Sidoina Apollinaire

Sidoina Apollinaire Obraz w Infoboksie. Sidoine Apollinaire , rycina przechowywana w Clermont Auvergne Métropole Heritage Library , Overnia . Funkcje
Biskup Owernii ( d )
471-486
Prefekt Rzymu
468-469
Senator rzymski
biskup katolicki
Biografia
Narodziny W kierunku 5 listopada 430
Lugdunum
Śmierć W kierunku 489
Arvernis
Czas Cesarstwo Rzymskie  ; Królestwo Wizygotów
Zajęcia Polityk , ksiądz katolicki , poeta
Małżonka Papianilla
Dziecko Apollinaire z Clermont
Inne informacje
Religia Kościół Katolicki
Etap kanonizacji Święty
Mistrz Śmiech Fausta
Przyjęcie 21 sierpnia

Sidoine Apollinaire ( łac  . Caius Sollius Apollinaris Sidonius ) jest gallo-rzymskim politykiem , biskupem i pisarzem , urodzonym w Lyonie w 430 r. i zmarłym w Clermont w 486 r .

Prefekt Rzymu w 468 , biskup Owernii w 471 , stał się świętym w Kościele rzymskokatolickim , był obchodzony 21 sierpnia . Znany jest również z twórczości literackiej ( Listy i wiersze ).

Biografia

Dobrze urodzony i utalentowany młody człowiek

Sidoine Apollinaire urodził się w 430 roku w Lyonie w rodzinie notabli Gallo-Roman. Jego ojciec Alcime Apollinaire , podobnie jak jego dziadek i pradziadek, sprawował w ten sposób urząd prefekta pretorium Galów. Jego dziadek jest pierwszym z rodziny, który przeszedł na chrześcijaństwo, zgodnie z epitafium, które ułożył Sidoine Apollinaire, aby zapobiec odzyskaniu miejsca, w którym znajdował się grób jego przodka. Podobnie jak wszyscy jego gallo-rzymscy odpowiednicy w tym czasie, Sidoine Apollinaire otrzymał od teraz bardzo słabą edukację, ale bogatą w poezję. Bogato karmiony wierszami Owidiusza i Wergiliusza szybko stał się jednym z najsłynniejszych poetów stulecia. Jego talent jest szczególnie poszukiwany przez najwybitniejsze osobistości urzędowe.

Poślubiając Papianillę , córkę senatora Awitusa , w 452 r. młody poeta jest spokrewniony z jedną z najbardziej wpływowych rodzin Galii: Awitów i otwiera się na Clermont, ponieważ to miasto należy do rodziny Arverne.

Polityczne fortuny i nieszczęścia

Sprzyjający sytuacji politycznej i wsparciu frakcji Wizygotów, Awitus , obecnie teść Sidoine Apollinaire, który został cesarzem w 456 roku, uczynił swego zięcia oficjalnym panegirystą. Fortuna nie sprzyjała jednak trwale gallo-rzymskiemu poecie, ponieważ jego mistrz Avitus został pokonany w Plaisance przez połączone siły Majoriena i Gotho-Sueva Ricimer .

Nowy cesarz w 457 roku, Majorien był jednak pobłażliwy wobec Sidoine i postanowił skorzystać z tak poszukiwanego pióra. Chroniony przez swoją sławę, Sidoine będzie jednak mógł być wdzięczny swojemu nowemu protektorowi: wygłasza mu pochwałę , wysławiając energicznego i zdeterminowanego cesarza, zwłaszcza w jego akcji przeciwko Wandalom zainstalowanym w Afryce. Tu znowu szczęście jest krótkotrwałe, ponieważ Rycymer, z którym był związany Majorian, zamordował tego ostatniego, aby wprowadzić innego, bardziej posłusznego cesarza: Libiusza Sewera .

Nie chcąc, w tak burzliwym klimacie, bardziej uczestniczyć w życiu publicznym, panegirysta wybrał się na emeryturę do swojej willi w Aydat zwanej Avitacum (domena Avitusa ), niedaleko Arvernis . W ciągu siedmiu lat oddaje się pracowitym przyjemnościom otium , uczęszczając nawet na dwór króla Wizygotów Teodoryka II w Tuluzie .

Powrót Sidoine'a Apollinaire'a do spraw publicznych zbiegł się w czasie z pojawieniem się nowego cesarza Antemiusza , któremu zadedykował nowy panegiryk w 467 roku. W nagrodę poeta został mianowany prefektem Rzymu na rok 468. Jego pobyt w Urbs, jednak nie spełnił jego oczekiwań. Od czasu zdobycia Kartaginy przez Wandalów Genseryka w 439 r. Rzym rzeczywiście nie jest już zaopatrywany w afrykańską pszenicę i ma trudności z wyżywieniem swojej ludności. Sidoine Apollinaire musiał więc stawić czoła poważnym głodom i powszechnemu niezadowoleniu, które uniemożliwiło mu przedstawianie go tak, jak chciał. Po zaledwie roku wrócił do Galii.

Tam ponownie Sidoine Apollinaire jest narażony na kontrowersje, ponieważ angażuje się w obronę swojego przyjaciela Arvandusa , który jest oskarżony o nakłanianie wizygockiego króla Euryka do zaatakowania cesarza Antemiusa. Potępienie zdrajcy, z którym związana jest Sidoine, przyczynia się do tego, że panegiryk staje się postacią notorycznie nieczęstą.

Duchowny Dolnego Cesarstwa

Jednak poeta jest natychmiast proszony o zastąpienie Eparchiusa jako biskupa Clermontu w 470. Prerogatywy biskupa są wtedy bardzo ważne, oczywiście na polu religijnym, ale także na polu politycznym, dyplomatycznym i administracyjnym.

Właśnie w tym kontekście nowy biskup zorganizował wspólnie z Ekdyjuszem obronę miasta Clermont w latach 470-475 przed wrogimi obecnie władzy rzymskiej wojskami Wizygotów króla Euryka.

Miasto wpadło w ręce Wizygotów, a Sidoine Apollinaire ponownie znalazł się w bardzo niewygodnej sytuacji. Biskup został uwięziony przez dwa lata, zanim mógł odzyskać wolność, kosztem wymuszonych pochwał ze strony Euryka, na wzór swoich dawnych panegiryk.

Koniec jego życia jest bardziej dyskretny i odległy od politycznego zgiełku, w którym umieściły go jego narodziny.

Sidoine Apollinaire zmarła w 486 roku, w wieku około 56 lat.

Osobowość i kariera, która odzwierciedla stulecie

Jego wiersze i listy pozostają głównym rzymskich źródeł V XX  wieku oraz unikalnym świadectwem historyk zainteresowany w ostatnich dniach klasycznej poezji łacińskiej. Praca Sidoine wyjaśnia również zmiany w zmieniającym się świecie, ani całkowicie rzymskim, ani całkowicie średniowiecznym. Jego świadectwo jest więc wielorakie: jednocześnie literackie, społeczne, filozoficzne i polityczne.

Wyrafinowany i towarzyski poeta, Sidoine Apollinaire, pozostaje głęboko przywiązany do starożytnej kultury rzymskiej. Wiara chrześcijańska ma rzeczywiście niewielki wpływ na jej produkcję literacką i jej zaangażowanie polityczne. Teologicznie proste, Sidoine wykazuje niewielkie zainteresowanie kwestiami religijnymi, co jest czymś dość rzadkim wśród intelektualistów Dolnego Cesarstwa. Również jakość biskup nie powinien to być mylące: Sidoine nie jest w żaden sposób porównywalny do Ojców z IV TH i V -go  wieku.

Jego zaangażowanie polityczne kieruje go głównie w stronę zachowania kultury łacińskiej (w szczególności pięknych listów i poezji). Okazując się chętnie zgorzkniałym wobec przybyłych z Niemiec barbarzyńskich kolonistów, jest „barbarofobem” i reakcjonistą, co odzwierciedla jego Wiersz ( Carmen) XII, w którym kpi z federacji Burgundów , z włosami pokrytymi zjełczałym masłem i dźwiękiem. ochrypły języka germańskiego. Poeta okazuje się osobowością niejednoznaczną, o czym świadczy jego poparcie dla Teodoryka II czy Arvandusa . Więcej niż jakikolwiek inny autor V -tego  wieku, Sydoniusz wydaje trafnie ucieleśnieniem wszystkich sprzeczności na końcu świata rzymskiego.

Pisząc po łacinie, czerpie inspirację z wielu autorów rzymskich, starożytnych lub nowszych: Wergiliusz , Owidiusz czy Tacyt należą więc do najstarszych wyraźnych odniesień. Pliniusz Młodszy (ze swoim Panegirykiem Trajana ) dostarczył typowego modelu panegiryku . Nowsze modele to Claudien (ze względu na sztukę poetycką) lub Symmaque (ze względu na styl korespondencji).

Praca literacka

W Carmina ( Wiersze ) obejmują 24 wiersze, napisane przed 469 (Sidoine nie jest w stanie, zgodnie z etyką kościelnych, aby kontynuować poświęcić się poezji świeckiej po jego święceń biskupich). Należą do nich słynne panegiryki Awitusa , Majoriana i Anthemiusza (wzorowane na panegiryku Trajana ), a także wiele innych wierszy, często krótszych, poświęconych osobistościom regionalnym. Około roku 470 Sidoine Apollinaire napisał do swojego przyjaciela Fausta , opata Lérins , wiersz , który umożliwił zidentyfikowanie miejsca Saint-Maurin ( La Palud-sur-Verdon , Alpes-de-Haute-Provence ).

W Epistulae ( Letters ) są dla Sidoine środek pozostanie w kontakcie z pięknych listów między 469. a 482. przeznaczone do publikacji, są zatem znacznie od przypominającym „bieżących” korespondencji. Na modelu, który od Symmaque , korespondencja Sidoine przynosi ze sobą swoje najsłynniejsze teksty, powinno świadczyć o literackiej wirtuozerii jego autora i szczerości swojego zaangażowania politycznego. Większość listów adresowana jest do osobistości z arystokracji gallo-rzymskiej.

Edycje

Odonimia

Niewyczerpujące listy

Uwagi i referencje

  1. Katalog Lyonnais godne pamięci przez Breghot & Péricaud (1839) wskazuje, bez wahania, że urodził się 5 listopada, 430 i zmarł 21 sierpnia 488. Nie wiemy, co one są oparte na. Śmierć biskupa jest niewątpliwie odnotowana, ale narodziny w tym czasie są trudniejsze do uzyskania.
  2. Zobacz „Saint Sidoine Apollinaire” na Nominis .
  3. H. Desgranges, The Apollinaires: History of a Gallo-Roman family for three century , Paryż, Hachette, 1948, s.  22 .
  4. epitafium odkryte w XIX th  century Trion starożytnego cmentarza w Lyonie i stracony, ponieważ odwołuje CIL XIII, 2352 i GAT-69-02, s 620
  5. A. Loyen, Sidoine i drogocenny duch w Galii w ostatnich dniach cesarstwa , Paryż, Les Belles Lettres, 1943, s.  13 .
  6. H. Desgranges, op. cyt. , s.  31 .
  7. Sidoine Apollinaire, Carmina , VII.
  8. Sidoine Apollinaire, Carmina , V.
  9. Sidoine Apollinaire, Carmina , II.
  10. J. Harries, Sidonius Apollinaris i upadek Rzymu , Nowy Jork, Oxford, 1994, s.  151 .
  11. J. Harry, op. cyt. , s.  210 .
  12. Françoise Prévot, „  Sidoine Apollinaire i Owernia  ”, Revue d'Histoire de l'Eglise de France , tom.  79, n o  203,1993, s.  243-259 ( ISSN  0048-7988 , czytaj online ).
  13. Sidoine Apollinaire, Epistulae , VIII, 9.
  14. A. Loyen, op. cyt. , s.  11 .
  15. E. Gibbon, Historia schyłku i upadku Cesarstwa Rzymskiego, Rzym (od 96 do 582) , Paryż, Laffont, 1993, s.  1111 .
  16. Sidoine Apollinaire, Poèmes . Carmen XII: Do senatora Katullina . Paryż, Belles Lettres, 2008. Strona 103.
  17. Bigot Jean-Yves, Francuska Federacja Speleologii "  Niektóre zagadki Południowych Alp  ", Spelunca , Paryżu, francuskiej Federacji speleologia, n o  97,2005, s.  16-20 ( ISSN  0249-0544 , czytaj online , konsultacja 5 grudnia 2017 r. ).

Zobacz również

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne