Couhe

Organy sądowe i administracyjne

Miasto podlega sądowi rejonowemu w Poitiers, sądzie okręgowemu w Poitiers, sądzie apelacyjnym w Poitiers, sądzie dziecięcym w Poitiers, sądzie przemysłowym w Poitiers, sądzie handlowym w Poitiers, sądzie administracyjnym w Poitiers i administracyjnym sądzie apelacyjnym w Bordeaux, emerytury w Poitiers Tribunal, Vienne Social Security Business Court, Vienne Assize Court.

Usługi publiczne

Kolejne reformy Poczty doprowadziły do ​​zamknięcia wielu placówek pocztowych lub przekształcenia ich w proste przekaźniki. Jednak gmina była w stanie utrzymać własne.

Demografia

Ewolucja liczby mieszkańców jest znana ze spisów ludności przeprowadzanych w gminie od 1793 r. Od 2006 r. Legalne populacje gmin są publikowane corocznie przez Insee . Spis powszechny opiera się obecnie na corocznym zbieraniu informacji dotyczących kolejno wszystkich terytoriów miejskich przez okres pięciu lat. W przypadku gmin liczących mniej niż 10 000 mieszkańców co pięć lat przeprowadza się badanie spisowe obejmujące całą populację, a legalne populacje w kolejnych latach szacuje się za pomocą interpolacji lub ekstrapolacji. W przypadku gminy pierwszy wyczerpujący spis objęty nowym systemem został przeprowadzony w 2007 r.

W 2016 r. Miasto liczyło 1855 mieszkańców, co stanowi wzrost o 1,09% w porównaniu z 2011 r. ( Vienne  : + 1,47%, Francja bez Majotty  : + 2,36%).

Gęstość zaludnienia gminy wynosi 204 mieszkańców. / km 2 . Oddział liczy 61 mieszk. / km 2 . Jest 68 mieszk. / km 2 dla regionu Poitou-Charentes i 115 mieszk. / km 2 dla Francji ( INSEE - 2008).

Gospodarka

Rolnictwo

Według regionalnej dyrekcji ds. Żywności, rolnictwa i leśnictwa w Poitou-Charentes w 2010 r. Jest tylko 10 gospodarstw w porównaniu z 14 w 2000 r.

Powierzchnia użytków rolnych wzrosła o 15% i zmniejszyła się z 815  ha w 2000 r. Do 945  ha w 2010 r. Liczby te wskazują na koncentrację ziemi na mniejszej liczbie gospodarstw. Tendencja ta jest zgodna z rozwojem obserwowanym w całym departamencie Vienne od 2000 do 2007 roku, kiedy każde gospodarstwo zyskało średnio 20  hektarów.

53% gruntów rolnych jest wykorzystywanych pod uprawę zbóż ( głównie pszenicy miękkiej, ale także kukurydzy), 33% pod uprawy oleiste ( głównie rzepak i słonecznik ), 4% pod paszę, a 1% pozostaje w trawie.

W 2010 r. 3 gospodarstwa, a w 2000 r. Hodowla owiec (32 sztuki w 2010 r. Wobec 60 sztuk w 2000 r.). Hodowla bydła zanikła w 2010 r. (123 sztuki w 3 gospodarstwach w 2000 r.) I została zastąpiona hodowlą drobiu: 126 sztuk w 6 gospodarstwach.

Organizowany jest jarmark dla „kóz reformowanych”, starych kóz, które już się nie nadają na wiele.

Sklepy

Couhé, będąc na osi komunikacyjnej Paryż-Bordeaux, przez długi czas zajmowało się głównie przyjmowaniem podróżnych. Karczm było aż 40. Dziś jest jeszcze kilka restauracji.

Są też garaże, supermarkety, piekarnie, pchli targ, fotograf, sklepy odzieżowe i AGD ... Na początku XX wieku warto zwrócić uwagę na fabrykę elektryczną i tartak Bouffard.

Lokalna kultura i dziedzictwo

Miejsca i zabytki

• Stacja Couhé-Vérac  ;

• Les Halles z piękną architekturą. Mają kamień. Mają 56 masywnych ośmiokątnych filarów. Imponująca rama wykonana jest z dębu, a listwy z kasztanowca. Pochodzą z 1580 r. Przed rewolucją odbywała się tam sprawiedliwość. Dom otwarty pod halą służył nawet za więzienie. Od 1941 r. Figurują na liście pomników historii.

• Zamek został zbudowany około 1020 roku przez Huguesa IV de Lusignan na skalistym wzgórzu z widokiem na dolinę. Następnie zamek przeszedł na własność zmarłego w krucjacie Huguesa X de Lusignana i jego żony Isabelle d'Angoulême . W 1309 roku przez małżeństwo Joanny de Lusignan, damy Couhe, córki Hugues XII z Lusignan , przeszedł na własność rodziny Mortemer, która została panem Couhé na początku wojny stuletniej. Zamek odegrał ważną rolę podczas tej wojny, kiedy jego panowie stanęli po stronie Anglików. Od 1500 roku zamek należał do Saint-George. W 1568 roku Joachim de Saint-George dodał imię Couhé do Vérac, lenna należącego do rodziny w Limousin. Saint-George broniąc sprawy protestanckiej, ich zamek został zniszczony w 1569 roku przez katolików. On to naprawia. W 1704 roku César de Saint-George został Lordem Couhe. Postanawia odbudować na miejscu dawnej rezydencji zamek ze „smakiem dnia”. Ale jego budowa potrwa 32 lata. Zostanie ukończony dopiero w 1743 r. Ostatnim z lordów Couhé będzie Charles Olivier de Saint-Georges de Vérac , który zrobi karierę w armii i będzie ambasadorem Francji w Danii, Rosji, a następnie w Szwajcarii. Podczas rewolucji francuskiej, nie wracając do Francji, uchodził za emigranta. W związku z tym cała jego własność zostaje skonfiskowana i sprzedana. Nowi właściciele zamku burzą go i sprzedają kamienie. Gmina uratuje jedynie pawilon południowy. WStyczeń 1896, M me Thiers kupuje. Założyła tam kolegium prowadzone przez Braci Szkół Chrześcijańskich , a następnie przekazała je biskupstwu. Stało się szkołą Saint-Martin, obecnie nazywaną La Salle - Saint Martin college.

• Kościół św Marcina był pierwotnie w XI th  stulecie i klasztor dość bogato wyposażony. Został zbudowany bardzo blisko fos zamku. Kościół był kilkakrotnie niszczony. Odbudowano go w 1688 r. W obecnym miejscu. Centralny witraż przedstawia świętego Marcina dzielącego swój płaszcz i witraże w bocznych częściach świętych z Poitou. Tabernakulum z pozłacanej drzwi drewniane pochodzi z opactwa Valence. Droga Krzyżowa, w mozaikach, pochodzi z 1930 r. W łuku wejściowym można zobaczyć herb Châtellenie de Couhé i Saint-George. Trzy dzwony zostały sklasyfikowane jako Pomnik Historii od 1980 roku. Pochodzą one odpowiednio z 1565, 1720 i 1850 roku. Najstarszy pochodzi z opactwa Valence.

• Notre-Dame de Valence opactwo zostało założone w dniu 6 sierpnia 1230 przez Hugues de Lusignan X , liczyć z Marche i Angoulême, pana Couhé i Isabelle d'Angoulême , wdowa króla Anglii. Opactwo cystersów wyróżniało się wspaniałością. Mający 70 metrów długości kościół był jednym z najważniejszych zabytków w Poitou. Jego historia jest naznaczona przemianą degradacji i odbudowy. Został zdewastowany w 1358 roku przez kierowców ciężarówek, a następnie przez kalwinistów za namową opata Ponthus de Saint-George, nawróconego na reformację. Rewolucja francuska i brak konserwacji spowodowały faktyczne zniknięcie opactwa. XIII th  data wieku dwóch budynków: portierni i hotele. W centrum zauważamy piękne drzwi wejściowe zdobione na trójpłatowym tympanonie fleur-de-lys. Na każdym z dwóch szczytów ostrołukowe okno zwieńczone czteropłatkową różą. Refektarz mnichów to pomieszczenie złożone z dwóch naw po trzy przęsła każda. Sklepienia spoczywają na dwóch środkowych kolumnach i ośmiu ślepych lampach. Wsparte są przyporami. Pokój ten jest podzielony na dwie części w wysokości od XVII -tego  wieku. Na południu klasztor z 1695 roku. Stary refektarz, most nad Diverem, zabytki klasztorne zostały sklasyfikowane jako Pomnik Historii od 1999 roku, a stodoła i ceramika zostały zarejestrowane od 1997 roku.

Las Héronnière to obszar sklasyfikowany jako naturalny obszar o znaczeniu ekologicznym, faunistycznym i florystycznym. Znajduje się na wschód od miejscowości Couhé, na granicy departamentu Vienne i departamentu Deux-Sèvres . Gleba składa się z czerwonej gliny, bogatej w kamyki i płytkiej. Zalesianie na zboczach jest zdominowane przez dąb-charmaie, w którym dąb szypułkowy i Charme znajdują się obok wiśni , osiki i różnych klonów . Zalesienie to wzbogacają gatunki o tendencjach górskich: lipa wielkokwiatowa , wiąz górski , buk zwyczajny . W dolnej części skarpy zalesienie tworzy głównie olsza czarna . Na płaskowyżu, na południe od lasu, rośnie zwapniony gaj dębowy z dębem bezszypułkowym i kasztanowcem .

Botanicy znać tę stronę od czasu XIX -tego  wieku, umożliwiając porównanie z aktualnym roślinności. W ten sposób można zauważyć, że zniknęło kilka gatunków roślin, jak np . Jęczmień europejski czy wszy bagienne.

Jedną z głównych cech Lasku Héronnière jest wyraźny górski ton jego flory, ponieważ na równinach atlantyckich możemy spotkać kilka rzadkich lub bardzo rzadkich roślin, tak jest w przypadku:

• Raspberry dziki, które możemy również odnaleźć w lesie Mouliere i że od Vouillé;
• Woodruff  ;
• z góry Veronica  ;
• łuszczenie Lathrée ciekawy białawy roślin, pozbawiony chlorofilu który atakuje korzenie leszczyny , z Elm i olchy . Bardzo rozproszony w całej Francji, ten gatunek euroazjatycki jest również bardzo rzadki w Poitou-Charentes, gdzie liczba znanych stanowisk w 2008 roku jest mniejsza niż dwadzieścia;
• turzyca ubogie , duże turzyca lasów liściastych, zamiast południowym góry dystrybucyjnej, w przeciwieństwie do większości innych niezwykłych roślin w miejscu;
• Androsema officinal;
• owłosione Cardère  ;
• z perliczki fritillary .

Avifauna od Bois de la Heronniere jest klasyczny z zagajników Atlantyckim, w którym będziemy jednak zauważyć obecność Peony Gil , gatunek związanych świeżych lasów.

Osobowości związane z gminą

• Charles Olivier de Saint-Georges Verac (1743-1828), żołnierz i dyplomata francuski XVIII th i XIX th  stulecia.
• Olivier de Saint-Georges Verac (1768-1858) , wojskowy i polityk francuski z XVIII TH i XIX th  stulecia.
• Édouard Normand (1818-1896), burmistrz Nantes w latach 1885-1888, urodził się w Couhé.
• André Brouillet (1957-1914), malarz akademicki, zwłaszcza autor Lekcji klinicznej w Salpêtrière , zmarł w Couhé. Publiczna szkoła wyższa nosi jego imię.
• Édouard de Bergevin (1861-1925), malarz urodzony w Couhé.
• Marcel Renault , urodzony w 1872 roku, brat przemysłowca Louisa Renault , padł tam ofiarą śmiertelnego wypadku podczas wyścigu samochodowego Paryż-Madryt .24 maja 1903.

Heraldyka

Blazon  : Argent do krzyża Gules.

Zobacz też

Powiązane artykuły

• Lista gmin w Vienne
• Dawne gminy Vienne

Linki zewnętrzne

• Couhé na stronie internetowej National Geographic Institute
• Oficjalna strona internetowa gminy Couhé
• Dokumentacja urzędowa  :
  • Plik wirtualnego organu międzynarodowego
  • Biblioteka Narodowa Francji ( dane )

Źródła

Bibliografia

Uwagi

1. prawny Miejska ludność w życie w dniu 1 st  stycznia 2019, rocznik 2016, zdefiniowane w ramach terytorialnej skutecznego 1 st  stycznia 2018 statystycznej dniu referencyjnym: 1 st  stycznia 2016 r.

Bibliografia

1. Gentilé na stronie habitants.fr Dostęp 29.09.2008.
2. Dziedzictwo gmin Vienne w 2 tomach - wydanie FLOHIC - 2002 - ( ISBN  2-84234-128-7 )
3. Robert Petit , Drzewa wolności w Poitiers i Vienne , Poitiers, CLEF 89 / Federacja dzieł świeckich,1989, 235  pkt. ( ISBN  978-2-905061-20-1 ) , str.  174
4. Roger Picard , Wiedeń w wojnie 1939-1945: życie codzienne pod okupacją , Le Coteau, Horvath,1984, 264  str. ( ISBN  2-7171-0838-6 ) , str.  66 i 112
5. „  Dekret ustanawiający nową gminę Valence-en-Poitou  ” w prefekturze Vienne , 23 listopada 2018 r(dostęp na 1 st grudnia 2018 roku ) .
6. http://www.ge86.fr/index.php?option=com_content&view=article&id=2776:86082-maires
7. Lokalizacja prefektury Vienne , konsultowana 10 maja 2008 r
8. Organizacja spisu ludności na stronie insee.fr .
9. Departamentalny kalendarz spisu ludności na stronie insee.fr .
10. Od wiosek Cassini do dzisiejszych miast na terenie École des Hautes Etudes en Sciences Sociales .
11. Insee - Populacje prawne gminy w latach 2006 , 2007 , 2008 , 2009 , 2010 , 2011 , 2012 , 2013 , 2014 , 2015 i 2016 .
12. plików komunalne 2000 - 2010 z Vienne
13. Agreste - Badanie struktury 2007
14. Association de La Salle, ThinkInnovation , „  Couhé, Collège La Salle Saint-Martin - LaSalle, Francja // Brothers of the Christian Schools  ” , na lasallefrance.fr (dostęp 24 kwietnia 2016 )
15. Jean-Baptiste Rietstap , General Armorial , t.  1 i 2 , Gouda , GB van Goor zonen, 1884-1887