Rozważ dokładnie jego zawartość i / lub przedyskutuj ją . Możliwe jest określenie sekcji nieneutralnych za pomocą {{sekcja nieneutralna}} i podkreślenie problematycznych fragmentów za pomocą {{fragment nieneutralny}} .
Te ruchy i partie polityczne są stowarzyszenia ludzi swobodnie stanowiło dla działań politycznych.
Ruchy polityczne dążą do działań politycznych (ogólnych lub szczegółowych, w zależności od przypadku), które niekoniecznie obejmują reprezentację wyborczą w parlamencie .
Z drugiej strony partie polityczne prowadzą działalność polityczną, w której istnienie reprezentacji wyborczej w parlamencie stanowi ważny element promocji ich programu działania i podboju lub rzekomego wsparcia władzy. Istnienie i struktura stron jest, w zależności od kraju, funkcją państwa i stopień upolitycznienia z opinii , a także liczba zarejestrowanych członków lub sympatyków.
Zależy to również od stanu wolności publicznych, aw szczególności od obowiązującego prawa wyborczego .
Lewej rozróżnienie / prawo powstało w XIX th century empirycznie.
Jesteśmy przyzwyczajeni do mówienia o prawo- skrzydłami partii i lewo- skrzydłami partii w krajach, w których wybrani zespoły krajowe siedzieć w sali posiedzeń , to znaczy w półkolistej sali podobny do kształtu greckiego teatru (takich jak Pnyx w Ateny czy teatr w Epidauros ).
Posługując się Przewodniczącym Zgromadzenia Parlamentarnego jako punktem odniesienia (patrząc na salę):
Ruchy parlamentarne dążą do zdobycia lub wsparcia władzy w ramach mechanizmów wyborczych i parlamentarnych.
Parlamentarny skrajny lewy składa się z rewolucyjnych prądów leżących na lewo od socjaldemokracji . Albo partie, które najczęściej powołują się na marksizm i jego różne interpretacje.
Termin lewica oznacza ruchy, które kwalifikują się jako reformiści , które chcą zreformować społeczeństwo, nie wprowadzając jednak procesu rewolucyjnego .
Historycznie od socjalizmu opowiadają się - generalnie jednogłośnie - za polityką gospodarczą o powołaniu społecznym, pod przywództwem silnego państwa, promującą aktywną interwencję na polu gospodarczym i społecznym, ważne miejsce poświęcone działaniom związkowym i stowarzyszeniowym, przyjęcie tzw. „postępowych” środków socjalnych.
Jednak doświadczenie ich dojścia do władzy i konfrontacji prezentowanych ideałów z realiami polityczno-gospodarczymi pokazuje, że tak zwany reformistyczny ruch lewicowy przecinają różne „nurty”:
Koordynacje i inne ruchy skupione wokół konkretnego problemu, do którego dochodzą inne pytania, takie jak ruch alterglobalizacyjny , do którego należy ATTAC , ruchy na rzecz nielegalnych migrantów, ruch „Prawo do mieszkania”… Te nowe i całkiem nowe różne formy protestu politycznego są czasami określane jako „ruch społeczny”.
Pod koniec lat 60. pojawił się nowy trend wokół ruchów sprzeciwiających się ustanowieniu energetyki jądrowej , ekologizmu, a następnie ekologii politycznej . Nurt ten należy zaklasyfikować do „partii ruchu”, ponieważ proponowane przez nie reformy zakładają głębokie zakwestionowanie społeczeństwa konsumpcyjnego. Pojawienie się na lewicy silnych i zorganizowanych ruchów ekologicznych było dla niektórych zaskoczeniem. Ekolodzy w polityce, dziś w szczególności ucieleśniona przez Europe Écologie Les Verts , proponują w obliczu różnych obecnych kryzysów (ekonomicznych, społecznych i ekologicznych) nową ścieżkę, której celem jest zbudowanie zrównoważonego społeczeństwa, które może istnieć przy jednoczesnej ochronie zasobów naturalnych i zagwarantowaniu sprawiedliwości społecznej , demokracja i wolność jednostki. Opowiadają się za decentralizacją Francji, przejściem do systemu parlamentarnego i bronią budowy Europy, aby dążyć do federalnej i zjednoczonej Europy. Rzeczywiście uważają Europę za gwaranta pokoju na starym kontynencie i nowego poziomu działań w zakresie wdrażania polityk sprzyjających sprawiedliwości społecznej i ochronie środowiska. Chociaż ekolodzy są spadkobiercami wartości lewicy, takich jak równość, solidarność czy podział bogactwa, to jednak od tradycyjnej lewicy wyróżniają się sprzeciwem wobec energii jądrowej, krytyką społeczeństwa konsumpcyjnego oraz kwestionowaniem produktywności i wzrost gospodarczy jako warunek rozwoju i szczęścia.
Nurt socjaldemokratyczny , reprezentowany w Europie przez:
Te siedem Strony są członkami Międzynarodówki Robotniczej ( II th Międzynarodowy ) ruch socjalistyczny , który wybuchł z dala w 1918 Komunistyczna Międzynarodowego z Leninem .
II th Międzynarodowy i partie socjaldemokratyczne dawna twierdził spuściznę Karola Marksa i Fryderyka Engelsa , i dlatego od tej samej historii jak PC lub skrajnej lewicy.
Obecnie niektóre partie socjaldemokratyczne ( niemiecka SPD , włoska Democratici di Sinistra , Partia Pracy w Wielkiej Brytanii) mają tendencję do ewolucji w kierunku tzw. Ideologii Nowej Demokracji . Linia polityczna opracowana w Stanach Zjednoczonych przez Billa Clintona i amerykańskich Nowych Demokratów .
Według nich problem redystrybucji bogactwa nie powinien już być centralnym problemem partii lewicowych , a troska o jednostki powinna zastąpić troskę o grupy i klasy społeczne.
W ten sposób angielska Partia Pracy staje się Nową Partią Pracy . Flamandzki belgijski Partia Socjalistyczna staje Progressive Social Alternatywny (SPA).
Włoscy DSists są w trakcie łączenia się z centrowymi byłymi Chrześcijańskimi Demokratami z tendencji Prodiego w dużą Partię Demokratyczną .
We Francji transfer ten przeprowadzili w szczególności Dominique Strauss-Kahn , Ségolène Royal podczas wyborów prezydenckich w 2007 r. I François Hollande na czele Partii Socjalistycznej, a następnie na czele państwa.
Mówiąc szerzej, ta transformacja dotyka wszystkie europejskie partie socjalistyczne i socjaldemokratyczne i tworzy w tych organizacjach napięcia między demokratami , tradycyjnymi socjaldemokratami, a nawet socjalistami.
Nastąpiły debaty ( na przykład we Francji , ale także w Hiszpanii i we Włoszech ), które mogą doprowadzić do rozłamu:
Zobacz także: Ruch robotniczy .
Radykalizm , działa na lewej stronie politycznego spektrum podczas swojego występu na XIX th wieku , jest najlepiej znany ze swojej bezkompromisowej obronie świeckości i antyklerykalizm. Obecnie we Francji, Szwajcarii i Danii ogólną tendencją byłoby „przeorientowanie”. Ale tu czy tam może pozostać partią bardzo wzburzoną, jak we Włoszech, gdzie Radicali italiani stali się promotorami działań obywatelskiego nieposłuszeństwa .
Progressive Aktualny założona przez Louis Vallon , Rene Capitant i Philippe Dechartre , wspierany przez generała de Gaulle'a w ruchu Gaullistów różne czasy, gaullizm lewej uważa, że konsolidacja instytucjonalna i Demokratycznej V th Rzeczypospolitej powinno prowadzić do powstania firma uczestnictwa . Rzucając wyzwanie kapitalizmowi i definiując się z idei społecznych De Gaulle'a jako formę francuskiej siły roboczej , ruch ten postuluje połączenie kapitału i siły roboczej w przedsiębiorstwie poprzez ustanowienie równości w podziale siły roboczej , odpowiedzialności i korzyści między tymi dwoma czynnikami. produkcja. Stanowisko to ma dla swojego odpowiednika w życiu publicznym postulat demokratyzacji poprzez systematyczny i zinstytucjonalizowany dialog społeczny z czynnymi siłami kraju, jak przewidziano w referendum w sprawie reformy Senatu i regionalizacji z 27 kwietnia 1969 r .
Centrum wyznacza ruchy znajdujące się w połowie drogi między lewej i prawej stronie. Aby osiągnąć reformistyczną politykę, którą akceptują, nie wahają się - w sposób pragmatyczny - popierać czasem lewicy, a czasem prawicy. Często ruchy i partie centrowe w przeszłości wyłaniały się z prawego skrzydła starych i potężnych partii radykalnych.
Pod względem wyborczym są raczej wspierani przez wolne i komercyjne zawody.
Stosując strategię warunkowego wsparcia, partie centrum wystawiają na próbę swoją spójność i doświadczają napięć - jeśli nie rozłamów - między lewym i prawym skrzydłem partii.
FederaliściOpowiadają się zarówno za większą autonomią regionalną, jak i za Europą działającą na zasadzie federalnej.
Zobacz szczegółowy artykuł Prawo (polityka) .
Ruchy i partie prawicowe opowiadają się za liberalną perspektywą ekonomiczną, obroną i poszanowaniem tradycyjnych wartości narodów oraz poszanowaniem i zachowaniem, na ile to możliwe, istniejących, co nie oznacza uniemożliwić wykonanie większych ulepszeń i modernizacji.
Konserwatywny nurt charakteryzuje się silniejszym pragnieniem poszanowania i zachowania tradycyjnych wartości narodów, podczas gdy prawicowi liberałowie (niekoniecznie podzielający filozofię liberalną) mają raczej silną wizję ekonomiczną i opowiadają się za ochroną interesy prywatne i największą swobodę, jaką można dać przedsiębiorcom. Konserwatyści czy liberałowie zawsze mieli poparcie wyborcze burżuazji przemysłowej i handlowej oraz zwykłych ludzi rzemieślników i chłopów.
Partie konserwatywne lub liberalne tradycyjnie zasiadają w zgromadzeniach narodowych po prawej stronie prezydenta. Są wśród nich: Republikanie we Francji , Konserwatyści w Wielkiej Brytanii , Konserwatyści w Kanadzie , Partia Republikańska w Stanach Zjednoczonych i partie chadeckie .
Skrajna prawicaZobacz szczegółowy artykuł Daleko po prawej
Termin skrajna prawica może zwykle określać ruchy kwalifikowane jako „ reakcjonistyczne ”, czyli domniemane zwolennicy powrotu do założenia „starego porządku”. Inni po prostu definiują skrajną prawicę jako wszystkie ruchy i grupy siedzące po skrajnej prawej stronie sali obrad (po prawej i na szczycie trybun).
Tak więc pod obecnym określeniem „skrajna prawica” zwykle klasyfikuje się dużą liczbę ruchów, prądów i partii, które mają stosunkowo niewiele wspólnego, a które są ponadto często sprzecznymi, przeciwnikami, a nawet wrogami.
Tak więc różne nurty filozofii politycznej, które zostały zdefiniowane jako nieodłączne dla tych ruchów i partii i arbitralnie sklasyfikowane jako skrajna prawica, odnoszą się albo do nacjonalizmu , populizmu , rojalizmu (częściowo), faszyzmu , jak i czasami nawet do religii.
W przeciwieństwie do ruchów konserwatywnych, liberalnych czy socjalistycznych, czy to prawicowych, lewicowych, czy nawet ekstremistycznych, ruchy te nie wykorzystują parlamentaryzmu jako środka zmiany społecznej, albo ignorują parlament, albo nie. ustanowić inną organizację społeczno-polityczną, federalną lub stanową, w zależności od ruchów, o których mowa.
Te osobiste inicjatywy są bardziej upolitycznionymi grupami fokusowymi. Są to zasadniczo ruchy w Internecie, które mogą przybierać następujące formy:
Ale mogą to być także stowarzyszenia lub związki.
Wszystkie ruchy, których oficjalny status nie jest partią polityczną, mają wspólną cechę, że deklarują się za takie.
Polityczny projekt emancypacji jednostki i emancypacji społecznej za pomocą libertariańskich środków politycznych, takich jak imperatywny mandat, autonomia grupowa (autonomia pracownicza …), federalizm itp. Używają różnych środków upodmiotowienia, w tym projektu rewolucyjnego zerwania (lub nie) z systemem kapitalistycznym lub państwowym, który pozbawia jednostkę jej wolności politycznej. Wszystkie ruchy libertariańskie są mniej lub bardziej ściśle powiązane z anarchizmem.
„Anarchiści”Anarchizm jest podzielony na kilka trendów w tym:
Zwolennicy demokracji bezpośredniej są czasami związani z ruchami anarchistycznymi.
„Protestujący”Organizacje polityczne, których celem jest promowanie budowy federalnej Europy poprzez działania bezpartyjne. Zobacz federalizm europejski .
Partie lub organizacje, które nie chcą uczestniczyć w parlamentaryzmie, ale chcą ustanowić dyktaturę proletariatu .
Partie lub organizacje, które nie chcą uczestniczyć w parlamentaryzmie, ale chcą ustanowić monarchię.
Maurrassism z Action Française broni idei tradycyjnej monarchii, to znaczy dziedziczna
Obecna anty-przemysłowego jest jednym z kilku nurtów politycznych przekroczyć przepaści lewy-prawy.
W rzeczywistości istnieją zarówno prądy antyindustrialne skrajnej lewicy, jak i prądy przeciwindustrialne skrajnej prawicy .
Obecny anty-przemysłowych charakteryzuje rodnikiem odrzucenie wszystkich technologii z obrotami przemysłowych w XIX TH i XX TH wieku.
Ruchy i partie centrowe z:
Ruchy i partie zjednoczenia różnych prądów z:
Ruchy i partie gaullistyczne z: