Burkina Faso
Flaga Burkina Faso . |
![]() Herb Burkina Faso . |
Waluta | Jedność, postęp, sprawiedliwość |
---|---|
Hymn |
Ditania |
Święto narodowe | 11 grudnia |
Upamiętnione wydarzenie | Proklamacja Republiki (1958) |
Forma państwa | Republika |
---|---|
Prezydent Republiki | Roch Marc Christian Kaboré |
Premier | Christophe Dabire |
Parlament | Zgromadzenie Narodowe |
Języki urzędowe |
Francuski Moré The Dioula i Peul mają status języków narodowych. |
Stolica |
Wagadugu 12° 22 ′ N, 1° 31 ′ W |
Największe miasto | Wagadugu |
---|---|
Łączna powierzchnia |
274 400 km na południowy 2 ( w rankingu 73 th ) |
Powierzchnia wody | Nieistotny |
Strefa czasowa | UTC +0 |
Niezależność | z Francji |
---|---|
Przestarzały | 5 sierpnia 1960 |
Miły | Burkinabé lub Burkinabè |
---|---|
Całkowita populacja (2020) |
20 835 401 mieszk. ( Nr 61 p ) |
Gęstość | 76 mieszkańców/km 2 |
Nominalny PKB ( 2020 ) |
![]() |
---|---|
Stopa bezrobocia |
![]() + 0,1% |
HDI ( 2019 ) |
![]() |
Gotówka | Frank CFA (UEMOA) ( XOF) |
Kod ISO 3166-1 | BFA, BF |
---|---|
Domena internetowa | .bf |
Kod telefoniczny | +226 |
Organizacje międzynarodowe | OHADA ADB ECOWAS CEN-SAD CIR ALG G5S KAMERY |
Burkina Faso ( wymowa: /buʁ.ki.na fa.so/ ), dosłownie „Ziemia prawych ludzi”, powszechnie znany jako Burkina , to kraj z Afryki Zachodniej bez dostępu do morza , były Republika Górnej -Volta . Otacza je Mali na północnym zachodzie, Niger na północnym wschodzie, Benin na południowym wschodzie, Togo na południowym wschodzie, Ghana na południu i Wybrzeże Kości Słoniowej na południowym zachodzie.
Stolica Wagadugu znajduje się w centrum kraju. Burkina Faso jest członkiem Unii Afrykańskiej (UA), Wspólnoty Gospodarczej Państw Afryki Zachodniej (ECOWAS), Organizacji Harmonizacji Prawa Gospodarczego w Afryce (OHADA) oraz Organizacji Współpracy Islamskiej . Jest jednym z dziesięciu najsłabiej rozwiniętych krajów świata, ze wskaźnikiem rozwoju społecznego 0,402 w 2015 roku.
Były kolonią francuską , Górna Wolta uzyskał niepodległość na5 sierpnia 1960. Obecna nazwa kraju, Burkina Faso, pochodzi z4 sierpnia 1984pod przewodnictwem rewolucjonisty Thomasa Sankary . Połączenie dwóch słów w dwóch głównych językach kraju oznacza „ojczyznę prawych ludzi” - Burkina tłumacząc jako „uczciwość, honor” w Moré , a Faso tłumacząc jako „terytorium, ziemia lub ojczyzna” w Dioula .
Konstytucja Narodowa nazywa mieszkańców Burkina Faso Burkinabè (słowo niezmienne w rodzaju i liczbie), gdzie przyrostek bè jest tłumaczony jako „mieszkaniec” (mężczyzna lub kobieta) w języku Fulani . Wybór tej mieszanki języków (opartej na trzech idiomach mających status języków narodowych – Mooré , Dioula ( Malinké ) i Fulani – z francuskim) w nazwie kraju i jego mieszkańców, odzwierciedla chęć zjednoczenia „społeczeństwa wieloetnicznego (ponad 60 grup etnicznych). We Frankofonii mieszkańców Burkiny można nazwać Burkinabés.
Terminy Burkina Faso , Burkina Faso lub Burkina Faso są używane powszechnie, a Burkina Faso w oficjalnym użyciu. Zgodnie z konstytucją Burkina Faso „Faso jest republikańską formą państwa”. Termin „Faso” zastępuje zatem termin „republika”: „republika Burkina Faso” lub „republika Burkina” nie są używane w kraju. Podobnie oficjalnie używamy „Prezydent Faso” zamiast „Prezydent Republiki”.
Jeśli chodzi o całą zachodnią Afrykę, Burkina Faso doświadczyło bardzo wczesnego osadnictwa, z łowcami-zbieraczami w szczególności w północno-zachodniej części kraju ( 12 000 do 5000 lat przed erą chrześcijańską ), a także narzędziami (skrobakami, dłutami i ostrzami). ) zostały odkryte w 1973 roku . Sedentaryzacja pojawiła się między 3600 a 2600 pne u rolników , których ślady budowy sugerują stosunkowo stałą instalację. Zastosowanie żelaza , ceramiki i polerowanego kamienia rozwinęło się między 1500 a 1000 rokiem pne , podobnie jak pojawienie się problemów duchowych, o czym świadczą odkryte szczątki pochówku.
Szczątki przypisywane Dogonom odkryto w regionach Środkowo -Północny, Północny i Północno-Zachodni. Ale opuścił obszar pomiędzy XV th wieku i XVI -tego wieku osiedlić się w klifów Bandiagara . Ponadto pozostałości murów znajdują się w południowo-zachodniej części Burkina Faso (a także na Wybrzeżu Kości Słoniowej ), ale ich budowniczych do tej pory nie udało się zidentyfikować z całą pewnością. Ruiny Loropéni , położone w pobliżu granicy Wybrzeża Kości Słoniowej i Ghany, są dziś uznawane za miejsce światowego dziedzictwa.
Przed kolonizacją obecne terytorium Burkina Faso było podzielone między różne królestwa lub wodzowie:
Często zapominamy o czasach Amorawidów i Ibn Tachfine'a; istnieją historyczne relacje, które szczegółowo opisują podboje islamskich Berberów, które uległy kalifatowi Bagdadu (Abbasydów), który rozszerzył królestwo Almoravid do bram północnego Konga . W Burkina Faso niewiele jest dowodów na ten czas. Istnieje jednak chronologia królestw Mossi .
Europejczycy mieli niewielki kontakt z Mossi, jak nazywano to terytorium, i miały miejsce na krótko przed kolonizacją. Konto z Niger do Zatoki Gwinejskiej od Ludwika Gustave Binger za podróż (1856-1936) wspomina swój pobyt w czerwcu 1888 roku, z Boukary, brat Moro Naba Sanem z Wagadugu . Który Boukary miał zostać Moro Naba Wobgho, który oparł się Francuzom, mając bardzo ograniczone środki przed ich nowoczesną bronią. Binger opisuje królestwo zorganizowane według systemu feudalnego.
W 1896 r. królestwo Mossi w Wagadugu stało się protektoratem francuskim. W 1898 roku podbito większość regionu odpowiadającego dzisiejszemu Burkina Faso. W 1904 terytoria te zostały włączone do francuskiej Afryki Zachodniej w ramach kolonii Haut-Sénégal i Niger .
Wielu mieszkańców brało udział w I wojnie światowej w ramach batalionów piechoty senegalskiej . W latach 1915 i 1916 wybuchła wojna Bani-Volta w proteście przeciwko przymusowej rekrutacji. Prawie 30 000 osób zostało zabitych przez wojska z francuskiej Afryki Zachodniej . ten1 st marzec 1919, Édouard Hesling staje się pierwszym gubernatorem nowej kolonii Górnej Wolty . Ten jest poćwiartowany na5 września 1932a terytorium jest podzielone między Wybrzeże Kości Słoniowej , Mali i Niger .
Ludność tubylcza jest silnie dyskryminowana. Na przykład dzieciom afrykańskim nie wolno jeździć na rowerze czy zrywać owoców z drzew, „przywileje” zarezerwowane dla dzieci osadników. Złamanie tych zasad może wsadzić rodziców do więzienia.
ten 4 września 1947Górna Wolta zostaje odtworzona w jej granicach z 1932 roku . ten11 grudnia 1958, staje się Republiką Górnej Wolty , republiką członkiem Wspólnoty Francuskiej , a niepodległość uzyskuje w dniu5 sierpnia 1960. Nazwa Burkina Faso została przyjęta w dniu4 sierpnia 1984.
Pierwszym prezydentem Republiki Górnej Wolty jest Maurice Yaméogo . ten4 stycznia 1966, podpułkownik Sangoulé Lamizana zastąpił go u władzy po powstaniu ludowym. Na początku lat 80. Górna Wolta była jednym z najbiedniejszych krajów świata: śmiertelność niemowląt szacowana na 180 na 1000, oczekiwana długość życia ograniczona do 40 lat, wskaźnik analfabetyzmu do 98% oraz produkt krajowy brutto na osobę w wysokości 53 356 franków CFA (72 euro).
ten 25 listopada 1980, A wojskowy przewrót przyniósł pułkownikowi Saye Zerbo do władzy. Ten ostatni został obalony w 1982 r. przez kolejny wojskowy zamach stanu, w którym na czele państwa stanął dowódca doktor Jean-Baptiste Ouédraogo, a na czele rządu kapitan Thomas Sankara . Ten po raz pierwszy wszedł w konflikt z Sankarą i zdymisjonował go ze stanowiska premiera w maju 1983 r. Trzy miesiące później4 sierpnia 1983 r.Thomas Sankara przeprowadza nowy pucz i ustanawia Narodową Radę Rewolucji (CNR) o orientacji marksistowskiej. ten2 sierpnia 1984Prezydent Sankara zmienia nazwę swojego kraju na Burkina Faso. Dekret prezydencki został zatwierdzony 4 sierpnia przez Zgromadzenie Narodowe. Jego rząd broni transformacji administracji, redystrybucji bogactwa, wyzwolenia kobiet, mobilizacji młodzieży i chłopów do walk politycznych, walki z korupcją itp.
Thomas Sankara odbiera tradycyjnym wodzom władzę feudalną, którą nadal sprawowali. Stworzył CDR (komitety obrony rewolucji), które są lokalnie odpowiedzialne za sprawowanie władzy, zarządzanie bezpieczeństwem, szkolenie polityczne, warunki sanitarne w sąsiedztwie, produkcję i konsumpcję lokalnych produktów oraz kontrolę budżetową. Polityka ta miała na celu zmniejszenie niedożywienia, pragnienia (wraz z masową budową studni i zbiorników wodnych przez CDR), rozprzestrzeniania się chorób (dzięki polityce „szczepień komandosów”, w szczególności dzieci, Burkinabés lub nie) i analfabetyzmu (zwiększony analfabetyzm dla mężczyzn od 95% do 80%, a dla kobiet od 99% do 98%, dzięki „operacjom alfa”). Projekty rozwojowe są również realizowane przez CDR, takie jak rozwój „Doliny Sourou ” przeznaczonej do nawadniania 41 000 hektarów.
Koszty operacyjne spadają, aby wzmocnić inwestycje. Wynagrodzenia są przebijane o 5 do 12%, ale czynsze są deklarowane jako bezpłatne przez okres jednego roku. W 1986 roku Burkina Faso osiągnęło swój cel: dwa posiłki i dziesięć litrów wody dziennie na osobę. W trosce o środowisko Śankara potępia ludzką odpowiedzialność za postęp na pustyni. W kwietniu 1985 r. CNR rozpoczęło w ten sposób „trzy walki”: koniec nadmiernego wyrębu i kampanię uświadamiającą dotyczącą używania gazu, koniec pożarów buszu i wędrówkę zwierząt. Rząd realizuje projekty zapór wodnych, a rolnicy czasami sami budują zbiorniki wodne. Thomas Sankara krytykuje również brak pomocy ze strony Francji, której firmy korzystają jednak głównie z kontraktów związanych z dużymi robotami. Symbolicznie ustanawiany jest dzień targowy dla mężczyzn, aby podnieść świadomość dzielenia się obowiązkami domowymi. Sankara wysuwa również ideę „płacy wystarczającej na utrzymanie”, potrącanej u źródła z części pensji męża i wypłacanej żonie.
W grudniu 1985 roku, krótka wojna graniczna, Wojna Zespołu Agachera , zmierzyła Burkina Faso z Mali. Zakończyła się dzięki mediacji Nigerii i Libii : sporny pas terytorium został podzielony między oba stany w grudniu 1986 roku wyrokiem Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości .
Blaise Compaoré (1987-2014)Kapitan Blaise Compaoré przejmuje władzę w wyniku puczu15 października 1987 r.. Podczas tych wydarzeń miał rzekomo zamordować swojego poprzednika Thomasa Sankarę . Śmierć tego ostatniego budzi kontrowersje. Okres następujący po zamachu stanu nazywany jest przez Blaise'a Compaoré „Sprostowaniem” .
Nowa konstytucja zostaje uchwalona w referendum, a 1 st grudzień +1.991, Blaise Compaoré zostaje wybrany prezydentem republiki (wskaźnik absencji: 74%). Został ponownie wybrany w 1998, 2005 i 2010 roku.
Przemoc policji i morderstwa przeciwników prezydenta Blaise'a Compaoré naznaczyły lata 90. i 2000 .: Dabo Boukary w 1990 r.; dwóch studentów w 1995 roku; Flavien Nébié (12 lat) w 2000 roku. Wszyscy byli aktywistami lub demonstrantami. Burkina Faso również doświadcza zamieszek : w 1998 r. po zabójstwie dziennikarza Norberta Zongo , w 2006 r. po aresztowaniu niektórych studentów po konferencji prasowej na Uniwersytecie w Wagadugu , w latach 2007-2008 w związku z wysokimi kosztami utrzymania. W czerwcu 2008 r. na Uniwersytecie w Wagadugu doszło do masowego strajku, w wyniku którego nastąpiło nagłe przejęcie uczelni przez rząd: zniesienie wszystkich studenckich świadczeń socjalnych (stypendia, catering, opróżnione w dwa dni domy uniwersyteckie) po opróżnieniu studentów z ostrej amunicji . 2011 bunt wstrząsa kraj w tym samym czasie co arabskiej wiosny .
W 1999 roku, zgodnie z Wybrzeża Kości Słoniowej prawo 1998 na wsi własności ziemi , konflikt ziemi miało miejsce w Tabou , Wybrzeża Kości Słoniowej , między Burkinabés i Ivorians. 17 000 z nich ucieka do Burkina Faso. We wrześniu 2000 roku konflikt lądowy, tym razem w San-Pédro , spowodował ewakuację tysiąca Burkinabés. Wreszcie w 2001 roku, po wyborze Laurenta Gbagbo , zamieszki nasiliły się. 80 000 Burkinabé wraca do Burkina Faso.
ten 30 października 2014, Blaise Compaoré stoi w obliczu powszechnego powstania przeciwko proponowanej przez niego modyfikacji artykułu 37 ustawy zasadniczej ograniczającej liczbę kadencji prezydenckich, aby ubiegać się o reelekcję w 2015 r. Po zamieszkach Blaise Compaoré opuścił władzę i opuścił urząd. Sztab Sił Zbrojnych.
Od 2014Honoré Traoré zapowiada utworzenie „organu przejściowego”, odpowiedzialnego za władzę wykonawczą i ustawodawczą, którego celem jest powrót do porządku konstytucyjnego „w ciągu dwunastu miesięcy”. ten1 st listopad 2.014armia wydaje oświadczenie potwierdzające poparcie dla Izaaka Zidy jako tymczasowego prezydenta. Honoré Traoré jest jednym z sygnatariuszy, co oznacza jego wyrzeczenie się władzy. ten17 listopada 2014, dyplomata Michel Kafando zostaje tymczasowym prezydentem. Powołuje Izaaka Zidę na premiera.
ten 17 września 2015 r.żołnierze Prezydenckiego Pułku Bezpieczeństwa (RSP) przetrzymują prezydenta i premiera jako zakładników i ogłaszają rozwiązanie rządu tymczasowego. Gilbert Diendéré , były szef sztabu byłego prezydenta Blaise'a Compaoré, ogłasza się głową państwa w klimacie znacznych napięć w kraju. Zamach doprowadził do zawieszenia Burkina Faso od członków Unii Afrykańskiej. ten22 września 2015 r., armia wkracza do Wagadugu, aby zażądać kapitulacji puczystów. Tego samego dnia przywódca puczystów ogłosił, że prezydent transformacji „wróci do siodła” po tym, jak Wspólnota Gospodarcza Państw Afryki Zachodniej poprosiła jego pułk o złożenie broni.
ten 23 września 2015 r., prezydent transformacji poprzez przemówienie do Narodu ogłasza koniec zamachu stanu i wznawia swoje stanowisko. Burkina Faso została przywrócona do członkostwa w Unii Afrykańskiej pod koniec września.
ten 30 listopada 2015 r., po wyborach prezydenckich i parlamentarnych , Roch Marc Christian Kaboré (MPP) został wybrany prezydentem Burkina Faso w pierwszej turze z 53,49% głosów przed Zéphirin Diabré (UPC), która zdobyła 29,65% głosów, 12 innych kandydaci dzielą się resztą. Jest drugim cywilnym prezydentem od czasu uzyskania przez Burkina Faso niepodległości po Maurice Yaméogo .
Nowy prezydent szybko zostaje skonfrontowany z atakami dżiadystów na północy kraju, na granicy z Mali. A polityka wewnętrzna charakteryzuje się załamaniem i rosnącym wyzwaniem ze strony prezydenta wybranego w 2015 roku.
W nocy z 3-4 lutego 2019 r. grupa terrorystyczna zaatakowała miasto Kain w departamencie o tej samej nazwie , na północ od prowincji Yatenga . Liczba ofiar śmiertelnych to 14 cywilów. Armia zareagowała szybko, podejmując działania przeciwko grupom terrorystycznym w północno-zachodniej części kraju, twierdząc, że „zneutralizowało” 146 terrorystów. W przeddzień rozpoczęcia roku prezydentury kraju G5 Sahel , atak terrorystyczny zwiększa liczbę mieszkańców zamordowanych przez te grupy od 2015 roku do prawie 300. Dzień inauguracyjny G5 Sahel, wtorek 5 lutego, oddział żandarmerii zostaje zaatakowana w Oursi , ginie pięciu żołnierzy, przeciw, według armii, podczas ataku zginęło 21 napastników. Rosnąca niepewność doprowadziła do proliferacji milicji. W 2020 roku kraj miałby prawie 4500 grup koglweogo , mobilizujących od 20 000 do 45 000 członków.
Aby uporać się z przestępczością zorganizowaną (zbrojne ataki w miejscach pracy i domach, kradzieże zwierząt i inne formy przemocy skierowane w szczególności na ludność wiejską i podmiejską), w niektórych społecznościach utworzono grupy samoobrony. Nazywani „koglwéogo”, są niezależni od państwa i nikomu się nie zgłaszają. Działają poza wszelkimi ramami prawnymi. Lokalnie ograniczyły przestępczość, ale nadużycia popełniane przez niektórych ich członków stwarzają nowe źródło niepewności i zagrożenia dla praw człowieka, a także dodatkowo osłabiają wymiar sprawiedliwości (już krytykowany za jego nieskuteczność przez ludność i media). W koglwéogos, którzy pod pretekstem reakcji obywateli na kryzys bezpieczeństwa, „przywłaszczają sobie prawo do aresztowania, osądzania i karania grzywną, nadużyciami fizycznymi i poniżaniem, na koniec pospiesznych sądów powszechnych” , poważna przemoc (tortury w szczególności). „Podejrzani złodzieje są wiązani u podnóża drzewa, biczowani płonącymi gałęziami tamaryndowca, wszyscy publicznie, dopóki nie przyznają się do przestępstwa” , łamiąc prawa człowieka za pomocą szybkiego wymiaru sprawiedliwości. Według Amnesty International „Koglwéogo dopuszczali się nadużyć, takich jak pobicia i porwania, co skłoniło organizacje społeczeństwa obywatelskiego do krytykowania państwa za to, że nie robi wystarczająco dużo, aby zapobiegać i zaradzić tej przemocy; oburzenie, które doprowadziło państwo do skazania we wrześniu 2016 r. 4 Koglwéogo na 6 miesięcy pozbawienia wolności, a 26 innych na kary od 10 do 12 miesięcy w zawieszeniu.
29 i 30 maja 2020 r. kilka ataków dżihadystów spowodowało śmierć około 50 osób w Kompiendze. W czerwcu 2021 r. nowy atak dżihadystów spowodował śmierć 160 osób, w tym „dwudziestu dzieci” w Solhan, wiosce na północnym wschodzie kraju. To śmiertelny atak nagrany w Burkina Faso od początku atakami dżihadystów w 2015. W ciągu sześciu lat, przemoc już zginęło kilka tysięcy ludzi, szczególnie w zamknięciu obszar na granicy z Mali i Mali. Nigru .
![]()
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
W Burkinie istnieją dwa główne typy krajobrazów:
Średnia wysokość wynosi 400 m, a różnica między dwoma skrajnymi punktami nie przekracza 600 m . Burkina Faso jest więc krajem raczej płaskim, z kilkoma lokalnymi wypadkami terenowymi.
