R-13 ( kod NATO : SS-N-4 Sark , wskaźnik Grau : 4K50 ) był strategicznym morza do masy pocisk balistyczny (SLBM) opracowany przez ZSRR się od około 1955 roku.
Rozwój R-13 został zatwierdzony przez sowiecką Radę Najwyższą dnia 25 lipca 1955do użytku w okrętach podwodnych projektu 629 i 658 . Prace projektowe zostały zainicjowane przez OKB-1 pod kierownictwem Siergieja Korolewa, zanim zostały przeniesione do Biura Inżynierii CB Miasskoe / Biura Projektowego Makeyev (Główny Projektant - Victor Makeyev ). Ostateczne specyfikacje techniczne zostały zatwierdzone dnia11 stycznia 1956. Produkcja seryjna została przeprowadzona w zakładzie Zlatmash w Zlatooust w roku 1959. R-13 była jednostopniowa rakietowe na paliwo ciekłe i wszedł do służby w 1961. Jego konstrukcja nieco przypominał ten z R- pocisku. 11FM , który mylić zachodniej inteligencji podczas Zimna wojna . Pociski wycofano w latach 1965-1975.
Pocisk ten pierwszy radziecki rakiety użyć małego zestawu noniuszem silników w celu zmiany jego trajektorii zamiast aero kontroli powierzchni , ale cztery stabilizatory wykorzystywane do prowadzenia pocisk w locie podczas początkowej fazy lotu.
We wstępnych testach przed rozmieszczeniem rakiet 26 z 32 pocisków (81%) zostało pomyślnie wystrzelonych. Chociaż systemy były wdrażane od 1961 do 1975 roku, 225 z 311 uruchomień (72%) zakończyło się sukcesem.