Bordigism jest obecny polityczny zazwyczaj klasyfikowane do ultra-lewy i twierdząc interpretacja marksizmu opracowany przez Bordiga .
Zainteresowani nie rozpoznają się w tym wymyślonym przez przeciwników określeniu i wolą używać określenia „włoska lewica”, „ lewica ” lub po prostu „ komunizm ”. Urodzony w 1920 roku w wyniku walki z BORDIGA Stalina i ewolucji III -go Międzynarodowego , obecnego rozłamu Bordigist w wielu gałęziach mniej lub bardziej rywal po wojnie. Ten nurt, strażnik ścisłej leninowskiej ortodoksji , jest powszechnie uważany przez inne ultralewicowe grupy za bezkompromisowe, a nawet sklerotyczne stanowisko.
Ze względu na burzliwą historię organizacji podających się za myśl Bordigi z jednej strony, a z drugiej ze względu na milczenie Bordigi w latach 1930-1943 i po jego śmierci w 1970 roku, bordiguizm może odnosić się do korpusu innej ideologii według autorów i według czasów. Jednak ogólnie rzecz biorąc, bordygizm charakteryzuje się wieloma pozycjami.
Bordiga jest częścią tradycji leninowskiej, co czyni ją osobliwością wśród innych ultralewicowych ugrupowań wywodzących się z ruchów krytycznych wobec oficjalnego komunizmu i które ostatecznie podważyły wkład sowieckiego przywódcy. Jednak bordiguizm jest często uważany za lewicowe odchylenie w tym sensie, jaki Lenin nadaje temu słowu w swojej broszurze The Infantile Disease of Communism, w której cytuje Bordigę, aby potępić jego absolutną i bezwarunkową odmowę udziału w wyborach.
Podobnie jak spora część grup ultralewicowych, bordiguizm odmawia uznania gospodarki radzieckiej za gospodarkę socjalistyczną. W rezultacie ZSRR jest dla bordygów krajem o gospodarce rynkowej, funkcjonującej według specyficznych reguł kapitalizmu państwowego . Bordiga czasami używał terminu „ industrializm państwowy ”, aby scharakteryzować wczesne lata ery sowieckiej.
Jest to bardzo sztywna i odgórna koncepcja partii, w której wszelka działalność jest napędzana przez centrum, które trzyma słuszność teorii. Przeciwnicy bordygistów często mówią w związku z „partyjnym fetyszyzmem”, który zastępuje klasę robotniczą partią . Co więcej, bordygizm na ogół kładzie nacisk na dokonane przez Marksa rozróżnienie między partią formalną a partią historyczną, przy czym pierwsza to organizacja warunkowa, a druga niezniszczalny korpus ideologiczny, niezależny od jej wojowniczego wcielenia. Tak więc dla Bordigists prawdziwa partia komunistyczna może w niekorzystnym okresie składać się tylko z garstki członków, którzy pracują w obronie teorii, czekając na lepsze dni.
Dla Bordygistów korpus doktryny marksistowskiej nie musi być korygowany ani wzbogacany w świetle wydarzeń. Jako rezultat procesu naukowego, został on raz na zawsze odnotowany w 1848 r. w Manifeście Komunistycznej Partii Marksa i prawidłowo rozwijany aż do III Zjazdu Międzynarodówki Komunistycznej w 1921 r. Rolą partii jest utrzymanie nienaruszonej teorii i program komunistyczny, a Bordiga mówi o „ remonterach ” na określenie komunistów, którzy twierdzą, że modyfikują jego treść.
Bordyżyści znani są z tego, że odpierają faszyzm i antyfaszyzm : te dwie ideologie byłyby stronami tej samej burżuazyjnej waluty. Antyfaszyzm byłby pułapką używaną przez burżuazję, by odciągnąć proletariuszy od ich prawdziwej walki: walki klasowej, bez względu na to, czy państwo jest demokratyczne, faszystowskie czy autorytarne. Niektórzy autorzy utożsamiają niekiedy bordygizm z pewnym negacją , opierając się na kontrowersyjnym tekście opublikowanym w czasopiśmie Program komunistyczny w 1960 r. „ Oświęcim czyli wielkie alibi ”, który nie kwestionuje jednak istnienia komór gazowych .
Wychodząc od zasady, że organizacja, w której działają, jest jedyną autentyczną, autentyczną partią komunistyczną powołaną do przewodzenia nadchodzącej rewolucji światowej , bordygiści nieustannie wysuwali, by to twierdzić, swoją organizacyjną przynależność do wczesnych dni marksizmu . Na szczycie wszystkich swoich publikacji Bordigiści prezentują ramkę, w której prześledzili losy ich organizacji: począwszy od 1848 roku , kontynuując rewolucję rosyjską i walkę Komunistycznej Partii Włoch przeciwko Międzynarodówce Komunistycznej .
Bordygizm ma swoje źródło w orientacjach, które Bordiga narzuca w abstencjonistycznej frakcji PSI, a następnie w Komunistycznej Partii Włoch założonej pod jego władzą w 1921 r. w Livorno i które są zapisane w tezach rzymskich przyjętych na jego drugim kongresie w marcu. 1922. Z drugiej strony bierze swoje źródło w walce, którą Bordiga prowadzi w ramach Międzynarodówki Komunistycznej przeciwko Stalinowi wraz z innymi lewicowymi opozycjami, a która kończy się w 1926 r. odstąpieniem od powiększonego Komitetu Wykonawczego Międzynarodówki Komunistycznej. W tym czasie bordygizm i trockizm były czasem nawet mylone.
Po ostatecznym wydaleniu z Partii Komunistycznej we Włoszech w 1930 r. Bordiga wycofał się z życia politycznego, aby poświęcić się zawodowi inżyniera. Wraz z nadejściem faszyzmu wielu komunistów włoskich wyemigrowało, a kilka grup, osiadłych głównie we Francji i Belgii, rozpoznało się na stanowiskach PCI Bordiga: w Belgii, wokół postaci Ottorino Perrone i przeglądu Bilan oraz we Francji, wokół Pappalardiego i gazety Réveil komunistyczne . Bez regularnego kontaktu z Bordigą, uwikłane w zawieruchy zbliżającej się wojny, odizolowane geograficznie, różne grupy bojowników będą rozchodzić się w pewnych kwestiach politycznych, w szczególności hiszpańskiej wojny domowej , rozpraszać się lub zbliżać do innych gałęzi opozycji lewicy wobec Międzynarodówki , w szczególności lewica niemiecko-holenderska .
W 1943 Onorato Damen wraz z kilkuset bojownikami w północnych Włoszech utworzył Internacjonalistyczną Partię Komunistyczną (PCInt) , chcąc być kontynuacją oryginalnej PCI. We Francji podobne prace rozpoczyna FFGCI . Bordiga wstąpił do partii Damena bez formalnego wstąpienia do niej, a następnie opuścił ją w 1952 r., by założyć Międzynarodową Partię Komunistyczną, która włączyła część FFGCI, odrzucając stanowiska Damena, które uważał za aktywistów. Międzynarodowa Partia Komunistyczna doświadczyła później wielu rozłamów, które uważały się za wkład Bordigi.
Dzisiaj termin „Bordigist” oznacza zwykle organizacje powstałe w wyniku rozłamu z 1952 roku, głównie te, które przyjęły nazwę Międzynarodowej Partii Komunistycznej. Jednak inne rywalizujące grupy lub czasopisma są czasem klasyfikowane jako Bordiguism ponieważ pochodzą one bezpośrednio z tej branży: World Group komunistycznej, komunizm czy cywilizacji Les Cahiers du marxisme vivant , niezmienność przez Jacques'a Camatte , Le fil du temps przez Roger Dangeville grupa N + 1. Inne organizacje (PCint lub CCI i jej różne odłamy) twierdzą, że przyczyniły się do przedwojennego bordiguizmu, ale odrzucają powojenne stanowiska Bordiga: twierdzą, że mają pewne dziedzictwo włoskiej lewicy, które „różnią od ścisłego bordiguizmu. Wreszcie, inni są czasami uważani za Bordygistów, ponieważ podzielają pewne stanowiska i widzieli bojowników z tej tradycji przechodzących przez jej szeregi: tak jest w przypadku internacjonalistów ( Lotta comunista) .