Niemiecka Republika Demokratyczna

wschodnie Niemcy

Niemiecka Republika Demokratyczna
( z ) Deutsche Demokratische Republik

7 października 1949 - 3 października 1990
( 40 lat, 11 miesięcy i 26 dni )


Flaga Niemieckiej Republiki Demokratycznej z 1959 roku .
Herb
Oficjalny herb Niemieckiej Republiki Demokratycznej z 1955 r.
Motto w języku niemieckim  : Proletarier aller Länder, vereinigt euch! ("  Pracownicy wszystkich krajów, łączcie się!  ")
Hymn Auferstanden aus Ruinen
Lokalizacja NRD (na zielono) w Europie 1961. Ogólne informacje
Status Republika
państwo komunistyczne z bloku wschodniego do pojedynczego koalicji .
Stolica Berlin Wschodni
Języki) Niemiecki
Religia Ateizm państwowy
Zmiana Marka Wschodnioniemiecka
Strefa czasowa UTC + 1
Domena internetowa .dd
Kod telefoniczny +37
Demografia
Populacja 18 388 000 mieszk. (1950) 17
079 000 mieszk. (1961) 16
740 000 mieszkańców. (1980) 16
028 000 mieszkańców. (1990)
Powierzchnia
Powierzchnia 108 333 km 2
Historia i wydarzenia
7 października 1949 Proklamacja Republiki.
16 czerwca 1953 Powstanie .
1958 - 1963 Kryzys berliński .
13 sierpnia 1961 Budowa muru berlińskiego .
18 września 1973 Przyjęcie NRD do ONZ .
9 listopada 1989 Upadek muru berlińskiego.
12 września 1990 Podpisanie Układu Moskiewskiego .
3 października 1990 Zjednoczenie z Niemcami Zachodnimi .
Lider partii
1949 - 1950 Wilhelm Pieck i Otto Grotewohl
1950 - 1971 Walter Ulbricht
1971 - 1989 Erich Honecker
1989 Egon Krenz
Prezydent Republiki
1949 - 1960 Wilhelma Pieka
Przewodniczący Rady Państwa
( 1 ul ) 1960 r - 1973 r Walter Ulbricht
( D er ) 1989 - 1990 Manfred Gerlach
Prezes Rady Ministrów
( 1 ul ) z 1949 r - 1964 r Otto Grotewohl
( D er ) 1990 Lothar de Maizière
Parlament
Parlament jednoizbowy Dom Ludowy

Poprzednie podmioty:

Następujące podmioty:

Niemiecka Republika Demokratyczna ( NRD ); w języku niemieckim  : Deutsche Demokratische Republik lub DDR , czasami tłumaczone Niemiecka Republika Demokratyczna ), znany również jako NRD , jest byłym państwem komunistycznym w Europie , który istniał w drugiej połowie XX th  wieku . Projekt niemieckiej republiki demokratycznej rozwija się w tekście Friedensmanifest, opublikowanym w:grudzień 1942. W przeciwieństwie do Republiki Federalnej Niemiec tytuł NRD nie odnosi się do Narodu, ale potwierdza podział kraju.

NRD została utworzona w dniu 7 października 1949przez Socjalistyczną Zjednoczoną Partię Niemiec sprzymierzoną z ZSRR z terenu zajętego przez Armię Czerwoną . Wydarzenie to ma miejsce po powstaniu Republiki Federalnej Niemiec, poprzedzonej trizonem zachodnich mocarstw okupacyjnych. Berlin Wschodni , sowiecki sektor miasta , był stolicą NRD.

NRD była jednym z autorytarnych reżimów, które twierdziły, że są „  demokracjami ludowymi  ” , politycznie powiązanymi z ZSRR w ramach bloku wschodniego . Rozpoczęcie13 sierpnia 1961, aby zatrzymać ucieczkę na zachód obywateli NRD próbujących uciec przed dyktaturą, zachodnia enklawa Berlina Zachodniego jest oddzielona od Berlina Wschodniego i reszty NRD Murem Berlińskim , który staje się jednym z najbardziej znanych symboli żelazna kurtyna  " . Upadek bloku komunistycznego w Europie Wschodniej doprowadził do upadku Niemieckiej Republiki Demokratycznej, która została wchłonięta przez Republikę Federalną3 października 1990, prawie 41 lat do dnia od jego założenia, kulminacją procesu zjednoczenia , tworząc zjednoczone Niemcy .

Geografia

Pochodząc ze strefy okupacyjnej przekazanej wojskom sowieckim podczas podziału terytorialnego dokonanego pod koniec II wojny światowej , strefa ta odpowiadała środkowym Niemcom w stosunku do granic z 1937 r. , ale wschodnia po odcięciu kraju od terytoriów położonych na wschód od linii Odra-Nysa , które zostały przyłączone do Polski i ZSRR .

Terytorium NRD graniczyło więc z Polską na wschodzie, Czechosłowacją na południu, Republiką Federalną Niemiec na zachodzie i wybrzeżami Morza Bałtyckiego na północy. Na jej środku był zachodnioniemiecki enklawa z Berlina Zachodniego , otoczony od 1961 roku przez 155  km z muru berlińskiego , w tym 43,1  km od wewnątrz Berlin trasie, oddzielając je od Berlina Wschodniego , stolicy. NRD.

Większą część terytorium NRD stanowiła równina utworzona z osadów lodowcowych poprzecinanych niskimi i zaokrąglonymi wzgórzami oraz dopływami dorzecza Łaby, w tym w szczególności dopływami takimi jak Hawela (której sama Szprewa jest dopływem). , Saale i Mulde .

Najwyższy punkt NRD znajdował się wówczas w Rudawach , na granicy czechosłowackiej, w Fichtelberg (1214 m n.p.m.).

granica międzyniemiecka

Granica z Niemcami Zachodnimi o długości 1393  km była jednym z najpilniej obserwowanych fragmentów „  żelaznej kurtyny  ”, podążając teraz za dokładną granicą administracyjną oddzielającą landy Meklemburgia-Pomorze Przednie , Saksonię - Anhalt , Turyngię i Saksonię , a także Szlezwik-Holsztyn. , Dolna Saksonia , Hesja i Bawaria .

Jej instalacje bezpieczeństwa, które zajmowały nie mniej niż 344  km 2 w East terytorium niemieckim, były wyposażone w 80,500  km drutu kolczastego i 2.230.000  kopalniach . 14 000 żołnierzy, którzy zostali na stałe przydzieleni do pilnowania granicy, mogło bez ostrzeżenia strzelać do każdego, kto próbował przekroczyć granicę. Tym żołnierzom asystowało 600 psów.

Model 155  km na południowy z muru (w tym 43,1  km w jej wewnątrz -Berlin długości), który otoczony Berlin Zachodni , ukończony cały system.

Podziały administracyjne

Od 1949 do 1952 roku , terytorium zostało podzielone na pięć landach  : Brandenburgii , Meklemburgii , Saksonii , Saksonii-Anhalt i Turyngii . Reforma terytorialna z 1952 r. położyła kres federalnej formie państwa i te landy zostały zniesione. Terytorium NRD dzieli się na 15 Bezirke (okręgów)  :

  1. Dzielnica Berlin
  2. Dystrykt Drezno
  3. Powiat Karl-Marx-Stadt
  4. Dystrykt Lipsk
  5. Dzielnica Gera
  6. Powiat Erfurtu
  7. Okręg Suhl
  8. Dystrykt Halle
  9. Okręg Magdeburg
  10. Powiat Cottbus
  11. Powiat poczdamski
  12. Dystrykt Frankfort
  13. Powiat Neubrandenburg
  14. Powiat Schwerin
  15. Powiat Rostock

Podczas zjednoczenia Niemiec ( Wiedervereinigung )3 października 1990, pięć starych landów zostaje odtworzonych, z pewnymi modyfikacjami granic i zmianami nominału (w ten sposób „  Meklemburgia  ” staje się „Meklemburgią-Pomorze Przednie”). Są landy były określane jako „nowych landów” ( Neue Bundesländer ). Miasto Berlin również zostało zjednoczone i dziś stanowi odrębną krainę .

Demografia

W 1950 r. NRD liczyła 18 388 000 mieszkańców (w tym Berlin Wschodni). Liczba ludności zmniejszyła się następnie: 17 079 000 w 1961 r., 16 740 000 w 1980 r., 16 640 000 w 1985 r., 16 028 000 w 1990 r., w roku zjednoczenia.

Spadek liczby mieszkańców jest szczególnie istotny do 1961 r., kiedy to wzniesiono Mur Berliński właśnie po to, by zatrzymać ten exodus na Zachód, który był głównie wynikiem młodzieży, a także osób z wyższym wykształceniem. sylwetki obywateli reprezentujących przyszłość i siłę kraju .

Większy (niż w poprzednich 15 latach) spadek liczby ludności w latach 1985-1990 tłumaczy się z jednej strony tym, że zezwolenia na wyjazd łatwiej wydawano od połowy lat 80. i później. fakt, z którego skorzystało wiele osób Czerwiec 1989, otwarcie granicy austro-węgierskiej, nie zapominając o „pociągach prowadzących”, które dowoziły do ​​RFN obywateli NRD, którzy znaleźli schronienie w zachodnioniemieckich ambasadach innych krajów bloku komunistycznego .

Historia

Bezpośredni okres powojenny (1945-1949)

Wkrótce po rozpoczęciu okupacji Niemiec przez aliantów w ramach konferencji poczdamskiej (zgodnie ze zobowiązaniami okupacja jest tymczasowa i poprzedza przywrócenie suwerenności Niemiec) sytuacja między trzema mocarstwami zachodnimi ( Stany Zjednoczone , Stany Zjednoczone ) pogarsza się. Królestwa i Francji ) oraz ZSRR .

W celu realizacji swojej polityki Sowieci nie wahali się polegać w szczególności na Nationalkomitee Freies Deutschland („Narodowy Komitet Wolnych Niemiec” lub NKFD), antyhitlerowskiej organizacji oporu założonej w Moskwie w 1943 r. przez członków Komitet Centralny Komunistycznej Partii Niemiec (KPD) na emigracji w ZSRR. Jej przewodniczący, poeta Erich Weinert , otoczony był przez wpływowych członków partii, takich jak Wilhelm Pieck i Walter Ulbricht , późniejsi przywódcy NRD. Wwrzesień 1945The reforma agrarna wywłaszcza wielkich posiadaczy ziemskich. Wprowadzane są środki mające na celu oczyszczenie populacji. WKwiecień 1946, lokalne oddziały Komunistycznej Partii Niemiec (KPD) i Socjaldemokratycznej Partii Niemiec (SPD) łączą się, tworząc Zjednoczoną Socjalistyczną Partię Niemiec ( Sozialistische Einheitspartei Deutschlands - SED).

Pogorszenie stosunków między czterema niemieckimi mocarstwami zaborczymi, z których każde również zajmuje jeden z czterech sektorów Berlina , oraz sprzeciw wobec statusu Berlina Zachodniego prowadzą do blokady Berlina międzyCzerwiec 1948 i maj 1949 : blokada lądowych dróg dojazdowych do Berlina Zachodniego z Niemiec Zachodnich przez strefę sowiecką. Ludzie z Zachodu następnie zorganizowali ogromny transport powietrzny, dopóki blokada nie została zniesiona wmaj 1949. Republika Federalna Niemiec została założona23 maja 1949w zachodniej Tristrefie  ; w odpowiedzi Sowieci ustanowili Niemiecką Republikę Demokratyczną dnia7 października 1949. Pierwszym prezydentem NRD jest Wilhelm Pieck (1876–1960), premier-prezydent Otto Grotewohl (1894–1964), ale silnym człowiekiem NRD jest Walter Ulbricht (1893–1973), sekretarz generalny KC SED.

Wzmocnienie NRD (1949-1961)

Kontrolę reżimu nad ludnością sprawowała od 1950 r . Stasi , która monitorowała życie mieszkańców (7 mln zarejestrowanych osób) i eliminowała protestujących wykrytych przez swoją sieć informatorów i agentów (175 000 do 194 000 nieoficjalnych pracowników).

Sektor przemysłowy, który w 1950 r. zatrudniał 40% ludności czynnej zawodowo, został objęty nową polityką nacjonalizacji, która doprowadziła do powstania „popularnych przedsiębiorstw” ( „  Volkseigener Betrieb  ” (VEB)), które stanowiłyby 75% sektora przemysłowego ... Przedstawiony przez państwo pierwszy plan pięcioletni (1951-55) przewiduje wysokie kwoty produkcyjne dla przemysłu ciężkiego i wzrost wydajności pracy; Naciski związane z planem wzmacniają exodus obywateli NRD. 16 czerwca 1953, po 10% wzroście kwot produkcyjnych dla robotników budujących Bulwar Stalina, w czerwcu 1953 r. wybuchły zamieszki w Berlinie Wschodnim , a 60 000 demonstrantów zaatakowało symbole władzy. Następnego dnia wzburzenie rozprzestrzenia się na resztę kraju. Walter Ulbricht wzywa wojska sowieckie do przywrócenia porządku, powodując śmierć 55 osób oraz falę aresztowań i wyroków więzienia na ponad 10 000 osób. Zaburzenia ustają od 23 czerwca . Gdy alarm minął, władze nasiliły represje: 1500 wyroków skazujących, 600 000 członków wykluczonych z SED.

W 1955 r. utworzono Układ Warszawski, a Nationale Volksarmee zintegrowało to wojskowe urządzenie.

W latach 1949 i 1961 , sytuacja gospodarcza, społeczna i polityczna w NRD pchnął ponad trzy miliony ludzi, w szczególności pracowników wykwalifikowanych ( drenaż mózgów ) do emigracji do RFN z powodu jego szacunku dla wolności jednostki, jej dobrobyt i wysokie zarobki. Rzeczywiście, RFN znajdowała się wówczas w pełnej ekspansji gospodarczej. Populację oszacowano w 1960 r. na 16 203 600 mieszkańców w NRD, w porównaniu do 53 372 600 na Zachodzie. Ten exodus sprawi, że Willy Brandt , ówczesny burmistrz Berlina Zachodniego , powie, że w ucieczce Niemcy mieszkający na Wschodzie „głosowali nogami”. Ambasador sowiecki w NRD Michaił Pierwukhin  (w) twierdził, że Sowieci są świadomi, że istnienie praktycznie otwartej granicy między światem socjalistycznym i kapitalistycznym skłoniłoby ludność do porównania poziomu życia w obu częściach miasta i że to porównanie "nie działa na korzyść demokratycznego Berlina" (tj. Berlina Wschodniego ).

Reżim wahał się co do środków, jakie należy zastosować, aby poradzić sobie z tym zjawiskiem. Trwałość NRD nie jest więc oczywista, Stalin zaproponował w 1952 roku w nocie zjednoczenie Niemiec i neutralność przyszłego kraju. Takie podejście jest odrzucane przez Zachód, który uważa je za nieszczere, uważając, że jest to sposób na ostateczne przejęcie przez ZSRR kontroli nad przyszłą grupą, która będzie zbyt słaba, by się bronić. Ostatecznie  podjęto decyzję o zamknięciu granic (ustanowieniu „  żelaznej kurtyny ”) i zbudowaniu muru berlińskiego13 sierpnia 1961 by „chronić socjalizm”.

Stabilizacja (1961-1970)

Budowa muru berlińskiego (a także wzmocnienie kontroli nad żelazną kurtyną na jej odcinku międzyniemieckim) rozpoczyna się w nocy z 12 na godz.13 sierpnia 1961wraz z instalacją płotów i drutu kolczastego wokół Berlina Zachodniego , urządzenie stopniowo zastępowano murem, a następnie betonem.

Celem tego urządzenia jest zapobieganie emigracji NRD przez zachodnią część miasta. Żołnierze wschodnioniemieckim otrzymują rozkaz otwarcia ognia do każdego, kto spróbuje przekroczyć tę prawie nienaruszalną granicę, która podzieli Niemcy na prawie trzydzieści lat. Paradoksalnie zamknięcie granicy wprowadziło NRD w okres ideowego rozluźnienia, odpowiadający zakończeniu okresu Chruszczowa w ZSRR . W pierwszej połowie 1960 roku , artyści NRD stopniowo przyjąć wolność tonem, który ostatecznie usankcjonowane podczas XI th plenum SED w 1966 roku .

Na początku lat 60. funkcjonowanie rolnictwa uległo modyfikacji wraz z kolektywizacją ziemi i inwentarza żywego. Chłopi początkowo są bardzo niechętni, ale dość szybko zaczynają identyfikować się z ruchem: ci, którzy wcześniej nigdy nie mogli wyjechać na urlop, zwłaszcza ze względu na obowiązek zostania przy dojeniu krów, odkryli godziny pracy stałe, płatne urlopy , dojazd do kultury i większej solidarności na wsi. Z drugiej strony rolnicy dzielili się między sobą zyskami, ale także ryzykiem.

Stabilność i kryzys (1971-1980)

W 1971 roku , Erich Honecker zastąpiony Walter Ulbricht, częściowo na naciski ze strony ZSRR. Przybycie nowego Przewodniczącego Rady Stanu , uważanego za umiarkowanego, oznacza pewną otwartość na płaszczyźnie kulturalnej (tolerancja krawiecka i wobec rocka, koniec zagłuszania zachodnioniemieckich telewizji) oraz nowy boom gospodarczy. Wyniki gospodarcze sprawiają, że Honecker nazwał to w 1971 r. NRD „  socjalizmem naprawdę istniejącym” ( „  realistycznym socjalizmem egzystencjalnym  ” ) – terminem, który zainspiruje Leonida Breżniewa do „rozwiniętego socjalizmu” sowietu – który często był interpretowany jako ortodoksja, która wymaga więcej reform . Uruchomiono również nowy program mieszkaniowy. Jednak ten okres otwartości miał swoje granice w sprawie Wolfa Biermanna w 1976 roku .

21 grudnia 1972W Berlinie Wschodnim zostaje podpisany Traktat Podstawowy ( Grundlagenvertrag ), który reguluje stosunki między dwoma państwami niemieckimi, uznając w ten sposób ich wzajemne istnienie. Umowa ta jest wynikiem inicjatywy będącej częścią Ostpolitik kanclerza RFN Willy'ego Brandta . Mimo tego zbliżenia NRD pozostała najzagorzalszym sojusznikiem Związku Radzieckiego aż do wczesnych lat 80 - tych . Wzorując swoją politykę zagraniczną na polityce radzieckiego „wielkiego brata”, reżim NRD zapewni wsparcie techniczne, logistyczne i finansowe różnym ruchom, reżimom, partyzantom (np. Angola i Mozambik ) oraz organizacjom „terrorystycznym” (na ogół Marksistowskie posłuszeństwo, takie jak Frakcja Armii Czerwonej ), która następnie działała na całym świecie (patrz artykuł o Stasi ).

Kraj przeżywa poważne trudności gospodarcze, co ilustruje „kryzys kawowy” w latach 1976-1978.

Kryzys i koniec (1981-1990)

Kryzys trwał do momentu, w którym samo istnienie NRD zostało zagrożone pod koniec lat osiemdziesiątych . Od 1985 r. Michaił Gorbaczow realizował w ZSRR politykę głasnosti (przejrzystość) i pierestrojki (odbudowa) zmierzającą do rozwiązania znanych od kilku lat poważnych problemów społeczno-gospodarczych. To złagodzenie ideologiczne nie potrwa długo, gdy przekroczymy granice imperium sowieckiego, by po kolei dotrzeć do „siostrzanych republik”, również podupadających.

W związku z kryzysem politycznym i gospodarczym emigracja stała się bardzo ważna w 1989 roku  ; emigranci udają się na Zachód za pośrednictwem krajów „bracich” mniej zainteresowanych emigracją: Czechosłowacji, a zwłaszcza Węgier (po otwarciu granicy z Austrią ). Odejścia elity intelektualnej NRD (naukowców, techników, inżynierów, lekarzy, kadry kierowniczej, wyspecjalizowanych robotników itd.) wzmocniły kryzys, który wzmógł niezadowolenie społeczne. Michaił Gorbaczow wskazuje 6 lipca, że Związek Radziecki nie będzie interweniował w celu stłumienia ruchów, które agitują w NRD. pomiędzywrzesień 1989 i Marzec 1990w szczególności w Lipsku odbywają się „  poniedziałkowe demonstracje  ” ( Montagsdemonstrationen ) , podczas których Niemcy Wschodnie domagają się reform, a zwłaszcza swobody przemieszczania się na Zachód (ta swoboda przemieszczania się na Zachód będzie obowiązywać od9 listopada89, data „upadku muru”); demonstracje te stopniowo przybierają na sile. Rada Ministrów NRD rezygnuje z8 listopada 1989, a następnie Politbiuro on9 listopada. Wieczorem9 listopada 1989, Günter Schabowski , członek komitetu centralnego SED , zapowiada na konferencji prasowej zniesienie wszelkich ograniczeń w podróżowaniu i otwarcie granic, powodując napływ ludzi na przejściach wzdłuż muru berlińskiego , następnie otwarcie na ścianie. 18 listopada powstał gabinet Modrowa .

Nieustannie w kryzysie gospodarczym, a jeszcze bardziej od lat 70. , kraj doświadczał poważnych napięć wewnętrznych, których kulminacją był upadek muru berlińskiego na9 listopada 1989. Od tej daty, która oznacza prawdziwy przełom, kraj staje się demokratyzowany, a wolne wybory, które odbyły się 18 marca 1990 r., prowadzą do utraty przez Socjalistyczną Zjednoczoną Partię Niemiec większościowej kontroli w Izbie Ludu (parlamencie wschodnioniemieckim). W dniu 23 sierpnia , nowy zespół przegłosował rozszerzenie Ustawy Zasadniczej Republiki Federalnej Niemiec na terytorium NRD ze skutkiem od3 października 1990 aw konsekwencji zniknięcie Niemieckiej Republiki Demokratycznej w tym dniu.

Zjednoczenie i jego konsekwencje

Zamiast uchwalać nową konstytucję, jak przewiduje Ustawa Zasadnicza RFN, rząd decyduje się rozszerzyć Ustawę Zasadniczą RFN na byłą NRD. Wolne wybory odbyły się w dniu18 marca 1990potwierdzają zwycięstwo konserwatywnej koalicji ( gabinet Maizière'a ) „  Sojuszu na rzecz Niemiec  ” ( Allianz für Deutschland ), kierowanej przez wschodnioniemiecką CDU , Niemiecką Unię Społeczną (DSU) i Demokratischer Aufbruch (DA). Nowo wybrani Izby Ludowej wybiera szybkiego łączenia przy użyciu Artykuł 23 Ustawy Zasadniczej Republiki Federalnej Niemiec , co pozwoliło jednostronną przystąpieniu Ziemi do RFN. W tym celu przywrócono pięć krajów związkowych zlikwidowanych w 1952 roku. Sposoby zjednoczenia zostały ustalone w traktacie zjednoczeniowym ( Einigungsvertrag ) podpisanym w Berlinie dnia .31 sierpnia 1990i ratyfikowany 20 września przez Izbę Ludową 299 głosami przeciw 80. Podczas zjednoczenia w dniu3 października 1990o północy zjednoczone Niemcy odzyskują pełną suwerenność na mocy Traktatu Moskiewskiego . W tym dniu główne struktury instytucjonalne NRD przestały funkcjonować jako takie i zostały albo rozwiązane, albo włączone w struktury RFN.

Dla niektórych obserwatorów i dla części NRD nie jest to ściśle mówiąc kwestia zjednoczenia, ale raczej aneksji. Wolfgang Schäuble , minister spraw wewnętrznych RFN odpowiedzialny za negocjacje traktatu zjednoczeniowego, stwierdza przed członkami delegacji wschodnioniemieckiej: „To jest wejście NRD do Republiki Federalnej, a nie odwrotnie. (...) To, co się tu dzieje, nie jest zjednoczeniem dwóch równych państw. "

La Treuhand , organ odpowiedzialny za prywatyzację „dziedzictwa ludowego” (nazwa nadana przedsiębiorstwom publicznym w NRD), stoi na czele 8000 kombinatów i spółek oraz ich 32 000 zakładów i imperium nieruchomości. W ciągu kilku lat sprzedano około 13 000 firm, w większości inwestorom i firmom z Niemiec Zachodnich. Wlipiec 1991produkcja przemysłowa spadła o 43,7% w porównaniu do roku poprzedniego, 51,9% w sierpniu i blisko 70% na koniec roku. Oficjalna liczba bezrobotnych wzrosła z zaledwie 7500 w styczniu 1990 r. do 1,4 mln w millionstyczeń 1992, i ponad dwukrotnie, jeśli liczy się pracowników na bezrobociu technicznym, przekwalifikowaniu lub wcześniejszej emeryturze. W ciągu pięciu lat po upadku muru berlińskiego bezrobocie dotknęłoby 80% ludności pracującej.

Kobiety napotkały dodatkowe trudności. „Aby zwiększyć ich szanse na znalezienie pracy, wielu z nich zostało wysterylizowanych. Podczas gdy centrum szpitalne w Magdeburgu przeprowadziło 8 sterylizacji w 1989 r., w 1991 r. liczba ta wzrosła do 1200 ”, zauważają socjologowie Fritz Vilmar i Gislaine Guittard.

W latach 1989-1992 liczba zatrudnionych w badaniach i szkolnictwie wyższym, w tym w przemyśle, spadła z ponad 140 000 do niespełna 38 000. Szereg ośrodków badawczych i akademii naukowych zostało zamkniętych. Około 72% naukowców w byłej NRD zostało zwolnionych ze stanowisk w ciągu trzech lat. Pozostali pracownicy zostali poddani testom oceniającym ich przekonania polityczne. Ta eliminacja większości naukowców jest uzasadniona imperatywami ideologicznymi: „Musimy wykorzenić ideologię marksistowską, dokonując zmian w strukturach i personelu”. wskazuje dokument z Francuskiej Akademii Nauklipiec 1990.

Nostalgia odczuwana przez niektórych Niemców Wschodnich za swoim dawnym państwem nazywa się „  Ostalgie  ” (portmanteau, na który składają się Ost (Wschód) i Nostalgia ). Byłe Niemcy Wschodnie doświadczyły wysokiego bezrobocia po zjednoczeniu ( np. w Saksonii 19,4% ). Wiele mieszkań jest zrujnowanych (jak wielkie kraty budynków) i ma miejsce exodus ludności do landów zachodnich (populacja spadła do 13,8 miliona w 2002 roku ). Nadrabianie zaległości gospodarczych, społecznych i kulturowych między dwoma starymi państwami jest stopniowe, ale nie zostało jeszcze zakończone trzydzieści lat później.

Polityka

Wielka Partia Socjalistyczna ( Sozialistische Einheitspartei Deutschlands , SED) reguluje NRD od jej powstania w 1949 roku aż do jej rozwiązania w 1990 roku.

Podczas wyborów partie tworzą jedną listę pod egidą koalicji „ Front Narodowy ”   . Obywatele głosują na deputowanych, którzy zostali wcześniej wybrani przez władze polityczne, aby zapewnić proporcjonalną reprezentację różnych partii. W rzeczywistości prymat ma Socjalistyczna Zjednoczona Partia Niemiec ( Sozialistische Einheitspartei Deutschlands (SED) ). W 1949 roku NRD uchwaliła konstytucję.

Pałac Rzeczypospolitej ( „  Palast der Republik  ” ) mieści się volkskammer ( „  Izby Ludowej  ” ) Parlament NRD, składający się z 500 deputowanych wybieranych na cztery lata, które oficjalnie zapewnia, władzę ustawodawczą.

Władzę wykonawczą sprawuje Rada Ministrów, wybierana na cztery lata przez Izbę Ludową i kierowana przez prezydium. Zasiada w rządzie NRD . Konstytucja przewiduje prezydenturę Rzeczypospolitej. W 1960 roku funkcję tę zastąpi organ kolegialny – Rada Państwa NRD .

Stanowisko „Prezydenta NRD” ( Präsident der NRD ) zostało zniesione po śmierci Wilhelma Piecka i zastąpione przez kolegialną prezydencję Rady Państwa NRD ( Staatsrats der NRD ).

Osoby sprawujące urząd Prezydenta Niemieckiej Republiki Demokratycznej (11 października 1949 -5 kwietnia 1990) lub prezes Volkskammer (5 kwietnia -2 października 1990)
Tożsamość Kropka Trwanie Funkcjonować
Początek Koniec
Wilhelm Pieck
(1876 - 1960)
11 października 1949 7 września 1960 10 lat, 10 miesięcy i 27 dni Prezydent Niemieckiej Republiki Demokratycznej ( w )
Walter Ulbricht
(1893 - 1973)
12 września 1960 1 st August 1.973 12 lat, 10 miesięcy i 20 dni Przewodniczący Rady Państwa NRD ( d )
Willi Stoph
(1914 - 1999)
3 października 1973 r. 29 października 1976 3 lata i 26 dni Przewodniczący Rady Państwa NRD ( d )
Erich Honecker
(1912 - 1994)
29 października 1976 24 października 1989 12 lat, 11 miesięcy i 25 dni Przewodniczący Rady Państwa NRD ( d )
Egon Krenz
(ur. w1937)
24 października 1989 6 grudnia 1989 1 miesiąc i 12 dni Przewodniczący Rady Państwa NRD ( d )
Manfred Gerlach
(1928 - 2011)
6 grudnia 1989 5 kwietnia 1990 3 miesiące i 30 dni Przewodniczący Rady Państwa NRD ( d )
Sabine Bergmann-Pohl
(ur1946)
5 kwietnia 1990 2 października 1990 5 miesięcy i 27 dni Prezes Volkskammer ( d )
Prezesi
Tożsamość Kropka Trwanie
Początek Koniec
Otto Grotewohl
(1894 - 1964)
7 października 1949 21 września 1964 r. 14 lat, 11 miesięcy i 14 dni
Willi Stoph
(1914 - 1999)
1964 1973 9 lat
Horst Sindermann
(1915 - 1990)
1973 1976 3 lata
Willi Stoph
(1914 - 1999)
1976 1989 13 lat
Hans Modrow
(ur. w1928)
1989 1990 1 rok
Lothar de Maizière
(ur. in1940)
1990 1990 mniej niż rok

Narodowy Volksarmee

Przez Narodowy Armia Ludowa ( Nationale Volksarmee - NVA), utworzony w 1956 roku po Zachodnim niemieckiej Bundeswehry , miał w 1983 roku łączną siłę 170.000 mężczyzn (wszystkie ramiona połączone). Został on włączony do systemu wojskowego Układu Warszawskiego, którego był jednym z ważniejszych elementów.

Kontrola polityczna i Stasi

Policją polityczną jest Ministerstwo Bezpieczeństwa Państwowego ( Ministrium für Staatssicherheit ), zwane Stasi , powstałe w 1950 roku. Wzorowane jest na sowieckim NKWD , ale jest też zreorganizowane przez niektórych byłych członków Gestapo : śledzenie opinii niezgodnych, systematyczna kontrola środków komunikacji, szpiegowanie podejrzanych w dzień iw nocy itp.

Jego metody ewoluowały przez lata, przechodząc od otwartego terroru do bardziej ukrytych technik, takich jak dekompozycja .

Gdy Stasi znała czyjeś zdanie, wolała wywierać cichy nacisk, zmuszając mężczyznę do rezygnacji, studenta do rezygnacji ze studiów lub „zachować funkcje społeczne” , zmuszając go do zostania z kolei informatorem : IM ( Inoffizieller Mitarbeiter ).

Pamięć III Rzeszy

Reżim komunistyczny NRD opiera swoją legitymację na walce antyfaszystowskich bojowników. W obozie Buchenwald ustanowiono formę „kultu” oporu , zwłaszcza poprzez utworzenie w 1958 r. muzeum i coroczne świętowanie przysięgi Buchenwald, złożonej 19 kwietnia 1945 r. przez szeregowych więźniów. wolność. W latach 90. „państwowy antyfaszyzm” NRD ustąpił miejsca „państwowemu antykomunizmowi” RFN. W konsekwencji dominująca interpretacja historii NRD, oparta na koncepcji totalitaryzmu, skłania do zrównania komunizmu z nazizmem.

Choć oficjalnie zbudowany w opozycji do „ faszystowskiego świata  ” w Niemczech Zachodnich , do 1954 r. 32,2% pracowników administracji publicznej stanowili byli członkowie partii nazistowskiej . Jednak w 1961 r. udział byłych członków NSDAP wśród wyższych urzędników państwowych wynosił mniej niż 10% w NRD, w porównaniu z 67% w RFN. Jeśli w Niemczech Zachodnich wykonywano dzieło pamięci o odrodzeniu nazizmu , to na wschodzie tak nie było. Rzeczywiście, zauważa Axel Dossmann, profesor historii na Uniwersytecie w Jenie  : „to zjawisko było całkowicie ukryte. Dla państwowej SED [Wschodnioniemiecka Partia Komunistyczna] nie można było przyznać się do istnienia neo - nazistów , ponieważ założeniem NRD miało być państwo antyfaszystowskie . Stasi obserwował ich, ale widziałem ich jako odmieńców lub grubych łobuzami. Ci młodzi ludzie dorastali słysząc podwójną rozmowę. W szkole nie wolno było mówić o III E Rzeszy , a wraz z nimi, ich dziadkowie powiedział w jaki sposób, dzięki Hitlerowi , mieliśmy pierwsze autostrad " . 17 października 1987 r., około trzydziestu skinheadów rzuciło się brutalnie w tłum liczący 2000 osób podczas koncertu rockowego w Zionskirche bez interwencji policji. W 1990 roku pisarka Freya Klier  (de) została zagrożona śmiercią za napisanie eseju o antysemityzmie i ksenofobii w czasach NRD. Wiceprzewodniczący SPDA Wolfgang Thierse ze swojej strony zbuntował się w Die Welt , wzrost skrajnej prawicy w życiu codziennym mieszkańców byłej NRD, w szczególności grupy terrorystycznej NSU , dziennikarza specjalistycznego „Niemiec Odile Benyahia-Kouider wyjaśnia, że „nie jest jednak przypadkiem, że NPD , partia neonazistowska, doświadczyła odrodzenia poprzez Wschód” .

Historyk Sonia Combe zauważa, że ​​do lat 90. większość zachodnioniemieckich historyków określała lądowanie w Normandii w czerwcu 1944 r. jako „inwazję” , oczyściła Wehrmacht z odpowiedzialności za ludobójstwo Żydów i sfabrykowała mit o „korpusie dyplomatycznym, który "nie wiedziałem". Wręcz przeciwnie, Auschwitz nigdy nie był w NRD tematem tabu. Zbrodniom nazistowskim poświęcona jest duża produkcja filmowa, teatralna i literacka. W 1991 roku 16% ludności Niemiec Zachodnich i 6% ludności Wschodu miało uprzedzenia antysemickie . W 1994 r. 40% Niemców Zachodnich i 22% Niemców Wschodnich uważało, że ludobójstwu Żydów zbyt dużą wagę przywiązuje się.

Gospodarka

Powojenne zmiany

W 1945 roku Sowieci wywłaszczyli w swojej strefie okupacyjnej dużych właścicieli ziemskich ( Junkrów ) o powierzchni ponad 100  ha , nazistów i zbrodniarzy wojennych, w celu redystrybucji ziemi wśród chłopów. Zachowają one tytuły własności uzyskane w wyniku tej reformy rolnej, aw latach 1952-1960 przegrupują się w spółdzielnie ( Landwirtschaftliche Produktionsgenossenschaft , LPG) liczące niekiedy kilka tysięcy hektarów.

Pod koniec konfliktu światowego na terenie przyszłej NRD znajdowało się 30% niemieckiego przemysłu (zniszczone w 45%). Środki produkcji są uspołecznione.

30 czerwca 1946 r.W referendum w Kraju Saksonii, gdzie dwie piąte produkcji przemysłowej w sowieckiej strefy okupacyjnej zatężono, 77,62% wyborców głosowało za wywłaszczenie bez odszkodowania z przywódców hitlerowskich i zbrodniarzy wojennych. W całych Niemczech do początku 1948 r. bez odszkodowania znacjonalizowano 9281 przedsiębiorstw przemysłowych i handlowych przywódców nazistowskich i zbrodniarzy wojennych, w tym 3843 przedsiębiorstw przemysłowych. Przeprowadzili wówczas około 40% produkcji przemysłowej. Wśród dużych znacjonalizowanych firm znalazły się trusty energetyczne AEG i Siemens , trust Flick , IG Farben i inne monopole. Znacjonalizowane przedsiębiorstwa stały się własnością landów .

W luty 1945, Stalin , Roosevelt i Churchill spotykają się w Jałcie , zgadzają się oszacować wysokość reparacji na 20 miliardów dolarów , z czego ponad połowę na rzecz ZSRR. Niemcy nie mogą zapłacić tej sumy. Dlatego Sowieci w wykonaniu porozumień poczdamskich ( 17 lipca -2 sierpnia 1945), którzy zezwolili im na przejęcie do 40% urządzeń przemysłowych na ich terenie, są opłacani na miejscu: rozrywane są tory kolejowe, obrabiane maszyny cięte na części, fabryki są demontowane; wszystko jest wysyłane do ZSRR. Prezydent Stanów Zjednoczonych , Harry Truman , mówiąc dla zwycięzców, oświadczył: „Pierwszym celem jest reparacji od Niemiec zabrać wszystko, co może pozwolić jej na przygotowanie się do nowej wojny”. To pragnienie, sformalizowane w umowach poczdamskich, pozwoliło Sowietom przenieść na ich terytorium 600 fabryk zbrojeniowych. Dwieście innych pozostało w Niemczech, gdzie stały się sowieckimi spółkami akcyjnymi, które brały udział w odbudowie NRD. Sowieci i nowi władcy przyszłej NRD zapewniają realizację ustaleń w Jałcie i Poczdamie.

Operacja

Kraj wdraża planowanie i kontrolę handlu; pierwszeństwo ma przemysł ciężki.

Po wojnie warunki życia ludności są bardzo złe; gospodarka ucierpiała w ogromnym stopniu, mieszkańcy widzą przybycie trzech milionów deportowanych. Chłopi, którzy skorzystali na reformie rolnej, są nadal słabo wyposażeni. Pomimo tych utrudnień, NRD stanowi wyzwanie: produkcja przemysłowa musi się podwoić w ciągu pięciu lat, a produkcja rolna wzrastać o ponad 50% rocznie. Aby pomóc rolnikom stworzono system wzajemnej pomocy, odpowiedzialny za znalezienie im środków finansowych i technicznych.

Fabryki stają się „przedsiębiorstwami będącymi własnością ludzi” ( Volkseigener Betrieb , VEB), firmy nazywane są „spółdzielniami handlowymi” i tak dalej. Produkcja rolnicza oparta jest na spółdzielniach rolniczych. Z 240 w 1952 r. ich liczba wzrosła do 4000 w następnym roku. Aby osiągnąć ten wynik, trzeba było przystąpić do rzeczywistej likwidacji klasy bogatych chłopów: 40.000 z nich opuściło NRD wiosną 1953 roku. Odejście to wywołało poważny kryzys, do którego dołączyła walka ideologiczna z wewnątrz SED między zwolennikami i przeciwnikami „twardej linii”.

W 1953 r. rząd nałożył podwyżkę standardów pracy o 10%. Po licznych zamieszkach w 1953 r., które nastąpiły po tym posunięciu, i równolegle z represjami, biuro polityczne ogłosiło złagodzenie, nie rezygnując z reformy mającej na celu uspokojenie ludności: poprawa dobra konsumpcyjne, wzrost ubezpieczeń społecznych, przyspieszenie budownictwa mieszkaniowego. Standardy pracy są zredukowane do poziomu z 1953 roku.

Mimo powojennej grabieży gospodarczej NRD stała się drugą po ZSRR potęgą gospodarczą bloku wschodniego . W rzeczywistości w 1939 r. , podobnie jak Czechy w Czechosłowacji, Niemcy miały silną przewagę gospodarczą nad innymi krajami wschodnimi, takimi jak Rumunia i Polska, które nadal miały charakter rolniczy. NRD ma bardzo dobrych inżynierów, bardzo dobrych chemików, doskonałych robotników mechanicznych i dość kompletną materię przemysłową.

ZSRR narzucając podział specjalności między kraje, NRD specjalizuje się w wydobyciu węgla brunatnego , optyce (w szczególności aparaty fotograficzne, w tym zakłady Carl Zeissa zlokalizowane w Jenie ), chemikalia ( Bitterfeld ). Staje się 3 th największym producentem uranu ze spółką Wismut chociaż produkcja pozostała oficjalnie tajemnicą aż do upadku NRD.

Byłoby źródeł oficjalnych powiedział 8 th  na świecie pod względem PKB w 1970 roku  ; liczba ta jest jednak kwestionowana.

W latach 80. NRD miała około 5 milionów hektarów gruntów rolnych pogrupowanych w 4000 spółdzielni i 460 państwowych gospodarstw rolnych.

Jakość życia

Poziom życia Niemców Wschodnich był jednym z najwyższych w bloku sowieckim, tuż za reformatorskimi Węgrami Janosa Kadara . HLM są ogrzewane i brak ograniczone jest do zniesienia. Centrum Berlina Wschodniego , bez bogactwa Zachodu, nie sprawia wrażenia nędzy, jaką widać np. w Bukareszcie  : ruch jest stosunkowo gęsty, sklepy w przeciwieństwie do tego, co widzi się w Polsce , nie są całkowicie pusty. Ta korzystna sytuacja, rozumie się, że NRD często określane jako model lub „  Prezentacja z socjalizmu  ” . Jeśli jednak NRD po okresie niekwestionowanego wzrostu oszuka miarę RWPG , to porażka socjalistycznego planowania inicjuje kryzys, który doprowadzi do upadku systemu. Starzejący się aparat produkcyjny, biurokracja, marnotrawstwo, rosnące zacofanie technologiczne na Zachodzie spowodują te same problemy, co w innych krajach wschodnich: chroniczny brak towarów konsumpcyjnych, kolejki przed sklepami, kartki , zrujnowana infrastruktura, waluta na kurs wymiany itp. Mimo niskich czynszów, bezpłatnej opieki zdrowotnej, urlopów macierzyńskich i stypendiów codzienne życie w NRD było źródłem frustracji. Chociaż NRD, podobnie jak reszta bloku socjalistycznego, była wspierana z dystansu przez masowe pożyczki z RFN , zbankrutowała pod koniec lat osiemdziesiątych .

Słynny Trabant samochód (szyderczo nazywany Rennpappe , to znaczy „wyścigi kartę”), ilustruje ten niedorozwój: pomyślany jako z NRD Beetle ., W kraju, który przed 1939 wyprodukowany bardzo piękne samochody, ten pojazd wyposażony w dwu- silnik udarowy przeszedł tylko drobne zmiany w ciągu czterdziestu lat i pozostał obok Wartburga jedynym modelem samochodu w NRD. Ponadto produkcja była niewystarczająca, a zamówienia z terminami od kilkunastu do kilkunastu lat, czasami przyznawane „za zasługi”.

Podczas zjednoczenia, podczas gdy obywatele NRD dosłownie gromadzą się w supermarketach na Zachodzie, świat odkrywa kulisy NRD przez czterdzieści lat: zanieczyszczony kraj, domy i infrastrukturę, które mają zostać całkowicie odbudowane, przestarzały przemysł, kilkadziesiąt lat temu Zachodu. Dziś odbudowa byłej NRD jest wciąż daleka od ukończenia.

W 2018 r. Niemcy zjednoczone w Szwajcarii odzyskały 199 mln euro z defraudacji i ustaleń finansowych poczynionych przez pojedynczą partię SED (co uczyniło ją jedną z najbogatszych partii w Europie), a następnie przekazały je krajom związkowym.

Waluta

Stany Zjednoczone, Wielka Brytania i Francja wdrożyły reformę monetarną 20 czerwca 1948w zachodniej strefie, uruchamiając markę niemiecką w miejsce Reichsmark . Władze sowieckie zareagowały utworzeniem marki wschodnioniemieckiej w swojej strefie okupacyjnej. Od 1949 do 1990 roku waluta nosi kolejne nazwy „  Niemiecka Marka  ” od 1949 do 1964 (inna niż niemiecka marka Niemiec Zachodnich , która mimo to krąży potajemnie w NRD), „  Mark der Deutschen Notenbank  ” z 1964 do 1967 oraz "  Mark der DDR  " ( "  Ostmark  " ) w latach 1967-1990.

Unia gospodarcza i walutowa przed zjednoczeniem

Niedziela 1 st lipca 1990 , Unia gospodarcza i walutowa jest osiągnięty z Deutsche Mark w RFN w jednym parzystości do jednego, a znak NRD został opuszczony. Decyzja ta pociągała za sobą wyraźne przeszacowanie marki wschodnioniemieckiej (przynajmniej w stosunku do ceny czarnorynkowej), chociaż w rzeczywistości ceny nie były porównywalne. Z okazji tej unii walutowej banki otworzyły się o północy w sobotę wieczorem.

W przypadku odłożonych pieniędzy (w gotówce lub na koncie bankowym) parytet 1 marki wschodniej do 1 marki niemieckiej był ograniczony do 4000 marek. Limit ten dotyczył dzieci (do 14 lat włącznie) 2000 marek, co miało na celu znaczne uprzywilejowanie rodzin z jednym lub większą liczbą dzieci. Osoby powyżej 60 roku życia mogły skorzystać z tego tańszego kursu wymiany do 6000 marek wschodnich.

Poza tymi kwotami kurs wymiany wynosił 2 marki wschodnioniemieckie za 1 markę zachodnią.

Zjednoczenie następuje kilka miesięcy później, later 3 października.

W ciągu zaledwie kilku lat sprzedano około 13 000 firm, a miliony pracowników straciły pracę. Dwa lata po zjednoczeniu Niemiec produkcja przemysłowa w byłej NRD spadła o 73% w porównaniu z 1989 r.

Architektura i urbanistyka

Społeczeństwo

Homoseksualizm został zdekryminalizowany w 1957 r. (dwanaście lat przed Zachodem), a następnie w pełni zalegalizowany w 1967 r. W 1973 r. pierwsza zorganizowana grupa homoseksualna w bloku wschodnim utworzyła HIB ( Homosexuelle Interessengemeinschaft Berlin - Société d 'interests homosexuelle de Berlin), która organizuje wydarzenia międzynarodowe i regularnie składa petycje do Ministerstwa Zdrowia. Jeśli trwało to na Zachodzie do lat 80., wówczas na Wschodzie kończyła się rejestracja homoseksualistów.

W 1972 r. dostęp do antykoncepcji i aborcji, na mocy ustawy o dobrowolnym przerywaniu ciąży , staje się bezpłatny i wspierany przez publiczną służbę zdrowia, pomimo kampanii opozycyjnej prowadzonej przez Kościół katolicki.

Po gwałtownym spadku liczby urodzeń w latach 70. NRD wprowadziła środki dotyczące wskaźnika urodzeń, skierowane w szczególności do kobiet samotnych i rozwiedzionych. W NRD matki, w przeciwieństwie do RFN, bez trudu pogodziły życie rodzinne i zawodowe. W szczególności nie zdawali sobie sprawy z obawy przed utratą mieszkania lub nie dostaniem miejsca w żłobku, ponieważ mogli liczyć na solidną i niezawodną ochronę socjalną.

Wskaźnik aktywności kobiet w 1990 r. był najwyższy na świecie (91%, wobec 60% w RFN). Sytuację tę tłumaczył w szczególności niemal swobodny dostęp do żłobków i ich liczba, pozwalająca kobietom łączyć życie zawodowe z rodzinnym. Jeśli uzyskają niezależność ekonomiczną, mieszkańcy NRD, często wykonujący mniej wymagające prace, otrzymują wynagrodzenie średnio o 30% mniej niż mężczyźni. Po zjednoczeniu większość struktur społecznych przeznaczonych dla dzieci i młodzieży (żłobki, przedszkola, studia reżyserskie, kluby młodzieżowe, kolonie itp.) została stopniowo rozebrana, dostosowując się do polityki RFN.

System socjalny specyficzny dla macierzyństwa (żłobki, wakacje itp.) oraz ustawodawstwo dotyczące zatrudnienia kobiet są bardziej rozwinięte w Niemczech Wschodnich niż na Zachodzie. Gazeta El País w 1990 r. odnotowała: „[…] Wiele kobiet obawia się przepisów RFN, a także bezrobocia i likwidacji usług socjalnych, z których do tej pory korzystały matki. W NRD pracujące matki mają zagwarantowane miejsca w żłobku, płace i ochronę pracy”. 

Kobiety są zjednoczone w masowej organizacji, Demokratycznej Lidze Kobiet Niemiec .

Jeśli NRD zrównała z ziemią Zamek Berliński, aby zastąpić go nowoczesnym budynkiem Parlamentu , stopniowo nawiązała kontakt z niemiecką przeszłością, ponownie instalując pomnik króla Fryderyka II na alei Unter den Linden , tworząc muzea historii narodowej i czcząc postać Marcina Lutra .

Sport i kultura

Sport

Bardziej niż inne państwa, NRD wykorzystuje sport, aby zaistnieć na arenie międzynarodowej i wzmocnić narodowe nastroje. Tabele medalowe zdobyte przez jej sportowców na igrzyskach olimpijskich i innych zawodach międzynarodowych są używane przez urzędników państwowych. Spadkobierczyni niemieckich tradycji sportowych, w tym szkolnych, NRD, podobnie jak jej odpowiednik RFN, od lat 70. XX wieku znalazła się na szczycie światowych rankingów . Podobnie jak większość swoich odpowiedników w bloku wschodnim, reżim NRD wykorzystuje sport jako środek propagandy, aby podkreślić związek między swoim reżimem społecznym a sukcesami sportowymi.

Państwo opracowuje metodyczne struktury wykrywania i szkolenia młodych talentów we wszystkich dyscyplinach. W kilku dyscyplinach olimpijskich ( lekkoatletyka , pływanie ) „naukowe przygotowanie” sportowców przechodzi w doping w celu zdobycia medali i tytułów. Obraz wschodnioniemieckich pływaków z ramionami do podnoszenia ciężarów i głębokimi głosami („Są tu po to, by pływać, a nie śpiewać!” – odpowiedział ich trener na uwagę zachodniego dziennikarza), uosabianą przez Kornelię Ender na Igrzyskach Olimpijskich 1976 , jest nadal pamiętany. Sport NRD odnotował zatem kilka wątpliwych wyczynów. Jednak wiele z nich jest wynikiem przygotowania fizycznego i psychicznego mistrzów najwyższej klasy. Na przykład w lekkoatletyce rekord świata w biegu na 400  m kobiet (47,60 s) ustanowiony przez Maritę Koch w 1985 roku pozostaje do dziś. Dla młodych ludzi w NRD, podobnie jak gdzie indziej, sport, który uprawiał ze szkoły, był źródłem identyfikacji. Ilu młodych kolarzy marzyło o naśladowaniu wyczynów Gustava-Adolfa Schura , mistrza i zastępcy, potem Olafa Ludwiga , młodzi łyżwiarze myśleli o postaciach Katariny Witt , inni Rolanda Matthesa , Wolfganga Nordwiga i innych. Ponadto sukces sportowy pozwolił im na pewien awans społeczny, czerpanie korzyści z określonych przywilejów i uznanie osobiste. Ale z drugiej strony większość narodów przyznaje, że sukces sportowy ma pozytywny wpływ na mistrza.

W ten sposób całe pokolenie Niemców w pewnym wieku pamięta historyczne zwycięstwo NRD nad RFN (1:0, gol Jürgena Sparwassera ) w pierwszej rundzie Mistrzostw Świata FIFA 1974 , 22 czerwca tego roku. rok w Hamburgu , podczas jedynego spotkania, jakie kiedykolwiek odbyło się pomiędzy dwoma niemieckimi drużynami narodowymi.

Podobnie jak inne kraje bloku wschodniego, NRD dołączyła jednak późno do ruchu paraolimpijskiego, uczestnicząc tylko raz w igrzyskach paraolimpijskich , w 1984 r. w Nowym Jorku.

Kultura i edukacja

W NRD kultura i edukacja były silnie promowane w rozumieniu doktryny państwowej, a także silnie regulowane. Konstytucja z 1968 r. propagowała kulturę socjalistyczną, życie kulturalne robotników i ścisły związek robotników kulturalnych z życiem ludzi. „Kultura ciała, sport i turystyka jako elementy kultury socjalistycznej służą pełnemu rozwojowi fizycznemu i intelektualnemu obywateli”.

Tylko w 1957 r. istniało 86 teatrów , 40 orkiestr symfonicznych , 11092 biblioteki , 284 lokalne muzea sztuki i historii naturalnej, 803 domy kultury, 451 klubów, 6 narodowych zespołów sztuki ludowej i 3078 kin. Tak więc w 1988 r. istniało 18 505 bibliotek państwowych, korporacyjnych i naukowych, 1838 ośrodków i klubów kulturalnych, 962 klubów młodzieżowych, 111 szkół muzycznych, 213 teatrów, 88 orkiestr, 808 kin, 10 kabaretów, 741 muzeów i 117 lokalnych ogrodów zoologicznych i ogrodów zoologicznych.

Teatr i kabaret były bardzo popularne wśród mieszkańców NRD, a scena była bardzo aktywna i tętniąca życiem, zwłaszcza w Berlinie. Słynna opera Semperoper w Dreźnie , zniszczona podczas II wojny światowej, mogła ponownie otworzyć swoje podwoje w 1985 roku. Friedrichstadt-Palast w Berlinie to najnowszy prestiżowy budynek, jaki powstał w NRD.

Specyfiką kultury NRD jest duża liczba niemieckich zespołów rockowych. Od zadeklarowanych „stanowych rockmanów”, takich jak Puhdys, do krytycznych grup, takich jak Silly i Renft. Niektóre formacje, takie jak Karat czy City, również odniosły międzynarodowe sukcesy.

Edukacja była jednym z priorytetów rządu komunistycznego. Państwo miało monopol na edukację za pośrednictwem Ministerstwa Edukacji . Poza tradycyjnym systemem szkolnym, niemiecka organizacja Wolna Młodzież ( Freie deutsche Jugend , w skrócie FDJ) otrzymała zadanie szerzenia marksizmu-leninizmu wśród młodzieży i promowania „edukacji socjalistycznej”.

Głoska bezdźwięczna

Jak w większości krajów komunistycznych, media znajdowały się pod nadzorem państwa i podlegały kontroli sekcji „agitacji i propagandy” ( abteilung agitation ) KC Zjednoczonej Partii Socjalistycznej Niemiec (SED) aż do 1989 r., a następnie „Sekretariat KC ds. polityki informacyjnej i medialnej” SED w latach 1989-1990.

Allgemeiner Deutscher Nachrichtendienst (General Information Service niemiecki) była oficjalna agencja informacyjna NRD, i cieszył się monopol państwowy.

Telewizja państwowa Deutscher Fernsehfunk (przemianowana na Fernsehen der DDR w latach 1972-1990, po czym krótko przed zjednoczeniem powróciła do swojej pierwotnej nazwy) prowadziła dwa kanały (DFF-1 i DFF-2) o treści ogólnej, zawierającej informacje ( Aktuelle Kamera, wiadomości telewizyjne emitowane codziennie 19:30 na Kanale 1 i retransmisja o 22.00 na Kanale 2), kultura, programy dla młodzieży i propaganda ( Der schwarze Kanal ) w celu krytyki społeczeństwa zachodniego, a w szczególności społeczeństwa zachodnioniemieckiego, w tym ARD i ZDF (publiczne ) kanały telewizyjne, a także Sat 1 (prywatny) były szeroko oglądane w NRD, pomimo wprowadzonego co do zasady zakazu.

Nadawanie państwowe, Rundfunk der DDR , składało się w latach 80. z czterech stacji krajowych ( DDR-1 , DDR-2 , Berliner Rundfunk i DT64 , skierowanych do młodzieży, stworzonych, by konkurować z popularnym Zachodnim Radiem. Niemiecki Sender Freies Berlin i nie tylko, w Rundfunk im amerikanischen Sektor ); jedna stacja na całe Niemcy ( Deutschlandsender ) i trzy międzynarodowe ( Radio Berlin International , Berliner Welle i Stimme der DDR, czyli „Głos NRD”).

Prasę reprezentowało kilka tytułów, w tym Neues Deutschland , oficjalny organ SED (wydrukowano milion egzemplarzy w 1989 r.) czy Junge Welt , oficjalny organ niemieckiego ruchu młodzieżowego Wolnej Młodzieży . W kraju rozpowszechniano około czternastu gazet regionalnych ( Bezirkszeitungen ), wszystkie pod kontrolą partii, a także dziennik Berliner Zeitung z Berlina Wschodniego i popularną gazetę BZ am Abend. Popularne czasopisma w NRD to Wochenpost , Eulenspiegel (satyryczny) czy Für Dich (pismo dla kobiet), wszystkie podlegają kontroli rządu.

Symbolika

Flaga NRD składała się z trzech poziomych pasów reprezentujących tradycyjne demokratyczne kolory niemieckie (czarny, czerwony, złoty) z herbem NRD pośrodku dodanym w 1959 roku, zawierającym młot i cyrkiel, otoczonych korona kłosa pszenicy, symbol związku robotników, rolników i intelektualistów. Pierwsze projekty herbu zawierały jedynie młotek i koronę ucha, będące wyrazem „państwa robotników i chłopów” ( Arbeiter-und-Bauern-Staat ). Ostateczna wersja została oparta przede wszystkim na pracy Heinza Behlinga  (de) .

Święto narodowe, „Dzień Republiki” ( Tag der Republik ) przypadało 7 października  ; hymnem narodowym był Auferstanden aus Ruinen .

Uwagi i referencje

  1. Wilhelm Pieck i Otto Grotewohl byli współprzewodniczącymi partii w latach 1949-50. Lider partii przyjął następnie tytuł sekretarza generalnego KC, który to tytuł zainaugurował w 1950 r. Walter Ulbricht .
  2. Cécile Denis , Ciągłości i rozbieżności w prasie podziemnej niemieckich i austriackich bojowników ruchu oporu we Francji w czasie II wojny światowej: KPD, KPÖ, Revolutionäre Kommunisten et Trotskyists , (praca doktorska wykonana pod kierunkiem Hélène Comarade, publicznie poparta 10 Grudzień 2018 na Uniwersytecie Bordeaux-Montaigne) ( czytaj online )
  3. (de) Ewolucja ludności niemieckiej od 1950 r., liczba mieszkańców RFN i NRD Niemiecki Urząd Statystyczny
  4. (de) "  Übersiedlungen zwischen der DDR und der Bundesrepublik Deutschland von 1949 bis 1999  " , na de.statista.com
  5. Chantal Metzger , Niemiecka Republika Demokratyczna, okno socjalizmu i druga strona lustra (1949-1989-2009 , Bruksela, PIE Peter Lang,2010, 373  s. ( ISBN  978-90-5201-633-7 , czytaj online ) , Denazyfikacja w NRD - Struktury debaty i granice oczyszczenia - Marcel Boldorf.
  6. „STASI to największa tajna policja, która kiedykolwiek istniała na świecie” - D r . Karsten Dummel, Gazeta . Artykuł z 9 grudnia 2009r .
  7. Berlin w sercu zimnej wojny – populacja pod obserwacją .
  8. Nowy bulwar w Berlinie Wschodnim, dziś Karl-Marx Allee .
  9. Heinrich August Winkler ( trans.  , Niemiecki) Historia Niemiec, XIX th  : XX th  century. Długa droga na Zachód , Paryż, Fayard ,2005, 1152  s. ( ISBN  2-213-62443-7 ), s.  596 .
  10. (w) „Berlin Wschodni 17 czerwca 1953: Kamienie przeciwko czołgom” , Deutsche Welle .
  11. Historia Niemiec po II wojnie światowej 1949-1961 - Akademia Nancy-Metz .
  12. Niemcy, symbol odcięcia od świata (1947-1949), akapit: „Dlaczego podział Niemiec jest symbolem powstania dwóch bloków? "
  13. „Berlin, dwadzieścia lat wolności”, univers-cites.fr, artykuł z 9 listopada 2009 .
  14. 1989: początki wydarzenia (część pierwsza) Daniela Verneta (paragraf: „La construction du Mur” na boulevard-exterieur.com .
  15. (w) Hope Millard Harrison , Wbijając Sowietów w ścianę: stosunki radziecko-wschodnioniemieckie, 1953-1961 , Princeton, New Jersey, Princeton University Press ,2003, 345  pkt. ( ISBN  0-691-09678-3 ) , s.  90.
  16. „Od notatki Stalina do konferencji „2+4”. Zjednoczenie Niemiec w perspektywie”, Persée .
  17. Jean-Paul Cahn i Ulrich Pfeil (redaktor), Niemcy 1945-1961: Od „katastrofy” do budowy muru , Villeneuve d'Ascq, Presses Universitaires du Septentrion,2008, 248  s. ( ISBN  978-2-7574-0056-2 , przeczytaj online ).
  18. Gérard-François Dumont (Uniwersytet Paris-Sorbonne), „  Mur berliński w historii  ” , na Herodote.net (dostęp 21 sierpnia 2007 ) .
  19. „Kontrowersyjny dokument dotyczący muru berlińskiego”, L'Express , opublikowano 13.08.2007 .
  20. https://www.liberation.fr/futurs/2014/11/13/en-ex-rda-un-essor-intensif_1142522
  21. Andrea Graziosi, Historia ZSRR , Presses Universitaires de France,2010, „Rozdział III. Obecność i siła ideologii ”, s.  425-436
  22. Jean-Marie Chauvier, „  To było 25 lat temu: kto zabił ZSRR, kto jest za to odpowiedzialny i na co umarła?”  » , O ESSF ,22 grudnia 2016
  23. Arkusz rewizyjny BAC Histoire - Rozwiązanie bloków (koniec lat 70.-95) - akapit: "B-W Afryce, wtrącili Kubańczycy i Niemcy Wschodnie" .
  24. "Skruszony" z Rote Armee Fraktion chce mówić. Widoczne rewelacje o wsparciu NRD dla terrorystów”, artykuł Soir z 9 lipca 1990 roku .
  25. Niemcy: dwadzieścia lat później, gdzie jest zjednoczenie? (paragraf: "Upadek muru") - Artykuł w Lutte Ouvrière .
  26. ZSRR zrzuca swoje satelity: NRD na orbitę RFN (akapit: „Kropla wody, która złamała grzbiet wielbłąda: nowy przypływ exodusu do RFN”) – artykuł w Lutte Ouvrière .
  27. Rachel Knaebel & Pierre Rimberta , "  NRD, historii o aneksji  " , na Le Monde Diplomatique ,1 st listopad 2018
  28. "  Liquider une société  " , w sprawie Le Monde diplomatique ,1 st listopad 2019
  29. Anne-Marie Pailhès , „  Przegląd twórczości Elisy Goudin-Steinmann i Agnès Arp, The NRD after the NRD – i wywiad z Médiapart  ” , na temat Regards sur la NRD et Allemagne de l’Est (konsultacja 24 stycznia 2021 r. )
  30. „  W Buchenwaldzie antyfaszyści przegrali wojnę pamięci  ” , na stronie Le Monde diplomatique ,1 st kwiecień 2020
  31. Sonia Combe , „  antysemitą, NRD?  » , Na Le Monde dyplomatyka ,1 st styczeń 2021
  32. Odile Benyahia-Kouider , Niemcy zapłaci , Fayard editions, 2013, strony 166-167.
  33. Odile Benyahia-Kouider , Niemcy zapłaci , Fayard editions, 2013, page 179.
  34. Violette Bonnebas, „Berlin odzyskuje ukryte pieniądze z NRD” , lefigaro.fr, 14 sierpnia 2018 r.
  35. (de) Andreas Baum, „  Als die D-Mark in die DDR kam  ” ,29 czerwca 2015
  36. "  30 lat UEM Niemcy  "
  37. „  W byłej przemysłowej NRD strach przed obniżeniem ratingu karmi skrajną prawicę  ”, AFP ,16 sierpnia 2019 r.( przeczytaj online )
  38. Muriel Naudin, „  Różowy trójkąt. Prześladowania homoseksualistów i ich pamięć  ”, Płeć, seksualność i społeczeństwo ,czerwiec 2012( przeczytaj online )
  39. „  Rewolucja Październikowa i Prawa Kobiet  ”, Lava Media ,14 stycznia 2018( przeczytaj online , skonsultowano 30 stycznia 2018 )
  40. Sarah Kiani, „Wyzwolenie homoseksualne i realny socjalizm w Berlinie Wschodnim”, 20 i 21. Revue d'histoire , tom. 145, nie. 1, 2020, s. 121-133.
  41. Sabine Kergel, „Upadek muru, powrót do domu”, artykuł pierwotnie opublikowany w maju 2015 pod tytułem „Co straciły kobiety na Wschodzie” , Manière de voir n o  150, grudzień 2016-styczeń 2017, s.  18-20 .
  42. Jay Rowell, „  Poświęcone kobiety byłej NRD  ”, Le Monde diplomatique ,1 st maja 1997( przeczytaj online , konsultacja 6 lutego 2018 )
  43. Anne-Marie Thiesse, tworzenie tożsamości narodowych , Seuil, Points H296, repr. 2001, s.  282.
  44. Thomas Wieder, „Luter, niemiecka pasja” , Cahier du Monde n o  22647, 4 listopada 2017, s.  5.
  45. Baza danych Igrzysk Paraolimpijskich , Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski .
  46. Jean-Claude Barbe, NRD 1949-1990. Od stalinizmu do wolności , s.160
  47. Jean-Claude Barbe, NRD 1949-1990. Od stalinizmu do wolności , s.159
  48. Clarisse Cossais, Ewolucja prasy w byłej NRD od 1989 roku , s.127
  49. Clarisse Cossais, Ewolucja prasy w byłej NRD od 1989 roku , s.128

Zobacz również

Bibliografia

  • Pierre-Jérôme Adjedj, Rita Aldenhoff-Hübinger, Nicolas Offenstadt , „  Eclats DDR-RDA Splitter, czyli jak odsłonić ślady NRD: doświadczenie.  », Zeszyty historii. Revue d'histoire krytyce , N O  1372018, s.  155-180 ( czytaj online ).
  • Agnès Arp i Elisa Goudin-Steinmann, NRD po NRD. Niemcy mówią , Paryż, Nouveau Monde, 2020 [ recenzja książki ]
  • „Artykuł NRD,” XX th  century, Encyklopedia współczesnego świata , Wydawnictwo Larousse, 1974.
  • Gilbert Badia , Pierre Lefranc, Nieznany kraj: Niemiecka Republika Demokratyczna , Edycje Lipsk,1963, 316  pkt..
  • Sonia Combe , Lojalność za wszelką cenę. Les floués du „socialisme naturelle” , Editions Le bord de l'eau, Lormont, 2019, 235 stron, ( ISBN  978-2-35687-656-0 )
  • Emmanuel Droit, Stasi w szkole: monitoring w edukacji w NRD (1950-1989) , Nouveau Monde éditions, 2009, 246 stron.
  • Emmanuel Droit, Ku nowemu człowiekowi? Edukacja socjalistyczna w NRD (1949-1989), zbiór „Historia”, Presses Universitaires de Rennes, Rennes, 2009, 354 s. Książka powstała na podstawie pracy magisterskiej autora obronionej w 2006 roku. Przeczytaj notatkę krytyczną [1] Laurenta Coumela.
  • Catherine Fabre-Renault, Elisa Goudin, Carola Hähnel-Mesnard i in. , NRD w teraźniejszości: refleksje krytyczne i refleksje pedagogiczne , Paryż, Presses Sorbonne nouvelle, coll.  „Publikacje Instytutu niemieckiego” ( n O  39)2006, 236  s. ( ISBN  978-2-87854-344-5 , czytaj online ).
  • Heinz Heitzer, NRD, przegląd historyczny , edycje Verlag zeit im bild, Drezno, 1981.
  • Sandrine Kott , Codzienny komunizm: przedsiębiorstwa państwowe w społeczeństwie wschodnioniemieckim , Paryż, Belin ,2001, 413  s. ( ISBN  978-2-7011-2730-9 ).
  • Sandrine Kott Historia niemieckiego społeczeństwa w XX -tego  wieku. NRD (1949-1989) , Paryż, La Découverte, 2011.
  • Jean-Philippe Mathieu i Jean Mortier, RDA - Jakie Niemcy? , Paryż, Messidor / Editions sociales, 1990, 273 s.
  • Chantal Metzger (reż.), The German Democratic Republic: the showcase of socialism and the back of the mirror (1949-1989-2009) , materiały Międzynarodowego Kolokwium w Nancy 2009, PIE-Peter Lang, Bruksela 2010, s. 373 strony , ( ISBN  978-90-5201-633-7 ) .
  • Chantal Metzger, Niemiecka Republika Demokratyczna: historia państwa wymazanego z mapy świata , PIE-Peter Lang, Bruksela, 2012, 385 stron, ( ISBN  978-90-5201-791-4 ) .
  • Nicolas Offenstadt , Zaginiony kraj: śladami NRD , Stock , coll.  "Próby",12 września 2018 r., 250  pkt. ( ISBN  978-2-234-07789-8 i 2-234-07789-3 ).
  • Nicolas Offenstadt, Urbex RDA: NRD opowiadane przez swoje opuszczone miejsca , Paryż, Albin Michel , kol.  "WSPÓŁPRACA",11 września 2019 r., 258  s. ( ISBN  978-2-226-44357-1 ).
  • Jay Rowell, Totalitaryzm w konkretach: polityka mieszkaniowa w NRD , Paryż, Economica, 2006, 339 s.
  • (de) Alexander-Martin Sardina , »Witajcie dziewczęta i chłopcy!« Fremdsprachenunterricht in der SBZ und DDR , Berlin, 2018, 689 s. (Z abstraktem w języku francuskim)
  • (de) Frank Sieren , Wir haben fast alles falsch gemacht - Die letzten Tage der DDR , (Günther Schabowski im Gespräch mit Frank Sieren), Econ-Verlag, Marzec 2009.
  • Marie-Bénédicte Vincent , Nowa historia Niemiec. XIX th  -  XXI th  century , Perrin, 2020.
  • Stabilna Security Token gospodarka, NRD w swojej 35 -tego  roku , edycje Zeit im Bild , 1984.

Filmografia

Audiografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne