James Baldwin (pisarz)

James Baldwin Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Portret Jamesa Baldwina w 1969 roku. Kluczowe dane
Imię urodzenia James Arthur Baldwin
Narodziny 2 sierpnia 1924
Harlem , Nowy Jork , Stany Zjednoczone
Śmierć 1 st grudzień 1.987 Saint-Paul-de-Vence , Alpes-Maritimes , Francja
Narodowość amerykański
Podstawowa działalność Powieściopisarz , autor opowiadań , poeta , dramaturg , eseista
Autor
Język pisania amerykański angielski
Ruch społeczny
Gatunki powieść , opowiadanie , poezja , teatr , esej

Podstawowe prace

James Arthur Baldwin [  dʒ e ɪ m z ɑ ɹ .theta ɚ b ɒ l d w ə n ] , urodzony2 sierpnia 1924w Harlemie w stanie Nowy Jork i zmarł dnia1 st grudzień 1.987w Saint Paul de Vence , w Alpes-Maritimes we Francji , jest amerykańskim pisarzem, autorem powieści , poezji , wiadomości , sztuk teatralnych i testów . Jego najbardziej znanym dziełem jest jego pierwsza powieść , na wpół autobiograficzna , zatytułowana Conversion ( Go Tell It on the Mountain ), wydana w 1953 r. , Oraz jego nowy Blues Sonny ( Sonny's Blues ), który znalazł się w zbiorze opowiadań Facing the white man ( Going to Meet the Man ), wydany w 1965 roku.

Jego eseje, zebrane zwłaszcza w Chronique d'un pays natal ( Notes of a Native Son , 1955) i La Prochaine Fois, le feu ( The Fire Next Time , 1963), badają niewypowiedziane i leżące u podstaw napięcia wokół różnic rasowych , seksualnych i klasa w społeczeństwach zachodnich, zwłaszcza w środkowej części Ameryki XX -go  wieku. Jego powieści i sztuki przenoszą osobiste dylematy w fikcję, kwestionując złożone społeczne i psychologiczne naciski, które utrudniają integrację nie tylko Czarnych, ale także gejów i biseksualistów . Portretuje też zinternalizowane przeszkody, które uniemożliwiają takie poszukiwanie akceptacji, na przykład w powieści The Room of Giovanni ( Giovanni's Room ), napisanej w 1956 roku, na długo przed ruchem wyzwolenia gejów.

Biografia

Młodość

Tuż przed narodzinami Jamesa Arthura Baldwina, jego matka, Emma Berdis Jones opuszcza swojego biologicznego ojca z powodu jego nadużywania narkotyków i przeniosła się do sąsiedzkiego Harlemu w Nowym Jorku . Tam poślubiła pastora Davida Baldwina. Rodzina jest bardzo biedna.

James Baldwin spędza dużo czasu opiekując się swoim młodszym rodzeństwem. W wieku 10 lat był nękany i maltretowany przez dwóch funkcjonariuszy NYPD, co jest przykładem rasistowskiego prześladowania ze strony NYPD , którego doświadczył ponownie jako nastolatek i które dokumentował w swoich esejach. Jego przybrany ojciec, którego Baldwin w swoich esejach nazywa po prostu ojcem, wydaje się traktować go z wielką surowością - znacznie bardziej niż jego rodzeństwo.

David Baldwin zmarł na gruźlicę podczaslato 1943, ponieważ James wkrótce będzie miał 19 lat. W dzień pogrzebu ojczyma jest również jednym z jego 19 th urodziny, a dzień początek Harlem Zamieszki w 1943 roku , będzie przedstawiać później we wstępie do eseju Kronika ojczyzny . Dążenie do wyjaśnienia rodziny i odrzucenia społecznego, którego doświadczył - a tym samym zbudowania pokojowej tożsamości - stało się powracającym tematem w pismach Baldwina.

Edukacja

James Baldwin uczęszcza do szkoły publicznej, PS 24 na 128 th Street w Harlemie , gdzie napisał hymn szkoły, które pozostaną w użyciu aż do jego zamknięcia. Lata studiów spędził w gimnazjum Frederick Douglass, gdzie był pod wpływem poety Countee Cullen , jednej z czołowych postaci ruchu Harlem Renaissance . Jego nauczyciel matematyki zachęcił go do wzięcia udziału jako redaktor w szkolnym dzienniku, Douglass Pilot . Tuż przed nim Frederick Douglass College gościł przyszłego aktora Brocka Petersa i przyszłego pianistę jazzowego Buda Powella . Następnie Baldwin dołączył do DeWitt Clinton High School w dzielnicy Bedford Park w Borough of the Bronx . Tam, wraz z Richardem Avedonem , Baldwin pracuje w szkolnym czasopiśmie jako dyrektor literacki, ale ma złe doświadczenia z establishmentem z powodu ciągłych obelg na tle rasowym.

Religia

Trudności, które James Baldwin napotyka jako nastolatek, w szczególności obraźliwe zachowanie jego ojczyma, skłaniają go do szukania pomocy w religii . W wieku 14 lat uczęszczał na spotkania Kościoła Zielonoświątkowego i podczas euforycznego spotkania modlitewnego nawrócił się, a następnie został kaznodzieją . Szybko, podczas zielonoświątkowego zgromadzenia w Fireside, przyciągnął więcej tłumów niż jego ojczym w swoim czasie. Jednak w wieku 17 lat punkt widzenia Baldwina zmienia się i uważa, że chrześcijaństwo opiera się na fałszywych założeniach. Później pomyśli, że okres, kiedy był kaznodzieją, był sposobem na przezwyciężenie osobistych kryzysów.

Baldwin pewnego dnia spotyka Elijaha Muhammada , przywódcę ruchu Nation of Islam , który pyta go o jego przekonania religijne. Następnie odpowiada: „Opuściłem kościół 20 lat temu i od tamtej pory do niczego innego nie przystąpiłem” . Kiedy Eliasz pyta go: „A kim teraz jesteś?” " , Wyjaśnia: " Teraz? Nic. Jestem pisarzem. Lubię robić rzeczy sam ” . Jednak doświadczenie z Kościołem znacząco wpłynęło na jego światopogląd i pisarstwo. Sam Baldwin zauważa, że „bycie przy ambonie było jak praca w teatrze; Byłem za kulisami i wiedziałem, jak powstała iluzja ” .

Oskarża chrześcijaństwo o wzmocnienie amerykańskiego systemu niewolników poprzez złagodzenie uczucia ucisku, jednocześnie popychając zbawienie do życia pozagrobowego: teza zilustrowana w sztuce Le Coin des Amen („ Amen Corner ), opublikowanej w 1954 roku. religii, ponieważ zainspirowała niektórych czarnych Amerykanów do rzucenia wyzwania uciskowi. Pisze: „Jeśli koncepcja Boga ma jakikolwiek pożytek, to czyni nas większymi, wolniejszymi i bardziej kochającymi. Jeśli Bóg nie może tego zrobić, czas się go pozbyć ” . Baldwin publicznie stwierdził, że nie jest religijny. Na jego pogrzebie zabrzmiało nagranie śpiewającego „Drogocenny Panie, weź mnie za rękę” a cappella .

wioska Greenwich

Pewnego dnia, gdy James Baldwin miał 15 lat, jego kolega z klasy i przyjaciel Emile Capouya porzucił szkołę iw Greenwich Village , dzielnicy Manhattanu słynącej ze środowiska artystów i wolnomyślicieli, spotkał malarza afro. Amerykanin Beauford Delaney . Następnie Capouya podaje adres Baldwina Delaneya i sugeruje, żeby się z nim spotkał. W tym czasie Baldwin pracował po szkole w szopie przy Canal Street, niedaleko domu Delaneya, który odwiedził przy 181 Greene Street. Delaney zostaje mentorem Baldwina, który po kontakcie z nim zdaje sobie sprawę, że osoba kolorowa może zostać artystą. Podczas gdy jego ojciec sprzeciwiał się jego literackim aspiracjom, Baldwin znalazł również poparcie burmistrza Nowego Jorku , Fiorello La Guardii . Opuszcza rodzinę i osiedla się w Greenwich Village.

Na początku lat czterdziestych porzucił wiarę religijną na rzecz literatury. Wykonując dorywcze prace, Baldwin pisał opowiadania , eseje i recenzje książek, z których niektóre zostały później zebrane w wydanej w 1955 roku kolekcji Chronique d'un pays natal ( Notatki rodzimego syna ). W 1944 roku zaprzyjaźnia się z aktorem Marlon Brando i obaj mężczyźni przez jakiś czas mieszkają w tym samym mieszkaniu. Są prawdopodobnie przypadkowymi kochankami i pozostają przyjaciółmi od ponad 20 lat.

Ekspatriacja

To właśnie w okresie dojrzewania James Baldwin zaczął zdawać sobie sprawę ze swojego homoseksualizmu .

W 1948 roku wszedł do restauracji przeznaczonej dla białych  : kiedy kelnerka powiedziała mu, że lokal nie serwuje czarnych, Baldwin rzucił mu szklankę wody, rozbijając lustro za nią. Sfrustrowany i zasmucony dyskryminacją czarnych i homoseksualistów w Stanach Zjednoczonych , Baldwin opuścił kraj w wieku 24 lat, aby osiedlić się we Francji , w Paryżu . W ten sposób chce odejść od amerykańskiej dyskryminacji i żyć swoją tożsamością i swoim pisaniem poza kontekstem afroamerykańskim . Baldwin nie chciał być odczytywany jako „tylko czarnuch; ani nawet pisarz Murzyn ” . Ma również nadzieję, że rozwiąże swoje pytania dotyczące swojej orientacji seksualnej i uciec od rozpaczy, której wielu młodych Afroamerykanów, takich jak on, ulega w Nowym Jorku .

W Paryżu Baldwin szybko zaangażował się w kulturowy radykalizm lewobrzeżny . Zaczyna publikować swoje prace w antologiach, zwłaszcza Zero , pod redakcją jego przyjaciela Themistoclesa Hoetisa , który wcześniej publikował eseje Richarda Wrighta .

Większość życia mieszka we Francji, czasem spędzając czas w Szwajcarii i Turcji . Zarówno za życia, jak i po śmierci, wpływowy Baldwin był postrzegany nie tylko jako pisarz afroamerykański, ale także jako pisarz na wygnaniu, ze względu na jego liczne doświadczenia poza Stanami Zjednoczonymi i ich wpływ na jego życie. .

Saint-Paul-de-Vence

James Baldwin przeprowadził się do Saint-Paul-de-Vence na południu Francji w 1970 roku, w starym prowansalskim domu pod murami słynnej wioski. Jego dom jest zawsze otwarty dla przyjaciół, którzy często odwiedzają go w drodze na Lazurowe Wybrzeże . Amerykański malarz Beauford Delaney uczynił dom Baldwina swoim drugim domem, często ustawiając sztalugi w ogrodzie. Delaney namalował kilka kolorowych portretów Baldwina. Aktorzy Harry Belafonte i Sidney Poitier są również stałymi gośćmi.

Wielu przyjaciół muzyków Baldwina przejmuje to miejsce podczas festiwali jazzowych w Nicei i Juan-les-Pins  : Nina Simone , Joséphine Baker (której siostra mieszkała w Nicei ), Miles Davis czy Ray Charles , dla którego pisze kilka piosenek. W swojej autobiografii Miles Davis pisze:

„Czytałem jego książki, polubiłem i szanowałem to, co miał do powiedzenia. Kiedy lepiej go poznałem, Jimmy i ja otworzyliśmy się na siebie. Staliśmy się bardzo dobrymi przyjaciółmi. Ilekroć byłem na południu Francji, w Antibes, spędzałem dzień lub dwa w jego willi w Saint-Paul-de-Vence. Rozgościłyśmy się w tym pięknym i dużym domu, a on opowiadał nam najróżniejsze historie… Był wielkim człowiekiem. "

Baldwin uczy się płynnie mówić po francusku i zaprzyjaźnił się z francuskim aktorem Yvesem Montandem i pisarką Marguerite Yourcenar , która przetłumaczyła na francuski jego sztukę Amen Corner ( Corner Amen ).

Lata w Saint-Paul-de-Vence to także lata pracy. Siedząc przed maszyną do pisania, poświęca swoje dni na pisanie i odpowiadanie na liczne listy, które otrzymuje z całego świata. W tym domu napisał kilka swoich późniejszych prac, w tym Harlem Quartet ( Just Above My Head ) w 1979 r. I Proofs of Invisible Phenomena ( Dowody rzeczy niewidzianych ) w 1985 r.

Również w tym domu Baldwin napisał swój słynny „List otwarty do mojej siostry Angeli Davis  ” („  List otwarty do mojej siostry Angeli Y. Davis  ”) na19 listopada 1970. Opublikowano w „ The New York Review of Books  ” na7 stycznia 1971, ten list wstrząśnie sumieniem Ameryki . W tym liście Baldwin wspiera Angelę Davis, aresztowaną za spisek w próbie ucieczki z więzienia w Soledad w Kalifornii , jednocześnie potępiając winną obojętność białej Ameryki na los Czarnych . Jest to sposób na legitymizację walki jego „siostry”, walki z żałosnym losem, jaki w tym okresie przypadł Murzynom. Aresztowanie Angeli Davis symbolizuje dla niego powrót do mrocznej przeszłości naznaczonej niewolnictwem , segregacją rasową i odmową obywatelstwa przed białą Ameryką.

Cierpiąc na raka żołądka , zmarł na Baldwinie1 st grudzień 1987 w swoim domu w Saint-Paul-de-Vence.

Baldwin siedzi na cmentarzu Ferncliff w Hartsdale w Nowym Jorku , a jej matka, Berbis, zmarła w 1999 roku.

Wojownicza podróż i potomstwo

Baldwin wrócił do Stanów Zjednoczonych w latach 1957–1970, gdzie zaprzyjaźnił się z Medgarem Eversem , Malcolmem X i Martinem Lutherem Kingiem . Zaangażowany w walkę o prawa obywatelskie wraz z Sidneyem Poitierem , Niną Simone i Harrym Belafonte spotyka Roberta Francisa Kennedy'ego , brata prezydenta Johna Fitzgeralda Kennedy'ego .

W 1979 roku, sprzeciwiając się proizraelskiej polityce administracji Cartera , pisał: „Państwo Izrael nie zostało stworzone dla ratowania Żydów: zostało stworzone dla ratowania zachodnich interesów (…) Palestyńczycy są płacenie za brytyjską politykę kolonialną „dziel i rządź” oraz za poczucie winy chrześcijan, które nawiedzało Europę od ponad 30 lat. "

Miał ogromny wpływ na twórczość Jeana Geneta , Lee Strasberga , Elii Kazana , Roberta Cordiera , Milesa Davisa , Joséphine Baker , Allena Ginsberga , Mayi Angelou i Toni Morrison .

Nagrody

Pisarz jest wielokrotnie wyróżniany. W 1954 r. Otrzymał stypendium Fundacji Johna-Simona-Guggenheima, aw 1963 r. Nagrodę im. George'a-Polka . W 1986 r. Został także podniesiony do stopnia Komendanta Legii Honorowej przez rząd francuski .

Publiczne hołdy

Podczas Rady Paryskiej wczerwiec 2019, miasto Paryż jednogłośnie głosuje przez wszystkie ugrupowania polityczne projekt nazwy miejsca stolicy na nazwisko Jamesa Baldwina. Projekt jest potwierdzony w dniu19 czerwca 2019 ri zapowiadany na rok 2020. W 2021 r. burmistrz Paryża zapowiada, że ​​pisarz poda swoje nazwisko pierwszej mediatece w 19. dzielnicy , której otwarcie planowane jest na 2023 r.

Grafika

Powieści

Zbiór opowiadań

Teatr

Poezja

Testowanie

Wywiady

Inne publikacje

Antologie esejów opublikowanych we Francji

Dysk

Adaptacje

W kinie

W Teatrze

Zobacz też

Bibliografia

Filmografia

Linki zewnętrzne

Uwagi i odniesienia

  1. Wymowa w amerykańskim angielskim transkrybowana zgodnie ze standardem API .
  2. Public Broadcasting Service. „James Baldwin: O autorze” . American Masters . 29 listopada 2006.
  3. Jean-François Gounardoo, Joseph J. Rodgers (1992). Problem rasowy w twórczości Richarda Wrighta i Jamesa Baldwina. Greenwood Press. p.  158 , s.  148-200 .
  4. (w) „  James Baldwin | American author  ” , w Encyclopedia Britannica (dostęp 2 sierpnia 2019 r. )
  5. Baldwin J, Notatki rodzimego syna .
  6. „  David Baldwin Remembers PS 24 School  ” , w serwisie Vimeo (dostęp 2 marca 2017 r . ) .
  7. „  James Baldwin | Goodman Theatre  ” na www.goodmantheatre.org (dostęp 2 marca 2017 ) .
  8. Pullman, Peter , Wail: życie Bud Powell , Peter Pullman LLC,1 st styczeń 2012, 476,  str. ( ISBN  978-0-9851418-1-3 , OCLC  826851652 , czytaj online ).
  9. Bobby Allyn, „Niezwykli absolwenci DeWitta Clintona” , blog City Room , The New York Times , 21 lipca 2009.
  10. Personel. "Richard Avedon" , The Daily Telegraph , 2 października 2004 (dostęp 14 września 2009). „Redagował także szkolne czasopismo w DeWitt Clinton High, w którym redaktorem literackim był czarny amerykański pisarz James 'Baldwin”.
  11.  Baldwin, James (1963). Następnym razem pożar. Down at the Cross - Letter from a Region of My Mind: Vintage. ( ISBN  9780312643065 ) .
  12.  James, Chireau Y. (2005). „Baldwin's God: Sex, Hope and Crisis in Black Holiness Culture”. Historia Kościoła. 74 (4): 883–884. doi: 10.1017 / s0009640700101210.
  13. James Baldwin, The Fire Next Time (New York: Dial Press, 1963 / Vintage Books, 1993), str.  37 .
  14.  „James Baldwin pisał o rasie i tożsamości w Ameryce”. voanews.com.
  15. Kimberly Winston, „Czarni mówią, że ateiści byli niewidzialnymi bohaterami praw obywatelskich” , USA Today , 23 lutego 2012 r.
  16. Will Poole. „Malcolm X - Debate with James Baldwin - 5 września 1963”.
  17.  Boyd, Herb (2008). Harlem: A Biography of James Baldwin. Nowy Jork: Atria Books. p.  178 .
  18. (w) David Marchese , „  Quincy Jones is the Secret Michael Jackson and the Problem With Modern Pop  ” , Vulture , dostęp 6 października 2018 ( odczyt online , dostęp 7 października 2018 )
  19. (w) „  List otwarty do mojej siostry, panny Angeli Davis  ” na nybooks.com ,7 stycznia 1971(dostęp 28 kwietnia 2019 )
  20. "  LIST BALDWINA DO JEGO" SIOSTRY "DAVIS  " , na liberation.fr ,20 marca 2013(dostęp 28 kwietnia 2019 )
  21. (en-US) „  Powieściopisarz James Baldwin umiera we Francji w wieku 63 lat  ” , w Los Angeles Times ,1 st grudzień 1987(dostęp 23 stycznia 2020 )
  22. „  James Baldwin Biography - life, children, name, school, son, old, information, born, movie, time  ” , na www.notablebiographies.com (dostęp 23 stycznia 2020 )
  23. (En-US) „  James Baldwin, Eloquent Writer In Behalf of Civil Rights, Is Dead  ” , na movies2.nytimes.com , The New York Times (dostęp 23 stycznia 2020 )
  24. "  James Baldwin  " , Historia i dziedzictwo: Oznaczono Saaint-Paul-de-Vence na Saint-Paul-de-Vence (dostęp 22 stycznia 2020 ) .
  25. (en-US) „  James Arthur Baldwin  ” w Find a Grave
  26. Philippe Landru, „  Hartsdale: Ferncliff cemetery  ” , o Cmentarzach Francji i innych miejscach ,9 maja 2018 r(dostęp 22 stycznia 2020 ) .
  27. (en-US) „  Emma Berdis Joynes Baldwin  ” w Find a Grave
  28. Sylvie Laurent , „What Palestine nauczyła mnie o rasizmie w Stanach Zjednoczonych” , w Le Monde diplomatique ,1 st lutego 2019
  29. „  Rezolucja Rady Paryża, strona 474  ”
  30. „  Anne Hidalgo czci pamięć aktywistów LGBTQI | Obszar prasowy  ” , na presse.paris.fr (przeglądano 22 lutego 2020 r. )
  31. "  Ulice, tereny zielone i obiekty publiczne: jak się nazywają w Paryżu?"  » , Na www.paris.fr (przeglądano 22 lutego 2020 r. )
  32. „  paris.fr  ”
  33. „  Pisarz James Baldwin poda swoje nazwisko przyszłej bibliotece mediów w Paryżu  ” , na TÊTU ,20 stycznia 2021 r(dostęp 21 stycznia 2021 )
  34. „  James Baldwin, serce szeroko otwarte, Virginie Despentes  ”, Le Monde ,25 grudnia 2019 r( czytaj online , przeglądano 28 grudnia 2019 r. )
  35. "  Raoul Peck:" Mój film pieczętuje pomnik Jamesa Baldwina "  ", leparisien.fr ,26 kwietnia 2017( czytaj online , sprawdzono 26 kwietnia 2017 r. ).