Te francuskie filmy komediowe obejmuje wszystkie filmy komediowe francuskich. Ma na celu wywołanie śmiechu poprzez zabawę w sytuacje. Komiks to najpopularniejszy francuski gatunek w kinie.
Jeśli komedia istniały na długo przed wynalezieniem kina w formie literackiej, teatralnej i muzycznej, jest obecny od początku 7 th sztuki . Jeden z pierwszych filmów Louisa Lumière , L'Arroseur arrosé to gatunek komediowy.
We Francji Max Linder w latach 1900 , 1910 i 1920 był „grotem”. Wraz z nadejściem gadania w 1927 roku , kino komiksowe znów ruszyło, śmiejąc się teraz, prowokując nie tylko komizm sytuacji, ale i dialogi.
Zawsze ulubieniec publiczności, a także uznaniem francuskie filmy komediowe koncie szereg filmów, które są jednymi z największych sukcesów w kasie we Francji. Niektóre z nich były przedmiotem przeróbek w innych krajach i odniosły wielki światowy sukces, czasem nagradzając nagrody.
Wśród komicznych argumentów znajdziemy: komedię sytuacyjną, nieporozumienie , implikację, komedię gestów, komedię powtórzeń, komedię słów i fraz, dowcipy czy nawet czarny humor . Choć rzadziej używane, kino komiksowe we Francji nie ignoruje ani fantasy, ani science fiction .
Jeśli Alain Jessua w 1984 roku z Frankensteina 90 zapraszają w postaci fantastycznej komedii mit o stworzeniu z Mary Shelley , Maybe (w 1999 roku ), z Cédric Klapisch lub nawet Amazone (w 2000 roku ), z Philippe de Broca mieszanek science fiction i komedia.
Komedia francuska czasami wykorzystuje wiosnę komedii społecznej, komedii społecznej, którą można znaleźć głównie we Francji, w porównaniu z innymi krajami, takimi jak Stany Zjednoczone. Wiąże się to z różnymi przyczynami, w tym kulturowymi; niektóre filmy, takie jak Nietykalni , miały początkowo trudności z zaistnieniem po drugiej stronie Atlantyku.
„Od czasu rabina Jacoba […] wzór komedii społecznościowej pozostał ten sam: element » obcy« (a zatem potencjalnie » destrukcyjny« ) integruje (często wbrew jego woli!) społeczność (etniczną, religijną, geograficzną, itp.). Po szoku kulturowym i nieuniknionej fazie wzajemnego odrzucenia bohaterowie nieuchronnie uświadamiają sobie, że pomimo dzielących ich różnic (i przed napisami końcowymi), muszą się dogadać…”
• Szok kulturowySzok kulturowy, jaki znajdujemy w wielu francuskich komediach, może wynikać z różnic, mniej lub bardziej rzeczywistych (niektóre są bardziej banalne ) związanych z:
Komedia społeczna może być również przywoływana przez „kontrastowe osobowości” ( Les Bronzés i Les Bronzés ski w latach 70. , Les Trois Frères w latach 90. , Ensemble, c'est tout w latach 2000. ).
Co za tym idzie, społeczność w komediach może być:
„Lista nie jest wyczerpująca i zostaną do niej dodane nowe mniejszości. Siódma sztuka rzeczywiście nieustannie poszukuje nowych tematów i nowych odbiorców. "
- Xavier Beaunieux, Prawda! Jak odnieść sukces w komedii społecznościowej?
• Przykład godnych uwagi filmów
Od lat pięćdziesiątych francuskie komedie przejęły zasadę amerykańskich filmów o kumplach : duety komiksowe złożone z radykalnie przeciwstawnych postaci. Niektóre duety reformują się podczas różnych filmów:
Od lat |
Duety | Kino |
---|---|---|
1950 | Louis de Funès / Bourvil | Prima aprilis , Wielki mop , Corniaud |
Fernandel / Gino Cervi | seria filmów Don Camillo . | |
1960 | Louis de Funès / Jean Marais | seria filmów Fantomas . |
Louis de Funès / Michel Galabru | seria filmów Le Gendarme . | |
1970 | Gérard Depardieu / Patrick Dewaere | Walce . |
Michel Serrault / Ugo Tognazzi | aux Cage Folles serii filmów . | |
1980 | Duety z „François Pignon” i „François Perrin” | Zobacz Francois Pignon . |
Philippe Noiret / Thierry Lhermitte | seria filmów Les Ripoux . | |
1990 | Jean Reno / Christian Clavier | Seria filmów Odwiedzający |
Gérard Depardieu / Christian Clavier | Anioł Stróż | |
Samy Naceri / Frédéric Diefenthal | seria filmów Taxi . | |
2000 | Kad Merad / Dany Boon | Witamy w Ch'tis , Supercondriac |
2010 | Francois Cluzet / Omar Sy | Pariasi |
Jednym z najsłynniejszych pozostaje duet, który tworzą Louis de Funès i Bourvil . Generalnie Louis de Funès symbolizuje "szefa", zawsze wkurzonego i myślącego, że ma wszystkie prawa, podczas gdy Bourvil stoi przed nim wrażliwa i posłuszna postać. Na przykład w La Grande Vadrouille , podczas nocnej wyprawy, gdzie Stanislas Lefort ( Louis de Funès ) po wyłudzeniu butów chwyta rower swojego kolegi z drużyny ( Bourvil ).
„Pod pozornym tchórzostwem postaci [Stanisław] [...] ulega przekształceniom, które kolejnymi dotknięciami przywracają człowieczeństwo temu potworowi egoizmu. Ratuje życie Augustyna, dostrzegając konwój niemieckich żołnierzy, którzy mogli ich zatrzymać, i szczerze dziękuje Augustynowi, gdy ten dwukrotnie odwzajemnia przysługę. Jest zatem zdolny do autentyczności. "
- Julie Barillet, Duży mop
Film Les Anges Gardiens przez Jean-Marie Poire z Gérard Depardieu / Christian Clavier , przedstawia dwa duety. Rzeczywiście, w 1 st duet Gerard Depardieu gra Antoine Carco, nieuczciwy człowiek, który uruchamia okno złośliwiec streap natomiast Christian Clavier odgrywa ojciec Hervé Tarain, do księdza zainwestowanych w humanitarny. W 2 nd duet, odpowiednie aniołowie stróże są asymetryczne w stosunku do 1 st : Gérard Depardieu gra rolę anioła, natomiast Christian Clavier odgrywa rolę demona.
Analiza kontrastów osobowości w niektórych duetach daje następujące podsumowanie:
Kino) | Daty wydania) | Osobowość członków duetu |
---|---|---|
Mały Świat Don Camilla i jego apartamenty . |
1953 | Don Camillo ( Fernandel ): chełpliwy i wzruszający ksiądz katolicki. Peppone ( Gino Cervi ): silny i wybuchowy burmistrz komunistyczny. |
Corniaud | 1965 | Léopold Sorroyan ( Louis de Funès ): przebiegły i nieuczciwy przedsiębiorca. Antoine Maréchal ( Bourvil ): miły i niewinny turysta. |
Duży mop | 1966 | Stanislas Lefort ( Louis de Funès ): dyrygent podstępny i oportunistyczny. Auguste Bouvet ( Bourvil ): naiwny malarz pokojowy, odważny i niebieski kwiat. |
Skrzydło lub udo | 1976 | Charles Duchemin ( Louis de Funès ): reżyser i akademik, poważny i autorytarny. Gérard Duchemin, jego syn ( Coluche ): asystent, klaun cyrkowy, miły i marzyciel. |
La Cage aux folles La Cage aux folles 2 La Cage aux folles 3 |
1978 1980 1985 |
Albin Mougeotte znany jako „Zaza Napoli” ( Michel Serrault ): zniewieściały i kapryśny gwiazdor show. Renato Baldi ( Ugo Tognazzi ): spokojny, spokojny i zrównoważony manager kabaretu. |
Les Ripoux Ripoux kontra Ripoux Ripoux 3 |
1984 1989 2003 |
René Boisrond ( Philippe Noiret ): spokojny i skorumpowany policjant. Francois Lebuche ( Thierry Lhermitte ): dynamiczny i ambitny policjant. |
goście | 1993 |
Godefroy Amaury de Malfète, znany jako „Le Hardi” ( Jean Reno ): odważny i śmiały hrabia. Jacquouille la Fripouille ( Christian Clavier ): tchórzliwy i tchórzliwy giermek. |
„To, co rozśmiesza Francuzów, opiera się na wielkich różnicach językowych, które działają tylko w ich języku. Duża część francuskiego humoru opiera się na nieprzetłumaczalnych grach słownych (rzeczy, które rozśmieszają Francuzów, obejmują językowe salta, które działają tylko w ich własnym języku. Duża część francuskiego humoru to „jeux des mots”, nieprzetłumaczalne gry słowne). "
- Bardzo zabawne. Francuzi żartują, ale czy mają poczucie humoru?, The Economist, 20 grudnia 2003, s. 75-76.
W 1892 roku Émile Reynaud wyprodukował pierwsze kreskówki , malowane bezpośrednio na taśmie o szerokości 70 mm i wyświetlane przed publicznością zgromadzoną w podziemiach Muzeum Grévin , dzięki swojemu teatrowi optycznemu : Clown i jego psy , Wokół kabiny itd. ., czyli tak wiele komedii z postaciami i przygodami trwającymi do pięciu minut.
Ale to Louisowi Lumière , który opracował swój kinematograf pod koniec 1895 roku , zawdzięczamy pierwszą animowaną fikcję fotograficzną: słynną Arroseur arrosé , „ animowany widok fotograficzny ”, jak bracia Lumière nazywają swoje pierwsze zespoły (mniej minuta), „komiksowy widok”, określa nawet program projekcji.
Pociągnięty sukcesem projekcji Lumière, Georges Méliès z teatru i czarodziejów stworzył z kolei szkice i komedie
W epoce kina niemego Max Linder , Jean Durand i inni nakręcili kilka niemych filmów komiksowych w formie burleski . Ten rozmach francuskiej kinematografii zatrzyma początek I wojny światowej : „Francuska burleska, jeśli nie liczyć ostatnich filmów Maxa Lindera zrealizowanych w Hollywood, praktycznie nie wyszła poza lata 1914, wtedy przytłoczona sukcesem. uzasadnione - amerykańskiej komedii. Od czasu rozmowy, nawet poza Chaplinem, Hollywood pozostaje mistrzem kina komiksowego ”
Wraz z nadejściem talkie w 1927 roku , francuskie kino komiksowe znów wystartowało, śmiejąc się teraz, prowokując nie tylko burleską sytuacji, ale także dialogi.
W latach 30. niektóre komedie francuskie skupiały się na wsi, miejscu pochodzenia dużej części ludności. Le Schpountz to historia naiwnego człowieka z małej wioski, który marzy o zostaniu aktorem.
Tematem kampania związana ze skutecznością leku pojawia się w 1933 Film Knock , oparty na opowiadaniu uderzać lub Triumph of Medicine przez Jules Romains . W tym filmie gra Louisa Jouveta jako „Doctor Knock”; ten ostatni zagra tę samą rolę w słynnym filmie Knock z 1951 roku .
Pod okupacją, w Premier Rendez-vous w 1941 roku, Danielle Darrieux odniosła ogromny sukces. W Klatce słowika z 1945 r. nauczyciel ( Noël-Noël ) tworzy chór dla hałaśliwych uczniów w trudnej sytuacji, co sprawia, że uczniowie się uspokajają. Ten wielki, popularny sukces zainspiruje Christophe'a Barratiera do jego filmu Les Choristes , który miał premierę w 2004 roku .
Od końca wojny do lat 70. następowały po sobie zmiany w społeczeństwie francuskim, w szczególności za sprawą Rekonstrukcji i Trente Glorieuses . Filmy komediowe śledzą i ilustrują te zmiany.
Znani aktorzy tego okresu to w szczególności Fernandel , Bourvil i Louis de Funès .
Fernandel , po zagraniu w filmach Marcela Pagnola ( Le Schpountz ...), na ekranie gra postać Dona Camilla . Sukces jest na rendez-vous, a dziarskiego księdza znajdziemy w pięciu różnych filmach.
Bourvil urozmaica swoją grę w stosunku do komiksów Fernandela i „komiksowego chłopa” (wywodzącego się z komiksowego żołnierza) po tym, jak był pod ich dużym wpływem. Obecny jest także w gatunku filmu awanturniczego (rolami w Trzech muszkieterach , Dzwonniku czy Le Capitan z 1960), któremu nadaje humorystyczny ton.
Stworzył duet z Louisem de Funès , którego znalazł w kilku filmach: Poisson d'Avril , potem Le Corniaud i La Grande Vadrouille , „dwa filmy drogi w wielkim plenerze” , z wielkim sukcesem. Le Corniaud to „pierwszy film w historii francuskiego kina, który osiągnął 11 milionów widzów ” , a La Grande Vadrouille pozostanie największym francuskim sukcesem od ponad 40 lat.
Jacques Tati tworzy specyficzny styl komedii, grając na efektach burleski, jest to dla niego sposób na opowiedzenie o przemianach społecznych między latami 40. i 60.: Jour de fête ( 1949 ) - pierwszy francuski film kolorowy - temat życia francuskiej wioski po wojnie, Święta Monsieur Hulota ( 1953 ), nowe społeczeństwo lat 50. na wakacjach na morzu, Mon uncle ( 1958 ) przeciwstawia się tradycyjnemu paryskiemu, który istniał jeszcze na początku lat 50., wschodzącemu world, a Playtime ( 1967 ) przywołuje nowe społeczeństwo, które wyłoni się w latach 70. XX wieku.
Louis de Funès (który jest niezbędny we właściwym czasie dla kina kolorowego, bo kino konkuruje z telewizją w latach 60.) gra w trylogii Fantômas w duecie z Jeanem Maraisem , potem z Michelem Galabru w serialu Le Gendarme movies . W tym czasie przez co najmniej 10 lat Louis de Funès zmonopolizował francuskie kino komediowe: co roku co najmniej 1 z 10 największych sukcesów kasowych był filmem Louisa de Funès .
W 1967 roku film Uni idiot à Paris (z Jeanem Lefebvre'em , Dany Carrelem i Bernardem Blierem ) ukazuje pewną nostalgię za społeczeństwem wiejskim (podczas gdy przejście ze społeczeństwa wiejskiego do miejskiego zostało zakończone już w latach 60.). Rzeczywiście, Juliette ( Dany Carrel ) mówi: „Wkrótce zobaczysz, że w ogóle nie będzie już kwiatów, ponieważ będzie więcej ziemi, tylko cementu. Nie ma już trawy, nie ma lasu, nic tylko ulice. Po co robić ulice, skoro nikogo na nich nie będzie, wszyscy będą tam przed telewizorami. "
Lata 70. przynoszą zmiany w społeczeństwie: emancypację młodzieży ( À nous les Petites Anglaises , Les Grandes Vacances ), zmiany nawyków żywieniowych ( L'Aile ou la Cuisse ), rozwój spędzania wolnego czasu ( seria Żandarm ), problemy z tym związane. na zanieczyszczenia ( La Zizanie ), wiejski exodus ( La Soupe aux choux ) itp.
Charakterystyka komedii Louisa de Funès opiera się na „grze gestykulacyjnej, inspirowanej mimem” , na „dosyć podtrzymywanym rytmie” , na „przesadzie, co daje jej kapitał sympatyczny dla postaci”. Według Jean-Pierre’a Mocky’ego , „zrozumiał, że poprzez gesty i grymasy z jego twarzy, mógłby stworzyć niepowtarzalny charakter” i według Claude Zidi , „on ma pobudzenie, które jest całkowicie nienormalne. Posuwa się bardzo daleko w swoim sposobie gry, w nadmiarze, w swojej histerii, to gra, która należy tylko do niego, a on jest wirtuozem. "
Lata 70. to prawdziwe „przekazanie się między starą a nową generacją aktorów. » W przeciwieństwie do komedii Ludwika de Funès , Pierre Richard , on zna swoje pierwsze sukcesy. Ci dwaj aktorzy „w ogóle nie grają w tym samym tempie iw ogóle nie mają takiego samego sposobu prezentacji ciała i głosu. " Komik Pierre Richard , zwłaszcza gdy gra charakter François Perrin , w tym The Tall Blondyn z jednym czarny but i Powrocie wysoki blondyn , charakteryzuje się tempem znacznie wolniej iz naciskiem względem wygląd, podczas gdy ta Louisa de Funès charakteryzuje się dość zrównoważonym rytmem i przesadą akcji ( orkiestra L'Homme , Jo , La Folie des grandeurs , Les Aventures de Rabbi Jacob ).
Louis de Funès doznał ataku serca21 marca 1975 r., co poważnie spowalnia tempo jego pracy (kręci tylko jeden film rocznie, podczas gdy w „złotym wieku” kręcił nawet pięć rocznie). To również wpływa na jego aktorstwo:31 października 1976w telewizji Louis de Funès precyzuje, że „zacząć od nowa na zupełnie nowych zasadach, z zupełnie nowym duchem w komedii, w sposobie grania, ponieważ nie mogę już dłużej być brutalny i to dobrze. To był produkt, który zrobiłam i wszyscy tylko o ten produkt prosili (reżyserzy...), a koronek nie mogłem zrobić. W Wing or Thigh grałem zupełnie inaczej i myślę, że jest to równie skuteczne. „ Tak więc w L'Aile ou la Cuisse i La Soupe aux choux przyjmie inną grę , „lepszą” i „o wiele mniej nerwową”, do tego stopnia, że przytłoczą go emocje w L'Aile. lub Udo . „Podstawą efekty komiczne szczątków, ale«tornado»efekt jest w znacznym stopniu osłabione . ” Miał zagrać w satyrycznej komedii Gérarda Oury'ego na temat dyktatury zatytułowanej Le Crocodile . Film ostatecznie nigdy nie powstał.
Prowokacje w komediach lat 70. i 80Po wydarzeniach maja 68 społeczeństwo francuskie zadaje sobie pytanie: w kolejnej dekadzie, w latach 70. , komedie mierzą się z nowymi faktami społecznymi, a czasem prowokują lub szokują.
Rzeczywiście, na początku lat 70. komedia francuska – przeżywająca kryzys z kilku powodów – musiała się wymyślić na nowo:
„W latach 70. styl„ francuskiej komedii ”zaczął się dusić (w każdym razie, aby wprowadzić mniej, ponieważ rynek był nasycony: gatunek został potępiony przez Nouvelle Vague, maj 68 przeszedł tam i uczynił go przestarzałym. popularne ikony , a przede wszystkim we Francji zaczynają pojawiać się filmy amerykańskie). Tego rodzaju filmy nie odnosiły już sukcesów od końca lat 70., a nieco nieprzyjemny popyt społeczny zastąpił dobroduszność lat 60. Filmy z gwiazdami z bardziej „ostrymi” rolami, takimi jak Patrick Dewaere, Gérard Depardieu, Bernard-Pierre Donnadieu czy Alain Delon (okres „Delon superflic”) ma tendencję do zastępowania „twarzy” lat sześćdziesiątych i zbierania dywidend z kina popularnego, zużytych z jednej strony przez przeciętność łatwych komedii i pretensjonalny intelektualizm Nowej Fali , na inne. "
Jest prowokacja w kilku filmach po maju 68, takich jak Les Valseuses , La Grande Bouffe , Suknia wieczorowa ... Na przykład w Świętym Mikołaju jest śmieciem , Święty Mikołaj, postać, która ma być jednak spokojna i życzliwa , jest bardzo brutalna, wulgarne i niegrzeczne. Film w całości podejmuje bardzo kontrowersyjne tematy lat 80.: samobójstwo, homoseksualizm i przebieranie się (przez postać graną przez Christiana Claviera , całkowicie przeciwną wykorzystywaniu w tej roli), przemoc, ubóstwo i samotność. „Komedia rodzi się z niekompatybilności między skojarzeniami kostiumu – przyjęcia, dzieciństwa, prezentów – a postacią, która ją popiera, brutalnym i pozbawionym skrupułów bezdomnym człowiekiem. "
Nowe twarze lat 70. • Wspaniały oddziałW 1973 roku film L'An 01 (współreżyserowany przez Jacquesa Doillona , Gébé , Alaina Resnaisa i Jeana Roucha ) oferuje swoje pierwsze role młodym aktorom: Thierry Lhermitte , Christian Clavier i Gérard Jugnot . Są częścią trupy kawiarniano-teatralnej Le Splendid , w skład której wchodzą również Michel Blanc , Marie-Anne Chazel , Josiane Balasko i Bruno Moynot . Po kilku małych rolach przy różnych okazjach w kinie, trupa znajduje się w samym sercu filmu Les Bronzés , będącego adaptacją ich udanej sztuki Amours, coquillages et crustaceans , w reżyserii Patrice'a Leconte , wydanej w 1978 roku i wyprodukowanej przez Yvesa Rousseta- Rouard , wujek Christiana Claviera : film jest sukcesem i stawia zespół Splendid w centrum uwagi. W następnym roku Patrice Leconte i Le Splendid wyreżyserowali sequel Les Bronzés font du ski : film również odniósł wielki sukces i do dziś pozostaje filmem kultowym . Następnie, w 1982 roku , Jean-Marie Poiré wyreżyserowany przez Świętego Mikołaja to śmieci , zaadaptowane ze sztuki o tej samej nazwie , z całą kompanią: film przyciągnął 1 604 220 widzów, wynik niższy niż Les Bronzés , ale ostatecznie zyskał status filmu kultowego po audycjach telewizyjnych, zwłaszcza w Boże Narodzenie . Następnie wszyscy członkowie grupy kierują się w stronę filmów solo lub w kierunku realizacji (to Gérard Jugnot jako pierwszy rozpoczyna realizację, z prostym gliną Pinot w 1984 ). Wszyscy spotykają się w apartamencie Les Bronzés font du ski , w 2006 roku : Les Bronzés 3 .
Inne nowe głowyDaniel Prévost i Jacques Villeret przy Cezarach.
Gérard Depardieu i Carole Bouquet w 2001 .
Daniela Auteuila w 2000 roku.
Oprócz Le Splendid na komedię zabierają się także inni nowi aktorzy, z których część – także z kawiarni-teatru – z pokolenia wyżu demograficznego : Gérard Depardieu (w małej roli w Le Viager , potem ujawniony przez Going Places ), Daniel Auteuil ( The Sub-gifted ) Coluche ( Skrzydło lub Udo , obok Louisa de Funes , nie będziecie mieli Alzacji i Lotaryngii ), Daniela Prévosta , Jacquesa Villereta ...
Francis Veber, Francois Pignon (lub Francois Perrin)W filmach od lat 80. do 2000. Francisa Vebera pojawia się postać „ François Pignon ” (lub „François Perrin” ). Postać Pignona / Perrina wyróżnia się szczerością (czasami graniczącą z idiotyzmem) jako „wzruszająca postać, dość normalny, ale naiwny, a nawet głupi typ”, który pogrążony w sytuacji, która go przewyższa, udaje się wydostać to nieświadomie. Ta „naiwna” postać to duet i to w sprzeczności z „silnym człowiekiem”. „ François Pignon ” (lub „François Perrin” ) symbolizuje naiwnego człowieka, który ma szczęście i który mimo swoich słabości napotyka trudności w porównaniu z silnym człowiekiem, który w końcu przegrywa. Filmy oparte na tym archetypie cieszą się dużym powodzeniem.
Zanim to pojęcie nie istnieje, możemy już znaleźć go w formach teatru ( Lyon Guignol z XIX th wieku pod znakiem Cadet który symbolizuje naiwnego człowieka), niektóre powieści i filmów od 1930 do 1970 roku, w ramach fabuły i postaci moralnego (choć jest to nie w formie komiksowych duetów), na przykład:
Oto lista duetów komiksowych z konceptem „ François Pignon ” (lub „François Perrin” ) autorstwa Francisa Vebera :
Filmy firmoweW 1970 roku, film Le viager przez Pierre Tchernia i René Goscinny (z Michel Serrault , Michel Galabru , Rosy Varte i Claude Brasseur ) odnosi się, w formie czarnego humoru , możliwą problemy związane ze sprzedażą na życie. Film Les Valseuses (z Patrickiem Dewaere , Gérardem Depardieu i Miou-Miou ), komedią dramatyczną i komedią obyczajową, miał w 1974 roku prawie 6 milionów widzów.
W latach 80. film Pour 100 bricks t'as plus rien... (z Danielem Auteuilem , Gérardem Jugnotem , Anémone i Jean-Pierre Castaldim ) nawiązuje do rabunków we Francji w latach 80. (w szczególności gangu tresek ). Reżyser Coline Serreau wyreżyserował słynny film firmowy o ojcostwie: Trois hommes et un couffin z Rolandem Giraudem i Michelem Boujenahem , który był największym sukcesem kinowym 1985 roku, z ponad 10 milionami biletów. Film Les Ripoux (z Philippem Noiretem i Thierrym Lhermitte ) to popularna komedia detektywistyczna , podkreślająca istniejący fenomen i mniejszość „ripoux” w Paryżu w latach 80. Reżyser Étienne Chatiliez reżyseruje również dwie komedie dramatyczne La vie jest długa spokojna rzeka i ciocia Danielle , które osiągają wielki sukces. Wreszcie pojawia się La Boum , jedna z pierwszych francuskich komedii romantycznych, wyreżyserowana przez Claude'a Pinoteau . Ten film firmowy przedstawia młodą debiutantkę Sophie Marceau , która wraz ze Studentką w 1988 roku, odnowi swój sukces z Vincentem Lindonem .
W 1990, film, promocja sofa (z Thierry Lhermitte ), remake Bel-Ami , odnosi się do ewentualnych promocjach rozkładanymi w 1970 i 1980 roku. Film La Belle Verte przez Coline Serreau , odnosi się, w formie filozoficznej opowieści z tematami tak różnorodnymi jak ekologia ..., poprzez dialogi lub humorystyczne sytuacje . Wreszcie, w formie komedii romantycznej, w kinie pokazywane są powieści Alexandre'a Jardina : Fanfan (z Sophie Marceau ), Le Zèbre (z Thierrym Lhermitte ).
W 2001 roku film Tanguy z ÉTIENNE CHATILIEZ nadaje nazwę nowemu zjawisku społecznemu: „ fenomenowi Tanguy ” (fakt, że młodzi dorośli powoli rozstają się z domem rodzinnym).
Cykle filmowe w latach 90.Od lat 90. z sukcesem spotkało się kilka familijnych serii filmowych:
Wreszcie, nowi aktorzy ujawnili się poprzez telewizję ( Les Nuls , Les Inconnus poprzez program telewizyjny La Télé des Inconnus ) oraz poprzez nowe źródło transmisji, jakim jest Internet ( Jean Dujardin poprzez swoją postać z Brice z Nicei ).
W latach 2000 nastąpiła przemiana (która rozpoczęła się w połowie lat 90. ): pokolenie Splendid i innych aktorów odkrytych w latach 70., które objęło francuski pejzaż filmowy przez następne dwie dekady, ma tendencję do ustępowania miejsca nowym jako Dany Boon , Jamel Debbouze (niektórzy z nich szkolili się w Déclic Théâtre de Trappes ), Omar Sy , którzy dają się poznać poprzez tworzenie szkiców do solowych pokazów .
Jamel Debbouze na festiwalu filmowym w Cannes w 2010 roku.
Dany Boon na planie Bienvenue chez les Ch'tis .
Audrey Tautou na festiwalu filmowym w Cannes w 2013 roku.
Benoît Poelvoorde w 2013 roku.
Film Asterix i Obelix: Mission Cléopâtre – który połączył dwa pokolenia aktorów ( Christian Clavier , Gérard Depardieu … a także Jamel Debbouze , Alain Chabat , Zinedine Soualem , Omar i Fred , Dieudonné ) – odniósł duży sukces.
Filmy Podium i Bienvenue chez les Ch'tis odniosą wielki sukces.
Daniel Auteuil zyskał rozgłos w 1980 roku w Les Sous-doués za interpretację leniwego licealisty, zalotnego i niezbyt pracowitego, który zdobył prawie 4 miliony biletów do kas we Francji. Chociaż Daniel Auteuil jest aktorem wszechstronnym, grał w różnych komediach: po wcieleniu się w postać przebiegłej postaci w latach 70. i 80. ( Les Sous-doués , Pour cent bricks, t'as plus rien... ), będzie grać ciemniejsze role w filmach z lat 90. i 2000. ( Le Placard , La Doublure , Mój najlepszy przyjaciel , Gość ). Został nazwany Najlepszy aktor w Szanghaju MFF dla Le Placard .
Josiane BalaskoJosiane Balasko narzuca na ekran postać „zwykłej kobiety, której zdarzają się rzeczy niezwykłe” (jak deklaruje magazynowi Studio). Jej postać, odziedziczona po postaci Nathalie Morin w Les Bronzés z lat 70., przechodzi od postaci z kompleksem związanym z sylwetką, która nie była zbyt korzystna w latach 80. ( Mężczyźni wolą grubych , Noc pijaństwa ) do postaci. tego, który przybiera swoją osobowość w latach 90. ( Gazon maudit ). W latach 2000. jej postać zmieniła się z silnej i niegodziwej kobiety („lulu” w Zbrodni w raju jako kłótliwa i alkoholiczka, „róża” w L'Auberge rouge jako morderczyni) na samotną, wrażliwą i romantyczny ( Le Hérisson ). W 2000 roku otrzymała Cezara Honorowego jako aktorka, scenarzystka, reżyserka i producentka.
Michel BlancPostać niezdarna i pechowa, odziedziczona po postaci Jean-Claude'a Dusse'a w Les Bronzés , potem inne role, które naznaczyły lata 70. ( Les Bronzés , Les Bronzés font du ski ...) i 1980 ( Viens chez moi, żyję z przyjaciel , moja żona ma na imię wróć , krążyć nie ma nic do zobaczenia , chodzić w cieniu ), przywiązana do Michela Blanca , skończyła się bardziej skomplikowana pod koniec lat 80. ( Suknia wieczorowa ) , a następnie pozostawiona przez aktora w lata 90. . Z wygolonym wąsem stopniowo pozbył się tej „skóry”, by przyjąć postać zrzędliwego, wrażliwego, romantycznego i wzruszającego rolnika w Myślę, że jesteś bardzo piękna , co przyniosło mu nominację do Cezara dla najlepszego aktora w 2007 roku i bardzo przychylny odbiór publiczności.
Marie-Anne ChazelMarie-Anne Chazel , członkini Splendid, znana jest w Les Bronzés z roli „Gigi”, nieco naiwnej młodej kobiety, która szuka miłości. Tak więc od lat 70. do 90. Marie-Anne Chazel grała rolę kobiety naiwnej i żywiołowej ( Les Bronzés , Les Bronzés ski , Les Babas-cool , potem jako bezdomna w Święty Mikołaj to śmieci , Les Visitors , oraz Korytarze czasu: Goście 2 ). Wreszcie w latach 90. jej postać została przekształcona w postać burżuazyjnej matki w dwóch komediach Jeannota Szwarca : La Vengeance d'une blonde i Les Sœurs Soleil . W 2010s, będzie ona odgrywać rolę matki burżuazyjnej ponownie w okładkach Marcel Pagnol filmów przez Daniel Auteuil .
Gerard DepardieuGérard Depardieu to wszechstronny aktor, który pojawił się w ponad 150 filmach, i który jest drugim francuskim aktorem, który zebrał najwięcej biletów we Francji, po Louis de Funès (i w którym wśród jego 10 największych sukcesów kasowych , 7 to komedie z ponad 5 milionami biletów do kas). W dziedzinie filmów komediowych lat 70. i 80. Gérard Depardieu narzucił na ekran postać „oprycha” ( Le Viager , Les Valseuses , Tenue de soir ), dominującego i silnego charakteru ( La Chèvre , Les Friends , The Fugitives). ). Skupiwszy się na filmach historycznych i dramatycznych, powrócił do komedii, grając pod koniec lat 90. bardziej wrażliwe role ( Les Anges gardiens , Le Plus Beau Métier du monde , Le Placard ). W końcu otrzymał kilka nagród oraz nominacje do Cezara i Oscara w trakcie swojej kariery.
Gerard JugnotGérard Jugnot narzuca na ekran postać „zwykłego Francuza” z Les Bronzés . Jego postać zmieniła się z marudnego, samolubnego (Bernard Morin w Les Bronzés i Les Bronzés font du ski ) i gwałtownego (Félix w Świętym Mikołaju jest śmieciem , Ramirez w Papy stawia opór ) z lat 70. i 80. XX wieku, na spokojny. , spokojny, w latach 2000 ( Monsieur Batignole , Les Choristes ). Ponadto odniósł duży sukces filmem Les Choristes , w 2005 roku , w którym zagrał rolę nauczyciela.
Valerie LemercierValérie Lemercier , ujawniona na scenie, a zwłaszcza w solowym pokazie następnie w telewizji z serialem Pałac , ogranicza się w swoich początkach do ról burżuazyjnych, w rejestrze, w którym przoduje, głównie w roli Béatrice de Montmirail w Gościach (za co otrzymała Cezara dla najlepszej aktorki drugoplanowej w 1994 roku ). Stopniowo pozbyła się tej roli w 2000 roku, w filmach towarzyskich: Palais Royal! , Agathe Cléry , Neuilly jego matka! czy nawet Orkiestrowe Fotele , za które po raz kolejny otrzymała Cezara dla najlepszej aktorki drugoplanowej w 2007 roku .
Daniel PrevostPrzyzwyczajony do telewizyjnych programów komediowych w latach 60. i 70. Daniel Prévost zapisał się w kinie od lat 90. Daniel Prévost wcielił się w rolę inteligentnego i oportunisty – nawet podstępnego i oszusta – niezależnie od filmu. prace (1990: Le Diner de cons i Les Insaisissables jako inspektor podatkowy, Asterix i Obelix przeciwko Cezarowi jako fałszywy wróżbita oraz La Vérité si je mens! 2 jako szef wielkiej obsady; 2000: Zbrodnia w niebie jako prawnik, La Maison du Bonheur jako agent nieruchomości i Lucky Luke jako pokerzysta). Za interpretację inspektora podatkowego w Le Diner de cons otrzymał Cezara za najlepszą rolę drugoplanową w 1998 roku.
• komedia romantycznaW 2000 roku The Fabulous Destiny of Amélie Poulain rozsławi Audrey Tautou na całym świecie. Potem zagrała w filmach Hors de prix i Ensemble, to wszystko .
W 2007 roku, Romain Duris zagrała zabawny i romantyczny charakter Moliera w filmie Moliera przez Laurent Tirard, który uzyskał 1 mln biletów na francuskiej kasie.
• DramatW 2002 roku Cédric Klapisch wyreżyserował The Spanish Inn , komedię o niepowodzeniach młodego Francuza, który wyjechał na studia do Barcelony. Nakręcony bardzo szybko, w jakości HD , ten film przekroczył granicę 3 milionów przyjęć. Następnie w 2005 roku wyreżyserował kontynuację tej serii filmów: Russian Dolls, która ponownie zdobyła ponad 3 miliony biletów. Cécile de France otrzymała kolejno Cezara za najlepszą kobiecą nadzieję (dla L'Auberge Espagnol ), następnie Cezara dla najlepszej aktorki drugoplanowej (dla Les Poupées russes ). Filmy te rozsławiły Romaina Durisa i Cécile de France na całym świecie.
Filmy Nietykalni , Artysta i Co zrobiliśmy Dobremu Panu? pokazują, że francuska komedia pozostaje bardzo popularna we Francji i za granicą.
W 2010 roku ukazała się komedia romantyczna L'Arnacœur z Romainem Durisem i Vanessą Paradis . Romain Duris otrzymuje Cezara dla najlepszego aktora za ten film, który we Francji ma prawie 4 miliony biletów.
W 2013 roku, oparty na francuskim komiksie Christophe'a Blaina , na ekrany kin wszedł film Quai d'Orsay z Thierrym Lhermitte , Raphaëlem Personnazem i Julie Gayet . Film ten otrzymał kilka nagród i wyróżnień, w tym Cezara dla najlepszego aktora drugoplanowego dla Nielsa Arestrupa .
Jean Dujardin i Omar Sy, sukces we Francji i na świecieJean Dujardin i Omar Sy wyrobili sobie markę w telewizji, jeden w szkicach do krótkiego programu Facet, dziewczyna, a drugi w sercu duetu Omar i Fred .
W latach 2000 i 2010 Jean Dujardin grał wybitnie wyglądające postacie w Ah! gdybym był bogaty albo Artysta , albo uwodziciel z odrobiną prowokacji, a nawet arogancji w OSS 117: Kair, gniazdo szpiegów , OSS 117: Rio już nie odpowiada lub Les Infidèles . Otrzymał Oscara dla najlepszego aktora za "Artystę" w 2011 roku, co zapoczątkowało jego międzynarodową karierę.
Omar Sy , po wielu drugoplanowych rolach w kinie, zdobył Cezara dla najlepszego aktora 2012 za Nietykalni .
• Powrót Christiana ClavierThe 2010s zobaczył Christian Clavier w udanych filmach: The Profs i Co robimy dla Boga? . Pomimo sukcesu drugiego filmu zaadaptowanego z uniwersum Asterixa , Asterixa i Obelixa: Mission Cleopatra w 2002 roku , przechodzi on przez krótką „przeprawę przez pustynię” ; Krytykuje się go również za przyjaźń z prezydentem Nicolasem Sarkozym , krytykuje się jego filmy, w szczególności Nie wybieramy jego rodziny , co prowadzi go do emigracji do Londynu w 2012 roku . Zmieniając swoje aktorstwo, mierzy się z każdym „okresem luzu” : w ten sposób jego postać przechodzi z „zalotnego” w Les Bronzés , Les Bronzés font du ski , Les Babas Cool , Święty Mikołaj to śmieć (gdzie nadal gra transwestytę ) tchórzliwy i naiwny w latach 90. w The Visitors i The Guardian Angels . W latach 2000. jego postać była „przebiegła” w Asterix and Obelix: Mission Cleopatra , podstępna i złośliwa w L'Auberge rouge , „cool” w Les Profs i martwiła się zmianą w Co zrobiliśmy Dobremu Bogu? i jedna godzina spokoju . W 2015 roku był jedynym francuskim aktorem i jedynym aktorem wszystkich narodowości, który zagrał w 4 filmach, które przekroczyły 10 milionów przyjęć.
• komedia rodzinnaW latach 2000 i 2010 Francja wyprodukowała kilka komedii familijnych. W 2014 roku na ekrany kin wszedł film La Famille Bélier z Louane Emerą .
Niektóre z tych komedii familijnych są oparte na komiksach europejskich, takich jak:
Inne oparte są na książkach dla dzieci, takie jak:
Obecnie, w 2015 roku , 10 filmów francuskich o największej liczbie oglądanych na terytorium Francji to komedie.
Ranga | Tytuł | Dyrektor | Rok | Wejścia | Kraj |
---|---|---|---|---|---|
1 | Witamy w Ch'tis | Dany dobrodziejstwem | 2008 | 20 489 303 | |
2 | Pariasi | E. Toledano / O. Nakache | 2011 | 19 440 920 | |
3 | Duży mop | Gerard Oury | 1966 | 17 267 607 | |
4 | Asterix i Obelix: Misja Kleopatra | Alain Chabat | 2002 | 14 559 509 | |
5 | goście | Jean-Marie Poiré | 1993 | 13 782 991 | |
6 | Mały świat don Camillo | Julien Duvivier | 1952 | 12 791 168 | |
7 | Co zrobiliśmy dobremu Panu? | Filip de Chauveron | 2014 | 12 237 274 | |
8 | Corniaud | Gerard Oury | 1965 | 11 739 783 | |
9 | Les Bronzés 3: Przyjaciele na całe życie | Patrice Leconte | 2006 | 10 355 928 | |
10 | Taksówka 2 | Gerard Krawczyk | 2000 | 10 345 901 |
„Le Corniaud (1965) to film historyczny: po raz pierwszy we Francji film osiągnął 11 milionów widzów (pobił rekordy Nędzników z 1958 roku). Z Corniaud i po Grande Vadrouille, który sprzedał 17 milionów biletów, na szczycie bloku we francuskiej kasie będą miały miejsce popularne, popularne i dobrze zrobione komedie głównego nurtu ”
- Christophe Carrière , De Funès: 100 lat śmiechu.
La Grande Vadrouille pozostała przez 42 lata największym sukcesem francuskiego kina z 17 milionami biletów.
Kilka francuskich komedii zostało wznowionych za granicą w formie remake'ów , zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych . Te przeróbki, mniej lub bardziej udane, były czasami wykonywane przez reżysera oryginalnego filmu; jak Jean-Marie Poiré, który po The Visitors reżyseruje The Visitors w Ameryce (zauważ, że główni aktorzy Jean Reno i Christian Clavier są również obecni w amerykańskiej wersji).
francuski film | Francuski rok filmowy | Film zagraniczny | Kraj i rok filmu zagranicznego |
---|---|---|---|
Witamy w Ch'tis | 2008 | Benvenuti al Sud | 2010 |
Kolacja idiotów | 1998 | Obiad | 1998 |
Taxi | 1998 | Taksówka w Nowym Jorku | 1998 |
goście | 1993 | Odwiedzający Amerykę | 2001 |
Razem ! | 1991 | Prawdziwe kłamstwa | 1994 |
Trzech mężczyzn i gondola | 1985 | Trzech mężczyzn i dziecko | 1987 |
Trzech mężczyzn i gondola | 1985 | Hej kochanie | 2007 |
Indianin w mieście | 1994 | Hindus w Nowym Jorku | 1997 |
Święty Mikołaj to śmieci | 1979 | Mieszane Orzechy | 1994 |
Zabawka | 1976 | Zabawka | 1982 |
Oscar | 1967 | Bałagan jest w torbie | 1990 |
Miłość popołudniu | 1972 | Myślę, że kocham moją żonę | 1972 |
Boudu uratowany z wód | 1932 | Włóczęga z Beverly Hills | 1986 |
Dupa | 1932 | Dupa | 1961 |
Na odwrocie:
francuski film | Francuski rok filmowy | Film zagraniczny | Kraj i rok filmu zagranicznego |
---|---|---|---|
Wioska prawie idealna? | 2015 | Wielkie Uwodzenie | 2003 |
Fonzy | 2013 | Starbuck | 2011 |
Podwójne zero | 2004 | Zabawni szpiedzy | 1985 |
Morfalus | 1984 | Złoto dla odważnych | 1970 |