Sport | Multisport : |
---|---|
kreacja | 1924 |
Organizator (e) | Międzynarodowy Komitet Olimpijski |
Edycje | 23 (2 odwołane) |
Okresowość | cztery lata |
Nawigacja
The Winter Olympics stanowią międzynarodowa impreza sportowa odbywa się co cztery lata. Pierwszy uroczystość Olimpiady Zimowej odbył we francuskim kurorcie Chamonix w 1924. Pierwsze sportowe były narty biegowe , figura i prędkość łyżwiarstwo , hokej na lodzie , kombinacji norweskiej , skoków narciarskich , bobslejowy , na zwijaniu i patrol wojskowy . Zimowe Igrzyska Olimpijskie odbywają się co cztery lata od 1924 do 1936 roku. Następnie są one przerywane przez II wojnę światową i odbywają się ponownie co cztery lata od 1948 roku . Igrzyska Zimowe są organizowane w tym samym roku co Igrzyska Letnie do 1992 roku . Organ zarządzający Igrzysk Olimpijskich , Międzynarodowy Komitet Olimpijski (MKOl), decyduje w tym dniu o rozmieszczeniu Zimowych i Letnich Igrzysk Olimpijskich naprzemiennie w latach parzystych w czteroletnim cyklu.
Igrzyska Zimowe ewoluowały od samego początku. Dodawane są nowe dyscypliny, a niektóre z nich, takie jak narciarstwo alpejskie , biathlon , saneczkarstwo , łyżwiarstwo szybkie na krótkim torze , narciarstwo freestyle i snowboard , zyskują stałe miejsce w programie olimpijskim i ich imprezach. Inne, takie jak narciarstwo szybkie , bandy i ski joering, są sportami pokazowymi podczas edycji Igrzysk, ale nie stają się oficjalnymi sportami olimpijskimi. Pojawienie się telewizji jako globalnego medium telekomunikacyjnego poprawia profil Igrzysk. Tworzy strumień przychodów poprzez sprzedaż praw do transmisji i reklamy, które stają się lukratywne dla MKOl. Pozwala to na wywieranie wpływu firmom zewnętrznym, takim jak stacje telewizyjne i sponsorzy. W historii Igrzysk MKOl musi odpowiedzieć na kilka zarzutów, takich jak wewnętrzne skandale, stosowanie środków dopingujących przez sportowców, a także polityczny bojkot zawodów. Podczas zimnej wojny narody wykorzystywały Zimowe Igrzyska, aby zademonstrować rzekomą wyższość swoich systemów politycznych.
Od 1924 roku Igrzyska Zimowe odbywają się na trzech kontynentach, ale nigdy na półkuli południowej . Stany Zjednoczone goszczą ich cztery razy, Francja trzykrotnie, a Austria, Kanada, Włochy, Japonia, Norwegia i Szwajcaria organizują je dwa razy. W 2014 r. Soczi jest pierwszym rosyjskim miastem, które jest gospodarzem Zimowych Igrzysk, a w 2018 r. PyeongChang w Korei Południowej jest trzecim azjatyckim miastem, które je organizuje, Zimowe Igrzyska pozostają na tym kontynencie w edycji 2022. w Pekinie , który jest pierwszy zorganizował Letnie, a potem Zimowe Igrzyska.
Norwegia jest krajem, który ma najwięcej medali na igrzyskach zimowych, pokonując nawet jego rekord w 2018 roku z 39 podium i 14 utworów, w sumie 368 medali, w tym 132 złota. Jego zawodnicy, Marit Bjørgen w narciarstwie biegowym i Ole Einar Bjørndalen w biathlonie, są najbardziej ukoronowani, z odpowiednio 15 i 13 medalami oraz po osiem tytułów każdy.
Między zwycięstwem Charlesa Jewtrawa w łyżwiarstwie szybkim na 500 mm26 stycznia 1924w Chamonix , pierwszy tytuł Igrzysk Zimowych, oraz tytuł Yuzuru Hanyu the17 lutego 2018w zawodach łyżwiarstwa figurowego Igrzysk PyeongChang przyznano 1000 złotych medali w zimowych zawodach olimpijskich.
Pierwszymi międzynarodowymi multisportowymi zawodami sportów zimowych były Nordic Games , które odbyły się w Szwecji w 1901 roku. Początkowo organizowane przez generała Viktora Gustafa Balcka , Nordic Games odbywały się również w 1903 i 1905 roku, a następnie co cztery lata do 1926 roku. jeden z członków założycieli Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego (MKOl) i bliski przyjaciel konserwatora Igrzysk Olimpijskich Pierre de Coubertin . Wezwał do dodania sportów zimowych, zwłaszcza łyżwiarstwa figurowego , do programu olimpijskiego, ale nie udało się to do Letnich Igrzysk Olimpijskich 1908 w Londynie w Wielkiej Brytanii, a organizatorzy Igrzysk Nordyckich obawiali się tych zawodów . Odbywają się tam zawody czteroosobowe w łyżwiarstwie figurowym, a Ulrich Salchow (10-krotny mistrz świata) i Madge Syers zdobywają indywidualne tytuły.
Trzy lata później włoski hrabia Eugenio Brunetta d'Usseaux zaproponował, by MKOl zorganizował tydzień sportów zimowych, włączony do Letnich Igrzysk Olimpijskich 1912 w Sztokholmie w Szwecji. Organizatorzy sprzeciwiają się temu pomysłowi, ponieważ chcą chronić integralność igrzysk nordyckich i obawiają się braku obiektów do uprawiania sportów zimowych. Pomysł odżył na Igrzyskach 1916 , które miały się odbyć w Berlinie w Niemczech. Zaplanowano tydzień sportów zimowych, w tym łyżwiarstwo szybkie , łyżwiarstwo figurowe, hokej na lodzie i narciarstwo biegowe , ale Igrzyska w 1916 roku zostały odwołane po wybuchu I wojny światowej .
W pierwszych powojennych Gry odbywały się w Antwerpii , w Belgii i zawarte łyżwiarstwie figurowym oraz turniej hokeja na lodzie . Na Kongresie MKOl, który miał się odbyć w następnym roku, oraz przy udziale w debacie zdobywcy Pokojowej Nagrody Nobla Philipa J. Noel-Bakera postanowiono, że kraj gospodarz Letnich Igrzysk Olimpijskich 1924 , Francja, będzie gospodarzem oddzielnego „międzynarodowy tydzień sportów zimowych” pod patronatem MKOl. Chamonix zostaje wybrany na gospodarza tego „tygodnia” (właściwie 11 dni) wydarzeń. Te Igrzyska okazały się sukcesem, w których ponad 250 sportowców z 16 krajów uczestniczyło w 16 imprezach i było obserwowanych przez ponad 10 000 widzów. Fińscy i norwescy sportowcy zdobywają 28 medali, czyli więcej niż wszystkie inne uczestniczące narody. W 1925 roku MKOl zdecydował o utworzeniu oddzielnych Zimowych Igrzysk Olimpijskich, a Międzynarodowy Tydzień Sportów Zimowych z 1924 roku został wstecznie nazwany pierwszymi Zimowymi Igrzyskami.
Saint-Moritz w Szwajcarii zostało wybrane przez MKOl na organizację drugich Zimowych Igrzysk Olimpijskich w 1928 roku. Zmienne warunki pogodowe stanowiły wyzwanie dla organizatorów. Uroczyste otwarcie odbywa się w zamieci, natomiast wysokie temperatury mają być ubolewał na czas trwania igrzysk. Ze względu na pogodę zawody w łyżwiarstwie szybkim na 10 000 metrów muszą zostać przerwane i oficjalnie odwołane. Czas nie jest jedynym niezwykłym aspektem Igrzysk w 1928 roku, ponieważ Norweżka Sonja Henie przeszła do historii, wygrywając zawody w łyżwiarstwie figurowym w wieku 15 lat. Została najmłodszą mistrzynią olimpijską w historii, odznaczenie, które zachowała przez 74 lata.
W następujących Olimpiada są pierwszymi, które będą organizowane poza Europą. Uczestniczy 17 krajów i 252 sportowców. Jest mniej uczestników niż w 1928 r. ze względu na długość podróży z Europy do Lake Placid w USA i wysoki koszt dla większości zawodników, którzy w środku Wielkiego Kryzysu mają mało pieniędzy . Sportowcy rywalizują w czternastu zawodach w czterech dyscyplinach sportowych. W ciągu dwóch miesięcy poprzedzających Igrzyska prawie nie pada śnieg, aż do połowy stycznia, kiedy to spadnie wystarczająco dużo śniegu, by pomieścić wszystkie wydarzenia w następnym miesiącu. Sonja Henie broni tytułu olimpijskiego, podczas gdy Edward Eagan , mistrz olimpijski w boksie z 1920 roku, zdobywa złoto w bobslejach mężczyzn, stając się pierwszym i jak dotąd jedynym olimpijczykiem, który zdobył złote medale na Zimowych i Letnich Igrzyskach Olimpijskich.
Niemieckie miasta Garmisch i Partenkirchen jednoczą się, aby zorganizować edycję z 1936 roku , która odbyła się od 6 do16 lutego. To ostatni raz, kiedy Letnie i Zimowe Igrzyska odbywają się w tym samym roku w tym samym kraju. Skialpinizm zadebiutował olimpijski, ale instruktorzy narciarstwa są pozbawione konkurencji, ponieważ są one uważane za specjalistów. Z powodu tej decyzji narciarze szwajcarscy i austriaccy odmawiają udziału w igrzyskach.
Drugiej wojny światowej przerywa celebrację Olimpiady Zimowej. W 1940 Gry przyznano Sapporo , Japonia, ale decyzja została uchylił w 1938 roku ze względu na japońskiej inwazji w Chinach. Gry zostały przeniesione do Garmisch-Partenkirchen, ale niemiecka inwazja na Polskę w 1939 roku, który wytrąca rozpoczęcia II wojny światowej w Europie, zmuszony anulowanie 1940 Games. Z powodu trwającej wojny tam w tym czasie 1944 Gry , początkowo zaplanowane dla Cortina d'Ampezzo we Włoszech, również zostały odwołane.
St. Moritz został wybrany na gospodarza pierwszych powojennych Igrzysk w 1948 roku . Szwajcarska neutralność chroniła miasto podczas II wojny światowej, a większość miejsc była na miejscu od Igrzysk w 1928 roku, co czyni St. Moritz logicznym wyborem, aby stać się pierwszym miastem, które będzie gospodarzem Igrzysk dwa razy. W Szwajcarii rywalizuje dwadzieścia osiem krajów, ale niemieccy i japońscy sportowcy nie są zapraszani. Igrzyska są naznaczone kontrowersją i kradzieżą. Na Igrzyska przyjeżdżają dwie amerykańskie drużyny hokeja na lodzie, z których każda twierdzi, że jest legalną olimpijską drużyną narodową. Flagi olimpijskiej prezentowane na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1920 w Antwerpii został skradziony jako jej zamiennik. Na tych Igrzyskach panuje bezprecedensowy parytet, ponieważ 10 krajów zdobywa złote medale, co jest rekordem.
Miasto Oslo w Norwegii zostało zaproszone do organizacji Zimowych Igrzysk Olimpijskich w 1952 roku . W foyer pioniera narciarstwa Sondre Norheim zapala się olimpijski płomień, a w sztafecie pochodniami bierze udział 94 uczestników w całości na nartach. Bandy , popularnym sportem w krajach skandynawskich, jest przedstawiany jako sportu pokazowego ; chociaż tylko Norwegia , Szwecja i Finlandia wysyłają drużyny. Norwescy sportowcy zdobywają 17 medali, co przewyższa wszystkie inne narody. Przewodzi im Hjalmar Andersen , który zdobył trzy złote medale w czterech konkurencjach w łyżwiarstwie szybkim .
Niezdolne do organizacji igrzysk w 1944 r. miasto Cortina d'Ampezzo zostało wybrane na organizację Zimowych Igrzysk Olimpijskich w 1956 r . Podczas ceremonii otwarcia ostatnia sztafeta, Guido Caroli, wjeżdża na stadion olimpijski na łyżwach. Gdy jeździ na łyżwach po stadionie, jego łyżwa zostaje złapana w kabel i spada, prawie gasząc płomień. Nadal jest w stanie wstać i zapalić kociołek. Były to pierwsze Igrzyska Zimowe, które transmitowano w telewizji, chociaż prawa telewizyjne zostały sprzedane dopiero podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Squaw Valley w 1960 roku . Igrzyska Cortina są wykorzystywane do testowania możliwości transmisji telewizyjnych najważniejszych wydarzeń sportowych. ZSRR zadebiutował olimpijski i miał bezpośredni wpływ na igrzyskach, ponieważ zdobył więcej medali niż inne narody. Narciarz alpejski Chiharu Igaya zdobył pierwszy medal na Zimowych Igrzyskach dla Japonii i Azji, zajmując drugie miejsce w slalomie.
Nagrody MKOl do 1960 Gry do Squaw Valley , USA. Ze względu na niedostateczny rozwój ośrodka spieszy się z budową infrastruktury i obiektów sportowych, w tym lodowiska, toru do łyżwiarstwa szybkiego i skoczni narciarskiej. Ceremonię otwarcia i zamknięcia organizuje Walt Disney . Igrzyska w Squaw Valley mają wiele godnych uwagi nowości: są pierwszymi igrzyskami, które mają dedykowaną wioskę olimpijską ; jest to pierwszy przypadek użycia komputera (dzięki uprzejmości IBM ) do kompilacji wyników; i po raz pierwszy odbywają się zawody w łyżwiarstwie szybkim kobiet. Imprezy bobslejowe są nieobecne po raz pierwszy i jedyny w historii Igrzysk Zimowych, ponieważ komitet organizacyjny uważa, że koszt budowy toru bobslejowego jest zbyt wysoki.
Austriackie miasto Innsbruck było gospodarzem Igrzysk Zimowych w 1964 roku . Mimo, że jest to tradycyjny ośrodek sportów zimowych, dobra pogoda powoduje, że podczas igrzysk nie ma śniegu, a armia austriacka jest zobowiązana do transportu śniegu i lodu na obiekty sportowe. Radziecki Lidija Skoblikowa przeszedł do historii, wygrywając wszystkie cztery imprezy w łyżwiarstwie szybkim. Jego w sumie sześć złotych medali w karierze ustanowiło rekord dla sportowców Igrzysk Zimowych. Sanki jest obecny pierwszy w 1964 roku, chociaż sport otrzyma złą reklamę, gdy zawodnik zmarł podczas biegu treningowego pre-olimpijskiej.
Odbywają się we francuskim mieście Grenoble , na Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1968 były pierwszymi Olimpiada być nadawane w kolorze na całym świecie od Stadionu Olimpijskiego w Grenoble . 37 krajów i 1158 sportowców rywalizuje w 35 konkurencjach. Po Austriaku Toni Sailerze w 1956 roku , Francuz Jean-Claude Killy został drugim, który wygrał wszystkie męskie zawody w narciarstwie alpejskim jednej edycji Igrzysk. Komitet organizacyjny sprzedał prawa telewizyjne do 2 milionów dolarów , ponad dwukrotnie więcej niż na Igrzyska w Innsbrucku. Obiekty, rozrzucone na długich dystansach, wymagają trzech wiosek sportowców. Organizatorzy twierdzą, że konieczne jest nadążanie za postępem technologicznym. Krytycy kwestionują to, twierdząc, że przepis ten jest konieczny, aby zapewnić najlepsze możliwe witryny dla kanałów telewizyjnych, ze szkodą dla sportowców. Te igrzyska są również okazją do zobaczenia użycia pierwszych testów kobiecości na olimpijczykach, a także pojawienia się pierwszej w historii igrzysk nieoficjalnej maskotki , narciarza Schussa .
W 1972 Winter Games , które odbyły się w Sapporo , Japonia, były pierwszymi, które odbędzie się poza Ameryką Północną i Europą. Kwestia profesjonalizmu stała się sporna podczas igrzysk w Sapporo. Trzy dni przed igrzyskami prezydent MKOl Avery Brundage grozi, że zabroni wielu narciarzom zjazdowym udziału w obozie narciarskim w Mammoth Mountain w Stanach Zjednoczonych. Brundage uważa, że narciarze skorzystali finansowo ze swojego statusu sportowca i dlatego nie byli już amatorami. Ostatecznie w zawodach nie może startować tylko Austriak Karl Schranz , który zarabia więcej niż wszyscy inni narciarze. Kanada nie wysłała drużyn na turnieje hokeja na lodzie w 1972 i 1976 roku, aby zaprotestować przeciwko zakazowi korzystania z graczy z ich profesjonalnych lig, chociaż Sowieci mogli to zrobić. Narciarz Francisco Ochoa zostaje jedynym Hiszpanem, który zdobył złoty medal na Igrzyskach Zimowych, triumfując w slalomie.
Na Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1976 zostały przyznane w Denver , Stany Zjednoczone, ale w 1972 roku, wyborcy w mieście przeszedł referendum odmówić gospodarzem igrzysk. Miasto Innsbruck, które zachowało infrastrukturę Igrzysk z 1964 roku, zostało wybrane na miejsce Denver. Zapaliły się dwa płomienie olimpijskie, ponieważ to już drugi raz, kiedy austriackie miasto jest gospodarzem igrzysk. Igrzyska 1976 to pierwszy połączony tor bobslejowy i saneczkowy w pobliżu Igls . Związek Radziecki wygrał swój czwarty z rzędu złoty medal w hokeju na lodzie. To właśnie podczas tych Igrzysk pojawiła się pierwsza oficjalna maskotka Igrzysk Zimowych: bałwan Schneemann .
W 1980 roku Igrzyska powróciły do Lake Placid, które było już gospodarzem Igrzysk z 1932 roku. Pierwszy bojkot Zimowych Igrzysk nastąpił podczas Igrzysk w 1980 roku, kiedy Tajwan odmówił udziału po tym, jak dekret MKOl zmusił kraj do zmiany nazwy i hymnu narodowego. MKOl stara się przystosować do Chin , które chcą uczestniczyć pod tą samą nazwą i hymnem co Tajwan. Amerykański łyżwiarz szybki Eric Heiden bije rekord świata lub rekord olimpijski w każdym z pięciu zawodów, w których bierze udział. Hanni Wenzel wygrywa slalom i slalom gigant, a jej kraj, Liechtenstein , staje się najmniejszym krajem, który ma złotego medalistę olimpijskiego. W „ Cudzie na lodzie ” amerykańska drużyna hokejowa pokonała sowieckich faworytów, a następnie zdobyła złoty medal.
Miasta Sapporo w Japonii i Göteborg w Szwecji są faworytami do organizacji Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1984 . Dlatego niespodzianką jest wybór miasta Sarajewa w Jugosławii na gospodarza Igrzysk. Te igrzyska są dobrze zorganizowane i nic nie wskazuje na wojnę, która wkrótce pochłonie kraj. W 39 imprezach bierze udział łącznie 49 krajów i 1272 sportowców. Jugosławia, kraj gospodarzy, zdobyła swój pierwszy medal olimpijski na Zimowych Igrzyskach, kiedy narciarz alpejski Jure Franko zdobył srebro w slalomie gigancie. Inną sportową atrakcją tych Igrzysk jest wolny taniec brytyjskich tancerzy lodowych Jayne Torvill i Christophera Deana . Ich interpretacja Bolero z Ravela pozwala para wygrać złoty medal po zdobyciu jednogłośne doskonałe wyniki za wrażenie artystyczne.
W 1988 roku kanadyjskie miasto Calgary zorganizowało pierwsze 16-dniowe Igrzyska Zimowe . W skokach narciarskich i łyżwiarstwie szybkim pojawiają się nowe wydarzenia, podczas gdy przyszłe sporty olimpijskie, takie jak curling , łyżwiarstwo szybkie na krótkich torach i narciarstwo freestyle, pojawiają się jako sporty pokazowe . Po raz pierwszy zawody w łyżwiarstwie szybkim odbywają się w hali w Owalu Olimpijskim . Holenderska łyżwiarka Yvonne van Gennip zdobywa trzy złote medale i ustanawia dwa rekordy świata pokonując ulubioną w każdym wyścigu drużynę NRD . Jego medale dopełnia fiński skoczek narciarski Matti Nykänen , który wygrywa wszystkie trzy konkurencje w swoim sporcie. Alberto Tomba , włoski narciarz , zadebiutował na olimpiadzie wygrywając slalom gigant i slalom. Christa Rothenburger z NRD wygrywa bieg kobiet w łyżwiarstwie szybkim na 1000 metrów. Siedem miesięcy później zdobyła srebrny medal w kolarstwie torowym na Letnich Igrzyskach w Seulu, stając się pierwszym i jedynym sportowcem, który zdobył medale na Zimowych Igrzyskach i Letnich Igrzyskach w tym samym roku.
W 1992 Gry są ostatnią odbędzie się w tym samym roku co Letnich Igrzysk . Odbywają się one w Albertville we Francji, chociaż tylko 18 z 57 imprez odbywa się w samym mieście. Inne wydarzenia są rozłożone na resztę Sabaudii . Przemiany polityczne tamtych czasów znajdują odzwierciedlenie w drużynach olimpijskich biorących udział w igrzyskach we Francji: są one pierwsze od upadku komunizmu i demontażu muru berlińskiego, a Niemcy po raz pierwszy uczestniczą jako zjednoczony naród. w Igrzyskach 1964 r. dwie byłe republiki Jugosławii, czyli Chorwacja i Słowenia, debiutują jako niepodległe narody, podczas gdy większość byłych republik radzieckich ponownie uczestniczy w jednym zespole wyznaczonym jako zjednoczony zespół , ale kraje bałtyckie uczestniczą jako niepodległe państwo po raz pierwszy od II wojny światowej. W wieku 16 lat fiński skoczek narciarski Toni Nieminen przeszedł do historii, zostając najmłodszym mistrzem olimpijskim mężczyzn podczas Zimowych Igrzysk. Nowa Zelandia narciarz Annelise Coberger staje półkuli południowej pierwszy medalista Winter Games, zdobywając srebrny medal w slalomie kobiet.
W 1986 roku MKOl zdecydował o rozdzieleniu igrzysk letnich i zimowych i rozmieszczaniu ich naprzemiennie w latach parzystych. Ta zmiana weszła w życie wraz z Igrzyskami w 1994 roku , które odbyły się w Lillehammer w Norwegii, które stały się pierwszymi Zimowymi Igrzyskami, które odbyły się oddzielnie od Letnich Igrzysk. Po podziale Czechosłowacji w 1993 roku olimpijskie debiuty miały Czechy i Słowacja . Zawody w łyżwiarstwie figurowym kobiet przykuły uwagę mediów, gdy amerykańska łyżwiarka figurowa Nancy Kerrigan została ranna6 stycznia 1994podczas napadu zorganizowanego przez byłego męża jej przeciwnika Tonyi Harding . Obaj łyżwiarze biorą udział w igrzyskach, ale złoty medal zdobywa Oksana Baiul . Zostaje pierwszym ukraińskim mistrzem olimpijskim . Norweski łyżwiarz szybki Johann Olav Koss zdobywa trzy złote medale i ustanawia dwa rekordy olimpijskie i jeden rekord świata.
Na Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1998 odbywają się w japońskim mieście Nagano i są pierwszych gier gościć ponad 2000 sportowców. Się turniej mężczyzn hokej na lodzie jest otwarty dla profesjonalistów po raz pierwszy. Kanada i Stany Zjednoczone , z ich wielu graczy w NHL , są faworytami. Po raz pierwszy w swojej historii Czechy zdominowały rywalizację, a kraj zdobył swój pierwszy złoty medal na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich. Zadebiutował kobiecy hokej na lodzie, a Stany Zjednoczone zdobyły złoty medal. Norweg Bjørn Dæhlie zdobył trzy złote medale w biegach narciarskich. Został najbardziej utytułowanym sportowcem w historii Igrzysk Zimowych z dwunastoma medalami, z których osiem było złotych. Austriacki narciarz alpejski Hermann Maier upada podczas zjazdu, a następnie wygrywa supergigant i slalom gigant. Wraz z wprowadzeniem rolek klaszczących zostaje pobita fala rekordów świata w łyżwiarstwie szybkim .
19 th Zimowych Igrzysk Olimpijskich odbywają się w Salt Lake City w Stanach Zjednoczonych i zapraszamy 2.399 sportowców z 77 krajów biorących udział w 78 imprezach w 7 dyscyplinach sportowych. Niemiecki Georg Hackl zdobył srebrny medal w saneczkarstwie, stając się pierwszym sportowcem w historii Igrzysk Olimpijskich do wygrania medale w tym samym indywidualnym przypadku na pięć kolejnych gier. Kanada niesie bezprecedensową podwoi zdobywając złoty medal mężczyzn i kobiet w zawodach w hokeju na lodzie . Kraj pokłócił się z Rosją w kontrowersji, która obejmuje ocenianie zawodów w łyżwiarstwie figurowym w parach. Rosyjska para Jelena Berezhnaya i Anton Sikharulidze rywalizują o złoty medal z Kanadyjczykami Jamie Salé i Davidem Pelletierem . Wydaje się, że Kanadyjczycy jeździli na łyżwach wystarczająco dobrze, aby wygrać zawody, ale Rosjanie zdobywają złoto. Sędziowie głosują według stref zimnej wojny : ci z byłych krajów komunistycznych wolą parę rosyjską, a ci z narodów demokratycznych głosują na Kanadyjczyków. Jedynym wyjątkiem jest francuska sędzia Marie-Reine Le Gougne, która przyznaje złoto Rosjanom. Dochodzenie prowadzi do presji, aby dać rosyjską parę złota niezależnie od tego, jak jeżdżą na łyżwach; w zamian rosyjski sędzia dawał pozytywne oceny francuskim uczestnikom konkursu tańca na lodzie. MKOl postanawia przyznać dwóm parom złoty medal podczas drugiej ceremonii medalowej, która odbyła się później podczas Igrzysk. Australijczyk Steven Bradbury został pierwszym medalistą na półkuli południowej złoto wygrywając próbę szybkości 1000 m łyżwiarstwo krótki utwór.
Włoskie miasto Turyn jest gospodarzem Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2006 . To już drugi raz, po tych z 1956 roku , Włochy zorganizowały Zimowe Igrzyska Olimpijskie . Sportowcy z Korei Południowej zdobywają 10 medali, w tym 6 złotych w zawodach łyżwiarstwa szybkiego na krótkim torze. Jin Sun-yu zdobywa trzy złote medale, a jego kolega z drużyny, Ahn Hyun-soo, trzy złote i jeden brązowy. W damskiej biegowego Team wychodzą , Kanady Sara Renner łamie jeden z jej biegunów, a widząc jej twarz tej sytuacji, norweski trener Bjornar Håkensmoen zdecyduje się pożyczyć jej jeden. Z tą pomocą może pomóc swojej drużynie zdobyć srebrny medal w tej imprezie ze szkodą dla norweskiej drużyny, która zajęła czwarte miejsce. Niemiecki Claudia Pechstein stała się pierwszą prędkość łyżwiarz wygrać dziewięć medali w jego karierze. WLuty 2009Pechstein ma pozytywny wynik testu na „manipulację krwią” i zostaje zawieszona na dwa lata, do czego się odwołuje. Sportowy Sąd Arbitrażowy podtrzymuje zawieszenie, ale zasady szwajcarski sąd, że może ona konkurować o miejsce w drużynie olimpijskiej niemiecki 2010 . Postanowienie to trafia do szwajcarskiego sądu federalnego , który uchyla orzeczenie sądu pierwszej instancji i uniemożliwia mu udział w Vancouver.
W 2003 roku MKOl przyznała Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2010 w Vancouver , Kanada pozwalając na organizację swojej drugiej Zimowych Igrzysk Olimpijskich po tych z 1988 roku . Z populacją przekraczającą 2,5 miliona ludzi jest największym miastem, w którym organizowane są Zimowe Igrzyska. W 86 imprezach bierze udział ponad 80 krajów i 2500 sportowców. Śmierć gruzińskiego saneczkarza Nodara Kumaritaszwilego podczas treningu w dniu ceremonii otwarcia opłakuje igrzyska. Jego podanie zmusiło urzędników Whistler Sliding Center do zmiany toru, aby był bezpieczniejszy. Norwegian Marit Bjørgen zdobyła pięć medali w imprezach sześciomiesięcznego kobiecych narciarstwa biegowego. Zakończyła igrzyska z trzema złotymi medalami, jednym srebrnym i jednym brązowym. Igrzyska w Vancouver charakteryzują się słabymi wynikami rosyjskich sportowców . Od pierwszych Igrzysk Zimowych w 1956 roku do Igrzysk w 2006 roku delegacja radziecka lub rosyjska nigdy nie była poza pierwszą piątką medalowej tabeli. W 2010 roku zajęli szóste miejsce w rankingu łącznych medali i jedenaste w rankingu złotych medali. Prezydent Dmitrij Miedwiediew wezwał do rezygnacji z urzędników sportów wysokiego poziomu natychmiast po grach. Sukces krajów azjatyckich wyraźnie kontrastuje ze słabymi wynikami rosyjskich sportowców. Vancouver to kulminacja medali zdobytych przez te kraje. W 1992 roku zdobyli piętnaście medali, w tym trzy złote. W Vancouver liczba medali przyznanych azjatyckim sportowcom wzrosła do trzydziestu jeden, z których jedenaście było złotych. Wzrost popularności sportów zimowych wśród krajów azjatyckich wynika częściowo z rozwoju programów sportów zimowych i zainteresowania tymi sportami w krajach takich jak Korea Południowa, Japonia czy Chiny.
Wybór miasta-gospodarza Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014 odbywa się w dniu4 lipca 2007 r.. Soczi w Rosji zostaje wybrane przed dwoma pozostałymi finalistami: Salzburgiem w Austrii i PyeongChang w Korei Południowej. To pierwszy raz, kiedy Rosja zorganizowała Zimowe Igrzyska Olimpijskie. Te gry są najdroższe w historii, zarówno latem, jak i zimą: kosztują około 50 miliardów dolarów , ośmiokrotnie więcej niż cztery lata wcześniej w Vancouver. Rzeczywiście, większość obiektów i infrastruktury musi zostać zbudowana na potrzeby Igrzysk, ponieważ region ten był wcześniej bardzo słabo rozwinięty. Wioska Olimpijska i Stadion Olimpijski znajdują się na wybrzeżu Morza Czarnego, podczas gdy wszystkie obiekty górskie znajdują się 50 km od Soczi w górzystym regionie znanym jako Krasnaja Polana . Na poziomie sportowym Igrzyska w Soczi charakteryzują się historyczną dominacją Holandii w łyżwiarstwie szybkim . Holenderscy łyżwiarze rzeczywiście zdobyli 23 medale z 36 możliwych, co jest rekordem, i zdobyli cztery trojaczki. Norweski biathlonista Ole Einar Bjørndalen , dwukrotny złoty medalista z Soczi, osiągnął trzynaście medali olimpijskich, w tym osiem złotych. W ten sposób zostaje najbardziej medalistą w historii Igrzysk Zimowych, przewyższając dwanaście medali swojego rodaka, założyciela Bjørna Dæhlie . Ahn Hyun-soo, zwany Viktor Ahn, ponieważ reprezentował Rosję po odpadnięciu z federacji Korei Południowej, powtarza swój występ z 2006. Ponownie zdobywa cztery medale, w tym trzy złote w zawodach w łyżwiarstwie szybkim na krótkim torze .
6 lipca 2011, PyeongChang w Korei Południowej jest preferowany w Monachium (Niemcy) i Annecy (Francja) jako gospodarz Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2018 . To pierwszy raz, kiedy kraj był gospodarzem Zimowych Igrzysk, a drugi raz, po Letnich Igrzyskach w Seulu w 1988 roku, odbyły się tam Igrzyska Olimpijskie . Stadion Olimpijski i niektóre miejsca zawodów znajdują się w Alpensia Resort , podczas gdy inne imprezy odbywają się w nadmorskim mieście Gangneung . Pomimo napiętych stosunków z Południem , Korea Północna zgodziła się uczestniczyć w Igrzyskach, paradować z Koreą Południową podczas ceremonii otwarcia i zaprezentować zjednoczoną drużynę na turnieju hokeja na lodzie kobiet . Miesiące poprzedzające Igrzyska są również naznaczone skandalem dopingowym zorganizowanym w Rosji . Międzynarodowy Komitet Olimpijski zawiesza rosyjski Komitet Olimpijski z tych gier; indywidualni rosyjscy sportowcy, którzy zakwalifikowali się i byli w stanie wykazać, że przestrzegają przepisów antydopingowych, mogą jednak uczestniczyć w Igrzyskach jako „ sportowcy olimpijscy Rosji ” (OAR). Na Igrzyskach Olimpijskich odbywa się kilka imprez: big air w snowboardzie , deble mieszane w curlingu , masowy start w łyżwiarstwie szybkim oraz slalom równoległy w narciarstwie alpejskim . Holandia znów dominują prędkość jazdy na łyżwach zdarzenia, wygrywając siedem z dziesięciu medali indywidualnych. Norwegia jest najlepszym krajem w biegach narciarskich ; Marit Bjørgen zdobywa pięć medali, co daje jej w sumie piętnaście, co jest rekordem Zimowych Igrzysk. Japonka Noriaki Kasai zostaje pierwszą lekkoatletką, która bierze udział w ośmiu edycjach Igrzysk Zimowych, a Czeszka Ester Ledecká , mistrzyni olimpijska w narciarstwie alpejskim i snowboardzie , jest pierwszą kobietą, która podczas tych samych Zimowych Igrzysk zdobyła medale w dwóch różnych dyscyplinach. Norwegia dominuje w końcowej tabeli z 39 medalami, co jest rekordem Igrzysk Zimowych, wyprzedzając Niemcy i Kanadę . Korea Południowa huśtawka rekord Winter Games, zdobywając 17 medali.
31 lipca 2015 r.Organizację Zimowych Igrzysk 2022 przypisuje się Pekinowi podczas 128. sesji Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego . Jedynym innym miastem kandydującym była Ałmaty w Kazachstanie . Pekin będzie pierwszym gospodarzem Igrzysk Letnich i Igrzysk Zimowych. Mediolan i Cortina d'Ampezzo są wybrane na gospodarza Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2026 w sprawie24 czerwca 2019 r.w Lozannie, w ciągu 134 th sesji Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Jedyną inną kandydaturą była kandydatura Sztokholmu i Åre w Szwecji .
Proces przyznawania Games do miasta jest pod kontrolą po Salt Lake City otrzymała prawo do organizacji igrzysk 2002 r. Wkrótce po ogłoszeniu miasta gospodarza, okazało się, że organizatorzy byli zaangażowani w programie. Program korupcja zaprojektowany do curry przychylność urzędników MKOl. Prezenty i inne względy finansowe otrzymują osoby, które oceniają i głosują na kandydaturę Salt Lake City. Prezenty te obejmują leczenie dla bliskich, stypendium dla syna członka oraz umowę o ziemię w stanie Utah. Nawet prezydent MKOl Juan Antonio Samaranch otrzymuje dwa karabiny o wartości 2000 dolarów. Samaranch broni tego daru jako nieistotnego, ponieważ jako prezydent jest członkiem bez prawa głosu. Późniejsze śledztwo ujawnia niespójności w ofertach na każde Igrzyska (letnie i zimowe) od 1988 roku. Na przykład, prezenty otrzymane przez członków MKOl od japońskiego Komitetu Organizacyjnego podczas przetargu Nagano na Igrzyska Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1998 są opisane przez Komisję Śledczą jako „ astronomiczny” . Chociaż nie zrobiono nic ściśle nielegalnego, MKOl obawia się, że sponsorzy stracą wiarę w uczciwość procesu i że marka Olympic zostanie nadszarpnięta do tego stopnia, że reklamodawcy zaczną wycofywać swoje wsparcie. Śledztwo zakończyło się wydaleniem 10 członków MKOl i sankcjami dla 10 innych. Ustalono nowe warunki i ograniczenia wiekowe dla członków MKOl, a 15 byłych olimpijczyków zostało dodanych do komitetu. Narzucane są surowsze zasady dotyczące przyszłych kandydatur, z limitami wartości prezentów, które członkowie MKOl mogliby przyjąć od miast kandydujących.
W 1967 roku MKOl zaczął przyjmować protokoły do wykrywania środków dopingujących. Zaczął od wykonywania wyrywkowych testów na sportowcach podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich w 1968 roku . Pierwszym sportowcem Igrzysk Zimowych, który uzyskał pozytywny wynik testu na zakazaną substancję, jest zachodnioniemiecki hokeista Alois Schloder , ale jego drużyna nadal może uczestniczyć w zawodach. W latach 70. zintensyfikowano testy poza zawodami, ponieważ odradzały one sportowcom stosowanie środków dopingujących. Problemem przeprowadzanych w tym czasie badań jest brak standaryzacji procedur, co podważa ich wiarygodność. Dopiero pod koniec lat 80. międzynarodowe federacje sportowe zaczęły koordynować swoje wysiłki na rzecz ujednolicenia protokołów badań przesiewowych pod kątem środków dopingujących. MKOl przejmuje inicjatywę w walce ze sterydami, tworząc niezależną Światową Agencję Antydopingową (WADA) wListopad 1999. Ta walka antydopingowa była odczuwalna podczas Igrzysk w Salt Lake City w 2002 roku, gdzie hiszpański założyciel Johann Mühlegg i rosyjska narciarka biegowa Larisa Lazutina , obie wielokrotne medalistki, zostali wykluczeni z igrzysk, a następnie stracili medale z powodu pozytywnej antydopingu. -testy antydopingowe.
W 2006 Turyn Winter Olympics stać wyróżnia skandalu z udziałem nowym trendem dopingu krwi , stosowanie transfuzji krwi lub syntetycznych hormonów jak erytropoetyny (EPO), aby poprawić przepływ tlenu, a tym samym zmniejszają zmęczenie. Podczas igrzysk włoska policja dokonała nalotu na rezydencję austriackiej drużyny narciarstwa biegowego, gdzie skonfiskowano próbki i sprzęt do dopingu krwi. Impreza następuje po zawieszeniu przed igrzyskami olimpijskimi 12 narciarzy biegowych testowanych pod kątem niezwykle wysokiego poziomu hemoglobiny , co wskazuje na doping krwi.
W listopadzie i grudzień 2017w następstwie aktualizacji instytucjonalnego systemu antydopingowego w Rosji obejmującej lata 2011-2015, a konkretnie w odniesieniu do Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014, które odbyły się w Soczi w Rosji, Międzynarodowy Komitet Olimpijski zdyskwalifikował czterdziestu trzech sportowców z rosyjskiej drużyny, którzy rywalizowali w Soczi i wycofali się trzynaście medali, z których cztery złote11 stycznia 2018). Inną bezpośrednią konsekwencją jest to, że Rosyjski Komitet Olimpijski , a tym samym Rosja jako kraj uczestniczący, zostaje zawieszony w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich Pjongczang 2018 , jednak jego sportowcy mogą uczestniczyć pod flagą olimpijską i pod pewnymi warunkami.
Avery Brundage , jako Prezydent MKOl w latach 1952-1972, odrzuca wszelkie próby powiązania Igrzysk z interesami komercyjnymi, ponieważ uważa, że ruch olimpijski powinien być całkowicie oddzielony od wpływów finansowych. Na Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1960 zapoczątkowało sponsorowania igrzysk. Pomimo żmudnego oporu ze strony Brundage, komercjalizacja Igrzysk w latach 60. i dochody generowane przez sponsoring korporacyjny powiększyły skarbiec MKOl. Podczas Igrzysk w Grenoble Brundage tak bardzo zaniepokoił się kierunkiem Zimowych Igrzysk Olimpijskich w kierunku komercjalizacji, że jeśli nie można tego naprawić, uważał, że Zimowe Igrzyska Olimpijskie powinny zostać zniesione. Jego opór wobec tego źródła dochodów oznacza, że MKOl nie jest w stanie uzyskać udziału w zyskach finansowych, które pochodzą od miast-gospodarzy i nie ma kontroli nad strukturą kontraktów sponsorskich. Kiedy Brundage przechodzi na emeryturę, MKOl ma 2 miliony dolarów w aktywach, podczas gdy osiem lat później na jego kontach wydaje 45 milionów. Wynika to ze zmiany ideologii wśród członków MKOl na rzecz rozszerzenia Igrzysk poprzez sponsoring korporacyjny i sprzedaż praw telewizyjnych.
Obawy Brundage okazują się prorocze. MKOl coraz częściej pobiera prawa telewizyjne do kolejnych Igrzysk. Z 50 000 dolarów wypłaconych przez amerykański nadawca CBS w 1960 r. łączne prawa do transmisji wzrosły do 940 000 dolarów w 1964 r. , 20,73 mln w 1980 r. , 102,68 mln w 1984 r. i 324,9 mln w 1988 r . Przychody wyniosły 513,49 mln w 1998 r. , 738 mln w 2002 r. i 831 mln w 2006 r . Transmisja Igrzysk Vancouver 2010 kosztowała NBC 820 milionów dolarów. Udział praw w Stanach Zjednoczonych waha się od około 80% całości w latach 80. do około 50% w 2010 r. 49% tych dochodów jest obecnie przeznaczonych dla Komitetu Organizacyjnego Igrzysk, a 51% dla MKOl, komitetów narodowych i międzynarodowe federacje sportowe . Im więcej kanałów telewizyjnych płaci za transmisję Igrzysk, tym większa jest ich siła przekonywania MKOl. Na przykład lobby telewizyjne wpływa na program olimpijski, dyktując, kiedy mają się odbyć finały wydarzeń, aby były one transmitowane w pierwszej części wieczoru dla widzów. Lobbuje w MKOl, aby wprowadził nowe wydarzenia, takie jak snowboard, aby przyciągnąć większą publiczność przed telewizją. To zwiększa widownię, która powoli spadała aż do Igrzysk w 2010 roku.
W 1986 roku MKOl zdecydował o rozłożeniu Zimowych i Letnich Igrzysk. Zamiast odbywać się w tym samym roku kalendarzowym, komisja decyduje się na ich zmianę co dwa lata, chociaż Zimowe i Letnie Igrzyska nadal odbywają się w cyklu czteroletnim. Zdecydowano, że rok 1992 będzie ostatnim rokiem Letnich i Zimowych Igrzysk Olimpijskich. Są dwa powody tej zmiany: po pierwsze, chęć lobby telewizyjnego do maksymalizacji przychodów reklamowych, ponieważ trudno jest sprzedać czas reklamowy dwóch Igrzysk w tym samym roku; drugim jest pragnienie MKOl uzyskania większej kontroli nad przychodami generowanymi przez Igrzyska. Zdecydowano, że wraz z organizacją Igrzysk firmom łatwiej będzie sponsorować każdą edycję Igrzysk, co zmaksymalizuje potencjalne przychody. MKOl stara się bezpośrednio negocjować kontrakty sponsorskie, aby mieć większą kontrolę nad „marką” olimpijską. Pierwszymi zimowymi igrzyskami olimpijskimi zorganizowanymi w tym nowym formacie były Igrzyska w Lillehammer w 1994 roku .
Zimowe Igrzyska Olimpijskie były ideologicznym frontem podczas zimnej wojny od pierwszego udziału Związku Radzieckiego w Zimowych Igrzyskach w 1956 r. Nie trzeba było długo czekać, aby bojownicy zimnej wojny odkryli, że igrzyska mogą być potężnym narzędziem propagandowym. Polityka sowiecka i amerykańska wykorzystuje igrzyska jako okazję do udowodnienia wyższości swoich systemów politycznych. Odnoszący sukcesy sowieccy sportowcy są celebrowani i honorowani. Irina Rodnina , trzykrotna mistrzyni olimpijska w łyżwiarstwie figurowym, została odznaczona Orderem Lenina po zwycięstwie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1976 w Innsbrucku. Radzieccy sportowcy, którzy zdobyli złote medale, mogą spodziewać się otrzymania od 4000 do 8000 dolarów, w zależności od prestiżu ich sportu. Rekord świata jest wart dodatkowe 1500 USD. W 1978 roku Kongres Amerykański zareagował na te środki uchwaleniem ustawy, która zreorganizowała Komitet Olimpijski Stanów Zjednoczonych . Zatwierdza również nagrody finansowe dla zdobywców medali.
Zimna wojna stworzyła napięcia między sojuszniczymi krajami dwóch supermocarstw. Napięte stosunki między Niemcami Zachodnimi i Wschodnimi tworzą trudną sytuację polityczną dla MKOl. Ze względu na swoją rolę w II wojnie światowej Niemcy nie kwalifikowały się do udziału w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1948. W 1950 r. MKOl uznał Komitet Olimpijski Niemiec Zachodnich i zaprosił Niemcy na Zachód i Wschód do udziału w zunifikowanej drużynie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1952 Igrzyska Olimpijskie Niemcy Wschodnie odrzuciły zaproszenie i zamiast tego dążyły do uzyskania legitymacji międzynarodowej innej niż Niemcy Zachodnie. W 1955 r. Związek Radziecki uznał Niemcy Wschodnie za suwerenne państwo, co uwiarygodniło kampanię tego kraju o samodzielny uczestnik igrzysk. MKOl zgadza się tymczasowo tolerować NRD Narodowy Komitet Olimpijski pod warunkiem, że NRD i RFN będą uczestniczyć w jednej drużynie: Zjednoczonej Drużynie Niemiec . Sytuacja stała się krucha, gdy w 1962 r. zbudowano mur berliński, a kraje zachodnie zaczęły odmawiać wiz sportowcom z NRD. Niepewny kompromis zjednoczonej drużyny trwał aż do Igrzysk w Grenoble w 1968 roku, kiedy to MKOl oficjalnie podzielił drużyny i zagroził odrzuceniem wniosków z miast w krajach, które odmówiły wiz wjazdowych sportowcom z NRD.
Zimowe Igrzyska Olimpijskie zostały tylko raz zbojkotowane przez reprezentację narodową, kiedy Tajwan zdecydował się nie uczestniczyć w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1980 , które odbyły się w Lake Placid. Przed Igrzyskami MKOl zgadza się, że Chiny wezmą udział w Igrzyskach Olimpijskich po raz pierwszy od 1952 roku. Chiny otrzymują pozwolenie na udział jako „Chińska Republika Ludowa” (ChRL) oraz na używanie flagi i hymnu ChRL. Do 1980 roku wyspa Tajwan rywalizowała pod nazwą „Republika Chin” (DRK), używając flagi i hymnu DRK. MKOl stara się zaangażować oba kraje razem, ale kiedy okazuje się to niemożliwe, żąda, aby Tajwan przestał nazywać siebie „Republiką Chińską” . MKOl zmienia nazwę wyspy na chińskie Tajpej i domaga się przyjęcia innej flagi i hymnu; postanowienia, których Tajwan nie akceptuje. Pomimo licznych odwołań i przesłuchań, decyzja MKOl pozostaje niezmieniona. Kiedy tajwańscy sportowcy przybywają do Wioski Olimpijskiej z dowodami osobistymi Republiki Chińskiej, nie są wpuszczani. Następnie opuszczają Olimpiadę w proteście tuż przed ceremonią otwarcia. Tajwan powraca do zawodów olimpijskich na Zimowych Igrzyskach w Sarajewie w 1984 roku jako chińskie Tajpej. Kraj zgadza się rywalizować pod flagą z emblematem ich Narodowego Komitetu Olimpijskiego i grać hymn swojego Narodowego Komitetu Olimpijskiego, jeśli jeden z jego sportowców zdobędzie złoty medal. Umowa obowiązuje do dziś.
Według MKOl Miasto Gospodarz jest odpowiedzialne za „… ustanowienie funkcji i usług dla wszystkich aspektów Igrzysk (planowanie sportu, obiekty, finanse, technologia, zakwaterowanie, catering, usługi medialne itp.), a także za operacje podczas Igrzysk. " Ze względu na koszty organizacji igrzysk olimpijskich, większość miast gospodarzy nigdy zrealizować zysk z inwestycji. Zjawisko to znane jest jako „przekleństwo zwycięzcy”. Podczas fazy wyboru miasta gospodarza miasta mają tendencję do przeceniania „wartości” Igrzysk, czyli tego, co przynoszą Igrzyska. Planują coraz więcej inwestycji i licytują. Zjawisko to charakteryzuje się wyższymi kosztami niż dochodami, wzrostem budżetu, częściowo spowodowanym inflacją, zgodnie z podejściem Igrzysk, dodatkowymi dotacjami rządowymi i mniejszą niż oczekiwano liczbą gości z zagranicy.
W 1924 r. ustalono wspólny budżet na Igrzyska Letnie w Paryżu i Igrzyska Zimowe w Chamonix. Z łącznego budżetu wynoszącego około 15,5 miliona franków francuskich dotacje na Igrzyska Zimowe stanowią około 500 000 franków. Podczas Igrzysk w St. Moritz w Szwajcarii w 1928 r. wydatki wyniosły 706 000 franków szwajcarskich , z czego połowa przeznaczona była na sprzęt sportowy. Igrzyska kończą się ujemnym saldem 104 800 franków płatnym przez gminę St. Moritz i klub narciarski Alpina St. Moritz. Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1932 w Lake Placid, koszt około 1,2 miliona dolarów , z czego ponad połowę stanowią subsydia stanie Nowy Jork. W 1952 roku miasto Oslo w pełni sfinansowało Igrzyska. Wydatki wynoszą 11 663 000 koron norweskich na obiekty olimpijskie i 2 688 000 koron na pozostałą część. Dodatni bilans 1 494 000 koron trafia głównie do miasta Oslo, a także do Norweskiego Narodowego Komitetu Olimpijskiego. W 1968 Gry w Grenoble kosztować 1,1 miliarda franków, z czego trzy czwarte były finansowane przez państwo francuskie. W 1980 Gry kosztować $ 179 milionów dolarów, a 1984 Gry kosztować $ 200 milionów dolarów. W 1992 gier , w Albertville, Francja, kosztować 4,2 mld franków (640 mln euro), a zakończył się deficytem 280 mln franków (42,7 mln euro). Organizacja Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1998 w Nagano w Japonii kosztuje 12,5 miliarda dolarów, podczas gdy Igrzyska w Turynie w 2006 roku kosztowały zaledwie 3,6 miliarda dolarów. Organizatorzy twierdzą, że za wysoką cenę odpowiada koszt rozszerzenia połączenia szybkich pociągów między Tokio a Nagano . Komitet organizacyjny ma nadzieję, że ekspozycja na Igrzyska Olimpijskie i wczesny dostęp z Nagano do Tokio będzie dobrodziejstwem dla lokalnej gospodarki na nadchodzące lata. Gospodarka Nagano odnotowała ożywienie przez dwa lata po Igrzyskach, ale długofalowe efekty nie zmaterializowały się. W 2010 Gry kosztować C $ 1.88 mld , a są na budżecie dzięki dotacji z prowincji British Columbia i państwa Kanady. W 2014 gier , które odbyły się w Soczi , Rosja, kosztować US $ 50 mld. Są to najdroższe igrzyska olimpijskie w historii, łącznie letnie i zimowe.
Możliwość dużego zadłużenia, w połączeniu z niewykorzystanymi obiektami sportowymi i infrastrukturą, które nękają lokalną społeczność kosztami utrzymania i brakiem praktycznej wartości poolimpijskiej, odstrasza potencjalne miasta-gospodarze.Z tych obaw MKOl podejmuje kilka inicjatyw. Po pierwsze, zgadza się sfinansować część budżetu miasta-gospodarza na organizację Igrzysk. Po drugie, ogranicza kwalifikujące się kraje-gospodarze do tych, które mają zasoby i infrastrukturę, aby skutecznie organizować igrzyska olimpijskie bez szkody dla regionu lub narodu. To eliminuje większość rozwijającego się świata. Wreszcie, miasta kandydujące do organizacji Igrzysk muszą dodać do swojej propozycji „plan dziedzictwa” . Wymaga to od potencjalnych miast-gospodarzy i MKOl zaplanowania Igrzysk z uwzględnieniem długoterminowego wpływu gospodarczego i środowiskowego, jaki ich organizacja będzie miała w regionie.
Pierwszymi Igrzyskami Zimowymi, które transmitowano w telewizji, były Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1956 w Cortinie d'Ampezzo, a prawa do transmisji zostały sprzedane już w 1960 roku . W 1994 roku Igrzyska były transmitowane w ponad 120 krajach i terytoriach oraz po raz pierwszy w Afryce. Liczba ta wzrosła do 180 krajów i terytoriów w 1998 roku . Wydarzenie po raz pierwszy jest transmitowane w telewizji w Australii. Igrzyska 2002 ogląda 2,1 miliarda widzów ze 160 krajów . Podczas Igrzysk 2006 oferowanych jest 1000 godzin transmisji na żywo . Po raz pierwszy możemy śledzić Igrzyska w wysokiej rozdzielczości . Liczba widzów w 2010 roku wynosi około 1,8 miliarda . Igrzyska są następnie transmitowane w ponad 220 krajach i terytoriach przez 235 nadawców i kanały telewizyjne.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||||||||||||||
1968 | 1972 | 1976 | 1980 | 1984 | 1988 | 1992 | 1994 | 1998 | 2002 | 2006 | 2010 | 2014 | 2018 | ||||||||||||||
ABC | NBC | ABC | ABC | ABC | ABC | CBS | CBS | CBS | NBC | NBC | NBC | NBC | NBC |
Kwota płacona przez amerykańskie stacje telewizyjne, jeśli jest niższa niż na letnie igrzyska olimpijskie, stanowi ważne źródło dochodów dla zawodów. Pierwsza transmisja pochodzi z 1960 roku: CBS wyemitowało kilka klipów z Igrzysk Olimpijskich w Squaw Valley w Stanach Zjednoczonych. Kanał zapłacił absurdalne prawa w wysokości 50 000 dolarów . Popularność Zimowych Igrzysk Olimpijskich w amerykańskiej telewizji zaczęła się rozprzestrzeniać od Igrzysk Olimpijskich w Grenoble w 1968 roku, dzięki obszernym relacjom prowadzonym przez sieć ABC . Prawa telewizyjne do Zimowych Igrzysk Olimpijskich eksplodowały podczas Igrzysk w Calgary w Kanadzie w 1988 roku. Napędzane korzystnymi godzinowymi transmisjami w Stanach Zjednoczonych, prawa płacone przez ABC zostały pomnożone trzykrotnie w porównaniu z Igrzyskami w 1984 roku, które odbyły się w Sarajewie. Kolejne dwie edycje, które odbyły się w Europie, były transmitowane przez CBS, prawa pozostały poniżej 300 mln euro, a CBS zdołało nawet zbilansować budżet na Igrzyska w Albertville w 1992 roku. Inflacja dystrybucji praw eksplodowała w latach 2000-2010, kiedy to zorganizowano dwie edycje Ameryka Północna ( Salt Lake City w 2002 i Vancouver w 2010). NBC jest wyłącznym nieprzerwanym nadawcą Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Stanach Zjednoczonych od 2002 roku.
Prowadzonych jest kilka badań statystycznych dotyczących kryteriów określających liczbę medali, jakie kraj zdobywa podczas Zimowych Igrzysk. Na przykład badanie przeprowadzone przez Wade Pfau próbuje przewidzieć liczbę medali na kraj na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2006 w Turynie. Wykorzystuje kryteria takie jak populacja, PKB per capita , bycie narodem gospodarza czy nie oraz liczbę medali na poprzednich Igrzyskach i dzieli kraje na pięć grup: kraje byłego ZSRR , kraje skandynawskie , kraje germańskie (Niemcy i Austria) , kraje Alpy (Szwajcaria, Włochy i Francja) oraz kraje Ameryki Północnej . Pfau wykorzystuje te kryteria do zdefiniowania formuły. Jego wniosek jest taki, że najlepsze kraje to Niemcy, Stany Zjednoczone, Norwegia, Włochy, Austria i Kanada, z odpowiednio 35, 31, 24, 20 19 i 17 medalami . Wyniki igrzysk pokazują, że dwa najlepsze kraje to rzeczywiście Niemcy i Stany Zjednoczone, ale z 29 i 25 medalami . Z drugiej strony kolejne kraje to Kanada, Austria i Rosja, które wypadły lepiej od prognoz z 24, 23 i 22 medalami . Norwegia, szósta z 19 medalami i dziesiąta Włochy z 11 medalami , są poniżej oczekiwań.
Madeleine Andreff i Wladimir Andreff opublikowali w 2011 roku badanie, w którym próbowano przewidzieć liczbę medali na kraj na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014 w Soczi. Określają metodę przewidywania liczby medali na Igrzyskach Letnich w 70% przypadków i dostosowują ją do Igrzysk Zimowych. Wykorzystują, podobnie jak Pfau, kryteria takie jak populacja, produkt krajowy brutto , kraj gospodarza lub nie, liczba medali na poprzednich Igrzyskach i dzielą kraje na grupy na podstawie liczby stacji. sporty zimowe, pokrywa śnieżna kraju i reżim polityczny ( kapitalistyczny lub komunistyczny ). Analizując medale zdobyte przez różne kraje w historii, ustalają wzór na liczbę medali. Wyniki przewidywały, że najlepszymi krajami będą Stany Zjednoczone, Niemcy, Kanada, Rosja, kraj-gospodarz i Norwegia z odpowiednio 36, 28, 27, 24 i 24 medalami . Wyniki pokazują, że wbrew tym przewidywaniom najlepszym narodem jest Rosja z 33 medalami . Norwegia, która jest trzecia z 26 medalami , jest również lepsza od oczekiwań. Stany Zjednoczone (drugie z 28 medalami ), Niemcy (szóste z 19 medalami ) i Kanada (czwarte z 25 medalami ) mają gorsze wyniki niż zapowiadały.
Artykuł 6 rozdziału 1 wydania Karty Olimpijskiej z 2007 r. definiuje sporty zimowe jako „sporty uprawiane na śniegu lub lodzie” . Od 1992 roku do programu olimpijskiego dodano nowe sporty. Należą do nich łyżwiarstwo szybkie na krótkim torze , snowboard i narciarstwo freestyle . Dodanie tych wydarzeń poszerza atrakcyjność Zimowych Igrzysk Olimpijskich poza Europę i Amerykę Północną. Podczas gdy potęgi europejskie, takie jak Norwegia i Niemcy, nadal dominują w tradycyjnych sportach Zimowych Igrzysk, kraje takie jak Korea Południowa, Australia i Kanada odnoszą wielkie sukcesy w nowych dyscyplinach sportowych. Wyniki są bardziej wyrównane w tabeli medalowej według krajów, mają większe zainteresowanie Zimowymi Igrzyskami i wyższą oglądalnością telewizji na całym świecie.
Sport | Rok | Liczba wydarzeń |
Imprezy z medalami obecne w 2014 roku |
---|---|---|---|
Biatlon | Od 1960 | 11 | Bieg indywidualny (mężczyźni: 20 km ; kobiety: 15 km ), sprint (mężczyźni: 10 km ; kobiety: 7,5 km ), pościg (mężczyźni: 12,5 km ; kobiety: 10 km ), masowy (mężczyźni: 15 km ; kobiety: 12,5 km ) i sztafety (mężczyźni: 4 × 7,5 km ; kobiety: 4 × 6 km ; mieszane: 2 × 6 km F + 2 × 7,5 km H). |
Bobslej | 1924–1956 Od 1964 |
3 | Bob dla dwóch osób, Bob dla dwóch osób i Bob dla czterech osób. |
kombinacja norweska | Od 1924 | 3 | Skocznia normalna i 10 km indywidualnie mężczyzn Duża skocznia oraz 10 km indywidualnie i drużynowo mężczyzn |
Wijący się | 1924 Od 1998 |
2 | Turniej kobiet i mężczyzn. |
Hokej na lodzie | Od 1924 | 2 | Turniej kobiet i mężczyzn. |
Jazda na sankach | Od 1964 | 4 | Singiel kobiet i mężczyzn, debel mieszany i sztafeta drużynowa. |
Łyżwiarstwo figurowe | Od 1924 | 5 | Indywidualni mężczyźni i kobiety, pary, taniec na lodzie i taniec zespołowy. |
Łyżwiarstwo szybkie | Od 1924 | 12 | 500 metrów, 1000 metrów, 1500 metrów, 5000 metrów oraz pościg drużynowy kobiet i mężczyzn, 3000 metrów kobiet i 10000 metrów mężczyzn. |
Łyżwiarstwo szybkie na krótkim torze | Od 1992 | 8 | 500 metrów, 1000 metrów, 1500 metrów mężczyzn i kobiet; Sztafeta 3000 metrów dla kobiet i 5000 metrów dla mężczyzn. |
Skoki narciarskie | Od 1924 | 4 | Duża skocznia indywidualna dla mężczyzn, mała skocznia indywidualna dla kobiet i mężczyzn oraz duża skocznia dla drużyn męskich. |
Szkielet | 1928, 1948 Od 2002 |
2 | Indywidualni mężczyźni i kobiety. |
Freestyle na nartach | Od 1992 | 10 | Moguls , jump , skicross , halfpipe i slopestyle dla kobiet i mężczyzn. |
narciarstwo alpejskie | Od 1936 | 10 | Downhill , Super G , gigant slalom , mężczyzn i kobiet slalom i alpejskie połączeniu . |
Biegi narciarskie | Od 1924 | 12 | Sprint mężczyzn, sprint drużynowy, 30 km , 15 km , 50 km pościg i sztafeta 4 × 10 km ; sprint kobiet, sprint drużynowy, 15 km , 10 km , 30 km dochodzenie (kobiety) i sztafeta 4 × 5 km . |
Snowboard ( Snowboard ) | Od 1998 | 10 | Slalom równoległy, slalom równoległy gigant, halfpipe, snowboard cross i slopestyle dla kobiet i mężczyzn |
XX th century | XXI th | |||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Sport (dyscyplina) | 08 | 20 | 24 | 28 | 32 | 36 | 48 | 52 | 56 | 60 | 64 | 68 | 72 | 76 | 80 | 84 | 88 | 92 | 94 | 98 | 02 | 06 | 10 | 14 | 18 | 22 | ||
Biatlon | 1 | 1 | 1 | 2 | 2 | 2 | 3 | 3 | 3 | 6 | 6 | 6 | 8 | 10 | 10 | 11 | 11 | 11 | ||||||||||
B o b s l e i g h |
Bobslej | 1 | 1 | 2 | 2 | 2 | 2 | 2 | 2 | 2 | 2 | 2 | 2 | 2 | 2 | 2 | 2 | 2 | 3 | 3 | 3 | 3 | 3 | 4 | ||||
Szkielet | 1 | 1 | 2 | 2 | 2 | 2 | 2 | 2 | ||||||||||||||||||||
Wijący się | 1 | 2 | 2 | 2 | 2 | 2 | 3 | 3 | ||||||||||||||||||||
Hokej na lodzie | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 2 | 2 | 2 | 2 | 2 | 2 | 2 | |||
Jazda na sankach | 3 | 3 | 3 | 3 | 3 | 3 | 3 | 3 | 3 | 3 | 3 | 3 | 3 | 4 | 4 | 4 | ||||||||||||
P a t i n a g e |
Łyżwiarstwo figurowe | 4 | 3 | 3 | 3 | 3 | 3 | 3 | 3 | 3 | 3 | 3 | 3 | 3 | 4 | 4 | 4 | 4 | 4 | 4 | 4 | 4 | 4 | 4 | 5 | 5 | 5 | |
Łyżwiarstwo szybkie na krótkim torze | 4 | 6 | 6 | 8 | 8 | 8 | 8 | 8 | 9 | |||||||||||||||||||
Łyżwiarstwo szybkie | 5 | 4 | 4 | 4 | 4 | 4 | 4 | 8 | 8 | 8 | 8 | 9 | 9 | 9 | 10 | 10 | 10 | 10 | 10 | 12 | 12 | 12 | 14 | 14 | ||||
S k i |
narciarstwo alpejskie | 2 | 6 | 6 | 6 | 6 | 6 | 6 | 6 | 6 | 6 | 6 | 10 | 10 | 10 | 10 | 10 | 10 | 10 | 10 | 11 | 11 | ||||||
Biegi narciarskie | 2 | 2 | 2 | 3 | 3 | 4 | 6 | 6 | 7 | 7 | 7 | 7 | 7 | 8 | 8 | 10 | 10 | 10 | 12 | 12 | 12 | 12 | 12 | 12 | ||||
Freestyle na nartach | 2 | 4 | 4 | 4 | 4 | 6 | 10 | 10 | 13 | |||||||||||||||||||
kombinacja norweska | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 2 | 2 | 2 | 2 | 3 | 3 | 3 | 3 | 3 | 3 | ||||
Skoki narciarskie | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 2 | 2 | 2 | 2 | 2 | 2 | 3 | 3 | 3 | 3 | 3 | 3 | 3 | 4 | 4 | 5 | ||||
Snowboard ( Snowboard ) | 4 | 4 | 6 | 6 | 10 | 10 | 11 | |||||||||||||||||||||
Zawody | 16 | 14 | 14 | 17 | 22 | 22 | 24 | 27 | 34 | 35 | 35 | 37 | 38 | 39 | 46 | 57 | 61 | 68 | 78 | 84 | 86 | 98 | 102 | 109 |
Uwaga : Na niebieskim tle wymienione są wydarzenia sporne podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich .
Te sporty demonstracji zawsze były przedstawiane przez kraje przyjmujące, aby wyróżnić się z lokalnym popularnym sportem przy okazji zawodów bez medali. Zostały opuszczone po 1992 roku . Patrol wojskowy , prekursor biathlon był dyscypliną olimpijską od pierwszej edycji w 1924 roku, przed powrotem do demonstracji w 1928, 1936 i 1948. Liczby specjalny event w łyżwiarstwie figurowym obserwowano tylko w czasie igrzysk olimpijskich w lecie 1908 roku . Bandy , popularnym sportem w krajach skandynawskich i Rosji opisany jako hokej na lodzie z piłką, jest na wystawie w Grach Oslo w 1952 roku eisstock , niemiecki odmiana curlingu, jest na wystawie w 1936 roku w Niemczech, w 1964 roku w Austrii. Impreza baletowa , później znana jako acroski, odbyła się w 1988 i 1992 roku. Ski joëring , który składa się z wyścigu narciarskiego za końmi lub psami, jest sportem pokazowym w St. Moritz w 1928 roku. Wyścig psów zaprzęgowych odbył się w Lake Placid w 1932 r. Narciarstwo szybkie zostało zademonstrowane w Albertville podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich w 1992 r. Pięciobój zimowy , zimowa wersja pięcioboju współczesnego , był prezentowany jako impreza pokazowa na Igrzyskach Olimpijskich w 1948 r. w Szwajcarii. Obejmuje narciarstwo biegowe , strzelectwo , narciarstwo zjazdowe , szermierkę oraz jazdę konną . Jest to jego wersja odrzucona i przeprojektowana do dwóch dyscyplin (narciarstwo biegowe i strzelectwo) połączonych w jedną imprezę, biathlon zimowy , który za kilka lat będzie dominował.
Gry | Rok | Gospodarz | Daktyle | Narody | Sportowcy | Sporty | Próby | Odniesienie | ||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Całkowity | Mężczyźni | Kobiety | ||||||||
ja | 1924 | Chamonix , Francja | 25 stycznia - 5 lutego 1924 | 16 | 258 | 247 | 11 | 6 | 16 | |
II | 1928 | Moritz , Szwajcaria | 11–19 lutego 1928 | 25 | 464 | 438 | 26 | 6 | 14 | |
III | 1932 | Lake Placid , Stany Zjednoczone | 4–15 lutego 1932 | 17 | 252 | 231 | 21 | 5 | 14 | |
IV | 1936 | Garmisch-Partenkirchen , Niemcy | 6–16 lutego 1936 | 28 | 646 | 566 | 80 | 6 | 17 | |
1940 | Pierwotnie przypisywane Sapporo w Japonii, zostały anulowane z powodu II wojny światowej . | |||||||||
1944 | Pierwotnie przypisywane Cortinie d'Ampezzo we Włoszech, zostały anulowane z powodu II wojny światowej . | |||||||||
V | 1948 | Moritz , Szwajcaria | 30 stycznia - 8 lutego 1948 | 28 | 669 | 592 | 77 | 4 | 22 | |
VI | 1952 | Oslo , Norwegia | 14–25 lutego 1952 | 30 | 694 | 585 | 109 | 4 | 22 | |
VII | 1956 | Cortina d'Ampezzo , Włochy | 26 stycznia - 5 lutego 1956 | 32 | 821 | 687 | 134 | 4 | 24 | |
VIII | 1960 | Squaw Valley , Stany Zjednoczone | 18–28 lutego 1960 | 30 | 665 | 521 | 144 | 4 | 27 | |
IX | 1964 | Innsbruck , Austria | 29 stycznia - 9 lutego 1964 | 36 | 1,091 | 892 | 199 | 6 | 34 | |
X | 1968 | Grenoble , Francja | 6–18 lutego 1968 | 37 | 1158 | 947 | 211 | 6 | 35 | |
XI | 1972 | Sapporo , Japonia | 3–13 lutego 1972 | 35 | 1006 | 801 | 205 | 6 | 35 | |
XII | 1976 | Innsbruck , Austria | 4–15 lutego 1976 r. | 37 | 1123 | 892 | 231 | 6 | 37 | |
XIII | 1980 | Lake Placid , Stany Zjednoczone | 13–24 lutego 1980 | 37 | 1,072 | 840 | 232 | 6 | 38 | |
XIV | 1984 | Sarajewo , Jugosławia | 8–19 lutego 1984 | 49 | 1272 | 998 | 274 | 6 | 39 | |
XV | 1988 | Calgary , Kanada | 13–28 lutego 1988 | 57 | 1423 | 1,122 | 301 | 6 | 46 | |
XVI | 1992 | Albertville , Francja | 8–23 lutego 1992 | 64 | 1,801 | 1313 | 488 | 7 | 57 | |
XVII | 1994 | Lillehammer , Norwegia | 12–27 lutego 1994 | 67 | 1,737 | 1215 | 522 | 6 | 61 | |
XVIII | 1998 | Nagano , Japonia | 7–22 lutego 1998 | 72 | 2 176 | 1,389 | 787 | 7 | 68 | |
XIX | 2002 | Salt Lake City , Stany Zjednoczone | 8–24 lutego 2002 r. | 77 | 2 399 | 1513 | 886 | 7 | 78 | |
XX | 2006 | Turyn , Włochy | 10–26 lutego 2006 | 80 | 2 508 | 1548 | 960 | 7 | 84 | |
XXI | 2010 | Vancouver , Kanada | 12–28 lutego 2010 | 82 | 2566 | 1522 | 1,044 | 7 | 86 | |
XXII | 2014 | Soczi , Rosja | 7–23 lutego 2014 | 88 | 2 873 | 1,714 | 1159 | 7 | 98 | |
XXIII | 2018 | PyeongChang , Korea Południowa | 9–25 lutego 2018 | 92 | 2 925 | 7 | 102 | |||
XXIV | 2022 | Pekin , Chiny | 4–20 lutego 2022 | przyszła konkurencja | ||||||
XXV | 2026 | Mediolan - Cortina d'Ampezzo , Włochy | 6-22 lutego 2026 | przyszła konkurencja |
Uwaga: W przeciwieństwie do Letnich Igrzysk Olimpijskich, odwołane Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1940 i odwołane Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1944 nie są uwzględniane w oficjalnym zestawieniu liczb rzymskich dla Zimowych Igrzysk. Podczas gdy oficjalna lista Igrzysk Letnich obejmuje Igrzyska Olimpijskie , lista Igrzysk Zimowych obejmuje tylko same Igrzyska.
Kwadrat | Kraj | Lata odbioru | Liczba lat odbioru | |||
---|---|---|---|---|---|---|
1 | Stany Zjednoczone | 1932 | 1960 | 1980 | 2002 | 4 |
2 | Francja | 1924 | 1968 | 1992 | 3 | |
Włochy | 1956 | 2006 | 2026 | 3 | ||
3 | Austria | 1964 | 1976 | 2 | ||
Kanada | 1988 | 2010 | 2 | |||
Japonia | 1972 | 1998 | 2 | |||
Norwegia | 1952 | 1994 | 2 | |||
szwajcarski | 1928 | 1948 | 2 | |||
4 | Niemcy | 1936 | 1 | |||
Chiny | 2022 | 1 | ||||
Korea Południowa | 2018 | 1 | ||||
Rosja | 2014 | 1 | ||||
Jugosławia | 1984 | 1 |
Ta tabela pokazuje sumę medali zdobytych przez dziesięć najlepszych narodów na Zimowych Igrzyskach od 1924 r. , według Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego . Został zaktualizowany po Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018 w PyeongChang :
Naród | Złoto | Srebro | Brązowy | Całkowity | Udziały |
---|---|---|---|---|---|
Norwegia | 132 | 125 | 111 | 368 | 22 |
Niemcy | 111 | 109 | 78 | 298 | 21 |
Stany Zjednoczone | 105 | 110 | 90 | 305 | 23 |
związek Radziecki | 78 | 57 | 59 | 194 | 9 |
Kanada | 73 | 74 | 62 | 209 | 23 |
Austria | 64 | 81 | 87 | 232 | 23 |
Szwecja | 57 | 46 | 55 | 158 | 23 |
szwajcarski | 55 | 46 | 52 | 153 | 23 |
Holandia | 45 | 44 | 41 | 130 | 21 |
Rosja | 45 | 34 | 34 | 113 | 6 |
Zaznaczone kursywą byty polityczne już dziś nie istnieją.
Ranga | Zespół | Pierwsze miejsca | Drugie miejsca | Trzecie miejsca | Czwarte miejsca | Piąte miejsca |
---|---|---|---|---|---|---|
1 | Norwegia | 1924 , 1928 , 1936 , 1948 , 1952 , 1968 , 2002 , 2018 | 1932 , 1994 , 1998 , 2014 | 1964 , 1992 | 1960 , 1976 , 2010 | |
2 | związek Radziecki | 1956 , 1960 , 1964 , 1972 , 1976 , 1980 , 1988 | 1968 , 1984 | |||
3 | Niemcy | 1992 , 1998 , 2006 | 1936 , 1960 , 2002 , 2010 , 2018 | 1994 | 1952 | 1976 |
4 | Rosja | 1994 , 2014 | 1998 | 2006 | 2002 | |
5 | wschodnie Niemcy | 1984 | 1972 , 1976 , 1980 , 1988 | |||
6 | Stany Zjednoczone | 1932 | 1928 , 1952 , 2006 | 1960 , 1976 , 1980 , 1984 , 2002 , 2010 | 1948 , 2014 , 2018 | 1924 , 1972 , 1992 , 1994 , 1998 |
7 | Szwecja | 1948 | 1928 , 1932 , 1936 | 1956 , 1960 , 1980 , 1984 , 1988 | ||
8 | Kanada | 2010 | 2014 , 2018 | 1932 , 1998 , 2002 | 1928 , 2006 | |
9 | Austria | 1956 , 1964 | 1924 , 2006 | 1980 , 1992 | 1952 , 1968 | |
10 | Finlandia | 1924 | 1952 , 1956 | 1928 , 1936 , 1964 , 1984 , 1988 | 1932 |
Spośród 17 405 sportowców (w tym 12 862 mężczyzn i 4543 kobiet), którzy wzięli udział w Zimowych Igrzyskach, 22 zdobyło co najmniej 8 medali . Wśród tych 22 sportowców najwięcej (15) wygrał Norweg Marit Bjørgen , wyprzedzając biathlonistę Ole Einara Bjørndalena (13) i Bjørna Dæhlie (12), które to trio ma również najwięcej medali lub (8). Za tymi trzema Norwegami podąża Holenderka Ireen Wüst, która od czasu Igrzysk w PyeongChang 2018 zdobyła 11 medali, w tym 5 tytułów , a następnie radziecka Raisa Smetanina i Włoszka Stefania Belmondo , obie w narciarstwie biegowym, po 10 medali każda.
Lista sportowców, którzy zdobyli co najmniej osiem medali na Zimowych Igrzyskach:
: dokument używany jako źródło tego artykułu.