Prawo do głosu

Prawo do głosowania pozwala obywateli o stanie do głosowania , aby wyrazić swoją wolę, podczas głosowania . W swoim współczesnym zastosowaniu daje wybór i umożliwia albo wybór gubernatorów z celem reprezentacyjnym, albo odpowiedź na pytanie postawione przez rządy w formie plebiscytu lub referendum . Nowoczesne demokracje przedstawiają prawo do głosowania jako podstawowe prawo obywatelskie . Z XIX -tego  wieku , głos staje się synonimem demokracji , podczas gdy przed wyznaczonym dieta arystokratyczny lub oligarchiczny .

Historia

antyk

Demokracja ateńska

Pierwszy system polityczny, który daje nazwę demokracji urodził się w Atenach w okresie starożytności . Wybory nie zostały od razu przyjęte jako metoda wyłaniania przywódców politycznych, początkowo preferowano losowanie . Dzięki reformom Peryklesa w środku V th  wieku  pne. AD prawo do głosowania zostaje rozszerzone na obywateli . Pojęcie obywatelstwa jest zatem zastrzeżone dla mężczyzn urodzonych z ojca Ateńczyka i matki, córki obywatela, z wyłączeniem:

  • niewolnicy i kobiety uważani odpowiednio za własność i wiecznych nieletnich,
  • z wogs (typowo greckim ale obcy do miasta, w ramach obowiązkowego odpowiedzialności wynajmującego lub hosta) i zagranicznych (non-grecki, zwane Barbarzyńcy)

Ci ostatni są wykluczeni ze wspólnoty politycznej w większości greckich miast. My Szacujemy , że na 250 000 mieszkańców przypadało 40 000 wyborców .

Rzymska res publica

Republika rzymska co wynika monarchii etruskich królów jest oparty na patrycjusza oligarchii . Censal prawo wyborcze pozwala każdemu obywatelowi, który płaci wymaganą część podatku się być wyborcę lub kwalifikowanych, a nie obejmuje kobiet, niewolników i cudzoziemców. Głosowanie odbywa się zasadniczo większością głosów, o czym świadczy rzymskie powiedzenie „  Quod omnes tangit, ab omnibus tractari et approbari debet  ” (które dotyczy wszystkich, musi być przez wszystkich brane pod uwagę i zaakceptowane).

Od średniowiecza do czasów współczesnych

Instytucje cywilne i religijne wolą głosując jednomyślnie następnie od XII th  wieku przez większość (pod wpływem IV e Soboru Laterańskiego i papieża Innocentego IV , który stanowi, że gmina - miasto, uniwersytet, braterstwo - jest "  nomen intelektualne  ” , osoba prawna ), w szczególności w zakonach przez „  maior et sanior pars  ” (udział mądry i udział większościowy).

Skandynawskie demokracje Islandia

Od 920 do 1800 Islandią rządziło Althing , zgromadzenie ogólne wolnych ludzi, którzy posiadali ziemie ze wszystkich części Islandii, które sprawowało władzę ustawodawczą i sądowniczą .

Wyspy Owcze

Althing o tym samym charakterze wydaje się być ustawiony wcześniej na Wyspach Owczych , został usunięty dopiero w 1275 r., podczas aneksji archipelagu przez Norwegię.

Szwecja

Od 1720 r. sejm szwedzki ( Riksdag ) wybierany był w (ograniczonych) wyborach powszechnych, jednak prawo głosu mieli tylko właściciele gruntów. Ten epizod (1717-1787) demokratycznego parlamentaryzmu znany jest jako Wiek Wolności .

Tuluza

Od 1189 r. miastem zarządzają wybierani radni zwani Capitouls (od stolicy Occitan ), z których każdy reprezentuje dzielnicę miasta. Po konfliktach o władzę z królem Francji, który chciał ograniczyć swoje uprawnienia, zgromadzenie zostało stłumione podczas rewolucji francuskiej.

Miasta-państwa włoskiego renesansu Republika San Marino

Od 1000 do końca XVI -tego  wieku, Republiki San Marino miał system demokracji bezpośredniej Limited z posiedzenia głów rodzin zwanego Arengo, który korzystał z władzy ustawodawczej. Jednak z XIII -tego  wieku, trzy bardziej trwałe instytucje wybrani przez Arengo zostały wprowadzony, Captains Regent (przywódcy państw), Rada XII (organu sądowego i administracyjnego) i Rada LX (ustawodawca, zwany także Consiglio Grande e Generale ), który wyparł Arengo od 1571 do 1900. Spotkanie w Arengo w 1906  (it) przywróciło system elekcyjny, z prawami wyborczymi ograniczonymi do głów rodzin i absolwentów. W latach 1571-1906 rada LX, wcześniej wybrana przez Arengo, została odnowiona w drodze kooptacji, stając się oligarchią i składała się z 20 członków każdego zakonu (szlachty, mieszczan i wsi). Prawo do głosowania nie zostało rozszerzone na kobiety do 1964 r., a kwalifikowalność w 1973 r.

Republika Wenecka

W Republice Weneckiej zgromadzenie ludowe Arengo wybrało dożę. Arengo zostało zastąpione w 1172 roku przez Wielką Radę ( Maggior Consiglio ) składającą się z członków rodzin zarejestrowanych w Patriarchacie. Wszyscy mężczyźni powyżej 25 roku życia mogli wziąć udział, pod warunkiem, że nie poślubili pospolitego człowieka. Arystokracja wenecka składała się głównie z armatorów, kupców i bankierów, których dochody opierały się bardziej na handlu niż na ziemi. Na mocy Serrata del Consiglio w 1297 r. dostęp do Wielkiej Rady został ograniczony do tych, których przodkowie byli członkami.

Wolne Miasta Cesarstwa Niemieckiego

Reforma protestancka pochodzi wstrząsnąć w XVI E  wieku struktury politycznej miast cesarstwa germańskich . W rzeczywistości protestanci opowiadają się za prawem mniejszości w sprawach sumienia, stąd korzystanie z głosowania na zgromadzeniach powszechnych ludności.

Szwajcarskie kantony

Przed konstytucją szwajcarską z 1798 r. , która zniosła prawo wyborcze, szwajcarskie kantony znały różne systemy polityczne, niektóre oparte na demokracji bezpośredniej (zwłaszcza Landsgemeinde i dziesiątki w kantonie Wallis ), inne o oligarchii i kooptacji. Z XVI -tego  wieku, prawo obywatelstwa (ograniczony do właścicieli gruntów miejskich) staje się coraz bardziej dziedziczne, z wyjątkiem pojedynczych mieszkańców lub mieszkańców.

Stopniowe rozszerzanie prawa do głosowania

„Powszechne” męskie prawo wyborcze

Prawo do głosowania mężczyzn było generalnie rozszerzane stopniowo, początkowo niemal systematycznie skazując . Głosowanie, choć nie uważane za prawo powszechne, było postrzegane jako funkcja zarezerwowana dla najszczęśliwszych ludzi, czyli tych, którym fortuna obdarzyła prawdziwą niezależność materialną, ducha konserwatywnego z własności i umiejętności z wykształcenia. Na przykład we Francji skład elektoratu często się zmieniał: w przypadku głosowania trzeciego stanu w Stanach Generalnych , głowy rodzin zarejestrowanych na liście podatkowej były wyborcami, z wyjątkiem niektórych terytoriów, na których nałożono cenny , podczas gdy w czasie rewolucji prawo wyborcze zostało ograniczone w 1791 r. z rozróżnieniem na obywateli „biernych” i „aktywnych” (tj. 2/3 ówczesnej populacji mężczyzn), przy czym ci ostatni byli jedynymi korzystającymi z prawa wyborczego. Po kilku próbach powiększenia elektoratu, w 1814 r. przywrócono prawo wyborcze. Do 1830 r. w ramach Restauracji spis był tak wysoki, że mogło wówczas głosować mniej niż 100 000 mężczyzn. Po 1830 r. obniża się spis, co pozwala na podwojenie elektoratu. W 1848 r. prawo do głosowania otrzymali wszyscy mężczyźni. Ograniczona w 1850 r., przywrócona, ale kontrolowana pod rządami Drugiego Cesarstwa, stała się uniwersalna dla mężczyzn dopiero za czasów III Republiki. W okresie międzywojennym nastąpił później uogólnienie powszechnego prawa wyborczego mężczyzn na wszystkie reprezentatywne reżimy .

Kwestia powszechnych męskich praw wyborczych była generalnie pomiędzy liberałami (a później całą lewicą) opowiadającą się za jego wprowadzeniem, a konserwatystami o przeciwnej opinii. Ultra legitymiści przekonany, że głosowanie ludności chłopskiej pod wpływem duchowieństwa i szlachty , zanurzać głos progresywnego z mieszczańskiej , jednak również kampanię na rzecz wprowadzenia powszechnej męskiej wyborach z początku XIX th  wieku . Zwycięstwa Partii Zakonu w latach 1849-1876, data pierwszego wielkiego zwycięstwa republikanów w wyborach parlamentarnych, dają im powód.

Głosowanie powszechne

Kobiety jako całość uzyskują prawo do głosowania znacznie później niż mężczyźni. Pierwszą republiką, której konstytucja wyraźnie określa prawo do głosowania na kobiety, jest Republika Korsyki autorstwa Pascala Paoli z 1755 r. Uczestniczą one w wyborach cenzuli w niektórych krajach, takich jak Szwecja w 1862 r. czy Wielka Brytania w 1869 r. dla kobiet. wybory. Głosowanie na kobiety zostało po raz pierwszy zatwierdzone w kilku amerykańskich koloniach i stanach, takich jak Wyoming w 1869 r., a następnie w 1893 r. Nowa Zelandia stała się pierwszym krajem, który przyznał prawo do głosowania wszystkim kobietom (w tym kobietom maoryskim ). Australia Południowa zrobi to samo w następnym roku, z wyłączeniem kobiet Aborygenów jednak, aby umożliwić kobietom kandydowania w wyborach parlamentarnych, które wówczas nie było w Nowej Zelandii. Kraje skandynawskie jako pierwsze w Europie przyznały prawo głosu kobietom ( Finlandia w 1906, Szwecja w 1909 w wyborach lokalnych, Norwegia w 1913, Islandia w 1915). Ale to przede wszystkim koniec I wojny światowej był świadkiem rozszerzenia prawa głosowania na kobiety w zachodnich reżimach politycznych  : od 1918 do 1921 kobiety uzyskały prawo do głosowania (w porządku chronologicznym) w Austrii , Danii , Niemczech , Luksemburg , Holandia , Stany Zjednoczone , Kanada , Belgia (tylko wybory lokalne), Szwecja (tym razem wszystkie wybory) i Irlandia . Kraje te bezpośrednio przyznały prawo do głosowania wszystkim dorosłym obywatelom obu uznanych płci.

Ale ustanowienie prawa wyborczego dla kobiet było trudniejsze w innych krajach. W Wielkiej Brytanii w 1918 r. prawo do głosowania po raz pierwszy przyznano tylko kobietom w wieku 30 lat i starszym (większość elektoratu kobiet wzrosła następnie do 21 w 1928 r.). We Francji , pod koniec I wojny światowej, Izba Deputowanych uchwaliła ustawę przyznającą prawo do głosowania kobietom, która została ostatecznie odrzucona przez Senat , zdominowany przez Partię Radykalną , która w przeważającej mierze obawiała się, że będą głosować. dla konserwatywnych kandydatów pod wpływem Kościoła. Francuzki ostatecznie głosowały od 1944 roku, następnie Włoszki w 1946, Belgowie (we wszystkich wyborach) w 1948, Greki w 1952, Szwajcarki w 1971.

Niższe większości wyborcze

Po pierwsze, wiek większości wyborczej z biegiem czasu znacznie się obniżył. We Francji wynosi on od 30 lat w 1815 roku do 25 lat w 1830 roku, następnie do 21 lat w 1848 roku, by ostatecznie obniżyć się do 18 lat w 1974 roku. Były jednak pewne wyjątki: konstytucja z 1791 roku ustalała w ten sposób ordynację wyborczą. większość w wieku 25 lat, a 1793 w wieku 21 lat. Podczas gdy większość krajów dopuszcza prawo do głosowania od 21 roku życia przed II wojną światową , średni wiek głosowania w wyborach spada do 18 lat na przestrzeni dziesięcioleci. W 2019 roku prawo głosowania od 16 roku życia obowiązuje w Brazylii , Ekwadorze , Austrii , Kubie , Guernsey , Wyspie Man , wyspie Jersey , Malcie , Nikaragui , Szkocji , Słowenii i Argentynie . To prawo do głosowania od 16 roku życia jest czasami dodawane do pewnych warunków lub jest ograniczone do niektórych sondaży lub poziomów federalnych: prawo do pracy lub samozatrudnienia w Słowenii; w Szkocji tylko w wyborach parlamentarnych i lokalnych, a także w referendum w sprawie niepodległości Szkocji w 2014 r.; w Szwajcarii tylko w kantonie Glarus w wyborach lokalnych i kantonalnych; w pięciu niemieckich landach od 1995 roku.

W niektórych krajach część klasy politycznej prowadzi kampanię na rzecz obniżenia tego wieku do 16 lat, jak w Austrii , Argentynie , Kuba i Brazylia.

W Niemczech niektóre organizacje pozarządowe oraz kilku naukowców i polityków oferują prawo do głosowania radykalnie niezależnie od wieku. Według nich każdy obywatel powinien mieć prawo do głosowania od urodzenia.

W dwóch wnioskach zaproponowano model, zgodnie z którym małoletni mieliby prawo głosu na rzecz rodziców przez pełnomocnika. Takie propozycje zostały przedłożone Bundestagowi (niemieckie zgromadzenie parlamentarne) w 2003 i 2008 roku; poparło ich kilku deputowanych ze wszystkich partii reprezentowanych w Bundestagu.

W Luksemburgu obniżenie liczby głosów do 16 zostało odrzucone w luksemburskim referendum konstytucyjnym w 2015 roku .

We Francji , wpaździernik 2020, Paula Forteza złożyła w Zgromadzeniu Narodowym projekt ustawy przewidujący obniżenie prawa do głosowania do 16 lat, ale także automatyczną rejestrację na liście wyborców od pełnoletności (18 lat). 7 październikatekst jest analizowany w komisji, a dwa artykuły projektu zostały odrzucone.

Głos cudzoziemców

Wielka Brytania była pierwszym przyznanie prawa do głosowania cudzoziemców, którzy nie mają obywatelstwa brytyjskiego: Irlandczycy i obywatele wszystkich Commonwealth krajach mają prawo do głosowania we wszystkich wyborach w Wielkiej Brytanii. W innych krajach cudzoziemcy mogą głosować z warunkiem długości pobytu: wśród tych krajów znajdują się Irlandia (1963), Szwecja (1976), Dania (1981), Norwegia (1982) i Holandia (1985). Pytanie o przyznanie prawa do głosowania obcokrajowcom często pojawia się w związku z przybyciem imigrantów z Trzeciego Świata do Europy Zachodniej .

We Francji często pojawiała się kwestia prawa do głosowania cudzoziemców w wyborach lokalnych, ale nigdy się nie udało. W 1981 roku Partia Socjalistyczna uczyniła to jedną ze swoich obietnic wyborczych, ale ostatecznie porzuciła ją w obliczu publicznej wrogości. 3 maja 2000, pod rządem Jospina , Zgromadzenie Narodowe głosuje za tym prawem do głosowania i kandydowania w wyborach lokalnych. Senat zablokował jednak głosowanie, odmawiając umieszczenia go w porządku obrad. Niedawno, w 2007 roku, Nicolas Sarkozy , podczas kampanii poprzedzającej jego wybór, włączył ten środek do swojego programu, ale nie udało mu się go przyjąć przez Zgromadzenie Narodowe. Kiedy większość senatorska przechodzi na lewicę, przyjmowana jest propozycja przyznania tego prawa do głosowania i bycia wybranym. Ustawę musi zbadać Zgromadzenie, a Nicolas Sarkozy ponownie rozważa swoje stanowisko i nie broni już prawa do głosowania cudzoziemców w wyborach samorządowych. Traktat z Maastricht , ratyfikowany w 1992 roku przez kilku krajach następnie członków o Unii Europejskiej stanowi, że cudzoziemcy z państw członkowskich mają prawo do głosowania w europejskich i komunalnych wyborów . Dotyczy wszystkich państw wchodzących do Unii po 1992 roku.

Ograniczenia prawa głosu

Ogólnie rzecz biorąc, system wyborczy przeszedł etapy od wyborów męskich i cenzusów do wyborów powszechnych . Każdy kraj, a czasem w jego obrębie każdy podmiot sfederowany, doświadczył innego tempa i etapów.

Zgodnie z praworządnością prawo do głosowania może zostać odebrane osobom skazanym przez sądy na podstawie tego, że „okazały się niegodne swojego statusu obywatelskiego”. Zgodnie z logiką ustrojów przedstawicielskich , wyznaczanie przedstawicieli narodu ma tak duże znaczenie, że uzasadnia zaświadczenie, że mogą w nim uczestniczyć tylko wyborcy uznani za „odpowiedzialnych”. Niektórzy są zatem wykluczeni z elektoratu z powodu niezdolności do pracy, np. osoby z chorobami psychicznymi, a nawet, jak we Włoszech do 1912 roku, analfabeci .

Te kryteria niezdolności pozwalają także na ukrywanie motywów politycznych: we Włoszech wykluczyło to z urn najbiedniejsze ludność kraju, a w Stanach Zjednoczonych po 1870 r. niektóre południowe stany ustanowiły bardzo restrykcyjne kryteria niezdolności, automatycznie wykluczające z urn wyborczych. czarnoskórzy obywatele elektoratu, obywatele obcego pochodzenia, a także analfabeci. Ten rodzaj dyskryminacji rasowej może również być dość oficjalne, jak w RPA pomiędzy 1910 i 1994 , a wcześniej w republikach Boer , w których prawa wyborcze w szczególności w Transwalu były zastrzeżone tylko dla Boer populacji . Od 1948 roku , wraz z ustanowieniem apartheidu wszczynającego politykę rozwoju oddzielić od ras, czarne populacje zostały pozbawione możliwości i nadziei nabywania prawa do głosowania równy z białych i zobaczył ich prawa i narodowości ograniczają się specyficzny geograficzny obszary zwane bantustanami . W ten sam sposób australijscy aborygeni nie mogli głosować w całej federacji do 1962 r. (Amerykańscy dopiero od 1948 r.).

Przepisy te mogą również umożliwić ustanowienie nierównego podwójnego kolegium na czas wyborów, jak miało to miejsce w koloniach francuskich w latach 1945-1957, gdzie kolegium tubylcze było w dużej mierze niedostatecznie reprezentowane w porównaniu z kolegium „białym”. W III RP służący żołnierzom pozbawiono prawa wyborczego na rzecz poszanowania podziału władzy .

Wykluczenie ze względu na majątek lub opodatkowanie

Wykluczenie na podstawie własności

W krajach o tradycji anglosaskiej prawo do głosowania wiązało się z własnością. Zastosowanie tej koncepcji posunęło się do przyznania dodatkowego głosu właścicielowi w okręgu wyborczym, w którym posiadał nieruchomość, w przypadku gdy nie zamieszkiwał tam. Ta ostatnia specyfika istnieje do dziś w wyborach lokalnych w Nowej Zelandii .

W Irlandii Północnej prawo do głosowania w wyborach lokalnych było ograniczone do właścicieli (którzy również mieli drugie prawo do głosowania, jeśli mieli drugi dom inny niż ich miejsce zamieszkania) i najemców-właścicieli ( lokatorów ) i ich żon, co wyklucza lokatorów umeblowani lokatorzy, a także dorosłe dzieci mieszkające pod dachem rodziców. W 1961 r. ponad jedna czwarta wyborców uprawnionych do głosowania w wyborach do Izby Gmin została pozbawiona prawa do głosowania w wyborach lokalnych i regionalnych. Zniesienie tej dyskryminacji w kwestii prawa do głosowania było jednym z postulatów Towarzystwa Praw Obywatelskich Irlandii Północnej , które w latach 1968-1969 organizowało protesty na rzecz praw obywatelskich, co zapoczątkowało wojnę domową w Irlandii Północnej . Ustawodawstwo północnoirlandzkie dotyczące prawa do głosowania w wyborach lokalnych zostało następnie dostosowane do przepisów obowiązujących już w innych częściach Wielkiej Brytanii, a pierwsze wybory lokalne w wyborach powszechnych odbyły się w maju 1973 r.

Wykluczenie na podstawie instrukcji

W systemie wyborczym głosowania przyznawano prawo do głosowania w uznaniu określonego poziomu wykształcenia , weryfikowanego wymaganiem odpowiednich dyplomów lub testem wiedzy lub pełnieniem określonych funkcji.

Wykluczenie ze względu na religię

W Anglii , Irlandii i Kanadzie (od 1763 do 1774) seria dekretów wymagających złożenia przysięgi wierności doprowadziła do tego, że tylko anglikanie mieli prawo głosowania i bycia wybranym, katolicy nie mogli ponownie głosować w 1788 roku Żydzi mogli uważać się za naturalizowanych, próba zakończenia tej sytuacji w 1753 r. ( Żydowska ustawa o naturalizacji z 1753 r.  (en) ) wywołała takie protesty, że uchwalone prawo zostało wycofane rok później. Z drugiej strony prawo z 1740 r. zezwalało na naturalizację Żydów w koloniach brytyjskich.

Prawo do kandydowania w wyborach do Izby Gmin została stopniowo rozszerzona na dysydenckich protestantów ( nonkonformistów , tj metodystów i prezbiterian ) w 1828 roku , a następnie do katolików w 1829 roku ( Catholic Relief Act 1829 ) i do Żydów w 1858 ( ustawy żydowski Niepełnosprawność Removal  ( w) ). Benjamin Disraeli (1804-1881), opisany w swojej oficjalnej chronologii biograficznej jako „jedyny żydowski premier”, mógł rozpocząć karierę polityczną dopiero zostając posłem w 1837 r., ponieważ nawrócił się na anglikanizm w wieku 12 lat.

Podobnie brytyjskie kolonie w Nowej Anglii , w tym po uzyskaniu niepodległości i powstania Stanów Zjednoczonych , stopniowo rozszerzył prawa głosu spoza anglikanów i niechrześcijan w XVIII TH i XIX th  wieku.

Na przykład w stanie Maryland katolicy byli wykluczeni z prawa do głosowania i kandydowania w wyborach w latach 1718-1776, kiedy kwakrzy , którzy mieli już prawo do głosowania, zostali uznani za mających prawo kandydować w wyborach. Dopiero 26 lutego 1825 r. rozszerzono tam prawo do głosowania i kandydowania w wyborach. Konstytucja stanu Karolina Południowa z 1778 r. wyraźnie stwierdza, że ​​„nikt nie może zasiadać w Izbie Reprezentantów, jeśli nie jest wyznania protestanckiego”.

Aż do roku 1957 The Canadian prowincja of British Columbia przyznane jedynie prawo do wyborów do Duchoborcy , uchylających się jak mennonitów i Hutterites (odmiana z anabaptystów ), tylko wtedy, gdy służył w czasie wojny, które konkretnie wyniosła wyłączając je. Dopiero w 1960 r. , wraz z pierwszym wnioskiem w wyborach federalnych w 1963 r., ograniczenia prawa do głosowania i kandydowania w oparciu o „rasę” lub religię zostały zniesione w Kanadzie (patrz Prawo do głosowania w Kanadzie ).

Pierwsza konstytucja współczesnej Rumunii z 1866 r. (artykuł 7) przyznała obywatelstwo rumuńskie tylko chrześcijanom. Dlatego rumuńscy Żydzi zostali uznani za bezpaństwowców. W 1879 roku , pod naciskiem mocarstw uczestniczących w Traktacie Berlińskim , artykuł został zmieniony, aby pozwolić niechrześcijanom zostać Rumunami, ale w praktyce była to dziesięcioletnia indywidualna procedura naturalizacji, z której skorzystało tylko tysiąc rumuńskich Żydów. Dopiero w 1923 r. wprowadzono nową konstytucję, której artykuł 133 rozszerzył obywatelstwo rumuńskie na wszystkich mieszkańców żydowskich, z równymi prawami dla wszystkich obywateli rumuńskich.

Wykluczenie na podstawie koloru skóry

W Stanach Zjednoczonych , w ustawie naturalizacji  (en) z 1790 roku , w wyniku różnych konstytucjach stowarzyszonych państw, które ograniczają prawo do głosowania na „białych”, ograniczona możliwość naturalizacji dla obcokrajowców tylko „  wolnych białych osób  ” , wolnych białych ludzi, wykluczając w ten sposób Afroamerykanów i Azjatów . Dopiero w 1868 roku, że XIV th poprawka do konstytucji przyznanej obywatelstwa nie-białych, prawo do głosowania zagwarantowane swoje istnienie w 1870 roku przez XV -tego poprawki . Jednak dopiero na mocy Ustawy o Prawach Głosowania z 1965 r., prawa stanów południowych, które miały na celu wykluczenie Afroamerykanów z prawa do głosowania, zostały zakazane.

Wykluczenie ze względu na płeć

Pierwszymi terytoriami, które uznały prawo do głosowania dla kobiet są: Wyspy Pitcairn w 1838 r. , Wyspa Man w 1866 r. i Wyoming w 1869 r . W 1918 r. w Wielkiej Brytanii mężczyźni musieli mieć 21 lat, a kobiety 31. W Portugalii w 1931 r. prawo do głosowania uzyskały absolwentki szkół wyższych; mężczyźni muszą tylko umieć czytać i pisać.

We Francji, prawo do głosowania został przedłużony do kobiet poprzez Rozporządzenia 21 kwietnia 1944 , na algierskie kobiety (status osobisty mocy prawa miejscowego) w francuskiej Algierii przez dekret n o  58-568 z dnia 3 lipca 1958 .

W Quebecu 25 kwietnia 1940 r. kobiety uzyskały prawo do głosowania w wyborach prowincjonalnych. Jednak w latach 1791-1849 kilka właścicielek ziemskich mogło głosować zgodnie z konstytucją kanadyjską. Jednak parlament Zjednoczonej Kanady odmówił im tego prawa w 1849 roku. Na szczeblu federalnym brytyjskie poddane kobiety mające męskiego krewnego w siłach zbrojnych mogły głosować już w 1917 roku w wyborach federalnych. Od 1 st stycznia 1919 roku prawo to zostało przyznane wszystkim kanadyjskim Federalnej wyborach.

Wykluczenie na podstawie wieku

Dzieci są generalnie wykluczone, granica wieku 18 lat jest najczęstsza z różnicami od 16 lat w Austrii , w kilku niemieckich krajach związkowych , Brazylii (głosowanie fakultatywne między 16 a 18 rokiem życia i powyżej 70 lat, obowiązkowe od 18 do 70 lat), Kubie , Nikaragui , Isle of Man , Guernsey i Jersey do 25 lat w Uzbekistanie, a dla senatorów we Włoszech .

Obniżenie wieku głosowania z 18 do 16 lat jest nadal przedmiotem dyskusji w niektórych jednostkach politycznych, wiek wymagany do kwalifikowalności często pozostaje wyższy.

W Austrii ruch o nazwie Kinderwahlrecht jetzt! („Prawo do głosowania na dzieci, natychmiast”) kampanie na rzecz „prawa do głosowania od urodzenia”. Tak naprawdę chodzi o to, by dać rodzicom dodatkowy głos. Ten środek jest przedstawiany jako zdolny do przywrócenia równowagi między pokoleniami. Jeśli wiadomo, że ruch Kinderwahlrecht Jetz jest bliski austriackim konserwatywnym partiom politycznym, z drugiej strony w Niemczech takie postacie jak Wolfgang Thierse (SPD) lub Antje Vollmer ( Zieloni ) twierdzą, że są za takim środkiem . Podobna propozycja, związana z gwałtownym spadkiem wieku wyborczego (dzieci skorzystałyby z prawa do głosowania, gdy tylko zechcą), została wysunięta w Szwajcarii. Cieszy się przychylnym przyjęciem większości partii politycznych, z godnym uwagi wyjątkiem UDC .

We Francji kilku polityków, jak Jack Lang czy Christophe Girard, głosowało za obniżeniem do 16 lat wieku uprawniającego do głosowania . Krajowa Szkoła Union (UNL), głównej organizacji liceum (znany jako wysokiej unii szkolnego) został prośbą o tego prawa przez kilka lat, a zwłaszcza podczas kampanii prezydenckiej w 2012 roku.

Wykluczenie osób niepełnosprawnych umysłowo

We Francji, prawa n O  2005-102 z11 lutego 2005 r.dla równych praw i szans, partycypacja i obywatelstwo osób niepełnosprawnych umożliwia sędziemu przyznanie prawa do głosowania osobom dorosłym objętym opieką. Prawo n O  2007-308 z5 marca 2007 r. reforma ochrony prawnej osób dorosłych czyni prawo wyborcze osób pozostających pod opieką za normę, chyba że sędzia postanowi inaczej.

Wykluczenie na podstawie funkcji

Niektóre kraje wykluczyły lub nadal wykluczają z prawa do głosowania i/lub kandydowania w wyborach określone kategorie urzędników służby cywilnej (wojskowych, policyjnych).

We Francji Artykuł 1 st ustawy z dnia 27 lipca 1872 roku stanowi, że „mężczyźni obecne w organizmie tylko brać udział w głosowaniu.” Ustawy z 15 lipca 1889 r ., 21 marca 1905 r. i 31 marca 1928 r. potwierdzają to wykluczenie: „Żołnierze i asymilowani wszystkich stopni i broni nie biorą udziału w żadnym głosowaniu, gdy wykonują swoje funkcje”. Wyłączenie to zostanie zniesione dopiero rozporządzeniem z dnia 17 sierpnia 1945 r. Ustawa z dnia 13 lipca 1972 r. odnosząca się do ogólnego statutu wojska stanowi, że wojsko może kandydować jako kandydaci do różnych obieralnych funkcji publicznych. Jeśli zostaną wybrani, są umieszczani na oddelegowanych stanowiskach służbowych na czas trwania ich mandatu.

W Belgii funkcjonariusze policji (ale nie personel cywilny, „personel kierownictwa administracyjnego i logistycznego”) zostali pozbawieni prawa do kwalifikowalności od czasu reformy sił policyjnych z 1998 r. Ustawa z 1975 r. zabraniała wojska (w tym w związku z tym żandarmów przed reformą policji) wszelki „czynny lub publiczny” udział w życiu politycznym. Dlatego nie mogli kandydować w wyborach. Jednak ustawodawstwo zostało następnie zmienione, aw wyborach samorządowych 2006 r. kandydowało 78 żołnierzy.

W Niemczech żołnierz, pod warunkiem poinformowania przełożonych, ma prawo kandydować w wyborach politycznych. Jeżeli zostanie wybrany, zajmuje specjalne stanowisko statutowe na czas trwania jego mandatu.

We Włoszech urząd wyborczy może uniemożliwić kwalifikowalność, ale Trybunał Konstytucyjny skrytykował trudności z egzekwowaniem zakazu.

W Zjednoczonym Królestwie przed ubieganiem się o stanowisko urzędnik służby cywilnej musi złożyć rezygnację ze służby publicznej. Ponadto, zgodnie z ustawą o zakazie kwalifikowania się do Izby Gmin z 1975 r., wyżsi urzędnicy, sędziowie, ambasadorowie, członkowie sił zbrojnych i policji, opłacani członkowie rad dyrektorów spółek krajowych, członkowie rad dyrektorów prywatnych spółki mianowane przez rząd, a także członkowie zarządu Banku Anglii nie kwalifikują się.

Wykluczenie ze względu na narodowość

Wykluczenie rezydentów zagranicznych Wykluczenie osób naturalizowanych

W niektórych krajach naturalizowani cudzoziemcy mogą korzystać z prawa do głosowania i/lub kandydowania w wyborach dopiero po upływie określonej liczby lat.

Artykuł 5 belgijskiej konstytucji z 1831 r. przewidywał rozróżnienie między „zwykłą naturalizacją” a „wielką naturalizacją”. Aby móc wejść do Izby Reprezentantów lub Senatu, zostać ministrem lub wziąć udział w wyborach parlamentarnych, konieczne było uzyskanie wielkiej naturalizacji. Jednak, jak wyjaśnia prawnik Delcour, „wystarczy uzyskać zwykłą naturalizację, aby zostać wyborcą w gminie”. Dopiero w 1976 r., prawie półtora wieku później, „zwykłe” naturalizowane osoby i osoby, które uzyskały obywatelstwo przez małżeństwo, również zostały uznane za posiadające prawo do głosowania, ale nie kandydowania we wszystkich wyborach. Rozróżnienie między zwykłą naturalizacją a główną naturalizacją zostało usunięte z Konstytucji dopiero w 1991 roku ( Moniteur Belge 15/2/1991).

We Francji , dziesięć lat po ustawie z 1889 roku, pięć lat później, nastąpiło opóźnienie po uzyskaniu obywatelstwa przez naturalizację lub małżeństwo, podczas którego dana osoba nie miała prawa głosowania i bycia wybranym, ani dostępu do niektórych zawodów. Tak więc w 1938 roku do zakazu wyboru naturalizowanych dodaliśmy zakaz bycia elektorem przez pięć lat. Okres ten, podobnie jak inne formy dyskryminacji osób naturalizowanych, zostały zniesione w 1973 r. (ustawa z 9 stycznia 1973 r.) i 1983 r.

W Maroku tylko ci, którzy są naturalizowani po okresie 5 lat, są elektorami, co jest prawdopodobnie prawnym dziedzictwem francuskiej kolonizacji.

W Gwinei , innym państwie dawniej skolonizowanym przez Francję, kodeks wyborczy z 1991 r. stanowił, że „naturalizowani cudzoziemcy kwalifikują się tylko po upływie okresu dziesięciu lat od daty dekretu o naturalizacji, z zastrzeżeniem, że mieszkali w Gwinei od tej daty ”. Jednak w 1998 r. okres ten został skrócony do 5 lat: „Obcokrajowiec, który nabył obywatelstwo gwinejskie nie może być wyborcą, w związku z tym nie może być wpisany na listę wyborców na okres pięciu (5) lat od daty dekretu, w wyjątkowych przypadkach usługi świadczone na rzecz państwa (art. 90 i 91 kodeksu cywilnego)”.

Wykluczenie osób dwunarodowych

Niektóre kraje, takie jak Australia i Bułgaria , zabraniają udziału w wyborach parlamentarnych (lub prezydenckich w Bułgarii) osobom posiadającym drugie obywatelstwo.

W sprawie Ganchev / BG 25.11.1996 (DR 87-A, 130) Europejska Komisja Praw Człowieka orzekła w 1997 r., że posiadanie drugiego obywatelstwa może być podstawą do pozbawienia prawa zasiadania w Parlamencie.

Paragraf (i) paragrafu 44 Konstytucji Australii stanowi, że „Każdy, kto podlega jakiemukolwiek uznaniu lojalności, posłuszeństwa lub członkostwa w obcym mocarstwie, lub jest poddanym lub obywatelem lub ma prawo do praw lub przywilejów poddanych lub obywatel obcego mocarstwa (…) nie będzie mógł być wybrany ani zasiadać jako senator lub członek Izby Reprezentantów”. Innymi słowy, osoba posiadająca podwójne obywatelstwo nie może kandydować w wyborach federalnych. High Court w dwóch wyrokach (w sprawie Wood i Cleary) uznał, że kandydat musi „podjąć wszelkie rozsądne kroki w celu zrzeczenia się podwójnego obywatelstwa przed kandydowaniem”, co oznacza in concreto , że jest on zobowiązany do przeprowadzenia procedur za zrzeczenie się innego obywatelstwa w krajach, w których istnieje taka możliwość, lub przedstawienie dowodu, że zażądał zrzeczenia się tego obywatelstwa w przypadku, gdy inny kraj odmówi tej możliwości. W wyniku tych problemów Komisja Prawno-Konstytucyjna Izby Reprezentantów wydała różne rekomendacje, po których Departament ds. Imigracji i Spraw Wielokulturowych (DIMA) stworzył bazę danych o procedurach zrzekania się obywatelstwa dla różnych krajów.

Wykluczenie na podstawie wyroków skazujących

W Stanach Zjednoczonych i Australii, gdzie występują różnice między stanami, skazanym, czy to w więzieniu, czy nie, nie wolno głosować. Tak jest na przykład w przypadku 13% czarnych mężczyzn w Stanach Zjednoczonych. W innych krajach, takich jak Belgia, więźniowie mają prawo do głosowania, ale niektórym wyrokom towarzyszy pozbawienie go, w tym po zwolnieniu z więzienia.

W wyroku z dnia 6 października 2005 r. w sprawie Hirst przeciwko. Wielka Brytania ( n O  2) The Europejski Trybunał Praw Człowieka stwierdził, że wśród państw członkowskich Rady Europy w osiemnastu krajach (Albania, Azerbejdżan, Chorwacja, Dania, np -Yugoslav Republika Macedonii, Finlandia, Islandia, Litwa , Mołdawia, Czarnogóra, Holandia, Portugalia, Czechy, Słowenia, Szwecja, Szwajcaria, Ukraina) zatrzymani mogą głosować bez żadnych ograniczeń, w trzynastu krajach (Armenia, Belgia, Bułgaria, Cypr, Estonia, Gruzja, Węgry, Irlandia, Stany Zjednoczone). Królestwa, Rosji, Serbii, Słowacji, Turcji) wszyscy zatrzymani mają zakaz lub nie mogą głosować, a w jedenastu krajach (Austria, Bośnia i Hercegowina, Francja, Grecja, Włochy, Luksemburg, Malta, Norwegia, Polska, Rumunia) prawo do głosowania zatrzymanych można ograniczyć w inny sposób. W Rumunii osadzonym można zabronić głosowania, jeśli główna kara wynosi ponad dwa lata pozbawienia wolności, podczas gdy na Łotwie osadzeni odbywający karę w zakładzie karnym nie mają prawa do głosowania. Jeśli chodzi o Liechtenstein, zatrzymani nie mają prawa do głosowania.

W kontekście kolonialnym

Francja Republikanów mógł pomieścić w ramach Trzeciej Rzeczypospolitej wykluczenia politycznego „  tubylców  ” jego imperium kolonialnego, który nie może uzyskać dostępu do obywatelstwa teoretycznie full 7 May +1.946 , po głosowaniu ustawy przez senegalskiego zastępca Lamine Gueye , który ma stać się prawem Lamine Guèye . Konstytucja 27 października 1946 roku (zwanej konstytucji IV RP ) potwierdził tę francuską wersję edyktu Karakalli .

Jednak dopiero dziesięć lat później, 23 czerwca 1956 r. , ustawa ramowa Defferre skonkretyzowała to obywatelstwo na równi między „tubylcami” i „Europejczykami” poprzez zniesienie systemu „podwójnych kolegium” i rozszerzenie elektoratu na wszystkich mieszkańców. od narodowości francuskiej , bez mocy ograniczeń , z wyjątkiem francuskiej Algierii , gdzie pojedynczy uczelni powstała tylko pod rząd Félix Gaillard ustawą z dnia 5 lutego 1958 roku dotyczącego wyborów w Algierii, zgodnie z prawem ramowej w sprawie Algierii podjęta w dniu 31 stycznia 1958 roku . Usunięcie pojedynczego kolegium zostało potwierdzone podczas pełnych uprawnień de Gaulle rząd dekretem n o  58-569 z dnia 3 lipca 1958 .

Belgia udzieliła franczyzy dla swoich kolonialnych przedmiotów z Kongo do grudnia 1957 roku przy okazji wyborów samorządowych gmina w niektórych miastach, z wspólnym „europejskim” i Afryki gmin », wybory Następnie wojewódzkich.

Wielka Brytania najpierw skonfigurować w swoich koloniach wybranych zespołów tylko dla osadników, a następnie stopniowo wprowadzone przedstawiciele, pierwszy mianowany, a następnie wybrany, tubylcze i pozaeuropejskich mieszkańcy (Indianie z Kenii na przykład). Jest to również model stosowany przez Holandię w Holenderskich Indiach Wschodnich .

Wykluczenie przez obywatelstwo

W Nowej Kaledonii (francuski kolektyw zamorski) istnieje niewielki organ wyborczy. Pozwala tylko kaledońskim „obywatelom” głosować w nowokaledońskich instytucjach (kongresie i rządzie). Rzeczywiście, zgodnie z umową Nouméa (konstytucjonalizowaną od 1999 r. na mocy tytułu XIII konstytucji ) tylko osoby, które mogły wziąć udział w referendum w 1998 r. (głosowanie w referendum umowy z Nouméa i dotyczące osób mieszkających w Nowej Kaledonii od 1988 r.) lub osób po osiągnięciu pełnoletności po 1998 r. mieć rodzica, który był w stanie głosować za porozumieniami Nouméa w 1998 r. lub wykaże dziesięć lat zamieszkania w 1998 r. lub nawet osoby wymienione w tabeli aneksu (tabela zawiera wszystkie osoby wykluczone z głosowania w wyborach specjalnych Nowej Kaledonii, o ile nie spełniają warunków dziesięcioletniego pobytu) usprawiedliwi dziesięcioletni pobyt w dniu wyborów.

W wyborach specjalnych tej gminy głosować mogły więc tylko osoby z dziesięcioletnim stażem zamieszkania. Jednak ostatnie kryterium odnoszące się do załączonej tabeli pozwalało głosować osobom, które przybyły po 1998 r., jeśli w czasie każdych wyborów mieli dziesięć lat zamieszkania. Okazuje się jednak, że analiza ta nie odpowiadała oczekiwaniom separatystów z wyspy (jednego z trzech sygnatariuszy porozumienia) i jest głosowana nad27 lutego 2007 r.poprawka do konstytucji (ustawy Konstytucji n o  2007-237 z dnia 23 lutego 2007 roku zmieniająca Artykuł 77 Konstytucji) trwale z wyłączeniem ludzi na stole aneksu do wszystkich praw głosu w wyborach do Nowej Kaledonii. Tak więc dzisiaj, aby głosować, konieczne jest przedstawienie dowodu zamieszkiwania przez dziesięć lat w 1998 r. W wyborach nie może głosować każda osoba zarejestrowana w tabeli aneksu, która w związku z tym nie żyła dziesięć kolejnych lat przed tą datą. Tak więc od 2007 roku wybory elektorat specjalny w Nowej Kaledonii jest małe ciało zamrożone i śliski jak to zostało zinterpretowane przez Rady Konstytucyjnej w 1999 roku (decyzja n o  99-410 z15 marca 1999 r.Zważywszy, że z połączonych przepisów art. 188 i 189 wynika, że ​​osoby, które w dniu wyborów widnieją w tabeli załącznika wymienionej w I art. 189 i mają od dziesięciu lat miejsce zamieszkania w Nowej Kaledonii, niezależnie od datę ich założenia w Nowej Kaledonii. " ).

Wykluczenie to opiera się na nabyciu tzw. obywatelstwa „kaledońskiego” iw odniesieniu do porozumień Nouméa dotyczy tylko „osób z 10-letnim stażem od 1998 r . .

Uwagi i referencje

  1. Francis Dupuis-Déri , Demokracja: polityczna historia słowa w Stanach Zjednoczonych i Francji (poprawiona rozprawa doktorska), Montreal, Lux Éditeur, coll.  "Polluks",2019( 1 st  ed. 2013), 342  , str. ( ISBN  9782895963141 , OCLC  1119538153 ).
  2. Jacques Gaillard, Rzym, czas, rzeczy , Actes Sud ,1995, s.  170
  3. Bernard Manin , zasady przedstawiciel rządu ( 1 st  wyd. 1995) [ szczegóły edycje ] ( prezentacja on-line )...
  4. Léon Moulin, „  Sanior et maior pars. Uwaga na zmianę technik wyborczych w zakonów w VI TH do XIII th  century  " historyczny przegląd prawa obcego francuskim i , vol.  36,1958, s.  368-397
  5. Verter Casali, Schede di storia sammarinese - The Istituzioni
  6. Ciro Cozzolino, La Repubblica di Venezia ; zobacz też artykuł Republika Wenecka
  7. Olivier Christin , "  Co jest do głosowania w XVI TH - XVIII th  stulecia?  », Proceedings of badań w naukach społecznych , n o  140,2001, s.  21-30
  8. Andreas Kley, „  Prawa polityczne w Republice Helweckiej, ustawa o mediacji i restauracji (1798-1830)  ” w internetowym słowniku historycznym Szwajcarii .
  9. Rainer J Scweizer, „ Prawo burżuazyjne w średniowieczu i czasach  nowożytnych  ” w internetowym słowniku historycznym Szwajcarii .
  10. Andreas Kley, „  Prawa polityczne w ramach starej Konfederacji (do 1798)  ” w internetowym słowniku historycznym Szwajcarii .
  11. Pierre Martin systemów Wyborczych głosu i systemy , 3 -go  wydanie, str. 15
  12. JF Fayard, A. Fierro i J. Tulard, Historia i słownik rewolucji francuskiej (1789-1799) , Robert Laffont, 1987, s. 29.
  13. Pierre Martin systemów wyborczych i systemów głosowania , 3 -go  wydania, s. 16
  14. Pierre Martin systemów Wyborczych głosu i systemy , 3 -go  wydanie, str. 17
  15. "  Te kraje , w których głosowanie na 16 jest już możliwe  " , na lci.fr ,12 kwietnia 2019(dostęp 11 października 2020 r . ) .
  16. "  Prawo głosu i pieluchy  " , nonfiction.fr ,5 lipca 2008 r.(dostęp 20 sierpnia 2008 )
  17. Wyzwolenie, „  Dla większości w wieku 16 lat  ” , na histoire.ac-versailles.fr , 4-5 grudnia 1999 (konsultowane 20 sierpnia 2008 )
  18. Laurence Monnot, „  Austria wprowadza głosowanie o 16  ”, Le Monde ,21 marca 2007 r.( przeczytaj online )
  19. (de) Stiftung für die Rechte zukünftiger Generationen, Wahlrecht ohne Altersgrenze? : Verfassungsrechtliche, demokratietheoretische und entwicklungspsychologische Aspekte , Monachium, oekom,7 kwietnia 2008, 400  pkt. ( ISBN  978-3-86581-098-4 )
  20. Karls Hinrichs ( przetłumaczone:  Jean-Pierre Deschepper, Laurent de Briey, Benoît Thirion), „  Czy dzieciom należy przyznać prawo do głosowania?  », Revue Philosophique de Louvain , t.  105, nr .  1-22007, s.  42-76 ( e-ISSN  1783-1768 , przeczytaj online ).
  21. (de) Deutscher Bundestag, "  Der Zukunft eine Stimme geben - Für ein Wahlrecht von Geburt an  " [PDF] , na bundestag.de , Berlin,27 czerwca 2008( ISSN  0722-8333 , dostęp 28 października 2020 ) .
  22. Zgromadzenie Narodowe, „  Prawo do głosowania od szesnastu lat  ” , o Zgromadzeniu Narodowym (dostęp 28 października 2020 r . ) .
  23. "  Nicolas Sarkozy o prawo do głosowania francuskich cudzoziemców  " , na Betapolitique.fr ,9 kwietnia 2007(dostęp 20 sierpnia 2008 )
  24. Jean-Claude Zarka, Systemy wyborcze , s. 9
  25. Bertrand Pauvert, Wybory i metody głosowania , s. 16
  26. Bertrand Pauvert, Wybory i metody głosowania , s. 17
  27. Peter Martin, systemy wyborcze i systemy wyborcze , 3 th Edition, str. 18
  28. Ratepayer Roll, Rada Miasta Christchurch ; formularz rejestracyjny na liście podatników nierezydentów
  29. John Whyte 'Ile dyskryminacji było pod rządami unionistów, 1921-1968?', W Tom Gallagher i James O'Connell (red.), Contemporary Irish Studies, School of Peace Studies, University of Bradford, Manchester University Press, 1983 [ Wersja internetowa  (strona skonsultowana 5 grudnia 2007)]
  30. Brendan Lynn, Wprowadzenie do systemu wyborczego w Irlandii Północnej, CAIN Web Service [ Wersja internetowa  (strona skonsultowana 5 grudnia 2007)]
  31. Ustawa  o pozbawianiu praw wyborczych (w) z 1727 r. wycofująca prawo głosowania do „papisistów” w Irlandii , Ustawa o dalszym decydowaniu o wyborach posłów do parlamentu oraz o zapobieganiu nieprawidłowemu postępowaniu szeryfów i innych funkcjonariuszy przy wybieraniu i odsyłaniu takich posłów , 1727 , Test Acts z 1673 i 1678 o uprawnieniach i przystąpieniu do urzędów publicznych
  32. Chilton Williamson, amerykańskie prawo wyborcze. Od własności do demokracji, Princeton (New Jersey), Princeton University Press, 1960
  33. Archives of Maryland, Tom 3183, strona 1670, Ustawa o pomocy Żydom w Maryland, uchwalona 26 lutego 1825 [ przeczytaj online  (strona skonsultowana 5 grudnia 2007)]
  34. Ustawa o ustanowieniu konstytucji stanu Karolina Południowa, 19 marca 1778 [ wersja internetowa  (strona konsultowana 5 grudnia 2007)]
  35. Królewska Komisja Badań nad Dwujęzycznością i Bikulturalizmem, Wkład kulturowy innych grup etnicznych, Ottawa, 1969, t.4, s. 75-94
  36. Chronologia – Z Muzeum Historii Żydów Rumuńskich; Wydawnictwo Hasefer, Rumuńska społeczność żydowska [ przeczytaj online  (strona konsultowana 6 grudnia 2007)]
  37. Zgromadzenie Narodowe, „  Obywatelstwo polityczne kobiet – decyzja generała de Gaulle  ” (dostęp 19 grudnia 2007 )
  38. Patrick Weil, „  status muzułmanów w Colonial Algierii. Obywatelstwo francuskie zdenaturowane.  » , In La Justice en Algérie 1830-1962, La Documentation française, Collection Histoire de la Justice, Paryż, 2005, s.95-109
  39. Daniel Lefeuvre, „  1945-1958: półtora miliona obywateli pozbawionych prawa głosu!  » , Clio, numer 1/1995, Résistances et Libérations France 1940-1945, opublikowano 26 marca 2003 (konsultacja 19 grudnia 2007 )
  40. Prawo wyborcze kobiet w Quebecu – 60. rocznica: http://sen.parl.gc.ca/lpepin/index.asp?PgId=969
  41. Prawo wyborcze kobiet w Kanadzie: http://www2.parl.gc.ca/parlinfo/compilations/provinceterritory/ProvincialWomenRightToVote.aspx?Language=F
  42. Kees Aarts i Charlotte van Hees, Obniżenie wieku głosowania: europejska debata i doświadczenia , Perspektywy wyborcze , lipiec 2003
  43. Carl Weiser, „  Czy wiek głosowania powinien spaść do 16 lat? Miara wagi kilku stanów.  " , Poszukiwacz,18 kwietnia 2004(dostęp 5 stycznia 2008 )
  44. Czy austriackie dzieci będą głosować z kołyski? , Joëlle Stolz w Le Monde, 25 listopada 2003
  45. Niemowlęta w sondażach Julie Zaugg w Courrier international z 12 lipca 2007 r.
  46. Trybuna „O prawo do głosowania w wieku 16 lat” opublikowana w Liberation; 25 kwietnia 2011
  47. wyniki badania UNL wśród uczniów szkół średnich high
  48. Pełnia Rzeczpospolitej i rozszerzenie powszechnego prawa wyborczego , na stronie Zgromadzenia Narodowego, wejście 5 grudnia 2007 r.
  49. Prawa polityczne i związkowe personelu wojskowego, Departament Spraw Europejskich Senatu, maj 2002 [ Wersja internetowa  (strona konsultowana 5 grudnia 2007 r.)]
  50. Ustawa z dnia 7 grudnia 1998 r. organizująca zintegrowaną służbę policyjną, zorganizowaną na dwóch poziomach, art. 134 „ Bez uszczerbku dla niezgodności przewidzianych w poszczególnych ustawach i z wyjątkiem sytuacji, gdy dana osoba nie prowadzi działalności dla osobistej wygody, jakość członka działającego personel jest nie do pogodzenia z pełnieniem (...) 2 ° funkcji, urzędu lub urzędu publicznego ”
  51. 78 kandydatów wojskowych w wyborach 2006, depesza Belga , 20 września 2006 [ Wersja internetowa  (strona skonsultowana 5 grudnia 2007)]
  52. (it) Giampiero Buonomo, La Consulta striglia la Regione Abruzzo. Giurisdizione domestica nel mirino - Diritto e giustizia, 25 marca 2006 .
  53. Służba cywilna i mandaty do wyboru w Unii Europejskiej, Studia nad ustawodawstwem porównawczym, Zgromadzenie Narodowe, maj 2006 [ Wersja internetowa  (strona konsultowana 5 grudnia 2007)]
  54. MC Delcour, Teoretyczny i praktyczny traktat o prawie wyborczym stosowanym w wyborach samorządowych, Louvain, Ickx & Geets, 1842, s.16
  55. Pierre-Yves Lambert, Udział polityczny nie-rodowitych w Belgii - Historia i sytuacja w Brukseli , Louvain-la-Neuve, Academia-Bruylant (coll. Sybidi Papers), czerwiec 1999, 122 s. ( ISBN  2-87209- 555-1 )
  56. Patrick Weil, francuski Narodowość (debata nad) " , w Jean-François Sirinelli (red.), Słownik historyczny francuskiego życia politycznego w XX th  Century, Paris, PUF, 1995, str. 719-721
  57. Nadia Bernoussi, Ewolucja procesu wyborczego w Maroku, 22.12.2005
  58. Art. L 128 gwinejskiego kodeksu wyborczego – ustawa organiczna L/91/012 z dnia 23 grudnia 1991 r. o kodeksie wyborczym (część ustawodawcza)
  59. sztuki. 3, al. 3, Ustawa organiczna o ordynacji wyborczej Gwinei
  60. Franz Matscher, Raport w sprawie zniesienia ograniczeń prawa głosowania w wyborach parlamentarnych, Europejska Komisja na rzecz Demokracji przez Prawo (Komisja Wenecka), zatwierdzona przez Komisję Wenecką na jej 61. sesji plenarnej (Wenecja, 3-4 grudnia 2004) [ przeczytaj online  (strona skonsultowana w dniu 10 grudnia 2007 r.)]
  61. Pierre-Yves Lambert, Prawo do głosowania, pochodzenie etniczne i narodowość w Australii, strona Universal Suffrage, [ przeczytaj online  (strona skonsultowana 10 grudnia 2007 r.)]
  62. "  Hirst przeciwko. Zjednoczone Królestwo (nr 2)  ” , Europejski Trybunał Praw Człowieka,6 października 2005(dostęp 10 grudnia 2007 )
  63. We Włoszech odbywa się to w przypadku braku uprawnień osoby skazanej za przestępstwa powyżej pewnego progu (it) Sul diritto elettorale, l'Europa ci guarda , w Diritto pubblico europeo, kwiecień 2015 r .
  64. Prawo do głosowania skolonizowanych ludzi i cudzoziemców we Francji
  65. „  Félix Gaillard: ustawa ramowa dla Algierii  ” , Francuski Urząd Radiofonii i Telewizji,12 stycznia 1958 r(dostęp 19 grudnia 2007 )
  66. „  Komisje kontroli wyborów w Algierii  ” (dostęp 19 grudnia 2007 )
  67. Pierre-Yves Lambert, „  Wykonywanie obywatelstwa w kontekście kolonialnym: przypadek dwóch Kongów do 1957 r.  ” , Cahiers Marxistes (Bruksela), styczeń-luty 1998, nr 208, s. 51-62 (dostęp 10 grudnia 2007 )
  68. Francja. „  Umowa o Nowej Kaledonii podpisana w Nouméa w dniu 5 maja 1998 roku  ”, art.  2.2.1. Organ wyborczy [ czytaj online  (strona konsultowana 28 października 2020 r.)] .

Załączniki

Bibliografia

Generał
  • Koronacja Obywatela: historia powszechnego prawa wyborczego we Francji  ; Pierre Rosanvallon; Paryż: Gallimard, 1992 ( OCLC 27207064 )
  • Poznaj historię głosowania w Kanadzie  ; Ottawa: Wybory Kanada, 2000 ( OCLC 49305501 )
Prawo wyborcze kobiet Female
  • Kobiety i obywatele: od prawa do głosowania do sprawowania władzy  ; Patricia Latour; Monique Houssin; Madia Tovar; Paryż: Éditions de l'Atelier / Éditions Ouvrières, 1995 ( OCLC 34989828 )
  • Kobiety i polityka: od prawa do głosowania do parytetów  ; Jean-Louis Andréani; Paryż: EJL, 2001 ( OCLC 48514619 )
  • Kobiety w Zgromadzeniu Narodowym: od prawa głosu do podziału władzy  ; Hiacynta Fortin; Marie-Hélène Lavoie; Québec, Quebec: Sekretariat ds. Statusu Kobiet: Zgromadzenie Narodowe, Recepcja i Służba Informacyjna, 1990 ( OCLC 35016608 )

Linki zewnętrzne