Burkina, choć niska i stosunkowo mało nawodniona, ma dość dużą sieć hydrograficzną, zwłaszcza w jej południowej części. Rzeki są połączone z trzema głównymi dorzeczami: dorzeczem Volty , Comoé i Nigru .
Kraj swoją dawną nazwę Górna Wolta zawdzięcza trzem przecinającym go rzekom: Mouhoun (dawniej Volta Noire ), Nakambé ( Volta Blanche ) i Nazinon ( Volta Rouge ). Mouhoun jest jedynym stałym rzeka w kraju z Comoé płynący na południowym zachodzie.
Basen Volta VolCo najważniejsze, rozciąga się na środek i zachód kraju na obszarze 178 000 km 2 . Składa się z trzech głównych dorzeczy: Mouhoun , Nakambé i Nazinon. Wody tych basenów spotykają się w środkowej Ghanie , gdzie tworzą jezioro Volta .
Mouhoun (Czarna Wolta)Jedyny stały ciek wodny o zlewni 92 000 km 2 , ma swój początek na północnym zboczu masywu piaskowcowego klifu Banfora , w regionie o opadach przekraczających 1000 mm rocznie. Najpierw opada w kierunku północno-wschodnim, a następnie ostro załamuje się w kierunku południowym. W widłach Sourou The Mouhoun przełom i jej główne dopływy (Plandi, Kou, Voun Hou) zapewnia średni przepływ 25 m 3 / S . Ten przepływ jest jednak bardzo nieregularny. Głównym dopływem Mouhoun jest Sourou, łagodnie opadająca rzeka, która odwadnia starą równinę jeziorną Gondo z działem wodnym o powierzchni 15 200 km 2 . Ten basen, który jest prawie całkowicie sahelski, wytwarza tylko słabe przepływy. W swoim naturalnym stanie, podczas recesji, Sourou żywił Mouhoun. Od 1984 r. struktury zmiany kierunku i kontroli zainstalowane powyżej ujścia rzeki Mouhoun pozwoliły na składowanie 250 milionów m 3 pochodzących z zimujących powodzi i zwrócenie nadwyżki do dolnego biegu rzeki Mouhoun w porze suchej. Nagle zmieniając kierunek za pętlą Sourou, Mouhoun płynie na południowy wschód, a potem na południe, tworząc granicę z Ghaną. Pokonuje kraj na dystansie około 860 km .
Nakambé (Biała Wolta)Ma swoje źródło na wschód od Ouahigouya, w regionie, który otrzymuje od 500 do 600 mm wody rocznie. Odwadnia zlewnię o powierzchni 50 000 km 2 . Odwadnia całą środkową i północną część centralnego płaskowyżu i płynie tylko w porze deszczowej. Pierwsze przerywane przepływy mogą wystąpić w maju, ale dopiero w lipcu/sierpniu przepływy stają się stałe na stacji Wayen i zwiększają się w dół rzeki, by w sierpniu osiągnąć średni przepływ 145 m 3 w Bagré / s .
Nazinon (Czerwona Wolta)To i jego główny dopływ, Sissili, odwadniają południowo-zachodnią część centralnego płaskowyżu z działem wodnym o powierzchni 20 000 km 2 . Ich reżim hydrologiczny jest bardzo podobny do Nakambé.
PendjariTworzy południowo-wschodnią granicę Burkina Faso z Beninem, przyjmuje na prawym brzegu trzy dopływy (Doudodo, Singou i Konpienga), których zlewnie mają łącznie 21 600 km 2 . Te dopływy zapewniają mniej niż 30% średniego przepływu Pendjari, który sam wysycha co drugi rok w kwietniu w Porga w Beninie.
Basen ComoéComoé odwadnia południowo-zachodni kraniec kraju przez zlewisko o powierzchni 18 000 km 2 z wieloma dopływami. Ma swoje źródło w klifach wokół Banfory , zwłaszcza w miejscowości Takalédougou-Koko . Jej bieg, poprzecinany kaskadami i wodospadami, komunikuje się ze stałymi basenami znajdującymi się u podnóża klifu Banfora, takimi jak jezioro Tengréla . Przepływy są stałe.
Stosunkowo obfite opady w tych rejonach nadają tamtejszym rzekom wyraźnie sudański reżim ze wzrostem przepływów od czerwca i powodzią w sierpniu/wrześniu dochodzącą do 500 m 3 / s .
Basen NigruDorzecze Nigru odwadnia północny wschód i wschód kraju. Jej zlewnia zajmuje powierzchnię 72 000 km 2 . Najbardziej wysunięte na północ dopływy Nigru do Burkinabe są w większości endorheiczne (Béli, Gorouol, Goudébo i Dargol) i są źródłem znaczących powodzi. Z drugiej strony, dopływy sudano-sahelijskie (Faga, Sirba, Bonsoaga, Diamangou i Tapoa) mają nieco mniej nieregularne reżimy i przyczyniają się do tzw. kryzysu sudańskiego w Nigrze, który ma miejsce we wrześniu. Te strumienie o niskim przepływie często tworzą tylko ciąg stawów.
Wszystkie rzeki w Burkina Faso z wyjątkiem Mouhoun i tych na południowym zachodzie (dorzecze Comoé) są tymczasowe: płyną tylko od lipca do października.
Poza siecią hydrograficzną znajdują się zamknięte baseny, które zasilają wiele dużych stawów lub jezior naturalnych, bez stałego lub tymczasowego przepływu, zajmujących niziny lub przestrzenie międzywydmowe: jeziora Tingrela, Bam i Dem, Oursi, Béli, Yomboli i Markoye. . Obserwacje poczynione na stawie Oursi i jeziorze Bam sugerują, że dno tych jezior jest zatkane osadami gliny.
Często problemem jest brak wody, zwłaszcza na północy kraju.
Burkina Faso ma klimat tropikalny typu sudano-sahelijskiego (charakteryzujący się znacznymi wahaniami opadów od średnio 350 mm na północy do ponad 1000 mm na południowym zachodzie) z dwoma bardzo kontrastującymi porami roku : pora deszczowa z opadami od 300 mm mm i 1200 mm oraz pora sucha, podczas której wieje harmattan , gorący i suchy wiatr, pochodzący z Sahary . Pora deszczowa trwa około 4 miesięcy , od maja do czerwca do września, na północy kraju trwa krócej.
Możemy zatem wyróżnić trzy główne strefy klimatyczne:
Istnieją dwie nierówne pory roku:
Niedobór i słabe rozmieszczenie opadów powoduje coraz silniejsze migracje ludności, głównie z północy i centrum do miast, na południowy zachód od Burkina Faso i krajów przybrzeżnych.
Temperatura waha się od 16 do 45 ° C ; średnie roczne parowanie szacuje się na 3000 mm, a roczne uzupełnianie wód gruntowych na 40 mm .
Zachodnia sudański Savannah obejmuje zdecydowaną większość kraju, z wyjątkiem północnego krańca.
W latach 80., kiedy świadomość ekologiczna była jeszcze bardzo słabo rozwinięta, prezydent Burkina Faso Thomas Sankara był jednym z nielicznych afrykańskich przywódców, który uznał ochronę środowiska za priorytet.
Angażuje się w trzy główne walki: przeciwko pożarom buszu, „które będą uważane za przestępstwa i jako takie będą karane”; przeciwko błąkaniu się bydła, „co narusza prawa narodów, ponieważ nienadzorowane zwierzęta niszczą przyrodę”; i przeciwko anarchicznemu cięciu drewna opałowego, „którego zawód będzie musiał być zorganizowany i uregulowany”.
W ramach programu rozwoju obejmującego dużą część ludności, w czasie „rewolucji” w Burkina Faso zasadzono dziesięć milionów drzew w ciągu piętnastu miesięcy. Aby poradzić sobie z postępem pustyni i nawracającymi suszami, Thomas Sankara proponuje również sadzenie około pięćdziesięciu kilometrów zalesionych pasów, przecinających kraj ze wschodu na zachód. Pomyślał wtedy o rozszerzeniu tego pasa roślin na inne kraje.
Produkcja zbóż, bliska 1,1 miliarda ton przed 1983 rokiem, wzrośnie do 1,6 miliarda ton w 1987 roku. Jean Ziegler, były specjalny sprawozdawca ONZ ds. prawa do pożywienia, podkreśla, że kraj "stał się samowystarczalny pod względem żywności".
Mossi to większość grupy etnicznej w Burkina Faso, stanowiących ponad 56% populacji, czyli od 11 do 12 milionów ludzi i znajdują się głównie w środkowej Burkina Faso we wsiach basenach z Nazinon i Nakambé rzek . Mossi mówić więcej .
W Peuls w Burkina Faso zlokalizowane są głównie na północy, czyli prowincje Soum, Seno, Yagha i częściowo że od Oudalan .
Możemy odróżnić Fulani od Djelgodji, którzy przybyli szukać schronienia na Wybrzeżu Kości Słoniowej po utracie stad podczas suszy w latach 1983-1984.
Gourounsis , Sénoufos , Lobi , Bobos i Samos są także grupy etniczne w Burkina Faso.
W 1996 roku ustawa wprowadziła do kodeksu karnego zakaz obrzezania kobiet , chociaż nadal był on praktykowany mimo wszystko, zwłaszcza na terenach wiejskich. W 2003 r. wycięto 65% burkinabees w wieku od 15 do 19 lat, w 2010 r. odsetek ten spadł do 57,6%. Od lat 90. za podróżowanie po kraju odpowiada 45 wojewódzkich komitetów ds. walki z praktyką wycinania (CPLPE). aby przekonać rodziny i zwyczajowych wodzów, by nie kazali wycinać młodych dziewcząt.
Sklep medycyny tradycyjnej.
Tradycyjna konsultacja lekarska.
Konsultacja w klinice.
Apteka w Wagadugu .
FGM został zakazany od 1996 roku, ale często praktykowane. Jest pod-reprezentacja kobiet w nauce na poziomie średnim i wyższym, ale są coraz bardziej obecne. Burkina Faso ratyfikowała Konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet w 1984 roku.
Istnieje podporządkowanie kobiet męskiej władzy (ojciec, mąż, brat...).
Poziom analfabetyzmu wśród kobiet jest wysoki.
Poligamia jest nadal bardzo obecny. Wczesne małżeństwa są powszechne. Małżeństwo przymusowe jest nielegalne w kraju, ale prawo dotyczy tylko małżeństw zarejestrowanych w państwie. Burkina Faso ma jeden z najwyższych wskaźników małżeństw przymusowych na świecie. Dziewczynki rodzące mogą cierpieć na problemy, takie jak przetoka położnicza .
Bezpłatny numer telefonu potępiającego przemoc wobec kobiet zostanie uruchomiony w 2021 r.
Cécile Thiombiano , prawnik i działacz na rzecz praw kobiet, walki z Lekarze Świata , aby pomóc kobietom swojego kraju przed niechcianą ciążą. Wspiera ofiary wykorzystywania seksualnego i ogólnie walczy z przemocą wobec kobiet i małżeństw dzieci w Burkina Faso.
Francuski jest głównym językiem instytucji, organów administracyjnych, politycznych i prawnych, służb publicznych, tekstów i komunikatów państwowych, prasy drukowanej i pisarzy. Jest to jedyny pisany język prawa, administracji i sądów.
Ponadto Burkina Faso jest członkiem Międzynarodowej Organizacji Frankofonii oraz Zgromadzenia Parlamentarnego Frankofonii .
Według szacunków CIA z 2003 roku tylko 21,8% populacji w wieku 15 lat i więcej potrafi czytać i pisać – z czego 29,4% to mężczyźni, a 15,2% to kobiety – plus wskaźnik netto (c (tj. w danej grupie wiekowej) nauki szkolnej , pomimo stałego wzrostu od kilku lat, wynosi tylko 47,70% w roku szkolnym 2005-2006, stąd fakt, że francuski jest rozumiany tylko przez około 15% populacji, z czego tylko 5% to prawdziwi użytkownicy francuskojęzyczni według generała Delegacja Języka Francuskiego i Języków Francji. Mimo przewagi liczebnej języków narodowych, status języka urzędowego i języka międzynarodowego sprawia, że francuski stopniowo odgrywa coraz większą rolę w życiu społecznym i gospodarczym kraju. Francuz cieszy się prestiżem społecznym związanym z uczestnictwem we współczesnym świecie. To język awansu społecznego.
Według najnowszego raportu OIF, francuski staje się coraz częściej pierwszym językiem Burkinabés: tym samym tylko 20 947 osób zadeklarowało francuski jako pierwszy powszechnie używany język w 1985 roku (tj. 0,42% populacji kraju), 49 647 w 1996 roku (0,75%), następnie 151 184 w 2006 r. (1,66%), w tym 104 700 w Wagadugu (czyli 9,54% w Ouagalais).
Według André Magorda i Rodrigue'a Landry'ego: „W ostatnich latach w dużych miastach, takich jak Wagadugu, Bobo i Banfora, język francuski rozszerzył się na inne sytuacje komunikacyjne niż te właśnie opisane. W obliczu coraz bardziej wielojęzycznego wymiaru tych miast, francuski coraz bardziej ugruntowuje swoją pozycję jako lingua franca wśród handlowców i podczas wymian związanych ze wszystkimi małymi handlem, które mnożą się w tych dużych miastach. Mówiony język francuski nie jest już standardowym francuskim, ale francuskim, który bez podstawy słowa pisanego jest przekształcany, częściowo wymyślany na nowo. Ta ekspansja języka francuskiego jest przekazywana przez wyświetlacz reklamowy, który jest bardzo obecny w miastach i który oferuje hasła w języku francuskim. Hasła te szybko stały się popularne w społeczeństwie Burkinabe o silnej tradycji ustnej. " Odmiana francuskiego endogennego w wyniku hybrydyzacji językowej jest Pidżin w procesie creolization .
Tak jak w sąsiednim kraju na Wybrzeżu Kości Słoniowej pojawił się popularny Francuz w Burkina Faso. W tym języku francuskim, zwanym czasem „francuskim Ouaga”, który pozostaje zasadniczo językiem mówionym, powstała pewna liczba interferencji między standardowym francuskim a popularnym francuskim w Burkina Faso ze względu na wpływ języków afrykańskich w praktyce. .
Obserwujemy coraz więcej małżeństw mieszanych tworzących rodziny, których pierwszym językiem jest francuski.
Wreszcie, Stowarzyszenie Gmin Burkina Faso-AMBF oraz miasta Bobo-Dioulasso , Koudougou , Wagadugu , Tenkodogo , Banfora , Dédougou , Manga , Ouahigouya i Yako są członkami Międzynarodowego Stowarzyszenia Burmistrzów Frankofońskich .
Istnieje ponad 60 języków, z których najważniejsze to: Moré, którym posługują się Mossi , San, którym posługują się Samos , Fulani, którym posługują się Peulowie , Gourmantché , którym posługują się Smakosze we wschodnim Burkina Faso, Dagara , którym posługują się Dagarowie , Dioula, który jest językiem wspólnym dla kilku krajów Afryki Zachodniej (Wybrzeże Kości Słoniowej, Mali , Gwinea ...) używanym przez Dioulów , Lobiri używanym przez Lobis, marka lub Soninké używanym przez Markasa (Soninke) powszechnie nazywanym "Dafing" Bobo Bwamu używany przez Bwabas Senoufo powiedziano przez Senufo , w toussian którym mówi Toussians kassena i Lyélé którym mówi gourounsi i Bissa powiedziano przez Bissas .
Czwarty powszechny spis ludności i mieszkań w Burkina Faso został przeprowadzony w terenie w grudniu 2006 roku. Zidentyfikowano 60,5% muzułmanów, 23,2% chrześcijan (19% katolików i 4,2% protestantów), 15,3% animistów, 0,6% inne religie i 0,4% niereligijne.
W Burkina Faso jest wiele małżeństw pomiędzy ludźmi różnych religii. Często zdarza się, że osoba zmienia swoją religię bez gorszenia otoczenia.
Burkina Faso jest krajem członkowskim Organizacji Współpracy Islamskiej .
Religia | Odsetek | Populacja |
---|---|---|
muzułmański | 60,53% | 8 485 149 |
Chrześcijaństwo ( katolicy / protestanci ) | 23,2% | 2 664 236 |
Animista | 15,34% | 2 150 309 |
Inne religie | 0,6% | 79 485 |
Bez religii | 0,38% | 52 929 |
Całkowity | 100,00% | 14 017 262 |
Językiem urzędowym jest francuski . Mówi się wieloma językami narodowymi, z których najczęstsze to Moré , Dioula , Gourmantché i Foulfouldé ( Fulani ) (patrz rozdział „ Języki ”).
Od czasu uzyskania niepodległości w sierpniu 1960 r. Burkina Faso zna kilka reżimów politycznych: rządy prawa i stan wyjątkowy. Od 1991 roku kraj oficjalnie opowiedział się za demokratycznym systemem politycznym, przyjmując konstytucję w referendum oraz organizując wybory prezydenckie i parlamentarne.
Dziś istnieją instytucje republikańskie:
Ponadto inne instytucje przychodzą do konsolidacji praworządności. Są to w szczególności:
Konstytucja z2 czerwca 1991, zatwierdzony w referendum , ustanowił dwuizbowy reżim półprezydencki otwarty na politykę wielopartyjną :
Należy zauważyć, że od czasu jej przyjęcia 11 czerwca 1991konstytucja Burkina Faso była trzykrotnie zmieniana odpowiednio w styczniu 1997 r., aby znieść blokadę ograniczenia mandatu prezydenta, kwiecień 2000 r. nie tylko po to, by skrócić czas trwania mandatu prezydenckiego z 7 do 5 lat, a także ponownie wprowadzić jego ograniczenie do jednokrotnego odnowienia, styczeń 2002 r.
Istnieje również rada konstytucyjna złożona z dziesięciu członków oraz rada społeczno-gospodarcza, której rola jest czysto doradcza.
Terytorium Burkina Faso jest podzielone na 13 regionów i podzielone na 45 prowincji , 350 departamentów , 359 pełnoprawnych gmin kierowanych przez wybranych burmistrzów i około 8000 wsi.
Burkina Faso jest podzielone na 13 regionów administracyjnych obejmujących 45 prowincji (które były dawnymi głównymi jednostkami podziału kraju, ale nie są już władzami lokalnymi od czasu2 lipca 2001).
Regiony są administrowane administracyjnie przez gubernatora reprezentującego państwo w radzie regionalnej, który sam jest reprezentowany w prowincjach przez wysokich komisarzy.
Rady regionalne skupiają przedstawicieli wydziałów, które wcześniej spotykały się w radach wojewódzkich. Od 2011 r. nie ma już zgromadzenia doradczego w prowincjach, które są zwykłymi administracyjnymi pośrednikami między regionami i departamentami, dawne rady prowincji, w których reprezentowane były gminy, były zgrupowane w radach regionalnych.
Ponadto większość wydziałów została utworzona jako samodzielne gminy, a więc samorządy, na czele których stoi burmistrz przed radą gminy. W zależności od przypadku wydziały mają status „gminy miejskiej” lub „gminy wiejskiej”. Wśród gmin miejskich najludniejsze mają również status „miasta”. Jednak z prawnego punktu widzenia te różne statuty to wszystkie departamenty. Departament jest podstawowym okręgiem wyborczym dla wszystkich instytucji państwowych i samorządowych.
Wreszcie nastąpiły liczne fuzje gmin (przed lub po utworzeniu wydziałów, które dziś prawie wszędzie mają tylko jedną gminę). Jednak najbardziej zaludnione gminy miejskie są podzielone na „okręgi miejskie” (w Ouagadougou i Bobo-Dioulasso ), które dzielą się na administracyjne „sektory”. Inne gminy miejskie liczące ponad 2000 mieszkańców również można podzielić na sektory. Wszystkie inne gminy (miejskie lub wiejskie) są następnie podzielone na „wioski”.
Ani dzielnice, ani sektory miejskie, ani wsie nie są zbiorowościami terytorialnymi: służą przede wszystkim jako narzędzia planowania i rozwoju oraz jako statystyczne jednostki terytorialne (te oparte na podzbiorach populacji liczących około 1000 mieszkańców, według Narodowego Instytutu Statystyki i Demografii , który ustanawia oficjalną nomenklaturę wszystkich władz lokalnych, województw i innych mniejszych terytorialnych jednostek statystycznych).
Tak więc „wioski” dotyczą głównie obszarów wiejskich w obrębie gmin, które mogą łączyć wiele wiosek wokół małej aglomeracji wiejskiej. Burkina Faso ma więc kilka tysięcy wsi lub sektorów miejskich, w których może istnieć jeszcze więcej przysiółków (z bardzo zmienną populacją z powodu silnych migracji do większych miast, czy też rozrostu obrzeży tych miast. na dawnych terenach wiejskich, które następnie wchłonęły dawne przysiółki, a nawet całe wsie).
Powiaty, sektory lub wsie mogą również mieć lokalne rady doradcze (rady powiatowe, tradycyjne rady wiejskie itp.), które nie są władzami lokalnymi, ale stowarzyszeniami (prawa prywatnego lub wspólnego), które czasami mogą otrzymywać dotacje i inne środki od wydziałów lub regiony dla niektórych misji opracowanych w partnerstwie, lub prywatne finansowanie od ich członków (niektóre władze lokalne przyłączają się do tych lokalnych struktur współpracy). Stowarzyszenia te mogą również mieć jurysdykcję obejmującą inne sąsiednie terytoria (w tym należące do innych okręgów lub departamentów).
W 2016 roku zmieni się granica z Nigrem . Burkina Faso wygra 14 wiosek .
Burkina Faso ma siedmiu lepszych królów:
Rok | HDI | ranga |
---|---|---|
1975 | 0,232 | |
1980 | 0,259 | |
1985 | 0,282 | |
1990 | 0,290 | |
1995 | 0,300 | |
2000 | 0,325 | |
2010 | 0,375 | |
2015 | 0,412 | |
2019 | 0,452 | 182 |
Burkina Faso to kraj rozwijający się, w którym rolnictwo stanowi 32% produktu krajowego brutto i zatrudnia 80% ludności pracującej . Chodzi głównie o hodowlę, ale także, zwłaszcza na południu i południowym zachodzie, sorgo , proso , kukurydzę , orzeszki ziemne i uprawy ryżu . Był drugim afrykańskim producentem bawełny po Egipcie , pomimo suchej gleby. Sektor bawełny w wielu krajach produkujących zyskał na sile, z doskonałymi zbiorami, nawet jeśli na rynku światowym cena funta włókna w 2015 r. wynosiła około 0,70 USD, stosunkowo nisko w porównaniu do szczytu. osiągnięty w 2011 roku. W połowie 2010 roku kraj ten znalazł się na szczycie rankingu siedmiu największych afrykańskich producentów bawełny .
W 2015 roku rolnictwo ekologiczne uprawiało prawie 100 000 rolników.
W 2017 roku, Burkina Faso jest w rankingu 146 th w programie Doing Business w zakresie działalności gospodarczej i jest 134 th kraj, w którym żyją dłużej (2017). Burkina Faso ma bardzo silną diasporę: na przykład trzy miliony Burkinabé mieszka w Ghanie, trzy miliony na Wybrzeżu Kości Słoniowej i 1,5 miliona w Sudanie. Według Centralnego Banku Państw Afryki Zachodniej migranci ci co roku repatriują do Burkina Faso dziesiątki miliardów franków CFA . Od czasu wydalenia z Ghany w 1967 r. sytuacja ta spowodowała również napięcia z krajami goszczącymi. Ostatni kryzys sięga wydarzeń z 2003 roku na Wybrzeżu Kości Słoniowej , które doprowadziły do sporadycznego powrotu 300 000 migrantów. Jedna trzecia ludności kraju żyje poniżej granicy ubóstwa .
Warto też przytoczyć niektóre wydobycia górnicze: miedź , żelazo , cynk, a zwłaszcza złoto (kraj właśnie otworzył swoją piątą kopalnię).
Pod koniec 1990 , Kanadyjska „ Mniejsze spółki ”, zainwestował w ponad 8000 właściwościach górniczych, w ponad 100 krajach, w większości wciąż w fazie projektu, zwiększyły swoje kontrakty z krajów afrykańskich. W Burkinie nazywane są Axmin, Orezone Resources, Goldcrest Resources lub Etruscan Resources i często występują w sąsiednich krajach, ponieważ Burkina jest geologicznym przedłużeniem bogatej w złoto strefy Ghany .
Burkina Faso jest członkiem Unii Gospodarczej i Walutowej Afryki Zachodniej oraz Urzędu Liptako-Gourma , który jest odpowiedzialny za zapobieganie kryzysom żywnościowym i suszom poprzez współpracę każdego kraju członkowskiego.
Niektóre dane ekonomiczne:
W Burkina Faso panuje analfabetyzm . Częściej występuje u kobiet. Większość uczniów to chłopcy.
Zgodnie z ustawą 13-2007 / AN o prawie orientacji edukacyjnej system edukacji Burkinabé ma następującą strukturę:
Obejmuje formalną edukację podstawową i nieformalną edukację podstawową. Jest obowiązkowa dla wszystkich dzieci w wieku od 6 do 13 lat. Formalna edukacja podstawowa ma trzy poziomy:
Jeśli chodzi o nieformalne kształcenie podstawowe, obejmuje ono:
Szkolnictwo średnie jest sankcjonowane przez maturę i obejmuje trzy ścieżki:
Obejmuje uniwersytety, instytuty i grandes écoles. Burkina Faso ma cztery uniwersytety publiczne:
Trzy ośrodki uniwersyteckie utworzone w kraju wspierają cztery uczelnie. Chodzi o Fada N'Gourma, która szkoli się w dziedzinie górnictwa, Ouahigouya, która szkoli się w sektorze usług i zdrowia oraz Dédougou, która szkoli się w dziedzinie rolnictwa.
Przestarzały | Międzynarodowa nazwa francuska | Nazwa lokalna | Uwagi |
---|---|---|---|
1 st stycznia | Nowy Rok | Międzynarodowe święto obywatelskie, obchodzone zgodnie z tradycją w tym dniu w świecie zachodnim | |
3 stycznia | Popularne powstanie | Uroczystość obywatelska rocznica powstania ludowego z 3 stycznia 1966, obchodzona w tym samym dniu | |
8 marca | Międzynarodowy Dzień Kobiet | Międzynarodowe święto obywatelskie obchodzone w tym dniu w wielu krajach | |
kalendarz paschalny | Poniedziałek Wielkanocny | Święto chrześcijańskie (najważniejszy) na zmartwychwstanie w Jezusie , obchodzone przez tradycję z niedzieli na poniedziałek (między 23 marca i 26 kwietnia) po Wielkanocy | |
1 st maja | dzień pracy | Międzynarodowe święto obywatelskie obchodzone w tym dniu w wielu krajach | |
kalendarz paschalny | Wniebowstąpienie | Chrześcijańskie święto wyniesienia do nieba Jezusa Zmartwychwstałego, obchodzone według tradycji w czwartek 40 dni po Wielkanocy (zawarte w relacji) | |
kalendarz paschalny | Zielone Świątki | Chrześcijańskie święto zesłania Ducha Świętego na apostołów , obchodzone według tradycji od niedzieli do poniedziałku 50 dni po Wielkanocy | |
5 sierpnia | Dzień Niepodległości | Święto cywilne wstąpienia do niepodległości (udzielonej w 1960 r. przez Francję ) Republiki Górnej Wolty, która staje się Burkina Faso, obchodzone w tym samym dniu | |
15 sierpnia | Wniebowstąpienie Maryi | Chrześcijańskie święto wyniesienia do nieba Maryi , Matki Jezusa , obchodzone w tym dniu przez tradycję w zachodnio-katolickim świecie | |
1 st listopad | Toussaint | Chrześcijańskie święto Wszystkich Świętych (kanonizowane lub nie), obchodzone zgodnie z tradycją w tym dniu w zachodnim świecie chrześcijańskim (często mylone ze wspomnieniem wiernych Zmarłych następnego dnia, chyba że jest to niedziela, ale nie święto w większości kraj) | |
1 st listopad | FAN party | Święto cywilne obchodzone w tym samym dniu w rocznicę powstania Narodowych Sił Zbrojnych | |
11 grudnia | Święto narodowe | Cywilne święto rocznicy powstania Republiki 1958 (wówczas jeszcze Górnej Wolty i w Unii Francuskiej ) na terenie byłej kolonii francuskiej, obchodzone tego samego dnia | |
25 grudnia | Boże Narodzenie | Chrześcijańskie święto narodzin Jezusa Chrystusa , obchodzone przez tradycję w tym dniu w zachodnim świecie chrześcijańskim | |
kalendarz muzułmański | Mawlid | Mouloud | Muzułmańskie święto urodzin proroka Mahometa , obchodzony tradycyjnie w dniu 12 Rabia al Awal ( 3 e muzułmański miesiąc) |
kalendarz muzułmański | Id al-Adha | Tabaski | Muzułmański festiwal (największy) od złożenia Ibrahim do Boga (i celebracji koniec miesiąca pielgrzymek ), obchodzone przez tradycję 69 lub 70 dni od momentu rozpoczęcia ramadanu ( 9 th muzułmański miesiąc) albo 30 dni po Eid ( lub "Eid al-Saghir") obchodzi się 1 st Shawwal ( 10 th muzułmański miesiąc) Przełamując FAST , tak między 8 a 13 zu al-hidżdża ( 12 th miesiąc muzułmański) |
Pan-African Film and Television Festival w Wagadugu (FESPACO), największy afrykański festiwal filmowy na kontynencie, odbywa się co dwa lata w Wagadugu (Luty latach nieparzystych).
Récréatrales, odbywające się co dwa lata, jest od 2002 roku ważnym kulturalnym wydarzeniem teatralnym w Burkina Faso, wraz z Międzynarodowym Festiwalem Teatru i Rozwoju (FITD). Inicjatorem jest Étienne Minoungou .
Międzynarodowe Targi Rzemiosła w Wagadugu (SIAO) również odbywają się co dwa lata, głównie w latach parzystych (koniec października - początek listopada). Jest to największa wystawa promująca rzemiosło afrykańskie.
Tydzień Kultury Narodowej (SNC) również odbywa się co dwa lata w Bobo-Dioulasso przez jeden tydzień. Stanowi trampolinę dla kultury narodowej, regionalnej i diaspory.
Festiwal Praw Wolnego Kina na rzecz praw człowieka i wolności prasy ; Międzynarodowy Festiwal Kultur Miejskich im. Waga Hip Hop, który odbywa się corocznie od 2000 roku; Międzynarodowy Festiwal Teatru i Lalek (FITMO) prof. Jean Pierre Guingané; Festiwal Jazzowy w Ouaga; Nietypowe noce Koudougou (NAK); Międzynarodowy Festiwal Teatralny Rozwoju (FITD); Festiwal Dilembu w Gulmu (FESDIG) itp.
Początki Burkinabe data literatury z powrotem do 1962 z crepuscule des temps Ancien , według nazistowskiej Boni . Kolejna produkcja jest równo podzielona na powieści i poezję, uzupełnione opowiadaniami, opowiadaniami i dramatami.
Mobilne kino cyfrowe jest obecny w Burkina Faso. Od 2003 roku mobilne kino cyfrowe wyprodukowało w Afryce ponad 5000 seansów dla milionów widzów.
Szczególne miejsce zajmuje prasa kulturalna. Możemy przytoczyć L'Observateur dimanche , Sidwaya Mag Plus , Africa star i Évasion . Od dwóch lat stowarzyszenie młodych dziennikarzy kulturalnych Planète Culture relacjonuje najważniejsze festiwale w kraju.
Sektor muzealny się zmienia. Możemy wymienić głównie następujące muzea:
W Burkina Faso życie sportowe zdominowane jest przez piłkę nożną, w którą gra większość młodych ludzi. Mistrzostwa kraju Fasofoot organizowane są co roku i gromadzą 16 drużyn. W piłkarskim życiu kraju odbywają się także Faso Cup i Faso Supercup. Reprezentacja, ogiery, wieńczy Wicemistrz Afryce w 29 th edycja Pucharu Narodów Afryki w 2013 roku.
Struktury technologiczne są obecne w celu promowania lub regulowania technologii informacyjno-komunikacyjnych (ICT) w Burkina Faso.
ANPTIC (Narodowa Agencja Promocji ICT) w Burkina Faso ma być inkubatorem najnowocześniejszych firm technologicznych oraz pomagać w promowaniu i rozpowszechnianiu systemów i produktów zaprojektowanych i produkowanych lokalnie, jednocześnie umieszczając specjalistów dostępnych w publicznych i prywatnych placówkach szkoleniowych komputerowych w w celu promowania doskonalenia szkolenia.
Celem ARCEP (Urząd Regulacji Komunikacji Elektronicznej i Poczty) jest stworzenie systemu formalizacji i regulacji w zakresie nowych technologii.
W celu rozwoju ICT powstały inkubatory technologiczne, takie jak BeogoLab, OuagaLab, firmy technologiczne, takie jak Softnet Burkina, CFA Technologie.
Zinwentaryzowana sieć drogowa Burkina Faso ma łączną długość 61 367 km, z czego 15 272 km jest sklasyfikowanych.
Rodzaj dróg | Drogi asfaltowe (RB) | Brudne drogi | Ślady brudu | Całkowity |
---|---|---|---|---|
Drogi krajowe | 3 483 | 2447 | 567 | 6 697 |
Trasy regionalne | 90 | 2 345 | 1,156 | 3,581 |
Drogi departamentalne | 46 | 4243 | 705 | 4994 |
Ścieżki wiejskie | 0 | 0 | 46.095 | 46 095 |
Całkowity | 3617 | 9035 | 48 523 | 61 367 |
Burkina Faso ma tylko jeden korytarz kolejowy, który łączy ją z portem Abidżan na Wybrzeżu Kości Słoniowej , jest to połączenie Kaya - Abidjan o długości 1252 km i prawie równo rozmieszczone w obu krajach. W przypadku części w Burkina Faso linia Kaya - Niangoloko (na granicy z Wybrzeżem Kości Słoniowej: 622 km ) sama podzielona jest na dwa odcinki:
Ta linia kolejowa jest metryczna i jednotorowa przez większość jej długości. Maksymalny nacisk na oś wynosi 17 ton, a prędkość eksploatacyjna 50 km/h dla pociągów pasażerskich i 30 km/h dla pociągów towarowych.
W kraju znajdują się 33 lotniska , z których tylko jedno lotnisko międzynarodowe, międzynarodowe lotnisko w Wagadugu (które jest jednym z zaledwie dwóch, z lotniskiem Bobo-Dioulasso od 2007 r., które ma utwardzone pasy startowe).
Obszary oddalone mogą korzystać z sieci słonecznej, źródła energii działającego w obwodzie zwarciowym i zamkniętym i rekompensującego brak infrastruktury. Korzystając z silnego nasłonecznienia, idealnego na energię słoneczną, rozwiązanie słoneczne wydaje się odpowiednie dla kraju.
Kody Burkina Faso to: