Jo (film)

Jo Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Logo filmu.

Kluczowe dane
Realizacja Jean Girault
Scenariusz Claude Magnier
Jacques Vilfrid
Muzyka Raymond Lefevre
Główni aktorzy

Louis de Funès
Bernard Blier
Claude Gensac

Firmy produkcyjne Produkcja Trianon
Ojczyźnie Francja
Dobry Komedia
kryminalna
Czas trwania 85 minut
Wyjście 1971


Aby uzyskać więcej informacji, patrz Karta techniczna i Dystrybucja

Jo to francuski film wyreżyserowany przez Jean Girault , wydany w 1971 roku . Jest to druga filmowa adaptacja sztuki The Gazebo (1958), po Un mort krnąbrny ( The Gazebo ) George'a Marshalla w 1959 roku .

Streszczenie

Antoine Brisebard, odnoszący sukcesy pisarz komiksowy, pada ofiarą Jo, szantażysty, który grozi, że ujawni wątpliwe pochodzenie rodzinne swojej żony. Postanawiając się go pozbyć, Brisebard udaje, że pisze artykuł detektywistyczny, aby zebrać składniki zbrodni doskonałej od swojego przyjaciela prawnika.

Niestety, gdy dana osoba przychodzi odebrać wymaganą sumę pieniędzy, plan Brisebard nie idzie zgodnie z planem. Ledwie wyeliminowany kolekcjoner (Bisebard przez przypadek nie miał odwagi go zastrzelić), najbardziej ekscentryczni goście podążają za sobą w jego domu: wytrwała dama, wykonująca zawód pośrednika w obrocie nieruchomościami, w towarzystwie ekscentrycznej pary potencjalnych nabywców emocjonalna gospodyni i przedsiębiorca, która niedawno zainstalowała altanę ofiarowaną mężowi przez Sylvie Brisebard z okazji jego urodzin.

Brisebard wpadł wtedy na pomysł ukrycia masywnych zwłok w fundamentach altany, ale okazało się to znacznie bardziej kruche niż to, co zapowiedział wykonawca, i wtedy konieczne stało się ukrycie ciała w innym miejscu. Następnie pojawia się inspektor Ducros, który szybko ujawnia, że ​​Jo została znaleziona zamordowana daleko od domu Brisebardów. Antoine zastanawia się, kogo mógł zabić i będzie musiał wydać skarby pomysłowości, aby ukryć ciało przed oczami policji i wszystkich postaci, które przychodzą i odchodzą w domu.

Karta techniczna

Dystrybucja

Niewymieniony w czołówce:

Produkcja

Wybór aktorów

Louis de Funès po raz kolejny otacza się znanymi aktorami, w tym Claude Gensac, który zagrał już swoją żonę w 5 filmach, oraz Michel Galabru. Jo to także ósma współpraca Louisa de Funès z reżyserem Jeanem Girault , po Pouic-Pouic (1963), Blow the bank! (1964), Le Gendarme de Saint-Tropez (1964), Le Gendarme w Nowym Jorku (1965), Les Grandes Vacances (1967), Le gendarme marie (1968) i Le Gendarme en balade (1970).

Cztery lata po Les Grandes Vacances (1967), również wyreżyserowanym przez Jeana Giraulta, Louis de Funès ponownie spotyka się z Ferdym Mayne i Christiane Muller, które również w poprzednim filmie grały rolę pokojówki. Jak dla Guy Tréjan , grał dziesięć lat wcześniej wraz z Louis de Funès w pouic-pouic .

Bernard Blier przyjmuje również rolę kuratora, podobną do tej, jaką grał w Le Grand Restaurant (1966). Związek jego postaci z postacią Louisa de Funès, zakłopotanego przed komisarzem, jest zresztą taki sam.

Filmowanie

Film został nakręcony w studiu Franstudio w Saint-Maurice . Sceny na zewnątrz domu zostały nakręcone w Les Bréviaires w Yvelines , w wiosce Czerwonego Krzyża.

Aby podkreślić różnicę wielkości między Louisem de Funès i Bernardem Blierem , w scenie, w której oboje siedzą na sofie , potrzebne były maszyny (którego instalacja i produkcja kosztowały 250 000 franków) i cztery dni pracy. Ten knebel wymyślił sam Louis de Funès .

Oryginalna ścieżka dźwiękowa

Również autorem wielu okładek okładki, Raymond Lefebvre przestawia tematykę filmu w „wersji disc” obecne na jednej z reorchestration z muzyką Casse przez Ennio Morricone oraz w kompilacji Raymond Lefèvre'a i jego wielką orkiestrę n O  14 , dwie płyty wydane w 1971 roku.

Witamy

Krytyczne powitanie

„Jean Girault nigdy nie cieszył się we francuskim kinie reputacją reżysera, który stworzył cuda. Co do komedii Ludwika de Funès, jeśli odniesie sukces, bardzo rzadko była wykorzystywana z inteligencją, która polegałaby na wykroczeniu poza osobiste gusta aktora i sprawieniu, by zajął miejsce – ale tylko miejsce – które nadejdzie do niego w równie sprytnym scenariuszu. Innymi słowy, anty- Jo . "

-  Ludzkość ,16 września 1971.

„Myląc pobudzenie i rytm, Jean Girault kieruje i sprawia, że ​​wszyscy biegną gorączkowymi śladami Louisa de Funès, ponownie zaangażowanego w występ z czasem. "

-  L'Express ,13 września 1971.

„Z przerażeniem obserwujemy niesamowitą liczbę gestów, grymasów, wycia, dudnienia. Tutaj Louis de Funès to Jerry Lewis plus Darry Cow , pod warunkiem przyspieszenia gestów pierwszego i wymowę drugiego. "

-  Dzień Paryża ,14 września 1971.

Kasa biletowa

Kasa biletowa Francja
film rok przystawki
Jo 1971 2 466 966 wpisów

źródła: cbo-boxoffice.com

Wokół filmu

Uwagi i referencje

  1. Rémi Carémel, „  Roger Lumont: Od drugoplanowych ról do dubbingu  ” , o La Gazette du Doublage ,11 marca 2005 r.
  2. Florent Barraco, „  Nasze niedzielne filmy wieczorne: Le Grand Restaurant , 3-gwiazdkowy de Funès  ” , na www.lepoint.fr , Le Point ,18 września 2019 r.(dostęp 8 stycznia 2020 r . ) .
  3. Marie-Thérèse Blanc "  Louis de Funès udziela się rocznie off  ", Le soir ilustrowany , n o  2035,24 czerwca 1971( przeczytaj online , skonsultowano 26 grudnia 2015 )
  4. (w) Raymond Lefevre Et Son Grand Orchester - Le Casse / Jo on Discogs , winyl, lata 45., 1971.
  5. (w) Raymond Lefevre Et Son Grand Orchester - Raymond Lefevre Et Son Grand Orchester No. 14 na Discogs , winyl, LP 1971.
  6. Dicale 2009 , s.  409.
  7. Jérôme Lachasse, „  Dziesięć lat później Alexandre Astier opowiada za kulisami końca Kaamelott  ” , na people.bfmtv.com , 31 października 2019 r. (październik 2018 r.) (dostęp 18 listopada 2019 r . ) .
  8. Republikańskie Echo z 3 września 1968: „Szantażysta Louisa de Funès miał bogate życie”

Załączniki

Bibliografia

Linki zewnętrzne