Timon lepidus
Timon lepidus Jaszczurka perłowa na skale Timon Lepidus
NT : Prawie zagrożony
Perłowa jaszczurki ( Timon lepidus ) jest gatunek z jaszczurki z rodziny z Lacertidae . Jest to największa jaszczurka w Europie i jedna z największych w Hiszpanii, obok gigantycznej jaszczurki Gran Canaria ( Gallotia stehlini ). Żyje na suchych trawnikach i otwartych, lekko zarośniętych siedliskach, typowych siedliskach środowiska śródziemnomorskiego w południowo-zachodniej Europie. Podobnie jak wiele jaszczurek , pozostaje zależny od nasłonecznionych środowisk. Rozpoznawane są cztery podgatunki o wspólnym zasięgu naturalnym, to jest T.l. ibericus , T. L. lepidus , T. L. nevadensis i T. l. Oteroorum .
Ten jaskrawo ubarwiony dzienny gatunek jest jednym z gatunków dziedzictwa na południu Francji. Jej duży rozmiar średni oscylując między 55 i 70 cm dla mężczyzn, jej zachowanie terytorialnej i rzadkość sprawiają, że rzeczywiście szczególnie czczony przez kolekcjonerów i zwierząt terrarium aż do XIX th wieku. Gatunek ten jest obecnie chroniony, a jego chwytanie jest surowo zabronione.
Żywi się głównie owadami , w szczególności chrząszczami, ale w przypadku wyspiarstwa może przyjmować dietę głównie wszystkożerną . O gadach, takich jak wąż Montpellier i ptakach drapieżnych, takich jak kania czarna czy myszołów, część drapieżników.
W ostatnich latach gwałtownie spadła na terytorium Francji i Europy. Jaszczurka perlista jest rzeczywiście jednym z siedmiu gatunków gadów zagrożonych wyginięciem we Francji, spośród 37 wymienionych w 2009 roku . Spadek francuskich populacji w szczególności podkreśliła Dzięki różnych przeprowadzonych badań, uzasadnia wprowadzenie środków ochrony i rozwijania w Krajowym Planie Działań (NAP) poświęconej Jaszczurka perłowa jest także w czasie trwania okresu. 2012 - 2016 .
Od skamieniałości dowodzą istnienia Jaszczurka perłowa do ponad 2,3 miliona lat.
Ten gad ma masywne ciało i ogon , z trójkątną głową i zaokrąglonym pyskiem. Jego nogi są mocne, a pazury długie i zakrzywione. Jego ogon jest nieco większy od tułowia, jest cylindryczny i zawinięty .
Znany jako największe Lacertidae, a także jaszczurki w Europie, jego długość może sięgać 24 cm od głowy do szamba . Uwzględniając ogon, jego długość całkowita wzrasta średnio między 55 a 70 cm , samice są mniejsze, średnio o 45 cm . Obserwowano osobniki o długości powyżej 90 cm , zwłaszcza w Pirenejach Wschodnich we Francji. Osoby mieszkające na północy wydają się mniejsze niż osoby mieszkające na południu.
Dorosłe osobniki ważą od 130 do 180 g , największe samce osiągają 350 gramów.
Po urodzeniu osobniki mają barwę podobną do barwy dorosłej, chociaż bardziej brązową, ale przyoczka na bokach są białe, otoczone czarnym okręgiem. Stopniowo ich strój zbliża się do dorosłego, przez kolejne linienie, a białe plamy zmieniają kolor na niebieski. Z wiekiem jaszczurka zachowuje tylko niebieskie przyoczki, które nabierają jasnego koloru, podobnie jak ich lśniąca zielona sierść. Przyoczka otoczone są czarnymi łuskami, tymi samymi, które niczym mozaika przecinają cały tył i boki tego gatunku. Tęczówka jest żółta u młodych i czerwonawa u dorosłych. Ich brzuszna powierzchnia jest zawsze bledsza, idąc w kierunku bieli.
Melanizm w Jaszczurka perłowa było przedmiotem publikacji i jest podawana jako powszechne, ale obserwując całkowicie czarnych osobników pozostaje zupełnie rzadkie.
Jak wielu zauryjczyków , ma „trzecie oko”, zwane okiem szyszynki , na szczycie czaszki (na krawędzi łuski międzyciemieniowej). U jaszczurki perłowej nie jest ona widoczna, ponieważ znajduje się pod łuskami czaszkowymi. To „oko” straciło swoją pierwotną funkcję, czyli widzenie. Jego rolą jest wychwytywanie źródła światła w celu regulacji rytmu dobowego, a tym samym wewnętrznego zegara gadów. Jest połączona z nasadą lub szyszyną , która występuje również u ssaków.
U jaszczurki z paciorkami łuska potyliczna jest wysoko rozwinięta, zwłaszcza u dorosłych, co najmniej tak szeroka jak ciemieniowa lub czołowa. Przednia płyta jest lekko zwężona z tyłu. Na ogół jest co najmniej tak szeroki jak ciemieniowe, których przednia granica jest silnie ścięta, aby otrzymać łuski czołowo-ciemieniowe. Skale czasowe są szerokie. Kołnierz jest całkowicie oddzielony od łusek klatki piersiowej i noszony w linii prostej od jednej strony szyi do drugiej, a jego krawędź jest ząbkowana. Łuski brzuszne tworzą od ośmiu do dziesięciu podłużnych rzędów, ich boczna krawędź jest skośna i zaokrąglona, a dwie środkowe są wyraźnie węższe niż sąsiednie. Łuski na plecach są małe i ziarniste. Przed odbytem znajduje się duża środkowa łuska , a te na ogonie są długie, wąskie, lekko zaokrąglone , równoboczne i zakończone ostrym końcem. W spiralami tworzą one są bardzo wyraźne. Te pory udowe są dwanaście czy czternaście w szeregu i nie wykraczać poza przetłoczenie w pachwinie . Wreszcie tylna łapa przyłożona do brzucha dociera mniej więcej na poziomie pachy .
Samiec jest na ogół bardziej krzepki i wyższy niż samica. Przy tej samej wielkości samiec jest od 4 do 8% cięższy od samicy.
Głowa samca jest szczególnie masywna i szeroka, a podgardle bardzo spuchnięte. To dzięki tej różnicy dymorfizm płciowy jest najbardziej wyraźny wizualnie. Również kolor sierści jest u samców znacznie bardziej żywy i skontrastowany z intensywną zielenią. Zabarwienie niebieskich przyoczek jest na ogół słabsze, a ich rozmiar jest mniejszy u samicy. Rozmiar głowy samca wynosi 27% jego ciała, a samicy tylko 22,8%. Te pory udowe są bardziej widoczne i barwione samca. Pozwalają mu oznaczyć swoje terytorium za pomocą feromonów .
Dobrym kryterium określania płci jest policzenie liczby pasm łusek, które dana osoba ma pod brzuchem. Samiec ma na ogół od 30 do 33, a samica od 33 do 36. Według innych autorów, w Hiszpanii liczba rzędów łusek brzusznych waha się od 30 do 39 dla kobiet i od 27 do 35 dla mężczyzn.
Wreszcie po okresie godowym, gdy samica jest w ciąży , jej ciało jest bardzo duże i rozszerzone.
Nie należy jej mylić z innym gatunkiem w swoim zasięgu, jaszczurką zieloną zachodnią ( Lacerta bilineata ), ale także jaszczurką pospolitą ( Lacerta schreiberi ). Przypomina też jaszczurkę zieloną wschodnią ( Lacerta viridis ), inny duży gatunek jaszczurki europejskiej, ale żyjący w Europie Wschodniej. Te ostatnie nie mają przyoczek na bokach, są mniejsze w wieku dorosłym i jako jedyne u samców wykazują jednolicie niebieskie gardło w okresie lęgowym.
Jaszczurka zielona orientalna - Lacerta viridis | Jaszczurka Schreibera - Lacerta schreiberi | Zachodnia Jaszczurka Zielona - Lacerta bilineata | ||
---|---|---|---|---|
Gatunek ten występuje w północno-zachodnich Włoszech , południowej Francji , Hiszpanii , Gibraltarze i Portugalii na Plazas de soberanía . Występuje do 1000 m n.p.m. w Portugalii i powyżej 2000 m n.p.m. w Hiszpanii. We Francji granica wysokości wynosi około Err w Pirenejach Wschodnich na wysokości 1550 m . Osiąga 580 m w pobliżu Aurillac w Masywie Centralnym , regionie, który skądinąd jest mniej korzystny dla jaszczurki pawiowanej ze względu na klimat.
We Francji gatunek ten występuje na ciągłym obszarze rozciągającym się od granicy włoskiej po Hiszpanię , czyli na całym obszarze śródziemnomorskim. Część wybrzeża Atlantyku jest również skolonizowana przez jaszczurkę pawiowaną. Jedna z hipotez opisuje starożytną kolonizację wybrzeża Atlantyku poprzez płaskorzeźby Pirenejów Północnych oraz Causses of Tarn i Lot .
Po jego gwałtownym spadku jego częstotliwość, a nawet obecność w jego zasięgu pozostaje nieznana. Aby temu zaradzić, jest przedmiotem „interaktywnego” badania we Francji w ramach obywatelskiego urządzenia naukowego , zainicjowanego i zarządzanego przez Obserwatorium Przyrodników Śródziemnomorskich Ekosystemów (OnEm).
Jaszczurka Ocelowana żyje w ekosystemach o śródziemnomorskim powinowactwie poza gęstymi lasami i obszarami dużych upraw bez schronienia. Jego środowiska mieszkalne mają wspólną cechę bardzo nasłonecznionych przestrzeni. Tak więc suche i porośnięte krzakami zbocza wzgórz, otwarte zarośla, pola uprawne lub wzbogacone, stałe wydmy szare lub suche trawniki wapienne są biotopami, które szczególnie lubi, czyli siedliskami suchymi . Środowisko, które wydaje się mu najbardziej odpowiadać, to strome skaliste trawniki z tu i ówdzie krzewami.
Pomimo tego pozornego powinowactwa do suchych środowisk – może żyć w Hiszpanii w Cabo de Gata , gdzie spada tylko 150 mm opadów rocznie – może paradoksalnie występować w silnie nawodnionych regionach, takich jak Sierra de Grazalema, gdzie opady przekraczają 1500 mm / rok. Nie jest to odosobniony przypadek z rekordami również w Masywie Maures , z 1200 mm /rok. Ocellated Lizard szuka więcej schronienia niż zasadniczo suchy klimat.
Może istnieć bliski związek między obecnością nor zajęczaków a zagęszczeniem jaszczurek w środowisku. Na wyspie Oléron nory dzikich królików stanowią większość schronień dla tego gatunku (86% w 2002 roku). Mówiąc ogólniej, istnieje pozytywna korelacja między dostępnością skrytek i schronień (takich jak szczeliny, nory, stosy kamieni) a zagęszczeniem jaszczurek osadzonych na otwartych przestrzeniach. Dlatego też, podobnie jak wiele gatunków niezdolnych do kopania własnych nor, Jaszczurka jest ograniczona w swojej zdolności do kolonizacji nowych obszarów i bezpośrednio podlega biocenozie zakopywania się i dostępności biotopu.
Mnogość kryjówek jest więc głównym czynnikiem dla tego gada, który może zainwestować więcej niż dziesięć w przypadku samic i do 21 na wiosnę w przypadku samców o powierzchni kilkuset metrów kwadratowych.
Ostoje te zapewniają osłonę i skuteczną ochronę przed drapieżnikami, ale pełnią również funkcję strefy buforowej przed zmianami temperatury i wilgotności , czynnikami przeważającymi w środowiskach lądowych dla wielu gatunków.
Populacje Montpellier są widoczne głównie na obszarach naturalnych (scrubland, stepy), w przeciwieństwie do populacji pirenejskiej i hiszpańskiej, które częściej osiedlają się na narzutach, dzikich wysypiskach, schronieniach rolniczych i innych obszarach antropogenicznych. Populacje transgraniczne mają zatem skłonność do miast i są bardziej skłonne do wykorzystywania siedlisk wtórnych. Może to być konsekwencją przystosowania się do stopniowego zanikania jego naturalnych siedlisk.
Uważa się, że najstarsze okazy mają od 2,6 do 3,6 miliona lat. Jednak szczątki nie pozwalają nam z całą pewnością odróżnić, czy to rzeczywiście ten gatunek. Niemniej jednak przyjmuje się, że gatunek ma co najmniej 1,8 do 2,6 miliona lat, a szczątki zębów znaleziono na stanowisku w Roussillon na południu Francji. Daje to gatunek do późnego pliocenu . Zasadniczo w tym samym okresie pliocenu odkryto na południu Włoch w prowincji Apulia szczątki, które bardzo przypominają Timona lepidus lub pokrewnego taksonu Lacerta pater . Chociaż porównania kariologiczne ilustrują specyficzne różnice między tymi dwoma gatunkami, nie można było dokonać dokładnego określenia.
W dolnym plejstocenie odkryto również skamieniałości jaszczurek z perełkami , co pozwoliło na datowanie tych szczątków od 0,78 do 1,8 miliona lat temu. Odkrycia dokonano w pobliżu Granady na południowym wschodzie Półwyspu Iberyjskiego . Poniżej miliona lat miasto Lunel w Herault posiada osady ze środkowego plejstocenu (130 do 780 tysięcy lat temu).
Szczątki odkryto również w osadach środkowego plejstocenu (780 do 130 Ka) w Lunel w departamencie Hérault i niedaleko Madrytu, ale także w Bize w departamencie Aude lub w pobliżu Granady i wreszcie w Alpes Maritimes.
Górna plejstocenu (11 do 130 tysięcy lat temu) dostarcza nam ciekawych informacji z odkryciem skamieniałości w jaskiniach w pobliżu Granady , w Barcelonie , w pobliżu Nicei w jaskini Lazaretto i wreszcie Vanguard w Gibraltarze .
Nic dziwnego, że danych z ostatnich 10 000 lat jest mnóstwo. Odpowiadają one obecnemu obszarowi geograficznemu, z danymi na przykład w Font Juvénal w neolicie w Aude lub w Châteauneuf-du-Rhône w środkowym neolicie w Drôme dla Francji. W Portugalii możemy przytoczyć odkrycia w Zambujal w Lizbonie . W Hiszpanii odkrycia są niezliczone, jak w Huelvie na południowym zachodzie kraju. Te ostatnie, lepiej zachowane skamieniałości, pozwalają nawet na wyróżnienie cech morfologicznych podgatunków Sierra Nevada Timon lepidus nevadensis .
Jaszczurka Ocelowana jest zasadniczo owadożerna , jej dieta opiera się więc na różnych owadach, najlepiej Coleoptera , ale także dżdżownicach czy ślimakach. Wielkość zdobyczy waha się od 3 do 100 mm , w zależności od wielkości jaszczurki. Z łatwością atakuje gatunki unikane przez inne drapieżniki, ponieważ są wytrzymałe i agresywne: w szczególności małe skorpiony lub stonogi. Jego drapieżnictwo jest podobne do zbieractwa i żywi się gatunkami napotkanymi podczas wędrówek. Czasami może skakać, aby złapać zdobycz w locie.
We Francji badanie oparte na 21 zawartości żołądka wykazało obecność 14 rzędów bezkręgowców , z 57% Coleoptera , 12% Orthoptera , 9% Hymenoptera o rząd wielkości . Pomimo niewielkich rozmiarów mrówka Messor barbarus jest powszechnie spożywana.
Lokalnie, podobnie jak na wyspie Oléron , Ocelowana Jaszczurka może okazać się owocożerna, a owoce efedryny stanowią do 20% jej diety od lipca do września. W południowej Hiszpanii gatunek zjada również jagody jałowca i Capparis spinosa oraz owoce Arum maculatum . Zaobserwowano nawet populację, której dieta jest zasadniczo wegetariańska : na wyspie Paloma w południowo-wschodniej Hiszpanii , jaszczurka perłowa żywi się głównie owocami i roślinami. W literaturze wspomina się o zespole wyspiarskim .
Czasami może żywić się oportunistycznie kręgowcami, aw szczególności młodymi ptakami (przypadek drapieżnictwa koszenii Thekla ), młodymi gryzoniami ( nornica polna ), płazami ( Pelobate cultripède ), a nawet królikami . Te ofiary pozostają bardzo marginalne w diecie jaszczurki owcowanej, rzędu mniej niż jednego procenta.
Aktywność pokarmowa jaszczurki perłowej obejmuje okres od 8 do 9 miesięcy, podczas których nie zimuje. Szczyt aktywności przypada na okres od maja do czerwca.
Dojrzałość płciową osiąga około 3 roku życia, kiedy osobniki mają około 140 mm od pyska do otworu wentylacyjnego. Gody odbywają się od kwietnia do maja, kiedy to częste są walki samców. Ich przemoc jest niezwykła. Gatunek jest jajorodny i składa się z około 5 do 20 jaj, w zależności od wielkości samicy, w kilkucentymetrowym otworze między końcem maja a początkiem czerwca. Są one ułożone pod kamieniem, między korzeniami; inkubacja trwa od 71 do 102 dni, w zależności od klimatu (eksperyment przeprowadzony między 25 a 29 °C ). Samica wkłada dużo wysiłku w poród w porównaniu z innymi Lacertidae . Jaja różnią się znacznie średnicą w zależności od wilgotności środowiska i wielkości matki . Wylęg odbywa się między sierpniem a październikiem, pojawienie się młodych trwa od 2 do 4 dni. Młode osobniki wykluwane z jaj mierzą średnio 11 cm i ważą około 2,5 g . Na niektórych obszarach południowo-wschodniej Hiszpanii samice podgatunku T.l. nevadensis składa dwa jaja rocznie, jeśli pozwalają na to warunki pogodowe. Druga nieśność zawiera systematycznie mniej jaj. Niektórzy autorzy uważają, że częstotliwość tarła samic zależy każdego roku od warunków klimatycznych i meteorologicznych.
Ani samiec, ani samica nie zapewniają żadnej opieki młodym osobnikom, które wykluły się z potomstwa, więc nie ma żadnej inwestycji rodzicielskiej poza samym kryciem i wyborem miejsca. Powszechny jest również kanibalizm dorosłych na nieletnich.
Wzrost tego gada jest szczególnie ważny w pierwszych latach jego życia, by od trzeciego roku gwałtownie zwolnić. Rozwój jest podobny do krzywej logistycznej, z oscylacjami odpowiadającymi gorącym i zimnym porom roku. Badania szkieletowo-chronologiczne na licznych próbkach kości z kości udowej pokazują, że wzrost eksploduje w pierwszym roku u osób, które przetrwały jedną lub dwie zimy. Nagłe spowolnienie wzrostu odpowiada, jak w przypadku wielu gadów, dojrzałości płciowej, od 2 do pół do 3 lat, czyli 3 sezonów aktywności.
W środowisku naturalnym osobniki prędzej czy później są zazwyczaj ofiarami drapieżników, zimna lub chorób. Ich długowieczność dochodzi wówczas niekiedy do 10-11 lat, ale rzadko zdarzają się te, które przekraczają 6 lat. Gatunek może żyć w niewoli od 14 do 17 lat, w mniejszym stopniu pod wpływem czynników klimatycznych i fizycznych oraz drapieżników.
Ten gatunek zimuje od jesieni w październiku do połowy marca. W ciągu dnia nierzadko można zobaczyć, jak cieszy się kilkoma upałami w piękne słoneczne dni. Światło słoneczne poprzez bezpośrednie wystawienie na działanie promieni słonecznych i temperatury fortiori odgrywa zatem zasadniczą rolę w aktywności jaszczurki z owulacją. Niektórzy autorzy wspominają jednak o aktywności nocnej, w szczególności o poszukiwaniu konkretnych ofiar, takich jak wyłącznie nocne chrząszcze.
Wynika to z faktu, że Ocelowana Jaszczurka jest gadem poikilotermicznym, a jej temperatura zależy w dużej mierze od otoczenia. Musi więc go stale regulować, mówimy o termoregulacji . Aby się rozgrzać, przechodzi przez wiele godzin solaryzacji . Przez cały dzień będzie się okresowo schronił i narażał, aby temperatura jego ciała odpowiadała jego potrzebom. Badania pokazują, że aktywność tego rodzaju, równa jasności, wynosi około 98% w temperaturze 24 °C i około 85% w temperaturze 32 °C . Perłowa jaszczurki zaobserwowano aktywny Kadyksu gdy temperatura nie przekracza 15,6 ° C i podpory 42 ° C jako maksimum . W niektóre słoneczne dni gatunek był obserwowany nawet w pełnym słońcu przy temperaturze 10 °C .
Młodociany będzie dążył do osiągnięcia temperatury 34 ° C podczas swojej termoregulacji przed rozpoczęciem kolejnej aktywności.
Termoregulacja jest jednym z najbardziej wymagających działań w tym jaszczurki, ponieważ poświęca większość miesiącach marcu i kwietniu, post- zimowania i wrześniu, pre- zimowania, do niego . Korzysta bezpośrednio ze słońca, ale też ceni sobie puszczanie z uniesionymi nogami, żołądek na ziemi na gorących płytach wapiennych, łupkowych lub granitowych, stanowiących główną część jej biotopu .
Gatunek prowadzi osiadły tryb życia i przemieszcza się na duże odległości tylko w poszukiwaniu partnerów seksualnych. Badania te mogą być połączone z polowaniem, czynnością, którą można również wykonać na czujce, wyłapując zdobycz przechodzącą przed wejściem do ostoi. Podczas ruchu ocellat porusza się powoli, trochę jak jaszczurka monitorująca i często wącha powietrze swoim głęboko rozwidlonym językiem. Te powolne, ciągłe ruchy różnią się od jego zachowania, gdy jest zaniepokojony, w którym pozostaje nieruchomy i szybki w atakach, a tylko rzadko próbuje używać języka, który mimo to pozostaje centralnym narządem zmysłów . lokalizuje i wykrywa zdobycz i feromony dzięki narządowi lemieszowo - nosowemu lub narządowi Jacobsona.
Spotkanie samców w okresie godowym jest równoznaczne z gwałtownymi walkami. Wiele starszych osobników zachowuje następstwa , zwłaszcza na czubku głowy. Tłumaczy się to również faktem, że samce są bardzo terytorialne i rzadko są stadne . Tylko bardzo duże zagęszczenie jaszczurek na wyspie lub brak kryjówek może sprawić, że samce będą bardziej tolerancyjne, a nawet społeczne.
Broni się gryząc, drapiąc i wydając jęki, rodzaj przytłumionego gwizdka. Ma też, jak wiele jaszczurek, zdolność do autotomii , czyli dobrowolnej utraty części ogona w celu ucieczki przed drapieżnikami. Wiele samców ma więc zregenerowane ogony (na 25 obserwacji samców tak było w przypadku 22). Ta umiejętność odwraca uwagę agresora, zostawiając skromny łup lub uciekając przed nim, jeśli trzyma gada za ogon.
Szczególnie zaciekła w stosunku do ludzi, jaszczurka z owulacją jest w stanie dostrzec ją z daleka. W razie niepokoju będzie próbował z dużą prędkością uciec do jednego z najbliższych schronień, z głośnym hukiem, z ogonem wygiętym w górę. Jego najczęstszymi schronieniami są środowiska krzaczaste, szczeliny skalne, nory. W narożniku przyjmie postawę obronną, twarzą do agresora, z wytrzeszczonymi oczami, wyprostowanymi na przednich łapach, szeroko otwartymi ustami i będzie próbował ugryźć każdego, kto się ośmieli. Jego ugryzienie jest nieszkodliwe, ale o dziwo wywierany nacisk. Złapany, nie daje się łatwo puścić.
Jest dobrym pnączem, jego pazury pozwalają mu przyczepiać się do drzew, ścian skalnych, betonowych ścian i dość łatwo poruszać się po tych powierzchniach.
Jaszczurka perłowa to gad o dość dużych potrzebach powierzchniowych. Małe samice (około 150 mm ) poddano procesowi telemetrii, wyposażonej w nadajniki radiowe. Jako ich zasięg określono tereny o powierzchni od 2800 do 5844 m 2 , ze średnią 3750 m 2 . W przypadku samców, młode osobniki (122 do 175 mm ) były również monitorowane przy użyciu tej samej metodyki, a wyniki wahały się od 1424 do 22 106 m 2 ( średnio 11 087 m 2 ). Istnieje pozytywna korelacja między wielkością osoby a zasięgiem w domu. Ta przestrzeń, w której samiec pozostaje bardzo terytorialny, może drastycznie się zmniejszyć w środowisku wyspiarskim lub bardzo słabo zbudowanej ze schronień.
Niewiele gatunków pasożytuje na jaszczurce perlistej. Na tej ciasnej liście wszystkie wydają się być w równowadze w relacji gospodarz-pasożyt u osób bez obniżonej odporności . Pasożyty należą do różnych rodzin:
Wiele drapieżników zagraża owcowanej jaszczurce. Jaja są najbardziej kruche i wiele młodych osobników nie przeżywa pierwszej zimy. Ale nawet jako osoba dorosła i pomimo swoich rozmiarów pozostaje zagrożona przez jednego z wielu dużych drapieżników, które dzielą jego środowisko.
W swoim naturalnym środowisku największym drapieżnikiem jaszczurki owiniętej jest z pewnością wąż Montpellier , który żyje w tym samym środowisku i na którym opiera swoją dietę. Wspomina się wyjątkowy przypadek drapieżnictwa Zaskrońca Zaskroniowego . Wiosną, po wykluciu się lęgów, młode jaszczurki mogą również wejść do diety dorosłych.
Ptaki, a zwłaszcza ptaki drapieżne, wywierają również silną presję na jaszczurkę owulowaną. Należą do nich kania czarna , z Orzełek , w gadożer zwyczajny , The eagle Bonelli za tego, kania ruda , z ścierwnik sępa , z jastrzębia , ten orzeł i myszołów . Odkrycie szczątków kostnych w gnieździe puchacza , nocnego ptaka drapieżnego, pomaga ukazać niewyłącznie dobową aktywność jaszczurki owcowanej.
Wykazano również, że jaszczurka perłowa wchodzi w dietę ssaków. To jest w przypadku Hiszpanii z mangusty The Lynx pardelle The tchórz i Fouine , ten ostatni może także polować na Jaszczurka perłowa w Francji w towarzystwie gronostajem i Genette'a . Wreszcie, jaja mogą spożywać gatunki oportunistyczne, takie jak dzik i szczury .
Zwierzęta domowe są również drapieżnikami jaszczurki perlistej, zwłaszcza w pobliżu miast. Tak jest w przypadku psów i kotów. Jest prawdopodobne, że koty wywierają w ten sposób silny wpływ na jaszczurki. Szczególnie narażone byłyby osobniki młodociane, co jest szkodliwe dla Ocelowanej Jaszczurki, ponieważ na tym etapie jest bardzo delikatna. Ponadto zmniejszenie naturalnych siedlisk gadów przez rozwój miast jeszcze bardziej zwiększa presję drapieżniczą zwierząt domowych.
Według Reptarium Reptile Database (24 marca 2013 r.) Ocellated Lizard dzieli się na cztery podgatunki :
Różnice infraspecyficzne leżą w ich średniej wielkości, ogólnym kolorze i uzębieniu:
Ocelowana jaszczurka została po raz pierwszy opisana przez François Marie Daudin w 1802 roku pod epitetem „Gentil Lizard of Langwedoc” i naukową nazwą Lacerta lepida . Zoolog uzasadnić tę nazwę ze względu na swój kształt i kolory zastał bardzo przyjemny, które zdobią jego ciało. Okaz Montpellier, który badał, był osobnikiem młodocianym, biorąc pod uwagę opis i wymiary, które mu podał.
Gatunek pozostaje w ten sposób opisany w rodzaju Lacerta od ponad 200 lat. Wielu autorów uważało jednak, że takson był bliżej spokrewniony z rodzajem Timon , przy czym ten ostatni grupuje inne gatunki kompleksu lepida , wraz z anatolijsko-irańskim gatunkiem Timon princeps . Stworzenie tego rodzaju umożliwia zgrupowanie wszystkich ocelowanych jaszczurek. Ta zmiana taksonomiczna potwierdzona przez ostatnią klasyfikację nie została jednak zachowana dla niektórych autorów, którzy utrzymują gatunek w rodzaju Lacerta . Modele filogenetyczne wspierające tę propozycję są w rzeczywistości nadal uważane za niewystarczające.
Gatunek ten w ostatnich latach gwałtownie spada we Francji i Europie. Jaszczurka perlista jest jednym z siedmiu gatunków gadów zagrożonych wyginięciem we Francji, spośród 37 wymienionych w 2009 roku . Fragmentacja populacji jaszczurki paciorki na skraju jej zasięgu jest charakterystyczna dla jej fazy zaniku, jak wykazano w Ligurii . Uznaje się zatem, że we Francji wymarły ponad siedem izolowanych populacji, do których, pod warunkiem potwierdzenia, można dodać co najmniej trzy inne. Zwłaszcza spadek populacji francuskiej, uwydatniony w różnych przeprowadzonych badaniach, uzasadnia wdrożenie środków ochronnych. Opracowanie Krajowego Planu Działań (NAP) poświęconej Jaszczurka perłowa jest także trwają w okresie 2011 do 2015 roku .
Jako główne przyczyny podaje się fragmentację i zanikanie jego siedlisk, głównie z powodu urbanizacji , ponownego zalesiania i stopniowego porzucania ekstensywnych pastwisk , ale także celowego chwytania. W rzeczywistości wykazano na populacjach na zachodzie Francji, że ewolucja krajobrazów poprzez ponowne zalesianie i zamykanie środowisk jest przyczyną zaniku jaszczurki owcowanej.
Duża zależność jaszczurki uowitej od nor królika europejskiego w niektórych regionach wyjaśnia, dlaczego spadek liczebności zajęczaków spowodowany myksomatozą lub innymi chorobami wirusowymi może być przyczyną jej spadku. Ten sam autor sugeruje również, że spadek w tym regionie jest potencjalnie spowodowany faktem, że ptaki drapieżne spadły na ostatnią główną zdobycz po królikach w Parku Narodowym Doñana , a mianowicie Ocellated Lizards.
Na równinie Crau wykazano, że leczenie przeciwpasożytnicze na owcach odgrywa negatywną rolę w dynamice populacji jaszczurki z owulacją: w rzeczywistości koprofagiczne Coleoptera , stanowiące ważny element jej diety, stanowią nie więcej niż 2% jej diety. Te ostatnie zostały zdziesiątkowane przez iwermektynę , środek odrobaczający podawany owcom, mimo że dawki były raczej niskie. Populacja gadów zmniejszyła się zatem z 225 do 2 osobników w polu kontrolnym.
Znaczna część jaszczurek żyjących jak najbliżej przestrzeni miejskich cierpi z powodu polowań ze strony ludzkich towarzyszy , takich jak bezpańskie koty i psy.
Wreszcie ostatnim czynnikiem zagrożenia są celowe przechwycenia. Połowy te są nawet uważane, w skali populacji europejskiej, za główną przyczynę spadku liczebności gatunku. Znanych jest kilka rodzajów próbek:
Podobnie jak wszystkie gady rodzime we Francji, jaszczurka owulowana jest chroniona przez francuskie przepisy. Jest cytowany w art. 3 dekretu19 listopada 2007ustalanie wykazów płazów i gadów chronionych na całym terytorium oraz warunków ich ochrony. Jest również cytowany w załączniku II do konwencji berneńskiej. Zabrania się zatem jej niszczenia, okaleczania, chwytania lub usuwania, celowego zakłócania lub naturalizowania, a także niszczenia lub usuwania jaj i gniazd oraz niszczenia, zmieniania lub degradowania ich środowiska. Bez względu na to, czy jest żywy, czy martwy, zabrania się również transportu, handlu, używania, trzymania, sprzedaży lub kupowania.
Status ochronny gatunku, wynikający z krajowej transkrypcji dyrektyw europejskich, stwierdza się również w krajach sąsiednich, takich jak Portugalia, Hiszpania i Włochy (poprzez prawo regionalne), w których występuje naturalnie jaszczurka owinięta. Dlatego też jest w pełni chroniony w tych krajach.
Ocelowana jaszczurka jest uważana za „prawie zagrożoną” (NT) na globalnej czerwonej liście IUCN na poziomie europejskim (2011) i „wrażliwą” (VU) na francuskiej czerwonej liście (Kryterium A4ac, 2008).
Wielu z nich charakteryzuje jaszczurkę owulowaną jako zwierzę, które może przekroczyć metr i czepiać się szyi plantatorów winorośli, których podle atakują. Z jednej strony rzadkie i wątpliwe są wzmianki w Hiszpanii o jaszczurce perlistej, której wielkość przekracza 90 cm , a zwierzę szczególnie boi się ludzi i atakuje tylko w ostateczności. Z drugiej strony jego zgryz jest prawie bezbolesny .
Inne wierzenia sprawiały, że uchodził za jaszczurkę, która żerowała na kobietach ratujących się na wsi, zwłaszcza jeśli miały miesiączkę. Stąd uznanie tego gatunku w Hiszpanii za niebezpieczne, oczywiście niesłusznie.
Ocelowana jaszczurka jest ceniona jako nowy zwierzak (NAC) w niektórych krajach, w których można ją trzymać, takich jak Anglia i Stany Zjednoczone .
Zainteresowanie tym zwierzęciem znajduje odzwierciedlenie w licznych niemieckich publikacjach dotyczących odpowiedniego terrarium , wyszczególniających charakterystykę oświetlenia, określających optymalne warunki temperatury i wilgotności, porady dotyczące instalacji (podłoże, dekoracja, eksploatacja itp.), odpowiedniego pożywienia ( zwłaszcza suplementy witaminowe) oraz ogólne porady dotyczące hodowli w niewoli.
Mimo, że nie mieszka w tym kraju, Jaszczurka perłowa jest na plastrze z Burkina Faso dnia 1985 .
Jaszczurka perłowa ♀ ( Park Narodowy Picos de Europa , Hiszpania)
Nieletni (Hérault, Francja)
Jaszczurka perłowa ♂ ( Kantabria , Hiszpania)
Timon lepidus - Paryski Park Zoologiczny
Timon lepidus - Paryski Park Zoologiczny - w mesie
Timon lepidus - Paryski Park Zoologiczny - na spacer
Timon lepidus - Paryski Park Zoologiczny - pozowanie
Timon lepidus - Paryski Park Zoologiczny - który odpoczywa
Jaszczurka perłowa, prowincja Kastylia i León (Hiszpania), w 2013 r., która nadal pozuje ...
... i która odpoczywa