Artysta | Nicolas Poussin |
---|---|
Przestarzały | między 1625 a 1632 rokiem |
Sponsor | Vincenzo Giustiniani |
Rodzaj | Sztuka sakralna |
Materiał | olej na płótnie |
Wymiary (wys. × szer.) | 147 × 171 cm |
Ruch | Klasycyzm |
Właściciel | Instytut Francji |
Kolekcja | Muzeum Condé |
Numer inwentarzowy | PE 305 |
Lokalizacja | Muzeum Condé |
Rzeź niewiniątek to obraz namalowany w Rzymie przez Nicolasa Poussina i przechowywany w muzeum Condé w Chantilly we Francji.
Prawdopodobnie zamówiony przez rzymskiego kolekcjonera Vincenzo Giustinianiego , przywołuje epizod z Nowego Testamentu i prawdopodobnie miał przypominać tragiczne losy dzieci rodziny Giustiniani wziętych jako zakładników przez Imperium Osmańskie w 1564 r. Dokładna data jego egzekucji n nie jest znani i historycy sztuki na ogół wahają się między 1625 a 1632 rokiem . Obraz jest przechowywany w Pałacu Giustinianiego do 1804 roku , kiedy to kupił go Lucien Bonaparte . Po przejściu przez kilka rąk został nabyty w Londynie przez księcia Aumale w 1854 roku .
Poussin skupia się w swojej kompozycji na masakrze jednej niewinnej osoby przez żołnierza, a bardziej skupia się na wycie matki, która stara się powstrzymać morderstwo swojego dziecka. Malarz czerpał inspirację z prac Rafaela , Guido Reniego i Caravaggia . Niektóre szczegóły czerpał także ze starożytnych dzieł. Inspiruje go także literatura włoska swoich czasów, np. Dzieła jeźdźca morskiego i Aretino , a być może także jego osobiste cierpienia. Długo pozostawał w cieniu, aż do XIX th wiecznym malarstwie osiągnął sławę w trakcie XX th century, to inspirowane Pablo Picasso do bohaterów jego arcydzieło Guernica wpływa również głęboko Francis Bacon i wielu współczesnych artystów, którzy używają jej składu lub niektóre jego szczegóły. Obecnie jest uważany za jeden z najsłynniejszych obrazów Nicolasa Poussina.
Nie ma żadnego dokumentu, który pozwoliłby nam poznać dokładne okoliczności zamówienia obrazu, ale pomysłodawcą jest prawdopodobnie Vincenzo Giustiniani , włoski szlachcic z Genui . Jest wielkim kolekcjonerem, miłośnikiem w szczególności twórczości Caravaggia, a po jego śmierci posiada blisko sześćset obrazów. Obecność obrazu Poussina w kolekcji Giustinianiego została potwierdzona dopiero w 1638 r., Dacie inwentaryzacji przeprowadzonej po śmierci Vincenzo. To wtedy zawieszony w Giustiniani pałacu w Rzymie , a dokładniej w pomieszczeniu zwanym „ Quinta Stanza Grande ” , gdzie dziewięć inne obrazy są następnie można znaleźć między innymi: święty Antoni i Paweł Pustelnik przez Guido Reni , zaprzeczenie Saint Peter a Chrystus na kolumnie przez Hendrick ter Brugghen , Śmierć Seneki przez Joachim von Sandrart , Śmierć Cicero przez François Perrier i Śmierć Sokratesa przez Giusto Fiammingo . Te ostatnie trzy obrazy znajdują się nad drzwiami , podobnie jak obraz Poussina, umieszczony 2,30 metra nad ziemią. Giustiniani mają również co najmniej dwa inne obrazy Nicolasa Poussina zidentyfikowane przez historyków sztuki: Krajobraz z Junoną i Argusem oraz Wniebowzięcie Marii .
Śmierć Cycerona - François Perrier , zamek Bad Homburg .
Krajobraz z Juno i Argos , Nicolas Poussin, Gemäldegalerie , Berlin.
Wniebowzięcie Marii - Nicolas Poussin, National Gallery of Art .
Przyczyny zamówienia obrazu na ten temat wiążą się z losami rodziny Giustiniani. Długo mieszkała na wyspie Chios na Morzu Egejskim, gdzie kontrolowała handel. Plik14 kwietnia 1566, wyspa zostaje najechana przez armię osmańską, a grupa około dwudziestu nastolatków, w tym kilkoro dzieci z rodziny Giustiniani, zostaje wzięta jako zakładniczka i wysłana do Konstantynopola . Następnie próbujemy przemocą nawrócić ich na islam, ale większość z nich odmawia, a następnie jest torturowana, a następnie zabijana. Wydarzenie to, zwane wówczas „masakrą Innocents Giustiniani” , odbiło się wielkim echem na Zachodzie, a głównie w Rzymie. Na ten temat napisano kilka prac, a epizod ten reprezentuje kilku malarzy, wśród których znajdują się Bernardo Castello , Francesco Solimena i Giandomenico Tiepolo . Obraz Poussina ma prawdopodobnie stanowić ex-voto, przypominające tragiczny dla rodziny epizod poprzez biblijny epizod opisany w Nowym Testamencie. Giustiniani zamówił także inne obrazy na ten sam temat, w tym dzieło Cornelisa Schuta .
Chwała rodziny Giustiniani - Giandomenico Tiepolo . Na górnej krawędzi przedstawiono męczenników.
Masakra na Chios Giustiniani przez Francesco Solimena , Capodimonte Muzeum , Neapol .
Rzeź niewiniątek - Cornelis Schut, Abbaye aux Dames de Caen .
Historycy sztuki nie są zgodni co do dokładnych dat oddania obrazu do użytku i wykonania. Poussin to francuski malarz urodzony w 1594 roku , kształcił się w Rouen i Paryżu, ale przybył do Rzymu w rKwiecień 1624. Chciał dać się poznać rzymskim klientom, ale musiał czekać kilka lat, aby to osiągnąć. Historycy wahają się przed umieszczeniem komisji Giustinianiego wśród pierwszych dzieł malarza w mieście papieskim lub odwrotnie, gdy jest dobrze zainstalowana wśród rzymskich sponsorów, po 1630 roku. Lata 1624-1630 to okres, w którym jego styl zmienia się o kilka razy, otwarty na wiele wpływów, podczas gdy w kolejnej dekadzie jego styl utwierdza się i zmienia się tylko marginalnie. W związku z tym założenia różnią się znacznie w zależności od analiz w tabeli.
Denis Mahon, a następnie Walter Friedlaender i Anthony Blunt zaproponowali datowanie go na lata 1628-1629 , podobnym stylem, według nich, do jego dużych ołtarzy z dużymi figurami, takimi jak Męczeństwo św. Erazma , które namalował dla Świętego Piotra z. Rzym lub o objawieniu się Dziewicy świętemu Jakubowi Większemu . Erwin Panofsky widzi to jako wcześniejsze dzieło, około 1626-1627, a Jacques Thuillier datuje je jeszcze wcześniej, około 1625-1626, a nawet 1624-1625, czyli same początki malarza w Rzymie . Dla Thuilliera praca jest bliska trzem scenom bitewnym przypisywanym malarzowi normańskiemu: Bitwie pod Gedeonem przeciwko Midianitom , Zwycięstwu Jozuego nad Amorytami i Zwycięstwie Jozuego nad Amalekitami . Według niego jest to pierwsza próba malarstwa wielkoformatowego Poussina, która miała zaistnieć wśród rzymskich klientów.
Wręcz przeciwnie, amerykańska Elizabeth Cropper postrzega to jako późniejsze dzieło, około 1632 roku: rzeczywiście, według niej, obraz został zamówiony w tym samym czasie, co trzy obrazy przedstawiające zmarłych filozofów, przechowywane w tym samym pokoju w Giustiniani. Pałac. Ponadto tego samego dnia pośmiertnie ukazał się wiersz Giambattisty Marino , włoskiego poety, który wywarł głęboki wpływ na Poussina, zatytułowany „ La Strage degl'Innocenti ” i poświęcony tej samej tematyce, co obraz. Data ta została potwierdzona przez Charlesa Sterlinga, a nawet przesunięta o kolejne dwa lata później przez Doris Wild, czyli 1634-1635 według niemieckiego Henry'ego Keazora. Jednak ta hipoteza z 1632 roku pozostaje krucha, ponieważ nie ma bezpośredniego związku między obrazami śmierci trzech filozofów a obrazem Poussina poza ich lokalizacją i nikt nie może powiedzieć, że zostały zamówione w tym samym czasie. Ponadto, jeśli chodzi o wiersz Marino, francuski malarz mógł wiedzieć o tym wierszu na długo przed tą datą, ponieważ publikacja w 1632 r. Była pośmiertna.
Alain Mérot proponuje medianę datowaną na około 1630 r., Podobnie jak Konrad Oberhuber , który widzi w niej dzieło bliskie Renaudowi i Armide'owi z 1630 r. Dla tego ostatniego jest to dzieło naznaczone już doświadczeniem malarstwa rzymskiego. Ze swej strony Pierre Rosenberg skłania się ku datowaniu z lat 1627-1628, do którego dołączył Olivier Bonfait , gdyż nie koresponduje ono ani z obrazami z młodości malarza, ani z jego dziełami z lat trzydziestych XVII wieku , a wręcz przeciwnie z tym okresem między dwa, niewiele po śmierci Germanika (1627-1628), który dał o nim znać wielkim rzymskim patronom. Dostrzega również dużą bliskość między rysunkiem przygotowawczym z Lille a dwoma rysunkami Męczeństwa św. Erazma (ok. 1627-1628), co potwierdza ideę jednoczesnego wykonania obu obrazów.
Kolekcja Vincenzo Giustinianiego, zgodnie z wolą tego ostatniego, jest przedmiotem zaufania . Jest to przepis prawny, który uniemożliwia potomkom sprzedaż i rozpraszanie dzieł wchodzących w skład tej kolekcji i zobowiązuje ich do przetrzymywania ich w rodzinnym pałacu. Stół jest prawie w tym samym miejscu aż do 1804 roku, choć niewielu odwiedzających podczas XVIII th wieku, opisuje zniszczony budynek i opuszczenia. Umieszczono go po prostu w innym pomieszczeniu pałacu, jak wskazuje inwentarz z 1793 r., Być może przy okazji restauracji, która miała miejsce w 1788 r.
Tylko kilku autorów i artystów ma dostęp do obrazu w tym okresie. Joachim von Sandrart , który odwiedził Rzym w latach 1629-1635, po raz pierwszy opisał obraz - w swojej Teutsche Academie , opublikowanej dopiero w 1675 roku - gdy znajdował się w Pałacu Giustinianiego. Wykonał częściową kopię w postaci narysowanego szkicu. Kilka błędów na tym rysunku wydaje się wskazywać, że obraz nie powinien być łatwo widoczny. Richard Symonds , angielski antykwariusz, odwiedził pałac podczas podróży do Rzymu i opisał tam obraz w latach 1649-1650, jeszcze za życia Poussina. Szwedzki architekt Nicodemus Ticino Młodszy opisał go ponownie entuzjastycznie w latach 1687-1688. Obraz jest jednak ignorowany przez pierwszych dwóch biografów Poussina, André Félibien i Giovanni Pietro Bellori . Następnie opisana w wielu przewodnikach turystycznych w Rzymie podczas XVIII -tego wieku. Kilku artystów próbuje odwiedzić pałac, aby zrobić kopie obecnych tam dzieł, ale rodzina Giustiniani poważnie ogranicza dostęp, ponieważ zaufanie zmusza ich również do zakazania wszelkich kopii swoich obrazów.
Różne sprzedażeZ okazji Republiki Rzymskiej (1798) uchylono ustawę o trustach i bez grosza przy groszu rodziny rzymskie mogły rozstać się ze swoimi zbiorami dzieł sztuki. Tak jest w przypadku Giustiniani. Lucien Bonaparte , odseparowany od swojego brata , schronił się w stolicy Państwa Kościelnego w 1804 roku wraz ze swoim wujem, kardynałem Feschem , który sam był wielkim kolekcjonerem. Kupił sześć obrazów z kolekcji Giustinianiego przed majem tego samego roku, w tym Le Massacre des Innocents . Długo trzymał go w kupionym w 1806 roku pałacu Nuñez-Torlonia . Obraz został opisany na miejscu przez pisarkę Félicité de Genlis , niemiecki dramaturg August von Kotzebue , a także przez Marię Graham w 1820, który opublikował pierwszą monografię o Poussinie w języku angielskim. Już w 1805 roku Bonaparte zlecił wykonanie na niej grawerunku Giovanniego Folo według rysunku Stefano Tofanellego . Po upadku swojego brata Lucien z kolei popadł w poważne długi i musiał sprzedać obraz wraz z pięcioma innymi obrazami z kolekcji Giustinianiego wMarzec 1820.
Obraz staje się wtedy własnością Marie-Louise d'Étrurie , księżnej Lukki . Jest przechowywany w jego rzymskiej rezydencji w Pałacu Grazioli . Jego syn Karol II z Parmy odziedziczył go po śmierci w 1824 roku i przechował w swoim pałacu w mieście Lucca . Wysłał go do Londynu wraz z częścią swojej kolekcji w 1840 roku, a następnie sprzedał go na aukcji5 czerwca 1841(u Phillipsa ) za 841 funtów. Nabyta przez Williama Buchanana (1777-1864), angielskiego handlarza dziełami sztuki, ten ostatni odsprzedaje ją w Christie's on4 lipca 1846za sumę 320 funtów. Został następnie nabyty przez Johna Dunna Gardnera , członka Izby Gmin , który z kolei odsprzedał go w Christie's on25 marca 1854za 231 funtów. Henri d'Orléans, książę Aumale , kupił go w Londynie dnia20 kwietnia 1854od sprzedawcy dzieł sztuki Colnaghi za 367,10 £.
U księcia AumaleNatychmiast przeniósł go do swojej rezydencji w Orleans House w Twickenham, gdzie przebywał od 1851 r. Po wygnaniu księcia Aumale w 1848 r. Z całą rodziną Orleanu . Jest to pierwszy obraz Poussina, jaki nabył, do którego później dodano osiem innych obrazów francuskiego mistrza, lub przypisywano je jako takie w tamtym czasie. Kupił też dużą liczbę rysunków tego samego artysty, z których większość pochodziła z kolekcji kustosza Luwru Frédérica Reiseta , nabytej w 1860 r. W 1871 r., Wraz z upadkiem Drugiego Cesarstwa , książę mógł powrócić do Francji. i osiedlić się w swojej posiadłości w Chantilly, gdzie jego obrazy dotarły w 1876 roku.
Następnie rozpoczął odbudowę swojego zamku pod kierunkiem architekta Honoré Daumeta . Duża galeria malarstwa powstała w latach 1880–1886, a następnie została tam zainstalowana. Od 1886 r. Księcia i wszystkich członków rodzin panujących we Francji zaczęło obowiązywać nowe prawo wygnania . Dlatego ponownie wyjechał do Anglii i zainstalował obraz Poussina w swojej nowej rezydencji w Moncorvo House w londyńskiej dzielnicy Knightsbridge . Został upoważniony do powrotu do Francji w 1889 roku, a następnie zaprojektował reorganizację swojego Château de Chantilly, aby uczynić z niego muzeum, które miało być otwarte dla publiczności po jego śmierci. Już w 1886 roku przekazał swój majątek i zbiory Institut de France w użytkowanie. W 1890 r. W dużej galerii ustawiono nowe powieszenie obrazu. Obraz oszacowano wówczas na 22 000 franków.
Po śmierci księcia Aumale w 1897 r. Wola tego ostatniego nakłada, poza otwarciem muzeum Condé dla publiczności, formalny zakaz modyfikowania aranżacji wnętrza zamku, ale także wypożyczania, nawet czasowego, dzieł które są tam trzymane. To jest powód, dla którego Le Massacre des Innocents nigdy nie opuścił Chantilly od tego czasu lub prawie nie opuścił Chantilly. Jest zainstalowany w Grande Galerie, największym pomieszczeniu w zamku, na ścianie zawierającej największe włoskie obrazy, przypominając tym samym adoptowany kraj Poussina. Obraz był następnie przenoszony tylko dwukrotnie: podczas I i II wojny światowej, podczas których zbiory muzealne były chronione w Dijon (w latach 1918-1919) oraz w Vendeuvres ( Indre ), w latach 1940-1946. fundamentalna renowacja w 1972 r. dla warstwy nośnej i malarskiej, wyretuszowana w 1994 r. W latach 2017-1018 obraz Poussina był przedmiotem monografii wystawienniczej na starym korcie tenisowym zamku, tymczasowo zostaje przeniesiony w tę przestrzeń. Warstwa obrazkowa jest następnie całkowicie przywracana.
Mężczyzna ubrany w czerwony płaszcz dzierży miecz nad niemowlęciem, które prawą stopą przytula do ziemi. Uderzył go już po raz pierwszy, na co wskazuje strużka krwi, która wypływa z ciała malucha i ma zamiar to zrobić po raz drugi. Dziecko zamyka oczy i płacze, leżąc na pieluszce. Kobieta na kolanach, ubrana w żółtą sukienkę, próbuje powstrzymać żołnierza, prawą ręką chwytając go za plecy, a lewą wyciągniętą w stronę miecza. Krzyczy, jej oczy zwróciły się zarówno w niebo, jak i na żołnierza. Ten ostatni powstrzymuje ją, odgarniając włosy. W tle między nogami żołnierza odchodzą dwie kobiety, z których jedna z dzieckiem na ręku jest zwrócona w stronę widza. Po prawej stronie sceny ucieka inna kobieta, trzymając martwe dziecko pod jednym ramieniem i ciągnąc za włosy pod drugą, z otwartymi ustami i zamkniętymi oczami zwróconymi w niebo. Wciąż po prawej, w tle, ostatnia kobieta, odwracając się tyłem do widza, ucieka z żywym dzieckiem na ramieniu. Scena rozgrywa się w scenerii teatralnej, inspirowanej starożytnością, ze świątynią koryncką i obeliskiem . Podłoga wykonana jest z kamiennej kostki brukowej i ceglanej krawędzi ryb .
Praca ta przedstawia scenę masakry niewiniątek z Nowego Testamentu i cytowaną w Ewangelii według Mateusza , rozdz. 2, wersety 16-18: „ Herod (…) posłał, aby zabić wszystkie dzieci do dwóch lat i młodsze, które były w Betlejem i na całym jego terytorium” . Król Herod z Judei , po wizycie Mędrców zwiastujących narodziny nowego króla Żydów, rzeczywiście obawia się zdetronizowania przez oszusta. Tekst Nowego Testamentu jest bardzo krótki i podaje bardzo niewiele szczegółów na temat tego wydarzenia.
Niemniej jednak, jest to biblijny podlega w starożytnej historii sztuki, którego pierwsze występy sięgają początku V -tego wieku; ale dopiero od XV th wieku scena koncentruje się na tragedii dzieciobójstwa i reakcji matki. Już od 1500 roku miniatury przedstawiają tryptyk matka-dziecko-żołnierz, co jest oznaką większej uwagi przywiązywanej do reprezentacji zależności pomocniczych. Opór matek do masakry nie jest wymieniona w tekście biblijnym, ale nie nawiązano w Traktacie z wolnej woli z Augustyna z Hippony ( Księga III ). Wielu artystów nalegają na tym punkcie z XVI -tego wieku. Również z tego okresu artyści preferują duże kompozycje, z wieloma postaciami, wszystkie przedstawione w dużej, monumentalnej oprawie, z poszanowaniem perspektywy . Poussin postanawia skupić scenę na rzezi dziecka przez żołnierza i krzyku matki, który zajmuje centralne miejsce w kompozycji obrazu.
Godziny Poncher, Getty Center , około 1500 r., Przez mistrza kardynała de Bourbon .
Cornelis Cornelisz van Haarlem , około 1590 r., Rijksmuseum Amsterdam .
Tintoretto , około 1583-1587, Scuola Grande de San Rocco , Wenecja .
Obraz miał być umieszczony nad drzwiami , więc musiał być zamontowany wysoko. Wszystkie kształty są więc duże, nawet szczegóły, które czasami są po prostu szkicowane. Kontrasty świateł są mocne, aby szczegóły były szeroko widoczne, z mocnymi kolorami, a inne bardziej stonowanymi. Bohaterowie są zredukowani do trzech w głównej scenie, co ułatwia zrozumienie jej rozwoju, ale także czyni ją bardziej intymną, co przypomina procedury Caravaggia .
Kompozycja skupia obraz na powierzchni krzyk kobiety. To tutaj krzyżują się dwie przekątne, które organizują scenę: jedna z nich zaczyna się od stopy i dołu szaty kobiety, przechodzi przez jej twarz i kończy się nad rękojeścią miecza żołnierza. Drugi zaczyna się tuż nad głową dziecka, biegnie wzdłuż nogi żołnierza, krzyżuje twarz kobiety i kończy się tuż nad ubraną na niebiesko kobietą uciekającą. W ten sposób malarzowi udaje się nie tylko skoncentrować biblijny epizod w jednej scenie, ale także wzbudzić u szczytu emocji. Krzyk i przerażenie kobiety stanowią więc prawdziwy temat obrazu. Poussin gra kontrastem z innymi postaciami, zredukowanymi do niewielkich sylwetek umieszczonych pod główną sceną, ustawionych na swego rodzaju podium, a wszystko to w ścisłych ramach architektonicznych.
Obraz został namalowany szybko, ale ze szczególnie starannymi szczegółami, jak te widoczne na pierwszym planie. Po przygotowaniu czerwonej ochry, która czasami pojawia się w rezerwie, malarz najpierw wykonał dekoracje, przymocowane za pomocą linijki, potem niebo, a na końcu nałożył na to tło postacie. Obserwacja obrazu przy pasącym świetle lub podczerwieni ujawnia tę superpozycję, w szczególności martwe dziecko po prawej stronie. Farba została nałożona w formie półpasty, czyli bez widocznej grubości, z bardzo małą glazurą, ale także miejscami z impastem podkreślającym detale, co podkreśla rzeźbiarski charakter obrazu. Nasze postrzeganie pracy jest jednak zmienione w porównaniu z tym, co powinno być pierwotnie: noszenie pewnych kolorowych warstw, które stały się przezroczyste, uniemożliwia nam wyraźną wizualizację niektórych szczegółów, takich jak ochra sukienki matki lub nogi kobieta, która ucieka.
Jak już wspomniano, Nicolas Poussin był prawdopodobnie mocno naznaczony twórczością Giambattisty Marino . Ten ostatni, włoski poeta, dostrzegł talent Poussina z pobytu w Paryżu w latach 1622-1623 i prawdopodobnie przyczynił się do wprowadzenia go w kręgi rzymskich sponsorów, gdy przybył do stolicy papieskiej w 1624 roku. epicki poemat „ La Strage degl'innocenti ” opublikowany dopiero po jego śmierci w 1632 roku, ale prawdopodobnie znany ludziom wokół niego na długo przed nim. Pracował na tym wierszu co najmniej od 1605 roku opublikował w 1619-1620 zbiór wierszy poświęconych artystów swoich czasów, aw szczególności przywołuje malarstwa rzeź niewiniątek przez Guido Reni . WMaj 1623, to znaczy na kilka miesięcy przed przybyciem Poussina do Rzymu, czyta przed kustoszami Kapitolu pieśń o masakrze niewiniątek. Inne źródło literackie dla Poussina można znaleźć w innym włoskim poecie, Pierre l'Aretin , w jego dziele Trzy księgi o człowieczeństwie Jezusa Chrystusa , przetłumaczone od 1539 roku na język francuski i które służyły wówczas jako repertuar scen religijnych dla artystów. swojego czasu. W rzeczywistości istnieje scena z rzezi niewiniątek opisana w sposób bardzo zbliżony do obrazu Poussina: „A zaciągnąwszy [matkę] i jej dziecko w to miejsce z nogami depczącymi mu brzuch, zabił go dwoma ciosami” .
W jego sytuacji osobistejKonrad Oberhuber wysunął kolejną hipotezę dotyczącą motywacji Poussina do tak mrocznego dzieła. Może to mieć związek z warunkami jego życia w Rzymie. Biografowie malarza donoszą, że są to bardzo trudne początki w papieskim mieście, zna chwile zwątpienia, samotności i choroby. Według Oberhubera, Masakra niewinnych z Chantilly może odpowiadać jednemu z tych momentów cierpienia, które malarz zna i które umieszcza około 1630 r., Na krótko przed odzyskaniem zdrowia z pomocą lorrańskiego cukiernika Jacquesa Dugheta, który mieszka. Ożenił się ze swoją córką Anne-Marie we wrześniu tego samego roku. Według niego autoportret Poussina z krwią z 1630 r. Potwierdza jego randki, przedstawiając malarza chorego.
W sztuce swoich czasówDzieło powstało z kilku źródeł ikonograficznych. Poussin, wielki wielbiciel Rafaela , prawdopodobnie inspirował się swoją wersją Masakry niewiniątek znaną z ryciny Marcantonio Raimondi . Kompozycja tego ryciny jest bezpośrednio zaczerpnięta z wersji Petit Palais wyprodukowanej przez Poussina. W przypadku wersji Chantilly bierze bezpośrednio postać po lewej, kobietę z dzieckiem na ramieniu, i umieszcza ją po prawej stronie swojego obrazu. Drugi bezpośrednim źródłem inspiracji jest obraz na ten sam temat przez Guido Reni (1611). Poussin może nigdy nie widział oryginalnej wersji, która była wtedy przechowywana w Bolonii , ale zwykła kopia krążąca w Rzymie lub Paryżu lub rycina, jak ta autorstwa Giacomo Antonio Stefanoniego. Ogólny duch obu obrazów jest podobny, podobnie jak przemoc tematu. Poussin porusza również kilka szczegółów w Przewodniku : na przykład lewe ramię matki odpycha żołnierza. Istnieją również głębokie różnice: Reni zachowuje religijny charakter, zwłaszcza dzięki obecności cherubów , dłoni męczenników w jego dłoni; Z drugiej strony Poussin pozostawia podmiot w świeckim wymiarze, bez żadnego innego symbolu.
Rzeź niewiniątek - Marcantonio Raimondi .
Męczeństwo św. Mateusza - Caravaggio.
Inny wpływ, zdaniem Pierre'a Rosenberga , tkwi w pracach Caravaggia : chociaż Poussin zawsze był bardzo krytyczny wobec mistrza lombardzkiego, pokazuje tutaj wielki realizm, który się do niego zbliża. Ten wpływ, bardzo rzadki w Poussinie, może wyjaśnić komisarz obrazu. Giustiniani jest rzeczywiście jednym z największych kolekcjonerów Caravaggia. Ponadto, tuż przed jego pałacem, znajduje się kościół Saint-Louis-des-Français, w którym znajduje się przede wszystkim Męczeństwo św . Mateusza . Na tym ostatnim obrazie gest kata przygotowującego się do uderzenia w świętego przypomina żołnierza podczas Masakry Niewiniątek . Inny szczegół został zapożyczony z pracy malarza znacznie bardziej podziwianego przez Poussina: fresk Biczowania św. André du Dominiquin . Znajdujemy rzeczywiście te same płyty chodnikowe wykonane z kamienia i cegły na krawędzi ryby .
W sztuce starożytnejInnym wpływem, bardzo obecnym w Poussinie, jest starożytna sztuka, którą mógł wielokrotnie kopiować. W ten sposób kobieta po prawej stronie, która uciekła z dzieckiem pod pachą, odtwarza gesty posągu najstarszej córki Niobé, należącej do grupy rzeźb, która następnie została umieszczona w ogrodach willi Medyceuszy . W ten sam sposób, pozycja mężczyzny przypomina pozycję żołnierz atakowanie klęczy kobieta prezent na fryzie amazonomachia z Mauzoleum w Halikarnasie . Gdyby obecność tej rzeźby nie została potwierdzona w Rzymie, zostałaby przywieziona z Azji Mniejszej przez członka rodziny Spinoli , Genueńczyków sprzymierzonych z Giustiniani. W dekoracji, świątynia przedstawiona w tle jest inspirowana świątynią Wenus Genitrix z Forum Cezara w Rzymie, która została odtworzona na rycinie przez Antonio Labacco w jego dziele Libro należącym do architettura nel qual si figurano alcune notabili antiquita di Roma (1552). Obelisk po lewej stronie świątyni mógł być inspirowany tym, który został ponownie odkryty w Rzymie w 1587 roku i użyty w horologium Augusta w tym samym czasie co Herod.
W Niobides , Uffizi Muzeum , Florencja .
Świątynia Wenus Genitrix autorstwa Antonio Labacco, 1552.
Obelisk Montecitorio w Rzymie.
Inną wersję Masakry niewiniątek można znaleźć w Petit Palais w Paryżu. Jego przypisanie było od dawna kwestionowane, a specjaliści tacy jak Anthony Blunt i Jacques Thuillier odmówili zobaczenia ręki Nicolasa Poussina. Niemniej jednak jest obecnie akceptowany głównie przez kury, a zwłaszcza przez Pierre'a Rosenberga, który widzi w nim dzieło datowane na około 1625-1626, to znaczy przed wersją Chantilly. Nazwa sponsora nie jest znana. Należał do kardynała Paluzzo Paluzzi Altieri Degli Albertoni co najmniej od 1687 roku. Został nabyty w Rzymie przez Jean-Pierre'a Collota, który przywiózł go do Francji, a następnie przez Eugène Dutuit i jego brata Auguste'a, którzy przekazali go Muzeum Sztuk Pięknych miasta Paryż w 1902 roku.
Obraz ma znacznie więcej postaci niż wersja Giustinianiego, przedstawia różne kolejne sceny tego samego wydarzenia podsumowane w jednym obrazie, jak Poussin jest przyzwyczajony do innych prac. Oba obrazy wydają się bardzo różne, ale niektóre szczegóły paryskiej wersji zostały podjęte później w obrazie Chantilly: grupa postaci po lewej - kat, kobieta i jej dziecko - znajdują się w przeciwnym kierunku i są nieco zmodyfikowane na zamówienie Giustiniani. Dla Rosenberga jest to zapowiedź obrazu w Musée Condé.
Znany jest tylko jeden rysunek przygotowawczy do obrazu. Należała do malarza Lille Jean-Baptiste Wicar który przekazał go do Société des Sciences, Lettres et Beaux-Arts de Lille następnie zdeponowane w Palais des Beaux-Arts w Lille w 1866 roku rysunek świadectwem nawrócenia : Początkowo żołnierz trzymał sztylet, który wskazał na dziecko, po czym Poussin wrócił do niego, wyciągając wreszcie miecz wymachujący nad głową, jak na obrazie. Rysunek zawiera jednak kilka różnic w stosunku do obrazu: pozycja dziecka na ziemi jest odwrócona; dwa małe zwłoki są przedstawione w prawym dolnym rogu, ale nie ma ich już na obrazie Chantilly; uciekająca kobieta odwraca się w stronę głównej sceny i wreszcie obelisk znacznie bardziej wyróżnia się w tle. Na odwrocie folio przedstawiono leżące dziecko i kobietę, które były postrzegane jako studia do obrazu, ale ich czytelność, a zatem ich interpretacja jest trudna. Rysunek sam w sobie odniósł pewien sukces, ponieważ był przedmiotem kopii malarki Felice Giani , malarza Franza Cauciga czy rzeźbiarza Jeana Guillaume'a Moitte'a .
Inne rysunki były postrzegane przez niektórych historyków sztuki jako szkice przygotowawcze do obrazu Chantilly, jednak propozycje te nie były jednomyślne. Anthony Blunt zaproponował, aby na rysunku leżącego dziecka, którego był właścicielem, zobaczyć szkic Poussina. Ten rysunek nie został uznany przez Pierre Rosenberga w jego katalogu raisonné rysunków Poussina za autograf Poussina. Austriacki historyk sztuki Konrad Oberhuber rozpoznał na rysunku w muzeum Uffizi kopię innego szkicu przygotowawczego autorstwa Poussina. Wciąż według Rosenberga byłby to pastisz malarstwa Poussina. Wreszcie, wciąż według Oberhubera, rysunek obecnie przechowywany na Wydziale Grafiki Luwru może być również kopią zaginionej kompozycji Poussina, ale tutaj ponownie przypisanie to nie zyskuje aprobaty innych historyków sztuki.
Pobieranie krwi z Muzeum Fitzwilliam .
Rysunek muzeum Uffizi .
Rysunek z Luwru .
Ze względu na warunki konserwacji obrazu w Pałacu Giustinianiego , przez długi czas pozostaje on w pewnej anonimowości. To nie jest wyryte przed XIX th wieku i bardzo niewielu artystów udało się skopiować. Wydaje się jednak, że niektórzy mieli dostęp do dzieła, nie wiedząc jak, a ich prace świadczą o wpływie malarstwa Poussina. Francuski malarz Claude Spierre (1642-1681) wykonał pastisz, który został wyryty przez Jacquesa Coelemansa (1654-1735). Sébastien Bourdon , który przebywał w Rzymie w latach 1634-1637, wykorzystał elementy obrazu Chantilly w swojej trzykrotnie malowanej wersji Masakry niewiniątek . Włoscy malarze Massimo Stanzione i Pietro Testa , również pod silnym wpływem Poussina, malują dzieła na ten sam temat. Stanzione zajmuje tę samą pozycję nóg żołnierza, a Testa nalega również na alegoryczne przedstawienie masakry.
Grafika Jacquesa Coelemansa według Claude Spierre, Wellcome Trust .
Masakra niewiniątek , Sébastien Bourdon , Ermitaż .
Masakra niewiniątek , Massimo Stanzione , Zamek Rohrau .
Alegoria masakry niewiniątek , Pietro Testa , 1639, Palazzo Spada .
Podczas XVIII -tego wieku, wielu artystów wydają się osiągnąć dostęp do pracy i przenoszenia kopii: Jean-Honoré Fragonard i Jean-Robert Ango make rysunki z opat z Saint-Non ciągnie trawienie. Charles Meynier również narysował kopię około 1790-1792. Kolektor Pierre-Jean Mariette ma szkic w krwi Anonim biorąc dziecko stołu i kolejny komiks kopię XVIII th century mowa w stylu Jean-Baptiste Greuze lub George Romney . Znana jest tylko jedna stara malowana kopia, którą przypisuje się malarzowi Victorowi Maximilienowi Potainowi (1759-1841), rezydentowi Académie de France w Rzymie w 1788 roku.
