Pocisk balistyczny

Pocisk balistyczny
Pocisk balistyczny
Trzy fazy trajektorii pocisku balistycznego
Prezentacja
Typ pocisku Typ pocisku kierowanego, uzbrojonego w głowicę konwencjonalną lub jądrową, wystrzeliwany z ziemi, morza lub powietrza na odległość, która może przekroczyć (> 10 000  km )
Rozlokowanie Pierwszy pocisk wdrożony: V2 w 1944 r.
Pierwszy ICBM w 1959 r.
Charakterystyka
Numer piętra 1, 2 lub 3 piętra
Ergol Propelent ciekły lub stały solid
Prędkość SRBM  : mach 2
ICBM  : mach 23 (28 400 km / h lub 7,8 km / s) na końcu kursu
Zakres Od kilkudziesięciu km ( SRBM ) do ponad 10 000  km ( ICBM )
Apogeum ICBM:> 1000  km
Ładunek Jedna lub więcej głowic ( Mirvage )
Aktualna moc między 100  Kt a 1  Mt

Balistyczny pocisk to urządzenie , które uruchamia jeden lub więcej broni, dając im zasadniczo balistycznej trajektorii , to znaczy wpływać tylko przez grawitacji i prędkości nabytej przez początkowego przyspieszenia siły . Faza balistyczna jest poprzedzona fazą napędu pod wpływem działania silnika rakietowego , samego pocisku, nadającego broni (lub broni) prędkość niezbędną do dotarcia do celu po zasadniczo przestrzennej trajektorii.

Faza przyspieszania nie jest balistyczna, ponieważ jest poddawana działaniu siły napędowej silników. Jest krótki: mniej niż trzy minuty. Potem pojawia się ścieżka balistyczna, czyli broń, która raz wystrzelona, ​​a zatem obdarzona wystarczającą prędkością, nie jest już poddawana w kosmosie niczemu poza grawitacją Ziemi. Trwa dłużej, od dziesięciu minut do pół godziny, w zależności od ciągu dostarczanego przez pocisk. Poprzedza ona bardzo krótką, trwającą kilka sekund fazę powrotu, która z uwagi na tarcie powietrza nie jest balistyczna.

Ponieważ ostatecznie większość czasu podróży broni ma charakter balistyczny, tak nazywa się pociski, które ją wystrzeliwują.

Definicje i kategorie

Definicje

Pocisk jest zasilany i kierując broń przeznaczony do przewozu ładunek wojskowy. Cztery główne kategorie pocisków to:

Pociski i wyrzutnie

Pociski balistyczne opracowane od czasów II wojny światowej zaspokajają potrzeby operacyjne w teatrach działań, a także potrzeby strategiczne w kontekście odstraszania nuklearnego . W latach pięćdziesiątych niektóre projekty miały dwojaki cel, wojskowy i cywilny. W tym drugim obszarze zastosowania termin „pocisk” zastępuje się terminem „  wyrzutnia  ” lub „rakieta”. W ten sposób Atlas , pierwszy pocisk międzykontynentalny (ICBM) opracowany w Stanach Zjednoczonych, jest również używany jako wyrzutnia dla Merkurego, pierwszego amerykańskiego programu kosmicznego. Podobnie, R 7 Semiorka pocisk ( NATO kod SS-6 Biel) jest pierwszym międzykontynentalny pocisk balistyczny opracowany przez ZSRR , ale również pierwszy rakiety , że umieszcza się satelity sztucznego , Sputnik 1 , na orbicie Ziemi, pierwszy udany lot orbitalny ery kosmicznej . W przeciwieństwie do pocisków zaprojektowanych do wysyłania ładunku do z góry określonego celu, wyrzutnie mają na celu umieszczenie ładunku na orbicie okołoziemskiej w zastosowaniach, które mogą być również satelitami wojskowymi .

Obecnie Rosja, Stany Zjednoczone, Japonia, Chiny, kraje europejskie za pośrednictwem Europejskiej Agencji Kosmicznej , Izrael, Indie, Iran oraz Korea Północna i Korea Południowa mają własne możliwości wystrzeliwania w kosmos. Do takiej zdolności aspirują inne kraje, takie jak Brazylia i Pakistan. Potencjalnie podwójne wyrzutnie cywilnych i wojskowych, przestrzeń opracowane w XXI -go  wieku kilkunastu krajach jest to kwestia bezpieczeństwa, proliferacja rakiet odżywczy rozprzestrzenianiu broni jądrowej .

Traktat o przestrzeni, która weszła w życie w 1967 roku określa zasady regulujące działalność państw w zakresie badań i użytkowania przestrzeni kosmicznej . W szczególności zakazuje umieszczania broni jądrowej na orbicie. Z drugiej strony nie zabrania wystrzeliwania rakiet balistycznych, których główna część trajektorii znajduje się w przestrzeni kosmicznej.

Typologia

Nie ma oficjalnej międzynarodowej typologii rakiet balistycznych. W praktyce dla pocisków odpalanych z ziemi przyjęto następującą typologię w zależności od zasięgu pocisków:

Traktat sił nuklearnych średniego zasięgu podpisana w 1987 roku przez USA i ZSRR definiuje dwie kategorie: rakiet średniego zasięgu, z zakresu między 1000 a 5500  km , a pociski z więcej niż krótkiego zasięgu z zakresu między 500 a 1000  km .

W przypadku pocisków, które nie są wystrzeliwane z ziemi, klasyfikacja zależy od ich medium startowego:

Miejsce w siłach zbrojnych

W okresie zimnej wojny pociski balistyczne zdobyły znaczne miejsce wśród wyposażenia sił zbrojnych. Zimna wojna pobudziła rozwój coraz wydajniejszych pocisków balistycznych, na które przeznaczano zasoby ludzkie, przemysłowe i finansowe, aby zwiększyć ich zasięg, skrócić czas odpalania i chronić je przed atakami wroga, poprawić celność lub zwiększyć wydajność ładunku. W ZSRR w 1958 r. zakupy rakiet stanowiły 6% budżetu wyposażenia sił zbrojnych, podczas gdy w 1965 r. 53%.

Rakiety są najczęściej kojarzone z pojęciem broni masowego rażenia , terminem, który określa broń nuklearną, radiologiczną, bakteriologiczną i chemiczną. Mogą również przenosić tak zwane konwencjonalne głowice wybuchowe . Ich rozwój w latach zimnej wojny jest zasadniczo związany z bronią nuklearną i odstraszaniem nuklearnym . Jednak do końca 2019 r. pociski były używane w kilkunastu konfliktach do wystrzeliwania głowic konwencjonalnych lub chemicznych, ale nigdy głowic nuklearnych.

W dziewięciu krajach z broni jądrowej wyróżnić:

Historia

Historia pocisków balistycznych rozpoczął się w początku XX -go  wieku. Złożona maszyna, tylko bardzo zaawansowane pod względem naukowym i technologicznym stany mogą początkowo podjąć się budowy. Od lat 90. know-how rozprzestrzenił się na całym świecie, a handel komponentami używanymi do produkcji pocisku balistycznego nie jest zabroniony traktatem. W rezultacie, jeśli tylko mocarstwa nuklearne w latach zimnej wojny rozpoczną produkcję rakiet balistycznych, od tego czasu nabyło je lub rozwinęło ponad dwadzieścia państw, z których niektóre mają głowice nuklearne lub mogą być.

Odkrycie i walidacja koncepcji pocisku balistycznego

Prekursory

W historii podboju kosmosu i pocisku zachowały się nazwiska czterech pionierów: Rosjanina Constantina Tsiołkowskiego , Francuza Roberta Esnault-Pelterie , Amerykanina Roberta Goddarda i Austro-Węgier Hermanna Obertha .

W Rosji, Ciołkowskiego był pierwszy na początku XX th  wieku położyć fizyczne zasady leżące u podstaw działania rakiet i lotu orbitalnego, że szczególną wykazać konieczność budowy rakiet etapie oddziela osiągnąć prędkość orbitalną.

Robert Esnault-Pelterie , utalentowany wynalazca, pionier lotnictwa, proponuje nawigację po niebie i gwiazdach scharakteryzować słowem „  astronautyka  ”, powszechnie przyjętym od tamtego czasu. Od 1907 zainteresował się teorią napędu odrzutowego i możliwościami rakiety do podróży międzyplanetarnych, której stał się gorącym propagatorem. Nie udało mu się jednak zainteresować francuskiego Sztabu Generalnego budową rakiet.

W Stanach Zjednoczonych Goddard jako pierwszy zbudował eksperymentalne rakiety na paliwo ciekłe: swoją pierwszą rakietę, wystrzeloną w dniu16 marca 1926 wznosi się na 12,5 metra wysokości i podróżuje 56 metrów od miejsca startu.

W Niemczech Hermann Oberth obronił w 1923 roku pierwszą pracę doktorską z kosmonautyki, którą opublikował pod tytułem Rakieta w kosmosie. Od 1928 przewodniczył towarzystwu naukowemu The Society for Space Navigation (niem. Verein für Raumschiffahrt ). Jego przekonania szybko stają się wspólne, w przeciwieństwie do tego, co dzieje się po stronie francuskiej. Przyciąga młode talenty, takie jak Wernher von Braun .

Pierwsze pociski operacyjne

W Niemczech armia utworzyła w ramach Dyrekcji Uzbrojenia wydział balistyki, do którego von Braun dołączył w 1932 r. W ramach tej instytucji wojskowej kierował programem badawczym nad rakietami na paliwo ciekłe, który cieszy się coraz większym wsparciem finansowym ze strony niemieckich dowódców wojskowych w kontekście Niemiecka polityka zbrojeń napędzana dojściem do władzy Adolfa Hitlera w styczniu 1933 r.

Testy pocisków na paliwo ciekłe prowadzono od 1932 roku. Zespoły powołano w 1937 roku w tajnym miejscu Peenemünde nad Bałtykiem, gdzie w 1942 roku pracowało 5000 osób. Projekt pocisku A-4, przyszłego V2 , został sfinalizowany w 1941 r. i pierwszy udany test w locie odbył się w dniu3 października 1942. Pierwsze V2 wystrzelono w Paryżu i Londynie8 września 1944 r. Pocisk został publicznie zidentyfikowany przez ministra propagandy nazistowskiej Josepha Goebbelsa jako „broń odwetowa 2” (niem. Vergeltungswaffe 2), w skrócie V2 .

Wydarzenia podczas zimnej wojny

Lata 1945-1949: proliferacja projektów i eksperymentów

Po zakończeniu II wojny światowej kontynuował próby w Nowym Meksyku z dużą częścią swojego zespołu i dużą ilością sprzętu, który odzyskali Amerykanie. Ale tam, od 1945 do końca lat pięćdziesiątych, nie było już woli politycznej, nie było zainteresowania ze strony Stanów Zjednoczonych kwestią przestrzeni kosmicznej. Siły Powietrzne USA preferują bombowce o bardzo dalekim zasięgu ze swojego strategicznego dowództwa lotniczego ( B-36 , B-47 , B-50, a następnie B-52 ). 12 stycznia 1954 rSekretarz Stanu USA John Foster Dulles formułuje koncepcję „  masowego odwetu  ” możliwego do wykonania przez flotę bombowców strategicznych i ich samych, co nie pozostawia miejsca na broń nuklearną wystrzeloną z bardzo dużej odległości, która przyleci znacznie szybciej niż samoloty. Dopiero urządzenia nazwane później średnim zasięgiem powstały u bram Związku Radzieckiego, pociski Thor i Jupiter .

Rakieta balistyczna jest więc ograniczona do niewielkiej roli, z której nie próbujemy jej wydobyć. Dopiero polityczna wizja Sowietów i wprowadzenie na rynek Sputnika 1 , nabiera zasadniczo strategicznego charakteru4 października 1957. Koniec wojny, tym razem w Związku Radzieckim, spotyka innego geniusza i wolę polityczną, które ostatecznie przechylą świat zimnej wojny, a potem świat dzisiejszy, w koncepcję odstraszania nuklearnego stworzonego przez pociski. .

Ten człowiek to Siergiej Korolow . Wysłany w 1936 do gułagu, gdzie umrą jego żona i córka, pracował w laboratorium badawczym poświęconym wojskowym zastosowaniom rakiet, stworzonym na podstawie prac Konstantego Ciołkowskiego, który jako pierwszy w 1924 roku uwypuklił fundamentalny parametr podboju przestrzeni. Jest to prędkość, którą należy nadać broni lub satelicie.

Stalin wyprowadził Korolowa z Gułagu w 1945 roku, aby zbadać sprzęt balistyczny i przesłuchać niemieckich inżynierów, których Amerykanie nie byli w stanie przyjąć. Praca, którą będzie potem wykonywał sam nad kolejnymi ewolucjami V2 coraz wydajniej (modele kolejno nazwane R1 , 2, 3 ...), jego potężny geniusz i geniusz jego zespołów na początku częściowo niemiecki i bardzo szybko całkowicie narodowej, ale także przenikliwości rosyjskich przywódców, wszystko to doprowadziło w 1953 r. do uruchomienia w największej tajemnicy programu budowy rakiety balistycznej znanej jako R-7 i zwanej międzykontynentalną, czyli bardzo długotrwałą. zasięg i zdolny do dotarcia do Stanów Zjednoczonych z terytorium sowieckiego.

Lata 50.: pierwsze rozmieszczenia operacyjne pocisków nuklearnych

4 października 1957, wystrzelony przez rakietę R-7, sztuczny satelita Sputnik 1 krążący wokół Ziemi. To interesuje tylko dziennikarzy i opinię publiczną. Tym, co interesuje armię amerykańską, świadomą sowieckiego postępu już od kilku miesięcy, nie jest satelita, ale fakt, że mogła go okrążyć. Rakieta, która mogłaby dostarczyć prędkość 8  km/s do kilku kilogramów satelity, mogła wystrzelić cięższy ładunek z mniejszą prędkością. Na przykład przy 7  km / s ładunek spadłby z powrotem na Ziemię 10 000  km od punktu startu, podczas gdy satelita zostałby zastąpiony bronią jądrową ( patrz poniżej). Sowietów jeszcze tam nie ma, ale właśnie pokazali, że tam dotrą.

Prezydent i były generał Dwight D. Eisenhower mierzy niebezpieczeństwo i opóźnienie Stanów Zjednoczonych z wymierną troską, która nie podziela przeciwnego obozu, przyszłego prezydenta Johna F. Kennedy'ego , znacznie bardziej zdeterminowanego, by wypełnić deficytową technikę, którą właśnie zademonstrował orbitowanie („  przerwa rakietowa  ”). Oto dwie ważne decyzje dotyczące przyszłości rakiety balistycznej:

  • jeden autorstwa Eisenhowera wraz z utworzeniem NASA wlipiec 1958, łącząc wysiłki cywilne i wojskowe. Wernher von Braun będzie jej pierwszym prezesem;
  • drugi przez Kennedy'ego w podejmowaniu decyzji, 25 maja 1961, aby wysłać ludzi na Księżyc z programem Apollo .

Taka decyzja była przedmiotem wielu analiz historycznych. Pobierana jest po pierwszym locie Człowieka w kosmosie ,12 kwietnia 1961, który ponownie charakteryzuje amerykańską niższość, co pokaże przyszłość nie jest tak ważne. Tak czy inaczej, dało to amerykańskiemu kompleksowi wojskowo-przemysłowemu ogromny impuls, zapewniając mu ogromne fundusze na badania i rozwój. Ponieważ rakieta balistyczna jest obiektem złożonym, Stany Zjednoczone, a także ZSRR, a potem Francja, będą potrzebowały dwóch lub trzech generacji pocisków, aby osiągnąć jak największy zasięg. Aby wesprzeć ten wysiłek czysto wojskowym celem, którego obywatele amerykańscy nie mogliby zaakceptować, pomysł z propozycją wyjazdu na Księżyc był doskonałą polityką.

Lata 60.: rozwój i wdrażanie we wszystkich kierunkach

W Październik 1962, kubański kryzys rakietowy definitywnie przedstawia teorię użycia rakiety balistycznej w jej obecnej formie. Bardzo duży zasięg, użycie głowic nuklearnych, bardzo krótki czas ostrzału i ekstremalna ochrona w bunkrach lub, co więcej, na pokładach okrętów podwodnych .

Amerykanie umieścili w Turcji i we Włoszech od 1959 r. pociski balistyczne średniej generacji ( Jowisz ), które wciąż miały zaledwie kilka tysięcy kilometrów zasięgu i dlatego nie mogły być wystrzeliwane zbyt daleko od Moskwy, stąd ich umiejscowienie. Związek Radziecki chciał wykazać swoją zdolność do strategicznego zrównoważenia poprzez umieszczenie swoich pocisków balistycznych ( R-12 ), który z tych samych powodów rozwoju technicznego, miały takie same zakresy, w Kubie , gdzie byli wtedy w zasięgu. Waszyngton . W obu przypadkach oba kraje zniszczyły swoje stolice w kwadrans, czas podróży broni pocisków balistycznych średniego zasięgu.

Kryzys zakończył się wycofaniem tych rakiet balistycznych: rakiety rosyjskie nigdy nie dotarły do ​​Kuby, a rakiety amerykańskie zostały wycofane z Turcji i Włoch, ponieważ stały się bezużyteczne. Dwaj wielcy następnie oddali do użytku swoją najnowszą generację pocisków balistycznych, zdolnych zapewnić zniszczenie stolic i innych głównych celów, przelatując nad Biegunem Północnym w ciągu trzydziestu minut. Pocisk balistyczny najnowszej generacji – i nic podobnego przed nim – nie dawał już czasu na wypowiedzenie wojny. Ci dwaj prezydenci prawdopodobnie jako pierwsi zdali sobie z tego sprawę. Następnie ustawiają konkretny sposób bezpośredniej i szybkiej komunikacji w sytuacjach kryzysowych lub nagłych: czerwony telefon .

List wysłany do I sekretarza KPZR Chruszczowa przez Madame Kennedy może prawdopodobnie do dnia dzisiejszego (2017 r.) zakończyć historię udanych strategicznych rakiet balistycznych, tej przerażającej broni „w rękach wielkich ludzi” według niej: „Drogi Prezydencie, (…) Wiem, jak bardzo mój mąż dbał o spokój i jak centralny był twój związek w tej trosce, która zajmowała jego umysł. Cytował cię w niektórych swoich przemówieniach: „W następnej wojnie ocaleni będą zazdrościć zmarłym”. (…) Niebezpieczeństwo, które dręczyło mojego męża, polegało na tym, że wojnę mogli wypowiedzieć nie wielcy ludzie, ale mali. Wielcy ludzie wiedzą, że trzeba się kontrolować i ograniczać…” .

Z kolei w latach 60. Francja i Chiny rozpoczęły rozwój rakiet balistycznych. W 1958 r. Francja posiadała know-how balistyczny, a przede wszystkim nuklearny, ale bez chęci produkowania pocisku balistycznego. Gdy tylko zamanifestował się decyzją generała De Gaulle'a, który został prezydentem republiki , jego budowa została zapisana w drugiej ustawie programowej 1965-1970.

Zagwarantowanie efektu odstraszającego oznacza uniemożliwienie przeciwnikowi zniszczenia pocisku balistycznego poprzez wystrzelenie w pierwszej kolejności. Historia pokazała trzy możliwe układy pocisków balistycznych czekających na wystrzelenie: na wagonach lub ciężarówkach w ciągłym ruchu. Niezbędne są rozległe przestrzenie, bardzo mało zamieszkane; w silosach, które są coraz bardziej chronione w miarę wzrostu precyzji przeciwstawnych pocisków balistycznych; w łodziach podwodnych ukrytych pod bezkresem oceanu.

Za najbezpieczniejszy uważany jest dziś układ okrętów podwodnych, które wystrzeliwują pociski balistyczne. Jedynymi trzema krajami posiadającymi pod powierzchnią morza własne rakiety bardzo dalekiego zasięgu są Stany Zjednoczone, Rosja i Francja.

Lata 70. i 80.: pod koniec wyścigu o liczby i technologię

Od początku lat 70. Amerykanie i Sowieci zgodzili się na ograniczanie, a następnie stopniowe zmniejszanie ilości posiadanej broni strategicznej, ustalając pułapy dotyczące zarówno liczby głowic jądrowych, jak i liczby wektorów strategicznych, czyli wystrzeliwanych pocisków balistycznych. z ziemi lub wystrzelony z łodzi podwodnej.

Podpisanie w 1987 r. Traktatu o Pośrednich Siłach Jądrowych dopełniło tych postanowień. Skutkuje to całkowitym demontażem wszystkich pocisków balistycznych (i manewrujących) o zasięgu przekraczającym 500  km .

Rezultatem jest mniej entuzjazm dla rakiet balistycznych podczas koniec XX th  century zaznaczył geopolityczny kontekst do końca zimnej wojny, a przez jakiś czas, ogólny spadek napięć międzynarodowych.

Jednak mocarstwa regionalne nadal widzą zainteresowanie pociskami balistycznymi w narzucaniu się swoim sąsiadom i uruchamiają, zwłaszcza na Bliskim Wschodzie iw Azji, programy pozyskiwania rakiet krótkiego lub średniego zasięgu. Programy te są dla kilku krajów bezpośrednio powiązane z ich wysiłkami na rzecz uzyskania energii jądrowej.

Rozprzestrzenianiu rakiet balistycznych w XXI -go  wieku

W 2010 roku Rada Północnoatlantycka oszacowała, że ​​poza NATO, Rosją i Chinami na całym świecie jest w użyciu od 5550 do 6250 pocisków balistycznych, z czego 500 do 700 ma zasięg od 2000 do 3000  km, a około 40 od ​​3000 do 5500  km. . Opublikowany pod koniec 2017 roku przez Arms Control Association inwentarz rakiet balistycznych na świecie informuje, że posiadają je 32 kraje. Dziewięć z nich to także elektrownie jądrowe.

W latach zimnej wojny Związek Radziecki dostarcza wielu „przyjaciół” kraje rakiet krótkiego zasięgu, Scud-B i SS-21 , a tym samym stworzenie warunków sprzyjających rozprzestrzenianiu rakiet balistycznych w XXI th  wieku. Dziś połowa państw posiadających rakiety balistyczne jest wyposażona w te pociski lub modele bezpośrednio z nich wywodzące się.

Inne kraje, takie jak Chiny , Pakistan , Indie , Izrael i Iran kontynuują dziś rozwój pocisków balistycznych średniego zasięgu, których strategiczna rola im odpowiada, ponieważ przeciwnicy są geograficznie blisko. Inaczej jest w przypadku Korei Północnej : polityczny cel, jakim jest zagrożenie dla Stanów Zjednoczonych, może zostać osiągnięty jedynie za pomocą pocisku balistycznego bardzo dalekiego zasięgu. W 2019 r., wraz z rezygnacją z traktatu o siłach nuklearnych średniego zasięgu, sytuacja Rosji i Stanów Zjednoczonych została zdezorientowana na przyszłość.

Od czasów II wojny światowej pociski balistyczne zostały użyte po raz pierwszy w 1973 r. podczas wojny Jom Kippur . Od tego czasu były używane w około piętnastu konfliktach. Największe straty spowodowane rakietami to te, które powstały w wyniku masowych ataków Scud, które Irak przeprowadził przeciwko Iranowi podczas konfliktu między nimi w latach 1980-1988, w których zginęły tysiące ludności cywilnej.

Pociski balistyczne mocy jądrowych

Pociski z elektrowni jądrowych
Kraj ICBM IRBM SLBM
Stany Zjednoczone Minuteman III Nie skończone Trójząb II (D5)
Rosja RS-24 Jars Nie skończone RSM-56 Buława
Chiny DF-31 DF-21 JL-2
G.-B. Nie skończone Nie skończone Trójząb II (D5)
Francja Nie skończone Nie skończone M51
Indie Nie skończone Agni-5 K-15 Sagarika
Izrael Nie skończone Jerycho Nie skończone
Pakistan Nie skończone Shaheen-III  (w) Nie skończone
Korea Północna Hwasong-14  (w) KN-15  (w) KN-11

Wszystkie mocarstwa nuklearne wyposażają swoje strategiczne siły nuklearne w pociski wyposażone w głowice nuklearne. W tabeli przedstawiono jednej lub więcej kategorii rakiet strategicznych tych krajów i nazwa najbardziej efektywnego modelu w służbie na koniec 2010s. Strategiczne broni posiadane przez Stany Zjednoczone i Rosja są przykryte przez Traktat Nowy początek. Od 2010 , co nie przeszkadza w ich modernizacji. Chiny, które nie są związane żadnym traktatem tego rodzaju, nadal rozwijają swój arsenał. W szczególności od 2014 roku testuje DF-41, nowy ICBM, który ma wejść do służby w 2019 lub 2020 roku. Jego szacowany zasięg od 12 000 do 15 000  km czyni go międzykontynentalnym pociskiem dalekiego zasięgu, zdolnym dosięgnąć Stany Zjednoczone w 30 '  ; może zostać wystrzelony z silosu lub z systemu mobilnego i przenosić albo pojedynczą głowicę nuklearną o masie 1  mln ton, albo do 10 głowic mirved o mocy jednostkowej od 20 do 150 ton.

Korea Północna prowadzi szeroko zakrojone testy pocisków wszystkich typów, ICBM, IRBM i SLBM. Ogólnie rzecz biorąc, nie jest możliwe dokładne określenie etapu rozwoju tych pocisków i tego, czy niektóre z nich są rzeczywiście sprawne.

W 1988 r. amerykańsko-sowiecki traktat o siłach nuklearnych średniego zasięgu zabronił posiadania nuklearnych lub konwencjonalnych pocisków ziemia-ziemia o zasięgu od 500  km do 5500  km . Rozwój taktycznych pocisków balistycznych został wówczas definitywnie zatrzymany w tych dwóch krajach, ale już ich nie potrzebowały. Inne kraje, takie jak Chiny , Pakistan , Indie , Izrael i Iran kontynuują dziś rozwój pocisków balistycznych średniego zasięgu, których strategiczna rola im odpowiada, ponieważ przeciwnicy są geograficznie blisko. Inaczej jest w przypadku Korei Północnej : polityczny cel, jakim jest zagrożenie dla Stanów Zjednoczonych, może zostać osiągnięty jedynie za pomocą pocisku balistycznego bardzo dalekiego zasięgu. W 2019 r., wraz z rezygnacją z traktatu o siłach jądrowych średniego zasięgu, sytuacja Rosji i Stanów Zjednoczonych została zdezorientowana na przyszłość.

Rozwój rakiet w Iranie

Iran realizuje liczne projekty rozwoju rakiet od wojny z Irakiem w latach 80., początkowo z pomocą Korei Północnej. Jej pociski znajdują się pod kontrolą Sił Powietrznych Armii Gwardii Rewolucji Islamskiej . Społeczność międzynarodowa jest zaniepokojona rozwojem rakiet przez Iran głównie z powodu obaw, że w końcu zdobędzie broń jądrową. W 2019 r. Iran był krajem na Bliskim Wschodzie z największą liczbą pocisków balistycznych.

Pociski balistyczne o mocach niejądrowych

Posiadanie pocisków balistycznych zwiększa zarówno militarną zdolność uderzeniową kraju, jak i jego zdolność odstraszania, nawet jeśli nie jest to związane z posiadaniem broni jądrowej. Pocisk ma znacznie większe prawdopodobieństwo trafienia w cel niż samolot bojowy, ponieważ technologie przechwytywania samolotów są znacznie bardziej zaawansowane niż technologie obrony przeciwrakietowej.

Podczas wojny w Zatoce Perskiej w 1991 roku irackie siły powietrzne zostały uziemione z powodu przewagi powietrznej aliantów, ale Irakijczycy byli w stanie wystrzelić pociski Scud z dużą skutecznością na cele cywilne w Izraelu i w obozie wojskowym. w Arabii Saudyjskiej, pomimo rozmieszczenia rakiet przeciwrakietowych Patriot.

Wzrost zdolności odstraszania wynika z faktu, że pociski starszej generacji, wciąż najbardziej rozpowszechnione, stosunkowo nieprecyzyjne i przez to słabo przystosowane do precyzyjnego namierzania celów wojskowych, są bardziej przydatne przeciwko celom cywilnym, stając się tym samym bronią terroru, podobnie jak broń jądrowa. Nowoczesne i precyzyjne pociski mają również, dzięki swojej szybkości, zdolność do wyprzedzającego rażenia celów wojskowych, niszcząc w ten sposób część potencjału ofensywnego kraju z zaskoczenia.

Wykorzystywane są rakiety balistyczne niebędące bronią jądrową:

  • jeśli są „rustykalne”, niedrogie, a przez to liczne, przedłużyć artylerię i/lub uzyskać niewielki efekt strategiczny (zagrożenie dla miast lub rozmieszczenie wojsk na ziemi). Tak jest w przypadku Scud i wszystkich ich następców;
  • jeśli są wyposażone w precyzyjną pojemność terminala (pilotowana głowica z powierzchniami sterowymi), w celu uzyskania efektu militarnego w bardzo szczególnych przypadkach, na przykład w celu wsparcia sił specjalnych (krótsze czasy reakcji na bardzo duże odległości niż ten samolot) lub zniszczenia, byliby jedynymi zdolnymi do spowodowania ochrony celu ( lotniowca chroniony przez siły morskie).

Charakterystyka techniczna

Pojęcie

Pojęcie pocisku balistycznego jest proste: dotyczy rzutu oszczepem . Im szybciej rzucasz, tym dalej posuwa się oszczep. Aby wystartować jak najszybciej, atleta biegnie, a następnie przenosi całą swoją prędkość na broń, którą dodatkowo zwiększa gwałtowny ruch ramienia. Broń wojenna – kule, potem pociski – jest znacznie cięższa niż oszczep; chce też, aby uruchomić je dalej, skąd trebuchet w średniowiecznej artylerii i balisty następnie, za pomocą proszku, Bombard, zaprawy, w haubicę , etc., które dają broń uruchomionych więcej dużych prędkościach.

Powłoka jest mała. Opór powietrza w niewielkim stopniu wpływa na jego trajektorię, która jest niemal zdeterminowana przez prędkość osiąganą podczas startu z jednej strony, a wpływ ziemskiej grawitacji (jego ciężaru) z drugiej. Matematyka przebytej trajektorii zachowała nazwę „balisty”, aby ją scharakteryzować. Trajektoria ta nazywana jest „balistyczną” . Jest to elipsa, porównywalna na małych odległościach do paraboli.

Jednak postęp artylerii daje tylko najnowszym pociskom zasięgi ledwie przekraczające kilkadziesiąt kilometrów, stąd ich tak zwana paraboliczna trajektoria, jak w przypadku ciężarówki wyposażonej we francuski system artyleryjski . Aby przejść dalej, rakieta musi przejąć kontrolę.

Prędkości dostarczane do ich broni przez rakiety są wyrażane w kilku kilometrach na sekundę. Trajektorie stają się eliptyczne, a środek Ziemi jest jednym z ognisk elipsy. Zasięgi to kilka tysięcy kilometrów, do 10 000  km i więcej. Moglibyśmy zajść nawet dwa razy dalej, ale wystrzelona na 20 000  km pocisk ominąłby Ziemię (20 000  km , to jej półobwód) i orbitę (patrz niżej).

Kiedy rakieta krąży po orbicie, a zatem nie ma broni jądrowej, nazywa się ją „wyrzutnią” dla wyrzutni satelitów, takich jak na przykład Ariane . Z drugiej strony, jeśli celem rakiety jest zrzucenie broni jądrowej na Ziemię, nazywa się ją „pociskiem balistycznym” .

W tym artykule omówiono jedynie trajektorie pocisków balistycznych.

Pocisk balistyczny

Akwizycja prędkości

Przed rakietą tylko haubice zapewniały największe prędkości, aby zalecieć daleko. „Grosse Bertha” lub Pariser Kanonen dla Niemców wystrzelony na 120  km w 1918 r. Rakiety dadzą dostęp do wyższych prędkości dzięki wystrzeliwaniu mieszanki utleniacza i paliwa, znanej dla każdego miotającego lub miotającego (miotającego).

W maszynie (pistolet, rakieta), jeśli wyrzucimy na jedną stronę masę (pocisk dla działa, gazy spalinowe dla rakiety) z prędkością (gazy opuszczające dyszę są ogromnie większe niż skorupy), następnie maszyna jest wprawiana w ruch po drugiej stronie. Działo cofa się, ale jest przymocowane do ziemi; rakieta posuwa się naprzód i nic nie stoi na przeszkodzie, by posuwała się dalej. Rakieta leci coraz szybciej, ponieważ bardzo duże ilości gazu wyrzucane są na długi czas i zawsze bardzo szybko:

  • w przypadku paliw ciekłych za pomocą pomp, które pobierają z bardzo dużych zbiorników i powodują mieszanie się utleniacza i paliwa przed dyszą;
  • w przypadku paliw stałych, stosując bardzo duże bloki proszku składające się ze stabilnej mieszanki utleniacza i paliwa.

Pierwsze płynne propelenty, te, które są najłatwiej dostępne, są często bardzo agresywne dla struktur, które je zawierają. Dlatego napełnianie musi być wykonane tuż przed odpaleniem, co skutkuje słabą zdolnością wojskową.

Następne pokolenie przezwycięża tę poważną wadę. Propelenty są wtedy określane jako „nadające się do przechowywania”, ponieważ mogą pozostawać w zbiornikach przez znaczny okres czasu. Mimo to stanowią realne zagrożenie, zwłaszcza gdy znajdują się na pokładzie okrętów podwodnych. W ten sposób sowiecka łódź podwodna K-219 zatonęła u Bermudów w wyniku pożaru spowodowanego wyciekiem płynnych paliw.

Pociski balistyczne są teraz napędzane paliwem stałym. Blok miotający jest zapalany przez zapalnik. Powierzchnia zapłonu jest zaprojektowana tak, aby powodować względnie stałe wydzielanie gazu, a zatem równomierny ciąg. Niespalone jeszcze paliwo służy jako ochrona termiczna zbiornika.

Konstytucja podłogi

Chociaż prostsze może wydawać się posiadanie tylko jednego stopnia napędowego, taka konfiguracja nie jest możliwa w obecnym i przewidywalnym stanie techniki (patrz poniżej).

Pocisk balistyczny składa się z kilku stopni, chociaż każdy stopień musi mieć zapalnik, dyszę i inne powiązane wyposażenie, co zwiększa masę startową ( równanie Cielkowskiego ). Każdy stopień składa się zasadniczo ze zbiornika na paliwo wykonane z włókna szklanego, kevlaru lub węgla, aby maksymalnie zmniejszyć masę pocisku balistycznego oraz elementów konstrukcyjnych, które są umieszczone po obu stronach zbiornika paliwa.

Dodajemy to, co jest potrzebne na górze, a zatem nie będzie już używane, gdy jest puste: sprzęt elektroniczny i baterie zasilające. Te zasilają elektryczne podnośniki podłączone do dyszy lub małej stacji olejowej, jeśli działają na oleju. Ich ruchy odchylają strumień gazu i umożliwiają pilotowanie pocisku balistycznego.

Delikatnym punktem popychaczy proszkowych jest wykonanie elastycznych ograniczników, które zapewniają szczelność, odporność na ciepło płomienia oraz pochłanianie sił mechanicznych wytwarzanych przez dyszę. W mniej zaawansowanych technicznie pociskach balistycznych, odpowiednio rozmieszczone otwory służą do odchylania strumienia wtrysków gazu w przebitej stałej dyszy. Albo dysza jest obracana, a złącze obrotowe jest bardziej dostępne niż złącze elastyczne. Dzięki tej ostatniej, która jest w stanie wytrzymać temperatury kilku tysięcy stopni Celsjusza, zachowując odpowiednie właściwości mechaniczne i niezbędną mobilność, dysza może być orientowana we wszystkich kierunkach.

Konstytucja rakietowa

Uzyskanie bardzo dużych prędkości oznacza skoncentrowanie napędu na użytecznej masie, a więc i broni. Pocisk balistyczny musi być stale zmniejszany o masę, która stała się niepotrzebna: oczywiście o masę pustych czołgów.

Nie można odciążyć jednostopniowego pocisku balistycznego, którego konstrukcja po zakończeniu spalania będzie zbyt ciężka. Taka maszyna nigdy nie osiągnie bardzo dużej prędkości. Obliczenie przyrostu prędkości zapewnianego przez siłę napędową pokazuje, że wysokie prędkości można osiągnąć jedynie budując rakietę wielostopniową. Uwalnia się od pustych mas z etapów, które pochłonęły ich propelenty i których dalsze przyspieszanie nie ma sensu. Tylko pozostała część jest przyspieszana, co umożliwia osiągnięcie wymaganych prędkości.

Masa pocisku zmniejsza się zatem w miarę zużywania się paliwa i separacji etapu. W pocisku wielostopniowym każdy stopień działa, dopóki nie przestanie zawierać paliwa. Na końcu napędzanej trasy nie ma już etapów, a tym samym pocisków balistycznych.

Zachowanie się pocisku podczas lotu

Jest to pokazane na schemacie obok, który pokazuje "żywotność" pocisku balistycznego podczas całego lotu, który trwa około trzech minut dla bardzo dalekich odległości, półtorej do dwóch minut dla odległości pośrednich i około minuty dla krótkich. Pod koniec tych kilku minut w przestrzeni pozostaje tylko jedna broń (lub broń).

Możemy więc wyróżnić po odpaleniu pierwszego etapu:

  1. koniec spalania pierwszego etapu;
  2. zapłon drugiego stopnia i oddzielenie pierwszego stopnia, pusty;
  3. uwolnienie owiewki: w połowie drugiego etapu atmosfera staje się wystarczająco rozrzedzona, aby tarcie powietrza nie powodowało już znaczących zakłóceń w górnej części pocisku balistycznego. Pozbywamy się więc czapki, która nie pełni już funkcji ochronnej;
  4. koniec spalania drugiego etapu;
  5. zapłon trzeciego stopnia i oddzielenie drugiego, pustego;
  6. bliski koniec spalania trzeciego etapu;
  7. oddzielenie broni określone przez program lotu, gdy osiągnie prędkość ad hoc stycznie do elipsy, również ad hoc, która przechwyci Ziemię dokładnie w miejscu, w którym znajduje się cel. Trzeci etap kończy spalanie wkrótce potem.

Podczas gdy pociski balistyczne krótkiego zasięgu mogą składać się z jednego stopnia, pociski balistyczne średniego zasięgu mają dwa. Długie przęsła wymagają trzech lub czterech o malejącej wielkości. Wszystkie ostatnie kondygnacje (lub pierwsze, jeśli jest samotne) kończą się „skrzynią ze sprzętem”, zawierającą sprzęt używany do działania pocisku balistycznego podczas całego lotu, w tym te przeznaczone do realizacji programu lotu. wyszukiwarka, która umożliwia regulację w ostatniej chwili: pilotowanie , prowadzenie, zasilanie, zarządzanie ładunkiem itp., wszystko zarządzane przez komputer pokładowy.

A priori nic nie zmusza do nakładania się podłóg. Jednak prawie wszystkie pociski balistyczne mają nałożone etapy. Wydłużony kształt tej konfiguracji jest znacznie bardziej kompatybilny z ich instalacją w silosach opancerzonych, w pociągach lub ciężarówkach lub na pokładzie łodzi podwodnych. Wyjątkiem od tej zasady był pocisk R-7 Semiorka (ZSRR, 1957), będący przodkiem obecnych rakiet Sojuz .

Ścieżka z napędem (ścieżka rakietowa)

Ze swojego miejsca startu (nazywanego tutaj A) pocisk balistyczny musi umieścić swoją broń w tak zwanym punkcie wtrysku (B), gdzie wartość i kierunek prędkości poprowadzi go matematycznie (eliptyczna i mechaniczna trajektoria Newtona, patrz niżej) na wybrany cel (D) po ponownym wejściu w atmosferę (C).

Aby przejść z punktu A do punktu B, możliwe jest kilka ścieżek. Podczas przekraczania niższych warstw atmosfery pocisk balistyczny poddawany jest działaniu wiatru, a nawet podmuchów. Trajektoria, po której będzie się poruszał, jest zdefiniowana przez potrzebę małego padania aerodynamicznego (oś ciągu i oś pocisku są bardzo blisko siebie), aby nie dochodziło do nadmiernych ruchów dysz w celu skorygowania trajektorii. Co nie sprawia, że ​​idzie optymalnie w kierunku B.

Ale na wysokości około 50  km siły aerodynamiczne stają się znikome. Trajektoria może następnie zakrzywiać się i optymalizować zgodnie z kierunkiem programu lotu. Ta optymalizacja ma tylko jeden cel: osiągnięcie wymaganej prędkości przy jak najmniejszym zużyciu paliwa.

Broń zostaje wystrzelona w punkcie B po około 3 minutach przyspieszenia na wysokości około 500  km (dla zasięgu na Ziemi rzędu 10 000  km ).

Trajektoria balistyczna w kosmosie (ścieżka broni)

Tor balistyczny tej broni wystrzelonej 500  km od Ziemi jest w kosmosie elipsą, której jednym z centrów jest Ziemia.

Strzała nie sięga daleko. Ziemia może być zasymilowana jako płaska na całym swoim biegu. Siła grawitacji (przyciąganie Ziemi) działa na nią, pozostając prawie równolegle do siebie na jej drodze. Jego trajektoria jest wtedy parabolą (w równoległym polu przyciągania). Najlepszy kąt strzału, aby posunąć się tak daleko, jak to możliwe, to 45 °: wynika to z równania paraboli.

Głowica o trajektorii balistycznej idzie znacznie dalej. Nie można dłużej lekceważyć okrągłości Ziemi. Siła grawitacji pozostaje skierowana na środek Ziemi. Jego trajektoria to elipsa (przyciąganie ześrodkowane). Najlepszy kąt strzału, aby zajść daleko, to już nie 45 °, ale około 35 °: wynika to z równania elipsy.

Parabola i elipsy mają podobieństwa. Wiele z tego, co jest związane ze strzałą, dotyczy głowicy bojowej. Im potężniejszy łuk (lub pocisk balistyczny), tym szybciej strzała (lub głowica bojowa) leci i dalej leci. Albo: zawsze są dwa sposoby trafienia w cel. Bezpośrednim strzałem lub strzałem w kierunku nieba, który powraca na tarczę (trajektorie napięte i opadające). Za pomocą strzały (lub pocisku) pokonujesz całą odległość między sobą (oprócz stóp!, zasięg minimalny) i zasięg maksymalny. Strzała spada wszędzie z taką samą szybkością, jaką miała przy wyjściu z łuku. To samo dotyczy głowicy bojowej ...

Trajektoria eliptyczna

Jest to jedna z trajektorii dowolnego obiektu w kosmosie (broń, taka jak Księżyc, Ziemia itp.), gdy obiekt jest obdarzony prędkością i jest poddany działaniu siły grawitacji (Słońca dla Ziemi). , Ziemia dla Księżyca i dla broni).

Jeśli chodzi o Ziemię, pierwsze odkrycie jej eliptycznej trajektorii wokół Słońca dokonał Johannes Kepler . Zdefiniował go trzema prawami (prawami Keplera ) po przestudiowaniu obserwacji astronomicznych Tycho Brahe . To właśnie Izaakowi Newtonowi zawdzięczamy pierwsze matematyczne zrozumienie trajektorii Ziemi w przestrzeni za pomocą równania „  stożka  ”, którego częścią jest elipsa. Wreszcie Constantinowi Tsiołkowskiemu zawdzięczamy ważną obserwację: wybór stożka zależy tylko od jednego parametru, prędkości startu. Przy prędkości powyżej 11  km/s jest to hiperbola i obiekt opuszcza Ziemię; między 8 a 11 jest to elipsa, a obiekt krąży; przy prędkości poniżej 8  km/s nadal jest elipsą, ale obiekt wraca na ziemię.

Z którego wyłania się, dla pocisku balistycznego:

  • gdy kąt ostrzału daje maksymalny zasięg - odpowiednik 45° dla oszczepu, niższą wartość dla elipsy - im bardziej wzrasta prędkość, tym bardziej elipsa powiększa się i tym bardziej punkt, w którym elipsa spotyka się z Ziemia oddala się od miejsca startu (naprzeciw, rysunek 1);
  • prędkość nadana broni zna limit (rysunek 2). Musi być mniejsza niż 8  km/s pod karą umieszczenia go na orbicie. Jeśli orbicie od broni nuklearnej jest zakazane przez traktat ONZ, to traktat [3] zwany traktat przestrzeń nie zabrania broń z krótkim kursie w przestrzeni;
  • skutkuje to maksymalnym zasięgiem pocisku balistycznego (na przeciwnej stronie, ryc. 2). Rzeczywiście, zbyt blisko prędkości orbitowania, broń wchodzi w atmosferę prawie równolegle do Ziemi (ryc. 3). Przebieg atmosferyczny, bardzo długi, prowadzi do nadmiernego nagrzewania się, któremu można by przeciwdziałać jedynie bardzo ciężkimi zabezpieczeniami. Konsekwencja bardzo ciężkiej broni: pocisk balistyczny miałby trudności z ich wystrzeleniem do tej pory, poza znacznym zwiększeniem swojej mocy, a tym samym rozmiaru (problem okrętów podwodnych), a tym samym kosztów. Podsumowując, kraje wyposażone w rakiety balistyczne najnowszej generacji, które nadają swojej broni prędkość około 7  km/s , osiągają zasięg 10 000  km i nieco więcej, w dużej mierze wystarczający, ponieważ odpowiadają ich potrzebom strategicznym ze względu na ich położenie geograficzne;
  • zawsze istnieją dwa kąty strzału (rysunek 1), które przy tej samej prędkości umożliwiają dotarcie do tego samego punktu na Ziemi (są dwa ogniska, a zatem dwa położenia środka Ziemi). Mówi się, że najkrótsza trajektoria jest „rozciągnięta” i nigdy nie jest używana, gdy tylko prędkości (a tym samym zasięgi) wzrosną. Rzeczywiście oś ponownego wejścia w atmosferę prowadzi do dłuższej trajektorii w atmosferze, stąd bardzo duże ogrzewanie, stąd przeciążenie ochrony itp. jak właśnie widzieliśmy;
  • nie ma kąta ostrzału, co pozwala, gdy tylko prędkość jest istotna, na strzał z bardzo bliskiej odległości. Pociski balistyczne mają minimalny zasięg narzucony przez typ ich trajektorii. około 500  km dla prędkości rzędu 4  km/s i 1000  km dla 7  km/s (rysunek 2);
  • z drugiej strony istnieją wszystkie kąty ostrzału, które przy tej samej prędkości umożliwiają wystrzelenie broni pomiędzy jej minimalnym a maksymalnym zasięgiem. Można wywnioskować, że pociski balistyczne o największym zasięgu (prędkość odrzutu 7  km/s ) mogą przenosić swoją broń od 1000 do 10 000  km z tą samą prędkością po wejściu w atmosferę, czyli 7  km/s lub 25 000  km/ s. h lub nawet Mach 20 (dane przybliżone, ryc. 1). Nawet po hamowaniu z powodu ścieżki atmosferycznej (około 10 sekund, patrz niżej) prędkość broni, gdy ma eksplodować, uniemożliwia jakąkolwiek rakietę obrony przeciwlotniczej dowolnego rodzaju przechwycenie jej i zniszczenie.

Przyjęta do dziś klasyfikacja według maksymalnych rozpiętości (patrz powyżej: Typologia) może być myląca. Pociski średniej generacji to tylko awatary, nazywane od czasu wprowadzenia do służby na krótki, średni lub średni zasięg. Trajektoria udanego pocisku balistycznego ( 7  km/s ) zostanie opisana poniżej ze szczególnym uwzględnieniem niższych prędkości.

Ruch w przestrzeni

Istotną konsekwencją podróży w kosmosie jest zasada bezwładności. Oszczep rzucony w kosmos będzie zawsze wskazywał ten sam kierunek nieba, niezależnie od trajektorii jego środka ciężkości (rysunek 1, eksperyment myślowy oszczepu rzuconego w kosmos). Utrzymuje stały kierunek w układzie Galileusza, niezależnie od ruchu jego środka ciężkości. Udana broń nuklearna składa się z samej broni i jej wyposażenia osłoniętych osłoną termiczną, od której oczekuje się najlepszego profilu, tak aby była hamowana w jak najmniejszym stopniu przy powrocie, aby utrzymać bardzo dużą prędkość przed wybuchem. Ma kształt stożka, pokryty materiałami ablacyjnymi. Stożek ten utrzymuje zatem stały kierunek.

Aby zoptymalizować jego ponowne wejście w atmosferę, musi być wstępnie punktowany (rysunek 2). Bez tego działania mógł zobaczyć, jak jego trajektoria powrotu jest bardzo zakłócona, a nawet sam siebie zniszczyć. Jego rozdzielenie polega na doraźnym przemieszczeniu trzeciego etapu przed startem. Złożony ruch, którego wiedzę zdobywa się stopniowo. Wszystkie udane pociski balistyczne, zwane międzykontynentalnymi lub bardzo dalekiego zasięgu, są wyposażone w ostatni stopień, który umieszcza broń (lub broń) na jednej (lub więcej) kolejnych elipsach, z których każda jest powiązana z celem, z pozycją w odpowiednim przestrzeń.

W wyniku dwóch pierwszych faz lotu, trajektorii miotanej i trajektorii balistycznej, tor lotu broni będzie trwał około 3 minut w połączeniu z pociskiem balistycznym, a następnie 30 minut samotnie w kosmosie. Jego wysokość w apogeum elipsy wyniesie od 2 do 3 000  km, a prędkość po ponownym wejściu w atmosferę 30 000  km/h .

Specjalny przypadek broni wystrzeliwanej z małą prędkością

Ta broń to broń z pocisków balistycznych pierwszej generacji. Główną cechą tych pierwszych jest zapewnienie bardzo niskiej prędkości (około 2  km/s ) broni, która jest z nimi jednością, ponieważ nie nauczyliśmy się jeszcze ich rozdzielać: dobrymi przykładami są V2 i Scud.

W przypadku V2 wysokość osiągnięta przy pierwszych startach jest bliska granicy ogólnie przyjętej dla atmosfery, czyli około 120  km . Na tej wysokości cząsteczki powietrza są bardzo rzadkie. Ich słaby efekt jest jednak wystarczający, aby oddziaływać na lotki, początkowo umieszczone na dole V2, aby ustabilizować go w pierwszych sekundach po oddaniu strzału. Na oś pustego pocisku balistycznego, który już się nie porusza, szybko wpływa przepływ powietrza nad lotkami, co „zbliża” go do trajektorii, której apogeum jest również bliskie wysokości startu (ryc. 1).

Bardzo szybko V2 zyskał na zasięgu, a tym samym na prędkości.

Ważniejsza staje się ścieżka balistyczna, a oś V2 pozostaje nieruchoma w stosunku do nieba. Źle zorientowany po przybyciu do atmosfery pocisk balistyczny może rozpaść się na kawałki (rysunek 2). Studia tuneli aerodynamicznych umożliwiają skorygowanie konstrukcji konstrukcji i ich wzmocnienie.

Tak więc pierwszą modyfikacją przyniesioną przez następną generację jest oddzielenie broni w technicznie prostych i niedoskonałych warunkach, ale wystarczających do zapewnienia ponownego wprowadzenia broni pomimo możliwego zniszczenia jednostopniowego pocisku balistycznego (rysunek 1 ).

Następna generacja ma dwa etapy i osobną broń wystrzeliwaną z prędkością pośrednią między 2  km/s (V2) a 7  km/s (udany pocisk balistyczny) lub około 4 do 5  km/s (zasięg około 4000  km ).

Broń jest nadal zintegrowana z nasadką, która jest jej osłoną termiczną. Oś tego ostatniego pozostaje nieruchoma w przestrzeni, należy ułatwić jej dobre wejście w atmosferę.

Jest również wyposażony w lotki wyraźnie widoczne na zdjęciu indyjskiego pocisku balistycznego Agni II naprzeciwko. Ruch przechylający, na który pozwalają te lotki, szybko przyjmie taki kierunek, że końcówka osłony termicznej będzie szybko działać tak skutecznie, jak to możliwe (rysunek 2).

Ścieżka powrotu do atmosfery (koniec ścieżki broni)

Ponowne wejście w atmosferę powoduje bardzo znaczące hamowanie, które:

  • ponieważ pojazd załogowy zmniejszy swoją prędkość i umożliwi otwarcie spadochronów lub lądowanie promu;
  • ponieważ broń jądrowa musi być zwalczana, aby uzyskać jak największą prędkość przed wybuchem.

Ponowne wejście w atmosferę może również, podobnie jak w przypadku samolotów z ich windą, umożliwić korektę trajektorii lotu.

Powrót broni jądrowej

Precyzja uzyskana przy oddzieleniu broni od pocisków balistycznych najnowszej generacji wynika z ich w dużej mierze wystarczającej siły niszczącej, biorąc pod uwagę niskie błędy charakterystyczne dla trybu wystrzeliwania (bardzo rozbudowany zespół bezwładności pocisku i rejestracja optyczna z gwiazdami). Możemy więc pozwolić broni swobodnie podążać jej trajektorią, a po ponownym wejściu w atmosferę pokonywać linię, która będzie prawie prosta jak meteoryt. Fotografie tych powrotów są zdjęciami spadających gwiazd, które pojawiają się na ziemi (na przeciwnej stronie).

Aby jak najmniej hamować, broń jest zamknięta w bardzo wydłużonej stożkowej osłonie. Ogrzewanie jest ekstremalne, ponieważ fala uderzeniowa przylega do górnej części pojazdu ponownie wjeżdżającego . Korpus stożka pokryty jest materiałem termoochronnym, który przekształca się samoczynnie niszcząc jednocześnie pochłaniając bardzo dużą ilość ciepła. W związku z tym zmniejsza się jego grubość podczas ponownego wejścia, co jest obliczane tak, aby pozostało kilka milimetrów przed wybuchem, a celem jest, aby nie wkładać zbyt dużo, aby niepotrzebnie go nie obciążać. Ciepło będzie bardzo silne w środku, a sprzęt jest tak zaprojektowany, aby je wytrzymać.

Żaden dostępny dokument nie podaje szybkości eksplozji tego typu broni. Z drugiej strony czytamy, że pośrednie pociski balistyczne (prędkości od 4 do 5  km/s ) wyposażone są w broń o prędkości końcowej rzędu od 4 do 6 machów. Najbardziej zaawansowana broń z pewnością dociera znacznie szybciej.

Ponowne wejście do zamieszkałej kapsuły

Dla przypomnienia, zwroty broni jądrowej i kapsuły załogowej są zupełnie inne.

Główną trudnością, jaką stwarza powrót do atmosfery pojazdów załogowych, jest wewnętrzne ogrzewanie, które musi być drastycznie ograniczone, aby mogło być wspierane przez załogę. W tym celu odrywamy falę uderzeniową od konstrukcji zaokrąglonym kształtem tarczy.

Materiały są wybierane ze względu na ich wysoką emisyjność, dzięki czemu są zdolne do oddawania ciepła na zewnątrz poprzez promieniowanie. Tylko niewielka część ciepła przedostaje się następnie do kolejnych struktur, podczas gdy droga powrotu (przeciwna) jest wybierana w celu ograniczenia intensywności hamowania, co również zmniejsza opóźnienie. Kontrola trajektorii pozostaje bardzo delikatna. Kąt powrotu jest decydujący dla pozostałej części wejścia. Jeśli jest zbyt nisko, pojazd nie zostaje pochwycony przez atmosferę, odbija się do tyłu i gubi się w kosmosie. Jeśli jest za duży, podlega silnym spowolnieniom, nie do zniesienia przez załogę.

Wykorzystanie atmosfery na początku roku szkolnego

Stożek powrotu jest wyposażony w urządzenia (na przykład lotki) sterowane przez wewnętrzne środki regulacji nawigacji (radar, ponownie przykładowo), które naprowadzają broń na cel. Mówimy o głowicy manewrującej. Pozwala na znaczną poprawę precyzji.

Niezbędne jest zwiększenie zdolności precyzyjnego ostrzału:

  • dopóki nie będziemy w stanie wykonać odpowiednio precyzyjnej jednostki naprowadzania pocisków balistycznych, gdy ładunek nuklearny nie jest szczególnie silny. Tak było w przypadku Pershing II  ;
  • jeśli ktoś życzy sobie bardzo wysokiej precyzji za pomocą konwencjonalnego materiału wybuchowego, aby dotrzeć do stałego lub ruchomego celu, takiego jak lotniskowiec, którego zniszczenie może zapewnić głowica z dekametryczną precyzją i którego prędkość uniemożliwiłaby jakiekolwiek przechwycenie obronne.

Start z łodzi podwodnej podczas nurkowania

Budowa pocisku balistycznego jest skomplikowana. Rzucanie pod wodę dodaje kolejną złożoność.

Oczywiście pocisk balistyczny nie zapala się po opuszczeniu tuby, w której został umieszczony: zniszczyłby okręt podwodny. Jest więc wyrzucany przez silne ciśnienie gazu, jak nabój do strzelby, który wyrzuca jego śrut (pocisk balistyczny) z lufy (tuby). Propelentna część „naboju” nazywana jest „generatorem gazu”.

Zanurzenie łodzi podwodnej, do której zostanie wystrzelona poprzez zapalenie generatora gazu, jest określone przez dwa ograniczenia:

a/ wystrzelona pionowo, pocisk balistyczny jest poddawany pełnej sile poprzecznego przepływu wody wzdłuż okrętu podwodnego (schemat obok). Aby przepływ był jak najmniejszy, łódź podwodna musi mieć prawie zerową prędkość. Jednak łódź podwodna poruszająca się z bardzo małą prędkością jest trudna do pilotowania. Tym trudniej, że znajduje się blisko powierzchni, gdzie skutki pęcznienia są uciążliwe i ważne. Dlatego łódź podwodna jest zainteresowana nawigacją w zanurzeniu jak najdalej od powierzchni morza.

b/ ale im dalej jest wystrzeliwany z powierzchni, tym bardziej pocisk balistyczny, którego prędkość pionowa jest niewielka, nawet z bardzo potężnym generatorem gazu, zostaje zakłócony w swoim podwodnym biegu. Strumień wody, nawet bardzo słaby, zaczyna go przechylać. Pod wpływem pęcznienia traci równowagę i wynurza się z wody z dużym nachyleniem. Skorygowanie tego przechylenia powinno nastąpić jak najszybciej. Niezbędne będzie zapalenie pierwszego stopnia, aby spowodować odzyskanie przy bardzo dużym prześwicie dyszy. Zużycie paliwa do wyprostowania pocisku balistycznego nie może być wykorzystane do dalszego przenoszenia. Mamy zatem nadzieję, że ożywienie nie jest zbyt ważne. Pierwsze piętro powinno być jak najszybciej oświetlone.

Możemy postępować w następujący sposób.

Tuba jest uszczelniona gumową membraną, wstępnie przyciętą tak, aby po jej opuszczeniu pocisk balistyczny został odpowiednio rozerwany.

Wodoszczelne drzwi zamykają się powyżej. Jest odporny na ciśnienie morskie (schemat obok, a).

Przed uruchomieniem: jednocześnie zwiększ ciśnienie:

  • z gazem obojętnym część tuby znajdująca się pod membraną (a więc pocisk balistyczny);
  • z wodą morską, górna część membrany.

Te dwa ciśnienia (wykres b) są obliczane jako równe i odpowiadają ciśnieniu morza podczas zanurzenia, w którym znajduje się łódź podwodna. Membrana jest zatem zrównoważona (ciśnienie morskie powyżej, ciśnienie gazu równe poniżej). Zapobiega przedostawaniu się wody morskiej do pocisku.

W momencie startu, pod naporem gazów z generatora gazu, pocisk balistyczny unosi się i rozrywa membranę. Opuszcza rurkę i wypływa na powierzchnię.

Pierwszy stopień jest odpalany pod powierzchnią morza po upewnieniu się, że dysza poprawnie debatuje, a przede wszystkim, że pocisk balistyczny oddalił się dostatecznie daleko od okrętu podwodnego, co oblicza jego jednostka bezwładnościowa. Możemy więc skorygować pionowość pocisku balistycznego pod koniec kursu okrętu podwodnego.

Lista głównych rakiet balistycznych ball

Poniższe tabele przedstawiają główne typy pocisków balistycznych, które są lub były w służbie na całym świecie. Nie podano różnych modeli dla tego samego typu maszyny. Wskazane cechy dotyczą pierwszego modelu oddanego do użytku.

Do każdego pocisku dołączone są następujące dane:

  • Kraj  : kraj, w którym opracowano urządzenie.
  • Wyśw.  : rok uruchomienia (wdrożenia) pierwszego modelu dla tego typu maszyny.
  • Głowice  : liczba oddzielnych głowic noszonych przez pocisk.
  • Szarża  : siła wybuchu transportowanej głowicy. W przypadku broni jądrowej jest mierzony w tysiącach ton ekwiwalentu TNT (kt) lub w milionach ton (Mt) .
  • Mass  : masa pocisku podczas startu, łącznie z paliwem.
  • Napęd  : liczba etapów napędu i ich rodzaj. Dla każdego etapu jest wskazany w zależności od paliwa albo ker. (nafta i ciekły tlen) lub hyp. ( propelenty hipergoliczne ) lub gleby. (stałe paliwo pędne). Niektóre pociski mają dodatkowy silnik do wprowadzania głowic w atmosferę, czego nie wymieniono w tabeli.
  • Zasięg  : maksymalna odległość, jaką może pokonać pocisk.
  • Celność  : promień okręgu wyśrodkowanego na celu, w którym wyląduje połowa pocisków tego typu.
  • Strzelanie  : rodzaj używanego stanowiska strzeleckiego; środki mobilne na ciężarówce lub kolei. W przypadku pocisków morskich, jeśli pocisk jest wystrzeliwany z powierzchni lub z zanurzonego okrętu podwodnego .

Ze względu na wrażliwy charakter informacji na większości tych maszyn, poniższe wartości obarczone są znacznymi nieścisłościami.

Międzykontynentalny pocisk strategiczny (ICBM)

Te pociski ziemia-ziemia mają zasięg ponad 5500  km . Nazywa się je zwykle pociskami strategicznymi. Wychodzą naprzeciw potrzebom światowych mocarstw w okresie zimnej wojny (Stany Zjednoczone, Związek Radziecki i w mniejszym stopniu Chiny), aby móc przeprowadzić uderzenie nuklearne na całym świecie. Mocarstwa regionalne mogą zadowolić się pociskami o mniejszym zasięgu, zdolnymi dosięgnąć innych krajów w ich regionie; pociski te (MRBM lub IRBM) mają wtedy taką samą wartość odstraszania strategicznego jak ICBM. Tak jest w przypadku Izraela, który od 1986 roku rozwija pocisk IRBM Jericho II o zasięgu 3500  km . Francja, aby nie narażać małego terytorium, bardzo wcześnie podjęła decyzję, by nie rozwijać ICBM i oprzeć swoje nuklearne siły odstraszania na pociskach SLBM wystrzeliwanych z atomowych okrętów podwodnych i samolotów.

lokalna nazwa Kod NATO kraj depl. głowice opłata masa napęd zakres Precyzja strzelać
R-7 SS-6 Biel ZSRR 1957 1 2,9  mln ton 265  ton ker. i ker. 8000  km 3700  m² wieża
SM-65 Atlas USA 1959 1 1,4  mln ton 121  t ker. 11 000  km 3700  m² wieża i silos
R-16 SS-7 rymarz ZSRR 1961 1 5  mln ton 140  ton hip. i hip. 11 000  km 2700  m² wieża i silos
SM-68 Tytan USA 1961 1 4  mln ton 100  ton ker. i ker. 10 000  km 1400  m² silos
LGM-30 Minuteman 1962 1 1,2  mln ton 29  tys sol., sol. i ziemia. 10 000  km 2400  m² silos
LGM-25C Tytan II 1963 1 9  mln ton 154  tys hip. i hip. 16 000  km 1300  m² silos
R-9 SS-8 Sasin ZSRR 1964 1 2,3  mln ton 81  tys ker. i ker. 11 000  km 2000  m² wieża i silos
R-36 SS-9 Skarpa 1966 1 18 - 25  mln ton 210  ton hip. i hip. 15 500  km 920  m² silos
UR-100 SS-11 Sego 1967 1 500  tys 42  tys hip. i hip. 11 000  km 1400  m² silos
RT-2 SS-13 Dziki 1968 1 1,5  mln ton 50  ton sol., sol. i ziemia. 9500  km 2000  m² silos
RT-20P SS-15 Scrooge 1969 1 500  tys 30  ton ziemia. i hip. 11 000  km 600  m² mobilny
R-36 SS-9 Skarpa MRV 1970 3 2  mln ton 180  ton hip. i hip. 12 000  km 1800  m² silos
LGM-30F Minuteman III USA 1971 3 170  tys 35  ton sol., sol. i ziemia. 13.000  km 280  m² silos
RS-20 SS-18 Szatan ZSRR 1974 1 do 10 11  Mt (pojedyncza głowica) 210  ton hip. i hip. 11 200  km 400  m² silos
UR-100MR SS-17 Klepacz 1975 1 3,5 - 6  mln ton 71  tys hip. i hip. 10100  km 420  m² silos
UR-100N Sztylet SS-19 1975 6 650  tys 105  ton hip., hip. i hip. 9700  km 350  m² silos
RT-21 Grzesznik SS-16 1976 1 1-1,5  mln ton 44  t sol., sol. i ziemia. 10500  km 450  m² mobilny
DF-5 CSS-4 Chiny Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden 1 2  mln ton 183  tys hip., hip. i hip. 12 000  km 500  m² silos
RT-14:00 SS-25 Sierp ZSRR 1985 1 550  tys 45  ton sol., sol. i ziemia. 10500  km 150  m² mobilne i silosowe
LGM-118A Strażnik pokoju USA 1986 10 300  tys 88  ton sol., sol., sol. 9600  km 100  m² silos
RT-23 Skalpel SS-24 ZSRR 1987 10 400  tys 104  tony sol., sol. i ziemia. 10 000  km 150  m² mobilne i silosowe
RT-2UTTH SS-27 Topol-M Rosja 1997 1 550  tys 47  tys sol., sol. i ziemia. 11 000  km 350  m² mobilne i silosowe
DF-31 CSS-9 Chiny 2000 1 1  mln ton 42  tys sol., sol. i ziemia. 8000  km 300  m² mobilny

Pocisk strategiczny morze-ziemia (SLBM)

Ten typ pocisku jest, z pewnymi wyjątkami, wystrzeliwany z okrętu podwodnego z pociskami nuklearnymi (SSBN). Najnowocześniejsze mają zasięg porównywalny z ICBM. Wiele z nich ma mniejszy zasięg, tego samego rzędu co IRBM, a jednocześnie ma strategiczne powołanie, ponieważ okręty podwodne mogą zbliżyć się do wybrzeża. W przypadku równoważnej generacji ich precyzja jest niższa niż w przypadku ICBM ze względu na warunki ich startu. W rezultacie uważa się je bardziej za broń antymiejską niż anty-siłową, co podkreśla ich powołanie jako wektor wchodzący w strategię odstraszania.

lokalna nazwa nazwa NATO kraj depl. głowice opłata masa napęd zakres precyzja strzelać
UGM-27 Polaris USA

i G.-B.

1960 1 600  tys 13  ton ziemia. i ziemia. 1850  km 1800  m² zanurzony
R-13 SS-N-4 Sark ZSRR 1961 1 1  mln ton 14  ton hip. 600  km 1800  m² powierzchnia
R-21 SS-N-5 Sark 1963 1 1  mln ton 19  tys hip. 1400  km 1800  m² powierzchnia
R-27 SS-N-6 Serb 1969 1 1  mln ton 14  ton hip. 2400  km 1100  m² zanurzony
M-1 Francja 1971 1 1  mln ton 20  ton ziemia. i ziemia. 3000  km n / a zanurzony
UGM-73 Posejdon USA 1972 14 50  tys 30  ton ziemia. i ziemia. 4600  km 550  m² zanurzony
R-29 SS-N-8 Sawfly ZSRR 1974 1 1-1,5  mln ton 33  tony hip. i hip. 7800  km 900  m² zanurzony
M-20 Francja 1977 1 1,2  mln ton 20  ton ziemia. i ziemia. 3000  km 1000  m² zanurzony
UGM-96 Trójząb I USA 1979 8 100  tys 33  tony sol., sol. i ziemia. 7400  km 380  m² zanurzony
R-29R SS-N-18 Płaszczka ZSRR 1979 7 100  tys 35  ton hip. i hip. 6500  km 900  m² zanurzony
R-39 SS-N-20 Jesiotr 1983 10 100  tys 90  t hip., hip. i hip. 8250  km 500  m² zanurzony
M-4 Francja 1985 6 150  tys 35  ton sol., sol. i ziemia. 4000  km 500  m² zanurzony
R-29RM SS-N-23 Skiff ZSRR 1986 4 100  tys 40  ton hip. i hip. 8300  km 500  m² zanurzony
JL-1 CSS-N-3 Chiny 1988 1 200–300  tys 15  tys ziemia. i ziemia. 1700  km 300  m² zanurzony
UGM-133 Trójząb II USA

i G.-B.

1990 8 300 - 475  tys 59  t sol., sol. i ziemia. 11 000  km 120  m² zanurzony
M-45 Francja 1997 6 110  tys 35  ton sol., sol. i ziemia. 6000  km 350  m² zanurzony
M-51 2010 10 100  tys 56  t sol., sol. i ziemia. 10 000  km 200  m² zanurzony

Średni zasięg pocisków (MRBM) i zasięg średni (IRBM)

Dopiero po około pięćdziesięciu latach, przy około 50-krotnie większym zasięgu, celność strzałów stała się co najmniej 50-krotnie lepsza, a prawdopodobne odchylenia wynoszą tylko dekametry: wszystkie te odchylenia są teoretyczne, jeśli chodzi o cel".

Stany Zjednoczone zdemontowały wszystkie pociski w tych kategoriach, a także pociski krótkiego zasięgu po zawarciu traktatu o siłach nuklearnych średniego zasięgu, zakazującego posiadania pocisków o zasięgu od 500 do 5500 km.8 grudnia 1987 r.ze Związkiem Radzieckim po kryzysie eurorakietowym .

lokalna nazwa nazwa NATO kraj depl. głowice opłata masa napęd zasięg (km) precyzja strzelać
S2 Francja 1971 1 130  tys 40  ton ziemia. i ziemia. 3500  km znaleźć silos
Jerycho I Izrael 1971 znaleźć znaleźć 6,5  tony ziemia. i ziemia. 500  km 1000  m² wieża
DF-3A CSS-2 Chiny 1973 1-3 3  Mt
(pojedyncza głowica) 		64  tys hip. 2800  km 1000  m² silos
S3 Francja 1980 1,2  mln ton 25  t ziemia. i ziemia. 3500  km znaleźć silos
Pershing II USA 1983 5-50 tys ziemia. 150-1 800 20-45 mobilny
Jerycho II Izrael 1986 znaleźć znaleźć 26  t ziemia. i ziemia. 3500  km znaleźć wieża

Krótki Zakres Pociski (SRBM)

Te pociski krótkiego zasięgu są przeznaczone do użycia w operacjach wojskowych, wspierających siły konwencjonalne.

lokalna nazwa nazwa NATO kraj depl. opłata masa napęd zasięg (km) precyzja strzelać
V2 nazistowskie Niemcy 1944 738  kg (konwencjonalny) 13  ton alkohol 320 17  km wieża
Uczciwy John USA 1954 1-20 tys 5-38 1800 m² mobilny
PGM-11 Czerwony kamień USA 1958 500  kt lub 3,5  mln ton 28  tys alkohol 320 300  m² mobilny
R-11FM SS-1B Scud-A ZSRR 1959 100 - 500  tys 5,6  tony ker. 150 4  km wieża lub telefon komórkowy
Pershing I USA 1962 60-400 tys 185 -741 450 m² mobilny
Lanca MGM-52 USA 1972 1 - 100  tys 1,5  tony hip. 5-125 450  m² mobilny
Pluton Francja 1974 15 lub 25  tys 2,4  t ziemia. 120 150  m² mobilny
OTR-21 Toczka SS-21

Skarabeusz A

ZSRR 1976 100  tys 2  tony ziemia. 70 150  m² mobilny
Hades Francja 1991 80  tys 1,8  t ziemia. 480 150  m² mobilny

Uwagi

  1. W grudniu 1966 roku prezydent Johnson i sekretarz stanu Mac Namara ogłosili swój „strategiczny wybór”  : „odstraszyć atak nuklearny” i, aby to zrobić, „utrzymać jasną i przekonującą zdolność do zaabsorbowania pierwszego ataku” w celu „ być w stanie zniszczyć napastnika” , który w związku z tym nie jest zainteresowany atakiem (w pojedynku USA-ZSRR cytowanym gdzie indziej, s. 27).
  2. Wielka Brytania nigdy nie zbudowała czystych rakiet balistycznych morze-ziemia. Te z jego okrętów podwodnych są wynajmowane Stanom Zjednoczonym. Chiny mają pociski balistyczne wystrzeliwane z okrętów podwodnych, ale w 2017 r. wciąż mają one średniego zasięgu.
  3. To właśnie Newtonowi zawdzięczamy określenie trajektorii. Podobno (prawdopodobnie niesłusznie), naukowiec zastanawiał się, dlaczego jabłko spada, a Księżyc nie. Jabłko jest „rzucane” bez prędkości (odrywa się od drzewa). Księżyc (prawdopodobnie) oderwał się od ziemi w katastrofalnym chaosie, który nadał mu prędkość. Również spada (jak jabłko), ale posuwa się naprzód dzięki swojej szybkości; znowu spada, ale wciąż się rozwija. W bilansie to się obraca. Jabłko i Księżyc podążają trajektoriami całkowicie charakteryzującymi się początkową prędkością i grawitacją. Newton oblicza je (ruchy z centralnym przyspieszeniem). Są to stożki, czyli elipsy (Księżyc), parabole lub hiperbole, które sprowadzają się do linii prostej, gdy prędkość wynosi zero (jabłko).
  4. Dla porównania pamiętamy, że kula z karabinu myśliwskiego wychodzi z lufy z prędkością bliską 1  km/s .
  5. Rezolucja ONZ n o  1884 (XVIII) z dnia 17 października 1963 roku przyjęła jednogłośnie wzywa państwa do powstrzymania się od umieszczania na orbicie wokół Ziemi jakichkolwiek obiektów przenoszących broń jądrową [1] . Zauważamy, że oczywiście nie jest zabronione, aby broń nuklearna podróżowała w kosmos przez chwilę (i nie w sposób ciągły), co robią wszystkie pociski balistyczne.
  6. Mechanika nieba, warunki orbitowania, orbity satelitów synchronicznych i stacjonarnych, orbity sond kosmicznych i asysta grawitacyjna są bardzo dobrze opisane w książce L'Espace, nouveau territoire pod kierownictwem Fernanda Vergera, Éditions Belin , sierpień 2002.
  7. Uwaga: wszystkie podane liczby mają charakter orientacyjny i należy je rozumieć jako rzędy wielkości.
  8. Pociski taktyczne przeznaczone do niszczenia samolotów (prędkość około Mach 2) mogą zostać ulepszone do niszczenia szybszych celów (Mach 3 do 4), które odpowiadają prędkościom zapewnianym przez powolne pociski balistyczne. W obecnym stanie techniki nie są w stanie zniszczyć broni o znacznie większej prędkości wystrzelonej przez skuteczny pocisk balistyczny (patrz niżej: obrona przeciwrakietowa).
  9. Nie wiemy jeszcze, jak obrócić dyszę. Zainstalowane w tej dyszy urządzenia do odchylania strumienia gazu, a tym samym do sterowania pociskiem balistycznym, są mało wydajne i niewystarczające, aby sprostać ostrym poprawkom, które są wymagane, gdy prędkość na początku ziemi jest bardzo niska. Również duże płetwy wykorzystują swój ruch w powietrzu do stabilizacji w pionie. Płetwy te znikają wraz z postępem technicznym kolejnych generacji pocisków balistycznych.
  10. Obserwujemy, że oddzielenie dwóch pięter odbywa się za pomocą wybuchowych rygli umieszczonych na metalowej siatce wyraźnie widocznej między dwoma piętrami. Rozdzielenie za pomocą lontu detonującego włożonego w skuwkę bardzo ściśle łączącą stopnie, układ przejęty przez kolejne generacje, jest znacznie trudniejsze do osiągnięcia. Jest to konieczne w przypadku okrętu podwodnego, gdzie dąży się do umieszczenia maksymalnej ilości materiału miotającego w stopniach pocisku o długości ograniczonej rozmiarem kadłuba. Jednak krata implikuje pustą przestrzeń, a zatem utratę rozpiętości na równej długości.
  11. Idąc jeszcze dalej, amerykańskie rakiety używają gazu miotającego (nitralanu), którego prawdopodobieństwo wybuchu – bardzo niskie, ale nie zerowe – spowodowało, że został zakazany we Francji. Również ich pociski balistyczne nie zapalają się pod wodą, ponieważ ówczesna eksplozja zniszczyłaby łódź podwodną. Konsekwencja: wychodzą z wody całkiem leżąc i używają dużej ilości paliwa wyłącznie w celu odzyskania [2] , ilości, która nie będzie używana do zwiększenia prędkości, a tym samym zasięgu. Ale nitralan jest szczególnie energetyczny, mogą sobie pozwolić na trochę "stracić". Inaczej jest z Francją, której paliwo jest nieco mniej energetyczne. Oto dwie różne odpowiedzi na ten sam problem (występujące tak szybko, jak to możliwe) ze strony inżynierów francuskich i amerykańskich.

Źródła

Bibliografia

  1. (w) „  Klasyfikacja pocisków  ” na lotnisku Brahmos ,2020(dostęp 23 kwietnia 2020 )
  2. Vincent Nouyrigat, „ Szybowiec hipersoniczny  : nowa zabójcza broń  ”, Science & Vie ,17 kwietnia 2019 r.( przeczytaj online )
  3. (w) "  Atlas  " na Astronautix ,2020(dostęp 23 kwietnia 2020 )
  4. (en) "  R-7  " , o Astronautix ,2020(dostęp 23 kwietnia 2020 )
  5. "  Wyrzutnie kosmiczne na świecie  " , na orbicie docelowej ,2020(dostęp 23 kwietnia 2020 )
  6. „  Traktat w sprawie likwidacji ich pocisków średniego i krótkiego zasięgu  ” , w serii traktatów ONZ ,2020(dostęp 25 stycznia 2020 )
  7. (w) „  Biografia Konstantina E. Cielkowskiego  ” na NASA ,22 września 2010(dostęp 25 kwietnia 2020 )
  8. "  Szczegółowa biografia Konstantina Cielkowskiego (1857 - 1935)  " , na stronie Lesmatérialistes.com ,2 lutego 2012(dostęp 25 kwietnia 2020 )
  9. Podbój przestrzeni dla manekinów 2009 , s.  77.
  10. „  Robert Esnault-Pelterie: pionier i teoretyk lotnictwa i astronautyki  ” , na stronie Avionslegendaires.net ,2020(dostęp 25 kwietnia 2020 )
  11. (w) "  Goddard, Robert H  " o Astronautix ,2020(dostęp 25 kwietnia 2020 )
  12. Podbój przestrzeni dla manekinów 2009 , s.  79.
  13. „  Chronologia: Hermann Oberth Biography  ” , na stronie Kronobase (dostęp 26 kwietnia 2020 r. )
  14. Rakieta i Rzesza: Peenemunde i nadejście ery rakiet balistycznych 1994 .
  15. (w) "  Strona zasobów A-4/V-2  " ,2020(dostęp 25 kwietnia 2020 )
  16. (en) Smithsonian National Air and Space Museum, „  Pocisk V-2  ” ,2020(dostęp 25 kwietnia 2020 )
  17. Podbój przestrzeni dla manekinów 2009 , s.  99.
  18. Pojedynek USA-ZSRR w kosmosie 1986 , s.  19.
  19. Podbój przestrzeni dla manekinów 2009 , s.  109.
  20. Podbój przestrzeni dla manekinów 2009 , s.  102.
  21. Pojedynek USA-ZSRR w kosmosie 1986 , s.  24.
  22. „  List od Jackie Kennedy do Nikity Chruszczowa  ” , na stronie http://www.deslettres.fr/ (dostęp 7 maja 2017 r . ) .
  23. Broń jądrowa i jej wektory 1989 , Yves Le Baut - Geneza francuskiej broni jądrowej i jej ewolucja.
  24. Pojedynek USA-ZSRR w kosmosie 1986 , s.  27.
  25. Encyklopedia francuskich okrętów podwodnych – Tom 6 2013 , s.  212.
  26. „  Worldwide Ballistic Missile Inventories (2009)  ” , o Stowarzyszeniu Kontroli Zbrojeń ,2009(dostęp 14 kwietnia 2020 r. )
  27. (en) Simon A. Mettler i Dan Reiter, "  rakiet balistycznych i międzynarodowego konfliktu  " , The Journal of rozwiązywania konfliktów ,Październik 2013, s.  27 ( przeczytaj online )
  28. Światowe inwentarze rakiet balistycznych 2017 .
  29. (w) „  Rosyjskie strategiczne siły jądrowe  ” ,2020(dostęp 16 kwietnia 2020 r. )
  30. (w) „  DF-41 (Dong Feng-41/CSS-X-20)  ” na MissileThreat ,8 października 2019 r.(dostęp 16 kwietnia 2020 r. )
  31. (w) "  Country Studies - Iran - Missile  " na NTI ,lipiec 2017(dostęp 17 kwietnia 2020 )
  32. Encyklopedia francuskich okrętów podwodnych – Tom 6 2013 , s.  214.
  33. Wyrzutnie i satelity 2004 , s.  16-18.
  34. podboju przestrzeni dla opornych 2009 , s.  116
  35. Encyklopedia francuskich okrętów podwodnych – Tom 6 2013 , s.  226.
  36. wyrzutnie i satelitów, 2004 , str.  66
  37. Encyklopedia francuskich okrętów podwodnych – Tom 6 2013 , s.  227.
  38. Wyrzutnie i satelity 2004 , s.  55.
  39. Wyrzutnie i satelity 2004 , s.  71.
  40. Encyklopedia francuskich podwodnych - Tom 6, 2013 , str.  223.
  41. Atlas Astronomii , zbiory obrazów, 1976.
  42. Arthur Koestler , Somnambuliści , Oprawa miękka,1976.
  43. „  Traktat o zasadach rządzących działalnością państw w zakresie badania i użytkowania przestrzeni kosmicznej, w tym Księżyca i innych ciał niebieskich  ” , w serii traktatów ONZ ,2020(dostęp 24 stycznia 2020 r. )
  44. wyrzutnie i satelitów, 2004 , str.  108.
  45. Encyklopedia francuskich podwodnych - Tom 6, 2013 , str.  215
  46. Encyklopedia francuskich podwodnych - Tom 6, 2013 , str.  222
  47. Encyklopedia francuskich okrętów podwodnych – Tom 6 2013 , s.  229.
  48. Wyrzutnie i satelity 2004 , s.  107.
  49. Pociski balistyczne od 1955 do 1995 2004 , Część 3 - Poligony i próby w locie.
  50. Wyrzutnie i satelity 2004 , s.  104
  51. Wyrzutnie i satelity 2004 , s.  103-118.
  52. Wyrzutnie i satelity 2004 , s.  112.
  53. Encyklopedia francuskich okrętów podwodnych – Tom 6 2013 .
  54. (w) „  System nośników rakiet taktycznych MGM-52 Lance Short Range Battlefield  ” na stronie www.historyofwar.org (dostęp 13 marca 2017 r . ) .

Bibliografia

Pracuje
  • Thierry d'Arbonneau, Encyklopedia francuskich okrętów podwodnych: Budowa okrętu podwodnego: podejście ogólne i prospektywne , t.  6, Paryż, SPE Barthélémy,1 st październik 2013, 400  pkt. ( ISBN  978-2-912838-57-5 ).
  • Émile Arnaud, Pociski balistyczne od 1955 do 1995 , Centrum Zaawansowanych Studiów Uzbrojenia,2004, 307  s. ( przeczytaj online ).
  • Jean-Pierre Clerc i Paul Iorcete , Pojedynek USA-ZSRR w kosmosie : Gwiezdne wojny : Europa między dwoma Wielkimi , Inaczej ,1 st październik 1986, 190  pkt. ( ISBN  978-2-86260-174-8 ).
  • Philippe Couillard, Wyrzutnie i satelity , Éditions Cépaduès ,27 grudnia 2004 r., 246  s. ( ISBN  978-2-85428-662-5 ).
  • Michel Polacco, Podbój przestrzeni dla manekinów , Paryż, Po pierwsze,25 czerwca 2009, 394  s. ( ISBN  978-2-7540-1143-3 ).
  • (en) John M. Collins, US-Soviet Military Balance 1980-1985 , Pergamon Brassey's,1985, 360  pkt. ( ISBN  978-0-08-033130-0 ).
  • (en) Michael J. Neufeld, Rakieta i Rzesza: Peenemunde i nadejście ery pocisków balistycznych , Wolna prasa – pierwsze wydanie amerykańskie,1 st wrzesień 1994, 368  s. ( ISBN  978-0-02-922895-1 , czytaj online ).
  • (en) Steven J. Zaloga, The Kremlin's Nuclear Sword , Waszyngton, DC, Smithonian Books,2002, 7597 (lokalizacje Kindle)  s. ( ISBN  978-1-58834-485-4 , przeczytaj online [edycja Kindle]).
  • „  Broń jądrowa i ich wektory. Strategie, broń i parady  ” , na Comparative Strategy Institute (ISC) ,styczeń 1989.
Inne dokumenty

Zobacz również

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne