Soler | |||||
Ratusz w Soler. | |||||
Herb |
|||||
Administracja | |||||
---|---|---|---|---|---|
Kraj | Francja | ||||
Region | Oksytania | ||||
Departament | Pireneje Wschodnie | ||||
Miasto | Perpignan | ||||
Międzywspólnotowość | Śródziemnomorska metropolia Perpignan | ||||
Mandat burmistrza |
Armelle Revel Fourcade 2020 -2026 |
||||
Kod pocztowy | 66270 | ||||
Wspólny kod | 66195 | ||||
Demografia | |||||
Miły | Solerian, Solerian | ||||
Ludność miejska |
7753 mieszk . (2018 ) | ||||
Gęstość | 749 mieszkańców/km 2 | ||||
Geografia | |||||
Informacje kontaktowe | 42 ° 40 ′ 58 ″ północ, 2 ° 47 ′ 38 ″ wschód | ||||
Wysokość | Min. 43 m Maks. 92 m² |
||||
Powierzchnia | 10,35 km 2 | ||||
Rodzaj | Społeczność miejska | ||||
Jednostka miejska |
Perpignan ( przedmieście ) |
||||
Obszar atrakcji |
Perpignan (gmina Korony) |
||||
Wybory | |||||
Oddziałowy |
Kanton Doliny Têt ( biuro centralne ) |
||||
Ustawodawczy | Trzeci okręg wyborczy | ||||
Lokalizacja | |||||
Geolokalizacja na mapie: region Oksytanietanie
| |||||
Soler jest francuski gmina znajduje się w dziale z Pireneje Wschodnie , w dzielnicy Occitan .
Jej mieszkańcy nazywani są Solériens.
Gmina obszaru miejskiego Perpignan znajduje się w jego jednostce miejskiej . Jej terytorium miejskie zajmuje powierzchnię 10,35 km 2 .
Pézilla-la-Riviere | Villeneuve-la-Riviere | Baho |
Saint-Féliu-d'Avall |
Perpignan (ponad 120 m ) |
|
Thuir | Tuluzy |
Wysokość miasta waha się od 43 do 92 metrów.
Miasto jest sklasyfikowane w strefie sejsmiczności 3, odpowiadającej sejsmiczności umiarkowanej.
Wieś położona na glinianym cyplu , z widokiem na prawym brzegu, na wysokości 73 metrów nadmorską rzekę Têt . Tet przecina miasto w ogólnym kierunku zachód-wschód. Jednym z jej powodzi The XVI th century , został zniszczony castrum Mount Soler i Soler wygrał Vall i jeden z ostatnich, że od października 1940 roku, pozostały osadzone w naszych wspomnieniach.
Wioska ma całą sieć kanałów irygacyjnych i rusów, zasilanych przez wiele źródeł: chrzcielnica del Bearnés lub Sancta Eugenia, chrzcielnica d'en Simon, chrzcielnica del Moli, chrzcielnica del Casot, chrzcielnica del Casot. font de l'Hospital, la font de Sant Jaume, la font del Castanyer, la font d'en Not, la font del Caporal, la font d'en Noguer, la font d'en Costa, la fontem Cybélis lub spraw, aby Eula ... i stacjonarnie, Font d'en Ghilasbert lub Fontaine de Lassus.
Część terytorium Soler zajmują dwa sztuczne zbiorniki wodne. Jednym z nich jest kopany pod koniec XVIII TH i początku XIX th century przez Hainaut w restrukturyzacji starych kanałów, a drugi jest nowszy i karmione przez źródeł i fontann résurgeant wzgórza. Pochodzi z ostatniej ćwierci XX th wieku i wyniku rehabilitację jamy opuszczonej.
Pięć dróg zbiega się w kierunku wsi, w tym raz lub dwa razy dwa pasy, które prowadzą z Perpignan wzdłuż Têt. Drugi, zbudowany na decyzję króla Ludwika XIV odwiedza prowincji Roussillon , kreślone i dopasowana do XVIII th century , kolejno o nazwie, jest byłym RN 116 dziś obniżyła RD 916. To działa w płaskiej i mułowcowo, korzystne dla rolnictwa. Do 1960 r. graniczył z nią świeckie platany, z których tylko kilka okazów pozostało na skrzyżowaniu wioski Sainte-Eugénie iw miejscu zwanym Campellanes. Trzecia łączy gminy Estagel , Pézilla i Villeneuve-la-Rivière z Toulouges (stara droga miejska nr 7) i dalej z Canohès i Pollestres . Wreszcie dwa ostatnie, wzdłuż pól i winorośli, kręcą się, jeden omijając Mas i klasztor Santa Maria de l'Eula, na Ponteilla, Trouillas i Villemolaque , drugi ociera się o Copons i jego młyn, na Thuir .
Miasto jest obsługiwane przez linię 1 sieci miejskiej Sankéo , łączącą je z Mas Saint-Pierre w Perpignan przez centrum miasta.
Soler jest również obsługiwany przez kilka linii regionalnej sieci LiO . LINE 510 łączy się do stacji o Perpignan od Millas linia 512 łączy się również do stacji Perpignan z Corbère i linii 520 podłącza się do stacji Perpignan z PRADES .
Soler jest gminą miejską, ponieważ wchodzi w skład gmin o gęstej lub średniej gęstości, w rozumieniu miejskiej siatki gęstości INSEE . Należy do miejskiej jednostki w Perpignan , a wewnątrz resortowych aglomeracji grupowanie razem 15 gmin i 201,061 mieszkańców w 2017 roku, z którego jest podmiejska gmina .
Ponadto gmina jest częścią obszaru atrakcji Perpignan, którego jest gminą w koronie. Obszar ten, obejmujący 118 gmin, jest podzielony na obszary od 200 tys. do mniej niż 700 tys. mieszkańców.
Podział na strefy gminy, co znalazło odzwierciedlenie w bazie danych European okupacyjnej biofizycznych gleby Corine Land Cover (CLC), jest naznaczona znaczenia użytków rolnych (69,7% w 2018 roku), niemniej jednak w dół w porównaniu do 1990 roku (75,2%). Szczegółowy podział w 2018 r. przedstawia się następująco: niejednorodne tereny rolnicze (63,4%), tereny zurbanizowane (21,8%), tereny przemysłowe lub handlowe oraz sieci komunikacyjne (8,4%), uprawy trwałe (3,9%) ), grunty orne (2,4%) .
IGN także udostępnia narzędzie online do porównania ewolucji z czasem użytkowania gruntów w miejscowości (lub terytoriów w różnych skalach). Kilka epok są dostępne jako map lub zdjęć lotniczych: na mapie Cassini ( XVIII th wieku), na mapie Staff (1820-1866) oraz w bieżącym okresie (1950 do chwili obecnej).
Oprócz obecnej wioski Le Soler, miasto obejmuje wioskę Sainte-Eugénie, dom wiejski lub klasztor Santa Maria de l'Eula oraz mnóstwo zabudowań wiejskich i willi rozsianych po całym kraju.
W języku katalońskim nazwa miasta to El Soler .
Na terytorium Soler odkryto kilka willi i starożytnych miejsc: Soler ferréol, Pallagianum, Taurinianum, Campillano, palatio Monniano, mansio Eugeniae, Chasa Sancti Petri i parrochia Sancti Mauricii de Solerio inferiori, Campellanes i Monyas. Te miejsca znikają z X -go wieku.
Terytorium miasta Le Soler nosi ślady rzymskiej katastracji : kilka ścieżek, niektóre nadal przejezdne, smołowane lub utrzymywane, wymienione jako ulice, podążają za trasą. Możemy przytoczyć ulice Têt, Edouarda Herriota i Rogera Salengro, ścieżek wspólnego zainteresowania, krzyże Pesilla i de Vilanova de Reuter, zamknięte cami (ścieżkę), ścieżki ( camins ) del Pilo, Oratori, de Monyàs, Terres Negres, Sanya i de Capons. Tak jest również w przypadku D 37, od Le Soler do Pontellà, D 39 z krucjaty dels trèsways w Toulouges i D 85, od Le Soler do Thuir. Inne zniknęły: ścieżki Malloles vel Santa Eugènia de la Riba i Sant Pere, Illa, Força Real vel Sant Andreu i Sant Marti de la Ribera… i Cotlliure.
Dawniej, jadąc z Perpignan , z dzielnic „Malloles” i „Sant Ciscle”, podróżnik jechał „Cami Vell del Conflent”, który biegł wcześniej przez terroir „La Carrerassa”, „Mas del Cup” i „Puigsec”. wjechać na terytorium gminy do ziemi "Santa Eugènia", a przez "Monyàs", "Cami Clos", "Set Aiminates" i "Empedrat", przejechać przez "la Romaneta", Saint Féliu d' Avall, Bouleternère i wspiął się, walcząc zboczem doliny, przez Rodés, Rigarda, Joch, Estoher, Conflent i jego graus, na Vilar d'0vança i Perxà. Droga ta w czasach rzymskich łączyła civitas Ruscino „Château Roussillon” i Julię Livica „Llivia”. Utworzyła drugą z trzech tras tworzących „Via Confluentana”, pierwszą z Combusta niedaleko Salsulae, trzecią z Illibéris. W średniowieczu droga ta została zreorganizowana i ponownie wybrukowana i znana od tego czasu pod toponimem Strata Francisca.
Starsi miasta kanałów irygacyjnych wykopano z końca VIII TH i na początku IX th century , do osuszania bagien krajowego Salanque, ostatnie ślady zapełnienie morskich gulf Bouleternère, również powiedział Roussillon, a więc umieścić grunt pod uprawę, po wylesieniu. Pracują mnichów Eixalada i Sant Miquel Cuixà, wielkiego dzieła nie kończącym się, naprawdę, na XIV th wieku, z templariuszy Mas Deu .
Kanały te posiadają różne ciekawe elementy techniczne: syfony , akwedukty , odpływy, zawory , kute zamki, mosty, windy, młyny, pralnie.
Linia kolejowa , sporządzone z raportu z dnia 27 kwietnia 1862, została ogłoszona jako użyteczności publicznej w dniu 18 czerwca 1863. Łączy Perpignan do Prades i służy kopalnie od Saint-Michel, jak również przez stację 4 th klasa, wieś Soler. Ta linia została uruchomiona na 1 st stycznia 1884 i zelektryfikowana w roku 1911. Do roku 1910, Soler stacji jest używany przez Purpurowe instytucji Thuir na statek, w całej Francji i Europie lub Ameryce, słynny Byrrh .
26 listopada 2013, wielki pożar doszczętnie zniszczył miejskie warsztaty techniczne oraz miejskie archiwum miejskie.
Podział na strefy gminy, co znalazło odzwierciedlenie w bazie danych European okupacyjnej biofizycznych gleby Corine Land Cover (CLC), jest naznaczona znaczenia użytków rolnych (69,7% w 2018 roku), niemniej jednak w dół w porównaniu do 1990 roku (75,2%). Szczegółowy podział w 2018 r. przedstawia się następująco: niejednorodne tereny rolnicze (63,4%), tereny zurbanizowane (21,8%), tereny przemysłowe lub handlowe oraz sieci komunikacyjne (8,4%), uprawy trwałe (3,9%) ), grunty orne (2,4%) .
IGN także udostępnia narzędzie online do porównania ewolucji z czasem użytkowania gruntów w miejscowości (lub terytoriów w różnych skalach). Kilka epok są dostępne jako map lub zdjęć lotniczych: na mapie Cassini ( XVIII th wieku), na mapie Staff (1820-1866) oraz w bieżącym okresie (1950 do chwili obecnej).
Na wschód od Le Soler znajduje się wioska Sainte-Eugénie, pierwotnie gmina wiejska i domena senioralna otoczona zamkiem, o której pierwsza wzmianka z 1244 r. podaje stan. Zamek ten, prawdopodobnie dom obronny, ucierpiał na znieważeniach inkwizycji 21 października 1585 r. i istnieje do dziś w 1643 r. W tym czasie prowadzono tam prace restauracyjne. Kilku szanowanych mieszczan z Perpignan, Béranger Germa, Jean Vola, Pierre Bou, Guiot Aquet, Jean Maura… oraz rodzin szlacheckich z Sainte-Eugénie, Pau, Béarn i Foix, dzierżyło tę domenę jako lenno.
Jej ziemia jest bogata w stanowiska archeologiczne z okresu paleolitu , czyli epoki reniferów , z obecnością neandertalczyków , i pierwszymi pochówkami i neolitem , z istnieniem ludzi z Cro-Magnon .
Jego kościół, który teraz zniknął, już istniejący w 743, cytowany był w randze Parrochia , w 988, była poświęcona św Eugenie , męczennika . Miejsca kultu założone w prostym villaris (gospodarskim domu) są rzadkością. W 1258 r. nadano mu kaplicę ku czci św. Dominika. W tym samym roku zostaje zakwalifikowana jako herema , opuszczona przez Bernarda de Berga, biskupa Elne, który nie uznając , że mieszkańcy tego miejsca bez zgody biskupiej wznieśli sanktuarium dla mnicha kaznodziei, oddał je księdza, którego właśnie zainstalował w Saint-Julien-et-Sainte-Baselice, kościele kastralnym San Julianus de Solerio . Podobnie jak w przypadku Le Soler, pozostało tylko kilka pozostałości starożytnej wioski Sainte-Eugénie. Zbudowany na froncie klifu aluwialnego, rozciągał się znacznie dalej na północ. Pod wpływem środków erozyjnych niszczących fundamenty gliniana ściana, która stanowi jego północną granicę, posuwała się przez wieki w kierunku południowym, niszcząc, rujnując i niszcząc siedliska, budynki i budowle signeuralne i religijne.
Jak może być Le Soler do V th century, osada Sainte-Eugénie w tym samym okresie panowania rzymskiego, była winnica. Rzeczywiście, w jednym z listów biskupa Clermontu, skierowanym do jego przyjaciela Ferreola, prefekta Narbonnaise , pod dokumentami dołączającymi do epistolarnej produkcji Sidoine Apollinaire'a , wychwala Mansio Eugeniae Vitiarium propere Solerium ad Ferreolus , obie właściwości prefekta. Badania etymologiczne toponimów Eugeniue, Eugenius lub Eugenus wskazują, że wino Eugénia jest dobrym winem dla Pliniusza , Cycerona , Wergiliusza czy Columelli . I podobnie jak ferreol, eugenia jest gatunkiem pradawnej winorośli. Sidoine Apollinaire dziękuje gospodarzowi za zaproszenie go do udziału w żniwach i kolejnych dożynkach.
Nazwa Sainte Eugenie wiosce jest z kolei napisane Mansio eugeniae Vitiarium The V th century Villarium eugeniae w 674 Villarium z Sanctae eugeniae w 743, 809 i 877, Sancta Eugenia , w 988 Villare de Sancta Eugenia vel Chasa Sancti Petri , w 1026, 1035 i 1040, Villa Sancte Eugenie i Ecclesiae Sanctæ Eugenia , w 1048 i 1051, Ecclesiae Sancta Eugenia , w 1128, 1132, 1149 i 1258, Loci de Sancta Eugenia , w 1328, 1359 i 1385, Locus de Sancta Eugenia) prope (właściwe) Solarium , w 1428 i 1435, Santa Eugenia (Augenia) , w 1629 i 1633, a od 1680, oczywiście i notorycznie, Sainte-Eugénie.
Chaty Sant PereNa wschód od wioski, u bram Sainte-Eugénie, na starej ścieżce znanej jako „Soler d'Amunt a Malloles”, wychodzącej na przybrzeżną rzekę, w miejscu zwanym „Les Capelles”, znajdowała się zależna społeczność wiejska panów Sainte-Eugénie. Nazywa się kolejno Villarium de Sanctus Petri , w 876, Chasa de Sancti Petri , w 1026, Casa Sancti Petri , w 1032 i 1035 oraz Casas Sancti Petri vel Sancta Eugenia , w 1033, 1037 i 1040, czyli [ lub ich] domy Saint-Pierre , lub kaplica Saint-Pierre . Wieś ta prawdopodobnie popadła w ruinę w czasie wielkiej zarazy , w latach 80. XIX wieku , lub gdy trzęsienie ziemi śmiertelne i niszczycielskie w 1428 roku . Posiadał kościół pod wezwaniem św. Piotra i cmentarz. Niektórzy historycy, według Jeana-Bernarda Alarta, utożsamiają tę aglomerację wznoszącą się na klifie z aglomeracją Soler de Vall, która jest dwuznaczna z geograficznego punktu widzenia, ta ostatnia miejscowość jest położona na południe, w głównym korycie przybrzeżnej rzeki.
Na zachodzie, wzdłuż glinianego klifu, dawno pozostawionego w stanie wrzosowisk i nieużytków, odkryto materiał archeologiczny w miejscu zwanym „Las Coronnes” lub „Las Escorones”. Najpierw w 1985 r. Jérôme Kotarba w „Dona Morta”, aw 1993 r. Raymond Matabosch i Bernard-Raoul Levavasseur w „Camps de la Torra”. Meble są z I st wieku pne. AD V e -VI th oferowanych piękne serię wne i kampańska typu A, oraz wiele sigillated of The Graufesenque , kursywą i wczesnego makaronu chrześcijańskiej. Znaleziono także ślady obecności średniowiecznej strażnicy. Miejscowość jest obecnie zajęta przez pododdział .
Zagadkowe i skłaniające do refleksji toponimy sąsiadujących miejsc „Les Corones” czy „Les Escorones” i „Les Capelles”, tworzące krainy „Dona Morta”. Związek koron i kaplic ze zmarłą kobietą nie jest wyjaśniony. Możemy również postawić hipotezę, zgodnie z którą po łacinie Dona, Donaria, Donarius określają sanktuarium. Dona Morta byłoby zatem miejscem kultu poświęconej Morta , nazwa nadana jednej z trzech Fates , bóstwa który przewodniczył ludzkie przeznaczenie w mitologii rzymskiej, bóstwa zaliczane do greckiego efekt mory .
Mas de l'EulaNa południe od miasta Le Soler znajduje się Mas de l'Eula. Jej wkracza na terytorium lądowe miejskiej Thurina i obejmuje katastralne miejscowości „Las Sanyes” i jej załącznika Copons lub kapłonów , Serrat d'en przęsłem , els Tamariu i Els terrenys de l'EULA , miejscowości dawniej zgrupowane pod toponym Taurinya . Villa Taurinianum jest cytowany w roku 879, współczesny z Villa Campillano na federalnych Campellanes dziedzictwa i Villa Moniano lub Palatio Monnoso , że od Monyas.
Położony w samym sercu tego regionu bagiennych, pod panowaniem rzymskim, to domena rolna była poświęcona hodowli byków i woły, taurus zwierzęta lub bojowych, w cyrkach, do gier i wyrzeczeń.
MonyàsNa południowy wschód od miasta, pomiędzy Bassettes, Toulouges i Sainte Eugénie, leży miejscowość „Monyàs”. Dogłębne studium stuleci rzymskich, jakie można było sporządzić, oraz map sztabowych odwzorowujących podział działek, pokazuje koncentrację gruntów wytyczonych w kwadracie o długości około 500 metrów z każdej strony, graniczącym od północy, przy pozostałościach Via Confluentana „Ruscino à Julia Livicæ”. Ponadto badania archeologiczne przeprowadzone w tych miejscach w latach 1994 i 1995 przez Raymonda Mataboscha i Bernarda-Raoula Levavasseura pozwoliły określić kilka stanowisk osadnictwa z okresu rzymskiego, republiki i Wielkiego Cesarstwa. W 854 roku "Villa Moniano" została przyznana gotyckim właścicielom Simniudowi i Riculfe. Jest cytowany ponownie w 967.
Dla lingwistów ta domena rolnicza nosi nazwę Moniano, od starożytnej formy imienia „Maunius”, jednego z rzekomych właścicieli willi, uzupełnionej sufiksem anum, który po przejściu późnej mutacji z przyrostek w ano , lub anos , skutkował katalońskim toponimem, Monyans zredukowany do Monyàs . Cytat z V -go wieku, zaczerpnięte z jednego z listów Sydoniusza skierowana do swego dobroczyńcy i przyjaciela Ferreol, co sugeruje, że może być w Monyàs, pałac lub dom na palach , sanktuarium lub świątyni otoczony ścianami, gdzie kobiety lub kapłanki wielbiły boginię ognia, „ventum erat ad vestæ”, Westę i gdzie odbywały się vestaliorum , festiwale na cześć boskości.
CampellanesWspółczesna "Villa Taurinianum" i "Palatio Moniano", "Villa Campillano", cytowana w 877 i położona na zachód od gminy Le Soler, w miejscu zwanym Campellanes, potwierdza obecność i reminiscencję Wizygotów od czasów rzymskich na ziemi. Co więcej, o jej korzeniach świadczy, na poziomie archeologicznym, Jean Abélanet, który odkrył w tym miejscu stację chalkolityczną , która dostarczyła pirenejską ceramikę dzwonkowatą, ciekawą serię litową i różnorodne meble, pozwalające wierzyć w nieprzerwane zajęcie. 3000 lat, od werazjańskiego ok. 2500 p.n.e. BC , w średniowieczu, IX th century.
Miejsce zwane Campellanes zostało wymienione pod toponimem Villa Campillani , Campillano , Campillanus , w 682, 711 i 877.
Kropka | Tożsamość | Etykieta | Jakość | |
---|---|---|---|---|
Marzec 1971 | Czerwiec 1995 | André Daugnac | UDF - CDS |
Przedsiębiorca Senator w Pyrénées-Wschodnie (1987 → 1992) |
Czerwiec 1995 | 16 października 2017 r. | Francois Calvet |
UDF, potem DL, potem UMP - LR |
Prawnik Użytkownik od 3 th powiat Pireneje Wschodnie (1993 → 2002 → 1997 i 2011), senator z Pireneje Wschodnie (2011 →) Regionalnego radnego z Langwedocji-Roussillon (1992 → 2002) |
16 października 2017 r. | W trakcie | Armelle Revel-Fourcade | LR | Technik, doradca wydziałowy od 2021 r. |
Ludność wyrażana jest liczbą pożarów (f) lub mieszkańców (H).
1358 | 1365 | 1378 | 1470 | 1515 | 1553 | 1643 | 1709 | 1720 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
48 lat | 68 lat | 25 lat | 16 lat | 32 lata | 20 lat | 12 lat | 66 lat | 94 lata |
1730 | 1767 | 1774 | 1789 | 1790 | - | - | - | - |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
111 f | 612 godz | 520 godz | 135 f | 708 godz | - | - | - | - |
Uwagi:
Ewolucja liczby mieszkańców jest znana ze spisów ludności przeprowadzanych w gminie od 1793 r. Od 2006 r. legalne populacje gmin są corocznie publikowane przez Insee . Spis opiera się obecnie na corocznym zbieraniu informacji, sukcesywnie dotyczących wszystkich terytoriów miejskich przez okres pięciu lat. W przypadku gmin liczących mniej niż 10 000 mieszkańców co pięć lat przeprowadza się badanie spisowe obejmujące całą populację, przy czym legalne populacje w latach pośrednich są szacowane przez interpolację lub ekstrapolację. Dla gminy pierwszy wyczerpujący spis objęty nowym systemem został przeprowadzony w 2008 roku.
W 2018 r. miasto miało 7753 mieszkańców, co stanowi wzrost o 6,21% w porównaniu do 2013 r. (Pyreneje Wschodnie : + 2,95% , Francja z wyłączeniem Majotty : + 2,36%).
1793 | 1800 | 1806 | 1821 | 1831 | 1836 | 1841 | 1846 | 1851 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
559 | 640 | 662 | 892 | 876 | 973 | 1,042 | 1,135 | 1,161 |
1856 | 1861 | 1866 | 1872 | 1876 | 1881 | 1886 | 1891 | 1896 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
1159 | 1,162 | 1,243 | 1,348 | 1416 | 1547 | 1,555 | 1547 | 1521 |
1901 | 1906 | 1911 | 1921 | 1926 | 1931 | 1936 | 1946 | 1954 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
1569 | 1,563 | 1,531 | 1340 | 1,425 | 1566 | 1567 | 1600 | 1,701 |
1962 | 1968 | 1975 | 1982 | 1990 | 1999 | 2006 | 2007 | 2008 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
2 141 | 2715 | 3340 | 4401 | 5 147 | 5 825 | 6 524 | 6631 | 6737 |
2013 | 2018 | - | - | - | - | - | - | - |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
7300 | 7 753 | - | - | - | - | - | - | - |
według ludności gminy lat: | 1968 | 1975 | 1982 | 1990 | 1999 | 2006 | 2009 | 2013 |
Pozycja gminy w wydziale | 17 | 17 | 15 | 15 | 14 | 14 | 14 | 13 |
Liczba gmin w departamencie | 232 | 217 | 220 | 225 | 226 | 226 | 226 | 226 |
Miasto uprawia związek rugby i ma klub, który w 1983 roku osiągnął prawdziwy wyczyn sportowy . Mimo skromnego poziomu (krajowy III), osiągnął imponującą karierę w Coupe de France ; klub najpierw bije Palau z wynikiem 28 do 0. Następnie w następnej rundy, Solériens spotykają Limoux w rundzie 16: bili Aude klub 16 do 7. W rundzie 16 to zespół Penneautier bili na ścisłym wyniku 5 do 2. Soler pokonuje również Pię z wynikiem 18 do 17.
Tylko Katalończyk XIII ostatecznie zablokował ścieżkę małego katalońskiego kciuka, pokonując Solériens wynikiem 15 do 5.
Inne sportyW 2010 r. mediana dochodu podatkowego na gospodarstwo domowe wyniosła 27 626 EUR.
W mieście znajduje się firma Derancourt. Znana jest głównie z izolowanych narzędzi przeznaczonych dla agentów EDF-GDF, elektryków itp.
Miasto posiada na swoim terenie orientowaną fotowoltaiczną elektrownię fotowoltaiczną o mocy 15,4 MWp na powierzchni 45 ha , zbudowaną przez Arkolia Energies w 2016 roku.