Rysunek Jean-Robert Ango , 1760-1761, Fogg Art Museum .
Grafika autorstwa opata Saint-Non , około 1770 r., Fogg Art Museum.
Rysunek, czerwona kreda na papierze, dawna kolekcja Mariette , Albertina .
Rysowanie Art Museum Princeton University , XVIII th century.
Jeśli wpływ stole pozostaje skromny aż do XIX -tego wieku, stało się decydującym w czasach współczesnych. Istotnie, według Pierre'a Rosenberga , pośród dzieł Poussina Śmierć Germanika była jego najsłynniejszym obrazem aż do tego okresu; Massacre des Innocents de Chantilly ma największy wpływ na współczesnych artystów i historyków sztuki. Dla Jacquesa Thuilliera , „w malarstwie francuskim aż do Guerniki żadna kobieta nie płakała głośniej niż ta matka” .
W PicassiePablo Picasso to współczesny artysta, który po raz pierwszy jest zainteresowany tą pracą. Nie ma żadnego dokumentu potwierdzającego, że hiszpański malarz odwiedził muzeum Condé lub dowiedział się, w jaki sposób dowiedział się o obrazie. Kilka jego prac zapożycza postacie z innych obrazów Poussina, takich jak Trzy kobiety przy fontannie od Eliezera i Rebeki . W latach trzydziestych bywał też w kręgach surrealistów i fascynował ich Poussin de Chantilly. Obraz jest odtwarzany w liczbie 9 w czasopiśmie Minotaure opublikowany15 października 1936którego kopię posiada Picasso. W następnym roku po raz pierwszy wspomniano o masakrze niewiniątek w szkicach przygotowawczych Guernicy . Angielski historyk sztuki, specjalista od Poussina Anthony Blunt, jako pierwszy zobaczy w kobiecie ze zmarłym dzieckiem skrót dwóch kobiet z obrazu Poussina. Ta postać jest po raz pierwszy znaleziona w szkicach8 maja 1937, a następnie w tych z 9, 13 i 28 maja, przed włączeniem do ostatecznej kompozycji. Bierze go ponownie w Guernica za szkice postscript22 czerwca i 26 września. Na koniec ten nieco zmieniony obraz podejmuje w swoim Charnierze z 1945 roku. Zainspirowany obrazami nazistowskich obozów zagłady , tym razem przedstawia matkę i dziecko, oboje martwi na szaro.
U Francisa BaconaAngielski artysta Francis Bacon również został naznaczony obrazem Poussina. Od 17 roku życia , podczas pobytu we Francji, odkrył ten obraz: „Było muzeum Condé, w którym widziałem wspaniały obraz Nicolasa Poussina „ Masakra niewiniątek ” . Byłem w szoku ... Najpiękniejszy płacz ze wszystkich obrazów ” . Dla niego ten obraz jest echem krzyczącej niani na widok wózka toczącego się po schodach w Pancerniku Potemkin . Bacon, również zainspirowany Picassem , często wykorzystuje obraz płaczu i wyjących ust w swoich najsłynniejszych obrazach: w Trzech studiach postaci u stóp ukrzyżowania, a nawet w Głowie VI .
Z innymi współczesnymi artystamiJeszcze bardziej współcześnie kilku artystów zapożyczyło obrazy Poussina do swoich prac: Jean-Michel Alberola wykonał serię czterech rysunków po Le Massacre des Innocents w 1994 roku, w reakcji na ludobójstwo Tutsi w Rwandzie . Niemiecki malarz Markus Lüpertz namalował olej na płótnie Kindermord (nach Poussin) w 1989 roku. Henri Cueco , osobowość ruchu figuracji narracyjnej , rysuje i pisze Według masakry niewiniątek Nicolasa Poussina , seria sześciu rysunków, 1997 -1998. Vincent Corpet wykorzystuje elementy malarstwa Poussina w swoich obrazach z 1986 roku, a zwłaszcza w serii Fuck Masters z 2012 roku. Ernest Pignon-Ernest czerpie z rysunku Poussina Massacre of the Innocents z 2013 roku z okazji wystawy w Palais des Beaux- Sztuka w Lille . W 2017 roku prace Pierre'a Buraglio , Annette Messager i Jérôme Zondera prezentowane są na wystawie monograficznej poświęconej malarstwu Poussina w Musée Condé , pracach powstałych z okazji tej wystawy. Mówiąc bardziej anegdotycznie, włoski malarz Valerio Adami wykonał w latach 70. wraz ze swoją żoną Camillą serię fotografii odtwarzających Masakrę niewiniątek , w formie żywych obrazów, z filozofem Jacquesem Derridą i Marguerite Derrida w roli żołnierza. w tym z krzyczącą kobietą.