adwokackiej Sądu Najwyższego w Lahore i pełni funkcję sekretarza sprawiedliwości w rządzie Liaquata Ali Khana. Społeczności hinduska, chrześcijańska i parsi również odgrywają rolę w rozwoju Pakistanu w latach po jego utworzeniu.
Założenie Pakistanu ucieleśnia wizję wielu myślicieli muzułmańskich, od Syeda Ahmada Khana do Muhammada Ali Jinnaha , że hindusi i muzułmanie nie mogą żyć pod tym samym reżimem politycznym. Ta teoria dwóch narodów doprowadziła do powstania muzułmańskiego nacjonalizmu opartego na religii. W swojej książce Idea Pakistanu amerykański historyk Pakistanu Stephen P. Cohen opisuje wpływ muzułmańskiego nacjonalizmu w Azji Południowej na Ruch Pakistański:
„W tym okresie różnice etnolingwistyczne zniknęły za wspólną wizją porządku politycznego i społecznego inspirowanego islamem. Jednak podziały wśród muzułmanów zostały wykorzystane przez Imperium Brytyjskie, które praktykowało politykę „dziel i rządź”, wypierając Mogołów i ograniczając innych władców islamskich. Ponadto Hindusi byli sojusznikami Imperium Brytyjskiego, które używało ich do równoważenia muzułmanów; wielu Hindusów, zasadniczo niepewny naród, nienawidziło muzułmanów i uciskałoby ich w demokratycznych Indiach „jeden człowiek równa się jeden głos”. Ruch Pakistański łączy te odmienne elementy narodowej układanki, a Pakistan był wyrazem narodowej woli wyzwolonych muzułmańskich Indii. "
- Stephen P. Cohen (2006)
VS Naipaul uważa, że utworzenie Pakistanu nie jest w żaden sposób wyzwoleniem, ponieważ jest to idea Unii Indyjskiej opartej na sekularyzmie, która jest odrzucana na rzecz odrębnego Państwa Islamskiego opartego na szariatu . W ten sposób porównuje wizję Iqbala do „poetyckiej abstrakcji”, która czerpie swoją legitymację z islamu, ale wskazuje na ironię tej wizji, która prowadzi do porzucenia muzułmanów, którzy pozostali w Indiach, zdradzając pierwotny cel Ligi Muzułmańskiej .
Dla francuskiego politologa Christophe Jaffrelot , pakistańska pomysł stanowi marzenie o urdu - mówiąc elitę północnych Indiach , który czuł się zagrożony jest zdegradowany przez pojawienie Hindusów. Ten strach jest dodatkowo wzmacniany przez fakt, że ta elita żyje w regionach, w których muzułmanie stanowią mniejszość. Nie są one logicznie zintegrowane z Pakistanem, wielu ojców założycieli musiało porzucić wszystko, aby stać się imigrantami ( muhajir ) w narodzie, który stworzyli. Ponadto regiony tworzące Pakistan często bardzo późno przyjmowały ten pomysł. Naród ten jest więc w momencie swego powstania wciąż mglistą ideą, która nie utrwaliła wielu aspektów, które staną się problematyczne w jego historii : miejsce islamu, stopień decentralizacji i tożsamość narodowa.
Wysiłki i walki ojców założycieli pozwoliły na utworzenie niezależnego i cywilnego rządu w 1947 r., choć ugrzęzły w redagowaniu pierwszej Konstytucji . W następnych latach inna mentalność nacjonalistyczna ustanowiła scentralizowany rząd, wymazując pojęcie prowincji, prowadząc do zamachu stanu w 1958 r., który zaznaczył silny wpływ wojska na rozwój kraju. Głęboko niezrównoważony podział bogactwa między Zachód i Wschód wywołał powstanie, które doprowadziło Pakistan Wschodni do ogłoszenia niepodległości jako Ludowej Republiki Bangladeszu w 1971 roku. W 1973 roku nowa konstytucja ustanowiła reżim parlamentarny, który reprezentował zarówno prowincje w Senacie, jak i osób w Zgromadzeniu Narodowym ze stosunkowo silnym rządem i sądami krajowymi . Przejście Pakistanu w stronę republikanizmu i poprawa demokracji spowodowały przewrót w tradycyjnej hierarchii społecznej, która była w dużej mierze feudalna i umożliwiła powstanie społeczeństwa obywatelskiego kontestującego elity polityczne.
Ponadto rozwój kraju odzwierciedla wady Ruchu na rzecz Pakistanu, nacjonalizmu opartego wyłącznie na islamie i urdu, który neguje szereg lokalnych osobliwości, wbrew temu, co przewidziano w rezolucji z Lahore . Tak więc rozbiór z 1971 r. jest postrzegany jako porażka tej wizji, ponieważ Bengalczycy musieli walczyć o oficjalne uznanie ich języka i byli stopniowo marginalizowani politycznie. Co więcej, długo nieokreślony charakter ustroju politycznego i niepewne granice kraju do czasu jego powstania świadczą o niekompletności wizji Jinnaha . Integracja Północnego Zachodu, a zwłaszcza Beludżystanu, pozostawała wówczas kwestią problematyczną dla władz.
Ruch Pakistański zajmuje ważne miejsce w pamięci i tożsamości Pakistanu. Historia powstania ruchu jest nauczana w podręcznikach w Pakistanie, a także reprezentowana przez wiele pomników. Dzień Niepodległości to święto, a najbardziej znanym ze świąt Pakistanu. Dla wielu autorów i historyków dziedzictwem Jinnaha jest Pakistan.
Oznakowanie rozdzielczość Lahore The Minar-e-Pakistan jest pomnik, który przyciąga około dziesięć tysięcy odwiedzających dziennie. Domy Jinnah w Karaczi i Ziarat codziennie przyciągają tysiące turystów. Ruch ten jest również źródłem muzułmańskiego renesansu kulturowego na subkontynencie indyjskim , w szczególności z pisarzami i poetami Faiz Ahmed Faiz, a zwłaszcza Muhammadem Iqbalem . Dzięki temu ruchowi pojawiły się również niektóre postacie feministyczne z Pakistanu , takie jak Sheila Pant i Fatima Jinnah .
Pakistański historyk Vali Nasr twierdzi, że islamski uniwersalizm stał się głównym źródłem Ruchu Pakistańskiego, który zapoczątkował patriotyzm i narodziny tego narodu. Dla wielu Pakistańczyków rola Jinnah stawia go na poziomie współczesnego Mojżesza , podczas gdy inni Ojcowie Założyciele są bardzo szanowani.