Georges Dumezil

Georges Dumezil Obraz w Infoboksie. Funkcje
Fotel 40 Akademii Francuskiej
1978-1986
Jacques Chastenet Pierre-Jean Remy
Ormiańska Katedra Szkoły Języków Orientalnych
1937-1949
Frédéric macler Frédéric-Armand Feydit
Biografia
Narodziny 4 marca 1898 r.
Paryż
Śmierć 11 października 1986 r.(w wieku 88 lat)
Paryż
Pseudonim Georges Marcenay
Narodowość Francuski
Szkolenie Lycée Louis-le-Grand
École normale supérieure (Paryż)
Zajęcia Językoznawca , historyk religii , antropolog , żołnierz
Ojciec Jean Dumezil
Wspólny Madeleine Legrand ( d ) (od1925)
Dzieci Perrine Dumézil-Curien ( d )
Claude Dumézil ( d )
Inne informacje
Pracował dla Kolegium Francuskie (1949-1968) , Uniwersytet Warszawski , University of Uppsala , Practical School of Advanced Studies , University of Istanbul
Obszary Filologia , mitologia
Członkiem Królewska Akademia Nauk, Literatury i Sztuk Pięknych Belgii
Académie des inscriptions et belles-lettres
Académie française (1978)
Konflikt Pierwsza wojna światowa
Gospodarz Antoine Meillet
Kierownik Antoine Meillet
Nagrody
Archiwum prowadzone przez Kolegium Francuskie (67 CDF)
podpis Georgesa Dumézil podpis

Dumézil jest filologiem , historykiem religii i antropologiem francuskim , urodzonym4 marca 1898 r.w Paryżu 12 th , miasto, w którym zmarł11 października 1986 r.w 5 -tego  okręgu .

Jego praca na indoeuropejskich społeczeństw i religii , która nadal jest przedmiotem prac w pogłębionej i kontrowersji, otworzył nowe perspektywy dla wielu badaczy w naukach humanistycznych .

Opanowując 24 języki, przeprowadził ważną pracę polegającą na dokładnym i bezpośrednim studium porównawczym najstarszych tekstów mitologii i religii ludów indoeuropejskich.

Georges Dumézil interesował się także tradycyjnymi językami i opowieściami ludów Azji Środkowej .

Biografia

Pochodzenie

Jego dziadek Pierre, urodzony w 1821 r. bednarz rzemieślniczy w Bayon ( Gyronde ), wysłał do gimnazjum syna Jeana Anatole Dumézila, który pasjonował się językami obcymi i łaciną i został generałem . Jean Dumézil przekazał swoją pasję do łaciny swojemu synowi, który uczył się także starożytnej greki i niemieckiego.

Szkolnictwo podstawowe i średnie

Georges Dumézil uczył się w różnych szkołach średnich , podążając za ojcem zgodnie z jego różnymi zadaniami: Bourges , Briançon , Paryż , Neufchâteau , Troyes , ponownie Paryż , Tarbes , i wreszcie Vincennes . Swój khâgne zrobił w liceum Louis-le-Grand w Paryżu . Poznał wówczas wielkiego filologa Michela Bréala (zm. 1915 ), tłumacza dzieła Franza Boppa , twórcę gramatyki porównawczej i autora prac nad słownictwem języków indoeuropejskich . Ten ostatni polecił go swojemu następcy Antoine'owi Meilletowi , innemu wielkiemu językoznawcy, i dał mu jego słownik sanskrycko-francuski . Przed przyjęciem do École normale supérieure w 1916 roku Dumézil nauczył się arabskiego i sanskrytu.

Kiedy opuścił szkołę średnią, znał więc sześć języków, w tym trzy języki starożytne.

Życie uniwersyteckie

Georges Dumézil zajęła pierwsze miejsce w egzaminu wstępnego do École Normale Supérieure w 1916 studia zostały przerwane przez jego mobilizacji jak w artylerii oficera , od marca 1917 do lutego 1919 roku . Na specjalnej sesji w październiku otrzymał 6 th do agregacji listów . Wykładał przez kilka miesięcy w Beauvais, po czym w styczniu 1921 wyjechał jako lektor francuski na Uniwersytet Warszawski .

W 1922 powrócił do Francji , aby pod kierunkiem Antoine'a Meilleta , którego obronił w kwietniu 1924 , rozpoczął pracę magisterską z historii religii i mitologii porównawczej . Pierwsza, zatytułowana Święto Nieśmiertelności. Studium porównawczej mitologii indoeuropejskiej , skupia się na porównaniu ambrozji z indyjskim mitologicznym napojem o podobnej nazwie i cechach, amrtâ . Nie ogranicza się jednak do porównania dwóch religii: zawiera elementy wielu mitologii indoeuropejskich. Następnie krytykuje się go za zbytnie swobodne zapoznawanie się z faktami, aby opowiedzieć lepszą historię; co więcej, jest to krytyka jego pracy, którą niektórzy nadal tworzą. W swojej pracy magisterskiej, wobec braku napoju nieśmiertelności w Skandynawii, promuje piwo do tej rangi, co uznaje (przez siebie) za błąd. Drugi nazywa się Le Crime des Lemniennes. Rytuały i legendy świata egejskiego .

W 1925 wyjechał do Turcji i tam wykładał historię religii na uniwersytecie w Stambule , stworzonym przez Atatürka , który pragnął utworzenia katedry historii religii. Tam uczył się tureckiego, podróżował po Kaukazie i Rosji , odkrywając w szczególności język i mitologię osetyjską . Studiował także język Oubykh , ludu rasy kaukaskiej pokonanej przez Rosjan w latach 1860-1870 oraz uchodźców w zachodniej Turcji, a także Czerkiesów i Abchazów . Zbiór książek, które przywozi z tych podróży, jest jednym z najważniejszych w kaukazologii na Zachodzie (patrz Międzyuczelniana Biblioteka Języków Orientalnych ).

Georges Dumézil jest żonaty i ma dwoje dzieci: Perrine, astrofizyka i żonę Huberta Curiena oraz Claude'a (1929-2013), psychoanalityka.

W 1931 otrzymał posadę francuskiego lektora na Uniwersytecie w Uppsali w Szwecji . Tam doskonalił swoją znajomość mitologii skandynawskiej i skorzystał z okazji, aby nauczyć się nowego języka. Ten fragment w Uppsali pomoże później Michelowi Foucault , jego protegowanemu, zostać tam również wymienionym. Opuścił to stanowisko w 1933 roku i dzięki protekcji indianisty Sylvaina Lévi uzyskał stanowisko wykładowcy nauk religijnych. Następnie został mianowany „dyrektor badań porównawczych religii tych ludów indoeuropejskich” na V th odcinek Praktycznego Szkoły Studiów Wyższych . Brał także udział w kursach sinologii prowadzonych przez Marcela Graneta , pisał artykuły nacjonalistyczne pod pseudonimem Georges Marcenay i bywał u Marcela Maussa . W 1938 napisał Jowisz Mars Quirinus , gdzie po raz pierwszy rozwinął swoją teorię trzech funkcji.

W 1941 roku został usunięty z nauczania w École Pratique des Hautes-Etudes z powodu członkostwa w masonerii przez administratora Vichy Biblioteki Narodowej Bernarda Faÿ . Następnie korzystał z opieki księdza Dabosville , dyrektora École Saint-Martin-de-France w Pontoise , który przyjął go jako nauczyciela łaciny i greki. Ma jako student Jean-Marc Varaut przyszłego tenora paryskiego baru. Wrócił na uniwersytet w następnym roku po interwencji Jérôme Carcopino . Przy wielu artykułach współpracuje z Nouvelle Revue Française pod kierunkiem Drieu la Rochelle. W 1949 został wybrany do Collège de France i zaczął tam nauczać w grudniu tego samego roku, na katedrze stworzonych dla niego cywilizacji indoeuropejskich. Twierdzi , że został tam wybrany dzięki poparciu Julesa Blocha , Alfreda Ernouta , Luciena Febvre'a , Louisa Roberta czy nawet Emile'a Benveniste'a i pomimo zaciekłego sprzeciwu André Piganiola , Edmonda Farala i André Mazona . Uczył tam do 1968 roku .

Po wojnie wyjechał do Peru i uczył się keczua w Cuzco . Ale od 1952 do 1972 podróżował głównie na Kaukaz, aby studiować języki i mitologie.

Przeszedł na emeryturę w 1968 roku, ale przez trzy lata kontynuował wykłady w Stanach Zjednoczonych na uniwersytetach w Princeton , Chicago i Los Angeles. Następnie podejmuje pracę polegającą na kompilacji swojej pracy. W ten sposób opublikował trzy tomy Mythe et Épopée w latach 1968 , 1971 i 1973 . W 1970 roku został wybrany do Académie des inscriptions et belles-lettres . Wszedł do Académie française w 1978 roku .

Zmarł 11 października 1986 r. , na krótko przed żoną Madeleine, która zmarła w 1987 r.

Dzieła mitologii porównawczej: teoria trójfunkcyjności

Pokazał, że wiele opowieści zostało zorganizowanych według podobnych struktur narracyjnych i że mity wyrażone w tych opowieściach odzwierciedlały koncepcję społeczeństwa zorganizowanego według trzech funkcji  :

Ta organizacja w trzech funkcjach znajduje się również w:

Na podstawie swojej pracy magisterskiej odnalazł swoje pole badawcze: mitologię porównawczą . Początkowo pchany w tym kierunku przez Antoine'a Meilleta, który chciał, aby wznowił studia nad religią indoeuropejską, gdzie była porzucona przez kilkadziesiąt lat, został porzucony przez kolegów filologów, którzy krytykowali go, dla niektórych, za zbytnie mitologia w literaturoznawstwie i, dla innych, naginanie faktów do swojej teorii.

Jego odkrycie kultury osetyjskiej (ostatniej zachowanej gałęzi Alanów , samych potomków Scytów ), wcześniej badanej przez Wsiewołoda Millera , skłoniło go do wznowienia tego kierunku badań. Rzeczywiście, są one projektowane w mitycznych ludach Nartes . Ten mityczny świat Nartes jest bardzo zbliżony do indoeuropejskich światów mitycznych (potwory i smoki są tam podobne). Ponadto ten lud Nartes jest wyraźnie podzielony na trzy rodziny:

W 1930 opublikował artykuł „The Indo-Iranian Prehistoria of Castes”, w którym porównał podział na trzy kategorie społeczeństwa w Indiach z tym, jaki istniał w starożytnym Iranie. Możemy też zauważyć, że obecny Iran jest jedynym krajem muzułmańskim, w którym jest duchowieństwo .

W 1938 r. rozsądne porównanie indyjskich braminów z rzymskimi flaminami pozwoliło mu przeanalizować funkcję suwerena w społeczeństwach indoeuropejskich. Łączy powiązania już nawiązane między społecznościami starożytnych Indii i Iranu z obserwacją flaminów, kolegium rzymskich kapłanów . Główne płomienie zapewniały kult trzech bogów Jowisza , Marsa i Kwiryna , których charaktery odpowiadają trzem funkcjom dowodzenia i świętości, wojowniczej siły i płodności. Funkcję suwerenności można podzielić na dwie strony zgodnie z jej warunkami:

Przepychając swoje rozumowanie (patrz jego najłatwiej dostępna książka Jowisz Mars Kwiryn ( 1941 )), formalizuje teorię trzech funkcji (suwerenności i religii, wojny, produkcji), trójpodziału, który znajduje się w słowniku, organizacji społecznej i legendarny korpus wszystkich ludów indoeuropejskich:

W tym społeczeństwie rozszerzenia są jeszcze ważniejsze: w wielkim indyjskim poemacie epickim Mahabharata każdy bohater działa według schematu trójfunkcyjnego, zgodnie z charakterem i miejscem boga, którego jest reprezentantem.

Dumézil pokazuje następnie, że oficjalna historia początków Rzymu jest inscenizacją tej samej ideologii strukturalnej. Dlatego próba rozwikłania legendy i historii o Romulusie i jego następcach byłaby daremna .

Dziedzictwo do nauk humanistycznych

„Trójfunkcjonalność Dumezilian” pozostaje przedmiotem kontrowersji. Jego metody pracy wpłynęły na całą dyscyplinę, badanie religii starożytnych: zmienił sposób ich badania, tworząc studium porównawcze mitologii, pokazując również, że bóstwa nie istnieją dla siebie, a badania powinny być prowadzone w parach lub grupach bogów (jak sławiono ich w przekazach mitycznych). Wszystkie jego analizy skupiają się na strukturze mitów i opowieści, nigdy nie łącząc ze sobą odosobnionych faktów.

Jest twórcą nowej dyscypliny i musiał po omacku ​​opracować metodę: posunął się więc do tego, że zaprzeczył całej swojej pracy sprzed 1938 roku .

Prace Dumézila, rzucając nowe światło w szczególności na pochodzenie religii greckich, rzymskich i indyjskich, często wywoływały sprzeciw, a nawet krytykę ze strony specjalistów z tych dziedzin, odrzucających nowy wkład mitologii porównawczej w swoich dziedzinach. Przykładem jest Arnaldo Momigliano , historyk starożytnego Rzymu, który skrytykował tezę trójfunkcjonalistyczną. Niemiecki Indianist Paul Thieme został jeden z jego najzagorzalszych przeciwników. Wśród historyków starożytnych religii Dumézil musiał stawić czoła opozycji ze strony tzw. szkoły „dynamicznej” lub „prymitywistycznej”, w tym brytyjskiego HJ Rose'a oraz holenderskiego Hendrika Wagenvoorta i Jana Gondy . We Francji jego „głównym przeciwnikiem” był łacinnik André Piganiol .

Zastosowano metodę Dumézila , w szczególności:

To antropolog Claude Lévi-Strauss wygłosił przemówienie powitalne w Académie française .

Wielu naukowców podjęło jego ulubione tematy, w tym szwedzki indianista Stig Wikander (1908-1983), specjalista od świata celtyckiego Christian-J. Guyonvarc'h , francuski indianista Louis Renou , holenderski językoznawca i mitolog Jan de Vries (1890-1964), francuski językoznawca Émile Benveniste , a ostatnio historyk Bernard Sergent . Jeśli nie ma „szkoły Dumézila”, ponieważ Dumézil nigdy nie był kierownikiem pracy doktorskiej, praca Georgesa Dumézila odcisnęła swoje piętno na mitologii porównawczej i wszystkich badaniach odnoszących się do dawnych religii europejskich. Wpłynął także na francuskiego filozofa i retora Philippe-Josepha Salazara , wówczas młodego normalina, sugerując mu, że głos jest przedmiotem badań.

Indianie Jean Naudou, Nick J. Allen z Oksfordu i Daniel Dubuisson przyznają, że tezy trójfunkcyjne w swojej dziedzinie są przydatne, podobnie jak Émilia Masson w swojej książce Hetyci .

Michel Poitevin podkreślił filozoficzne zainteresowanie twórczością Dumézila, która skłania do refleksji nad symbolicznymi strukturami ludzkiego umysłu.

Ten postęp w uznanych badaniach nie przeszkodził komparatystom, takim jak Jean Haudry, w podkreślaniu granic teorii „trzech funkcji”. Zwraca uwagę, że ten objaśniający diagram stwarza problem chronologii i jest trudny do zastosowania do niektórych obszarów świata indoeuropejskiego; wśród nich zwłaszcza światy greckie czy bałtyckie, w których, jak zauważył sam Dumézil, interpretacja mitów przez pryzmat trójfunkcyjności daje niewielkie rezultaty. Jean Haudry wyjaśnia, że ​​wiele opowieści i legend można zinterpretować i zrozumieć tylko za pomocą pojęć kosmologicznych, a kosmologia trzech niebios, nieba dziennego, nocnego i o zmierzchu, stanowi podstawę symbolicznych „trzech kolorów”: białego, czarnego i czerwony oraz ich zastosowanie w społeczeństwie, słynne trzy funkcje. To zastosowanie do społeczeństwa nie zostało zrealizowane wśród wszystkich ludów indoeuropejskich, ale tylko wśród niektórych z nich.

Kontrowersje wokół jego poglądów politycznych

Dumézil utrzymuje stosunki z pisarzy, takich jak Charles Maurras , Pierre Gaxotte (z którą pozostał znajomego) lub Pierre Drieu La Rochelle w 1920 roku , i współpracował w 1930 roku w nacjonalistycznej gazety Le Jour przez Léon Bailby , gdzie podpisał kontrakt z jego pseudonim Georges Marcenay artykuły redakcyjne, które były zarówno antykomunistyczne, jak i antynazistowskie, potępiające niebezpieczeństwo, jakie stwarzają hitlerowskie Niemcy .

Od lat 60., a zwłaszcza w latach 80. historycy, tacy jak Arnaldo Momigliano i Carlo Ginzburg, zarzucali Dumézilowi, najwyraźniej z powodów ideologicznych, pielęgnowanie związków ze skrajną prawicą , a nawet wykazywanie pewnej wrażliwości na idee narodowego socjalizmu , które zostały odparte.

Dumézil był częścią komitetu patronat z Nouvelle École - czasopismo związane z Nowej Prawicy założona przez Alain de Benoist i oskarżony przez lewicę intelektualnego utrzymanie indoeuropejski mitu - od maja do czerwca 1972 roku doListopad 1973 : „Postawiono kilka hipotez wyjaśniających zarówno wejście do komitetu patronackiego Nouvelle École, jak i decyzję o jego opuszczeniu”.

Dla niektórych Dumézil jest podejrzany ze względu na swój ulubiony temat, Indoeuropejczycy, który GRECJA przedstawiła w latach 70. i 80. XX wieku. Po co interesować się od lat 30. narodem, z którym zwolennicy ideologii aryjskiej chcieli utożsamiać „rasę” germańską? Dla Didiera Eribona Dumézil, stanowczo sprzeciwiający się wszelkim formom antysemityzmu , nie ma nic z nazizmu: jego badania nad Indoeuropejczykami, które nie pozostawiają żadnych domniemań dotyczących jego poglądów politycznych, datują się na okres poprzedzający spopularyzowanie tego. temat nazistów, ponieważ jego pierwszy artykuł na ten temat pochodzi z 1930 roku. Pokazuje w tej książce, że oskarżyciele i oskarżyciele Dumézila nie zadawali sobie trudu, aby przeczytać jego książki, a zwłaszcza tę, którą oskarżali go ( Mity i bogowie Niemcy: esej interpretacji porównawczej , PUF , 1939).

W wywiadzie telewizyjnym udzielił 18 lipca 1986 r., pod koniec życia, dziennikarzowi Bernardowi Pivotowi w ramach programu Apostrophes , historyk, udzielił wywiadu na temat publikacji Drieu la Rochelle opublikowanej w 1943 w La Nouvelle Revue française (artykuł poświęcony Dumézilowi zatytułowany Éternelle Germanie ) Zwraca uwagę, że powracająca krytyka, że ​​przedstawiał Indoeuropejczyków jako rasę wyższą, przeciwstawiającą się Semitom, zawsze była mu całkowicie obca.

Aby Didier Eribon , Dumézil zwierzył się: „Miałem pokusę polityczny, kiedy byłem młody, pod koniec wojny. Gaxotte przedstawił mnie Maurrasowi , który był fascynującym człowiekiem. "Pytanie:" Czy zbliżyłeś się do Action Française  ? »Dumézil:« Nigdy nie dołączyłem. Zbyt wiele rzeczy dzieliło mnie od niej. Credo Akcji Francuskiej było blokadą: zakazywało zarówno degustacji Edmonda Rostanda, jak i wiary w niewinność kapitana Dreyfusa ... Bardzo szybko wydawało mi się, że martwienie się o politykę wewnętrzną wydaje mi się daremne. Właściwie już w 1924 roku nieszczęście było już w powietrzu... I wyjechałem do Stambułu , gdzie dałem się przeniknąć mądremu orientalnemu fatalizmowi. „Oświadczył także Didierowi Eribonowi:” Zasada, nie tylko monarchiczna, ale dynastyczna, która chroni najwyższe stanowisko państwa przed kaprysami i ambicjami, wydawała mi się i nadal wydaje mi się lepsza od powszechnej elekcji, w której żyjemy od Dantona i Bonapartego. Przykład monarchii Północy (Europy) potwierdził mi to uczucie. Oczywiście formuła nie obowiązuje we Francji. "

Pracuje

Przed 1939 r.

Wymieniona przed chwilą bibliografia zawiera początki mitologii porównawczej, którą Dumézil uznał później za błędną, ale także naukowe studia lingwistyczne, w szczególności języki kaukaskie , takie jak Oubykh .

Od 1939

Wyróżnienia i odznaczenia

Akademia Francuska

Georges Dumézil został wybrany do Akademii Francuskiej dnia26 października 1978o godz . 40 , po Jacques Chastenet , który zmarł7 lutego 1978. Jej oficjalne przyjęcie odbyło się dnia14 czerwca 1979. Po jego śmierci11 października 1986 r., został zastąpiony, w dniu 16 czerwca 1988, Pierre-Jean Rémy .

Inne wyróżnienia

Dekoracje

Uwagi i referencje

  1. Archiwum Vital Paryż online , 12 th  dzielnica, urodzenie n o  734, 1898; z marginalną wzmianką o śmierci.
  2. Odpowiedź p. Georges Dumézil do p. Jean Mistler, wieczystego sekretarza Académie française, podczas przekazania akademika 16 maja 1979 r  .; Odpowiedź na przemówienie powitalne Georgesa Dumézila , Claude Lévi-Strauss  ; Georges Dumézil, Wywiady z Didier Éribonem , Paryż, Gallimard, „Folio / eseje”, 1987, s.  29 .
  3. Levi-Strauss C., Odpowiedź na przemówienie powitalne Georgesa Dumézila , 14 czerwca 1979, [1]
  4. http://rhe.ish-lyon.cnrs.fr/?q=agregsecondaire_laureats&annee_op=%3D&annee%5Bvalue%5D=1919&annee%5Bmin%5D=&annee%5Bmax%5D=&nom=&periode=All&concours=page_12 .
  5. https://www.avis-de-deces.net/f_claude-dumezil-paris-7eme-arrondissement-paris_118 ...
  6. Miasto szkolne Vernon nosi imię Georges Dumézil.
  7. Flamen-Brahman , Geuthner, Annales du Musée Guimet, 1935.
  8. A. Momigliano, „Raport tymczasowy o pochodzeniu Rzymu”, Journal of Roman Studies , 1963, nr 53, s.  95-121  ; idem, Aspetti dell'opera di Georges Dumézil, Opus , 1983, nr 2, s.  327-421  ; idem, „Georges Dumézil i trójfunkcyjne podejście do cywilizacji rzymskiej”, Historia i teoria , 1984, t. 23, nr 3, s.  312–320 .
  9. Proces neutralności  : „W odpowiedzi Arnaldo Momigliano przypomina nam, że będziemy musieli czekać dekady: wtedy zobaczymy, co„ pozostanie z waszej i mojej pracy ”
  10. Na temat znaczenia etnonu „arya”: P. Thieme, Der Fremdling im Rgveda (Rigveda): Eine Studie über die Bedeutung der Worte ari, arya, aryaman und arya , Lipsk, 1938; G. Dumézil, „Nazwa 'Arya'” Przegląd historii religii , 1941, s. 36-59.
  11. Wznowienie: G. Dumézil, Trzeci suweren , Paryż, GP Maisonneuve, 1949; P. Thieme, „Aryjscy „Bogowie traktatów z Mitanni”, Journal of the American Oriental Society , 1960, t. 80, faks. 4, s.  301–317 .
  12. C. Scott Littleton, Nowa mitologia porównawcza: antropologiczna ocena teorii Georgesa Dumézila , Berkeley - Los Angeles, University of California Press, 1966, s.  176–182 .
  13. HJ Rose, „Review of Georges Dumézil, Jupiter, Mars, Quirinus (1941) and Servius et la Fortune (1943)”, Journal of Roman Studies , 1947, nr 37, s.  183–186  ; idem, „Review of Georges Dumézil, Indo-European Rituals in Rome (1954)”, Classical Review , 1955, nr 69, s. 307-308; G. Dumézil, Latin Goddesses and Vedic Myths , Bruksela 1956, s.  118–123 .
  14. G. Dumézil, Revue de philologie , 1952, nr 26, s.  7–28  ; H. Wagenvoort, „Gravitas et maiestas”, Mnemosyne , 1952, t. 5, faks. 1, s.  287-306  ; G. Dumézil, Revue de philologie , 1954, nr 28, s.  19-20  ; H. Wagenvoort, „Felicitas imperatoria”, Mnemosyne , 1954, t. 7, faks. 1, s.  300–322  ; handel. Angielski artykułów H. Wagenvoorta - Studia nad literaturą rzymską, kulturą i religią , Leiden, Brill, 1956.
  15. J. Gonda, „Niektóre uwagi na temat poglądów Dumézila na mitologię indoeuropejską”, Mnemosyne , 1960, t. 13, faks. 1, s.  1-15  ; idem, Triady w Wedach , Amsterdam, North-Holland Publishing Company, 1976.
  16. C. Scott Littleton, op. cyt. , s.   183-185.
  17. Wyrażenie pochodzi od samego Dumézila, w Wywiadach z Didier Éribonem , Paryż, Gallimard, 1987, s.  97 .
  18. S. Wikander, „Pāṇḍavasagan och Mahabharatas mystiska förutsättningar”, Religion och Bibel , 1947, nr 6, s.  27–39  ; handel. Francuskie „Legenda o Pandawie i mityczna podbudowa Mahâbhâraty”, w Jowisz, Marsie, Kwirynusie: IV - Wyjaśnienie tekstów indyjskich i łacińskich , G. Dumézil, Biblioteka Wyższej Szkoły Studiów: Sekcja Nauk Religijnych 62.4 , Paryż, 1948, s.  37–53 .
  19. Na przykład: J. de Vries, „Der heutige Stand der germanischen Religionsforschung”, Germanisch-romanische Monatsschrift , II (nowa seria, 1951), s.  1-11  ; idem, „Wartość religijna germańskiego słowa Irmin  ”, Cahiers du Sud , 1952, nr 36, s.  18–27  ; idem, Kelten und Germanen , Berne, 1960.
  20. É. Benveniste, Słownictwo instytucji indoeuropejskich , t. 1, Paryż 1969, s.  279–92 .
  21. Michel Poitevin, Georges Dumézil, urodzony komparatysta , L'Harmattan  ; Dumézil , Elipsy , 2002.
  22. Jean Haudry, Kosmiczna religia Indoeuropejczyków , Mediolan i Paryż, Arche / Les Belles Lettres, „Études indo-européenne”, 1987, s.  5.
  23. Didier Eribon , „Germania rediviva”, rozdz. III z Czy powinniśmy spalić Dumézila? , Paryż, Flammarion, 1992, s.  119-144 .
  24. Arnaldo Momigliano, „Premesse per una discussione know Dumézil” Opus 1983, nr 2, s.  329-342  ; „Georges Dumézil i trójfunkcyjne podejście do cywilizacji rzymskiej”, Historia i teoria , 1984, t. 23, nr 3, s.  312–320 .
  25. Carlo Ginzburg, „Mitologia germanica e nazismo: Su un vecchio libro di Georges Dumézil”, Quaderni storici , 1984, nr 19, s.  857-882  ; Tłumaczenie francuskie: „Mitologia germańska i nazizm, na starej książce Georgesa Dumézila”, Annales. Gospodarki, społeczeństwa, cywilizacje , 1985, nr 4, s.  695–715 .
  26. Bernard Sergent, „Sprawozdania, Georges Dumézil, L'oubli de l'homme et l'honneur des dieux i inne eseje. Dwadzieścia pięć szkice mitologii (51-75) , Paryż, Gallimard „Bibliothèque Sociales des Sciences” 1985” ( Annales GOSPODARKACH, Sociétés, cywilizacji. , Vol.  42, N O  2, 1987, str.  315 ):

    „O wiele poważniejszy jest inny atak, na który Dumézil, tym razem bez przyjemności, musi odpowiedzieć ( s.  299-318 ). Pochodzi z Włoch, od Arnaldo Momigliano. Jest poważna, bo zamiast argumentami i kontrdemonstracją atakować tezy Dumézila, posługuje się obelgą i oszczerstwem. To proste: Momigliano nie lubi tez Dumézila; dlatego wyłaniają się z chorego mózgu, aw przypadku Indoeuropejczyków Momigliano znajduje chorobę, odkrywa ją, tworzy ją: Dumézil musi być nazistą; on musi więc być antysemitą, Momigliano sfabrykowane demonstrację przy pomocy fałszywych i tendencyjnych twierdzeń sprzeniewierzenia rozumieniu tekstów. […] Momigliano, można się domyślić, jest politycznie „na lewicy”. […] [L] po lewej – przynajmniej pewna lewica – podejmuje się zaliczyć Dumézila do faszystów i nazistów. "

    .
  27. Próba neutralności
  28. Por. „Zaangażowanie polityczne i krytyka Dumézila” , strona Stowarzyszenia upowszechniania myśli francuskiej.
  29. „Nauka i polityka. Odpowiedzią Carlo Ginzburg „ ( Annales gospodarek, społeczeństw i cywilizacji. , Vol.  40, n o  5, 1985 , str.  985 ):” pod tytułem romansu dwudziestu lat , mam obalone Momigliano w mojej ostatniej kolekcji szkic, niepamięci Człowiek i honor bogów ( s.  299-318 ). Ta obawa, na którą Ginzburg nie wskazuje, sprawdza się również w wielu jego własnych interpretacjach i insynuacjach. "
  30. Por. Pierre-André Taguieff , O nowej prawicy. Kamienie milowe krytycznej analizy , Paryż, Galilée, „  Descartes et cie  ”, 1994. Według Maurice'a Olendera badacz odrzucił w ten sposób specjalny numer, który czasopismo poświęciło mu na rok przed jego „wyjazdem” w celu zaznaczenia jego sprzeciwu do ideologicznych i politycznych zastosowań jego pracy („Georges Dumézil i „polityczne” zastosowania prehistorii indoeuropejskiej”, w: Roger-Pol Droit , Les Greeks, les Romains et nous. Is Antiquity Modern?, Le Monde-Editions, 1991 , s.  191-228 , w szczególności s.  199 i n., Cyt . w „  Raporcie Rousso  ” z 2004 r., rozdz. III, s.  53 ). Aby zapoznać się z wersją Alaina de Benoist (założyciela Nouvelle École ), która obala wersję Olendera, zobacz „Dumézil est-il une sorcière?” " (Wywiad z Clash miesiąca , n o  58, listopad 1992). Wycofanie się komitetu patronackiego tego czasopisma nie przeszkodziło Dumézilowi ​​w zacytowaniu na krótko przed śmiercią książki lingwistycznej głównego neoprawicowego indoeuropeisty, którego mitologiczne dzieła wypierałby się (Olender cytowany przez „ Raport Rousso ”   " ), w tym przypadku „bardzo dobra inicjacja: L'Indo-européenne , Jean Haudry , w zbiorze„ Que sais-je? "" (Dumézil, "Czy mówisz po indoeuropejskich?" , Le Nouvel Observateur , n o  1142). Po szczegóły „afery” odsyłamy do Didiera Eribona , Czy powinniśmy spalić Dumézila? Mitologia, nauka i polityka , Paryż, Flammarion , 1992.
  31. Raport Rousso ), rozdz. III.
  32. Por. Didier Eribon, op. cyt.
  33. The Great Interviews of Bernard Pivot Collection , Georges Dumézil, DVD wydane przez wydawnictwo Gallimard / INA, wywiad z 18 lipca 1986 r.
  34. Wywiady z Didierem Eribonem , Gallimardem , płk . Folio, 1987, s.  205 .

Załączniki

Bibliografia

ArtykułyŹródła audiowizualne

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne